Psyche
alle pijlers
Moeder onverwachts overleden.
donderdag 4 december 2008 om 10:48
Hallo allemaal.
Ongeveer 2.5 week geleden is mijn moeder geheel plotseling en onverwachts overleden. Ze was pas 51 jaar. Verder nooit geen klachten gehad en toch ineens een acuut hartinfarct. Ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet beseffen en heb het idee in een nachtmerrie te leven. Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
Ongeveer 2.5 week geleden is mijn moeder geheel plotseling en onverwachts overleden. Ze was pas 51 jaar. Verder nooit geen klachten gehad en toch ineens een acuut hartinfarct. Ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet beseffen en heb het idee in een nachtmerrie te leven. Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
donderdag 4 december 2008 om 13:12
Alex, allereerst een dikke knuffel. Ik weet hoe je je voelt.
Mijn vader is 12 december 2 jaar geleden overleden. Hij was ook niet ziek, kreeg een hersenbloeding, kwam in een diepe coma en overleed 2 dagen later. Het is heel onwerkelijk om opeens iemand te verliezen. De schok bleef bij mij maanden lang aanhouden. Iedere morgen als je wakker wordt is het het eerste waar je aan denkt.
Je schreef dat je je moeder de volgende dag terug had willen bellen. En dat kon niet meer. Daar kreeg ik een brok van in mijn keel. Ik zat 2 dagen voor mijn vader overleed in Londen en ik had er zo'n spijt van dat ik niet bij hem was die dagen i.p.v. in Londen. Dat soort dingen kun je niet meer terug draaien.
Ik heb op deze pijler een topic 'rouwverwerking' geopend. Mij helpt het heel erg om het hier van me af te schrijven (voor zover dat mogelijk is).
Hou je taai. Eens komt er een dag dat je het kan accepteren. Daar hou ik me ook aan vast.
Mijn vader is 12 december 2 jaar geleden overleden. Hij was ook niet ziek, kreeg een hersenbloeding, kwam in een diepe coma en overleed 2 dagen later. Het is heel onwerkelijk om opeens iemand te verliezen. De schok bleef bij mij maanden lang aanhouden. Iedere morgen als je wakker wordt is het het eerste waar je aan denkt.
Je schreef dat je je moeder de volgende dag terug had willen bellen. En dat kon niet meer. Daar kreeg ik een brok van in mijn keel. Ik zat 2 dagen voor mijn vader overleed in Londen en ik had er zo'n spijt van dat ik niet bij hem was die dagen i.p.v. in Londen. Dat soort dingen kun je niet meer terug draaien.
Ik heb op deze pijler een topic 'rouwverwerking' geopend. Mij helpt het heel erg om het hier van me af te schrijven (voor zover dat mogelijk is).
Hou je taai. Eens komt er een dag dat je het kan accepteren. Daar hou ik me ook aan vast.
donderdag 4 december 2008 om 13:29
dat is ook inderdaad wat ik zo erg vind. Ik wil nog zoveel aan haar vragen, met haar delen etc. Ben nu 27 en was van plan toch niet meer heel erg lang te wachten met kinderen. Op dit moment zie ik dat niet meer zo zitten. Ik wilde dit zo graag met haar delen...
Ik zal zeker even gaan kijken bij rouwverwerking lapin! dank je wel voor je bericht. Zo hebben we toch allemaal wat steun aan elkaar!
Ik zal zeker even gaan kijken bij rouwverwerking lapin! dank je wel voor je bericht. Zo hebben we toch allemaal wat steun aan elkaar!
donderdag 4 december 2008 om 17:05
Gecondoleerd!
Mijn vader is een paar jaar geleden ook onverwachts overleden. Heer raar, heel bizar.
We zijn nu jaren verder maar eigenlijk na pas (na ongeveer 2 jaar) kreeg ik het besef wat er nu eigenlijk is gebeurd.
Als een dierbare zo plotseling uit je leven wordt gerukt dan blijf je eigenlijk alleen nog maar achter met 'achter de feiten aanhollen'. Heel frustrerend.
Door allerlei ervaringen (w.o. een reading met Char......jaja the one and only) weet ik dat mijn vader fysiek er niet meer is (net als jouw moeder) maar wel degelijk om mij heen is! Het kopje thee drinken en het samen babbelen gaat niet meer, maar ik voel en weet dat hij er nog echt is................
Ik hoop dat je een manier vindt (medidatie?) waarop je ergens je moeder nog kunt voelen of zoiets. Dat je eens tot het besef komt dat je moeder er fysiek niet meer is, maar nog wel om je heen hangt.
Jouw verdriet is nog zo pril en ik wil je niet met doordoeners bestoken hoor. Mocht dat wel het geval zijn, dan hierbij mijn excuses.
Probeer in eerste instantie een manier te vinden om het verlies te verwerken (ik heb het gedaan middels creatieve rouwverwerking), je zit nu in een rouwfase en neem daar de tijd voor.
Heel veel sterkte!
Mijn vader is een paar jaar geleden ook onverwachts overleden. Heer raar, heel bizar.
We zijn nu jaren verder maar eigenlijk na pas (na ongeveer 2 jaar) kreeg ik het besef wat er nu eigenlijk is gebeurd.
Als een dierbare zo plotseling uit je leven wordt gerukt dan blijf je eigenlijk alleen nog maar achter met 'achter de feiten aanhollen'. Heel frustrerend.
Door allerlei ervaringen (w.o. een reading met Char......jaja the one and only) weet ik dat mijn vader fysiek er niet meer is (net als jouw moeder) maar wel degelijk om mij heen is! Het kopje thee drinken en het samen babbelen gaat niet meer, maar ik voel en weet dat hij er nog echt is................
Ik hoop dat je een manier vindt (medidatie?) waarop je ergens je moeder nog kunt voelen of zoiets. Dat je eens tot het besef komt dat je moeder er fysiek niet meer is, maar nog wel om je heen hangt.
Jouw verdriet is nog zo pril en ik wil je niet met doordoeners bestoken hoor. Mocht dat wel het geval zijn, dan hierbij mijn excuses.
Probeer in eerste instantie een manier te vinden om het verlies te verwerken (ik heb het gedaan middels creatieve rouwverwerking), je zit nu in een rouwfase en neem daar de tijd voor.
Heel veel sterkte!
donderdag 4 december 2008 om 17:34
Hoi,
als eerste natuurlijk gecondoleerd (ik vind het een afschuwelijk woord maar toch) en heel veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd.
Helaas is het mij ook overkomen met mijn vader. Het is al 14 jaar geleden, ik was toen 10 jaar, hij 39. Ook een stilstand, niets meer aan te doen.
Ik was nog erg jong, maar toch weet ik het nog erg goed allemaal. De eerste tijd is onwerkelijk, alles is ineens anders, er zijn bergen mensen om je heen die zich om je bekommeren en na de begrafenis werd dat steeds minder. Er bleef een kleine groep mensen over die ons bleef steunen, andere gingen gewoon verder met leven. Heel vreemd vond ik dat, verder leven..... Ik was jong dus het eerste jaar ging dat goed, totdat ik naar de middelbare school ging en ging puberen. Het drong ineens tot me door dat hij dus echt niet meer terug kwam. Ik kon er niet over praten, ook niet met mijn moeder, alleen maar om huilen en dat heb ik dan ook veel gedaan.
Inmiddels na al die jaren kan ik zeggen dat het verdriet nooit echt over gaat, ik kan er goed mee leven, maar er blijven periodes dat alles ineens terugkomt en dat ik weer net zo hard lig te janken als toen het net gebeurd was en dat ik me ook weer percies zo voel als toen.
Tips geven vind ik altijd moeilijk, omdat rouwen echt iets heel persoonlijks is. Toch wil ik het wel proberen, veel praten helpt (ookal heb ik dat in het begin niet gedaan), van je afschrijven (als je niet zo'n prater bent) en veel herinneringen ophalen met mensen die veel van haar houden en die haar goed gekend hebben, samen huilen en elkaar troosten. Zoals anderen ook al gezegd hebben, het gaat nooit weg, maar het word wel minder (hoewel je je dat nu ws nog niet kan voorstellen en dat is ook heel begrijpelijk), je moet je eigen weg volgen en doen wat je denkt dat goed is. Laat je niet dwingen tot dingen waar je nog niet aan toe bent, of waar je je niet goed bij voelt.
Nogmaals veel sterkte, hopelijk heb je er wat aan.....
als eerste natuurlijk gecondoleerd (ik vind het een afschuwelijk woord maar toch) en heel veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd.
Helaas is het mij ook overkomen met mijn vader. Het is al 14 jaar geleden, ik was toen 10 jaar, hij 39. Ook een stilstand, niets meer aan te doen.
Ik was nog erg jong, maar toch weet ik het nog erg goed allemaal. De eerste tijd is onwerkelijk, alles is ineens anders, er zijn bergen mensen om je heen die zich om je bekommeren en na de begrafenis werd dat steeds minder. Er bleef een kleine groep mensen over die ons bleef steunen, andere gingen gewoon verder met leven. Heel vreemd vond ik dat, verder leven..... Ik was jong dus het eerste jaar ging dat goed, totdat ik naar de middelbare school ging en ging puberen. Het drong ineens tot me door dat hij dus echt niet meer terug kwam. Ik kon er niet over praten, ook niet met mijn moeder, alleen maar om huilen en dat heb ik dan ook veel gedaan.
Inmiddels na al die jaren kan ik zeggen dat het verdriet nooit echt over gaat, ik kan er goed mee leven, maar er blijven periodes dat alles ineens terugkomt en dat ik weer net zo hard lig te janken als toen het net gebeurd was en dat ik me ook weer percies zo voel als toen.
Tips geven vind ik altijd moeilijk, omdat rouwen echt iets heel persoonlijks is. Toch wil ik het wel proberen, veel praten helpt (ookal heb ik dat in het begin niet gedaan), van je afschrijven (als je niet zo'n prater bent) en veel herinneringen ophalen met mensen die veel van haar houden en die haar goed gekend hebben, samen huilen en elkaar troosten. Zoals anderen ook al gezegd hebben, het gaat nooit weg, maar het word wel minder (hoewel je je dat nu ws nog niet kan voorstellen en dat is ook heel begrijpelijk), je moet je eigen weg volgen en doen wat je denkt dat goed is. Laat je niet dwingen tot dingen waar je nog niet aan toe bent, of waar je je niet goed bij voelt.
Nogmaals veel sterkte, hopelijk heb je er wat aan.....
donderdag 4 december 2008 om 17:47
Voor mij is het vandaag precies 15 weken geleden dat mijn vader nogal onverwacht overleed. Hij was ziek, lag in het ziekenhuis, maar zijn overlijden kwam toch nogal onverwacht (inwendige bloeding). Dit had niks met zijn ziekenhuisopname te maken.
Ik heb dus ook niet echt afscheid kunnen nemen, want hij was niet meer bij bewustzijn toen ik bij hem kwam. Een aantal uren later overleed hij.
Ik troost me met de gedachte dat ik twee dagen voor zijn overlijden nog een goed gesprek heb gehad en intens afscheid heb genomen, omdat ik niet in de buurt woonde en dus niet wist wanneer ik weer bij hem zou zijn. Ik worstel nu vooral met het feit dat ik geen ouders meer heb, omdat mijn moeder 8 jaar geleden al overleden is en ik vind mezelf veel te jong om geen ouders meer te hebben en mijn kinderen te jong om geen opa en oma meer te hebben.
In jouw geval ligt het natuurlijk nog anders. Jouw moeder was nog echt jong en haar overlijden was totaal onverwacht. Ik kan je alleen maar adviseren: neem de tijd. Dit is iets dat niet zomaar een plekje krijgt, dit kost tijd, heel veel tijd. En zoals eerder ook al werd geschreven: je bent van harte welkom op ons rouwtoppic. Je kunt hier je hart luchten en veel herkenning vinden.
Dikke knuffel van duet.
Ik heb dus ook niet echt afscheid kunnen nemen, want hij was niet meer bij bewustzijn toen ik bij hem kwam. Een aantal uren later overleed hij.
Ik troost me met de gedachte dat ik twee dagen voor zijn overlijden nog een goed gesprek heb gehad en intens afscheid heb genomen, omdat ik niet in de buurt woonde en dus niet wist wanneer ik weer bij hem zou zijn. Ik worstel nu vooral met het feit dat ik geen ouders meer heb, omdat mijn moeder 8 jaar geleden al overleden is en ik vind mezelf veel te jong om geen ouders meer te hebben en mijn kinderen te jong om geen opa en oma meer te hebben.
In jouw geval ligt het natuurlijk nog anders. Jouw moeder was nog echt jong en haar overlijden was totaal onverwacht. Ik kan je alleen maar adviseren: neem de tijd. Dit is iets dat niet zomaar een plekje krijgt, dit kost tijd, heel veel tijd. En zoals eerder ook al werd geschreven: je bent van harte welkom op ons rouwtoppic. Je kunt hier je hart luchten en veel herkenning vinden.
Dikke knuffel van duet.
donderdag 4 december 2008 om 17:49
quote:Alexx81 schreef op 04 december 2008 @ 10:48:
Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
Heel erg gecondoleerd ..
Ik heb er ooit een topic over geopend, misschien heb je er wat aan...
LINK:
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Alvast bedankt voor jullie reacties!!!
Heel erg gecondoleerd ..
Ik heb er ooit een topic over geopend, misschien heb je er wat aan...
LINK:
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
donderdag 4 december 2008 om 17:56
donderdag 4 december 2008 om 21:49
Gecondoleerd met je verlies. Helaas heb ik ook mijn moeder heel onverwacht verloren. De avond voor ze overleed waren we met het hele gezin bij mijn ouders om te eten. Mijn moeder had het benauwd en zou de ochtend erna naar de huisarts gaan, ze had het idee dat ze last had van haar hooikoorts. Mijn broertje heeft haar naar de huisarts gebracht en daar is het mis gegaan. Ze zakte in elkaar, kreeg zuurstof, ambulance, reanimeren, naar het ziekenhuis, verder reanimeren en na meer dan een uur zijn ze gestopt. Ze had een bloedprop in een ader. Totaal onverklaarbaar, verder heel gezond.
Het is nu bijna 4 jaar geleden, maar het voelt vaak nog maar zo kort geleden. Ik denk nog dagelijks aan mijn moeder. Ik vond het ook heel moeilijk om te accepteren en beseffen dat ze er niet meer was. Dat uitte zich vooral in dromen waarin ze ineens er weer was, wat altijd uitdraaide op ruzie, omdat ik het zo egoistisch vond van haar om zomaar weg te lopen en ons te laten denken dat ze dood was.
Ook heb ik een tijdje weinig vertrouwen in het leven gehad, ik vroeg me steeds af wie de volgende zou zijn die zomaar ineens dood was. Het duurde een tijd voor ik weer besefte dat dit soort dingen gebeuren, maar niet vaak.
Ongeveer een week na de crematie kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn 1e kindje. Daar heb ik het heel zwaar mee gehad. Ik had het zo graag met haar willen delen, maar ja, dat kan nou eenmaal niet. Ik mis haar erg in de rol van oma, maar geniet heel veel van mijn kinderen.
Ik heb altijd het idee gehad dat je gevoelens komen zoals ze komen. Voel je niet verplicht om iets op een bepaalde tijd te voelen, soms ging het bij mij een dag heel goed, soms overviel het me ineens.
Maar na een tijd kon ik bijv. denken nu ga ik werken, en dan kon ik mijn gevoelens even aan de kant te zetten en pas na mijn werk daar mee aan de slag te gaan.
Ik wens je veel sterkte de komenden tijd.
Het is nu bijna 4 jaar geleden, maar het voelt vaak nog maar zo kort geleden. Ik denk nog dagelijks aan mijn moeder. Ik vond het ook heel moeilijk om te accepteren en beseffen dat ze er niet meer was. Dat uitte zich vooral in dromen waarin ze ineens er weer was, wat altijd uitdraaide op ruzie, omdat ik het zo egoistisch vond van haar om zomaar weg te lopen en ons te laten denken dat ze dood was.
Ook heb ik een tijdje weinig vertrouwen in het leven gehad, ik vroeg me steeds af wie de volgende zou zijn die zomaar ineens dood was. Het duurde een tijd voor ik weer besefte dat dit soort dingen gebeuren, maar niet vaak.
Ongeveer een week na de crematie kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn 1e kindje. Daar heb ik het heel zwaar mee gehad. Ik had het zo graag met haar willen delen, maar ja, dat kan nou eenmaal niet. Ik mis haar erg in de rol van oma, maar geniet heel veel van mijn kinderen.
Ik heb altijd het idee gehad dat je gevoelens komen zoals ze komen. Voel je niet verplicht om iets op een bepaalde tijd te voelen, soms ging het bij mij een dag heel goed, soms overviel het me ineens.
Maar na een tijd kon ik bijv. denken nu ga ik werken, en dan kon ik mijn gevoelens even aan de kant te zetten en pas na mijn werk daar mee aan de slag te gaan.
Ik wens je veel sterkte de komenden tijd.
vrijdag 5 december 2008 om 08:53
hallo allemaal. Heel erg bedankt voor jullie berichtjes! Ik heb hier echt heel erg veel aan. Ik ga ook zeker meelezen/schrijven in het rouwtopic.
Zoals iedereen al zegt, het is zo onwerkelijk. Heb ook het idee dat ze op vakantie is enzo.
Ik ben alweer aan het werk, weliswaar rustig aan. Ik ga maar zoveel mogelijk op mn gevoel af.
Zoals iedereen al zegt, het is zo onwerkelijk. Heb ook het idee dat ze op vakantie is enzo.
Ik ben alweer aan het werk, weliswaar rustig aan. Ik ga maar zoveel mogelijk op mn gevoel af.
vrijdag 5 december 2008 om 13:42
Voor mensen die overlijden aan de gevolgen van een acuut hartinfarct (hartstilstand) is het een mooie manier om te gaan. Voor de nabestaanden is het echter kei- en keihard.
Geen tijd om voor iemand te zorgen, geen tijd om praten, geen tijd om afscheid te nemen, geen tijd om elkaar een veelbetekende blik te geven...Geen hand kunnen vasthouden, geen knuffel kunnen geven. Geen tijd om al verdrietig te mogen zijn omdat je weet dat er een einde komt...
Dat is je ontnomen. En dat maakt de tijd om te rouwen ook moeilijk(er) misschien omdat je het niet zag aankomen. Daar 'moet' je mee leren omgaan met de tijd en ik denk dat het verschrikkelijk moeilijk is om het een plek te geven...Maar hoop dat je er goed over kan praten? Met je partner, familie, vader? Praten, praten, praten...dat lijkt me het belangrijkste.
Mijn vader (56 jaar) is bijna 2 jaar geleden overleden na een kort en hevig ziektebed van amper 6 weken (kanker). En hoe gek het ook klinkt en hoe moeilijk ik het ook vond om te zien dat hij in die korte tijd van een grote gezonde man werd afgebroken tot een magere, pijnlijke man...Ik heb voor mijn gevoel nog dingen voor hem kunnen doen. Dat maakte het voor mij dragelijker.
Maar mijn vader had ik wat anders gegund.
Geen tijd om voor iemand te zorgen, geen tijd om praten, geen tijd om afscheid te nemen, geen tijd om elkaar een veelbetekende blik te geven...Geen hand kunnen vasthouden, geen knuffel kunnen geven. Geen tijd om al verdrietig te mogen zijn omdat je weet dat er een einde komt...
Dat is je ontnomen. En dat maakt de tijd om te rouwen ook moeilijk(er) misschien omdat je het niet zag aankomen. Daar 'moet' je mee leren omgaan met de tijd en ik denk dat het verschrikkelijk moeilijk is om het een plek te geven...Maar hoop dat je er goed over kan praten? Met je partner, familie, vader? Praten, praten, praten...dat lijkt me het belangrijkste.
Mijn vader (56 jaar) is bijna 2 jaar geleden overleden na een kort en hevig ziektebed van amper 6 weken (kanker). En hoe gek het ook klinkt en hoe moeilijk ik het ook vond om te zien dat hij in die korte tijd van een grote gezonde man werd afgebroken tot een magere, pijnlijke man...Ik heb voor mijn gevoel nog dingen voor hem kunnen doen. Dat maakte het voor mij dragelijker.
Maar mijn vader had ik wat anders gegund.
maandag 15 december 2008 om 11:18
Alexx81, ontzettend veel sterkte gewenst de komende tijd. Zoals (helaas) velen hier weet ook ik hoe je je voelt. Ook al is geen geval hetzelfde, we delen allemaal dezelfde gevoelens: onmacht, boosheid, verdriet, het nog-niet-bevattende.
Mijn vader overleed in zomer 2002 (ik was toen 21) aan kanker. 6 Weken na de diagnose was ie zomaar weg. Zomaar. Niemand had voorspeld dat het zo snel zou gaan. Mijn moeder en broertje waren erbij toen hij overleed, maar mijn zusje en ik niet. Wij waren op vakantie. Mijn vader stond erop dat we gewoon moesten gaan en dat er bij terugkomst nog genoeg tijd zou zijn om te praten en van elkaar te genieten. Niet dus. Bij vertrek heb ik afscheid van hem genomen en dacht op dat moment bij mij zelf: dit moet ik heel intens doen en zorgen dat ik het ga onthouden, want wie weet. En ik zond mijn gedachten naar hem toe: 'als je er maar niet uitpiept als ik op vakantie ben...'.
Toch gebeurde het en heel lang ben ik kwaad geweest omdat ik er niet bij was. Dat ook ik (en mijn zusje) niet aan zijn zijde mocht staan. Dat hij niet zijn hele gezin om zich heen had toen hij stierf. Afscheid nemen was mij (en mijn zusje) niet gegund, maar ook mijn moeder en broertje konden dat niet echt, want hij was heel hard bezig met naar lucht happen (waarschijnlijk overleed hij aan een embolie). Het was gewoon heel onverwachts en het ging ook heel erg snel. Aan de ene kant ben ik er wel blij om dat het snel ging, want hij had heel veel pijn en was niet meer dan een hoopje botten. Aan de andere kant had ik zo graag gewild dat ik hem nog even kon zien, spreken en voelen. Maar ja, dat was mij (ons) niet gegund. Dit heeft mij doen realiseren dat het leven heel hard kan zijn. Hard en wreed. Het kostte mij enige moeite om weer de andere kant van het leven te zien: de leuke en de gelukkige kant .
Ik weet nog zo goed: 1 dag voor mijn vader's begrafenis ging ik naar het plaatselijk winkelcentrum om een vest te kopen voor de begrafenis. Ik zag mensen rond lopen, winkelen, lachen en ik vond het zo raar dat de mensen dat deden, immers, mijn wereld stond stil. Ik had zo de behoefte om tegen de mensen te schreeuwen dat mijn vader dood was en dat ik heel veel verdriet heb.
Na de begrafenis moet je gewoon verder, en dat hielp mij het beste: verder gaan en af en toe stil staan, af en toe heel hard huilen als ik daar zin in had, af en toe boos zijn, schreeuwen, het mag allemaal, omdat ik weet dat het mij helpt. Nu, 6 jaar later, kan ik er goed mee omgaan, er is geen dag dat ik niet aan hem denk, en soms heb ik het er nog steeds moeilijk (vooral rond zijn verjaardag) mee, maar door te praten voel ik me beter. Vriendlief en ik zijn binnenkort toe aan kinderen maar als ik moet denken dat zij hun opa nooit zullen kennen en hij mijn kinderen nooit zal zien, kan ik alleen maar janken...
Dus Alexx81, je moet gewoon je gevoel volgen, doe waar je op dat moment behoefte aan hebt, ook al verlies je misschien mensen uit je omgeving: JIJ bent nu belangrijk, zorg goed voor jezelf, dan gaat t vanzelf steeds beter.
Sterkte meis...
Mijn vader overleed in zomer 2002 (ik was toen 21) aan kanker. 6 Weken na de diagnose was ie zomaar weg. Zomaar. Niemand had voorspeld dat het zo snel zou gaan. Mijn moeder en broertje waren erbij toen hij overleed, maar mijn zusje en ik niet. Wij waren op vakantie. Mijn vader stond erop dat we gewoon moesten gaan en dat er bij terugkomst nog genoeg tijd zou zijn om te praten en van elkaar te genieten. Niet dus. Bij vertrek heb ik afscheid van hem genomen en dacht op dat moment bij mij zelf: dit moet ik heel intens doen en zorgen dat ik het ga onthouden, want wie weet. En ik zond mijn gedachten naar hem toe: 'als je er maar niet uitpiept als ik op vakantie ben...'.
Toch gebeurde het en heel lang ben ik kwaad geweest omdat ik er niet bij was. Dat ook ik (en mijn zusje) niet aan zijn zijde mocht staan. Dat hij niet zijn hele gezin om zich heen had toen hij stierf. Afscheid nemen was mij (en mijn zusje) niet gegund, maar ook mijn moeder en broertje konden dat niet echt, want hij was heel hard bezig met naar lucht happen (waarschijnlijk overleed hij aan een embolie). Het was gewoon heel onverwachts en het ging ook heel erg snel. Aan de ene kant ben ik er wel blij om dat het snel ging, want hij had heel veel pijn en was niet meer dan een hoopje botten. Aan de andere kant had ik zo graag gewild dat ik hem nog even kon zien, spreken en voelen. Maar ja, dat was mij (ons) niet gegund. Dit heeft mij doen realiseren dat het leven heel hard kan zijn. Hard en wreed. Het kostte mij enige moeite om weer de andere kant van het leven te zien: de leuke en de gelukkige kant .
Ik weet nog zo goed: 1 dag voor mijn vader's begrafenis ging ik naar het plaatselijk winkelcentrum om een vest te kopen voor de begrafenis. Ik zag mensen rond lopen, winkelen, lachen en ik vond het zo raar dat de mensen dat deden, immers, mijn wereld stond stil. Ik had zo de behoefte om tegen de mensen te schreeuwen dat mijn vader dood was en dat ik heel veel verdriet heb.
Na de begrafenis moet je gewoon verder, en dat hielp mij het beste: verder gaan en af en toe stil staan, af en toe heel hard huilen als ik daar zin in had, af en toe boos zijn, schreeuwen, het mag allemaal, omdat ik weet dat het mij helpt. Nu, 6 jaar later, kan ik er goed mee omgaan, er is geen dag dat ik niet aan hem denk, en soms heb ik het er nog steeds moeilijk (vooral rond zijn verjaardag) mee, maar door te praten voel ik me beter. Vriendlief en ik zijn binnenkort toe aan kinderen maar als ik moet denken dat zij hun opa nooit zullen kennen en hij mijn kinderen nooit zal zien, kan ik alleen maar janken...
Dus Alexx81, je moet gewoon je gevoel volgen, doe waar je op dat moment behoefte aan hebt, ook al verlies je misschien mensen uit je omgeving: JIJ bent nu belangrijk, zorg goed voor jezelf, dan gaat t vanzelf steeds beter.
Sterkte meis...
