Psyche
alle pijlers
Moeder onverwachts overleden.
donderdag 4 december 2008 om 10:48
Hallo allemaal.
Ongeveer 2.5 week geleden is mijn moeder geheel plotseling en onverwachts overleden. Ze was pas 51 jaar. Verder nooit geen klachten gehad en toch ineens een acuut hartinfarct. Ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet beseffen en heb het idee in een nachtmerrie te leven. Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
Ongeveer 2.5 week geleden is mijn moeder geheel plotseling en onverwachts overleden. Ze was pas 51 jaar. Verder nooit geen klachten gehad en toch ineens een acuut hartinfarct. Ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet beseffen en heb het idee in een nachtmerrie te leven. Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
donderdag 4 december 2008 om 10:59
Voor mij was het wel onverwacht dat mijn vader stierf, hoewel hij al lang ziek was. Ik herken het gevoel in een nachtmerrie te leven..het enige dat ik kan zeggen is dat je er doorheen moet en dat er echt niks is dat je nu uit die nachtmerrie kan helpen. Het enige wat ik je kan vertellen is dat het na een tijd wat minder pijn gaat doen maar hoe lang dat dat duurt is voor iedereen persoonlijk.
Ik vind het verschrikkelijk voor je en wens je heel veel sterkte!
liefs
donderdag 4 december 2008 om 11:02
wat een snelle reacties allemaal!
Idd Pruttel daar zal ik eens gaan kijken.
Je wil idd nog zoveel vragen en zeggen... Het is zo raar dat je dat ineens niet meer kan... Ik heb dr de dag van te voren nog gezien, en daarna belde ze nog om wat te zeggen en dat heb ik min of meer afgeraffeld omdat ik boodschappen had gedaan en het eea moest opruimen, dus zou dr de dag erna terugbellen, en dat kon niet meer..
hartstikke bedankt voor jullie berichtjes, en het zo wat van me af schrijven is ook wel fijn
Idd Pruttel daar zal ik eens gaan kijken.
Je wil idd nog zoveel vragen en zeggen... Het is zo raar dat je dat ineens niet meer kan... Ik heb dr de dag van te voren nog gezien, en daarna belde ze nog om wat te zeggen en dat heb ik min of meer afgeraffeld omdat ik boodschappen had gedaan en het eea moest opruimen, dus zou dr de dag erna terugbellen, en dat kon niet meer..
hartstikke bedankt voor jullie berichtjes, en het zo wat van me af schrijven is ook wel fijn
donderdag 4 december 2008 om 11:05
Lieve alexx81,
gecondoleerd met dit vreselijke verlies, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt in een nachtmerrie te leven.
Iemand verliezen is al vreselijk maar als het iemand is die heel dicht bij je staat dan valt de grond onder je voeten weg.
Ik heb het 10 jaar geleden meegemaakt, ook mijn moeder die een acute hartinfarct kreeg.
de pijn zal nooit meer weggaan, maar je leert er mee omgaan.
wat ik je vooral mee wil geven: rouwen doe je op je eigen manier en daar staat geen tijd voor.
Heb je nog broers en zussen? je vader? hebben jullie steun aan elkaar?
Wens jou heel veel sterkte in deze moelijke tijd.
Liefs Ebony
gecondoleerd met dit vreselijke verlies, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt in een nachtmerrie te leven.
Iemand verliezen is al vreselijk maar als het iemand is die heel dicht bij je staat dan valt de grond onder je voeten weg.
Ik heb het 10 jaar geleden meegemaakt, ook mijn moeder die een acute hartinfarct kreeg.
de pijn zal nooit meer weggaan, maar je leert er mee omgaan.
wat ik je vooral mee wil geven: rouwen doe je op je eigen manier en daar staat geen tijd voor.
Heb je nog broers en zussen? je vader? hebben jullie steun aan elkaar?
Wens jou heel veel sterkte in deze moelijke tijd.
Liefs Ebony
donderdag 4 december 2008 om 11:07
Mr. Zwieber heeft precies hetzelfde meegemaakt met zijn vader. Gewoon, van de ene op de andere dag.Nooit zien aankomen. Aan de ene kant fijn want geen lange lijdensweg, aan de andere kant natuurlijk verschrikkelijk want je hebt geen afscheid kunnen nemen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Gecondoleerd.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Gecondoleerd.
donderdag 4 december 2008 om 11:10
dank je wel allemaal!
Ebony, mijn ouders zijn ongeveer 13 jaar geleden gescheiden. Het contact tussen mijn zusje en broertjes en mijn vader is verder goed. Het contact tussen mijn vader en moeder is ook wel redelijk geweest de afgelopen jaren. Gelukkig hebben we heel veel steun aan elkaar. Ook aan mijn vriend heb ik veel steun, zijn moeder is onlangs ook overleden. Zij was ziek. Hij heeft alleen een ander soort verdriet omdat de band met zijn moeder heel anders was dan die ik met mijn moeder had. Wij hadden echt een hele goede en close band. Ik weet dat we het uiteindelijk wel redden, alleen op dit moment lijkt dat nog zo ver weg. Ik besef het ook nog niet helemaal. Mijn verstand weet dat ze nooit meer terugkomt, alleen wil mijn gevoel er niet aan.
Ebony, mijn ouders zijn ongeveer 13 jaar geleden gescheiden. Het contact tussen mijn zusje en broertjes en mijn vader is verder goed. Het contact tussen mijn vader en moeder is ook wel redelijk geweest de afgelopen jaren. Gelukkig hebben we heel veel steun aan elkaar. Ook aan mijn vriend heb ik veel steun, zijn moeder is onlangs ook overleden. Zij was ziek. Hij heeft alleen een ander soort verdriet omdat de band met zijn moeder heel anders was dan die ik met mijn moeder had. Wij hadden echt een hele goede en close band. Ik weet dat we het uiteindelijk wel redden, alleen op dit moment lijkt dat nog zo ver weg. Ik besef het ook nog niet helemaal. Mijn verstand weet dat ze nooit meer terugkomt, alleen wil mijn gevoel er niet aan.
donderdag 4 december 2008 om 11:13
Ja mijn vader is zomaar ineens overleden.
Ook accute hartaanval. Hij was pas 50.
tja een plekje geven... nu komt het beetje bij beetje aan dat hij er echt niet meer is en ook echt niet meer terug gaat komen. Gister in de auto heel hard zitten huilen.
Ik maak me geen zorgen hoe ik dit aan moet pakken, ik wacht gewoon af wat voor gevoelens en emoties me overkomen en daar deal ik op dat moment mee, en het werkt tot nu toe goed voor mij.
Ik heb dus super goede dagen en ook super slechte dagen.
het is nu pas 6 mnd geleden, en de tijd gaat zoooooo snel.
Ook accute hartaanval. Hij was pas 50.
tja een plekje geven... nu komt het beetje bij beetje aan dat hij er echt niet meer is en ook echt niet meer terug gaat komen. Gister in de auto heel hard zitten huilen.
Ik maak me geen zorgen hoe ik dit aan moet pakken, ik wacht gewoon af wat voor gevoelens en emoties me overkomen en daar deal ik op dat moment mee, en het werkt tot nu toe goed voor mij.
Ik heb dus super goede dagen en ook super slechte dagen.
het is nu pas 6 mnd geleden, en de tijd gaat zoooooo snel.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 4 december 2008 om 11:22
mies85, ik heb ook dat gevoel dat nu af en toe heel langzaam het besef komt dat ze niet meer terugkomt. De eerste week ben je geheel geleefd omdat je vanalles moet regelen. Gisteren wilde ik dr gaan bellen en maar niet snappen waarom ik steeds de voicemail kreeg en dat ze niet opnam... toen drong het ineens weer even door, om daarna weer terug te keren in een gevoel van ?????
donderdag 4 december 2008 om 11:24
Gecondoleerd
Ik weet hoe het voelt,ik heb het met men vader meegemaakt.
Nooit ziek en hij klapt zo ineens inelkaar en lag dood op de grond.En dat ook op jonge leeftijd,was zelf ook nog een tiener.
Onwerkelijk is zo'n manier van sterven,als iemand door ziekte wordt getroffen dan zie je het aankomen en bereid je je er op voor..Sindsdien naar het gebeuren van zijn dood realiseerde ik me dat het leven zo ineens op kan houden en dat je er geen 80 jaar om hoeft te zijn.De tijd heelt de wonden, maar vergeten doe je het nooit !
Ik weet hoe het voelt,ik heb het met men vader meegemaakt.
Nooit ziek en hij klapt zo ineens inelkaar en lag dood op de grond.En dat ook op jonge leeftijd,was zelf ook nog een tiener.
Onwerkelijk is zo'n manier van sterven,als iemand door ziekte wordt getroffen dan zie je het aankomen en bereid je je er op voor..Sindsdien naar het gebeuren van zijn dood realiseerde ik me dat het leven zo ineens op kan houden en dat je er geen 80 jaar om hoeft te zijn.De tijd heelt de wonden, maar vergeten doe je het nooit !
donderdag 4 december 2008 om 11:34
quote:Superhuisvrouw schreef op 04 december 2008 @ 11:24:
Onwerkelijk is zo'n manier van sterven, als iemand door ziekte wordt getroffen dan zie je het aankomen en bereid je je er op voor.
Niets persoonlijks Superhuisvrouw, maar ik wordt er altijd zo pissig van als mensen dit schrijven. Alsof het:
a. minder erg is als mensen na een ziekbed dood gaan
b. alsof een ziekbed altijd betekent dat je afscheid kunt nemen
Dat is dus niet het geval. Mijn vader had door uitgezaaide longkanker in zijn hersenen niet door dat hij dood zou gaan. Was geestelijk van de wereld. Ik was 24 en we konden niet met hem praten over doodgaan en zijn afscheid. Omdat hij niet meer bevatte wat er gebeurde.
Toen ik 34 was, flikte het lot me iets soortgelijks. Mijn moeder was geestelijk goed bij, maar lichamelijk zwaar verlamd door de combinatie van een hele zware beroerte (die ook uit het niets kwam) en longkanker. Ze kon niet meer praten, bracht alleen onverstaanbare klanken voort. Je kon er bijna niets uithalen. Opnieuw een stervende ouder waarvan geen afscheid kon worden genomen, waarmee geen communicatie mogelijk was.
Als je ouders dood gaan, dan maakt het niet veel uit of de klap onverwacht komt, of dat he het ziet aankomen bij ziekte. De klap die je krijgt bij een onverwacht overlijden, staat gelijk aan de klap die je krijgt als je hoort dat je ouders ongeneeslijk ziek zijn. Je krijgt de klap alleen op een ander moment.
Ik heb het, nu na 13 en bijna 5 jaar een plek kunnen geven. Maar ben bij vlagen nog steeds woest door het feit dat ik bij mijn beide ouders niet echt afscheid heb kunnen nemen en dat we ons niet samen hebben kunnen voorbereiden op wat ging komen.
Voor TO: heel veel sterkte!!!
Onwerkelijk is zo'n manier van sterven, als iemand door ziekte wordt getroffen dan zie je het aankomen en bereid je je er op voor.
Niets persoonlijks Superhuisvrouw, maar ik wordt er altijd zo pissig van als mensen dit schrijven. Alsof het:
a. minder erg is als mensen na een ziekbed dood gaan
b. alsof een ziekbed altijd betekent dat je afscheid kunt nemen
Dat is dus niet het geval. Mijn vader had door uitgezaaide longkanker in zijn hersenen niet door dat hij dood zou gaan. Was geestelijk van de wereld. Ik was 24 en we konden niet met hem praten over doodgaan en zijn afscheid. Omdat hij niet meer bevatte wat er gebeurde.
Toen ik 34 was, flikte het lot me iets soortgelijks. Mijn moeder was geestelijk goed bij, maar lichamelijk zwaar verlamd door de combinatie van een hele zware beroerte (die ook uit het niets kwam) en longkanker. Ze kon niet meer praten, bracht alleen onverstaanbare klanken voort. Je kon er bijna niets uithalen. Opnieuw een stervende ouder waarvan geen afscheid kon worden genomen, waarmee geen communicatie mogelijk was.
Als je ouders dood gaan, dan maakt het niet veel uit of de klap onverwacht komt, of dat he het ziet aankomen bij ziekte. De klap die je krijgt bij een onverwacht overlijden, staat gelijk aan de klap die je krijgt als je hoort dat je ouders ongeneeslijk ziek zijn. Je krijgt de klap alleen op een ander moment.
Ik heb het, nu na 13 en bijna 5 jaar een plek kunnen geven. Maar ben bij vlagen nog steeds woest door het feit dat ik bij mijn beide ouders niet echt afscheid heb kunnen nemen en dat we ons niet samen hebben kunnen voorbereiden op wat ging komen.
Voor TO: heel veel sterkte!!!
donderdag 4 december 2008 om 11:37
Superhuisvrouw, was jij er bij dat het gebeurde?
Dat lijkt me nog erger.
Bij ons heeft mijn broertje hem op bed gevonden hij realiseerde zich niet dat hij dood was, mijn moeder 15 min later wel.
Maar hij was al tond 12 uur in de ochtend ( middag??) dood gegaan het allemaal dus al niks meer uitgemaakt.
Gelukkig vredig zonder pijn op bed.
* meestal als iemand wel pijn heeft of het aan heeft zien komen kan je zien dat die gene nog naar de telefoon probeerde te komen of helemaal verkrampt is en grijpend naar het hart ( in dit geval ) *
mijn vader lag gelukkig in bed alsof hij heerlijk rustig aan het slapen was.
De tijd heelt zeker worden, en dit zijn dingen die mag je ook niet vergeten.
Ik zelf probeer uit dit soort tijden heel veel te leren, ook tijden de week dat alles geregeld moet worden en de crematie was enzo heb ik geprobeert er helemaal bij te zijn met mijn gedachtte en dat is eigelijk prima gelukt. Ik weet precies nog wie ik heb gesproken wat ze aan hadden (??!!!) en hoe ik mij heb gevoelt.
Dat lijkt me nog erger.
Bij ons heeft mijn broertje hem op bed gevonden hij realiseerde zich niet dat hij dood was, mijn moeder 15 min later wel.
Maar hij was al tond 12 uur in de ochtend ( middag??) dood gegaan het allemaal dus al niks meer uitgemaakt.
Gelukkig vredig zonder pijn op bed.
* meestal als iemand wel pijn heeft of het aan heeft zien komen kan je zien dat die gene nog naar de telefoon probeerde te komen of helemaal verkrampt is en grijpend naar het hart ( in dit geval ) *
mijn vader lag gelukkig in bed alsof hij heerlijk rustig aan het slapen was.
De tijd heelt zeker worden, en dit zijn dingen die mag je ook niet vergeten.
Ik zelf probeer uit dit soort tijden heel veel te leren, ook tijden de week dat alles geregeld moet worden en de crematie was enzo heb ik geprobeert er helemaal bij te zijn met mijn gedachtte en dat is eigelijk prima gelukt. Ik weet precies nog wie ik heb gesproken wat ze aan hadden (??!!!) en hoe ik mij heb gevoelt.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 4 december 2008 om 12:29
Heel erg gecondoleerd... verschrikkelijk en nog zo jong
Ik ben mijn beide ouders plotseling kwijt geraakt (niet tegelijk hoor) en net als helaas velen kan ik me voorstellen wat je doormaakt.
De leegte en het intense gevoel van de dood is iets wat ik nooit meer vergeet.
Wat mij indertijd verteld werd en wat ik toen slechts kon aannemen en nog niet ervaren is dat de tijd de wonden niet heelt, maar wel zachter maakt. Het is als een diepe wond wat heel langzaam op zijn eigen tempo geneest. Bij de een gaat het sneller dan de ander, maar wat overblijft is een litteken.
Het litteken gaat steeds minder zeer doen naarmate de jaren verstrijken, maar het zal altijd blijven zitten. Er komt een tijd dat je er naar kunt kijken en het kunt accepteren, echt. Maar geef jezelf die tijd.
Wat ik het als het naarste heb ervaren is dat de tijd doorgaat, de eerste weken na het overlijden. Dat het leven doorgaat. Want de tijd zal nu voor jou ook gelden, staat stil voor je gevoel. Het lijkt zo hard. In de toekomst zal je dat ervaren als troost.
Ik kan je niet troosten, ik denk dat niemand dat kan. Je moet er doorheen en dat is vreselijk. Neem je tijd en laat niemand van je afpakken.
Ik ben mijn beide ouders plotseling kwijt geraakt (niet tegelijk hoor) en net als helaas velen kan ik me voorstellen wat je doormaakt.
De leegte en het intense gevoel van de dood is iets wat ik nooit meer vergeet.
Wat mij indertijd verteld werd en wat ik toen slechts kon aannemen en nog niet ervaren is dat de tijd de wonden niet heelt, maar wel zachter maakt. Het is als een diepe wond wat heel langzaam op zijn eigen tempo geneest. Bij de een gaat het sneller dan de ander, maar wat overblijft is een litteken.
Het litteken gaat steeds minder zeer doen naarmate de jaren verstrijken, maar het zal altijd blijven zitten. Er komt een tijd dat je er naar kunt kijken en het kunt accepteren, echt. Maar geef jezelf die tijd.
Wat ik het als het naarste heb ervaren is dat de tijd doorgaat, de eerste weken na het overlijden. Dat het leven doorgaat. Want de tijd zal nu voor jou ook gelden, staat stil voor je gevoel. Het lijkt zo hard. In de toekomst zal je dat ervaren als troost.
Ik kan je niet troosten, ik denk dat niemand dat kan. Je moet er doorheen en dat is vreselijk. Neem je tijd en laat niemand van je afpakken.
donderdag 4 december 2008 om 12:46
Dank jullie wel voor jullie berichtjes en steun!
Ik ben sinds vandaag weer( rustig) aan het werk. En het is idd raar dat alles gewoon doorgaat. Voor de omgeving is het '' nieuwe'' eraf dadelijk en wij moeten nog beginnen met verwerken. Ik neem alle tijd en gelukkig is mijn werkgever heel begripvol. Als ik het niet trek, mag ik naar huis. Dat is wel heel erg fijn.
Ik ben sinds vandaag weer( rustig) aan het werk. En het is idd raar dat alles gewoon doorgaat. Voor de omgeving is het '' nieuwe'' eraf dadelijk en wij moeten nog beginnen met verwerken. Ik neem alle tijd en gelukkig is mijn werkgever heel begripvol. Als ik het niet trek, mag ik naar huis. Dat is wel heel erg fijn.
donderdag 4 december 2008 om 12:46
Gecocoleerd met het verlies van je moeder.
Ik heb in 2005 mijn vader verloren door een acuut hartstilstand en hem 13 uur later dood in zijn stoel gevonden.
Ik heb ook maanden in de roes geleefd dat mijn vader weer terug zou komen.
Zelfs nu naar drie jaar heb ik dat nog wel is.
Wat ikzelf het ergste blijf vinden is dat ik niks hebben kunnen afsluiten of bespreken met mijn vader.
En dat alles gewoon weg is...........
Mijn vriend zijn ouders zijn alle twee ook overleden door een ziekte.
Mijn vriend heeft er veel meer vrede mee dan ik omdat hij dingen heeft kunnen afsluiten met zijn ouders.
Daarnaast denk ik dat elk verlies even erg blijft je wil je ouders gewoon niet missen.
Ik wil je heel sterkte wensen voor de moeilijke tijd.
Ik heb in 2005 mijn vader verloren door een acuut hartstilstand en hem 13 uur later dood in zijn stoel gevonden.
Ik heb ook maanden in de roes geleefd dat mijn vader weer terug zou komen.
Zelfs nu naar drie jaar heb ik dat nog wel is.
Wat ikzelf het ergste blijf vinden is dat ik niks hebben kunnen afsluiten of bespreken met mijn vader.
En dat alles gewoon weg is...........
Mijn vriend zijn ouders zijn alle twee ook overleden door een ziekte.
Mijn vriend heeft er veel meer vrede mee dan ik omdat hij dingen heeft kunnen afsluiten met zijn ouders.
Daarnaast denk ik dat elk verlies even erg blijft je wil je ouders gewoon niet missen.
Ik wil je heel sterkte wensen voor de moeilijke tijd.
donderdag 4 december 2008 om 12:56
Lieverd toch, gecondoleerd en heel veel sterkte.
Helaas weet ik precies wat je doormaakt. Mijn moeder is ook plotseling op 54 jarige leeftijd overleden.Nooit ziek. Een hersenbloeding. Stond klaar om naar haar werk te gaan. Mijn vader vond haar halverwege de trap.
Het is inmiddels 18 jaar geleden. Natuurlijk wordt het verdriet minder. Het gemis blijft. Klinkt als een cliché. Soms kan een moeder zo nodig zijn, juist bij het delen van geluk, kinderen krijgen en speciale dagen.... (f)
Helaas weet ik precies wat je doormaakt. Mijn moeder is ook plotseling op 54 jarige leeftijd overleden.Nooit ziek. Een hersenbloeding. Stond klaar om naar haar werk te gaan. Mijn vader vond haar halverwege de trap.
Het is inmiddels 18 jaar geleden. Natuurlijk wordt het verdriet minder. Het gemis blijft. Klinkt als een cliché. Soms kan een moeder zo nodig zijn, juist bij het delen van geluk, kinderen krijgen en speciale dagen.... (f)
