Psyche
alle pijlers
Naar aanleiding van die lieve virtuele knuffels....
woensdag 22 april 2009 om 21:45
Naar aanleiding van het Koninginnedagtopic. Ik ben nu 34. En heb vanaf mijn 16e met enige regelmaat last van depressies. Het is een biologische kwestie, neurologisch voor mijn part. De neurotransmitters in mijn hoofd werken niet naar behoren en ben vrijwel altijd somber en zwaarmoedig. Ga lekker aan de AD zou je zeggen. Die heb ik gehad. Verschillende soorten zelfs, maar die werken bij mij niet. Dat wil zeggen: ik word er een zombie van. Voel helemaal niets meer en kan alleen nog maar mechanisch handelen. Is ook geen pretje. Van de periode tussen mijn 16e en 25e kan ik me vrij weinig meer herinneren dan dat ik me heel erg K*T voelde. Daarna ging het beter. Rond mijn 30e ging het zelfs erg goed, maar het laatste jaar weer minder. Ik heb goede dagen maar sinds 23 augustus vorig jaar zijn de echt goede dagen op een hand te tellen.
Ik ben zeker niet suicidaal ofzo, maar er zijn momenten dat ik het even niet meer zie zitten. En sommige momenten ben ik gewoon emotioneel. Bijvoorbeeld als jullie allemaal van die virtuele sturen. Maar goed, huilen is soms best een opluchting.
Ik zat al dagen te denken om dit bovenstaande op de vivabiecht te zetten. Hoeft nou ook niet meer...
Ik ben zeker niet suicidaal ofzo, maar er zijn momenten dat ik het even niet meer zie zitten. En sommige momenten ben ik gewoon emotioneel. Bijvoorbeeld als jullie allemaal van die virtuele sturen. Maar goed, huilen is soms best een opluchting.
Ik zat al dagen te denken om dit bovenstaande op de vivabiecht te zetten. Hoeft nou ook niet meer...
woensdag 22 april 2009 om 21:48
Wat naar voor je dat je je zo naar voelt in het afgelopen jaar Christiane, bah!
Misschien ben ik teveel bezig met oplossingen enzo, maar ik vraag me bij je bericht af wat maakt dat het rond je dertigste erg goed ging. Wat zijn de 'succesfactoren' geweest? En kun je die nu misschien weer opdiepen?
Je hoeft geen antwoord te geven hoor, want als je gewoon alleen even je hart wilde luchten is dat ook goed natuurlijk.
Dikke knuffel
Misschien ben ik teveel bezig met oplossingen enzo, maar ik vraag me bij je bericht af wat maakt dat het rond je dertigste erg goed ging. Wat zijn de 'succesfactoren' geweest? En kun je die nu misschien weer opdiepen?
Je hoeft geen antwoord te geven hoor, want als je gewoon alleen even je hart wilde luchten is dat ook goed natuurlijk.
Dikke knuffel
Peas on earth!
woensdag 22 april 2009 om 21:58
@ Pode: toen ik 30 was heb ik een tijdje in Amerika gewoond en gewerkt. Hoewel het werk best zwaar was (met terdoodveroordeelden) heb ik het daar erg fijn gehad. Het was een goede tijd en alles was in balans. Mijn eigen leven, maar ook de zorg naar anderen toe.
@ Eleonora: soms heb ik goede periodes. Bijvoorbeeld toen in Amerika. Een jaar nadien - eenmaal terug in Nederland - ging het ook goed. Met studie, werk, liefde. Maar hoe goed het ook in periodes gaat (soms maanden achter elkaar), soms is er dan het moment dat ik wakker word en weet: f***, dit is foute boel (en dat was dus op 23 augustus). En dat heeft dan dus niet te maken met het feit dat de omstandigheden zijn veranderd. Want ook nu heb ik niets te klagen. Ik heb een eigen huis, een baan, geen geldzorgen, goed contact met mijn lieve moeder, ben (na heel veel jaar) nog steeds verliefd op mijn lief. En toch is het gevoel in mijn hoofd altijd dat het glas half leeg is. En niet omdat ik ontevreden ben. Integendeel. Ik tel juist mijn zegeningen, maar mijn hoofd werkt niet altijd mee.
@ Eleonora: soms heb ik goede periodes. Bijvoorbeeld toen in Amerika. Een jaar nadien - eenmaal terug in Nederland - ging het ook goed. Met studie, werk, liefde. Maar hoe goed het ook in periodes gaat (soms maanden achter elkaar), soms is er dan het moment dat ik wakker word en weet: f***, dit is foute boel (en dat was dus op 23 augustus). En dat heeft dan dus niet te maken met het feit dat de omstandigheden zijn veranderd. Want ook nu heb ik niets te klagen. Ik heb een eigen huis, een baan, geen geldzorgen, goed contact met mijn lieve moeder, ben (na heel veel jaar) nog steeds verliefd op mijn lief. En toch is het gevoel in mijn hoofd altijd dat het glas half leeg is. En niet omdat ik ontevreden ben. Integendeel. Ik tel juist mijn zegeningen, maar mijn hoofd werkt niet altijd mee.
woensdag 22 april 2009 om 22:07
Naar voor je Chris! En ik herken het ook wel een beetje. Ik heb die dagen al mijn hele leven. Ik hoor nog mij stage begeleidster zeggen: Jonna, je presteert goed, maar je moet iets doen aan jouw 'himmelhoch jauchzend, zum toten betrubt' momenten.
Ik was toen 17. Inmiddels ben ik 49 en heb ze nog steeds. Alleen nu met aanwijsbare reden en kan ik er goed mee omgaan.
En het maakt niet uit of je alles goed voor elkaar hebt, die rotmomenten zijn er dan ook.
Dus van mij ook een en een
Ik was toen 17. Inmiddels ben ik 49 en heb ze nog steeds. Alleen nu met aanwijsbare reden en kan ik er goed mee omgaan.
En het maakt niet uit of je alles goed voor elkaar hebt, die rotmomenten zijn er dan ook.
Dus van mij ook een en een
woensdag 22 april 2009 om 22:22
Een dikke , Christiane.
Misschien een rare vraag, Christiane, maar heb je wel eens je hersenactiviteit laten meten?
De reden waarom ik dat vraag is de volgende. Een paar jaar geleden besloot mijn man na 13 jaar depressie (hij bleef ontkennen dat hij een depressie had totdat hij bijna suïcidaal was) hulp te zoeken bij de huisarts. Antidepressiva en gesprekken bij een psycholoog hielpen niet echt. De AD maakten hem wat rustiger, maar het probleem ging niet weg. Nadat we waren verhuisd, trof hij een psycholoog die hem aanraadde zijn hersenactiviteit te laten meten. Wat bleek: een deel van zijn hersenen werkte veel te traag. Hij ging een 'flitsbril' (zo noemde hij hem) gebruiken en merkte al gauw dat hij zich beter voelde. Na bijna een jaar heeft hij zijn hersenactiviteit weer laten meten, en de activiteit in het gedeelte dat eerst heel slecht functioneerde, functioneerde nu als normaal. Zelfs de psycholoog stond er versteld van.
Misschien heb je hier niets aan, en dit schijnt een vrij nieuwe manier van het benaderen van depressies/burnouts te zijn (dus niet vergoed door de ziektekostenverzekeringen), maar ik wilde je toch even op de hoogte stellen van deze mogelijkheid.
Misschien een rare vraag, Christiane, maar heb je wel eens je hersenactiviteit laten meten?
De reden waarom ik dat vraag is de volgende. Een paar jaar geleden besloot mijn man na 13 jaar depressie (hij bleef ontkennen dat hij een depressie had totdat hij bijna suïcidaal was) hulp te zoeken bij de huisarts. Antidepressiva en gesprekken bij een psycholoog hielpen niet echt. De AD maakten hem wat rustiger, maar het probleem ging niet weg. Nadat we waren verhuisd, trof hij een psycholoog die hem aanraadde zijn hersenactiviteit te laten meten. Wat bleek: een deel van zijn hersenen werkte veel te traag. Hij ging een 'flitsbril' (zo noemde hij hem) gebruiken en merkte al gauw dat hij zich beter voelde. Na bijna een jaar heeft hij zijn hersenactiviteit weer laten meten, en de activiteit in het gedeelte dat eerst heel slecht functioneerde, functioneerde nu als normaal. Zelfs de psycholoog stond er versteld van.
Misschien heb je hier niets aan, en dit schijnt een vrij nieuwe manier van het benaderen van depressies/burnouts te zijn (dus niet vergoed door de ziektekostenverzekeringen), maar ik wilde je toch even op de hoogte stellen van deze mogelijkheid.
anoniem_6498240f1a0cc wijzigde dit bericht op 22-04-2009 22:32
Reden: aanvuling
Reden: aanvuling
% gewijzigd
woensdag 22 april 2009 om 22:28
Christiane, ik heb de liefste man (nee, nou niet tegen gaan sputteren ), de prachtigste kinderen, geweldige stoofdochters, supergeweldige schonekinderen en het allerallerallermooiste kleinkind!
Ik ben een rijk mens!
En toch had ik gisteren een dipdag, mét een reden dat dan weer wel, maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om het gevoel om te draaien. Daar baal ik van op dat moment, maar ik weet ook dat ik die momenten moet laten zijn wat ze zijn. Hoe harder ik me er tegen verzet, hoe lastiger het is en hoe langer het duurt voor ik weer in mijn 'gewone doen' ben.
Dus laat het zijn, geef je eraan over, dan is het het snelst weer weg. Tenminste...... zo werkt het voor mij.
Ik ben een rijk mens!
En toch had ik gisteren een dipdag, mét een reden dat dan weer wel, maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om het gevoel om te draaien. Daar baal ik van op dat moment, maar ik weet ook dat ik die momenten moet laten zijn wat ze zijn. Hoe harder ik me er tegen verzet, hoe lastiger het is en hoe langer het duurt voor ik weer in mijn 'gewone doen' ben.
Dus laat het zijn, geef je eraan over, dan is het het snelst weer weg. Tenminste...... zo werkt het voor mij.
donderdag 23 april 2009 om 08:28
quote:JonnaX schreef op 22 april 2009 @ 22:28:
En toch had ik gisteren een dipdag, mét een reden dat dan weer wel, maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om het gevoel om te draaien.
Het gekke is, dat lukt me dan weer wel. Als ik een dip-dag heb met een reden vind ik altijd wel een manier om het om te draaien.
Had ik trouwens maar dip-dagen. Dat zou betekenen dat het de rest van de tijd goed ging.
Afijn. Ik ben vanaf augustus maar door en door gegaan. Met bijna fulltime werken, studeren etc. Een paar weken geleden is mijn lijntje geknapt. Volgens huis- en bedrijfsarts is mijn 'elastiekje' een beetje uitgerekt. Alles staat op een laag pitje nu. Ik 'zit' thuis. Sport veel (want dat geeft elke dag zo'n heerlijke verlichting in mijn hoofd), gebruik een plantaardige AD (helpt een beetje), ga running therapy doen (hardlopen met een fysiotherapeut) en krijg gesprekken met een psych (om weer wat rust en structuur in mijn hoofd te krijgen). Het komt wel weer goed. En als ik er dan toch even doorheen zit, kijk ik gewoon dit topic nog even door. Jullie knuffels doen me namelijk ook goed.
@ obim, ik zal mijn HA eens vragen naar het meten van hersenactiviteit.
En toch had ik gisteren een dipdag, mét een reden dat dan weer wel, maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om het gevoel om te draaien.
Het gekke is, dat lukt me dan weer wel. Als ik een dip-dag heb met een reden vind ik altijd wel een manier om het om te draaien.
Had ik trouwens maar dip-dagen. Dat zou betekenen dat het de rest van de tijd goed ging.
Afijn. Ik ben vanaf augustus maar door en door gegaan. Met bijna fulltime werken, studeren etc. Een paar weken geleden is mijn lijntje geknapt. Volgens huis- en bedrijfsarts is mijn 'elastiekje' een beetje uitgerekt. Alles staat op een laag pitje nu. Ik 'zit' thuis. Sport veel (want dat geeft elke dag zo'n heerlijke verlichting in mijn hoofd), gebruik een plantaardige AD (helpt een beetje), ga running therapy doen (hardlopen met een fysiotherapeut) en krijg gesprekken met een psych (om weer wat rust en structuur in mijn hoofd te krijgen). Het komt wel weer goed. En als ik er dan toch even doorheen zit, kijk ik gewoon dit topic nog even door. Jullie knuffels doen me namelijk ook goed.
@ obim, ik zal mijn HA eens vragen naar het meten van hersenactiviteit.
donderdag 23 april 2009 om 08:33
Goh Christiane, wat moeilijk voor je. Somber en neerslachtig meestal, dat lijkt me erg vervelend.
Ik ben zelf heel lang achter elkaar depressief geweest maar dat had met mijn toenmalige omstandigheden te maken. Meer dan met aanleg, hoewel ik ook wel aanleg heb om depressief te worden, ik heb wel een heel opgeruimd karakter en kan het halfvolle glas zien in plaats van het halflege. Dat scheelt wel denk ik.
Van nature de neiging hebben tot somberen is weer heel iets anders.
Wat doe je er trouwens veel aan zeg. Wat goed van je, dat je je er niet onder laat krijgen. Daar heb ik echt bewondering voor!
(f)
Ik ben zelf heel lang achter elkaar depressief geweest maar dat had met mijn toenmalige omstandigheden te maken. Meer dan met aanleg, hoewel ik ook wel aanleg heb om depressief te worden, ik heb wel een heel opgeruimd karakter en kan het halfvolle glas zien in plaats van het halflege. Dat scheelt wel denk ik.
Van nature de neiging hebben tot somberen is weer heel iets anders.
Wat doe je er trouwens veel aan zeg. Wat goed van je, dat je je er niet onder laat krijgen. Daar heb ik echt bewondering voor!
(f)
donderdag 23 april 2009 om 23:27
Jeetje wat lastig. Ikzelf heb ook last van een depressie. Gelukkig slaat na ruim een jaar de ad eindelijk aan.
Begin dit jaar ben ik nog opgenomen geweest wegens suïcidale gedachten en plannen. Gelukkig gaat het nu weer wat beter, maar het blijft moeilijk allemaal.
Ik leef met je mee. Ik hoop oprecht dat je hulp kan krijgen waar je echt mee geholpen bent.
Begin dit jaar ben ik nog opgenomen geweest wegens suïcidale gedachten en plannen. Gelukkig gaat het nu weer wat beter, maar het blijft moeilijk allemaal.
Ik leef met je mee. Ik hoop oprecht dat je hulp kan krijgen waar je echt mee geholpen bent.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
