Psyche
alle pijlers
Moeite alles weer op te pakken na psychose
dinsdag 23 januari 2018 om 21:38
Kort geleden ben ik moeder geworden. Helaas kreeg ik een post partum psychose. Daarvoor ben ik een tijd opgenomen geweest. Een heftige tijd en erg verdrietig omdat je niet bij je pasgeboren kindje kunt zijn. Inmiddels ben ik weer thuis en voorzichtig aan weer begonnen met gedeeltelijk werken en mijn leven weer oppakken. Ik merk dat me dit echter erg veel moeite kost. Ik heb veel moeite om ‘s ochtends op tijd op te staan. Ook merk ik dat ik mijn werk helemaal niet meer interessant vind. Hoort dit er een beetje bij na een psychose? Heeft iemand tips? Ik baal er zo van. Ik wil gewoon graag weer verder met mijn leven en gelukkig zijn.
ik heb er geen verstand van, alleen het lijden van psychoses gezien. Zware kost. Sterkte!
dinsdag 23 januari 2018 om 21:55
dinsdag 23 januari 2018 om 21:59
Ik zie om me heen dat heel veel vrouwen na hun bevalling hun werk niet meer interessant vinden, dus ik kan me heel goed voorstellen dat die interesse nog minder is na een psychose.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, en hoop dat je goede begeleiding en een liefdevolle omgeving hebt, zodat je de boel weer kunt oppakken en beter wordt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, en hoop dat je goede begeleiding en een liefdevolle omgeving hebt, zodat je de boel weer kunt oppakken en beter wordt.
Be stronger than your strongest excuse
dinsdag 23 januari 2018 om 22:00
Ik heb geen psychose gehad, wel een manie en daarna een depressie. Toen ik aan het werk ging werd ik ontzettend verdrietig van mijn werk, de uitzichtloosheid van alles (hulpverlening) en ben ik overgestapt naar het basisonderwijs.Bumba2018 schreef: ↑23-01-2018 21:55De medicatie is inmiddels gestopt.
@Moiren, hoe ben je er achter gekomen welk werk je wel leuk vond? Ben je iets compleet anders gaan doen? Ik vraag me af of ik mijn werk niet meer leuk vind omdat ik nog weer moet wennen en weer in het ritme moet komen. Of dat ik het werk echt niet meer leuk vind.
Bleek ook niet helemaal te passen en sinds een paar jaar zit ik op de perfecte plek.
Slik je AP? En nog veel? Dat verklaart sowieso de moeite met opstaan en de vlakheid van je gevoel. Ik voel me altijd levenloos als ik aan de AP ben, net of ik niet helemaal in contact sta met de wereld om me heen en alles sneller gaat dan ik registreer.
Als je AP slikt zou ik het dus iig nog even de tijd geven.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:12
Wat fijn dat je nu zo op je plek zit Moiren!
Ik slik geen AP meer. Toen ik nog wel AP slikte was het helemaal drama met opstaan. Heel erg moe. Nu is het meer lamlendigheid. Ik werk nog niet volledig. Mijn dagen zitten nog niet helemaal vol. Ik neem me dan wel voor om op tijd op te staan. Maar ‘s ochtends denk ik dan, ach, ik kan ook nog wel even blijven liggen. En daarna baal ik dan weer van mezelf. Het lukt me maar niet om goed in het ritme te komen. ‘ s Avonds nog lang nadenken en wakker liggen en ‘s ochtends niet op kunnen staan.
Ik slik geen AP meer. Toen ik nog wel AP slikte was het helemaal drama met opstaan. Heel erg moe. Nu is het meer lamlendigheid. Ik werk nog niet volledig. Mijn dagen zitten nog niet helemaal vol. Ik neem me dan wel voor om op tijd op te staan. Maar ‘s ochtends denk ik dan, ach, ik kan ook nog wel even blijven liggen. En daarna baal ik dan weer van mezelf. Het lukt me maar niet om goed in het ritme te komen. ‘ s Avonds nog lang nadenken en wakker liggen en ‘s ochtends niet op kunnen staan.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:18
HerkenbaarBumba2018 schreef: ↑23-01-2018 22:12Wat fijn dat je nu zo op je plek zit Moiren!
Ik slik geen AP meer. Toen ik nog wel AP slikte was het helemaal drama met opstaan. Heel erg moe. Nu is het meer lamlendigheid. Ik werk nog niet volledig. Mijn dagen zitten nog niet helemaal vol. Ik neem me dan wel voor om op tijd op te staan. Maar ‘s ochtends denk ik dan, ach, ik kan ook nog wel even blijven liggen. En daarna baal ik dan weer van mezelf. Het lukt me maar niet om goed in het ritme te komen. ‘ s Avonds nog lang nadenken en wakker liggen en ‘s ochtends niet op kunnen staan.
Wat mij helpt: psychiatrische thuiszorg. Iemand die 1 of 2x per week (afhankelijk van hoe slecht het gaat) langs komt om een werkplanning te maken. Elke dag bestaat uit 3 blokken en in elk blok een grote en kleine activiteit. De rest mag ik aanrommelen.
Opstatijd haal ik vaak niet, maar naar bed ook niet. Mijn natuurlijke ritme ligt gewoon anders. De tijden zijn streeftijden, als het een keer niet lukt is het helemaal niet erg, zolang ik maar opsta en douche.
Helpt het als je man een kop koffie naast je bed zet en jullie samen een bakkie drinken voordat hij gaat werken?
Ontbijt, lunch en avondeten op vaste tijden. Zittend en aan tafel met wat te lezen. Liefst een boek, maar dat lukt dan vaak niet.
Een luisterboek is fijn om op in slaap te vallen.
En elke dag is een nieuwe dag. Wat vandaag niet lukt, lukt misschien morgen wel.
Het is echt heel erg hard werken en het voelt alsof niets klopt, totdat er ineens een dag is dat er wel iets klopte, en nog eentje, en nog eentje.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:34
Geen ervaring met psychoses, maar wel met mijn werk niet meer leuk vinden nadat ik een kind had gekregen. Ik zag er ineens het nut niet meer van in, aangezien het vooral draaide om targets halen en maar zoveel mogelijk geld binnenhalen. Maar verder had het niet zoveel maatschappelijke betekenis. Het voelde zo inhoudsloos, terwijl ik dat voor de bevalling totaal niet zo voelde.
Ik heb me een jaar lang intensief (en betaald) laten omscholen (50 uur per week) en zit nu helemaal op mijn plek. Ik werk nu meer met mensen en mijn werk is zinvol. Ik zou niet anders meer willen.
Ik heb me een jaar lang intensief (en betaald) laten omscholen (50 uur per week) en zit nu helemaal op mijn plek. Ik werk nu meer met mensen en mijn werk is zinvol. Ik zou niet anders meer willen.
dinsdag 23 januari 2018 om 22:57
Ja. Maar goed, ik vond alles moeilijk. Ik heb de eerste twee weken thuis een soort thuisverpleegster gehad. Iemand die mij weer in een normaal dagritme kreeg (douchen, ontbijten, tanden poetsen I.c.m. baby). Ik vond de eerste tijd vrij weinig interessant, was vooral heel erg afgestompt (medicatie waarschijnlijk). De PPP ging eigenlijk naadloos over in een PPD. Ik voelde alleen dingen als woede, angst en vooral verwarring. Omdat ik zelf het idee had dat ik niet meer wist wat 'normaal' was. Dat ik steeds na ging denken (Is het gek als ik... kun je het maken om... enz.). Daar werd ik heel moe van. En ja, uit bed komen vond ik heel lastig.
Werk was juist een soort toevluchtsoord toen ik weer ging opbouwen. Daar wist niemand wat nu precies was gebeurd. En daar functioneerde ik (heel erg gestructureerd werk zeg maar, onderwijs) wel als voorheen. Schijnbaar waren mijn automatismen daar wel nog 'intact'. Daardoor heb ik eigenlijk mijn zelfvertrouwen weer kunnen opbouwen.
Het hele traject (psychomotorische therapie en psychotherapie, medicatie) heeft twee jaar geduurd. Maar in dat traject was ik na het eerste jaar wel weer voor 85% de 'oude'.
woensdag 24 januari 2018 om 06:44
Heb je contact met de bedrijfsarts?
Je zou bijvoorbeeld kunnen afspreken dat je vooralsnog wat later start bijv werken van 11.00-13.00 en dan naar paar weken uitbreiden vaan 10.00 - 14.00 uur, ...etc.
Geef het tijd. Je bent volledig ontregeld geweest. Niet te snel.
In de spits reizen is ook heel belastend dus wellicht voorlopig beter nog vermijden.
Je zou bijvoorbeeld kunnen afspreken dat je vooralsnog wat later start bijv werken van 11.00-13.00 en dan naar paar weken uitbreiden vaan 10.00 - 14.00 uur, ...etc.
Geef het tijd. Je bent volledig ontregeld geweest. Niet te snel.
In de spits reizen is ook heel belastend dus wellicht voorlopig beter nog vermijden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 24 januari 2018 om 12:04
@Moiren, bedankt voor de fijne tips! Een bakkie koffie drinken voordat man naar zijn werk gaat klinkt ook als een goed idee. Het is een paar maanden geleden.
@Lemoos, het klinkt alsof jij ook een pittig traject bent doorgegaan. Fijn dat het nu weer goed gaat. Fijn dat jouw werk je destijds juist heeft geholpen.
Los van het moeilijke opstaan kost mijn werk me nu juist negatieve energie. Ik kom er niet lekker in. De functie inhoud is ook wat veranderd. En het nieuwe ligt me niet zo. Ik vind het moeilijk en ben bang dat ik het niet kan. Ik heb nu om eerlijk te zijn wat stress van mijn werk. En dat kan ik er eigenlijk niet bij hebben. Ik wil graag werken aan mijn herstel, en werk maakt dat nu nog lastiger. Ik vind het moeilijk wat te doen. Werk nog even de kans geven, of gaan nadenken over iets anders.
@Lemoos, het klinkt alsof jij ook een pittig traject bent doorgegaan. Fijn dat het nu weer goed gaat. Fijn dat jouw werk je destijds juist heeft geholpen.
Los van het moeilijke opstaan kost mijn werk me nu juist negatieve energie. Ik kom er niet lekker in. De functie inhoud is ook wat veranderd. En het nieuwe ligt me niet zo. Ik vind het moeilijk en ben bang dat ik het niet kan. Ik heb nu om eerlijk te zijn wat stress van mijn werk. En dat kan ik er eigenlijk niet bij hebben. Ik wil graag werken aan mijn herstel, en werk maakt dat nu nog lastiger. Ik vind het moeilijk wat te doen. Werk nog even de kans geven, of gaan nadenken over iets anders.
woensdag 24 januari 2018 om 15:52
Ik vond mijn werk na 2 pittige jaren (en weinig werken) ook niet meer leuk (terwijl het daarvoor echt mijn ding was. Had (en heb) ook veel moeite met opstaan. Ben veel moe/lamlendig. Ik heb gelukkig gee psychose (of PPD) gehad maar zat (en zit) wel in een flink rouwproces.
Ik haal veel ritme uit mijn dochter. Heb bijna een jaar niet gewerkt maar in die tijd wel een aantal keer met de bedrijfsarts gesproken en daar ook eerlijk mijn twijfels uitgesproken. Hij heeft mij geadviseerd het eerste jaar geen drastische beslissingen te nemen. Nu, bijna een jaar later, ben ik weer begonnen met werken en vind ik het eindelijk weer een beetje leuk worden. De onzekerheid begint minder te worden en ik zie weer uitdaging in mijn werk. Wel probeer ik nu veel beter mijn grenzen te bewaken want stress (vooral werkgerelateerd) trek ik slecht.
Ik heb veel gehad aan de bedrijfsarts en verzuimcoördinator die allebei zeggen: "je eerste prioriteit is je gezin, als dat lekker loopt pak je er weer een hobby bij en daarna gaan we kijken wat je er nog bij kan werken". Die houding heeft mij heel goed gedaan!
Sterkte TO! Gun jezelf de rust en ruimte om alles weer een beetje op de rit te krijgen. En als je te veel stress krijgt van je werk hoeft dat niet te betekenen dat je het werk niet meer leuk vindt... Misschien is het wel een signaal dat je te snel gaat?
Ik haal veel ritme uit mijn dochter. Heb bijna een jaar niet gewerkt maar in die tijd wel een aantal keer met de bedrijfsarts gesproken en daar ook eerlijk mijn twijfels uitgesproken. Hij heeft mij geadviseerd het eerste jaar geen drastische beslissingen te nemen. Nu, bijna een jaar later, ben ik weer begonnen met werken en vind ik het eindelijk weer een beetje leuk worden. De onzekerheid begint minder te worden en ik zie weer uitdaging in mijn werk. Wel probeer ik nu veel beter mijn grenzen te bewaken want stress (vooral werkgerelateerd) trek ik slecht.
Ik heb veel gehad aan de bedrijfsarts en verzuimcoördinator die allebei zeggen: "je eerste prioriteit is je gezin, als dat lekker loopt pak je er weer een hobby bij en daarna gaan we kijken wat je er nog bij kan werken". Die houding heeft mij heel goed gedaan!
Sterkte TO! Gun jezelf de rust en ruimte om alles weer een beetje op de rit te krijgen. En als je te veel stress krijgt van je werk hoeft dat niet te betekenen dat je het werk niet meer leuk vindt... Misschien is het wel een signaal dat je te snel gaat?
woensdag 24 januari 2018 om 16:23
Een paar maanden is nog niet zo heel lang geleden.
Ik denk dat Lemoos wel een reële tijdsindicatie geeft. Gun jezelf rust, je hoeft niet perfect te zijn.
Werk je je volledige aantal uren of heb je aangepaste uren? Zo ja, dan zou ik toch eens met je leidinggevende in gesprek gaan. Je bent nu gewoon kwetsbaarder, mss altijd wel iets meer dan voorheen. Gun jezelf tijd.
Ik denk dat Lemoos wel een reële tijdsindicatie geeft. Gun jezelf rust, je hoeft niet perfect te zijn.
Werk je je volledige aantal uren of heb je aangepaste uren? Zo ja, dan zou ik toch eens met je leidinggevende in gesprek gaan. Je bent nu gewoon kwetsbaarder, mss altijd wel iets meer dan voorheen. Gun jezelf tijd.
donderdag 8 maart 2018 om 10:55
Even een kleine update.
Ik plan nu op mijn werk bewust 's ochtends al vast afspraken in zodat ik op tijd uit bed moet en in een ritme kom.
Hoewel het veel moeite kost om op te staan en ik me dan ook echt bekaf voel helpt het wel om wat meer een ritme te krijgen.
Laatst ook een overleg gehad van mijn werk wat ik zowaar weer eens leuk vond en energie van kreeg. Ik weet nog niet of dit het voor de lange termijn wel is. Maar dat was toch een fijn gevoel.
Ik vraag me wel af hoe ik alles moet combineren als ik weer volledig werk met thuis. Ik wou ook altijd een tweede kindje. Nu totaal nog niet aan de orde. Maar of ik dat ook weer aandurf na die psychose en allles. Pfff
Ik plan nu op mijn werk bewust 's ochtends al vast afspraken in zodat ik op tijd uit bed moet en in een ritme kom.
Hoewel het veel moeite kost om op te staan en ik me dan ook echt bekaf voel helpt het wel om wat meer een ritme te krijgen.
Laatst ook een overleg gehad van mijn werk wat ik zowaar weer eens leuk vond en energie van kreeg. Ik weet nog niet of dit het voor de lange termijn wel is. Maar dat was toch een fijn gevoel.
Ik vraag me wel af hoe ik alles moet combineren als ik weer volledig werk met thuis. Ik wou ook altijd een tweede kindje. Nu totaal nog niet aan de orde. Maar of ik dat ook weer aandurf na die psychose en allles. Pfff
