Psyche
alle pijlers
Moeder niet meer mijn moeder
vrijdag 20 september 2019 om 10:34
Vroeger had ik een hele goede band met mijn moeder. We deden alles samen; boodschappen, winkelen, tutten, koken, series kijken.. noem het maar op. Ze had een eigen zaak waardoor ze vaak van huis was, helaas is de zaak failliet gegaan en lagen mijn ouders in een scheiding. Mijn moeder is in een burn-out geraakt en kwam thuis te zitten. Praten over haar burn-out deden we niet, ik was rond een jaar of 15-16 dus snapte er toch niet veel van. Toen ik 17 jaar was ben ik voor een stage naar het buitenland gegaan (lees 2 maanden), in de tijd dat ik weg was is mijn moeder verhuisd naar het buitenland voor 6 jaar lang. Toen ik thuis kwam was het huis verkocht, moeder in het buitenland en ik alleen achtergebleven met vader en zus.
Ze heeft veel dingen gemist: voor het eerst op kamers, ontmoeten van mijn vriend, afstuderen, verkeerde studiekeuze, baankeuzes etc. etc. Hierdoor ben ik mij enorm gaan afzetten tegen haar. Ze wilde wel eens Skypen maar ik wou dat niet, ik wist niet wat ik met haar te bespreken had. Ik voelde mij zo in de steek gelaten. Ooit hebben we hier een gesprek over gehad via de mail, ik probeerde mijn gevoelens te uiten. Wat kreeg ik als reactie: ja maar, jij hebt ook in het buitenland gewoond.. dus jij mag niet zeuren. Ook hebben wij in het buitenland een keer een flinke discussie gehad, ze deed iets geks en ik zei voor de grap; nou, doe eens niet zo gek.. je bent wel mijn voorbeeld he
. Vervolgens kraait ze uit: nou meid, ik zie mijzelf niet als een voorbeeld voor jou hoor. Je bent volwassen genoeg. Op dat moment voelde alsof mijn hart het even niet meer deed. Ik voelde mij zo zo zo enorm in mijn rug gestoken. Waar was die moeder met wie ik altijd kon lachen?
Dit zijn maar een paar voorbeelden van de vele discussies en vreemde situaties tussen mij en mijn moeder sinds dat zij naar het buitenland verhuisde.
Ze heeft 6 jaar in het buitenland gewoond en ondertussen woont ze nu een jaar in Nederland (aan de andere kant van NL). Ze wil alleen langskomen wanneer er aanhang mee gaat en blijven slapen ho maar. Soms hebben we contact maar ik merk dat ik mij nog steeds boos maak om hoe alles is gegaan. Ik hou de afstand en zij acteert daarnaar.
Natuurlijk weet ik dat zij wel deels moeite doet om haar dochter te zien. Maar ik kan het gesprek niet met haar aangaan want het loopt uit op discussies en smoesjes dat ze het allemaal zo zwaar heeft. Terwijl ik denk: jij hebt je puberdochter alleen gelaten en komt na 6 jaar terug alsof er niks aan de hand is.
Merkte dat ik dit even van mij wou afschrijven.
Ik ben soms ten einde raad..
Ze heeft veel dingen gemist: voor het eerst op kamers, ontmoeten van mijn vriend, afstuderen, verkeerde studiekeuze, baankeuzes etc. etc. Hierdoor ben ik mij enorm gaan afzetten tegen haar. Ze wilde wel eens Skypen maar ik wou dat niet, ik wist niet wat ik met haar te bespreken had. Ik voelde mij zo in de steek gelaten. Ooit hebben we hier een gesprek over gehad via de mail, ik probeerde mijn gevoelens te uiten. Wat kreeg ik als reactie: ja maar, jij hebt ook in het buitenland gewoond.. dus jij mag niet zeuren. Ook hebben wij in het buitenland een keer een flinke discussie gehad, ze deed iets geks en ik zei voor de grap; nou, doe eens niet zo gek.. je bent wel mijn voorbeeld he
. Vervolgens kraait ze uit: nou meid, ik zie mijzelf niet als een voorbeeld voor jou hoor. Je bent volwassen genoeg. Op dat moment voelde alsof mijn hart het even niet meer deed. Ik voelde mij zo zo zo enorm in mijn rug gestoken. Waar was die moeder met wie ik altijd kon lachen? Dit zijn maar een paar voorbeelden van de vele discussies en vreemde situaties tussen mij en mijn moeder sinds dat zij naar het buitenland verhuisde.
Ze heeft 6 jaar in het buitenland gewoond en ondertussen woont ze nu een jaar in Nederland (aan de andere kant van NL). Ze wil alleen langskomen wanneer er aanhang mee gaat en blijven slapen ho maar. Soms hebben we contact maar ik merk dat ik mij nog steeds boos maak om hoe alles is gegaan. Ik hou de afstand en zij acteert daarnaar.
Natuurlijk weet ik dat zij wel deels moeite doet om haar dochter te zien. Maar ik kan het gesprek niet met haar aangaan want het loopt uit op discussies en smoesjes dat ze het allemaal zo zwaar heeft. Terwijl ik denk: jij hebt je puberdochter alleen gelaten en komt na 6 jaar terug alsof er niks aan de hand is.
Merkte dat ik dit even van mij wou afschrijven.
Ik ben soms ten einde raad..
anoniem_390706 wijzigde dit bericht op 20-09-2019 11:45
2.91% gewijzigd
vrijdag 20 september 2019 om 12:38
Je moeder had een burn-out.
Voordat een burn-out zichtbaar is, zijn er vele jaren verstreken waarin een ziekmakend leven geleefd werd. Vaak is het een combinatie van fysieke en psychische overbelasting. Iemand gaat maar door en door tot het einde, vanwege (opgelegde) overtuigingen (van zichzelf en/of anderen). Alles perfect willen doen, geloven dat ook alles perfect moet zijn. En dan ‘ineens’ gaat de kaars uit en ben je alleen en in een lichaam wat pijn doet.
Ik snap je boosheid. Ze was ineens weg. Foetsie. Wat ben jij waard als zelfs je bloedeigen moeder zonder opgaaf van reden kan verdwijnen.
Maar het weggaan van je moeder zegt niets over jou. Het gaat over iemands leven die op de rand van de afgrond de dood kon inkijken. Veranderen of sterven. Licht of donker.
Ze moest iets.
Ze was verstrikt in haar leven.
Je mag boos zijn over haar keuzes. Maar heb compassie. Voor jezelf en haar.
Het onder ogen komen wat haar afwezigheid met jou gedaan heeft, daar kun jij hulp bij krijgen. En dan leer je dat het niet gaat over het hoe en waarom van je moeder, maar over welke overtuigingen jij jezelf hebt wijsgemaakt in dat proces. Bijvoorbeeld ‘Ik ben niets waard of ik doe er niet toe’. Dat is niet waar. Je bent een mooi mens.
Voordat een burn-out zichtbaar is, zijn er vele jaren verstreken waarin een ziekmakend leven geleefd werd. Vaak is het een combinatie van fysieke en psychische overbelasting. Iemand gaat maar door en door tot het einde, vanwege (opgelegde) overtuigingen (van zichzelf en/of anderen). Alles perfect willen doen, geloven dat ook alles perfect moet zijn. En dan ‘ineens’ gaat de kaars uit en ben je alleen en in een lichaam wat pijn doet.
Ik snap je boosheid. Ze was ineens weg. Foetsie. Wat ben jij waard als zelfs je bloedeigen moeder zonder opgaaf van reden kan verdwijnen.
Maar het weggaan van je moeder zegt niets over jou. Het gaat over iemands leven die op de rand van de afgrond de dood kon inkijken. Veranderen of sterven. Licht of donker.
Ze moest iets.
Ze was verstrikt in haar leven.
Je mag boos zijn over haar keuzes. Maar heb compassie. Voor jezelf en haar.
Het onder ogen komen wat haar afwezigheid met jou gedaan heeft, daar kun jij hulp bij krijgen. En dan leer je dat het niet gaat over het hoe en waarom van je moeder, maar over welke overtuigingen jij jezelf hebt wijsgemaakt in dat proces. Bijvoorbeeld ‘Ik ben niets waard of ik doe er niet toe’. Dat is niet waar. Je bent een mooi mens.
vrijdag 20 september 2019 om 12:47
Het discussiepunt uit de OP dat je moeder vindt dat je volwassen bent en dat zij zich geen voorbeeld voelt vindt ik heel aardig en normaal?
Stel je voor dat ze zou vinden dat je jouw leven moest inrichten zoals zij het hare.
Het kan zijn dat je vanuit je gekwetstheid en verwachtingen dingen negatief ziet. Ik vind het bijvoorbeeld ook niet gek dat ze niet bij je wil logeren.
Eens met de reacties dat een gesprek met een onafhankelijke derde om de boel eens op een rij te zetten kan helpen.
Stel je voor dat ze zou vinden dat je jouw leven moest inrichten zoals zij het hare.
Het kan zijn dat je vanuit je gekwetstheid en verwachtingen dingen negatief ziet. Ik vind het bijvoorbeeld ook niet gek dat ze niet bij je wil logeren.
Eens met de reacties dat een gesprek met een onafhankelijke derde om de boel eens op een rij te zetten kan helpen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 20 september 2019 om 13:13
Zo veel vragen.
Waren je ouders al gescheiden?
Woonde je bij je moeder?
Wist je helemaal niets van haar vertrekplannen?
Waarom wilde je niet Skypen?
Welke aanhang moet mee, en waarom blijven slapen?
Hoewel ik begrijp dat je je in de steek gelaten voelde, krijg ik een beetje het idee dat jij ietwat zwelgt in zelfmedelijden.
Als je oprecht een betere band met je moeder wil, zal je dit toch een keer bespreekbaar moeten maken.
Waren je ouders al gescheiden?
Woonde je bij je moeder?
Wist je helemaal niets van haar vertrekplannen?
Waarom wilde je niet Skypen?
Welke aanhang moet mee, en waarom blijven slapen?
Hoewel ik begrijp dat je je in de steek gelaten voelde, krijg ik een beetje het idee dat jij ietwat zwelgt in zelfmedelijden.
Als je oprecht een betere band met je moeder wil, zal je dit toch een keer bespreekbaar moeten maken.
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
vrijdag 20 september 2019 om 13:46
Och lieverd toch, niemand is normaal. Maar jij overtreft alles. Sterkte!mammezel schreef: ↑20-09-2019 12:26Toen ik bij het overzicht zag dat u gereageerd had, dacht ik : jaaa, dat is een reactie op wat ik heb geschreven, want die kan het gewoonlijk niet laten!' Maar dat was niet zo. 'Vreemd' dacht ik toen nog. Maar, ja, ja, ja, het is er toch nog van gekomen.
U kan mij echt wel niet uitstaan, hè. Geeft niks hoor.
Maar ik moet wel lachen, dat u zo geregeld op wat ik schrijf, reageert met 'dat het raar is'. Weet je wat, neem even een spiegel, dan ziet ge nog 'een rare'.
vrijdag 20 september 2019 om 14:06
poeh, tis mij te vroeg voor sherrymammezel schreef: ↑20-09-2019 12:26Toen ik bij het overzicht zag dat u gereageerd had, dacht ik : jaaa, dat is een reactie op wat ik heb geschreven, want die kan het gewoonlijk niet laten!' Maar dat was niet zo. 'Vreemd' dacht ik toen nog. Maar, ja, ja, ja, het is er toch nog van gekomen.
U kan mij echt wel niet uitstaan, hè. Geeft niks hoor.
Maar ik moet wel lachen, dat u zo geregeld op wat ik schrijf, reageert met 'dat het raar is'. Weet je wat, neem even een spiegel, dan ziet ge nog 'een rare'.
vrijdag 20 september 2019 om 20:07
Je schrijft dat het smoesjes zijn dat je moeder het zo zwaar heeft, maar misschien heeft ze het ECHT heel erg zwaar. Waarom denk je dat het smoesjes zijn?
Ik denk dat je pijn zo diep zit, dat je niet meer in staat bent om dingen van haar kant te bekijken. Eerst moet je eigen stuk geheeld of geaccepteerd worden.
Ik denk dat je pijn zo diep zit, dat je niet meer in staat bent om dingen van haar kant te bekijken. Eerst moet je eigen stuk geheeld of geaccepteerd worden.
zondag 22 september 2019 om 02:40
Ouders zijn ook maar mensen en soms lukt het gewoon even niet. Dat is geen excuus voor bepaald gedrag en jij mag er verdrietig en boos om zijn. Het gaat alleen op de lange termijn niets oplossen voor je.
Ik heb me ook heel erg in de steek gelaten door mijn moeder. Ze is niet letterlijk weg gegaan (naar het buitenland verhuist zeg maar) maar heeft het wel laten afweten. Ik ben 2 jaar geleden heel erg depressief geworden door al de wrakstukken uit mijn jeugd die ik meesleepte. Ik heb goede therapie gehad en ben me veel opener gaan opstellen naar anderen. Het gaat nu weer heel goed met me.
Dus mocht je er niet uitkomen, vraag dan hulp. Ga aan waar je aan moet werken en verwerk het. Je kunt je moeder niet veranderen, op jezelf heb je wel invloed.
Afgelopen donderdag heb ik mijn buurvrouw/goede vriendin verloren na een kort ziekbed door kanker. Haar zoon was er niet bij, door omstandigheden al 20 jaar geen contact meer. Laat het niet zo ver komen lieverd.
Veel sterkte!
Ik heb me ook heel erg in de steek gelaten door mijn moeder. Ze is niet letterlijk weg gegaan (naar het buitenland verhuist zeg maar) maar heeft het wel laten afweten. Ik ben 2 jaar geleden heel erg depressief geworden door al de wrakstukken uit mijn jeugd die ik meesleepte. Ik heb goede therapie gehad en ben me veel opener gaan opstellen naar anderen. Het gaat nu weer heel goed met me.
Dus mocht je er niet uitkomen, vraag dan hulp. Ga aan waar je aan moet werken en verwerk het. Je kunt je moeder niet veranderen, op jezelf heb je wel invloed.
Afgelopen donderdag heb ik mijn buurvrouw/goede vriendin verloren na een kort ziekbed door kanker. Haar zoon was er niet bij, door omstandigheden al 20 jaar geen contact meer. Laat het niet zo ver komen lieverd.
Veel sterkte!
zondag 22 september 2019 om 03:03
