Moeite om optimistisch te blijven

Kun je een professional inschakelen om mee te praten? Want je hebt het nogal voor je kiezen gehad! Dan kun je wat dingen op een rijtje zetten en krijg je steun bij je verwerking.

Heftig Bumba

Heb je nog een behandelaar die je helpt met de verwerking?
Hoe is het met je man gegaan in de tijd waarin jij ziek was?

Waar je misschien leuke nieuwe contacten op kan doen zijn plekken waar je iets kan ondernemen met je kind, waar andere ouders ook komen. Kan natuurlijk informeel zoals zelf naar het zwembad of de speeltuin gaan, maar iets waar een vast clubje mensen komt, waar je steeds weer dezelfde mensen tegenkomt kan helpen je sociale kring uit te breiden. Ik weet niet hoe oud je kind inmiddels is?

Doe je ook nog dingen voor jezelf behalve werken en moederen?

En doen jullie samen nog dingen behalve werken/huishouden/ouder zijn?

Kom je op plekken met moeders met jonge kinderen?
Doe je wel eens buitenshuis iets voor jezelf?

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 22:26

Ja, die heb ik. Het gaat niet alleen om de verwerking van de psychose. Maar ik worstel ook zo met de gevolgen. Een psychose zelf is al zwaar ellendig. Dan raak je ook nog mensen kwijt omdat ze het lieten afweten. En dan heb je ook een beetje de aansluiting/boot gemist met de clubjes van de zwangerschapsyoga ed omdat je er niet was. En vervolgens voel je je steeds zo eenzaam. Alsof je het dan 3 keer op je bordje krijgt. Terwijl de psychose alleen al wel genoeg was

Ik weet niet of een behandelaar daar ook bij kan helpen? Het gaat tot nu toe alleen over de psychose zelf.

Bespreek het eens met hem/haar. Heb je een spv’ er?

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 22:26

Ja, die heb ik. Het gaat niet alleen om de verwerking van de psychose. Maar ik worstel ook zo met de gevolgen. Een psychose zelf is al zwaar ellendig. Dan raak je ook nog mensen kwijt omdat ze het lieten afweten. En dan heb je ook een beetje de aansluiting/boot gemist met de clubjes van de zwangerschapsyoga ed omdat je er niet was. En vervolgens voel je je steeds zo eenzaam. Alsof je het dan 3 keer op je bordje krijgt. Terwijl de psychose alleen al wel genoeg was

Ik weet niet of een behandelaar daar ook bij kan helpen? Het gaat tot nu toe alleen over de psychose zelf.

Ja, gewoon aankaarten. Dan kan hij je ook helpen om die teleurstellingen te verwerken en te kijken hoe je dingen kunt opbouwen.
Heel veel succes, het komt echt weer goed.

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 22:52

Ja, in speeltuinen. Peutergym.

Ik doe wel eens wat voor mezelf. Maar wel minder dan vroeger. Heb niet zo veel contacten meer.

Je kan op een sportclub oid gaan. Dan leer je vanzelf mensen kennen. Of een koor of iets anders wat bij jou past.

Heb je bij de peutergym geen contacten?

Het klinkt alsof je grootste probleem nu je eenzaamheid is. Ik zou dat in ieder geval benoemen bij de hulpverlening die je hebt.

Verder zou ik 3 dingen doen:
- 1 hobby kiezen puur voor jezelf. Denk aan een sport of iets als een koor of een toneelclub. Of iets van een cursus. Iets waarbij je in contact komt met anderen en met die anderen iets doet, iets leuks.
- 1 activiteit kiezen om samen met je zoontje te doen, op wekelijkse basis. Muziek maken, peuterzwemmen, zoiets. Iets waarbij je in contact komt met andere moeders met peuters.
- op zoek naar lotgenotencontact. Dat kan via de hulpverlening, maar er is vast ook wel een Facebookgroep oid over post partum psychose. Zoek iets uit waar jij je goed bij voelt. Ik heb de indruk dat je ook nog veel erkenning zoekt voor de moeilijke tijd die je hebt gehad en dat zou je daar kunnen krijgen (iets wat je nu mist en niet van je partner of je sociale netwerk krijgt of gaat krijgen)

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 22:34

Mijn man vond het ook moeilijk, maar geeft aan er nu geen last meer van te hebben tav verwerking.

Ik probeer nog wel leuke dingen te doen voor mezelf. Maar ik heb helaas ook niet meer zoveel mensen om me heen omdat er mensen zijn afgehaakt. Of ikben afgeknapt op mensen omdat ze er niet voor me waren.

Bedankt voor de tips tuinhek! Mijn kindje is nu 2. Ik realiseer me dat je ook niet zomaar nieuwe kennissen hebt. Alleen lijkt het in mijn omgeving bij iedereen wel heel makkelijk te gaan. Die zitten dan op een activiteit en hebben dan bijna meteen weer andere moeders waar ze ook privé mee afspreken. Ik heb dat nooit. En wordt daar dan weer onzeker van. Alsof ik iets verkeerd doe?

Met mijn man loopt het wat stroef op het moment. Hij wil graag weer dat alles normaal is. Ik heb nog tijd nodig.

Heeft een hulpverlener ooit aan hem uitgelegd waarom jij nog tijd nog tijd nodig hebt? En aan jou waarom hij jou aanspoort om alles weer ‘normaal’ te laten verlopen? (Even geloept)

Bumba, is het 2 jaar geleden?
Dan begrijp ik wel dat hij door wil.
Hoe belemmert het jou nu in je functioneren?

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 23:44

Jawel, maar het is een locatie waar je na de les geen koffie oid kan drinken. Dus je bouwt een contact niet zo snel uit. Maar het is tijdens de les zeker gezellig

Nodig eens iemand uit voor een kop koffie.

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 23:52

Het is een dik jaar terug. Omdat ik in de periode kwam dat alles een jaar geleden was kwamen veel herinneringen weer boven. Daar werd ik dan verdrietig van. En dan kom ik soms niet zo goed in beweging

Dat kan ik me wel voorstellen. Die cyclus zal altijd blijven. De scherpe randjes slijten met de jaren en dan ineens is het een jaar weer heel heftig.
Ik begrijp ook wel dat je man er niets mee kan. Hij heeft het zo anders ervaren dan jij. Kan je in die periode extra afspraken bij je hulpverlener maken?

Bumba2018 schreef: ↑

28-07-2018 23:48

Dank voor je post!
Een hobby zoeken is idd een goed idee. Ik kom er alleen niet zo goed uit wat. Peutergym doe ik al wekelijks. Dat is idd erg leuk.
Lotgenotencontact is er helaas heel weinig. Ik heb geen Facebookgroep kunnen vinden. Er is wel een website en die organiseren in het najaar een lotgenotenbijeenkomst. Maar dat duurt helaas nog even. Tot die tijd is er niks. Ze hebben helaas ook geen forum bij die site.

Hobby voor jezelf: zoek uit of je na de vakantie een aantal open lessen/proeflessen kunt volgen.
Contact met andere moeders: vraag na de peutergym eens iets simpels aan een moeder die je wel aardig lijkt. Welke boekjes vindt haar kindje leuk, zijn er nog meer leuke activiteiten in de buurt voor peuters, zoiets. Een of twee bijeenkomsten later vertel je dan wat een succes die tip was, en bedank je haar. En dan vraag je of ze zin heeft om een keer koffie te komen drinken.
Enne... het staat je vrij om zelf een facebookgroep op te richten

Iets anders: wellicht is alleen maar praten niet de effectiefste manier voor jou om dit te verwerken. Misschien kun je eens bij je hulpverlener vragen of ze ook andere therapieën aanbieden?

Schat zorg dat je nuchter blijft denken en dat gevoel maar n moment opname is.
Morgen weer n nieuwe dag ok X

Slaaplekker

Beste Bumba,

even vanuit het manlijk perspektief gezien die een psychotische episode heeft meegemaakt bij en nu ex van mij, welke gelukkig in een vroeg stadium ondervangen kon worden door vroeg signaleren van de symptomen.

je geeft aan volledig hersteld te zijn maar afgaand op wat jij hier plaatst krijg ik sterk de indruk dat je ergens tussen fase 4 en 5 hangt in het verwerkingsproces. dus kort gezegd ben je er nog niet overheen. dit is absoluut niet erg maar wil alleen zeggen dat er nog wat werk aan de winkel is. dit proces kun je niet alleen doorlopen en naast proffesionele hulp help je hier vooral ook veel hulp en begrip van jou naasten bij nodig.

hoewel jou man aangeeft alles verwerkt te hebben (wat ik uit eigen ervaring enigsinds betwijfel) geeft hij ook aan dat hij alles graag weer terug ziet gaan naar vroeger (precies hoe ik mij destijds voelde en er achteraf achter kwam dat ik het ook nog niet volledig had verwerkt).

hoewel je aangeeft vele vrienden verloren te zijn tijdens jou postpartum psychose en veel ervaringen en mogelijke vriendschappen bent mis gelopen wil ik je toch adviseren eens kritisch te kijken naar de verloren vriendschappen. wat je moet begrijpen is dat niet iedereen zich kan inleven in de situatie waar je in gezeten hebt, domweg gewoon omdat ze nog nooit zo'n situatie hebben meegemaakt en dus niet weten/wisten hoe hier mee om te gaan.
zoals destijds bij mijn ex waren de zogenaamde verloren vriendschappen domweg mensen die niet wisten hoe ze met deze situatie moesten omgaan en na goede gesprekken over wat er gaande was kwam het begrip voor de ontstane situatie vanzelf en werden de banden hersteld en zelfs sterker dan voorheen.
dus gooi niet al die verloren vriendschappen in de container maar ga ook met hun het dialoog aan hoe moeilijk dit ook is. bespreek dit bijvoorbeeld ook met jou man en vraag om zijn steun hier in.

daarnaast wil je graag nieuwe vriendschappen opbouwen wat ik ook zeker kan begrijpen, hierin zijn al enkele tips gegeven door andere leden en volg die zeker op. via peutergym kun je zeker leuke blijvende contacten opbouwen, nodig ze lekker thuis uit of spreek gezamelijk eens af bij de kinderboerderij of een andere aktivieteit buiten de peutergym waar de kinderen lekker samen kunnen spelen/ontdekken.

wat ik verder nog begrijp is dat je nog professionele begeleiding hebt?
ooit nagedacht over het opstellen van een zogenaamde "WRAP"?
dit kan net die extra stok achter de deur zijn om jou leven echt weer op rails te brengen.


nu even voor jou man, dit gezien ik als man mij enigsinds in zijn schoenen kan verplaatsen (geheel kan natuurlijk nooit want ken jullie specifieke situatie niet).
volledig herstellen kost veel tijd (voor je gevoel misschien wel heel erg veel tijd) maar verlies niet uit het oog wie de vrouw is waar je samen mee bent en waarmee je samen een dochtertje hebt. hoewel het herstel proces misschien lang lijkt is er niks belangrijker dan begrip tonen en er 100% te zijn voor je vrouw en gezin.
ja dit kost veel tijd en energie maar geloof mij uiteindelijk is het dat meer dan waard.

Bumba nog heel even voor jou, blijf het dialoog met je man hier over gaande houden, niks is belangrijker in het herstel proces dan praten en tijd.
zoalng jij het bespreekbaar houd kan jou man de situatie ook beter blijven inschatten en kan hij jou ook beter helpen met het hele herstel.
Als hij aangeeft dat hij alles weer zoals vroeger wil geef hem dan aub niet als enige antwoord dat je nog tijd nodig hebt maar leg ook uit waarom, vertel hem wat er in je om gaat en wat je gevoel daar bij is.
hier had ik destijds namelijk ook veel meer aan dan alleen het anwoord dat het nog tijd nodig had. op die manier kan hij zich ook beter in jou verplaatsen en dus ook meer begrip hebben voor de algehele situatie (ik had hier destijds echt heel veel aan).


verder wil ik jou en jullie heel veel sterkte wensen met het verdere herstel en weet dat je hier sterker en rijker (als in je zelf kennis vergoot enorm) uit gaat komen.



(nu gaan mensen hier zich misschien afvragen hoe ik dat nu kan zeggen gezien ik vanuit een ervaring met mijn ex spreek, maar dit was absoluut niet de reden van de relatie breuk just so you know.)