Psyche
alle pijlers
moeite met relaties
maandag 24 augustus 2009 om 20:41
Hallo,
Ik heb moeite met relaties. Zowel vriendschappen als liefdesrelaties. Ik wil hier graag vanaf en in staat zijn langdurig iets met iemand op te bouwen. Ik heb ooit een langere relatie gehad (6 jr) en ik heb ook wel vriendinnen die ik een flink aantal jaren ken. Maar over het algemeen eindigt alles voortijdig en wordt het door de ander verbroken (of laat iemand nooit meer iets van zich horen, zowel met 'vriendinnen' als met vriendjes mee gemaakt).
Ik heb lang gedacht dat dingen buiten mezelf lagen maar begin daar toch aan te twijfelen. Ik weet niet of ik foute mensen aan trek, of dat ik onbewust dingen doe die mensen van me afstoot.
Ik heb een erg moeilijke en eenzame jeugd gehad. Weinig liefde en geborgenheid. Ik denk dat er heel veel stuk is gemaakt en dat ik daar nu nog steeds tegen aan loop. Ik ben best sociaal en ik vind altijd wel weer nieuwe vrienden en nieuwe liefdes maar het lijkt wel of ze me op een gegeven moment toch altijd de rug toe keren. Vaak blijf ik achter met veel vraagtekens, en dat doet pijn.
Ik wil het tij graag keren en ik wil graag gezonde relaties in mijn leven. Maar hoe doe ik dat? Ik weet niet eens waar 't precies fout gaat. Ik heb t idee dat 't bij vriendinnen fout gaat als zij een relatie krijgen. De vriendinnen die ik langdurig heb zijn óf nog steeds single, óf hadden al een relatie toen ik ze leerde kennen. Zodra er een man in the picture komt is er geen oog meer voor mij. Ik heb dit dus telkens buiten mezelf gezocht. Immers zijn zij degene die een relatie krijgen en daarna mij de rug toe keren, ze hebben iemand anders gevonden om dingen mee te delen. Maar aangezien het nu toch een aantal keer is gebeurd ga ik vraagtekens bij mezelf zetten. Kies ik bepaalde types uit om bevriend mee te raken? Doe ik iets verkeerd? Ik heb verschillende therapien gehad, de een zegt me dat ik niet zoveel bij mezelf neer moet leggen, de ander zegt dat ik 't juist bij mezelf moet zoeken en dat 't aan mij ligt. Ik weet het niet meer, raak er van in de war en word er ongelukkig van.
Met mannen speelt een ander probleem. Ik val over het algemeen op mannen die niet goed voor me zijn. Charmeurs die me korte tijd op handen dragen en me vervolgens als een baksteen laten vallen. Dan hebben ze waarschijnlijk een nieuw speeltje gevonden. Nu heb ik een man ontmoet die op t eerste oog anders lijkt. Maar ik loop er tegen aan dat ik weinig voel. Ik wil geen compromis relatie, maar ik wil ook niet eindeloze passievolle relaties die toch eindig zijn en waar de echte liefde ver te zoeken is. Deze man lijkt erg leuk. We delen veel interesses, ik vind hem aantrekkelijk, hij komt lief en zachtaardig over. Maar ik mis een vonk, een vonk die ik bij 'gevaarlijke' mannen wel heb gevoeld. Wat is er op dit vlak mis met mij? Waarom heb ik telkens verkeerde mannen en kunnen de goeie me niet lang genoeg boeien? Heb ik zelf bindingsproblemen? Ben ik te fucked up geraakt door mijn jeugd dat ik 't niet kan, een gezonde relatie met iemand die goed voor me is opbouwen? Of ben ik de juiste gewoon niet tegen gekomen en moet ik niet zo dramatisch doen? Zit er een verband tussen de eindige vriendschappen en het niet kunnen vinden van een levenspartner? Wat kan ik doen om mijn relaties beter te laten verlopen?
Ik hoop dat er mensen zijn die ofwel dingen herkennen en het overwonnen hebben. Of die me op een andere manier naar dingen kunnen laten kijken.
Alvast bedankt voor het lezen.
Ik heb moeite met relaties. Zowel vriendschappen als liefdesrelaties. Ik wil hier graag vanaf en in staat zijn langdurig iets met iemand op te bouwen. Ik heb ooit een langere relatie gehad (6 jr) en ik heb ook wel vriendinnen die ik een flink aantal jaren ken. Maar over het algemeen eindigt alles voortijdig en wordt het door de ander verbroken (of laat iemand nooit meer iets van zich horen, zowel met 'vriendinnen' als met vriendjes mee gemaakt).
Ik heb lang gedacht dat dingen buiten mezelf lagen maar begin daar toch aan te twijfelen. Ik weet niet of ik foute mensen aan trek, of dat ik onbewust dingen doe die mensen van me afstoot.
Ik heb een erg moeilijke en eenzame jeugd gehad. Weinig liefde en geborgenheid. Ik denk dat er heel veel stuk is gemaakt en dat ik daar nu nog steeds tegen aan loop. Ik ben best sociaal en ik vind altijd wel weer nieuwe vrienden en nieuwe liefdes maar het lijkt wel of ze me op een gegeven moment toch altijd de rug toe keren. Vaak blijf ik achter met veel vraagtekens, en dat doet pijn.
Ik wil het tij graag keren en ik wil graag gezonde relaties in mijn leven. Maar hoe doe ik dat? Ik weet niet eens waar 't precies fout gaat. Ik heb t idee dat 't bij vriendinnen fout gaat als zij een relatie krijgen. De vriendinnen die ik langdurig heb zijn óf nog steeds single, óf hadden al een relatie toen ik ze leerde kennen. Zodra er een man in the picture komt is er geen oog meer voor mij. Ik heb dit dus telkens buiten mezelf gezocht. Immers zijn zij degene die een relatie krijgen en daarna mij de rug toe keren, ze hebben iemand anders gevonden om dingen mee te delen. Maar aangezien het nu toch een aantal keer is gebeurd ga ik vraagtekens bij mezelf zetten. Kies ik bepaalde types uit om bevriend mee te raken? Doe ik iets verkeerd? Ik heb verschillende therapien gehad, de een zegt me dat ik niet zoveel bij mezelf neer moet leggen, de ander zegt dat ik 't juist bij mezelf moet zoeken en dat 't aan mij ligt. Ik weet het niet meer, raak er van in de war en word er ongelukkig van.
Met mannen speelt een ander probleem. Ik val over het algemeen op mannen die niet goed voor me zijn. Charmeurs die me korte tijd op handen dragen en me vervolgens als een baksteen laten vallen. Dan hebben ze waarschijnlijk een nieuw speeltje gevonden. Nu heb ik een man ontmoet die op t eerste oog anders lijkt. Maar ik loop er tegen aan dat ik weinig voel. Ik wil geen compromis relatie, maar ik wil ook niet eindeloze passievolle relaties die toch eindig zijn en waar de echte liefde ver te zoeken is. Deze man lijkt erg leuk. We delen veel interesses, ik vind hem aantrekkelijk, hij komt lief en zachtaardig over. Maar ik mis een vonk, een vonk die ik bij 'gevaarlijke' mannen wel heb gevoeld. Wat is er op dit vlak mis met mij? Waarom heb ik telkens verkeerde mannen en kunnen de goeie me niet lang genoeg boeien? Heb ik zelf bindingsproblemen? Ben ik te fucked up geraakt door mijn jeugd dat ik 't niet kan, een gezonde relatie met iemand die goed voor me is opbouwen? Of ben ik de juiste gewoon niet tegen gekomen en moet ik niet zo dramatisch doen? Zit er een verband tussen de eindige vriendschappen en het niet kunnen vinden van een levenspartner? Wat kan ik doen om mijn relaties beter te laten verlopen?
Ik hoop dat er mensen zijn die ofwel dingen herkennen en het overwonnen hebben. Of die me op een andere manier naar dingen kunnen laten kijken.
Alvast bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 augustus 2009 om 16:53
[quote]chickonspeed schreef op 27 augustus 2009 @ 16:26:
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties.
Wat jij zegt Turquoise over mensen over je grenzen laten gaan dat ken ik wel. Maar ik ben bang om een zeikerd te zijn en laat t dan gebeuren.
Juist DAN iets van zeggen. Want dat is het moment dat je jezelf liefde geeft. Klinkt erg zweverig (en ook weer niet) maar op het moment dat je iets NIET laat gaan, geef je jezelf die liefde die echt van niemand anders kan komen. Dan besef je dat wat je zoekt, in jezelf zit. En dat uit zich door voor jezelf op te komen.
Het kan dan dus gebeuren dat dingen (bepaald gedrag dat keer op keer terug komt) zich opstapelen en mij heel erg gaan storen. Op zo'n moment zeg ik daar vaak wel iets van, en dat wordt meestal niet gewaardeerd.
Het wordt niet gewaardeerd omdat men jou liever in die minderwaardige rol wil laten. Zo hebben zij controle en kunnen ze ongestoord hun gang gaan. Jij hebt immers al bewezen dat er best over jou grenzen gestapt mag worden, dus waarom ineens zeuren? Zij vonden een slachtoffer waar ze lekker hun botte gedrag op kunnen botvieren zonder dat ze teruggefloten werden en nu ineens is dat comfortabele weg. Ze worden met hun eigen zooi geconfrontreerd en dat willen ze niet. Daarom waarderen ze het niet. Ze willen juist NIET veranderen. Had je er meteen wat van gezegd (eigenliefde remember?) dan waren ze nooit je vrienden geweest. Dan was het in een keer afgelopen met de pret.
Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is.
Zo herkenbaar die laatste vraag. "En wat als je twijfelt hoe legitiem het is". Diep van binnen weet je wanneer het legitiem is. Je voelt altijd of iemand jou met liefde en respect behandelt of niet. Het is dat gevoel wat zegt:"Ik vind het niet prettig hoe er met mij wordt omgegaan." Dat kan in van alles zitten: iemand die jou zomaar laat zitten, niet echt naar je luistert als je ergens mee zit, jou als vanzelfsprekend neemt en behandelt, geen rekening houdt met jouw gevoelens, steeds weer egoistisch gedrag vertoont, die jou niet de ruimte laat om jezelf te zijn en te blijven....kortom er is een heel scala aan situaties waarin je kunt voelen of iemand over jouw grenzen gaat ja of nee.. Wat belangrijk is dat je je grenzen kent. Pas dan kun je ze aangeven. En hoe je dat doet? Heel simpel:"hey, ik vind dit niet fijn/prettig/leuk etc." Een simpel zinnetje. Is iemand oprecht dan zal hij/zij voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Is dat niet zo, dan merk je snel dat die persoon maling aan jou en je gevoelens heeft en ben je beter af zonder dan met.
Ik kan idd bang zijn dat mensen weglopen als ik ergens een probleem van maak waar ik een probleem mee heb. Ik wil ook niet telkens problemen hebben.
Als ze weglopen heb je een probleem minder. Je weet dan meteen dat het niks gaat worden. En hoe sneller je laat merken waar je niet van gediend bent, hoe minder problemen je hebt. Ook dit is een zelfversterkend effect. Als je eenmaal voor jezelf leert opkomen en het wordt een 2e natuur dan zul je je op een gegeven moment mensen aantrekken die bij jou passen. Daar hoef je niet eens problemen mee te hebben. Dat zit meteen goed. Maar dan "moet" je wel meteen actie nemen als je voelt dat iets niet meteen goed zit. Snap je wat ik bedoel? Je gedrag veranderen en innerlijk groeien, gaat gepaard met een hoop ongemak maar als je eenmaal over die drempel(s) stapt dan wordt het steeds makkelijker en kun jij ook genieten van echte vriendschappen en fijne mensen om je heen. Dat ben je waard en als je dat ook gelooft dan komen die mensen wel. Maar eerst leren zeggen:"TOT HIER EN NIET VERDER" en niemand maar dan ook NIEMAND kan jou vertellen wat jouw grenzen zijn. Dat bepaal je namelijk helemaal zelf.
Aan de andere kant zijn niet alle vriendinnen zo. Degenen waar ik problemen mee heb gehad en die ik niet meer zie zijn over het algemeen erg inflexibel van aard. Dus ik pas me aan, en doe niet moeilijk, terwijl ik geregeld vind dat zij wel moeilijk doen. Dat is geen probleem zolang ik 't slik, maar als ik 't niet meer slik beginnen de troubles. Ik vind het jammer dat de vriendinnen die ik verloren heb niet bleken te zijn wat ik eerst dacht dat ze waren. Dat deed pijn. Maar zoals ik ze nu zie hoef ik ze ook niet meer in mijn leven. Maar ik wil niet eindeloos in t zelfde rondje blijven draaien. Ik las idd over het onderzoek deze week in Psychologie Magazine, dat je gem. 7 jr met een vriendschap doet... Mss is het goed wat jij zegt Sensy dat gewoon te accepteren. Maar aan de andere kant denk ik dat ik mezelf moet veranderen/ verbeteren om uit deze draaimolen te komen.
Je hoeft jezelf niet veranderen of te verbeteren. Onthoud dat voor altijd. JE HOEFT JEZELF NIET TE VERANDEREN en zeker NIET TE VERBETEREN! Je bent al goed zoals je bent. Het enige wat je "moet" doen is WIE jij bent beschermen en daarvoor opkomen. En dat doe je door je niet meer in allerlei bochten voor anderen te wringen of altijd maar degene te zijn die flexibel is. Dan houdt die draaimolen vanzelf op. Maar echt, verander met kleine stapjes en je zult zien dat wie/wat je bent echt niet veranderd hoeft te worden. Je hoeft alleen het 'hoe' te veranderen. Dus hoe je met jezelf omgaat en met anderen. Voor de rest...luister gewoon vaker naar wat die stem van binnen zegt. Wees nooit bang mensen te verliezen want je hebt ze nooit 'gehad'. Niemand bezit een ander en hoewel het lijkt alsof we mensen verliezen, verliezen we eerder oude ideeen over wie we dachten te zijn. De wereld stikt van de mensen en je bent nooit alleen. Vrienden komen en gaan maar met jezelf moet je je hele leven mee. Wees zuinig op jezelf en er zullen mensen in je leven komen die ook zo met zichzelf omgaan. Ze zijn zuinig op zichzelf en zullen ook zo met anderen omgaan.
Turquoise, ben je nu enkel door dat inzicht wel in staat juiste mensen te kiezen? Ik ben een beetje bang dat ik dus niet in staat ben goede selecties te maken. Nu dus weer beetje nieuwe vriendschappen aan t opbouwen maar merk dat ik huiverig ben, en wantrouwend er in sta. Heel vervelend. Een houding van: eerst zien dan geloven of jij wel OK bent.
Jij bent heel goed in staat om goede selecties te maken. Het enige wat je nodig hebt is vertrouwen in jezelf. Vertrouwen dat wat je voelt bij een persoon ook klopt. Niet aan jezelf twijfelen meis, je bent verder dan je denkt. En voorzichtigheid aan het begin is altijd prima. Daar schaad je niemand mee. Zeker in het begin heb je dat nodig. Als mensen dat niet begrijpen, hun probleem. Kijk de kat uit de boom, zo heb je ook wat meer tijd voor jezelf om uit te zoeken of iemand wel welkom is in jouw leven of niet. Nogmaals, jij bepaalt. En dat is goed!
Sensy wat jij zegt over dat stemmetje ken ik wel. Maar ik weet niet of het een waarschuwing is, of dat het op die manier een selffulfilling prophecy wordt. Begrijp je wat ik bedoel....?[
Hahah, ik weet niet meer wat ik zei over dat stemmetje. Maar ik krijg bij jou de indruk dat je het allemaal weet maar dat je er nog niet echt naar durft te handelen. Is niet lullig bedoelt maar als een hart onder de riem. En weet je, soms val je een paar keer voordat je goed en wel kunt lopen, so what? Dan maak je nog een paar missers, als je er maar van leert. Jij hebt in ieder geval mee dat je wilt dat het verandert en je beschikt over aardig wat zelfinzicht. Gebruik ten goede van jou in plaats van dat anderen ten goede voor zichzelf gebruiken.
/quote]
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties.
Wat jij zegt Turquoise over mensen over je grenzen laten gaan dat ken ik wel. Maar ik ben bang om een zeikerd te zijn en laat t dan gebeuren.
Juist DAN iets van zeggen. Want dat is het moment dat je jezelf liefde geeft. Klinkt erg zweverig (en ook weer niet) maar op het moment dat je iets NIET laat gaan, geef je jezelf die liefde die echt van niemand anders kan komen. Dan besef je dat wat je zoekt, in jezelf zit. En dat uit zich door voor jezelf op te komen.
Het kan dan dus gebeuren dat dingen (bepaald gedrag dat keer op keer terug komt) zich opstapelen en mij heel erg gaan storen. Op zo'n moment zeg ik daar vaak wel iets van, en dat wordt meestal niet gewaardeerd.
Het wordt niet gewaardeerd omdat men jou liever in die minderwaardige rol wil laten. Zo hebben zij controle en kunnen ze ongestoord hun gang gaan. Jij hebt immers al bewezen dat er best over jou grenzen gestapt mag worden, dus waarom ineens zeuren? Zij vonden een slachtoffer waar ze lekker hun botte gedrag op kunnen botvieren zonder dat ze teruggefloten werden en nu ineens is dat comfortabele weg. Ze worden met hun eigen zooi geconfrontreerd en dat willen ze niet. Daarom waarderen ze het niet. Ze willen juist NIET veranderen. Had je er meteen wat van gezegd (eigenliefde remember?) dan waren ze nooit je vrienden geweest. Dan was het in een keer afgelopen met de pret.
Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is.
Zo herkenbaar die laatste vraag. "En wat als je twijfelt hoe legitiem het is". Diep van binnen weet je wanneer het legitiem is. Je voelt altijd of iemand jou met liefde en respect behandelt of niet. Het is dat gevoel wat zegt:"Ik vind het niet prettig hoe er met mij wordt omgegaan." Dat kan in van alles zitten: iemand die jou zomaar laat zitten, niet echt naar je luistert als je ergens mee zit, jou als vanzelfsprekend neemt en behandelt, geen rekening houdt met jouw gevoelens, steeds weer egoistisch gedrag vertoont, die jou niet de ruimte laat om jezelf te zijn en te blijven....kortom er is een heel scala aan situaties waarin je kunt voelen of iemand over jouw grenzen gaat ja of nee.. Wat belangrijk is dat je je grenzen kent. Pas dan kun je ze aangeven. En hoe je dat doet? Heel simpel:"hey, ik vind dit niet fijn/prettig/leuk etc." Een simpel zinnetje. Is iemand oprecht dan zal hij/zij voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Is dat niet zo, dan merk je snel dat die persoon maling aan jou en je gevoelens heeft en ben je beter af zonder dan met.
Ik kan idd bang zijn dat mensen weglopen als ik ergens een probleem van maak waar ik een probleem mee heb. Ik wil ook niet telkens problemen hebben.
Als ze weglopen heb je een probleem minder. Je weet dan meteen dat het niks gaat worden. En hoe sneller je laat merken waar je niet van gediend bent, hoe minder problemen je hebt. Ook dit is een zelfversterkend effect. Als je eenmaal voor jezelf leert opkomen en het wordt een 2e natuur dan zul je je op een gegeven moment mensen aantrekken die bij jou passen. Daar hoef je niet eens problemen mee te hebben. Dat zit meteen goed. Maar dan "moet" je wel meteen actie nemen als je voelt dat iets niet meteen goed zit. Snap je wat ik bedoel? Je gedrag veranderen en innerlijk groeien, gaat gepaard met een hoop ongemak maar als je eenmaal over die drempel(s) stapt dan wordt het steeds makkelijker en kun jij ook genieten van echte vriendschappen en fijne mensen om je heen. Dat ben je waard en als je dat ook gelooft dan komen die mensen wel. Maar eerst leren zeggen:"TOT HIER EN NIET VERDER" en niemand maar dan ook NIEMAND kan jou vertellen wat jouw grenzen zijn. Dat bepaal je namelijk helemaal zelf.
Aan de andere kant zijn niet alle vriendinnen zo. Degenen waar ik problemen mee heb gehad en die ik niet meer zie zijn over het algemeen erg inflexibel van aard. Dus ik pas me aan, en doe niet moeilijk, terwijl ik geregeld vind dat zij wel moeilijk doen. Dat is geen probleem zolang ik 't slik, maar als ik 't niet meer slik beginnen de troubles. Ik vind het jammer dat de vriendinnen die ik verloren heb niet bleken te zijn wat ik eerst dacht dat ze waren. Dat deed pijn. Maar zoals ik ze nu zie hoef ik ze ook niet meer in mijn leven. Maar ik wil niet eindeloos in t zelfde rondje blijven draaien. Ik las idd over het onderzoek deze week in Psychologie Magazine, dat je gem. 7 jr met een vriendschap doet... Mss is het goed wat jij zegt Sensy dat gewoon te accepteren. Maar aan de andere kant denk ik dat ik mezelf moet veranderen/ verbeteren om uit deze draaimolen te komen.
Je hoeft jezelf niet veranderen of te verbeteren. Onthoud dat voor altijd. JE HOEFT JEZELF NIET TE VERANDEREN en zeker NIET TE VERBETEREN! Je bent al goed zoals je bent. Het enige wat je "moet" doen is WIE jij bent beschermen en daarvoor opkomen. En dat doe je door je niet meer in allerlei bochten voor anderen te wringen of altijd maar degene te zijn die flexibel is. Dan houdt die draaimolen vanzelf op. Maar echt, verander met kleine stapjes en je zult zien dat wie/wat je bent echt niet veranderd hoeft te worden. Je hoeft alleen het 'hoe' te veranderen. Dus hoe je met jezelf omgaat en met anderen. Voor de rest...luister gewoon vaker naar wat die stem van binnen zegt. Wees nooit bang mensen te verliezen want je hebt ze nooit 'gehad'. Niemand bezit een ander en hoewel het lijkt alsof we mensen verliezen, verliezen we eerder oude ideeen over wie we dachten te zijn. De wereld stikt van de mensen en je bent nooit alleen. Vrienden komen en gaan maar met jezelf moet je je hele leven mee. Wees zuinig op jezelf en er zullen mensen in je leven komen die ook zo met zichzelf omgaan. Ze zijn zuinig op zichzelf en zullen ook zo met anderen omgaan.
Turquoise, ben je nu enkel door dat inzicht wel in staat juiste mensen te kiezen? Ik ben een beetje bang dat ik dus niet in staat ben goede selecties te maken. Nu dus weer beetje nieuwe vriendschappen aan t opbouwen maar merk dat ik huiverig ben, en wantrouwend er in sta. Heel vervelend. Een houding van: eerst zien dan geloven of jij wel OK bent.
Jij bent heel goed in staat om goede selecties te maken. Het enige wat je nodig hebt is vertrouwen in jezelf. Vertrouwen dat wat je voelt bij een persoon ook klopt. Niet aan jezelf twijfelen meis, je bent verder dan je denkt. En voorzichtigheid aan het begin is altijd prima. Daar schaad je niemand mee. Zeker in het begin heb je dat nodig. Als mensen dat niet begrijpen, hun probleem. Kijk de kat uit de boom, zo heb je ook wat meer tijd voor jezelf om uit te zoeken of iemand wel welkom is in jouw leven of niet. Nogmaals, jij bepaalt. En dat is goed!
Sensy wat jij zegt over dat stemmetje ken ik wel. Maar ik weet niet of het een waarschuwing is, of dat het op die manier een selffulfilling prophecy wordt. Begrijp je wat ik bedoel....?[
Hahah, ik weet niet meer wat ik zei over dat stemmetje. Maar ik krijg bij jou de indruk dat je het allemaal weet maar dat je er nog niet echt naar durft te handelen. Is niet lullig bedoelt maar als een hart onder de riem. En weet je, soms val je een paar keer voordat je goed en wel kunt lopen, so what? Dan maak je nog een paar missers, als je er maar van leert. Jij hebt in ieder geval mee dat je wilt dat het verandert en je beschikt over aardig wat zelfinzicht. Gebruik ten goede van jou in plaats van dat anderen ten goede voor zichzelf gebruiken.
/quote]
vrijdag 28 augustus 2009 om 17:10
quote:turquoise schreef op 28 augustus 2009 @ 15:37:
Chickonspeed, dat inzicht waar ik over schreef is er één van vele. Het belangrijkste wat geholpen heeft is de controle (beetje bij beetje meer) durven loslaten. Dus ook accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik even geen enkele vriendin meer over hou als dat nodig is. Alle aandacht mag nu eerst even naar mijzelf gaan. Ik ben namelijk ook niet echt een goede vriendin voor mijzelf geweest
Het is een proces en ik geloof dat het cliché waar is. Je moet eerst ruimte maken voor het nieuwe.
Dit had ik een jaar geleden geschreven kunnen hebben. Heel herkenbaar! Vooral het accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik geen ekele vriendin meer overhoud als dat NODIG is. En dat had ik inderdaad nodig. Ik was "alleen" en had die tijd inderdaad voor mezelf nodig. Alles weer herprogrammeren. Veel nagedacht, gelezen en geschreven en zo nu en dan het verdriet uit al mijn cellen gehuild. Ik was er eindelijk eens voor mezelf en niet voor anderen die alleen maar energie vraten ipv teruggeven. Geen wonder dat ik een gewilde vriendin was: je kon je ei ALTIJD bij mij kwijt, ik veroordeelde niets of niemand, ik luisterde vol interesse, verdiepte me in de ander, verplaatste me in de ander. Echt, iedereen stond bij mij op nr.1 en als ze het weer eens nodig vonden vonden om een energieboost op te doen....gewoon Sensy bellen! Maar waar bleef ik? Bij wie kon ik mijn ei kwijt? Wie veroordeelde me niet en liet me in mijn waarde? Niet die zogenaamde vriendinnen want op het moment dat ik ergens mee zat of voorzichtig een grens aangaf moest ik niet teveel in mijn hoofd halen. Ik werd meteen teruggezet op mijn plek. Totdat ik dacht:"Wacht eens even....dit voelt helemaal niet goed" en ben toen knalhard de confrontatie aangegaan. I had nothing to loose. En zo verdwenen 1 voor 1 vriendschappen die niet meer weerspiegelden wie ik ben. Ok, het is kut om even alleen te zijn maar de druk is van de ketel. Geen giftige relaties meer, geen strijd meer, gewoon simply living....met af en toe van die kutdagen er tussen maar hey, daar moest ik toch doorheen. Dan maar liever alleen door die kutperiodes dan me kut voelen en niet bij die zogenaamde vriendinnen terecht kunnen. Dat is namelijk dubbel zo kut. Nu heb ik vriendschappen waar ik vroeger van droomde. Vriendschappen die energie geven ipv nemen. Waar ik mezelf kan zijn en me niet hoef te verontschuldigen voor wie ik ben. Ja, zo kan het ook.
Door het inzicht dat ik door oude patronen dus sneller foute vriendschappen aantrek accepteer ik iets beter dat er erg veel verloren zijn gegaan. Maar nog blijft het lastig.
Gisteravond had ik een vriendin op bezoek. Ze praat eigenlijk alleen maar erg veel over haarzelf en toont nauwelijks interesse in mij ondanks dat ik af en toe laat blijken dat ik daar best wel behoefte aan heb. Als ze weg is merk ik dat de afspraak me energie heeft gekost. Jammer, maar ik moet helaas ook gaan accepteren dat zij niet echt een vriendin voor me kan zijn. Dat voelt rot, maar voel me ook gesterkt door het feit dat zij straks plaats kan maken voor eventuele nieuwe vriendschappen.
Wat goed dat je dit inziet...soms heeft verandering tijd en geduld nodig. Je bent erg goed op weg zo te lezen. Voor je het weet is deze vriendin vanzelf vertrokken of ze verandert met je mee (dat laatste lijkt me onwaarschijnlijk maar ik geef de hoop in de mens niet op)
@ Verana
Ik vind het ook fijn om jouw verhaal te lezen. Ik herken zo veel.
Chickonspeed, dat inzicht waar ik over schreef is er één van vele. Het belangrijkste wat geholpen heeft is de controle (beetje bij beetje meer) durven loslaten. Dus ook accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik even geen enkele vriendin meer over hou als dat nodig is. Alle aandacht mag nu eerst even naar mijzelf gaan. Ik ben namelijk ook niet echt een goede vriendin voor mijzelf geweest
Het is een proces en ik geloof dat het cliché waar is. Je moet eerst ruimte maken voor het nieuwe.Dit had ik een jaar geleden geschreven kunnen hebben. Heel herkenbaar! Vooral het accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik geen ekele vriendin meer overhoud als dat NODIG is. En dat had ik inderdaad nodig. Ik was "alleen" en had die tijd inderdaad voor mezelf nodig. Alles weer herprogrammeren. Veel nagedacht, gelezen en geschreven en zo nu en dan het verdriet uit al mijn cellen gehuild. Ik was er eindelijk eens voor mezelf en niet voor anderen die alleen maar energie vraten ipv teruggeven. Geen wonder dat ik een gewilde vriendin was: je kon je ei ALTIJD bij mij kwijt, ik veroordeelde niets of niemand, ik luisterde vol interesse, verdiepte me in de ander, verplaatste me in de ander. Echt, iedereen stond bij mij op nr.1 en als ze het weer eens nodig vonden vonden om een energieboost op te doen....gewoon Sensy bellen! Maar waar bleef ik? Bij wie kon ik mijn ei kwijt? Wie veroordeelde me niet en liet me in mijn waarde? Niet die zogenaamde vriendinnen want op het moment dat ik ergens mee zat of voorzichtig een grens aangaf moest ik niet teveel in mijn hoofd halen. Ik werd meteen teruggezet op mijn plek. Totdat ik dacht:"Wacht eens even....dit voelt helemaal niet goed" en ben toen knalhard de confrontatie aangegaan. I had nothing to loose. En zo verdwenen 1 voor 1 vriendschappen die niet meer weerspiegelden wie ik ben. Ok, het is kut om even alleen te zijn maar de druk is van de ketel. Geen giftige relaties meer, geen strijd meer, gewoon simply living....met af en toe van die kutdagen er tussen maar hey, daar moest ik toch doorheen. Dan maar liever alleen door die kutperiodes dan me kut voelen en niet bij die zogenaamde vriendinnen terecht kunnen. Dat is namelijk dubbel zo kut. Nu heb ik vriendschappen waar ik vroeger van droomde. Vriendschappen die energie geven ipv nemen. Waar ik mezelf kan zijn en me niet hoef te verontschuldigen voor wie ik ben. Ja, zo kan het ook.
Door het inzicht dat ik door oude patronen dus sneller foute vriendschappen aantrek accepteer ik iets beter dat er erg veel verloren zijn gegaan. Maar nog blijft het lastig.
Gisteravond had ik een vriendin op bezoek. Ze praat eigenlijk alleen maar erg veel over haarzelf en toont nauwelijks interesse in mij ondanks dat ik af en toe laat blijken dat ik daar best wel behoefte aan heb. Als ze weg is merk ik dat de afspraak me energie heeft gekost. Jammer, maar ik moet helaas ook gaan accepteren dat zij niet echt een vriendin voor me kan zijn. Dat voelt rot, maar voel me ook gesterkt door het feit dat zij straks plaats kan maken voor eventuele nieuwe vriendschappen.
Wat goed dat je dit inziet...soms heeft verandering tijd en geduld nodig. Je bent erg goed op weg zo te lezen. Voor je het weet is deze vriendin vanzelf vertrokken of ze verandert met je mee (dat laatste lijkt me onwaarschijnlijk maar ik geef de hoop in de mens niet op)
@ Verana
Ik vind het ook fijn om jouw verhaal te lezen. Ik herken zo veel.
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:18
@ Turquoise:
Dat wat jij schrijft, het accepteren dat je geen enkele vriendin overhoudt als dat nodig is, dat is dus wat ik zo eng vind. Ik vind het knap dat jij je daar zo aan over kunt geven.
Als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, weet ik dat ik nog een aantal vriendschappen heb, die gekoppeld zijn aan mijn oude patronen. Niet in zo'n extreme mate als met die verbroken vriendschap, maar toch nog in zo'n mate, dat ik al wel weet dat deze vriendschappen op den duur ook zullen stoppen.
Ik heb altijd een beetje angst dat ik dan nooit weer nieuwe vriendinnen zal vinden. Hierdoor blijf ik soms ook te lang hangen in vriendschappen die niet meer goed voor mij zijn.
Terwijl ik de afgelopen 3 jaar meerdere nieuwe vrienden heb gekregen, dus de praktijk wijst uit dat het eigenlijk best goed komt.
Wat betreft die vriendin van gisteravond: gaat de acceptatie nu gemakkelijker dat zij geen echte vriendin is, dan in het begin toen je een "schoonmaak" hield in je vriendenkring?
Dat wat jij schrijft, het accepteren dat je geen enkele vriendin overhoudt als dat nodig is, dat is dus wat ik zo eng vind. Ik vind het knap dat jij je daar zo aan over kunt geven.
Als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, weet ik dat ik nog een aantal vriendschappen heb, die gekoppeld zijn aan mijn oude patronen. Niet in zo'n extreme mate als met die verbroken vriendschap, maar toch nog in zo'n mate, dat ik al wel weet dat deze vriendschappen op den duur ook zullen stoppen.
Ik heb altijd een beetje angst dat ik dan nooit weer nieuwe vriendinnen zal vinden. Hierdoor blijf ik soms ook te lang hangen in vriendschappen die niet meer goed voor mij zijn.
Terwijl ik de afgelopen 3 jaar meerdere nieuwe vrienden heb gekregen, dus de praktijk wijst uit dat het eigenlijk best goed komt.
Wat betreft die vriendin van gisteravond: gaat de acceptatie nu gemakkelijker dat zij geen echte vriendin is, dan in het begin toen je een "schoonmaak" hield in je vriendenkring?
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:39
quote:Sensy12 schreef op 28 augustus 2009 @ 16:53:
[quote]chickonspeed schreef op 27 augustus 2009 @ 16:26:
Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is.
Zo herkenbaar die laatste vraag. "En wat als je twijfelt hoe legitiem het is". Diep van binnen weet je wanneer het legitiem is. Je voelt altijd of iemand jou met liefde en respect behandelt of niet. Het is dat gevoel wat zegt:"Ik vind het niet prettig hoe er met mij wordt omgegaan." Dat kan in van alles zitten: iemand die jou zomaar laat zitten, niet echt naar je luistert als je ergens mee zit, jou als vanzelfsprekend neemt en behandelt, geen rekening houdt met jouw gevoelens, steeds weer egoistisch gedrag vertoont, die jou niet de ruimte laat om jezelf te zijn en te blijven....kortom er is een heel scala aan situaties waarin je kunt voelen of iemand over jouw grenzen gaat ja of nee.. Wat belangrijk is dat je je grenzen kent. Pas dan kun je ze aangeven. En hoe je dat doet? Heel simpel:"hey, ik vind dit niet fijn/prettig/leuk etc." Een simpel zinnetje. Is iemand oprecht dan zal hij/zij voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Is dat niet zo, dan merk je snel dat die persoon maling aan jou en je gevoelens heeft en ben je beter af zonder dan met.
/quote]
Voor mij ook heel herkenbaar: wat als je twijfelt of je eigen gevoel legitiem is? Ik denk dat in mijn geval hier het grootste "probleem" ligt. Ik heb zo vaak mijn eigen gevoel beschouwd als niet legitiem.
Terwijl je het inderdaad diep van binnen weet wanneer het legitiem is, zoals Sensy schrijft. Ik weet, dat als ik een bepaalde weerstand voel, dat dit is wanneer er iets gebeurd wat niet goed voor mij is. Ik heb er alleen zelf nooit goed naar geluisterd, het nooit serieus genomen. Een ander wist altijd beter wat ik voelde dan ikzelf.
En dat is iets, wat ik me nu heilig voorgenomen heb: wat ik voel, wat mijn intuïtie zegt, is altijd legitiem! En hier ga ik vanaf nu naar luisteren, en het serieus nemen!
[quote]chickonspeed schreef op 27 augustus 2009 @ 16:26:
Ik vind dat soort dingen moeilijk. Grenzen bepalen, aangeven, hoe geef je dat dan aan? Wat doe je als iemand erover heen gaat als je het gezegd hebt? En wat als je twijfelt hoe legitiem het is.
Zo herkenbaar die laatste vraag. "En wat als je twijfelt hoe legitiem het is". Diep van binnen weet je wanneer het legitiem is. Je voelt altijd of iemand jou met liefde en respect behandelt of niet. Het is dat gevoel wat zegt:"Ik vind het niet prettig hoe er met mij wordt omgegaan." Dat kan in van alles zitten: iemand die jou zomaar laat zitten, niet echt naar je luistert als je ergens mee zit, jou als vanzelfsprekend neemt en behandelt, geen rekening houdt met jouw gevoelens, steeds weer egoistisch gedrag vertoont, die jou niet de ruimte laat om jezelf te zijn en te blijven....kortom er is een heel scala aan situaties waarin je kunt voelen of iemand over jouw grenzen gaat ja of nee.. Wat belangrijk is dat je je grenzen kent. Pas dan kun je ze aangeven. En hoe je dat doet? Heel simpel:"hey, ik vind dit niet fijn/prettig/leuk etc." Een simpel zinnetje. Is iemand oprecht dan zal hij/zij voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Is dat niet zo, dan merk je snel dat die persoon maling aan jou en je gevoelens heeft en ben je beter af zonder dan met.
/quote]
Voor mij ook heel herkenbaar: wat als je twijfelt of je eigen gevoel legitiem is? Ik denk dat in mijn geval hier het grootste "probleem" ligt. Ik heb zo vaak mijn eigen gevoel beschouwd als niet legitiem.
Terwijl je het inderdaad diep van binnen weet wanneer het legitiem is, zoals Sensy schrijft. Ik weet, dat als ik een bepaalde weerstand voel, dat dit is wanneer er iets gebeurd wat niet goed voor mij is. Ik heb er alleen zelf nooit goed naar geluisterd, het nooit serieus genomen. Een ander wist altijd beter wat ik voelde dan ikzelf.
En dat is iets, wat ik me nu heilig voorgenomen heb: wat ik voel, wat mijn intuïtie zegt, is altijd legitiem! En hier ga ik vanaf nu naar luisteren, en het serieus nemen!
zaterdag 29 augustus 2009 om 15:32
Ik heb nog een vraag:
Zoals ik in één van mijn posts van gisteren beschreef, heb ik nog een aantal vriendschappen die min of meer gebaseerd zijn op mijn oude patronen.
Ik merk bij mijzelf de neiging om deze mensen toch maar "aan te houden", als een soort van kennissen. En dan puur om nog wel wat sociale contacten over te houden, mensen te hebben om activiteiten mee te kunnen ondernemen.
Doen jullie dit ook, of stoppen jullie ook met het omgaan met deze mensen, en neem je dan het risico dat je een tijdje echt niemand hebt om mee om te gaan?
Zoals ik in één van mijn posts van gisteren beschreef, heb ik nog een aantal vriendschappen die min of meer gebaseerd zijn op mijn oude patronen.
Ik merk bij mijzelf de neiging om deze mensen toch maar "aan te houden", als een soort van kennissen. En dan puur om nog wel wat sociale contacten over te houden, mensen te hebben om activiteiten mee te kunnen ondernemen.
Doen jullie dit ook, of stoppen jullie ook met het omgaan met deze mensen, en neem je dan het risico dat je een tijdje echt niemand hebt om mee om te gaan?
zaterdag 29 augustus 2009 om 16:05
quote:Verana schreef op 29 augustus 2009 @ 15:32:
Ik heb nog een vraag:
Zoals ik in één van mijn posts van gisteren beschreef, heb ik nog een aantal vriendschappen die min of meer gebaseerd zijn op mijn oude patronen.
Ik merk bij mijzelf de neiging om deze mensen toch maar "aan te houden", als een soort van kennissen. En dan puur om nog wel wat sociale contacten over te houden, mensen te hebben om activiteiten mee te kunnen ondernemen.
Doen jullie dit ook, of stoppen jullie ook met het omgaan met deze mensen, en neem je dan het risico dat je een tijdje echt niemand hebt om mee om te gaan?
Ik heb eigenlijk heel veel contacten die ik nog 'aan houd'. Veel daarvan zijn leuke / lieve mensen, die ik nu door de afstand niet zo vaak meer zie. Maar dat is anders dan jouw situatie.
Jij bedoelt denk ik: de mensen die eigenlijk de naam 'vrienden' niet meer verdienen, daar toch contact mee houden zodat je niet helemaal zonder komt te zitten.
Dat kun je doen. Je kunt ook proberen om vanaf nu op zoek te gaan naar nieuwe vrienden (ik weet niet hoe oud je bent, ook niet heel relevant).
Ik heb een 'groepje' dat ik indirect via de Viva-oproepjes ontmoet heb. Dus niet via forum, ik forumde toen nog niet zo veel. Vind het moeilijk wie ik binnen het groepje als vriendin kan bestempelen, er wordt zoveel geroddeld dat ik veel dingen voor mezelf houd. Maar als stapmaatjes voldoen ze prima.
Als je tips wilt hoe je actief nieuwe vrienden kunt zoeken (blech wat klinkt dit stom) wil ik die wel geven, maar niet hier, ivm herkenning.
Ik heb nog een vraag:
Zoals ik in één van mijn posts van gisteren beschreef, heb ik nog een aantal vriendschappen die min of meer gebaseerd zijn op mijn oude patronen.
Ik merk bij mijzelf de neiging om deze mensen toch maar "aan te houden", als een soort van kennissen. En dan puur om nog wel wat sociale contacten over te houden, mensen te hebben om activiteiten mee te kunnen ondernemen.
Doen jullie dit ook, of stoppen jullie ook met het omgaan met deze mensen, en neem je dan het risico dat je een tijdje echt niemand hebt om mee om te gaan?
Ik heb eigenlijk heel veel contacten die ik nog 'aan houd'. Veel daarvan zijn leuke / lieve mensen, die ik nu door de afstand niet zo vaak meer zie. Maar dat is anders dan jouw situatie.
Jij bedoelt denk ik: de mensen die eigenlijk de naam 'vrienden' niet meer verdienen, daar toch contact mee houden zodat je niet helemaal zonder komt te zitten.
Dat kun je doen. Je kunt ook proberen om vanaf nu op zoek te gaan naar nieuwe vrienden (ik weet niet hoe oud je bent, ook niet heel relevant).
Ik heb een 'groepje' dat ik indirect via de Viva-oproepjes ontmoet heb. Dus niet via forum, ik forumde toen nog niet zo veel. Vind het moeilijk wie ik binnen het groepje als vriendin kan bestempelen, er wordt zoveel geroddeld dat ik veel dingen voor mezelf houd. Maar als stapmaatjes voldoen ze prima.
Als je tips wilt hoe je actief nieuwe vrienden kunt zoeken (blech wat klinkt dit stom) wil ik die wel geven, maar niet hier, ivm herkenning.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 29 augustus 2009 om 18:38
De contacten die ik bedoel, zijn een paar vriendschappen die ik nu heb, maar waarvan ik nu al vermoed dat ze over een paar jaar stuk zullen lopen. Omdat ze gebaseerd zijn op oude patronen van mij. Ik ben mij nog steeds aan het ontwikkelen, en schat daarom in dat over een tijdje deze vriendschappen niet meer bij mij zullen passen.
Op het moment voldoen deze contacten nog wel voor mij. Maar soms vraag ik me af of ik die contacten nu misschien al op een laag pitje zou moeten zetten, of moeten stoppen.
Dit was de achtergrond van mijn vraag in mijn vorige post.
Ik ben zelf inmiddels al wegen aan het zoeken om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik wacht even met echte initiatieven nemen tot na mijn verhuizing, want hier heb ik het de komende tijd druk genoeg mee. Misschien dat ik tegen die tijd inderdaad wel wat tips van je wil, dan benader ik je wel, okee?
Op het moment voldoen deze contacten nog wel voor mij. Maar soms vraag ik me af of ik die contacten nu misschien al op een laag pitje zou moeten zetten, of moeten stoppen.
Dit was de achtergrond van mijn vraag in mijn vorige post.
Ik ben zelf inmiddels al wegen aan het zoeken om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik wacht even met echte initiatieven nemen tot na mijn verhuizing, want hier heb ik het de komende tijd druk genoeg mee. Misschien dat ik tegen die tijd inderdaad wel wat tips van je wil, dan benader ik je wel, okee?
zaterdag 29 augustus 2009 om 21:06
Prima als je me wilt benaderen. Kan gewoon met de vriendjesfunctie en dan een berichtje. Ik merk het wel als je er behoefte aan hebt.
Ja, je kunt elkaar ontgroeien. Ik heb het nu andersom een beetje: merk dat een paar vriendinnen het moeilijk vinden te begrijpen dat ik zo lang blijf 'doorsukkelen' met mijn psychische gezondheid. Zou ik andersom ook hebben. Komt wel weer goed als ik de boel weer op de rails heb. We houden contact, maar niet zo frequent.
Ja, je kunt elkaar ontgroeien. Ik heb het nu andersom een beetje: merk dat een paar vriendinnen het moeilijk vinden te begrijpen dat ik zo lang blijf 'doorsukkelen' met mijn psychische gezondheid. Zou ik andersom ook hebben. Komt wel weer goed als ik de boel weer op de rails heb. We houden contact, maar niet zo frequent.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 29 augustus 2009 om 22:55
quote:Uggla schreef op 24 augustus 2009 @ 20:58:
Ik denk dat je het idee dat vriendschappen voor het leven zijn een beetje moet laten varen. Vrienden komen en gaan. Zo gaat dat nu eenmaal.
Volgens mij is er ooit uit een onderzoek gekomen dat de gemiddelde vriendschap ongeveer 7 jaar duurt.Ik denk dat ik dit ook moet accepteren. Vriendschappen stoppen omdat de ander gaat verhuizen en ik het initiatief neem om ze te onderhouden. Als de ander verhuist, en ik een reactie terug verwacht, is het afgelopen met de vriendschap. Ik heb één vriendschap die 15 jaar duurt. En die zie ik binnenkort ook niet eindigen.
Ik denk dat je het idee dat vriendschappen voor het leven zijn een beetje moet laten varen. Vrienden komen en gaan. Zo gaat dat nu eenmaal.
Volgens mij is er ooit uit een onderzoek gekomen dat de gemiddelde vriendschap ongeveer 7 jaar duurt.Ik denk dat ik dit ook moet accepteren. Vriendschappen stoppen omdat de ander gaat verhuizen en ik het initiatief neem om ze te onderhouden. Als de ander verhuist, en ik een reactie terug verwacht, is het afgelopen met de vriendschap. Ik heb één vriendschap die 15 jaar duurt. En die zie ik binnenkort ook niet eindigen.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 29 augustus 2009 om 23:22
quote:Sensy12 schreef op 28 augustus 2009 @ 17:10:
[Dit had ik een jaar geleden geschreven kunnen hebben. Heel herkenbaar! Vooral het accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik geen ekele vriendin meer overhoud als dat NODIG is. En dat had ik inderdaad nodig. Ik was "alleen" en had die tijd inderdaad voor mezelf nodig. Alles weer herprogrammeren. Veel nagedacht, gelezen en geschreven en zo nu en dan het verdriet uit al mijn cellen gehuild. Ik was er eindelijk eens voor mezelf en niet voor anderen die alleen maar energie vraten ipv teruggeven. Geen wonder dat ik een gewilde vriendin was: je kon je ei ALTIJD bij mij kwijt, ik veroordeelde niets of niemand, ik luisterde vol interesse, verdiepte me in de ander, verplaatste me in de ander. Echt, iedereen stond bij mij op nr.1 en als ze het weer eens nodig vonden vonden om een energieboost op te doen....gewoon Sensy bellen! Maar waar bleef ik? Bij wie kon ik mijn ei kwijt? Wie veroordeelde me niet en liet me in mijn waarde? Niet die zogenaamde vriendinnen want op het moment dat ik ergens mee zat of voorzichtig een grens aangaf moest ik niet teveel in mijn hoofd halen. Ik werd meteen teruggezet op mijn plek. Totdat ik dacht:"Wacht eens even....dit voelt helemaal niet goed" en ben toen knalhard de confrontatie aangegaan. I had nothing to loose. En zo verdwenen 1 voor 1 vriendschappen die niet meer weerspiegelden wie ik ben. Ok, het is kut om even alleen te zijn maar de druk is van de ketel. Geen giftige relaties meer, geen strijd meer, gewoon simply living....met af en toe van die kutdagen er tussen maar hey, daar moest ik toch doorheen. Dan maar liever alleen door die kutperiodes dan me kut voelen en niet bij die zogenaamde vriendinnen terecht kunnen. Dat is namelijk dubbel zo kut. Nu heb ik vriendschappen waar ik vroeger van droomde. Vriendschappen die energie geven ipv nemen. Waar ik mezelf kan zijn en me niet hoef te verontschuldigen voor wie ik ben. Ja, zo kan het ook.]
Wat goed Sensy dat je die confrontatie bent durven aangaan en dat je zelf grenzen hebt leren stellen en dat je de kracht hebt gehad dit patroon te veranderen. Dat vind ik echt superknap van je! Het lijkt me doodeng om te doen, maar wat heerlijk dat je nu vriendschappen hebt waar je eerder van droomde.
Ik herken veel van de posts. Ik heb me ook altijd laten kiezen en was allang blij als er iemand met mij bevriend wilde zijn en was ook altijd als de dood dat ik afgewezen zou worden. Dus dan haal je het niet in je hoofd om 'kapzones' te hebben in de vorm van grenzen stellen en nee zeggen. Dus inderdaad ook altijd flexibel moeten zijn, luisteren, etc.
Ik vind het nog steeds heel moeilijk, heb nog steeds veel contacten die me zo enorm veel energie kosten. Daarom vind ik het fijn het verhaal van Sensy te lezen, wat hoop geeft dat je ook vriendschappen kunt hebben die fijn voelen en energie geven ipv. kosten.
[Dit had ik een jaar geleden geschreven kunnen hebben. Heel herkenbaar! Vooral het accepteren dat het zou kunnen betekenen dat ik geen ekele vriendin meer overhoud als dat NODIG is. En dat had ik inderdaad nodig. Ik was "alleen" en had die tijd inderdaad voor mezelf nodig. Alles weer herprogrammeren. Veel nagedacht, gelezen en geschreven en zo nu en dan het verdriet uit al mijn cellen gehuild. Ik was er eindelijk eens voor mezelf en niet voor anderen die alleen maar energie vraten ipv teruggeven. Geen wonder dat ik een gewilde vriendin was: je kon je ei ALTIJD bij mij kwijt, ik veroordeelde niets of niemand, ik luisterde vol interesse, verdiepte me in de ander, verplaatste me in de ander. Echt, iedereen stond bij mij op nr.1 en als ze het weer eens nodig vonden vonden om een energieboost op te doen....gewoon Sensy bellen! Maar waar bleef ik? Bij wie kon ik mijn ei kwijt? Wie veroordeelde me niet en liet me in mijn waarde? Niet die zogenaamde vriendinnen want op het moment dat ik ergens mee zat of voorzichtig een grens aangaf moest ik niet teveel in mijn hoofd halen. Ik werd meteen teruggezet op mijn plek. Totdat ik dacht:"Wacht eens even....dit voelt helemaal niet goed" en ben toen knalhard de confrontatie aangegaan. I had nothing to loose. En zo verdwenen 1 voor 1 vriendschappen die niet meer weerspiegelden wie ik ben. Ok, het is kut om even alleen te zijn maar de druk is van de ketel. Geen giftige relaties meer, geen strijd meer, gewoon simply living....met af en toe van die kutdagen er tussen maar hey, daar moest ik toch doorheen. Dan maar liever alleen door die kutperiodes dan me kut voelen en niet bij die zogenaamde vriendinnen terecht kunnen. Dat is namelijk dubbel zo kut. Nu heb ik vriendschappen waar ik vroeger van droomde. Vriendschappen die energie geven ipv nemen. Waar ik mezelf kan zijn en me niet hoef te verontschuldigen voor wie ik ben. Ja, zo kan het ook.]
Wat goed Sensy dat je die confrontatie bent durven aangaan en dat je zelf grenzen hebt leren stellen en dat je de kracht hebt gehad dit patroon te veranderen. Dat vind ik echt superknap van je! Het lijkt me doodeng om te doen, maar wat heerlijk dat je nu vriendschappen hebt waar je eerder van droomde.
Ik herken veel van de posts. Ik heb me ook altijd laten kiezen en was allang blij als er iemand met mij bevriend wilde zijn en was ook altijd als de dood dat ik afgewezen zou worden. Dus dan haal je het niet in je hoofd om 'kapzones' te hebben in de vorm van grenzen stellen en nee zeggen. Dus inderdaad ook altijd flexibel moeten zijn, luisteren, etc.
Ik vind het nog steeds heel moeilijk, heb nog steeds veel contacten die me zo enorm veel energie kosten. Daarom vind ik het fijn het verhaal van Sensy te lezen, wat hoop geeft dat je ook vriendschappen kunt hebben die fijn voelen en energie geven ipv. kosten.
zondag 30 augustus 2009 om 22:24
quote:Verana schreef op 28 augustus 2009 @ 20:18:
@ Turquoise:
Dat wat jij schrijft, het accepteren dat je geen enkele vriendin overhoudt als dat nodig is, dat is dus wat ik zo eng vind. Ik vind het knap dat jij je daar zo aan over kunt geven.
Als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, weet ik dat ik nog een aantal vriendschappen heb, die gekoppeld zijn aan mijn oude patronen. Niet in zo'n extreme mate als met die verbroken vriendschap, maar toch nog in zo'n mate, dat ik al wel weet dat deze vriendschappen op den duur ook zullen stoppen.
Ik heb altijd een beetje angst dat ik dan nooit weer nieuwe vriendinnen zal vinden. Hierdoor blijf ik soms ook te lang hangen in vriendschappen die niet meer goed voor mij zijn.
Terwijl ik de afgelopen 3 jaar meerdere nieuwe vrienden heb gekregen, dus de praktijk wijst uit dat het eigenlijk best goed komt.
Wat betreft die vriendin van gisteravond: gaat de acceptatie nu gemakkelijker dat zij geen echte vriendin is, dan in het begin toen je een "schoonmaak" hield in je vriendenkring?
Verana, eng is het zeker! Maar door omstandigheden en een ongelofelijke vermoeidheid moest ik wel die controle loslaten. En dat went steeds beter. Zoveel minder verwachtingen, dus ook zoveel minder teleurstelling! Voor mij begint dat echt een bevrijdend gevoel te geven. En je hoeft natuurlijk ook niet overdreven veel beste vriendinnen te hebben. Als ik sommige mensen hoor klagen over de komende maanden alle weekenden al vol gepland, want we zijn zo lekker sociaal...
Sommige van mijn vriendschappen zijn nu meer kennissen geworden. Ik hou de contacten wel aan, maar probeer mijzelf duidelijk voor ogen te houden dat ik dan ook niet meer verwachtingen van deze kennissen moet hebben zodat ik ook niet steeds teleurgesteld zal zijn.
Die vriendin waar ik over vertelde, die toch ook steeds weer niet echt een vriendin blijkt te zijn. Nou echt makkelijk te accepteren vind ik het nog niet hoor, maar nu mag ik er van mijzelf eerst een potje om zitten janken en dat lucht echt op! Ik denk dat ik haar ook als kennis ga proberen te zien.
Sensy, wat fijn om te lezen dat jij ook zoveel herkent en dat je nu echt leuke vriendschappen hebt!
@ Turquoise:
Dat wat jij schrijft, het accepteren dat je geen enkele vriendin overhoudt als dat nodig is, dat is dus wat ik zo eng vind. Ik vind het knap dat jij je daar zo aan over kunt geven.
Als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, weet ik dat ik nog een aantal vriendschappen heb, die gekoppeld zijn aan mijn oude patronen. Niet in zo'n extreme mate als met die verbroken vriendschap, maar toch nog in zo'n mate, dat ik al wel weet dat deze vriendschappen op den duur ook zullen stoppen.
Ik heb altijd een beetje angst dat ik dan nooit weer nieuwe vriendinnen zal vinden. Hierdoor blijf ik soms ook te lang hangen in vriendschappen die niet meer goed voor mij zijn.
Terwijl ik de afgelopen 3 jaar meerdere nieuwe vrienden heb gekregen, dus de praktijk wijst uit dat het eigenlijk best goed komt.
Wat betreft die vriendin van gisteravond: gaat de acceptatie nu gemakkelijker dat zij geen echte vriendin is, dan in het begin toen je een "schoonmaak" hield in je vriendenkring?
Verana, eng is het zeker! Maar door omstandigheden en een ongelofelijke vermoeidheid moest ik wel die controle loslaten. En dat went steeds beter. Zoveel minder verwachtingen, dus ook zoveel minder teleurstelling! Voor mij begint dat echt een bevrijdend gevoel te geven. En je hoeft natuurlijk ook niet overdreven veel beste vriendinnen te hebben. Als ik sommige mensen hoor klagen over de komende maanden alle weekenden al vol gepland, want we zijn zo lekker sociaal...
Sommige van mijn vriendschappen zijn nu meer kennissen geworden. Ik hou de contacten wel aan, maar probeer mijzelf duidelijk voor ogen te houden dat ik dan ook niet meer verwachtingen van deze kennissen moet hebben zodat ik ook niet steeds teleurgesteld zal zijn.
Die vriendin waar ik over vertelde, die toch ook steeds weer niet echt een vriendin blijkt te zijn. Nou echt makkelijk te accepteren vind ik het nog niet hoor, maar nu mag ik er van mijzelf eerst een potje om zitten janken en dat lucht echt op! Ik denk dat ik haar ook als kennis ga proberen te zien.
Sensy, wat fijn om te lezen dat jij ook zoveel herkent en dat je nu echt leuke vriendschappen hebt!
zaterdag 5 september 2009 om 18:12
Even weg geweest. Ik zit in therapie maar twijfel heel erg of ik er mee door moet gaan. Ik merk niet dat ik er echt wat aan heb. Ik vind mijn therapeut nogal kritisch en negatief en vraag me af of dat voor mij de juiste manier is. Ik weet dat 't off-topic is maar omdat t mijn eigen topic is doe ik 't lekker toch
Met die therapeut praat ik ook over relaties, juist omdat daar een groot deel van mijn probleem zit. Hij zegt telkens dat ik zo boos over kom. Ik heb het idee dat dat best mee valt, ik voel me lang niet altijd zo maar hij praat me bijna naar beneden. Ik merk dat ik een beetje bang begin te worden en er niet meer naar toe wil. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dit is een psychiater die aan psycho- analyse doet. Ik vraag me af of dit voor mij de juiste weg is. Ik heb op 't spirituele vlak een paar doorbraken mee gemaakt waardoor de relatie met een familielid dat heel moeizaam was nu weer goed verloopt. Ik heb daarvoor jaren in therapie gezeten zondar dat resultaat te bereiken. Ik ben er enorm blij mee maar mijn therapeut reageert er nauwelijks op (mss z'n ego dat in de weg zit omdat HIJ die doorbraak niet heeft bewerkstelligd, en omdat hij vlgs mij in niets anders gelooft dan zijn eigen therapie vorm).
Wat denken jullie, heb ik voor dit probleem therapie nodig? Of kan ik verder met het bewandelen van mijn spirituele pad? Ik doe nu aan meditatie en aan reiki. Zit ook te denken aan mss cognitieve therapie. Dat is toch gebasseerd op denkpatronen te veranderen? En zo dus positiever te worden? Ik kan soms een beetje bang en onzeker zijn, heb ook wel last van boosheid of gevoel van onrecht. Hoewel dat alles eigenlijk de laatste tijd niet heel erg aanwezig is. Betekent natuurlijk niet dat 't nooit meer kan opsteken.
Ik worstel ook nog met een 'vriendin' die me eigenlijk heeft laten zitten. Van mijn therapeut moest ik met haar in gesprek gaan terwijl ik 't zelf liever liet zitten. Nu heb ik met haar afgesproken maar zie er heel erg tegen op. Hoe gaan jullie daar mee om?
Op dit moment ben ik dus idd zonder veel vrienden voor m'n gevoel. Toch is m'n leven best vol met sociale bezigheden en voel ik me eigenlijk best heel prettig met mezelf. Twee jaar geleden was dat heel anders, toen waren een paar vriendschappen nog niet verbroken en voelde ik me toch erg eenzaam en alleen. Ik trok veel op met bepaalde mensen en kon niet bij ze terecht toen het slecht ging. Ik voel me nu zekerder zonder die vriendschappen dan met. Ik voel me nu beter met mezelf en minder afhankelijk van hen. Eén vriendin mis ik wel, en tegelijkertijd ben ik opgelucht. Kennen jullie dat? Het liep zo moeizaam met haar, het was altijd zoveel gedoe. Maar door dat we zo lang bevriend zijn geweest, en best intensief, mis ik haar ook en denk ik nog altijd veel aan haar. Ook twijfel ik soms nog of ik toch niet opnieuw het contact zal zoeken. Maar iets houdt me ook heel sterk tegen, bang dat ik dan weer in een negatieve spiraal naar beneden wordt gezogen. Ik ben nu een vriendschap aan het aangaan met iemand waarbij ik me veel prettiger voel, en met wie ik op dit moment in mijn leven veel meer gemeen heb dan met haar. Het zorgt er ook wel voor dat ik kan accepteren dat onze tijd voorbij is, omdat ik zie met welke thema's ik bezig ben in mijn leven en weet dat ik daar met haar niet over kan praten. De nieuwe persoon in mijn leven is met dezelfde dingen bezig en we begrijpen elkaar erg goed. Het voelt ook fijn om te merken dat er altijd wel weer nieuwe mensen komen. Hoe jammer het ook is dat sommige mensen verdwijnen. Ik denk ook dat het kan komen omdat ik zelf totaal niet stil sta. ik ontwikkel me zeer, en er gebeurt redelijk veel in mijn leven. Sommige mensen kunnen dat niet bijhouden, of kunnen dat niet aan. Sommige mensen ontwikkelen zich op een heel andere manier en dan groei je uit elkaar. Ik heb het gevoel dat ik meer baat heb bij acceptatie dan bij mezelf veranderen. Heel goed ook wat jij zegt Sensy, met capitals, dat ik mezelf niet hoef te verbeteren. Ik heb het idee dat mijn therapeut juist wil dat ik mezelf verander, dat hij vindt dat ik verbitterd in het leven sta. Terwijl ik dat zelf heel anders zie. Ik word daar juist weer onzekerder en negatiever van volgens mij. Ik heb denk ik meer baat bij positieve benadering en acceptatie. Of loop ik dan weg voor mijn probleem? Of betekent dat ik niet goed tegen kritiek kan? Lastig hoor.
Ik had laatst een feestje van een vriendin die ik al heel lang ken, al vanaf mijn kindertijd. Bijna alle vrouwen in haar leven kent zij vanaf haar schooltijd, en de rest zijn vriendinnen van haar vriend. Totaal opposite met hoe het bij mij is. 5 jaar geleden zag je voor het grootste deel heel andere mensen op mijn feestje dan nu. Maar dat van haar is toch niet beter dan dat van mij? Er rust volgens mij toch nog een soort taboe op het beindigen van vriendschappen. Of haal ik mezelf dat in m'n hoofd? Ik heb 't idee dat het sociaal geaccepteerd is als je een grote vriendenkring hebt, als je een periode een stuk minder mensen om je heen hebt, en mensen verliest dan is er toch iets 'mis' met je. Ik heb nu een paar mensen via internet ontmoet. Ik merk dat ik me daar ergens ook voor schaam tov mijn oude vrienden. Ik heb het gedaan omdat ik er behoefte aan had, omdat er steeds meer mensen vanwege allerlei redenen weg vielen, het een tijd lang niet goed met me is gegaan en ik in die tijd niet open stond voor nieuwe contacten, en nu het beter gaat ik juist wel behoefte heb. Sensy en Moonlight, hoe hebben jullie nieuwe vrienden gemaakt? Ik merk nl dat t als je wat ouder bent, werkt en je gewone leven leidt er niet een grote aanwas is van nieuwe mensen. Internet is toch een nieuw middel geworden om contacten op te doen, en toch geneer ik me ervoor. Herkent iemand dat?
Verana wat jij schrijft over mensen aanhouden om dingen mee te ondernemen ken ik wel. Maar ik heb er dus toch voor gekozen om in bepaalde mensen niet meer te investeren als ik het gevoel heb dat er niet OK met me wordt om gegaan. En nu dus nieuwe contacten opgedaan en vind 't fijn om te merken dat er mensen zijn die nu beter bij me passen en dingen waar ik me aan stoorde bij vorige vriendinnen ik niet tref bij nieuwe mensen. Ik probeer er nu ook anders naar te kijken. Niet langer dat ik 'gedumpt'ben maar dat t over is gegaan en dat ik er zelf ook wel achter sta. Zolang ik mij gedumpt voel schaadt het mijn zelfvertrouwen. Als ik de breuk accepteer als een feit, en omdat we niet meer bij elkaar passen, is het makkelijker te dragen. En dan is er ook minder wrok en kan ik makkelijker open staan voor nieuwe mensen. Ergens geniet ik er wel van dat er nieuwe mensen zijn die niet weten wat er allemaal bij me gespeeld heeft, waar bij het contact nog niet heel diep gaat. Het geeft me na een lange en moeilijke periode ook wat lucht. En tegelijkertijd zijn er ook nog een paar die wél zijn gebleven, ondanks de shit waar ik door ben gegaan. Sommigen heb ik bewust op afstand gehouden en geen beroep op gedaan. En 2 hebben laten zien dat ik altijd kan bellen als ik in de shit zit en dat ze er voor me zijn. Dat is veel waard.
Met die therapeut praat ik ook over relaties, juist omdat daar een groot deel van mijn probleem zit. Hij zegt telkens dat ik zo boos over kom. Ik heb het idee dat dat best mee valt, ik voel me lang niet altijd zo maar hij praat me bijna naar beneden. Ik merk dat ik een beetje bang begin te worden en er niet meer naar toe wil. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dit is een psychiater die aan psycho- analyse doet. Ik vraag me af of dit voor mij de juiste weg is. Ik heb op 't spirituele vlak een paar doorbraken mee gemaakt waardoor de relatie met een familielid dat heel moeizaam was nu weer goed verloopt. Ik heb daarvoor jaren in therapie gezeten zondar dat resultaat te bereiken. Ik ben er enorm blij mee maar mijn therapeut reageert er nauwelijks op (mss z'n ego dat in de weg zit omdat HIJ die doorbraak niet heeft bewerkstelligd, en omdat hij vlgs mij in niets anders gelooft dan zijn eigen therapie vorm).
Wat denken jullie, heb ik voor dit probleem therapie nodig? Of kan ik verder met het bewandelen van mijn spirituele pad? Ik doe nu aan meditatie en aan reiki. Zit ook te denken aan mss cognitieve therapie. Dat is toch gebasseerd op denkpatronen te veranderen? En zo dus positiever te worden? Ik kan soms een beetje bang en onzeker zijn, heb ook wel last van boosheid of gevoel van onrecht. Hoewel dat alles eigenlijk de laatste tijd niet heel erg aanwezig is. Betekent natuurlijk niet dat 't nooit meer kan opsteken.
Ik worstel ook nog met een 'vriendin' die me eigenlijk heeft laten zitten. Van mijn therapeut moest ik met haar in gesprek gaan terwijl ik 't zelf liever liet zitten. Nu heb ik met haar afgesproken maar zie er heel erg tegen op. Hoe gaan jullie daar mee om?
Op dit moment ben ik dus idd zonder veel vrienden voor m'n gevoel. Toch is m'n leven best vol met sociale bezigheden en voel ik me eigenlijk best heel prettig met mezelf. Twee jaar geleden was dat heel anders, toen waren een paar vriendschappen nog niet verbroken en voelde ik me toch erg eenzaam en alleen. Ik trok veel op met bepaalde mensen en kon niet bij ze terecht toen het slecht ging. Ik voel me nu zekerder zonder die vriendschappen dan met. Ik voel me nu beter met mezelf en minder afhankelijk van hen. Eén vriendin mis ik wel, en tegelijkertijd ben ik opgelucht. Kennen jullie dat? Het liep zo moeizaam met haar, het was altijd zoveel gedoe. Maar door dat we zo lang bevriend zijn geweest, en best intensief, mis ik haar ook en denk ik nog altijd veel aan haar. Ook twijfel ik soms nog of ik toch niet opnieuw het contact zal zoeken. Maar iets houdt me ook heel sterk tegen, bang dat ik dan weer in een negatieve spiraal naar beneden wordt gezogen. Ik ben nu een vriendschap aan het aangaan met iemand waarbij ik me veel prettiger voel, en met wie ik op dit moment in mijn leven veel meer gemeen heb dan met haar. Het zorgt er ook wel voor dat ik kan accepteren dat onze tijd voorbij is, omdat ik zie met welke thema's ik bezig ben in mijn leven en weet dat ik daar met haar niet over kan praten. De nieuwe persoon in mijn leven is met dezelfde dingen bezig en we begrijpen elkaar erg goed. Het voelt ook fijn om te merken dat er altijd wel weer nieuwe mensen komen. Hoe jammer het ook is dat sommige mensen verdwijnen. Ik denk ook dat het kan komen omdat ik zelf totaal niet stil sta. ik ontwikkel me zeer, en er gebeurt redelijk veel in mijn leven. Sommige mensen kunnen dat niet bijhouden, of kunnen dat niet aan. Sommige mensen ontwikkelen zich op een heel andere manier en dan groei je uit elkaar. Ik heb het gevoel dat ik meer baat heb bij acceptatie dan bij mezelf veranderen. Heel goed ook wat jij zegt Sensy, met capitals, dat ik mezelf niet hoef te verbeteren. Ik heb het idee dat mijn therapeut juist wil dat ik mezelf verander, dat hij vindt dat ik verbitterd in het leven sta. Terwijl ik dat zelf heel anders zie. Ik word daar juist weer onzekerder en negatiever van volgens mij. Ik heb denk ik meer baat bij positieve benadering en acceptatie. Of loop ik dan weg voor mijn probleem? Of betekent dat ik niet goed tegen kritiek kan? Lastig hoor.
Ik had laatst een feestje van een vriendin die ik al heel lang ken, al vanaf mijn kindertijd. Bijna alle vrouwen in haar leven kent zij vanaf haar schooltijd, en de rest zijn vriendinnen van haar vriend. Totaal opposite met hoe het bij mij is. 5 jaar geleden zag je voor het grootste deel heel andere mensen op mijn feestje dan nu. Maar dat van haar is toch niet beter dan dat van mij? Er rust volgens mij toch nog een soort taboe op het beindigen van vriendschappen. Of haal ik mezelf dat in m'n hoofd? Ik heb 't idee dat het sociaal geaccepteerd is als je een grote vriendenkring hebt, als je een periode een stuk minder mensen om je heen hebt, en mensen verliest dan is er toch iets 'mis' met je. Ik heb nu een paar mensen via internet ontmoet. Ik merk dat ik me daar ergens ook voor schaam tov mijn oude vrienden. Ik heb het gedaan omdat ik er behoefte aan had, omdat er steeds meer mensen vanwege allerlei redenen weg vielen, het een tijd lang niet goed met me is gegaan en ik in die tijd niet open stond voor nieuwe contacten, en nu het beter gaat ik juist wel behoefte heb. Sensy en Moonlight, hoe hebben jullie nieuwe vrienden gemaakt? Ik merk nl dat t als je wat ouder bent, werkt en je gewone leven leidt er niet een grote aanwas is van nieuwe mensen. Internet is toch een nieuw middel geworden om contacten op te doen, en toch geneer ik me ervoor. Herkent iemand dat?
Verana wat jij schrijft over mensen aanhouden om dingen mee te ondernemen ken ik wel. Maar ik heb er dus toch voor gekozen om in bepaalde mensen niet meer te investeren als ik het gevoel heb dat er niet OK met me wordt om gegaan. En nu dus nieuwe contacten opgedaan en vind 't fijn om te merken dat er mensen zijn die nu beter bij me passen en dingen waar ik me aan stoorde bij vorige vriendinnen ik niet tref bij nieuwe mensen. Ik probeer er nu ook anders naar te kijken. Niet langer dat ik 'gedumpt'ben maar dat t over is gegaan en dat ik er zelf ook wel achter sta. Zolang ik mij gedumpt voel schaadt het mijn zelfvertrouwen. Als ik de breuk accepteer als een feit, en omdat we niet meer bij elkaar passen, is het makkelijker te dragen. En dan is er ook minder wrok en kan ik makkelijker open staan voor nieuwe mensen. Ergens geniet ik er wel van dat er nieuwe mensen zijn die niet weten wat er allemaal bij me gespeeld heeft, waar bij het contact nog niet heel diep gaat. Het geeft me na een lange en moeilijke periode ook wat lucht. En tegelijkertijd zijn er ook nog een paar die wél zijn gebleven, ondanks de shit waar ik door ben gegaan. Sommigen heb ik bewust op afstand gehouden en geen beroep op gedaan. En 2 hebben laten zien dat ik altijd kan bellen als ik in de shit zit en dat ze er voor me zijn. Dat is veel waard.
zaterdag 5 september 2009 om 18:38
Hey chickonspeed (grappige nick, had ik dat al gezegd?)
Over je therapeut: ik kan je mijn ervaring vertellen. Ben ooit doorverwezen en bij de eerste intake met de therapeut (ook een man, niet dat wat het uitmaakt maar voor de beeldvorming) zei mijn gevoel: NEE! Er was iets aan hem wat mij niet trok.
Vergeet niet lieve chick, therapeuten zijn OOK mensen en daar kan het dus wel en niet mee klikken. JIJ bepaalt! Jouw gevoel spreekt m.i. boekdelen. Je moet er juist een goed en bevrijdend gevoel bij krijgen, niet het gevoel dat je naar beneden wordt gepraat. Misschien heeft hij zelf issues of is de klik tussen jullie er gewoon niet. Dat kan, maar blijf niet bij hem als je het idee hebt dat het voor jou niet werkt. Af en toe een flinke spiegel die 'au' doet, is juist goed maar een goede therapeut geef je ook die zachte landingsbaan waardoor je je weer veilig voelt. Dat is het toverwoord: VEILIG.
De opties die je noemt voor het verder werken aan jezelf klinken goed. Dat is, ze klinken goed omdat JIJ er enthousiast over bent. Cognitieve therapie gaat erg uit van het hier en nu. Wat er nu dus speelt (als ik het goed heb) en geeft je meteen handvatten om stap voor stap dingen te veranderen die jou niet meer dienen. Probeer het uit zou ik zeggen maar blijf bij alles dicht bij je gevoel. Want hoe je je ook voelt, diep van binnen weet je gewoon wat goed voor je is en wat niet. Vertrouw op dat gevoel!
Zou je iets meer over die vriendin willen vertellen (alleen als je wilt, hoeft niet) Dat geeft misschien iets meer nuance zodat ik er beter op kan reageren. Voor nu kan ik zeggen: als deze vriendin heel erg belangrijk voor je is, dan ontkom je er niet aan om je uit te spreken naar haar. Oefen desnoods voor de spiegel (niks is gek of belachelijk). Wat mij hielp was het gesprek opschrijven, de punten waar ik mee zat en wat ik precies wilde (soms kwam ik daar niet helemaal uit en bleek het uiteindelijk alleen het uitspreken te zijn wat mijn doel was, opkomen voor mijn gevoel). Als je je vriendin op haar gedrag gaat aanspreken, onthoud dan goed dat je tegengas kan krijgen. Bereid je daar op voor en besluit voor jezelf dat je geen millimeter toegeeft. Spreek je helder en duidelijk uit en toon begrip voor haar kant van het verhaal maar ga niet afdingen op jouw gevoel. Doe dat nooit (nogmaals uit ervaring: ik deed dat vroeger te vaak waardoor mijn boodschap afzwakte en ik geen steek verder kwam...sterker nog, ik liet mezelf weer in de steek)
Wat het bitter zijn betreft: so what als je dat bent? Is dat het einde van de wereld? En btw, hoe je de therapeut beschrijft, komt HIJ eerder verbitterd over. En als iemand jou iets vertelt over jezelf, voel je dan alsjeblieft niet verplicht omdat als "waarheid" over jezelf aan te nemen. Neem het ter overweging, kijk of het zo is en als het zo is, dan heb je een kadootje waar je extra mee aan de slag kan. Laat je niks aanpraten maar blijf tegelijkertijd wel openstaan. Kritiek kun je volgens mij best hebben maar dan wel onderbouwd en met respect voor jou als persoon. Kritiek vind niemand leuk maar het is vaker de manier waarop het gebracht wordt dan wat er gebracht wordt, dat verschil uitmaakt.
Het punt van je generen voor contacten via het internet, ik ken het gevoel Ook het taboe wat er rust op weinig tot geen vrienden hebben. Heb er net als jij ook meegeworsteld. Het voordeel was toen wel, dat ik nauwelijks vrienden had, dat ik me toch naar niemand hoefde te verantwoorden Door het wegvallen van veel vrienden, begon ik te denken dat er wat mis was met mij. Maar zo denk ik allang niet meer, dit is mijn pad, mijn leven, mijn situatie. Ik ga er mee om zoals dat voor mij het beste voelt. Wat er verder gebeurt, daar heb ik geen controle over. Ik heb wat contacten via internet opgedaan maar die vervliegen net zo snel als dat ze waren begonnen. Ik til er in ieder geval niet te zwaar aan. En weet je, mensen die het raar vinden dat je contacten via internet hebt, die wil je toch sowieso niet in je leven? Er wordt al genoeg veroordeeld.
Nog een laatste dingetje: het is niet kwantiteit die telt (dus ik heb zoveeeeeeeeeeeeeeel vrienden) maar de kwaliteit. Ik heb niks aan honderd vrienden als ik bij geen enkele mezelf kan zijn. De vrienden die ik nu heb ken ik van het werk en dat is langzaam gegroeid. Ik trek nu meer mensen aan omdat ik niet meer uitstraal dat ik ze nodig heb. Ik ben tevreden met mijn eenvoudige (van buitenaf gezien) leven en geniet van de rust. Want eerlijk is eerlijk: de drama's van al die vorige vriendschappen, daar heb ik nu echt de energie niet voor. Die steek ik veel leukere dingen.
Over je therapeut: ik kan je mijn ervaring vertellen. Ben ooit doorverwezen en bij de eerste intake met de therapeut (ook een man, niet dat wat het uitmaakt maar voor de beeldvorming) zei mijn gevoel: NEE! Er was iets aan hem wat mij niet trok.
Vergeet niet lieve chick, therapeuten zijn OOK mensen en daar kan het dus wel en niet mee klikken. JIJ bepaalt! Jouw gevoel spreekt m.i. boekdelen. Je moet er juist een goed en bevrijdend gevoel bij krijgen, niet het gevoel dat je naar beneden wordt gepraat. Misschien heeft hij zelf issues of is de klik tussen jullie er gewoon niet. Dat kan, maar blijf niet bij hem als je het idee hebt dat het voor jou niet werkt. Af en toe een flinke spiegel die 'au' doet, is juist goed maar een goede therapeut geef je ook die zachte landingsbaan waardoor je je weer veilig voelt. Dat is het toverwoord: VEILIG.
De opties die je noemt voor het verder werken aan jezelf klinken goed. Dat is, ze klinken goed omdat JIJ er enthousiast over bent. Cognitieve therapie gaat erg uit van het hier en nu. Wat er nu dus speelt (als ik het goed heb) en geeft je meteen handvatten om stap voor stap dingen te veranderen die jou niet meer dienen. Probeer het uit zou ik zeggen maar blijf bij alles dicht bij je gevoel. Want hoe je je ook voelt, diep van binnen weet je gewoon wat goed voor je is en wat niet. Vertrouw op dat gevoel!
Zou je iets meer over die vriendin willen vertellen (alleen als je wilt, hoeft niet) Dat geeft misschien iets meer nuance zodat ik er beter op kan reageren. Voor nu kan ik zeggen: als deze vriendin heel erg belangrijk voor je is, dan ontkom je er niet aan om je uit te spreken naar haar. Oefen desnoods voor de spiegel (niks is gek of belachelijk). Wat mij hielp was het gesprek opschrijven, de punten waar ik mee zat en wat ik precies wilde (soms kwam ik daar niet helemaal uit en bleek het uiteindelijk alleen het uitspreken te zijn wat mijn doel was, opkomen voor mijn gevoel). Als je je vriendin op haar gedrag gaat aanspreken, onthoud dan goed dat je tegengas kan krijgen. Bereid je daar op voor en besluit voor jezelf dat je geen millimeter toegeeft. Spreek je helder en duidelijk uit en toon begrip voor haar kant van het verhaal maar ga niet afdingen op jouw gevoel. Doe dat nooit (nogmaals uit ervaring: ik deed dat vroeger te vaak waardoor mijn boodschap afzwakte en ik geen steek verder kwam...sterker nog, ik liet mezelf weer in de steek)
Wat het bitter zijn betreft: so what als je dat bent? Is dat het einde van de wereld? En btw, hoe je de therapeut beschrijft, komt HIJ eerder verbitterd over. En als iemand jou iets vertelt over jezelf, voel je dan alsjeblieft niet verplicht omdat als "waarheid" over jezelf aan te nemen. Neem het ter overweging, kijk of het zo is en als het zo is, dan heb je een kadootje waar je extra mee aan de slag kan. Laat je niks aanpraten maar blijf tegelijkertijd wel openstaan. Kritiek kun je volgens mij best hebben maar dan wel onderbouwd en met respect voor jou als persoon. Kritiek vind niemand leuk maar het is vaker de manier waarop het gebracht wordt dan wat er gebracht wordt, dat verschil uitmaakt.
Het punt van je generen voor contacten via het internet, ik ken het gevoel Ook het taboe wat er rust op weinig tot geen vrienden hebben. Heb er net als jij ook meegeworsteld. Het voordeel was toen wel, dat ik nauwelijks vrienden had, dat ik me toch naar niemand hoefde te verantwoorden Door het wegvallen van veel vrienden, begon ik te denken dat er wat mis was met mij. Maar zo denk ik allang niet meer, dit is mijn pad, mijn leven, mijn situatie. Ik ga er mee om zoals dat voor mij het beste voelt. Wat er verder gebeurt, daar heb ik geen controle over. Ik heb wat contacten via internet opgedaan maar die vervliegen net zo snel als dat ze waren begonnen. Ik til er in ieder geval niet te zwaar aan. En weet je, mensen die het raar vinden dat je contacten via internet hebt, die wil je toch sowieso niet in je leven? Er wordt al genoeg veroordeeld.
Nog een laatste dingetje: het is niet kwantiteit die telt (dus ik heb zoveeeeeeeeeeeeeeel vrienden) maar de kwaliteit. Ik heb niks aan honderd vrienden als ik bij geen enkele mezelf kan zijn. De vrienden die ik nu heb ken ik van het werk en dat is langzaam gegroeid. Ik trek nu meer mensen aan omdat ik niet meer uitstraal dat ik ze nodig heb. Ik ben tevreden met mijn eenvoudige (van buitenaf gezien) leven en geniet van de rust. Want eerlijk is eerlijk: de drama's van al die vorige vriendschappen, daar heb ik nu echt de energie niet voor. Die steek ik veel leukere dingen.
dinsdag 6 oktober 2009 om 09:25
Lieve Sensy,
bedankt voor je super uitgebreide en hart onder de riem stekende mail. Het kostte me moeite om op te reageren omdat ik niet goed in m'n vel zat. Dat is ook nog niet echt heel erg veranderd, helaas. Heb een jaar geleden een groot verlies meegemaakt en een jaar later roept dat ineens toch weer veel herinneringen op.
Daarnaast ben ik van mening dat wat je aandacht geeft groeit, en ik probeer daarom toch zo wei nig mogelijk me te richten op het negatieve. En mijn moeilijkheid met relaties en vriendschappen is nou niet echt iets positiefs. Maar goed, het is ook de realiteit en dat het verandert ook niet.
Wandel namelijk alweer met een nieuw probleem rond, de zoveelste waarbij de 'vriendschap' ineens over is. Een collega/ vriendin van me waar ik al jaren erg goed mee klik, veel mee deel en goed contact mee heb (ook buiten werk) is boos op me. En ik heb geen idee waarom. Werkelijk geen enkel idee wat ik in haar ogen verkeerd gedaan heb. Ineens doet ze uiterst koel en afstandelijk en tegen iedereen behalve tegen mij heel aardig. Dit is nu al 2 weken gaande en ik snap niet waar ik dit aan verdiend heb. Heb het haar uiteraard gevraagd maar kreeg eerst terug dat ik zelf raar deed. Dat begreep ik niet en zei ook dat ik me daar niet van bewust was en wat ze precies bedoelde. Daar wilde ze niet op ingaan. Verveolgens heb ik 't nog een stuk of 4 keer geprobeerd om het er met haar over te hebben, gevraagd wat er is. Ze wil 't niet zeggen. Ze heeft 'er geen energie voor'. Ik sta perplex, je kan toch niet zomaar iemand waar je al jaren heel goed mee bent ineens negeren en geen reden daarvoor willen geven? Ik heb haar dat ook gezegd, ook dat ik dit heel onvolwassen vind, dat 'boeit haar niet.' Het doet me zo'n pijn en maakt me zo verdrietig. Niet zozeer alleen vanwege haar maar omdat dit de zoveelste is. Mensen keren mij spontaan de rug toe en ik blijf verdwaasd en verwonderd achter. Ik wil zo graag weten waarom. Is dit iets in mij wat ik verkeerd doe? Waarom willen mensen niet tegen me zeggen als ze me ineens zat zijn. Dit is namelijk de tweede persoon in mijn leven die zo doet in een kort tijdsbestek. Ik heb het eerste geval ook met deze laatste 'vriendin' besproken, dat 't mij verdriet deed, dat ik 't niet begreep, graag wilde weten waarom, dat ik twijfel aan mezelf of ik iets gedaan heb, dat ik er ook boos en verdrietig van word dat er zo met me omgegaan word. En prompt een aantal weken later doet ze hetzelfde! Dat heb ik haar ook gezegd, dat ik dat allemaal met haar besproken heb en zij dat destijds ook zo vreemd vond en nu hetzelfde doet. Geen reactie. Daarnaast heb ik de afgelopen tijd een paar vriendinnen verloren die in een zeer moeilijke periode uit zicht verdwenen. Heel pijnlijk. Ik word hier heel onzeker van, twijfel zo aan mezelf, trek ik dit aan? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik hier uit leren wat ik niet zie? Het lijkt echt een groot thema te zijn in mijn leven. Ik schaam me er ook voor, ik durf 't niet te bespreken met de paar vriendinnen die ik nog heb, omdat ik bang ben dat zij 't zelfde gaan doen. Of dat ze denken dat er wel iets ernstigs mis met mij moet zijn als de een na de ander mij de rug toe keert. Ik loop echt tegen een muur op met dit gevoel. Als je iemand plotseling niet meer wilt zien/ spreken terwijl daarvoor alles nog ok leek dan moet daar toch een reden voor zijn? En dan is 't toch ongelooflijk dat degene dat niet tegen je wil zeggen. Wel bevestigen dat het zo is, maar weigeren het waarom te vermelden. Als het nu eenmalig zou gebeuren dan zou ik 't raar vinden maar makkelijker bij de ander kunnen laten denk ik. Maar betrek het nu heel erg op mezelf omdat het keer op keer gebeurt. Dat is toch niet zomaar? Maar hoe kom ik erachter als de personen in kwestie niets tegen mij willen zeggen?
Het is weer een heel lange mail geworden. Beetje alles of niets bij mij
Heb overigens de therapeut laten weten dat ik niet meer kom. Twijfel over een nieuwe. Vraag me af of ik in therapie antwoorden op deze vragen krijg.
Vind jou zo sterk en krachtig over komen Sensy. Ook heel mooi dat je weer nieuwe en dit keer goede vriendschappen hebt opgedaan. Ik heb dat vertrouwen niet zo. Ben bang dat iets mankeert aan mij waardoor het mis blijft gaan, maar dat ik niet weet wat/ waarom. Hoe heb jij dat vertrouwen gekregen? Of heb je dat altijd gehad? Zelf toen er (bijna) niemand was?
bedankt voor je super uitgebreide en hart onder de riem stekende mail. Het kostte me moeite om op te reageren omdat ik niet goed in m'n vel zat. Dat is ook nog niet echt heel erg veranderd, helaas. Heb een jaar geleden een groot verlies meegemaakt en een jaar later roept dat ineens toch weer veel herinneringen op.
Daarnaast ben ik van mening dat wat je aandacht geeft groeit, en ik probeer daarom toch zo wei nig mogelijk me te richten op het negatieve. En mijn moeilijkheid met relaties en vriendschappen is nou niet echt iets positiefs. Maar goed, het is ook de realiteit en dat het verandert ook niet.
Wandel namelijk alweer met een nieuw probleem rond, de zoveelste waarbij de 'vriendschap' ineens over is. Een collega/ vriendin van me waar ik al jaren erg goed mee klik, veel mee deel en goed contact mee heb (ook buiten werk) is boos op me. En ik heb geen idee waarom. Werkelijk geen enkel idee wat ik in haar ogen verkeerd gedaan heb. Ineens doet ze uiterst koel en afstandelijk en tegen iedereen behalve tegen mij heel aardig. Dit is nu al 2 weken gaande en ik snap niet waar ik dit aan verdiend heb. Heb het haar uiteraard gevraagd maar kreeg eerst terug dat ik zelf raar deed. Dat begreep ik niet en zei ook dat ik me daar niet van bewust was en wat ze precies bedoelde. Daar wilde ze niet op ingaan. Verveolgens heb ik 't nog een stuk of 4 keer geprobeerd om het er met haar over te hebben, gevraagd wat er is. Ze wil 't niet zeggen. Ze heeft 'er geen energie voor'. Ik sta perplex, je kan toch niet zomaar iemand waar je al jaren heel goed mee bent ineens negeren en geen reden daarvoor willen geven? Ik heb haar dat ook gezegd, ook dat ik dit heel onvolwassen vind, dat 'boeit haar niet.' Het doet me zo'n pijn en maakt me zo verdrietig. Niet zozeer alleen vanwege haar maar omdat dit de zoveelste is. Mensen keren mij spontaan de rug toe en ik blijf verdwaasd en verwonderd achter. Ik wil zo graag weten waarom. Is dit iets in mij wat ik verkeerd doe? Waarom willen mensen niet tegen me zeggen als ze me ineens zat zijn. Dit is namelijk de tweede persoon in mijn leven die zo doet in een kort tijdsbestek. Ik heb het eerste geval ook met deze laatste 'vriendin' besproken, dat 't mij verdriet deed, dat ik 't niet begreep, graag wilde weten waarom, dat ik twijfel aan mezelf of ik iets gedaan heb, dat ik er ook boos en verdrietig van word dat er zo met me omgegaan word. En prompt een aantal weken later doet ze hetzelfde! Dat heb ik haar ook gezegd, dat ik dat allemaal met haar besproken heb en zij dat destijds ook zo vreemd vond en nu hetzelfde doet. Geen reactie. Daarnaast heb ik de afgelopen tijd een paar vriendinnen verloren die in een zeer moeilijke periode uit zicht verdwenen. Heel pijnlijk. Ik word hier heel onzeker van, twijfel zo aan mezelf, trek ik dit aan? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik hier uit leren wat ik niet zie? Het lijkt echt een groot thema te zijn in mijn leven. Ik schaam me er ook voor, ik durf 't niet te bespreken met de paar vriendinnen die ik nog heb, omdat ik bang ben dat zij 't zelfde gaan doen. Of dat ze denken dat er wel iets ernstigs mis met mij moet zijn als de een na de ander mij de rug toe keert. Ik loop echt tegen een muur op met dit gevoel. Als je iemand plotseling niet meer wilt zien/ spreken terwijl daarvoor alles nog ok leek dan moet daar toch een reden voor zijn? En dan is 't toch ongelooflijk dat degene dat niet tegen je wil zeggen. Wel bevestigen dat het zo is, maar weigeren het waarom te vermelden. Als het nu eenmalig zou gebeuren dan zou ik 't raar vinden maar makkelijker bij de ander kunnen laten denk ik. Maar betrek het nu heel erg op mezelf omdat het keer op keer gebeurt. Dat is toch niet zomaar? Maar hoe kom ik erachter als de personen in kwestie niets tegen mij willen zeggen?
Het is weer een heel lange mail geworden. Beetje alles of niets bij mij
Heb overigens de therapeut laten weten dat ik niet meer kom. Twijfel over een nieuwe. Vraag me af of ik in therapie antwoorden op deze vragen krijg.
Vind jou zo sterk en krachtig over komen Sensy. Ook heel mooi dat je weer nieuwe en dit keer goede vriendschappen hebt opgedaan. Ik heb dat vertrouwen niet zo. Ben bang dat iets mankeert aan mij waardoor het mis blijft gaan, maar dat ik niet weet wat/ waarom. Hoe heb jij dat vertrouwen gekregen? Of heb je dat altijd gehad? Zelf toen er (bijna) niemand was?
zondag 11 oktober 2009 om 12:20
Een paar dagen geleden heb ik dit onderwerp gelezen op het viva forum en het heeft me zo erg geholpen. Echt de laatste tijd ben ik heel erg teleurgesteld geweest in mensen. Ik ben iemandt die als mij onrecht wordt aangedaan of als iemandt over me heen loopt daar niet meteen iets van zegt maar het wel blijft onthouden. i.p.v van dat ik iemandt op zijn plaats zet ben ik alleen maar verdrietig over hoe iemandt zo iets kan doen zeg maar. hierdoor had ik geen zin meer om in mijn vrije tijd met mensen om te gaan, ik zetten mijn tel ook vaak uit enzo.
Afgelopen week heb ik door dit forum en vooral door de goede reacties van sensy de knop omgezet.
Ik heb hierdoor ook meteen een aanvaring gehad met iemand maar ik denk nu zo: Het kan me allemaal niet meer schelen. Ik ben belangrijk en behandel iedereen altijd met zo veel mogelijk respect en probeer mensen altijd te helpen met een goede intentie.
Maar zoals sensy ook schrijft:
Ik heb besloten dat ik liever alleen blijf dan dat ik in wat voor relatie dan ook een compromis moet sluiten (met compris bedoel ik dat ik me moet wegcijferen voor de ander zodat de relatie 'goed' blijft). Ben directer geworden, volg mijn intuitie en als iemand niet ok voelt dan kan hij/zij er duizendmiljoen lieve woordjes tegenaan gooien maar mijn gevoel is toch wat ik volg.
Afgelopen week heb ik door dit forum en vooral door de goede reacties van sensy de knop omgezet.
Ik heb hierdoor ook meteen een aanvaring gehad met iemand maar ik denk nu zo: Het kan me allemaal niet meer schelen. Ik ben belangrijk en behandel iedereen altijd met zo veel mogelijk respect en probeer mensen altijd te helpen met een goede intentie.
Maar zoals sensy ook schrijft:
Ik heb besloten dat ik liever alleen blijf dan dat ik in wat voor relatie dan ook een compromis moet sluiten (met compris bedoel ik dat ik me moet wegcijferen voor de ander zodat de relatie 'goed' blijft). Ben directer geworden, volg mijn intuitie en als iemand niet ok voelt dan kan hij/zij er duizendmiljoen lieve woordjes tegenaan gooien maar mijn gevoel is toch wat ik volg.
zondag 11 oktober 2009 om 19:03
Hi chickonspeed, ze zeggen weleens: when it rains it pours. Met andere woorden, alles lijkt ineens erger te worden in plaats van beter. Je richten op positieve gedachten/dingen klinkt leuk maar ik denk dat je eerst alle emoties moet doorleven voordat je je kunt richten op positieve dingen.
Probeer of nog beter DOE HET: accepteer dat jouw vriendin niks wil zeggen. Netjes is anders maar je kunt haar niet dwingen om te praten. Laat haar los door je woede te voelen over wat dit met jou doet. Schrijf haar een brief die je niet post (of wel, it's up to you) waarin je je gevoelens de vrije loop laat. Laat niks onuitgesproken. Dit helpt je om zwart op wit te zien wat bepaald gedrag van anderen met jou doet. Het lucht op. Alles wat jou nu kan opluchten is honderd keer beter dan op zoek gaan naar positieve gedachten of dingen. Positiviteit komt vanzelf als je je emoties uit.
Als een vriendschap of relatie over was dacht ik altijd: het was sowieso niet perfect voor mij. Natuurlijk zat er verdriet bij en had ik dezelfde vragen als jij, zoals: trek ik dit allemaal aan? Ligt het aan mij? En het antwoord was JA. Ik trok het aan en het lag aan mij. Niet fijn om te erkennen maar veel beter dan machteloos toekijken en denken dat alles mij 'gewoon' overkwam.
Eigenwaarde en een gevoel van diep respect voor jezelf zorgen ervoor dat je a) niet zo met je laat omgaan en b) dat je zulke mensen niet meer aantrekt.
Toen ik vrienden-loos was, ben ik in gedachten nagegaan wat ik had en wat ik wilde. Wat ik had maakte me ongelukkig omdat de mensen met wie ik omging geen match waren. Zij zijn niet verkeerd en ik ben niet verkeerd. We waren gewoon geen match. Dus de schoen wrong sowieso al. Toen de vriendschappen over waren, viel ik even in een gat maar ik vond opluchting in het feit dat in ieder geval de toekomst nog open stond, dat ik tijd had om mezelf beter te leren kennen ZONDER vrienden. Uit te vogelen wat ik fijn en prettig vond en nooit meer voor minder gaan.
Met de tijd groeide mijn zelfvertrouwen, kracht en eigenwaarde en kon ik genieten van alles wat ik had. Het hoefde niet meer zo nodig. Ben ook mensen, situaties en mezelf in perspectief gaan zien. Ik wil dolgraag iets wat er gewoon niet was. Met deze wetenschap zal ik niet snel de "verkeerde" mensen aantrekken. Ik voel in 1 seconde of iets/iemand voor mij ok is. Als het goed is, mooi! Is het niet goed, ook mooi! Ik heb er geen onnodige tijd en energie aan verspild en ben net zo gelukkig als voordat de situatie of persoon in mijn leven kwam.
Geluk zit 'm in de keus hebben. En die heb je. Iedereen heeft de keus. Je kunt er nu voor kiezen van al jouw ervaringen met die vrienden te leren. Je kunt er voor kiezen dat je jezelf toestemming geeft betere en respectvollere vrienden aan te trekken. Je kunt er voor kiezen de vrijgekomen tijd aan jezelf te besteden. Je kunt ervoor kiezen aan de slag te gaan met wat je voelt en het niet af te doen als 'slecht' maar als signaal dat dit wat je nu hebt, niet is wat je wat wilt. Ik zou bijna zeggen: wees blij dat sommige mensen uit je leven verdwijnen. De ruimte die ze achterlaten kun je nu zelf invullen. Niet meer het gevoel dat dingen je zomaar overkomen en dat je er geen controle over hebt. Je hebt altijd controle over wat je denkt en wat je voelt. En dat bepaalt uiteindelijk wat je aantrekt. Dus begin van binnen en de buitenkant komt vanzelf goed.
Liefs,
Sensy
Probeer of nog beter DOE HET: accepteer dat jouw vriendin niks wil zeggen. Netjes is anders maar je kunt haar niet dwingen om te praten. Laat haar los door je woede te voelen over wat dit met jou doet. Schrijf haar een brief die je niet post (of wel, it's up to you) waarin je je gevoelens de vrije loop laat. Laat niks onuitgesproken. Dit helpt je om zwart op wit te zien wat bepaald gedrag van anderen met jou doet. Het lucht op. Alles wat jou nu kan opluchten is honderd keer beter dan op zoek gaan naar positieve gedachten of dingen. Positiviteit komt vanzelf als je je emoties uit.
Als een vriendschap of relatie over was dacht ik altijd: het was sowieso niet perfect voor mij. Natuurlijk zat er verdriet bij en had ik dezelfde vragen als jij, zoals: trek ik dit allemaal aan? Ligt het aan mij? En het antwoord was JA. Ik trok het aan en het lag aan mij. Niet fijn om te erkennen maar veel beter dan machteloos toekijken en denken dat alles mij 'gewoon' overkwam.
Eigenwaarde en een gevoel van diep respect voor jezelf zorgen ervoor dat je a) niet zo met je laat omgaan en b) dat je zulke mensen niet meer aantrekt.
Toen ik vrienden-loos was, ben ik in gedachten nagegaan wat ik had en wat ik wilde. Wat ik had maakte me ongelukkig omdat de mensen met wie ik omging geen match waren. Zij zijn niet verkeerd en ik ben niet verkeerd. We waren gewoon geen match. Dus de schoen wrong sowieso al. Toen de vriendschappen over waren, viel ik even in een gat maar ik vond opluchting in het feit dat in ieder geval de toekomst nog open stond, dat ik tijd had om mezelf beter te leren kennen ZONDER vrienden. Uit te vogelen wat ik fijn en prettig vond en nooit meer voor minder gaan.
Met de tijd groeide mijn zelfvertrouwen, kracht en eigenwaarde en kon ik genieten van alles wat ik had. Het hoefde niet meer zo nodig. Ben ook mensen, situaties en mezelf in perspectief gaan zien. Ik wil dolgraag iets wat er gewoon niet was. Met deze wetenschap zal ik niet snel de "verkeerde" mensen aantrekken. Ik voel in 1 seconde of iets/iemand voor mij ok is. Als het goed is, mooi! Is het niet goed, ook mooi! Ik heb er geen onnodige tijd en energie aan verspild en ben net zo gelukkig als voordat de situatie of persoon in mijn leven kwam.
Geluk zit 'm in de keus hebben. En die heb je. Iedereen heeft de keus. Je kunt er nu voor kiezen van al jouw ervaringen met die vrienden te leren. Je kunt er voor kiezen dat je jezelf toestemming geeft betere en respectvollere vrienden aan te trekken. Je kunt er voor kiezen de vrijgekomen tijd aan jezelf te besteden. Je kunt ervoor kiezen aan de slag te gaan met wat je voelt en het niet af te doen als 'slecht' maar als signaal dat dit wat je nu hebt, niet is wat je wat wilt. Ik zou bijna zeggen: wees blij dat sommige mensen uit je leven verdwijnen. De ruimte die ze achterlaten kun je nu zelf invullen. Niet meer het gevoel dat dingen je zomaar overkomen en dat je er geen controle over hebt. Je hebt altijd controle over wat je denkt en wat je voelt. En dat bepaalt uiteindelijk wat je aantrekt. Dus begin van binnen en de buitenkant komt vanzelf goed.
Liefs,
Sensy
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:12
Wat fijn Lisa dat 't topic je zo helpt. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Wou dat ik er net zo in kon staan als Sensy, ook al weet ik heus dat die ook niet over 1 nacht ijs is gegaan.
Accepteren lukt me steeds beter. Hoewel ik even veel verdriet heb gehad, het lukt me sneller er niet in te blijven hangen, te weten dat ik zelf zuiver ben geweest en dus niet eindeloos hoef te twijfelen dat ik 't allemaal verkeerd doe.
Dan over het aantrekken en dat t aan mij ligt. Ik geloof zeker dat dat zo is, en dat iemand (of het universum zo je wil) mij iets duidelijk wil maken. Maar hoe kan het dan dat ik dat niet zie? Dat ik er blind in blijf trappen? Dat terwijl ik genoeg zelf onderzoek doe. Ik geloof tot op zekere hoogte wel in compromissen. Vinden jullie nou dat dat niet hoort in een vriendschap? Dat hoort toch in iedere relatie, dat je ook wat voor een ander over hebt en een ander tegemoet komt? Natuurlijk moet je je eigen grenzen daarin bewaken, en ik denk dat ik daar de afgelopen jaren wel in geleerd heb, juist omdat die overtreden zijn.
Sensy jij schrijft over de fijne kanten van vrienden-loos zijn. Ik zie er weinig fijns aan eerlijk gezegd. Nu ben ik niet volledig vriendenloos maar heb geen beste vriend(in) of maatje. Ik heb juist mensen nodig waar ik dingen mee kan delen. Ik vind het ook fijn om leuke dingen te doen, en die doe ik liever niet allemaal alleen. Ik kan best alleen zijn, als ik ook maar contacten heb. Nu is het niet heebben van contacten niet aan de orde, maar dat komt ook omdat ik, na dat de een na de ander weg viel, ik actief ben gaan zoeken naar contacten. Ik wil ook graag een relatie, de kans is groter dat ik die tref als ik een sociaal leven heb dan wanneer ik alleen en vriendenloos door het leven ga. Ik zou me denk ik heel eenzaam en mislukt voelen. Heb die momenten soms sowieso al, omdat het vaak lijkt dat anderen allemaal een vol en mooi sociaal leven hebben met vrienden waarmee ze lief en leed delen, waar alle leuke, moeilijke en bijzondere levensmomenten mee gedeeld worden. En dan kijk ik naar mijn leven en dan zijn de vriendinnen die ik vroeger had, en met wie ik dacht zo in het leven te staan allemaal verdwenen.
Sja, Sensy, ik waardeer je bijdragen op dit topic heel erg, en vind het ook heel bemoedigend om te lezen hoe jij je leven hebt weten om te turnen. Maar ik blijf bij mezelf merken dat 't mij nog niet lukt. Tegelijkertijd mag ik misschien best trots zijn dat ik idd sneller accepteer. Moet ook zeggen dat ik met die meiden die me hebben laten zitten niet volledig heb gebroken. Maar dat ik wel anders naar hen en naar de 'relatie' ben gaan kijken. Ik vind breken zo hard en definitief. Maar ik geef ze wel minder aandacht, en minder inzicht in mij en wat me beweegt. Kortom een stuk minder diepgaand en persoonlijk, waardoor de kans om gekwetst te raken ook verminderd. Maar datzelfde vind ik dus ook jammer en verdrietig. Dat dat dus niet mogelijk is, en ik juis wel graag zulke vriendschappen/ contacten heb, diepgaande échte relaties. Sja... Ik blijf ermee worstelen.
Accepteren lukt me steeds beter. Hoewel ik even veel verdriet heb gehad, het lukt me sneller er niet in te blijven hangen, te weten dat ik zelf zuiver ben geweest en dus niet eindeloos hoef te twijfelen dat ik 't allemaal verkeerd doe.
Dan over het aantrekken en dat t aan mij ligt. Ik geloof zeker dat dat zo is, en dat iemand (of het universum zo je wil) mij iets duidelijk wil maken. Maar hoe kan het dan dat ik dat niet zie? Dat ik er blind in blijf trappen? Dat terwijl ik genoeg zelf onderzoek doe. Ik geloof tot op zekere hoogte wel in compromissen. Vinden jullie nou dat dat niet hoort in een vriendschap? Dat hoort toch in iedere relatie, dat je ook wat voor een ander over hebt en een ander tegemoet komt? Natuurlijk moet je je eigen grenzen daarin bewaken, en ik denk dat ik daar de afgelopen jaren wel in geleerd heb, juist omdat die overtreden zijn.
Sensy jij schrijft over de fijne kanten van vrienden-loos zijn. Ik zie er weinig fijns aan eerlijk gezegd. Nu ben ik niet volledig vriendenloos maar heb geen beste vriend(in) of maatje. Ik heb juist mensen nodig waar ik dingen mee kan delen. Ik vind het ook fijn om leuke dingen te doen, en die doe ik liever niet allemaal alleen. Ik kan best alleen zijn, als ik ook maar contacten heb. Nu is het niet heebben van contacten niet aan de orde, maar dat komt ook omdat ik, na dat de een na de ander weg viel, ik actief ben gaan zoeken naar contacten. Ik wil ook graag een relatie, de kans is groter dat ik die tref als ik een sociaal leven heb dan wanneer ik alleen en vriendenloos door het leven ga. Ik zou me denk ik heel eenzaam en mislukt voelen. Heb die momenten soms sowieso al, omdat het vaak lijkt dat anderen allemaal een vol en mooi sociaal leven hebben met vrienden waarmee ze lief en leed delen, waar alle leuke, moeilijke en bijzondere levensmomenten mee gedeeld worden. En dan kijk ik naar mijn leven en dan zijn de vriendinnen die ik vroeger had, en met wie ik dacht zo in het leven te staan allemaal verdwenen.
Sja, Sensy, ik waardeer je bijdragen op dit topic heel erg, en vind het ook heel bemoedigend om te lezen hoe jij je leven hebt weten om te turnen. Maar ik blijf bij mezelf merken dat 't mij nog niet lukt. Tegelijkertijd mag ik misschien best trots zijn dat ik idd sneller accepteer. Moet ook zeggen dat ik met die meiden die me hebben laten zitten niet volledig heb gebroken. Maar dat ik wel anders naar hen en naar de 'relatie' ben gaan kijken. Ik vind breken zo hard en definitief. Maar ik geef ze wel minder aandacht, en minder inzicht in mij en wat me beweegt. Kortom een stuk minder diepgaand en persoonlijk, waardoor de kans om gekwetst te raken ook verminderd. Maar datzelfde vind ik dus ook jammer en verdrietig. Dat dat dus niet mogelijk is, en ik juis wel graag zulke vriendschappen/ contacten heb, diepgaande échte relaties. Sja... Ik blijf ermee worstelen.
zaterdag 17 oktober 2009 om 01:54
Hoi chickonspeed, ik herken veel in je verhalen, inclusief de jeugd. De reacties van Sensy vind ik top! Ik heb er veel aan.
Bij je allereerste bericht kreeg ik al het gevoel dat je vriendinnen je laten zitten zodra ze een relatie hebben omdat ze onbewust aanvoelen dat ze dat bij jou kunnen maken. Jij zult niet op je strepen gaan staan en zeggen: "hee, wat maak je me nou?"
Het is heel logisch dat mensen minder tijd krijgen voor hun vrienden als ze een relatie krijgen, en dan gaan ze keuzes maken. Jij bent degene die het minst moeilijk zal doen als ze een hele tijd niets laten horen, en dus laten ze naar jou toe een hele tijd niets horen. Dat hoeft niet te betekenen dat ze je niet aardig vinden, maar ze voelen gewoon dat ze met jou weinig rekening hoeven te houden en dat je ze dan toch wel trouw blijft.
Als je nooit aandacht voor jezelf vraagt, zit je er in vriendschappen vaak ook maar een beetje bij. De anderen delen hun verhalen, hun dromen, hun twijfels, en jij wordt over het hoofd gezien. Dan heb je dus automatisch ook geen diepgaande contacten. Een contact kan pas diepgaand worden als je je masker van allemansvriendje afgooit. In je contacten ben jij nu niet echt. Je laat jezelf niet zien, laat niet zien dat je bepaalde dingen vervelend vindt, geeft je grenzen niet aan. Je geeft mensen een sociaal wenselijke nepversie van jezelf. Geen wonder dat de contacten dan oppervlakkig blijven.
Je geeft mensen ook geen kans om te laten zien dat ze echte vrienden zijn en om echt dichtbij te komen. Pas als je eens op je strepen gaat staan en een keer een vervelende boodschap brengt of een keertje niet zo aardig of gewoon stiksjachrijnig bent, merk je wie jou dan nog trouw blijft en wie niet. Met die mensen kun je dan diepgaandere relaties op gaan bouwen.
Het komt voort uit het missen van een basisvertrouwen in mensen, waardoor je ze niet dichtbij laat komen en je echte zelf laat zien, je kwetsbare zelf dat het nodig heeft dat er rekening mee gehouden wordt. Ik denk dat je ervaringen in de liefde op precies hetzelfde zijn terug te voeren.
Ik schrijf het allemaal heel mooi theoretisch op, maar ik loop er zelf ook tegenaan en heb ook nog niet 'de oplossing'. Wel heb ik tegenwoordig steeds beter in de gaten welke contacten me positieve energie opleveren en welke negatieve en het feit dat ik dat tegenwoordig in elk geval zie beschouw ik als winst.
Je bent dus niet de enige die nog in zo'n groeiproces zit. En ik ben ook al 34. Geeft niks, met een beetje mazzel hebben we nog zo'n vijftig jaar te leven of langer, dus nog een heel lange tijd om diepgaande relaties met mensen aan te gaan
Bij je allereerste bericht kreeg ik al het gevoel dat je vriendinnen je laten zitten zodra ze een relatie hebben omdat ze onbewust aanvoelen dat ze dat bij jou kunnen maken. Jij zult niet op je strepen gaan staan en zeggen: "hee, wat maak je me nou?"
Het is heel logisch dat mensen minder tijd krijgen voor hun vrienden als ze een relatie krijgen, en dan gaan ze keuzes maken. Jij bent degene die het minst moeilijk zal doen als ze een hele tijd niets laten horen, en dus laten ze naar jou toe een hele tijd niets horen. Dat hoeft niet te betekenen dat ze je niet aardig vinden, maar ze voelen gewoon dat ze met jou weinig rekening hoeven te houden en dat je ze dan toch wel trouw blijft.
Als je nooit aandacht voor jezelf vraagt, zit je er in vriendschappen vaak ook maar een beetje bij. De anderen delen hun verhalen, hun dromen, hun twijfels, en jij wordt over het hoofd gezien. Dan heb je dus automatisch ook geen diepgaande contacten. Een contact kan pas diepgaand worden als je je masker van allemansvriendje afgooit. In je contacten ben jij nu niet echt. Je laat jezelf niet zien, laat niet zien dat je bepaalde dingen vervelend vindt, geeft je grenzen niet aan. Je geeft mensen een sociaal wenselijke nepversie van jezelf. Geen wonder dat de contacten dan oppervlakkig blijven.
Je geeft mensen ook geen kans om te laten zien dat ze echte vrienden zijn en om echt dichtbij te komen. Pas als je eens op je strepen gaat staan en een keer een vervelende boodschap brengt of een keertje niet zo aardig of gewoon stiksjachrijnig bent, merk je wie jou dan nog trouw blijft en wie niet. Met die mensen kun je dan diepgaandere relaties op gaan bouwen.
Het komt voort uit het missen van een basisvertrouwen in mensen, waardoor je ze niet dichtbij laat komen en je echte zelf laat zien, je kwetsbare zelf dat het nodig heeft dat er rekening mee gehouden wordt. Ik denk dat je ervaringen in de liefde op precies hetzelfde zijn terug te voeren.
Ik schrijf het allemaal heel mooi theoretisch op, maar ik loop er zelf ook tegenaan en heb ook nog niet 'de oplossing'. Wel heb ik tegenwoordig steeds beter in de gaten welke contacten me positieve energie opleveren en welke negatieve en het feit dat ik dat tegenwoordig in elk geval zie beschouw ik als winst.
Je bent dus niet de enige die nog in zo'n groeiproces zit. En ik ben ook al 34. Geeft niks, met een beetje mazzel hebben we nog zo'n vijftig jaar te leven of langer, dus nog een heel lange tijd om diepgaande relaties met mensen aan te gaan
zondag 8 november 2009 om 23:00
Hi Llilaaa,
Het duurde even, maar dat heb ik nu eenmaal, vind dit nl best een heftig onderwerp dus ga er af en toe even voor zitten, maar kan er niet iedere dag over schrijven.
Ik kan best op m'n strepen staan denk ik, maar ik ben idd ook erg trouw in vriendschappen. Het doet me pijn om te merken dat anderen daar toch soepeler mee om gaan. Maar ik denk dat ik toch ook moet leren dingen minder op mezelf te betrekken. Er zit vast een rode draad in, en ik ben zeker nog niet klaar met dit uit te zoeken. Maar ik hoor de laatste tijd ook dat bepaalde 'vriendinnen' hun onaangepaste of ontwijkende gedrag ook aan anderen tonen. Het kwetst nog steeds maar ben toch blij dat ze het niet alleen bij mij doen.
Het is lange tijd niet goed met mij gegaan en ik heb al van jongs af moeilijke relaties, ik kom uit een heel ingewikkeld gezin. Ik denk dat ik onbewust dat voort heb gezet in vriendschappen. Ik wil dat niet meer, en denk ook dat dat besef een eerste stap is. Ik wil geen relaties meer aangaan met mensen waarvan de basis gedeelde pijn is. Als ik terug kijk en analyseer zie ik dat dat vaak een basis is en ik denk dat dat ongezond is. Het gaf denk ik aan dat de mensen die ik uit koos om bevriend mee te zijn zelf ook instabiel waren. Ik wil dat dus niet meer. Ik zoek die herkenning in pijn ook niet meer, heb dat niet meer nodig omdat ik dat (iig voor een groot deel) geheeld heb. Misschien is dat een beetje hetzelfde als wat jij schetst als energie gevende en energie slurpende contacten.
Ook hoop ik dat, ook al ben ik trouw in vriendschappen, ik wat meer trouw aan mezelf blijf. Ben daar al wel de goede weg mee ingeslagen maar ben er zeker nog niet.
Dit topic is eigenlijk een 'vriendschap- topic' geworden. Maar het geldt bij mij ook voor liefdesrelaties. Ik ben er rampzalig in. En na vele jaren single vraag ik mij soms af of ik nog wel in staat ben om een diepgaande relatie aan te gaan. Ben zo op mezelf gericht en gesteld... Heb sinds een tijdje een man in mijn leven, en het loopt niet allemaal even soepel. Ik vind hem leuk, maar krijg t er soms ook benauwd van, en twijfel dan of dat komt omdat hij 't niet is, of omdat ik angsten heb om iets serieus aan te gaan. En ook niet té kritisch te zijn. Het lijkt wel of ik het perfecte zoek, maar dat bestaat natuurlijk niet. En zolang dat er niet is hoef ik me ook niet te binden. Lekker veilig. Ik ben een jaar geleden verliefd geweest op een heel foute man, totaal kansloos verhaal maar wel smoorverliefd. Gevoelens die ik nu helemaal niet heb, maar wel graag zou willen. Dit is veiliger, stabieler en vertrouwder. Maar mis ook wat. Dan denk ik: wat doe ik moeilijk: eindelijk een man die in een aantal belangrijke opzichten zeker bij me past (goede gesprekken, lol samen en goede seks) en dan merk ik dat ik toch de neiging heb om er mee te willen stoppen. Ik ben bang dat er nog heel wat blinde vlekken zich in en om mij heen bevinden. Sensy,Llilaaa (en eventueel andere hier): hebben jullie een relatie? Herken je bepaald gedrag van jezelf in je relaties met vrienden ook in je liefdesleven? of is dat toch anders? Bij is het wel anders, maar ook moeizaam. Ik begrijp mezelf niet, een man die ik aantrekkelijk, slim en grappig vind en die dol op mij is, iets wat ik al lange tijd wil en zoek, heb ik dan toch heftige twijfels over....
Klopt Llilaaa dat we nog ons hele leven hebben, en een leven lang groeien is mooi. Maar heb al veel hobbels moeten nemen, een wat rustiger pad mag ook wel eens, en genieten van wat er is. Dat laatste probeer ik overigens zeker, en lukt me best aardig
Het duurde even, maar dat heb ik nu eenmaal, vind dit nl best een heftig onderwerp dus ga er af en toe even voor zitten, maar kan er niet iedere dag over schrijven.
Ik kan best op m'n strepen staan denk ik, maar ik ben idd ook erg trouw in vriendschappen. Het doet me pijn om te merken dat anderen daar toch soepeler mee om gaan. Maar ik denk dat ik toch ook moet leren dingen minder op mezelf te betrekken. Er zit vast een rode draad in, en ik ben zeker nog niet klaar met dit uit te zoeken. Maar ik hoor de laatste tijd ook dat bepaalde 'vriendinnen' hun onaangepaste of ontwijkende gedrag ook aan anderen tonen. Het kwetst nog steeds maar ben toch blij dat ze het niet alleen bij mij doen.
Het is lange tijd niet goed met mij gegaan en ik heb al van jongs af moeilijke relaties, ik kom uit een heel ingewikkeld gezin. Ik denk dat ik onbewust dat voort heb gezet in vriendschappen. Ik wil dat niet meer, en denk ook dat dat besef een eerste stap is. Ik wil geen relaties meer aangaan met mensen waarvan de basis gedeelde pijn is. Als ik terug kijk en analyseer zie ik dat dat vaak een basis is en ik denk dat dat ongezond is. Het gaf denk ik aan dat de mensen die ik uit koos om bevriend mee te zijn zelf ook instabiel waren. Ik wil dat dus niet meer. Ik zoek die herkenning in pijn ook niet meer, heb dat niet meer nodig omdat ik dat (iig voor een groot deel) geheeld heb. Misschien is dat een beetje hetzelfde als wat jij schetst als energie gevende en energie slurpende contacten.
Ook hoop ik dat, ook al ben ik trouw in vriendschappen, ik wat meer trouw aan mezelf blijf. Ben daar al wel de goede weg mee ingeslagen maar ben er zeker nog niet.
Dit topic is eigenlijk een 'vriendschap- topic' geworden. Maar het geldt bij mij ook voor liefdesrelaties. Ik ben er rampzalig in. En na vele jaren single vraag ik mij soms af of ik nog wel in staat ben om een diepgaande relatie aan te gaan. Ben zo op mezelf gericht en gesteld... Heb sinds een tijdje een man in mijn leven, en het loopt niet allemaal even soepel. Ik vind hem leuk, maar krijg t er soms ook benauwd van, en twijfel dan of dat komt omdat hij 't niet is, of omdat ik angsten heb om iets serieus aan te gaan. En ook niet té kritisch te zijn. Het lijkt wel of ik het perfecte zoek, maar dat bestaat natuurlijk niet. En zolang dat er niet is hoef ik me ook niet te binden. Lekker veilig. Ik ben een jaar geleden verliefd geweest op een heel foute man, totaal kansloos verhaal maar wel smoorverliefd. Gevoelens die ik nu helemaal niet heb, maar wel graag zou willen. Dit is veiliger, stabieler en vertrouwder. Maar mis ook wat. Dan denk ik: wat doe ik moeilijk: eindelijk een man die in een aantal belangrijke opzichten zeker bij me past (goede gesprekken, lol samen en goede seks) en dan merk ik dat ik toch de neiging heb om er mee te willen stoppen. Ik ben bang dat er nog heel wat blinde vlekken zich in en om mij heen bevinden. Sensy,Llilaaa (en eventueel andere hier): hebben jullie een relatie? Herken je bepaald gedrag van jezelf in je relaties met vrienden ook in je liefdesleven? of is dat toch anders? Bij is het wel anders, maar ook moeizaam. Ik begrijp mezelf niet, een man die ik aantrekkelijk, slim en grappig vind en die dol op mij is, iets wat ik al lange tijd wil en zoek, heb ik dan toch heftige twijfels over....
Klopt Llilaaa dat we nog ons hele leven hebben, en een leven lang groeien is mooi. Maar heb al veel hobbels moeten nemen, een wat rustiger pad mag ook wel eens, en genieten van wat er is. Dat laatste probeer ik overigens zeker, en lukt me best aardig
