Psyche
alle pijlers
moeite met relaties
maandag 24 augustus 2009 om 20:41
Hallo,
Ik heb moeite met relaties. Zowel vriendschappen als liefdesrelaties. Ik wil hier graag vanaf en in staat zijn langdurig iets met iemand op te bouwen. Ik heb ooit een langere relatie gehad (6 jr) en ik heb ook wel vriendinnen die ik een flink aantal jaren ken. Maar over het algemeen eindigt alles voortijdig en wordt het door de ander verbroken (of laat iemand nooit meer iets van zich horen, zowel met 'vriendinnen' als met vriendjes mee gemaakt).
Ik heb lang gedacht dat dingen buiten mezelf lagen maar begin daar toch aan te twijfelen. Ik weet niet of ik foute mensen aan trek, of dat ik onbewust dingen doe die mensen van me afstoot.
Ik heb een erg moeilijke en eenzame jeugd gehad. Weinig liefde en geborgenheid. Ik denk dat er heel veel stuk is gemaakt en dat ik daar nu nog steeds tegen aan loop. Ik ben best sociaal en ik vind altijd wel weer nieuwe vrienden en nieuwe liefdes maar het lijkt wel of ze me op een gegeven moment toch altijd de rug toe keren. Vaak blijf ik achter met veel vraagtekens, en dat doet pijn.
Ik wil het tij graag keren en ik wil graag gezonde relaties in mijn leven. Maar hoe doe ik dat? Ik weet niet eens waar 't precies fout gaat. Ik heb t idee dat 't bij vriendinnen fout gaat als zij een relatie krijgen. De vriendinnen die ik langdurig heb zijn óf nog steeds single, óf hadden al een relatie toen ik ze leerde kennen. Zodra er een man in the picture komt is er geen oog meer voor mij. Ik heb dit dus telkens buiten mezelf gezocht. Immers zijn zij degene die een relatie krijgen en daarna mij de rug toe keren, ze hebben iemand anders gevonden om dingen mee te delen. Maar aangezien het nu toch een aantal keer is gebeurd ga ik vraagtekens bij mezelf zetten. Kies ik bepaalde types uit om bevriend mee te raken? Doe ik iets verkeerd? Ik heb verschillende therapien gehad, de een zegt me dat ik niet zoveel bij mezelf neer moet leggen, de ander zegt dat ik 't juist bij mezelf moet zoeken en dat 't aan mij ligt. Ik weet het niet meer, raak er van in de war en word er ongelukkig van.
Met mannen speelt een ander probleem. Ik val over het algemeen op mannen die niet goed voor me zijn. Charmeurs die me korte tijd op handen dragen en me vervolgens als een baksteen laten vallen. Dan hebben ze waarschijnlijk een nieuw speeltje gevonden. Nu heb ik een man ontmoet die op t eerste oog anders lijkt. Maar ik loop er tegen aan dat ik weinig voel. Ik wil geen compromis relatie, maar ik wil ook niet eindeloze passievolle relaties die toch eindig zijn en waar de echte liefde ver te zoeken is. Deze man lijkt erg leuk. We delen veel interesses, ik vind hem aantrekkelijk, hij komt lief en zachtaardig over. Maar ik mis een vonk, een vonk die ik bij 'gevaarlijke' mannen wel heb gevoeld. Wat is er op dit vlak mis met mij? Waarom heb ik telkens verkeerde mannen en kunnen de goeie me niet lang genoeg boeien? Heb ik zelf bindingsproblemen? Ben ik te fucked up geraakt door mijn jeugd dat ik 't niet kan, een gezonde relatie met iemand die goed voor me is opbouwen? Of ben ik de juiste gewoon niet tegen gekomen en moet ik niet zo dramatisch doen? Zit er een verband tussen de eindige vriendschappen en het niet kunnen vinden van een levenspartner? Wat kan ik doen om mijn relaties beter te laten verlopen?
Ik hoop dat er mensen zijn die ofwel dingen herkennen en het overwonnen hebben. Of die me op een andere manier naar dingen kunnen laten kijken.
Alvast bedankt voor het lezen.
Ik heb moeite met relaties. Zowel vriendschappen als liefdesrelaties. Ik wil hier graag vanaf en in staat zijn langdurig iets met iemand op te bouwen. Ik heb ooit een langere relatie gehad (6 jr) en ik heb ook wel vriendinnen die ik een flink aantal jaren ken. Maar over het algemeen eindigt alles voortijdig en wordt het door de ander verbroken (of laat iemand nooit meer iets van zich horen, zowel met 'vriendinnen' als met vriendjes mee gemaakt).
Ik heb lang gedacht dat dingen buiten mezelf lagen maar begin daar toch aan te twijfelen. Ik weet niet of ik foute mensen aan trek, of dat ik onbewust dingen doe die mensen van me afstoot.
Ik heb een erg moeilijke en eenzame jeugd gehad. Weinig liefde en geborgenheid. Ik denk dat er heel veel stuk is gemaakt en dat ik daar nu nog steeds tegen aan loop. Ik ben best sociaal en ik vind altijd wel weer nieuwe vrienden en nieuwe liefdes maar het lijkt wel of ze me op een gegeven moment toch altijd de rug toe keren. Vaak blijf ik achter met veel vraagtekens, en dat doet pijn.
Ik wil het tij graag keren en ik wil graag gezonde relaties in mijn leven. Maar hoe doe ik dat? Ik weet niet eens waar 't precies fout gaat. Ik heb t idee dat 't bij vriendinnen fout gaat als zij een relatie krijgen. De vriendinnen die ik langdurig heb zijn óf nog steeds single, óf hadden al een relatie toen ik ze leerde kennen. Zodra er een man in the picture komt is er geen oog meer voor mij. Ik heb dit dus telkens buiten mezelf gezocht. Immers zijn zij degene die een relatie krijgen en daarna mij de rug toe keren, ze hebben iemand anders gevonden om dingen mee te delen. Maar aangezien het nu toch een aantal keer is gebeurd ga ik vraagtekens bij mezelf zetten. Kies ik bepaalde types uit om bevriend mee te raken? Doe ik iets verkeerd? Ik heb verschillende therapien gehad, de een zegt me dat ik niet zoveel bij mezelf neer moet leggen, de ander zegt dat ik 't juist bij mezelf moet zoeken en dat 't aan mij ligt. Ik weet het niet meer, raak er van in de war en word er ongelukkig van.
Met mannen speelt een ander probleem. Ik val over het algemeen op mannen die niet goed voor me zijn. Charmeurs die me korte tijd op handen dragen en me vervolgens als een baksteen laten vallen. Dan hebben ze waarschijnlijk een nieuw speeltje gevonden. Nu heb ik een man ontmoet die op t eerste oog anders lijkt. Maar ik loop er tegen aan dat ik weinig voel. Ik wil geen compromis relatie, maar ik wil ook niet eindeloze passievolle relaties die toch eindig zijn en waar de echte liefde ver te zoeken is. Deze man lijkt erg leuk. We delen veel interesses, ik vind hem aantrekkelijk, hij komt lief en zachtaardig over. Maar ik mis een vonk, een vonk die ik bij 'gevaarlijke' mannen wel heb gevoeld. Wat is er op dit vlak mis met mij? Waarom heb ik telkens verkeerde mannen en kunnen de goeie me niet lang genoeg boeien? Heb ik zelf bindingsproblemen? Ben ik te fucked up geraakt door mijn jeugd dat ik 't niet kan, een gezonde relatie met iemand die goed voor me is opbouwen? Of ben ik de juiste gewoon niet tegen gekomen en moet ik niet zo dramatisch doen? Zit er een verband tussen de eindige vriendschappen en het niet kunnen vinden van een levenspartner? Wat kan ik doen om mijn relaties beter te laten verlopen?
Ik hoop dat er mensen zijn die ofwel dingen herkennen en het overwonnen hebben. Of die me op een andere manier naar dingen kunnen laten kijken.
Alvast bedankt voor het lezen.
maandag 24 augustus 2009 om 20:45
Ik vind dat altijd zo raar dat vriendschappen 'verdwijnen' omdat er een relatie in het spel is.
CS, ik wil niet beweren dat jij daar iets aan kunt doen, maar je hebt wel pech wat dat betreft.
Ben met liefdesrelaties niet zo goed, persoonlijk. Vriendschappen ben ik wel goed in, meestal. Bijna allemaal vriendschappen van het kaliber: we spreken elkaar niet wekelijks, maar als er iets is, weten we elkaar te vinden. Of gewoon voor de leuke dingen natuurlijk
Ik denk dat er niet een verband HOEFT te bestaan. (Maar het kan wel.)
Zou het ook kunnen dat je zelf een beetje terugdeinst als een vriendin / vriend een relatie krijgt? Dat het daarom op een laag pitje komt?
CS, ik wil niet beweren dat jij daar iets aan kunt doen, maar je hebt wel pech wat dat betreft.
Ben met liefdesrelaties niet zo goed, persoonlijk. Vriendschappen ben ik wel goed in, meestal. Bijna allemaal vriendschappen van het kaliber: we spreken elkaar niet wekelijks, maar als er iets is, weten we elkaar te vinden. Of gewoon voor de leuke dingen natuurlijk
Ik denk dat er niet een verband HOEFT te bestaan. (Maar het kan wel.)
Zou het ook kunnen dat je zelf een beetje terugdeinst als een vriendin / vriend een relatie krijgt? Dat het daarom op een laag pitje komt?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 20:56
Hi moonlight,
dankje voor je mail. Ik merk dat vriendinnen als ze een relatie krijgen veel minder tijd hebben, nauwelijks of geen initietief meer nemen, en alleen nog eens in de zoveel maanden (ook lang van te voren afgesproken) bijv. op een dinsdag iets met me af spreken terwijl het daarvoor iedere week was, en vaak samen leuke dingen doen in het weekend. Een radicaal verschil dus. Ik ben ook door 1 vriendin gedumpt toen het na jaren kommer en kwel bij haar (en ik die haar altijd op ving) ineens heel erg goed met haar ging. Tegelijkertijd ging t met mij minder en ik hoorde niets meer. Zoals je zegt lijkt het eerst op pech. Maar ik begin daar vraagtekens bij te zetten. Het gebeurt te vaak denk ik. Het zijn namelijk vaak de vriendinnen waar ik heel close mee ben (wekelijks of zelfs paar keer per week contact) die verdwijnen. Soms na jarenlange vriendschap (9 jaar). Ik heb ook een aantal vriendinnen die ik al lang ken maar waarmee het contact minder intensief is. Inmiddels ben ik al zover dat ik bijna bang ben dat zij ook een keer relatie krijgen en dat dan de vriendschap voorbij is. Dat vind ik vreselijk want ik weet van 2 vriendinnen dat zij erg graag een relatie zouden willen en ik gun het ze van harte. Maar ben dus inmiddels een beetje bang voor m'n eigen hachje. Iets waar ik absoluut niet trots op ben.
Omdat de relaties met mannen ook zo moeizaam gaan zoek ik t toch ook wat meer bij mezelf. het kan toch niet dat alles aan anderen ligt? Het blijkt een steeds terugkerend thema te zijn. Met m'n ouders ook heel lang heel moeilijke relatie gehad. Inmiddels gaat dat wel ietsje beter.
Ik vind het lastig dat ik er met therapie niet uit kom. Ben er al lange tijd mee bezig maar de vraagtekens blijven, en de antwoorden blijven uit.
dankje voor je mail. Ik merk dat vriendinnen als ze een relatie krijgen veel minder tijd hebben, nauwelijks of geen initietief meer nemen, en alleen nog eens in de zoveel maanden (ook lang van te voren afgesproken) bijv. op een dinsdag iets met me af spreken terwijl het daarvoor iedere week was, en vaak samen leuke dingen doen in het weekend. Een radicaal verschil dus. Ik ben ook door 1 vriendin gedumpt toen het na jaren kommer en kwel bij haar (en ik die haar altijd op ving) ineens heel erg goed met haar ging. Tegelijkertijd ging t met mij minder en ik hoorde niets meer. Zoals je zegt lijkt het eerst op pech. Maar ik begin daar vraagtekens bij te zetten. Het gebeurt te vaak denk ik. Het zijn namelijk vaak de vriendinnen waar ik heel close mee ben (wekelijks of zelfs paar keer per week contact) die verdwijnen. Soms na jarenlange vriendschap (9 jaar). Ik heb ook een aantal vriendinnen die ik al lang ken maar waarmee het contact minder intensief is. Inmiddels ben ik al zover dat ik bijna bang ben dat zij ook een keer relatie krijgen en dat dan de vriendschap voorbij is. Dat vind ik vreselijk want ik weet van 2 vriendinnen dat zij erg graag een relatie zouden willen en ik gun het ze van harte. Maar ben dus inmiddels een beetje bang voor m'n eigen hachje. Iets waar ik absoluut niet trots op ben.
Omdat de relaties met mannen ook zo moeizaam gaan zoek ik t toch ook wat meer bij mezelf. het kan toch niet dat alles aan anderen ligt? Het blijkt een steeds terugkerend thema te zijn. Met m'n ouders ook heel lang heel moeilijke relatie gehad. Inmiddels gaat dat wel ietsje beter.
Ik vind het lastig dat ik er met therapie niet uit kom. Ben er al lange tijd mee bezig maar de vraagtekens blijven, en de antwoorden blijven uit.
maandag 24 augustus 2009 om 20:57
Ga je relaties/vriendschappen aan om gezonde redenen?
De reden waarom het ik vraag: soms neem je genoegen met alles wat op je pad komt omdat je diep van binnen niet gelooft dat je iets beters waard bent. Je "eisen" zijn zo laag omdat je eigenwaarde dat ook is. Automatisch trek je mensen aan die jouw eigenwaarde weerspiegelen. Namelijk: makkelijk opzij te schuiven wanneer het anderen goeddunkt.
Ik wil niet zeggen dat dit voor jou geldt maar puur om over na te denken. Het kan zowel aan de mensen liggen als aan jou. Wellicht zelfs beide.
Zelf heb ik een lange reis achter de rug voor wat betreft verkeerde vrienschappen en relaties. Wat ik uit ervaring heb geleerd is dat het belangrijk is om bij iemand te willen zijn omdat je het wilt en niet omdat je die persoon NODIG hebt. Daar zit een wezenlijk verschil tussen.
Liefdesrelaties en vriendschappen verschillen weliswaar in vorm en intensiteit maar voor beide geldt volgens mij hetzelfde. Ze weerspiegelen jouw innerlijke gezondheid. Ga dus niet zomaar met iedereen om. Ken je zelf weer een hoge waarde toe ongeacht wat er in het verleden is gebeurd. Het verleden bepaalt niet WIE jij bent...alleen WAT je hebt meegemaakt en hoe je daar NU mee omgaat. En daar heb je veel meer over te zeggen dan je denkt.
Het is gezond om naar jezelf te kijken als je ziet dat je contacten niet werken. Want uiteindelijk ligt het nooit aan die anderen maar aan de keuzes die jij maakt.
De reden waarom het ik vraag: soms neem je genoegen met alles wat op je pad komt omdat je diep van binnen niet gelooft dat je iets beters waard bent. Je "eisen" zijn zo laag omdat je eigenwaarde dat ook is. Automatisch trek je mensen aan die jouw eigenwaarde weerspiegelen. Namelijk: makkelijk opzij te schuiven wanneer het anderen goeddunkt.
Ik wil niet zeggen dat dit voor jou geldt maar puur om over na te denken. Het kan zowel aan de mensen liggen als aan jou. Wellicht zelfs beide.
Zelf heb ik een lange reis achter de rug voor wat betreft verkeerde vrienschappen en relaties. Wat ik uit ervaring heb geleerd is dat het belangrijk is om bij iemand te willen zijn omdat je het wilt en niet omdat je die persoon NODIG hebt. Daar zit een wezenlijk verschil tussen.
Liefdesrelaties en vriendschappen verschillen weliswaar in vorm en intensiteit maar voor beide geldt volgens mij hetzelfde. Ze weerspiegelen jouw innerlijke gezondheid. Ga dus niet zomaar met iedereen om. Ken je zelf weer een hoge waarde toe ongeacht wat er in het verleden is gebeurd. Het verleden bepaalt niet WIE jij bent...alleen WAT je hebt meegemaakt en hoe je daar NU mee omgaat. En daar heb je veel meer over te zeggen dan je denkt.
Het is gezond om naar jezelf te kijken als je ziet dat je contacten niet werken. Want uiteindelijk ligt het nooit aan die anderen maar aan de keuzes die jij maakt.
maandag 24 augustus 2009 om 20:58
maandag 24 augustus 2009 om 21:06
Ik kan me dat best voorstellen, dat je het - door bepaalde dingen in je jeugd - moeilijk vindt om relaties te hebben. Zowel liefdesrelaties als vriendschappen. Bij anderen gaat dat misschien iets makkelijker, en jij moet er meer moeite voor doen.
Denk dat je echt wel op de goede weg bent. Zo te zien heb je wel vriendschappen, maar lukt het op één of andere manier niet ze te behouden.
Wat je schrijft vind ik ook echt niet netjes: dat een vriendin eerst op jou leunt en je vervolgens laat zitten als het met jou slecht gaat. Heel laag.
Ik heb het 'geluk' dat ik best leuk met mannen op kan schieten, vriendschappelijk. De vrienden van vriendinnen, vinden mij vaak ook wel gezellig. En sommige stellen kende ik los van elkaar al, voordat ze als stel bij elkaar kwamen. Als ik aan één bevriend stel denk: we doen wel eens dingen met zijn drieën en dat gaat prima. Zij heeft ook wel bewezen een echte vriendin te zijn, door de jaren heen. Stelde laatst nog voor dat we ook wel eens met zijn drieën een weekend weg kunnen. Vind ik echt lief... zo iemand moet jij eigenlijk ook tegen komen
Andere vriendin kreeg een vriend en nu gaan we soms met haar vriendinnen en zijn vrienden samen weg. Niet zo vaak, een of twee keer gebeurd, maar ik vind dat wel leuk.
Mijn 'vriendenkring' heeft ook wel een selectieprocedure gekend hoor. Toen het met mij een tijd helemaal niet goed ging, hebben sommigen bewezen echte vrienden te zijn, anderen bleken kennissen. Handig om te weten, ik weet nu dus ik wie ik tijd steek en in wie niet.
Die twee vriendinnen die graag een relatie willen... wie zegt dat zij jou ook gaan laten vallen? Heb je dat ooit durven uitspreken, die angst?
In de zin van: ik vind het altijd zo gezellig.. als je een vriend vindt blijven we elkaar wel zien toch? (zoiets)
Therapie helpt niet bij alles, helaas. Sommige dingen moet je in het echte leven ontdekken of meemaken.
Denk dat je echt wel op de goede weg bent. Zo te zien heb je wel vriendschappen, maar lukt het op één of andere manier niet ze te behouden.
Wat je schrijft vind ik ook echt niet netjes: dat een vriendin eerst op jou leunt en je vervolgens laat zitten als het met jou slecht gaat. Heel laag.
Ik heb het 'geluk' dat ik best leuk met mannen op kan schieten, vriendschappelijk. De vrienden van vriendinnen, vinden mij vaak ook wel gezellig. En sommige stellen kende ik los van elkaar al, voordat ze als stel bij elkaar kwamen. Als ik aan één bevriend stel denk: we doen wel eens dingen met zijn drieën en dat gaat prima. Zij heeft ook wel bewezen een echte vriendin te zijn, door de jaren heen. Stelde laatst nog voor dat we ook wel eens met zijn drieën een weekend weg kunnen. Vind ik echt lief... zo iemand moet jij eigenlijk ook tegen komen
Andere vriendin kreeg een vriend en nu gaan we soms met haar vriendinnen en zijn vrienden samen weg. Niet zo vaak, een of twee keer gebeurd, maar ik vind dat wel leuk.
Mijn 'vriendenkring' heeft ook wel een selectieprocedure gekend hoor. Toen het met mij een tijd helemaal niet goed ging, hebben sommigen bewezen echte vrienden te zijn, anderen bleken kennissen. Handig om te weten, ik weet nu dus ik wie ik tijd steek en in wie niet.
Die twee vriendinnen die graag een relatie willen... wie zegt dat zij jou ook gaan laten vallen? Heb je dat ooit durven uitspreken, die angst?
In de zin van: ik vind het altijd zo gezellig.. als je een vriend vindt blijven we elkaar wel zien toch? (zoiets)
Therapie helpt niet bij alles, helaas. Sommige dingen moet je in het echte leven ontdekken of meemaken.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 21:08
quote:Uggla schreef op 24 augustus 2009 @ 20:58:
Ik denk dat je het idee dat vriendschappen voor het leven zijn een beetje moet laten varen. Vrienden komen en gaan. Zo gaat dat nu eenmaal.
Volgens mij is er ooit uit een onderzoek gekomen dat de gemiddelde vriendschap ongeveer 7 jaar duurt.
Mijn tante zegt altijd: bij elke fase in het leven horen weer andere vriendinnen.
Deels waar, deels niet, wat mij betreft. Ik heb nog contact met mijn basisschoolvriendin... we spreken elkaar soms maaaaaaanden niet, maar voor mij is ze nog steeds een vriendin. Als we elkaar zien is het goed.
CS, was nog iets vergeten: als je merkt dat mensen in je omgeving opgaan in hun relatie, kun je ook proberen nieuwe contacten op te doen.
Ik denk dat je het idee dat vriendschappen voor het leven zijn een beetje moet laten varen. Vrienden komen en gaan. Zo gaat dat nu eenmaal.
Volgens mij is er ooit uit een onderzoek gekomen dat de gemiddelde vriendschap ongeveer 7 jaar duurt.
Mijn tante zegt altijd: bij elke fase in het leven horen weer andere vriendinnen.
Deels waar, deels niet, wat mij betreft. Ik heb nog contact met mijn basisschoolvriendin... we spreken elkaar soms maaaaaaanden niet, maar voor mij is ze nog steeds een vriendin. Als we elkaar zien is het goed.
CS, was nog iets vergeten: als je merkt dat mensen in je omgeving opgaan in hun relatie, kun je ook proberen nieuwe contacten op te doen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 21:13
Dankje Sensy, het raakt me wat je schrijft.
Ik ben bang dat ik ten dele wel mensen nodig heb. Maar is dat afwijkend? Hebben we niet allemaal mensen nodig? Ik vind het fijn om dingen te ondernemen met anderen. En daar kunnen vriendschappen uit groeien. Ik merk inmiddels wel dat ik mensen wat meer op afstand houd. Dus wel mee afspreken maar niet teveel mee delen, want mensen laten me toch in de steek. Ik baal hiervan want wil juist ook echt contact met de mensen om me heen.
Het zou goed kunnen dat ik verkeerde mensen uit kies. Bij mannen is dat overduidelijk, maar ik begin er dus bij vrienden ook over te denken. Zo had ik een vriendin (die me dus dumpte toen de rollen omkeerden) die bijv. nooit naar mij toe kwam. Ik vond dat niet zo erg, ben mobiel en flexibel. Maar toen het met mij niet goed ging viel het wel heel erg op, omdat ik t toen wel eens fijn zou vinden als ze naar mij toe kwam. Maar dat gebeurde niet. Ik had 't dus wellicht eerder kunnen weten... Een andere vriendin kon heel erge roddels vertellen over andere vriendinnen van haar, en zich er heel negatief over hen uit laten, en de dames in kwestie dan vervolgens zoenend om de hals vallen en zeggen dat ze zo dol op hen was. Da's geen mooie kant en dat zegt denk ik best veel over iemand, toch heel lang bevriend mee geweest, Dat meisje had overigens ook woede aanvallen, niet echt makkelijk. Dus ja, ik kan heel lang bevriend blijven terwijl er al tekenen zijn dat t niet goed zit. Ik ben gevoelig voor lieve woorden. Als iemand vaak zegt van me te houden, dat ik zo speciaal ben, dat t zo bijzonder is wat we delen, dan zwicht ik. Of dat nou mannen of vrouwen zijn. En ja, nu ik dat zo opschrijf schrik ik daar wel van. Want het lijkt dat ik dus echt te weinig eigenwaarde heb, anders zou ik daar toch niet zo voor vallen?
Toch ben ik ook een vechtertje. Heb veel voor mezelf opgebouwd, blijf door gaan en vaak met goede hoop en nieuw enthousiasme. Ik ben dus niet een zielig vogeltje dat aan t verpieteren is zonder mensen die haar op handen dragen. Ben ook vaak trots op mijn kracht en doorzettingsvermogen. Maar die relaties krijg ik maar niet gezond. Ben nu net ook weer gedumpt door vriendin na 3 jaar. Zonder reden. Ben er stuk van. Dat is ook één van de dingen die ik zo moeilijk vind, dat mensen zich echt van me af te lijken keren zonder dat ze me laten weten waarom ze mij niet meer willen. Dat geldt zowel voor mannen als vrouwen...
Ik ben bang dat ik ten dele wel mensen nodig heb. Maar is dat afwijkend? Hebben we niet allemaal mensen nodig? Ik vind het fijn om dingen te ondernemen met anderen. En daar kunnen vriendschappen uit groeien. Ik merk inmiddels wel dat ik mensen wat meer op afstand houd. Dus wel mee afspreken maar niet teveel mee delen, want mensen laten me toch in de steek. Ik baal hiervan want wil juist ook echt contact met de mensen om me heen.
Het zou goed kunnen dat ik verkeerde mensen uit kies. Bij mannen is dat overduidelijk, maar ik begin er dus bij vrienden ook over te denken. Zo had ik een vriendin (die me dus dumpte toen de rollen omkeerden) die bijv. nooit naar mij toe kwam. Ik vond dat niet zo erg, ben mobiel en flexibel. Maar toen het met mij niet goed ging viel het wel heel erg op, omdat ik t toen wel eens fijn zou vinden als ze naar mij toe kwam. Maar dat gebeurde niet. Ik had 't dus wellicht eerder kunnen weten... Een andere vriendin kon heel erge roddels vertellen over andere vriendinnen van haar, en zich er heel negatief over hen uit laten, en de dames in kwestie dan vervolgens zoenend om de hals vallen en zeggen dat ze zo dol op hen was. Da's geen mooie kant en dat zegt denk ik best veel over iemand, toch heel lang bevriend mee geweest, Dat meisje had overigens ook woede aanvallen, niet echt makkelijk. Dus ja, ik kan heel lang bevriend blijven terwijl er al tekenen zijn dat t niet goed zit. Ik ben gevoelig voor lieve woorden. Als iemand vaak zegt van me te houden, dat ik zo speciaal ben, dat t zo bijzonder is wat we delen, dan zwicht ik. Of dat nou mannen of vrouwen zijn. En ja, nu ik dat zo opschrijf schrik ik daar wel van. Want het lijkt dat ik dus echt te weinig eigenwaarde heb, anders zou ik daar toch niet zo voor vallen?
Toch ben ik ook een vechtertje. Heb veel voor mezelf opgebouwd, blijf door gaan en vaak met goede hoop en nieuw enthousiasme. Ik ben dus niet een zielig vogeltje dat aan t verpieteren is zonder mensen die haar op handen dragen. Ben ook vaak trots op mijn kracht en doorzettingsvermogen. Maar die relaties krijg ik maar niet gezond. Ben nu net ook weer gedumpt door vriendin na 3 jaar. Zonder reden. Ben er stuk van. Dat is ook één van de dingen die ik zo moeilijk vind, dat mensen zich echt van me af te lijken keren zonder dat ze me laten weten waarom ze mij niet meer willen. Dat geldt zowel voor mannen als vrouwen...
maandag 24 augustus 2009 om 21:22
Dat onderzoekje heb ik ook gelezen Uggla. Maar je ziet toch veel vriendschappen die een stuk langer mee gaan dan 7 jaar? Het feit dat de relaties bij mij vaak ook eindigen zonder dat ik dat wil is ook een teken aan de wand dat t niet een gezonde manier is hoe de vriendschap eindigt. Of dat ik er slecht mee om kan gaan als het gebeurt.
Ik denk dat 1 ding wel een groot probleem is, en dat besef ik me nu ik jouw stukje lees moonlight, dat je zo relaxed zegt dat iemand een kennis is als je merkt dat die dus niet voor je gaat als het slecht met je gaat. Ik heb daar moeite mee. Als ik iemand zelf dichtbij heb laten komen, en er ook in geinvesteerd heb dan kan ik 't moeilijk verkroppen als dat dus niet wederzijds blijkt te zijn. Redelijk zwart/ wit ben ik daar in. Heb moeite met grijs. Voel me dan in de steek gelaten. Ik denk dat ik me door al die mensen in de steek gelaten voelt, danwel als het niet goed met mij gaat, of ze een relatie krijgen, of een nieuw speeltje. Ik heb t gevoel: ik blijf achter en de ander gaat vrolijk door zonder mij. Dat doet pijn.
Ik probeer nu wel meer te spreiden in de contacten, minder te klitten, dan ben ik ook minder afhankelijk en minder kwetsbaar.
Moonlight ik vind t lief wat je schrijft. Dankjewel!
Ik denk dat 1 ding wel een groot probleem is, en dat besef ik me nu ik jouw stukje lees moonlight, dat je zo relaxed zegt dat iemand een kennis is als je merkt dat die dus niet voor je gaat als het slecht met je gaat. Ik heb daar moeite mee. Als ik iemand zelf dichtbij heb laten komen, en er ook in geinvesteerd heb dan kan ik 't moeilijk verkroppen als dat dus niet wederzijds blijkt te zijn. Redelijk zwart/ wit ben ik daar in. Heb moeite met grijs. Voel me dan in de steek gelaten. Ik denk dat ik me door al die mensen in de steek gelaten voelt, danwel als het niet goed met mij gaat, of ze een relatie krijgen, of een nieuw speeltje. Ik heb t gevoel: ik blijf achter en de ander gaat vrolijk door zonder mij. Dat doet pijn.
Ik probeer nu wel meer te spreiden in de contacten, minder te klitten, dan ben ik ook minder afhankelijk en minder kwetsbaar.
Moonlight ik vind t lief wat je schrijft. Dankjewel!
maandag 24 augustus 2009 om 21:22
Ik vind jouw vriendinnen niet zo leuk, denk ik
Kennelijk zien ze jou als een goed persoon om op te leunen in slechte tijden. Misschien straal je iets uit, iets liefs, iets evenwichtigs, of juist iets beïnvloedbaars. En dan 'kiezen' ze jou als vriendin.
Kies jij ook weleens vriendinnen, in plaats van andersom? Dat je iemand ontmoet en denkt: wat een waardevol persoon, daar wil ik tijd in steken?
Ik ben ook een beetje iemand die zich 'laat kiezen' als vriendin. Soms het lef niet om gesprekken aan te gaan met mensen die ik erg bewonder of waar ik tegenop kijk.
*aandachtspuntje*
Kennelijk zien ze jou als een goed persoon om op te leunen in slechte tijden. Misschien straal je iets uit, iets liefs, iets evenwichtigs, of juist iets beïnvloedbaars. En dan 'kiezen' ze jou als vriendin.
Kies jij ook weleens vriendinnen, in plaats van andersom? Dat je iemand ontmoet en denkt: wat een waardevol persoon, daar wil ik tijd in steken?
Ik ben ook een beetje iemand die zich 'laat kiezen' als vriendin. Soms het lef niet om gesprekken aan te gaan met mensen die ik erg bewonder of waar ik tegenop kijk.
*aandachtspuntje*
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 21:25
Dat je een vechtertje bent blijkt wel uit je post. En natuurlijk hebben we mensen "nodig" maar ik bedoelde met mijn "nodig" in mijn vorige post dat je wat je wilt en wenst ondergeschikt maakt aan wat een ander wil/wenst. Die vriendinnen die je nu opnoemt...is dat je wilt en wenst?
Zonder mensen om ons heen verschrompelen we dus in die zin hebben we mensen nodig. Maar je kunt op een gezonde of op een ongezonde manier met mensen omgaan.
Ik herken overigens wat je schrijft over zwichten voor lieve woordjes. Dat had ik ook. Alle intuitie werd daarmee gelijk uitgeschakeld. En je zult echt wel lief, bijzonder en speciaal zijn maar zolang je dat niet van je zelf kunt zeggen zul je anderen "nodig" hebben om jou dat vertellen.
De dag dat je tegen jezelf hetzelfde kunt zeggen, is de dag dat JIJ bepaalt wie je in je leven wilt hebben en HOE. En dan begint het pas leuk te worden. Je merkt dat je macht hebt over jezelf en je eigen leven en laat je niet meer zomaar dumpen na 3 jaar en slik je niet alle vleierij voor zoete koek.
En inderdaad...eigenwaarde is nooit afhankelijk van lieve of gemene woordjes van anderen. Het zegt het al: EIGENwaarde. Wat je jezelf waard vindt en niet wat een ander denkt of vindt. Als die omhoog weet te krikken (en dat kun je!) dan zul je ervaren dat ook jij in staat bent om gezonde relaties te hebben.
Zonder mensen om ons heen verschrompelen we dus in die zin hebben we mensen nodig. Maar je kunt op een gezonde of op een ongezonde manier met mensen omgaan.
Ik herken overigens wat je schrijft over zwichten voor lieve woordjes. Dat had ik ook. Alle intuitie werd daarmee gelijk uitgeschakeld. En je zult echt wel lief, bijzonder en speciaal zijn maar zolang je dat niet van je zelf kunt zeggen zul je anderen "nodig" hebben om jou dat vertellen.
De dag dat je tegen jezelf hetzelfde kunt zeggen, is de dag dat JIJ bepaalt wie je in je leven wilt hebben en HOE. En dan begint het pas leuk te worden. Je merkt dat je macht hebt over jezelf en je eigen leven en laat je niet meer zomaar dumpen na 3 jaar en slik je niet alle vleierij voor zoete koek.
En inderdaad...eigenwaarde is nooit afhankelijk van lieve of gemene woordjes van anderen. Het zegt het al: EIGENwaarde. Wat je jezelf waard vindt en niet wat een ander denkt of vindt. Als die omhoog weet te krikken (en dat kun je!) dan zul je ervaren dat ook jij in staat bent om gezonde relaties te hebben.
maandag 24 augustus 2009 om 21:26
quote:chickonspeed schreef op 24 augustus 2009 @ 21:22:
Ik denk dat 1 ding wel een groot probleem is, en dat besef ik me nu ik jouw stukje lees moonlight, dat je zo relaxed zegt dat iemand een kennis is als je merkt dat die dus niet voor je gaat als het slecht met je gaat. Ik heb daar moeite mee. Als ik iemand zelf dichtbij heb laten komen, en er ook in geinvesteerd heb dan kan ik 't moeilijk verkroppen als dat dus niet wederzijds blijkt te zijn. Redelijk zwart/ wit ben ik daar in. Heb moeite met grijs. Voel me dan in de steek gelaten. Ik denk dat ik me door al die mensen in de steek gelaten voelt, danwel als het niet goed met mij gaat, of ze een relatie krijgen, of een nieuw speeltje. Ik heb t gevoel: ik blijf achter en de ander gaat vrolijk door zonder mij. Dat doet pijn.
Ik probeer nu wel meer te spreiden in de contacten, minder te klitten, dan ben ik ook minder afhankelijk en minder kwetsbaar.
Moonlight ik vind t lief wat je schrijft. Dankjewel!
Eigenlijk was het andersom: Het ging slecht en ik wilde niemand om me heen (want het ging echt heel slecht). Verdroeg alleen nog familie in mijn buurt. Ik schaamde me teveel voor mijn situatie, wilde niet dat vrienden zouden zien dat ik mezelf niet was.
En dat er mensen waren die toch moeite voor me bleven doen... dat is heel bijzonder. (Ze zijn ook gewoon echt lief... sommigen) Daar was ik later zo blij mee... dat het niet zoveel pijn deed om andere contacten op een laag pitje te zetten.
Wat ook meespeelde is dat ik toen een paar keer van woonplaats veranderd ben... en dat de contacten daardoor sowieso veranderden.
En dank voor je compliment
Ik denk dat 1 ding wel een groot probleem is, en dat besef ik me nu ik jouw stukje lees moonlight, dat je zo relaxed zegt dat iemand een kennis is als je merkt dat die dus niet voor je gaat als het slecht met je gaat. Ik heb daar moeite mee. Als ik iemand zelf dichtbij heb laten komen, en er ook in geinvesteerd heb dan kan ik 't moeilijk verkroppen als dat dus niet wederzijds blijkt te zijn. Redelijk zwart/ wit ben ik daar in. Heb moeite met grijs. Voel me dan in de steek gelaten. Ik denk dat ik me door al die mensen in de steek gelaten voelt, danwel als het niet goed met mij gaat, of ze een relatie krijgen, of een nieuw speeltje. Ik heb t gevoel: ik blijf achter en de ander gaat vrolijk door zonder mij. Dat doet pijn.
Ik probeer nu wel meer te spreiden in de contacten, minder te klitten, dan ben ik ook minder afhankelijk en minder kwetsbaar.
Moonlight ik vind t lief wat je schrijft. Dankjewel!
Eigenlijk was het andersom: Het ging slecht en ik wilde niemand om me heen (want het ging echt heel slecht). Verdroeg alleen nog familie in mijn buurt. Ik schaamde me teveel voor mijn situatie, wilde niet dat vrienden zouden zien dat ik mezelf niet was.
En dat er mensen waren die toch moeite voor me bleven doen... dat is heel bijzonder. (Ze zijn ook gewoon echt lief... sommigen) Daar was ik later zo blij mee... dat het niet zoveel pijn deed om andere contacten op een laag pitje te zetten.
Wat ook meespeelde is dat ik toen een paar keer van woonplaats veranderd ben... en dat de contacten daardoor sowieso veranderden.
En dank voor je compliment
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 21:29
Nee, ik denk dat ik vaker gekozen word, zowel door mannen als door vriendinnen. Hoewel ik dat bij vriendinnen lastiger vind om te zeggen, heb ook vaak 't idee dat 't gelijk op gaat. Hoewel ik natuurlijk die zwakke plek heb, als een ander zijn/haar bewondering voor mij uit spreekt ga ik door de knieen. Ik vind 't eng om mensen zelf uit te kiezen. Misschien het idee dat zij toch niet op mij zitten te wachten. En bang voor afwijzing. Iemand die zegt hoe leuk/lief/ slim/ grappig ik ben laat duidelijk merken dat ie mij ziet zitten. Dan ga ik niet op m'n bek. Ja in een later stadium dus wel. Denk je echt dat 't anders zou zijn als je zelf bewuster contact maakt met mensen? Ik heb een collegaatje met wie ik graag ook buiten werk om wel eens mee wilde afspreken, maar ik durfde het niet voor te stellen. Uiteindelijk deed zij het en nu hebben we geregeld contact. Maar door de vele nare ervaringen merk ik dat ik erg op m'n hoede ben. Ik ben bang dat ik m'n eigen instinct/ gevoel niet kan vertrouwen. Kan jij dat wel moonlight? Dat je een antenne hebt ontwikkeld voor goede/ foute mensen? Of is dat ook alweer te zwart / wit gedacht en zijn mensen niet zo in te delen?
maandag 24 augustus 2009 om 21:36
quote:Sensy12 schreef op 24 augustus 2009 @ 21:25:
Dat je een vechtertje bent blijkt wel uit je post. En natuurlijk hebben we mensen "nodig" maar ik bedoelde met mijn "nodig" in mijn vorige post dat je wat je wilt en wenst ondergeschikt maakt aan wat een ander wil/wenst. Die vriendinnen die je nu opnoemt...is dat je wilt en wenst?
Zonder mensen om ons heen verschrompelen we dus in die zin hebben we mensen nodig. Maar je kunt op een gezonde of op een ongezonde manier met mensen omgaan.
Ik herken overigens wat je schrijft over zwichten voor lieve woordjes. Dat had ik ook. Alle intuitie werd daarmee gelijk uitgeschakeld. En je zult echt wel lief, bijzonder en speciaal zijn maar zolang je dat niet van je zelf kunt zeggen zul je anderen "nodig" hebben om jou dat vertellen.
De dag dat je tegen jezelf hetzelfde kunt zeggen, is de dag dat JIJ bepaalt wie je in je leven wilt hebben en HOE. En dan begint het pas leuk te worden. Je merkt dat je macht hebt over jezelf en je eigen leven en laat je niet meer zomaar dumpen na 3 jaar en slik je niet alle vleierij voor zoete koek.
En inderdaad...eigenwaarde is nooit afhankelijk van lieve of gemene woordjes van anderen. Het zegt het al: EIGENwaarde. Wat je jezelf waard vindt en niet wat een ander denkt of vindt. Als die omhoog weet te krikken (en dat kun je!) dan zul je ervaren dat ook jij in staat bent om gezonde relaties te hebben.Ik merk dat ik hier toch een beetje moedeloos van raak. Want ben al best ver wat betreft eigenwaarde als ik het vergelijk met bijv tien jaar geleden. Maar blijkbaar nog steeds mijlenver verwijderd van gezonde relaties. En dan denk ik, gaat me dat ooit lukken? Ben over de dertig en worstel al zo lang. Jarenlang therapie, het schiet niet echt op. En hoe bedoel je dat je je niet laat dumpen na drie jaar? Hoe heb je daar invloed op? Bij deze 'vriendin' heb ik haar overigens wel de aanzet gegeven. Ik merkte zo bar weinig enthousiasme en interesse dat ik ook t gevoel had, ik ben meer waard en ik ga hier niet meer in investeren. Nou dat werd blijkbaar met open armen ontvangen en ik werd gedumpt. Maar waarom weet ik helaas niet. Sensy hoe ben jij dan van dit soort troubles af gekomen? Want je schijft in de verleden tijd. Ben benieuwd.
Dat je een vechtertje bent blijkt wel uit je post. En natuurlijk hebben we mensen "nodig" maar ik bedoelde met mijn "nodig" in mijn vorige post dat je wat je wilt en wenst ondergeschikt maakt aan wat een ander wil/wenst. Die vriendinnen die je nu opnoemt...is dat je wilt en wenst?
Zonder mensen om ons heen verschrompelen we dus in die zin hebben we mensen nodig. Maar je kunt op een gezonde of op een ongezonde manier met mensen omgaan.
Ik herken overigens wat je schrijft over zwichten voor lieve woordjes. Dat had ik ook. Alle intuitie werd daarmee gelijk uitgeschakeld. En je zult echt wel lief, bijzonder en speciaal zijn maar zolang je dat niet van je zelf kunt zeggen zul je anderen "nodig" hebben om jou dat vertellen.
De dag dat je tegen jezelf hetzelfde kunt zeggen, is de dag dat JIJ bepaalt wie je in je leven wilt hebben en HOE. En dan begint het pas leuk te worden. Je merkt dat je macht hebt over jezelf en je eigen leven en laat je niet meer zomaar dumpen na 3 jaar en slik je niet alle vleierij voor zoete koek.
En inderdaad...eigenwaarde is nooit afhankelijk van lieve of gemene woordjes van anderen. Het zegt het al: EIGENwaarde. Wat je jezelf waard vindt en niet wat een ander denkt of vindt. Als die omhoog weet te krikken (en dat kun je!) dan zul je ervaren dat ook jij in staat bent om gezonde relaties te hebben.Ik merk dat ik hier toch een beetje moedeloos van raak. Want ben al best ver wat betreft eigenwaarde als ik het vergelijk met bijv tien jaar geleden. Maar blijkbaar nog steeds mijlenver verwijderd van gezonde relaties. En dan denk ik, gaat me dat ooit lukken? Ben over de dertig en worstel al zo lang. Jarenlang therapie, het schiet niet echt op. En hoe bedoel je dat je je niet laat dumpen na drie jaar? Hoe heb je daar invloed op? Bij deze 'vriendin' heb ik haar overigens wel de aanzet gegeven. Ik merkte zo bar weinig enthousiasme en interesse dat ik ook t gevoel had, ik ben meer waard en ik ga hier niet meer in investeren. Nou dat werd blijkbaar met open armen ontvangen en ik werd gedumpt. Maar waarom weet ik helaas niet. Sensy hoe ben jij dan van dit soort troubles af gekomen? Want je schijft in de verleden tijd. Ben benieuwd.
maandag 24 augustus 2009 om 21:41
quote:Moonlight82 schreef op 24 augustus 2009 @ 21:26:
[...]
Eigenlijk was het andersom: Het ging slecht en ik wilde niemand om me heen (want het ging echt heel slecht). Verdroeg alleen nog familie in mijn buurt. Ik schaamde me teveel voor mijn situatie, wilde niet dat vrienden zouden zien dat ik mezelf niet was.
En dat er mensen waren die toch moeite voor me bleven doen... dat is heel bijzonder. (Ze zijn ook gewoon echt lief... sommigen) Daar was ik later zo blij mee... dat het niet zoveel pijn deed om andere contacten op een laag pitje te zetten.
Wat ook meespeelde is dat ik toen een paar keer van woonplaats veranderd ben... en dat de contacten daardoor sowieso veranderden.
En dank voor je compliment
Graag gedaan
Verhuizen helpt inderdaad. Ik heb ook contacten die verwaterd zijn zonder hard feelings. Of mensen waarbij ik toch het gevoel dat het niet meer echt paste, ook zonder hard feelings. Maar van die hele close vriendschappen die ineens radicaal veranderen of breken, dat gaat bij mij helaas mét hard feelings...
Ben blij moonlight dat je nu goed weet aan wie je wat hebt en aan wie niet. Ik hoop dat punt ook ooit te bereiken. Overigens moet wel gezegd worden dat ik 2 dierbare vriendinnen heb die hebben laten zien dat op de momenten die er toe doen ze er voor me zijn. Ik ben daar ook heel dankbaar voor.
[...]
Eigenlijk was het andersom: Het ging slecht en ik wilde niemand om me heen (want het ging echt heel slecht). Verdroeg alleen nog familie in mijn buurt. Ik schaamde me teveel voor mijn situatie, wilde niet dat vrienden zouden zien dat ik mezelf niet was.
En dat er mensen waren die toch moeite voor me bleven doen... dat is heel bijzonder. (Ze zijn ook gewoon echt lief... sommigen) Daar was ik later zo blij mee... dat het niet zoveel pijn deed om andere contacten op een laag pitje te zetten.
Wat ook meespeelde is dat ik toen een paar keer van woonplaats veranderd ben... en dat de contacten daardoor sowieso veranderden.
En dank voor je compliment
Graag gedaan
Verhuizen helpt inderdaad. Ik heb ook contacten die verwaterd zijn zonder hard feelings. Of mensen waarbij ik toch het gevoel dat het niet meer echt paste, ook zonder hard feelings. Maar van die hele close vriendschappen die ineens radicaal veranderen of breken, dat gaat bij mij helaas mét hard feelings...
Ben blij moonlight dat je nu goed weet aan wie je wat hebt en aan wie niet. Ik hoop dat punt ook ooit te bereiken. Overigens moet wel gezegd worden dat ik 2 dierbare vriendinnen heb die hebben laten zien dat op de momenten die er toe doen ze er voor me zijn. Ik ben daar ook heel dankbaar voor.
maandag 24 augustus 2009 om 21:57
Lieve Chicken, je schrijft dat je twee vriendinnen hebt die er in moeilijke tijden voor je zijn. Dat is veel!
Ik spreek inderdaad in het verleden omdat ik zoveel dingen herken uit jouw pst. Ik ben net als jij een vechter en geef veel van mezelf als het goed voelt in een relatie of vrienschap. Alleen gold dat omgekeerd niet en daar wrong bij mij de schoen. Vrienschappen en relaties zijn uiteen gevallen en na die "donkere" periode weet ik nu beter wat ik wil en hoe ik het wil.
Vrienden voor het leven...sommige mensen hebben dat geluk. Ik niet en ik heb besloten dat ik liever alleen blijf dan dat ik in wat voor relatie dan ook een compromis moet sluiten (met compris bedoel ik dat ik me moet wegcijferen voor de ander zodat de relatie 'goed' blijft). Ben directer geworden, volg mijn intuitie en als iemand niet ok voelt dan kan hij/zij er duizendmiljoen lieve woordjes tegenaan gooien maar mijn gevoel is toch wat ik volg. Soms denk ik:"Damn...dat gevoel praat al jaren tegen je..wat een ellende had je jezelf kunnen besparen als je daar gewoon naar geluisterd had"
Nooit te laat om te leren
Ik spreek inderdaad in het verleden omdat ik zoveel dingen herken uit jouw pst. Ik ben net als jij een vechter en geef veel van mezelf als het goed voelt in een relatie of vrienschap. Alleen gold dat omgekeerd niet en daar wrong bij mij de schoen. Vrienschappen en relaties zijn uiteen gevallen en na die "donkere" periode weet ik nu beter wat ik wil en hoe ik het wil.
Vrienden voor het leven...sommige mensen hebben dat geluk. Ik niet en ik heb besloten dat ik liever alleen blijf dan dat ik in wat voor relatie dan ook een compromis moet sluiten (met compris bedoel ik dat ik me moet wegcijferen voor de ander zodat de relatie 'goed' blijft). Ben directer geworden, volg mijn intuitie en als iemand niet ok voelt dan kan hij/zij er duizendmiljoen lieve woordjes tegenaan gooien maar mijn gevoel is toch wat ik volg. Soms denk ik:"Damn...dat gevoel praat al jaren tegen je..wat een ellende had je jezelf kunnen besparen als je daar gewoon naar geluisterd had"
Nooit te laat om te leren
maandag 24 augustus 2009 om 22:00
Mijn glazen bol zegt dat deze vriendinnen jou niet gaan laten vallen als ze een relatie hebben
Pech dat je dat een aantal keer meegemaakt hebt, maar als dit echte vriendinnen zijn, is die kans echt niet zo groot.
Pech dat je dat een aantal keer meegemaakt hebt, maar als dit echte vriendinnen zijn, is die kans echt niet zo groot.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 22:19
Hoi Chickonspeed, ik kom even uit mijn mee-lees-modus. Ik herken erg veel in je verhaal! Er zijn hier al mooie dingen over geschreven, maar probeer ook een steentje bij te dragen. Ik geloof dat als je in je jeugd een minder stabiele basis hebt meegekregen (eenzaamheid, te weinig liefde) dat je daar nog heel lang onbewust naar opzoek kan zijn. Dat je dus die (vriendschappelijke-)liefde harder nodig hebt dan anderen en daar ook meer voor over je eigen grenzen wilt gaan. Daarbij kies je sneller voor 'foute' vriendschappen omdat die toch bekend en vertrouwd voelen vanuit je jeugd. Dat inzicht heeft mij erg geholpen.
Als ik naar mijn eigen situatie kijk dan zie ik dat ik jaren lang teveel accepteerde om maar een vriendschap/liefde te behouden. Dat ging vaak om hele kleine dingen die steeds net over mijn eigen grenzen heen gingen. Onbewust had ik het gevoel dat ik die vriendin nodig had en dat ik dankbaar moest zijn dat zij mijn vriendin wilde zijn. En die vriendin heeft waarschijnlijk het gevoel dat ik er toch wel voor haar ben dus er geen moeite voor hoeft te doen. Zij kan 'nemen' wat ze nodig heeft en als het lastig wordt vertrekken. Bij mij kwam er zo'n punt waar er van alles gebeurde. Relatie uit naar 7 jaar (mijn keus, maar ook veeeeel te lang gebleven), raakte die tijd veel vrienden kwijt om verschillende redenen en was hardstikke overspannen. Op dat punt heb ik alle controle los gelaten en gemerkt dat ik het helemaal in mijn eentje ook nog steeds leef. En best goed ook, ik kon gewoon doen wat IK wilde! Heb veel gedaan toen om aan mijzelf te werken. Veel schrijven, lezen (verhalen, maar ook over relaties bv van Carolien Roodvoets) en veel nagedacht. Dat heeft me heel veel rust gegeven en mijn zelfvertrouwen groeit gestaag! En, eigenlijk heb ik best hele leuke vriendschappen over. Ik zie nu veel minder mensen (niet meer ieder weekend drukke verjaardagen enzo) maar ik geniet er veel meer van. Ik laat niet meer over me heen lopen en voel me ook gelijkwaardiger, zonder dat de ander veranderd is. Blijkbaar straal je dat toch uit.
Ik hoop dat je iets met dit verhaal kan. Ik gun je echt hele fijne vriendschappen!
Als ik naar mijn eigen situatie kijk dan zie ik dat ik jaren lang teveel accepteerde om maar een vriendschap/liefde te behouden. Dat ging vaak om hele kleine dingen die steeds net over mijn eigen grenzen heen gingen. Onbewust had ik het gevoel dat ik die vriendin nodig had en dat ik dankbaar moest zijn dat zij mijn vriendin wilde zijn. En die vriendin heeft waarschijnlijk het gevoel dat ik er toch wel voor haar ben dus er geen moeite voor hoeft te doen. Zij kan 'nemen' wat ze nodig heeft en als het lastig wordt vertrekken. Bij mij kwam er zo'n punt waar er van alles gebeurde. Relatie uit naar 7 jaar (mijn keus, maar ook veeeeel te lang gebleven), raakte die tijd veel vrienden kwijt om verschillende redenen en was hardstikke overspannen. Op dat punt heb ik alle controle los gelaten en gemerkt dat ik het helemaal in mijn eentje ook nog steeds leef. En best goed ook, ik kon gewoon doen wat IK wilde! Heb veel gedaan toen om aan mijzelf te werken. Veel schrijven, lezen (verhalen, maar ook over relaties bv van Carolien Roodvoets) en veel nagedacht. Dat heeft me heel veel rust gegeven en mijn zelfvertrouwen groeit gestaag! En, eigenlijk heb ik best hele leuke vriendschappen over. Ik zie nu veel minder mensen (niet meer ieder weekend drukke verjaardagen enzo) maar ik geniet er veel meer van. Ik laat niet meer over me heen lopen en voel me ook gelijkwaardiger, zonder dat de ander veranderd is. Blijkbaar straal je dat toch uit.
Ik hoop dat je iets met dit verhaal kan. Ik gun je echt hele fijne vriendschappen!
donderdag 27 augustus 2009 om 16:26
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties.
Wat jij zegt Turquoise over mensen over je grenzen laten gaan dat ken ik wel. Maar ik ben bang om een zeikerd te zijn en laat t dan gebeuren. Het kan dan dus gebeuren dat dingen (bepaald gedrag dat keer op keer terug komt) zich opstapelen en mij heel erg gaan storen. Op zo'n moment zeg ik daar vaak wel iets van, en dat wordt meestal niet gewaardeerd. Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is. Ik kan idd bang zijn dat mensen weglopen als ik ergens een probleem van maak waar ik een probleem mee heb. Ik wil ook niet telkens problemen hebben. Aan de andere kant zijn niet alle vriendinnen zo. Degenen waar ik problemen mee heb gehad en die ik niet meer zie zijn over het algemeen erg inflexibel van aard. Dus ik pas me aan, en doe niet moeilijk, terwijl ik geregeld vind dat zij wel moeilijk doen. Dat is geen probleem zolang ik 't slik, maar als ik 't niet meer slik beginnen de troubles. Ik vind het jammer dat de vriendinnen die ik verloren heb niet bleken te zijn wat ik eerst dacht dat ze waren. Dat deed pijn. Maar zoals ik ze nu zie hoef ik ze ook niet meer in mijn leven. Maar ik wil niet eindeloos in t zelfde rondje blijven draaien. Ik las idd over het onderzoek deze week in Psychologie Magazine, dat je gem. 7 jr met een vriendschap doet... Mss is het goed wat jij zegt Sensy dat gewoon te accepteren. Maar aan de andere kant denk ik dat ik mezelf moet veranderen/ verbeteren om uit deze draaimolen te komen.
Turquoise, ben je nu enkel door dat inzicht wel in staat juiste mensen te kiezen? Ik ben een beetje bang dat ik dus niet in staat ben goede selecties te maken. Nu dus weer beetje nieuwe vriendschappen aan t opbouwen maar merk dat ik huiverig ben, en wantrouwend er in sta. Heel vervelend. Een houding van: eerst zien dan geloven of jij wel OK bent.
Sensy wat jij zegt over dat stemmetje ken ik wel. Maar ik weet niet of het een waarschuwing is, of dat het op die manier een selffulfilling prophecy wordt. Begrijp je wat ik bedoel....?
Wat jij zegt Turquoise over mensen over je grenzen laten gaan dat ken ik wel. Maar ik ben bang om een zeikerd te zijn en laat t dan gebeuren. Het kan dan dus gebeuren dat dingen (bepaald gedrag dat keer op keer terug komt) zich opstapelen en mij heel erg gaan storen. Op zo'n moment zeg ik daar vaak wel iets van, en dat wordt meestal niet gewaardeerd. Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is. Ik kan idd bang zijn dat mensen weglopen als ik ergens een probleem van maak waar ik een probleem mee heb. Ik wil ook niet telkens problemen hebben. Aan de andere kant zijn niet alle vriendinnen zo. Degenen waar ik problemen mee heb gehad en die ik niet meer zie zijn over het algemeen erg inflexibel van aard. Dus ik pas me aan, en doe niet moeilijk, terwijl ik geregeld vind dat zij wel moeilijk doen. Dat is geen probleem zolang ik 't slik, maar als ik 't niet meer slik beginnen de troubles. Ik vind het jammer dat de vriendinnen die ik verloren heb niet bleken te zijn wat ik eerst dacht dat ze waren. Dat deed pijn. Maar zoals ik ze nu zie hoef ik ze ook niet meer in mijn leven. Maar ik wil niet eindeloos in t zelfde rondje blijven draaien. Ik las idd over het onderzoek deze week in Psychologie Magazine, dat je gem. 7 jr met een vriendschap doet... Mss is het goed wat jij zegt Sensy dat gewoon te accepteren. Maar aan de andere kant denk ik dat ik mezelf moet veranderen/ verbeteren om uit deze draaimolen te komen.
Turquoise, ben je nu enkel door dat inzicht wel in staat juiste mensen te kiezen? Ik ben een beetje bang dat ik dus niet in staat ben goede selecties te maken. Nu dus weer beetje nieuwe vriendschappen aan t opbouwen maar merk dat ik huiverig ben, en wantrouwend er in sta. Heel vervelend. Een houding van: eerst zien dan geloven of jij wel OK bent.
Sensy wat jij zegt over dat stemmetje ken ik wel. Maar ik weet niet of het een waarschuwing is, of dat het op die manier een selffulfilling prophecy wordt. Begrijp je wat ik bedoel....?
donderdag 27 augustus 2009 om 20:35
@ Chickonspeed:
Wat betreft je laatste post, herken ik veel van wat je schrijft.
Ook ik vind het lastig mijn grenzen aan te geven. Dit heeft erin geresulteerd dat ik vorige week een vriendschap verbroken heb. Er was in die vriendschap zo enorm vaak over mijn grenzen gegaan, en meestal durfde ik ze niet aan te geven.
Soms deed ik dit wel, maar dan praatte deze vriendin net zo lang, tot ik zei dat ik het fout zag en zij gelijk had. Jarenlang mijzelf wijsgemaakt dat deze vriendin dan ook gelijk had, en mijn eigen intuïtie dat er dingen niet klopten genegeerd (terwijl ik wel degelijk voelde dat er iets niet klopte).
Uiteindelijk ben ik zó vaak over mijn grenzen gaan, heb ik zó vaak niet naar mijn intuïtie geluisterd, dat ik niet meer verder met deze vriendin kon.
Nu ben ik dus heel erg bezig met hoe mij op te stellen in mijn andere vriendschappen. Hoe geef ik mijn grenzen aan, en vooral ook: hoe serieus neem ik mijn eigen gevoel en intuïtie?
Want ik ben er inmiddels echt van overtuigd: als je je eigen grenzen niet aangeeft, knapt de vriendschap op den duur. Dan heb je zoveel van jezelf ingeleverd, dat de gelijkwaardigheid totaal zoek is.
Ik denk dat de eerste stap van je grenzen gaan aangeven, is dat je jezelf serieus neemt. Dat je jezelf okee vindt, jezelf het waard vindt om goed voor jezelf en je eigen behoeften te zorgen in je relaties.
Ik heb ook nog het één en ander te leren hierin! Want ik vind het nog best eng om mijn grenzen aan te geven. Maar dit is wel wat ik me vanaf nu voorneem om te doen. Ik wil nooit weer zoveel van mezelf inleveren als ik in de verbroken vriendschap heb gedaan.
Dat jij schrijft, dat jouw vriendinnen het niet pikken als je je grenzen aangeeft: wil je deze vriendinnen wel als echte vriendinnen beschouwen? Ik denk dat echte vriendinnen elkaars grenzen respecteren.
Ook denk ik dat je jeugd inderdaad te maken zou kunnen hebben, met wat voor vrienden en vriendinnen je naar je toe hebt getrokken tot nu toe.
Iemand schreef dat hier al: je trekt vaak dat soort mensen naar je toe wat lijkt op wat je gewend bent. Ook al werd je vroeger nog zo slecht behandeld.
Ook ik heb een moeilijke jeugd gehad, en ook ik zie overeenkomsten met wat voor mensen ik naar me toe trek.
Wat betreft je vraag aan Sensy over dat stemmetje: ikzelf denk dat je dit stemmetje wel kan vertrouwen! Ik heb mijn eigen stemmetje ook niet altijd vertrouwd, maar als ik nu terugkijk, had dit stemmetje bijna altijd gelijk.
Wat betreft je laatste post, herken ik veel van wat je schrijft.
Ook ik vind het lastig mijn grenzen aan te geven. Dit heeft erin geresulteerd dat ik vorige week een vriendschap verbroken heb. Er was in die vriendschap zo enorm vaak over mijn grenzen gegaan, en meestal durfde ik ze niet aan te geven.
Soms deed ik dit wel, maar dan praatte deze vriendin net zo lang, tot ik zei dat ik het fout zag en zij gelijk had. Jarenlang mijzelf wijsgemaakt dat deze vriendin dan ook gelijk had, en mijn eigen intuïtie dat er dingen niet klopten genegeerd (terwijl ik wel degelijk voelde dat er iets niet klopte).
Uiteindelijk ben ik zó vaak over mijn grenzen gaan, heb ik zó vaak niet naar mijn intuïtie geluisterd, dat ik niet meer verder met deze vriendin kon.
Nu ben ik dus heel erg bezig met hoe mij op te stellen in mijn andere vriendschappen. Hoe geef ik mijn grenzen aan, en vooral ook: hoe serieus neem ik mijn eigen gevoel en intuïtie?
Want ik ben er inmiddels echt van overtuigd: als je je eigen grenzen niet aangeeft, knapt de vriendschap op den duur. Dan heb je zoveel van jezelf ingeleverd, dat de gelijkwaardigheid totaal zoek is.
Ik denk dat de eerste stap van je grenzen gaan aangeven, is dat je jezelf serieus neemt. Dat je jezelf okee vindt, jezelf het waard vindt om goed voor jezelf en je eigen behoeften te zorgen in je relaties.
Ik heb ook nog het één en ander te leren hierin! Want ik vind het nog best eng om mijn grenzen aan te geven. Maar dit is wel wat ik me vanaf nu voorneem om te doen. Ik wil nooit weer zoveel van mezelf inleveren als ik in de verbroken vriendschap heb gedaan.
Dat jij schrijft, dat jouw vriendinnen het niet pikken als je je grenzen aangeeft: wil je deze vriendinnen wel als echte vriendinnen beschouwen? Ik denk dat echte vriendinnen elkaars grenzen respecteren.
Ook denk ik dat je jeugd inderdaad te maken zou kunnen hebben, met wat voor vrienden en vriendinnen je naar je toe hebt getrokken tot nu toe.
Iemand schreef dat hier al: je trekt vaak dat soort mensen naar je toe wat lijkt op wat je gewend bent. Ook al werd je vroeger nog zo slecht behandeld.
Ook ik heb een moeilijke jeugd gehad, en ook ik zie overeenkomsten met wat voor mensen ik naar me toe trek.
Wat betreft je vraag aan Sensy over dat stemmetje: ikzelf denk dat je dit stemmetje wel kan vertrouwen! Ik heb mijn eigen stemmetje ook niet altijd vertrouwd, maar als ik nu terugkijk, had dit stemmetje bijna altijd gelijk.
donderdag 27 augustus 2009 om 20:40
quote:Moonlight82 schreef op 24 augustus 2009 @ 21:22:
Kies jij ook weleens vriendinnen, in plaats van andersom? Dat je iemand ontmoet en denkt: wat een waardevol persoon, daar wil ik tijd in steken?
Dit is zo'n eye-opener voor mij! Ook ik ben eigenlijk altijd gekozen, en ben nooit zelf op iemand afgestapt.
Die eerste stap vind ik zóóó eng. Als de ander eenmaal de eerste stap heeft gezet, zet ik overigens wel vaak de volgende stappen. Dat vind ik dan ook niet meer eng, omdat iemand al heeft aangegeven mij te zien zitten.
Kies jij ook weleens vriendinnen, in plaats van andersom? Dat je iemand ontmoet en denkt: wat een waardevol persoon, daar wil ik tijd in steken?
Dit is zo'n eye-opener voor mij! Ook ik ben eigenlijk altijd gekozen, en ben nooit zelf op iemand afgestapt.
Die eerste stap vind ik zóóó eng. Als de ander eenmaal de eerste stap heeft gezet, zet ik overigens wel vaak de volgende stappen. Dat vind ik dan ook niet meer eng, omdat iemand al heeft aangegeven mij te zien zitten.
donderdag 27 augustus 2009 om 20:46
Dan wil ik nog even zeggen, dat er meerdere posts zijn, waar ik zoveel aan heb!
Sensy: ik hoop dat ik uiteindelijk net zo in vriendschappen zal staan als jij doet! Dat is mijn doel: dat ik mijn intuïtie, mijn gevoel en mijn grenzen serieus neem. Want als ik mezelf niet serieus neem, hoe kan ik dan verwachten dat een ander dit wel doet?
Zo, nu wel even genoeg reacties geplaatst....
Maar het onderwerp is me op dit moment zo op het lijf geschreven!
Sensy: ik hoop dat ik uiteindelijk net zo in vriendschappen zal staan als jij doet! Dat is mijn doel: dat ik mijn intuïtie, mijn gevoel en mijn grenzen serieus neem. Want als ik mezelf niet serieus neem, hoe kan ik dan verwachten dat een ander dit wel doet?
Zo, nu wel even genoeg reacties geplaatst....
Maar het onderwerp is me op dit moment zo op het lijf geschreven!
vrijdag 28 augustus 2009 om 15:37
Chickonspeed, dat inzicht waar ik over schreef is er één van vele. Het belangrijkste wat geholpen heeft is de controle (beetje bij beetje meer) durven loslaten. Dus ook accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik even geen enkele vriendin meer over hou als dat nodig is. Alle aandacht mag nu eerst even naar mijzelf gaan. Ik ben namelijk ook niet echt een goede vriendin voor mijzelf geweest 
Het is een proces en ik geloof dat het cliché waar is. Je moet eerst ruimte maken voor het nieuwe.
Door het inzicht dat ik door oude patronen dus sneller foute vriendschappen aantrek accepteer ik iets beter dat er erg veel verloren zijn gegaan. Maar nog blijft het lastig.
Gisteravond had ik een vriendin op bezoek. Ze praat eigenlijk alleen maar erg veel over haarzelf en toont nauwelijks interesse in mij ondanks dat ik af en toe laat blijken dat ik daar best wel behoefte aan heb. Als ze weg is merk ik dat de afspraak me energie heeft gekost. Jammer, maar ik moet helaas ook gaan accepteren dat zij niet echt een vriendin voor me kan zijn. Dat voelt rot, maar voel me ook gesterkt door het feit dat zij straks plaats kan maken voor eventuele nieuwe vriendschappen.
@ Verana
Ik vind het ook fijn om jouw verhaal te lezen. Ik herken zo veel.
Het is een proces en ik geloof dat het cliché waar is. Je moet eerst ruimte maken voor het nieuwe.Door het inzicht dat ik door oude patronen dus sneller foute vriendschappen aantrek accepteer ik iets beter dat er erg veel verloren zijn gegaan. Maar nog blijft het lastig.
Gisteravond had ik een vriendin op bezoek. Ze praat eigenlijk alleen maar erg veel over haarzelf en toont nauwelijks interesse in mij ondanks dat ik af en toe laat blijken dat ik daar best wel behoefte aan heb. Als ze weg is merk ik dat de afspraak me energie heeft gekost. Jammer, maar ik moet helaas ook gaan accepteren dat zij niet echt een vriendin voor me kan zijn. Dat voelt rot, maar voel me ook gesterkt door het feit dat zij straks plaats kan maken voor eventuele nieuwe vriendschappen.
@ Verana
Ik vind het ook fijn om jouw verhaal te lezen. Ik herken zo veel.
