Psyche
alle pijlers
Moeite om optimistisch te blijven
zaterdag 28 juli 2018 om 22:11
Hallo allemaal,
Ik heb behoefte om even van me af te schrijven. Aan een beetje steun en wat tips.
In het kort, ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Post partum psychose gehad. Daarvan weer hersteld. Maar denk er met regelmaat nog aan terug en moet zeker nog dingen verwerken. Mijn partner wil het liefste dat alles weer zijn gangetje gaat en heeft niet altijd even veel geduld mbt mijn verwerking. Dit vind ik dus verdrietig.
Daarnaast is het op mijn werk op het moment ook niet zo leuk. Er hangt een wat vervelende sfeer en er wordt veel gekletst. Dat ervaar ik niet alleen. Meerdere collega’s geven aan dit zo te ervaren. Ik kan daar normaal wel tegen. Maar voel me nu nog kwetsbaar, waardoor ik hier moeite mee heb.
Tot slot voel ik me de laatste tijd vaak eenzaam. Doordat ik lang ziek ben geweest ben ik wat mensen kwijt geraakt die er toen niet voor me waren. Ook ben ik lange tijd niet fit genoeg geweest om nieuwe mensen te leren kennen. Om me heen zie ik dan vriendinnen die allemaal leuke nieuwe kennissen hebben overgehouden aan zwangerschapsyoga ed. En ik heb dat helaas niet. (Ik was opgenomen in het ziekenhuis) En daar wordt ik verdrietig van. Ik zou ook zo graag een clubje leuke jonge moeders om me heen hebben. Ook voor mijn lieve dochtertje. Maar ik weet niet goed hoe dat aan te pakken.
Het is alles bij elkaar wat veel en ik wil niet bij de pakken neerzitten. Het voelt soms alleen als een neerwaartse spiraal. Je voelt je verdrietig omdat je eenzaam bent. Maar je gaat ook geen kennissen krijgen wanneer je je rot voelt.
Iemand tips?
Ik heb behoefte om even van me af te schrijven. Aan een beetje steun en wat tips.
In het kort, ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Post partum psychose gehad. Daarvan weer hersteld. Maar denk er met regelmaat nog aan terug en moet zeker nog dingen verwerken. Mijn partner wil het liefste dat alles weer zijn gangetje gaat en heeft niet altijd even veel geduld mbt mijn verwerking. Dit vind ik dus verdrietig.
Daarnaast is het op mijn werk op het moment ook niet zo leuk. Er hangt een wat vervelende sfeer en er wordt veel gekletst. Dat ervaar ik niet alleen. Meerdere collega’s geven aan dit zo te ervaren. Ik kan daar normaal wel tegen. Maar voel me nu nog kwetsbaar, waardoor ik hier moeite mee heb.
Tot slot voel ik me de laatste tijd vaak eenzaam. Doordat ik lang ziek ben geweest ben ik wat mensen kwijt geraakt die er toen niet voor me waren. Ook ben ik lange tijd niet fit genoeg geweest om nieuwe mensen te leren kennen. Om me heen zie ik dan vriendinnen die allemaal leuke nieuwe kennissen hebben overgehouden aan zwangerschapsyoga ed. En ik heb dat helaas niet. (Ik was opgenomen in het ziekenhuis) En daar wordt ik verdrietig van. Ik zou ook zo graag een clubje leuke jonge moeders om me heen hebben. Ook voor mijn lieve dochtertje. Maar ik weet niet goed hoe dat aan te pakken.
Het is alles bij elkaar wat veel en ik wil niet bij de pakken neerzitten. Het voelt soms alleen als een neerwaartse spiraal. Je voelt je verdrietig omdat je eenzaam bent. Maar je gaat ook geen kennissen krijgen wanneer je je rot voelt.
Iemand tips?
anoniem_363189 wijzigde dit bericht op 28-07-2018 22:15
0.06% gewijzigd
zondag 29 juli 2018 om 10:01
.Bumba2018 schreef: ↑28-07-2018 22:34Mijn man vond het ook moeilijk, maar geeft aan er nu geen last meer van te hebben tav verwerking.
Ik probeer nog wel leuke dingen te doen voor mezelf. Maar ik heb helaas ook niet meer zoveel mensen om me heen omdat er mensen zijn afgehaakt. Of ikben afgeknapt op mensen omdat ze er niet voor me waren.
Bedankt voor de tips tuinhek! Mijn kindje is nu 2. Ik realiseer me dat je ook niet zomaar nieuwe kennissen hebt. Alleen lijkt het in mijn omgeving bij iedereen wel heel makkelijk te gaan. Die zitten dan op een activiteit en hebben dan bijna meteen weer andere moeders waar ze ook privé mee afspreken. Ik heb dat nooit. En wordt daar dan weer onzeker van. Alsof ik iets verkeerd doe?
Met mijn man loopt het wat stroef op het moment. Hij wil graag weer dat alles normaal is. Ik heb nog tijd nodig.
Had je vóór je zwangerschap ook wel eens dit gevoel?
Ik denk dat dit echt een volgende stap is in je herstel. En het is vervelend, maar misschien ook wel een logische stap nadat je 2 jaar zo ontzettend bezig bent geweest met overleven. Nu moet je weg weer vinden in de rest van de wereld en je draai weer vinden. Als het goed is kan je behandelaar je helpen met deze stappen. Dingen als peutergym zijn hele goede momenten om andere mensen te ontmoeten met wie je gelijk wat gespreksstof hebt (het is makkelijk om contact te leggen over de kinderen en dat later uit te breiden). Je kunt ook zelf op een groepsactiviteit gaan zoals bootcamp, yoga of iets anders wat je zelf leuk vindt.
Praat je hier ook over met de contacten/vrienden die je nog wel hebt?
Wat verstaat je man onder 'dat alles normaal is'? Wat zijn zijn wensen? Wat vindt hij fijn? Wat mist hij? Het is belangrijk om met elkaar te praten over een gemeenschappelijk doel en daarbinnen hoe je met elkaar dat kunnen bereiken met geven en nemen. Je komt in dit soort situaties heel snel in de 'jij wil dit, maar dat botst met wat ik wil' gesprekken. Of 'jij wil dit, maar daarmee hou je geen rekening met mijn behoeftes.' Wat heel logisch is als je andere behoeftes hebt, of andere prioriteiten op dat moment. Maar het is belangrijk om elkaars behoeftes en prioriteiten serieus te nemen en te zien naast je eigen behoeftes en niet er tegenover. Geldt voor beide kanten. Jullie zijn denk ik beiden niet tevreden over de relatie nu, wat willen jullie? Hoe ziet jullie ideale situatie eruit? Niet volgens jou, maar volgens jullie samen, heb het erover, waar willen jullie naartoe? Wat is daarvoor nodig, voor hem, voor jou, voor samen? Hoe kunnen jullie samen weer de relatie creëren die jullie willen?
En mooie post Houtje85!
zondag 29 juli 2018 om 10:06
Ik zou dat bespreken en wat meer consideratie vragen als je denkt dat het je zou helpen. Vraag er ook naar hoe hij de periode beleefd heeft zodat hij dat ook kwijt kan (mits je ertegen bestand bent). Niet klagen over zijn gebrek aan aandacht dus want dan krijgt hij stress maar gewoon vragen.Mijn partner wil het liefste dat alles weer zijn gangetje gaat en heeft niet altijd even veel geduld mbt mijn verwerking. Dit vind ik dus verdrietig.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 30 juli 2018 om 16:51
Ja, zeker! Ik wil iedereen erg bedanken voor het meedenken! Ook voor de zeer uitgebreide reacties! Lief van jullie
Qua contact leggen met anderen vind ik het lastig. Ik ben daarin onzeker. Laat het contact vaak wat van een ander afhangen. Ik heb de laatste tijd ook wel wat initiatieven genomen. Maar dat bloedde na 1 of 2 keer afspreken wat dood. Tenminste, die personen deden dan niet uit zichzelf een afspraakvoorstel. En ik wil niet pushen daarin. Het zou een beetje wederzijds moeten zijn?
In het verleden werd ik zelf vaak benaderd voor contact en hoefde ik niet altijd veel moeite te doen. Nu is dat niet en moet ik er zelf actief achteraan, maar het lukt me niet zo goed
maandag 30 juli 2018 om 16:54
Ik heb ook emdr gehadCelaena_Aelin schreef: ↑29-07-2018 00:42Iets anders: wellicht is alleen maar praten niet de effectiefste manier voor jou om dit te verwerken. Misschien kun je eens bij je hulpverlener vragen of ze ook andere therapieën aanbieden?
maandag 30 juli 2018 om 16:58
Bedankt voor je uitgebreide reactie!Houtje85 schreef: ↑29-07-2018 03:26Beste Bumba,
even vanuit het manlijk perspektief gezien die een psychotische episode heeft meegemaakt bij en nu ex van mij, welke gelukkig in een vroeg stadium ondervangen kon worden door vroeg signaleren van de symptomen.
je geeft aan volledig hersteld te zijn maar afgaand op wat jij hier plaatst krijg ik sterk de indruk dat je ergens tussen fase 4 en 5 hangt in het verwerkingsproces. dus kort gezegd ben je er nog niet overheen. dit is absoluut niet erg maar wil alleen zeggen dat er nog wat werk aan de winkel is. dit proces kun je niet alleen doorlopen en naast proffesionele hulp help je hier vooral ook veel hulp en begrip van jou naasten bij nodig.
hoewel jou man aangeeft alles verwerkt te hebben (wat ik uit eigen ervaring enigsinds betwijfel) geeft hij ook aan dat hij alles graag weer terug ziet gaan naar vroeger (precies hoe ik mij destijds voelde en er achteraf achter kwam dat ik het ook nog niet volledig had verwerkt).
hoewel je aangeeft vele vrienden verloren te zijn tijdens jou postpartum psychose en veel ervaringen en mogelijke vriendschappen bent mis gelopen wil ik je toch adviseren eens kritisch te kijken naar de verloren vriendschappen. wat je moet begrijpen is dat niet iedereen zich kan inleven in de situatie waar je in gezeten hebt, domweg gewoon omdat ze nog nooit zo'n situatie hebben meegemaakt en dus niet weten/wisten hoe hier mee om te gaan.
zoals destijds bij mijn ex waren de zogenaamde verloren vriendschappen domweg mensen die niet wisten hoe ze met deze situatie moesten omgaan en na goede gesprekken over wat er gaande was kwam het begrip voor de ontstane situatie vanzelf en werden de banden hersteld en zelfs sterker dan voorheen.
dus gooi niet al die verloren vriendschappen in de container maar ga ook met hun het dialoog aan hoe moeilijk dit ook is. bespreek dit bijvoorbeeld ook met jou man en vraag om zijn steun hier in.
daarnaast wil je graag nieuwe vriendschappen opbouwen wat ik ook zeker kan begrijpen, hierin zijn al enkele tips gegeven door andere leden en volg die zeker op. via peutergym kun je zeker leuke blijvende contacten opbouwen, nodig ze lekker thuis uit of spreek gezamelijk eens af bij de kinderboerderij of een andere aktivieteit buiten de peutergym waar de kinderen lekker samen kunnen spelen/ontdekken.
wat ik verder nog begrijp is dat je nog professionele begeleiding hebt?
ooit nagedacht over het opstellen van een zogenaamde "WRAP"?
dit kan net die extra stok achter de deur zijn om jou leven echt weer op rails te brengen.
nu even voor jou man, dit gezien ik als man mij enigsinds in zijn schoenen kan verplaatsen (geheel kan natuurlijk nooit want ken jullie specifieke situatie niet).
volledig herstellen kost veel tijd (voor je gevoel misschien wel heel erg veel tijd) maar verlies niet uit het oog wie de vrouw is waar je samen mee bent en waarmee je samen een dochtertje hebt. hoewel het herstel proces misschien lang lijkt is er niks belangrijker dan begrip tonen en er 100% te zijn voor je vrouw en gezin.
ja dit kost veel tijd en energie maar geloof mij uiteindelijk is het dat meer dan waard.
Bumba nog heel even voor jou, blijf het dialoog met je man hier over gaande houden, niks is belangrijker in het herstel proces dan praten en tijd.
zoalng jij het bespreekbaar houd kan jou man de situatie ook beter blijven inschatten en kan hij jou ook beter helpen met het hele herstel.
Als hij aangeeft dat hij alles weer zoals vroeger wil geef hem dan aub niet als enige antwoord dat je nog tijd nodig hebt maar leg ook uit waarom, vertel hem wat er in je om gaat en wat je gevoel daar bij is.
hier had ik destijds namelijk ook veel meer aan dan alleen het anwoord dat het nog tijd nodig had. op die manier kan hij zich ook beter in jou verplaatsen en dus ook meer begrip hebben voor de algehele situatie (ik had hier destijds echt heel veel aan).
verder wil ik jou en jullie heel veel sterkte wensen met het verdere herstel en weet dat je hier sterker en rijker (als in je zelf kennis vergoot enorm) uit gaat komen.
(nu gaan mensen hier zich misschien afvragen hoe ik dat nu kan zeggen gezien ik vanuit een ervaring met mijn ex spreek, maar dit was absoluut niet de reden van de relatie breuk just so you know.)
Wat is een WRAP?
Ik ben wel echt mensen kwijt geraakt helaas. Dat ik aangaf opgenomen te zijn en daarop geen reactie ontving. En dan doodleuk een paar maanden later, Bumba, weer eens afspreken? Of dat mensen het wel wisten en niks lieten horen. Heel pijnlijk.
Erg bedankt ook voor je tips mbt mijn partner
maandag 30 juli 2018 om 17:00
Dit is wel echt het leven.Bumba2018 schreef: ↑30-07-2018 16:58Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Wat is een WRAP?
Ik ben wel echt mensen kwijt geraakt helaas. Dat ik aangaf opgenomen te zijn en daarop geen reactie ontving. En dan doodleuk een paar maanden later, Bumba, weer eens afspreken? Of dat mensen het wel wisten en niks lieten horen. Heel pijnlijk.
Erg bedankt ook voor je tips mbt mijn partner
Mensen weten niet wat te zeggen.
Mensen vinden het te moeilijk.
Mensen interesseert het niet zo.
Mensen hebben alleen zin in leuk.
What ever.
Mooie opschoning van de mensen die niet bij je passen. En 1 of 2 fijne vriendinnen is meer waard dan een heleboel waar je niet op kan rekenen.
maandag 30 juli 2018 om 17:03
Daar heb je gelijk in. Maar pijnlijk is het wel. Zeker als je een zelf wel altijd was voor diegenenNemaìn’ schreef: ↑30-07-2018 17:00Dit is wel echt het leven.
Mensen weten niet wat te zeggen.
Mensen vinden het te moeilijk.
Mensen interesseert het niet zo.
Mensen hebben alleen zin in leuk.
What ever.
Mooie opschoning van de mensen die niet bij je passen. En 1 of 2 fijne vriendinnen is meer waard dan een heleboel waar je niet op kan rekenen.
maandag 30 juli 2018 om 17:14
Wrap staat voor wellness recovery Action plan. https://www.psychosenet.nl/hulp-en-herstel/wrap/
SPV’er staat voor sociaal psychiatrisch verpleegkundige.
En misschien heb je ook wat aan creatieve therapie: tekenen, dansen, muziek of toneel. Vraag er eens naar bij de instelling waar je hulp krijgt.
SPV’er staat voor sociaal psychiatrisch verpleegkundige.
En misschien heb je ook wat aan creatieve therapie: tekenen, dansen, muziek of toneel. Vraag er eens naar bij de instelling waar je hulp krijgt.
Die zijn er juist voor dit soort ‘praktische” zaken, dus bespreek het met haar/hem!!!
maandag 30 juli 2018 om 17:21
zondag 5 augustus 2018 om 22:59
WRAP is al uitgelgd ondertussen zag ik. Misschien dat je er wat aan hebt ik zou het in ieder geval bespreekbaar maken. Dan kan er achteraf altijd bepaald worden of het zinvol is of niet.Bumba2018 schreef: ↑30-07-2018 16:58Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Wat is een WRAP?
Ik ben wel echt mensen kwijt geraakt helaas. Dat ik aangaf opgenomen te zijn en daarop geen reactie ontving. En dan doodleuk een paar maanden later, Bumba, weer eens afspreken? Of dat mensen het wel wisten en niks lieten horen. Heel pijnlijk.
Erg bedankt ook voor je tips mbt mijn partner
Dan waren het ook geen echte vrienden/vriendinnen als je het mij vraagt (misschien wat bot gezegd maar zo is het wel). Ik heb vrienden die ik 5 a 6 jaar niet gesproken had om allerlij redenen maar een belletje was genoeg om ze op de stoep te hebben of het nu voor de gezelligheid was of omdat er wat was.
Mensen die dat niet voor je over hebben moet je gewoon laten gaan of een platonische vriendschap mee onderhouden, geef ze in ieder geval geen prioriteit.
Op die laatste manier heb ik ook wel wat mensen om me heen, die mensen weten ook niet alles over/van mij en dat komen ze ook niet te weten.
Vandaag nog weer een mooi voorbeeld, zat wat slecht in mijn vel en was wat met een hele goede vriend aan het appen. Had de telefoon even weg gelegd om wat anders te doen en misschien 10 minuten later hoor ik wat getoeter voor de deur. Ja hoor meneer had in de gaten dat het even niet zo soepel ging en had maar besloten dat we er even op uit moesten.
Als je 2 of 3 van zulke mensen in je leven hebt ben je qua vriendschappen in mijn ogen rijker dan met een hele hoop "vrienden" die aan het eind van de dag zich geen zorgen maken over jou.
Hoop trouwens dat je al wat hebt gehad aan de tips mbt je partner en dat er vanaf hem nu wat meer begrip cq inzicht is in jou geestelijke situatie.
