Psyche
alle pijlers
Narcistische ex en (puber)kinderen, nachtmerrie
dinsdag 16 september 2014 om 14:22
Hallo allemaal,
In mijn zoektocht naar hulp en steun ben ik bij dit forum terecht gekomen.
Heb al één en ander gelezen over narcistische exen hier.
Ook ik heb een ex met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wij zijn nu 2,5 jaar uit elkaar en helaas blijkt dat geen garantie voor rust. Na een eindeloze strijd om geld (ik had overal al afstand van gedaan: huis, verzekeringen, pensioen), gaat het nu nog een stap verder.
We hebben 2 zoons van net 15 en 16. Tot nu toe co-ouderschap, maar mijn ex is een rechtszaak begonnen om de jongens fulltime bij zich te krijgen. In januari van dit jaar heeft hij ze gevraagd waar ze zich het meeste thuis voelden als ze met niets of niemand rekening hoefden te houden. Dit naar aanleiding van een wijziging in het verblijfsrooster waar hij niet aan mee wilde werken. Mij ex woont in het voormalige gezinshuis waar de jongens zijn opgegroeid en natuurlijk gaven ze aan dat ze zich daar het meeste thuis voelden. Mijn huis was noodgedwongen het pand waar ik mijn bedrijfje had (inmiddels failliet) en we hadden de ruimtes vaak niet voor onszelf. Dat is sinds 2 maanden gelukkig anders.
Mijn ex wilde met de jongens op een doordeweekse dag bij mij langskomen om te praten, maar weigerde te vertellen waarover. Hij heeft de jongens nodig gehad om dat te komen doen. Zij waren voor het blok gezet die avond, maar ik daardoor ook. Het co-ouderschap was niet meer wenselijk volgens hem. Ik gaf aan het verhaal te moeten verwerken en erover te willen praten. Wat zijn eventuele andere opties, wat kunnen we doen om de jongens zich beter thuis te laten voelen op BEIDE adressen? Is verhuizen een optie?
Vervolgens werden op de eerste de beste dag dat de jongens weer naar mij kwamen, hun spullen niet gebracht. En vader was niet bereikbaar. De kinderen waren er wel, maar durfden niet te vertellen dat het de bedoeling was, dat ze die avond bij hun vader zouden slapen! Wat laf van mijn ex om dit aan de kinderen over te laten! Ik ging uiteraard niet akkoord en ben de spullen gaan ophalen samen met mijn oudste zoon, die moest meteen door trainen. Mijn zoon is door zijn vader de auto uitgetrokken, stevig aan zijn arm meegenomen onder de woorden:"Jij gaat even met mij mee naar binnen. We gaan even praten". De scene die toen ontstond... Later ontving ik ineens een brief van de rechter dat er een verzoek was ingediend om het co-ouderschap te beëindigen. Vaders voorstel was dat de kinderen 1 nacht in de 2 weken bij mij mochten slapen. Daar gaat natuurlijk geen rechter mee akkoord, maar het geeft wel aan hoe extreem mijn ex te werk gaat.
Inmiddels zijn de kinderen al 2 keer door de rechter gehoord en hebben we een zitting gehad. Daar zat ook iemand van de Raad vd Kinderbescherming bij. Doordat tijdens de zitting bleek, dat mijn jongste zoon psychische problemen heeft die door vader gebagatelliseerd werden (hij heeft heel lang de gang naar de psycholoog dwarsgezeten, terwijl mijn zoon aangaf gedachtes aan de dood te hebben) heeft de rechter besloten dat er een ontwikkelingsonderzoek moest worden ingesteld door de Raad.
In een poging de boel te versnellen en naar zijn hand te zetten heeft mijn ex nog een verzoek ingediend om voor de kinderen een curator te benoemen. Dat verzoek is ingewilligd.
We zitten er nu middenin, maar niemand weet over de stoornis van mijn ex, behalve mijn advocate en inmiddels de psycholoog van mijn zoon. Aan de Raad voor de Kinderbescherming wil ik niet alles vertellen, want alles wat ik vertel komt in het verslag, dat ook naar de kinderen gaat. Ik wil niet dat het beeld dat ze van hun vader hebben vertroebeld wordt, al wordt andersom door vader wel negatief over mij gesproken. En dat gaat hééél subtiel en manipulatief. En al jaren blijkt nu.
Mijn advocate adviseert om niet te praten over het narcistische gedrag van mijn ex, maar het bij voorbeelden te houden. Maar ik merk, dat de (hele jonge en wat onwennig overkomende) dames van de Raad het niet oppikken. Het verslag dat ze mij ter controle hadden gestuurd zit vol fouten en moet ik nu helemaal corrigeren. Ook de curator heeft geen idee wat zich werkelijk allemaal afspeelt. Die ziet 2 hele grote, zeer intelligente jongens die wel weten wat ze willen (en wel erg onzeker zijn).
Mijn oudste zoon begint wel steeds meer dingen te zien die niet kloppen en wil ook heel graag met z'n allen gaan praten (iets wat natuurlijk maanden geleden al had moeten gebeuren). Mijn jongste is zeer gesloten van aard en dat lijkt nu alleen maar erger en is zeer gevoelig voor het manipulatieve gedrag van zijn vader.
En ik weet na 18 jaar wel dat het voor een narcist als mijn ex nooit genoeg is. Het gaat maar door. Telkens als je denkt dat het niet erger kan, wordt het erger. En vanwege de kinderen zal ik hier altijd mee te maken blijven hebben!
Ik kan eindeloos veel voorbeelden geven van bizar gedrag van mijn ex, maar het verhaal is al zo lang.
Mijn grote vraag voor dit moment is eigenlijk: Moet ik nu wel of niet gaan vertellen over de stoornis van mijn ex en zo ja, aan wie? Aan de rechter? Aan de Raad voor de Kinderbescherming? Dan komt het ook bij de kinderen terecht. Of ben ik gedoemd lijdzaam toe te zien hoe mijn ex mijn leven verwoest?
Pfff, nou, dat is er uit. Benieuwd of iemand die lap tekst wil lezen
In mijn zoektocht naar hulp en steun ben ik bij dit forum terecht gekomen.
Heb al één en ander gelezen over narcistische exen hier.
Ook ik heb een ex met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wij zijn nu 2,5 jaar uit elkaar en helaas blijkt dat geen garantie voor rust. Na een eindeloze strijd om geld (ik had overal al afstand van gedaan: huis, verzekeringen, pensioen), gaat het nu nog een stap verder.
We hebben 2 zoons van net 15 en 16. Tot nu toe co-ouderschap, maar mijn ex is een rechtszaak begonnen om de jongens fulltime bij zich te krijgen. In januari van dit jaar heeft hij ze gevraagd waar ze zich het meeste thuis voelden als ze met niets of niemand rekening hoefden te houden. Dit naar aanleiding van een wijziging in het verblijfsrooster waar hij niet aan mee wilde werken. Mij ex woont in het voormalige gezinshuis waar de jongens zijn opgegroeid en natuurlijk gaven ze aan dat ze zich daar het meeste thuis voelden. Mijn huis was noodgedwongen het pand waar ik mijn bedrijfje had (inmiddels failliet) en we hadden de ruimtes vaak niet voor onszelf. Dat is sinds 2 maanden gelukkig anders.
Mijn ex wilde met de jongens op een doordeweekse dag bij mij langskomen om te praten, maar weigerde te vertellen waarover. Hij heeft de jongens nodig gehad om dat te komen doen. Zij waren voor het blok gezet die avond, maar ik daardoor ook. Het co-ouderschap was niet meer wenselijk volgens hem. Ik gaf aan het verhaal te moeten verwerken en erover te willen praten. Wat zijn eventuele andere opties, wat kunnen we doen om de jongens zich beter thuis te laten voelen op BEIDE adressen? Is verhuizen een optie?
Vervolgens werden op de eerste de beste dag dat de jongens weer naar mij kwamen, hun spullen niet gebracht. En vader was niet bereikbaar. De kinderen waren er wel, maar durfden niet te vertellen dat het de bedoeling was, dat ze die avond bij hun vader zouden slapen! Wat laf van mijn ex om dit aan de kinderen over te laten! Ik ging uiteraard niet akkoord en ben de spullen gaan ophalen samen met mijn oudste zoon, die moest meteen door trainen. Mijn zoon is door zijn vader de auto uitgetrokken, stevig aan zijn arm meegenomen onder de woorden:"Jij gaat even met mij mee naar binnen. We gaan even praten". De scene die toen ontstond... Later ontving ik ineens een brief van de rechter dat er een verzoek was ingediend om het co-ouderschap te beëindigen. Vaders voorstel was dat de kinderen 1 nacht in de 2 weken bij mij mochten slapen. Daar gaat natuurlijk geen rechter mee akkoord, maar het geeft wel aan hoe extreem mijn ex te werk gaat.
Inmiddels zijn de kinderen al 2 keer door de rechter gehoord en hebben we een zitting gehad. Daar zat ook iemand van de Raad vd Kinderbescherming bij. Doordat tijdens de zitting bleek, dat mijn jongste zoon psychische problemen heeft die door vader gebagatelliseerd werden (hij heeft heel lang de gang naar de psycholoog dwarsgezeten, terwijl mijn zoon aangaf gedachtes aan de dood te hebben) heeft de rechter besloten dat er een ontwikkelingsonderzoek moest worden ingesteld door de Raad.
In een poging de boel te versnellen en naar zijn hand te zetten heeft mijn ex nog een verzoek ingediend om voor de kinderen een curator te benoemen. Dat verzoek is ingewilligd.
We zitten er nu middenin, maar niemand weet over de stoornis van mijn ex, behalve mijn advocate en inmiddels de psycholoog van mijn zoon. Aan de Raad voor de Kinderbescherming wil ik niet alles vertellen, want alles wat ik vertel komt in het verslag, dat ook naar de kinderen gaat. Ik wil niet dat het beeld dat ze van hun vader hebben vertroebeld wordt, al wordt andersom door vader wel negatief over mij gesproken. En dat gaat hééél subtiel en manipulatief. En al jaren blijkt nu.
Mijn advocate adviseert om niet te praten over het narcistische gedrag van mijn ex, maar het bij voorbeelden te houden. Maar ik merk, dat de (hele jonge en wat onwennig overkomende) dames van de Raad het niet oppikken. Het verslag dat ze mij ter controle hadden gestuurd zit vol fouten en moet ik nu helemaal corrigeren. Ook de curator heeft geen idee wat zich werkelijk allemaal afspeelt. Die ziet 2 hele grote, zeer intelligente jongens die wel weten wat ze willen (en wel erg onzeker zijn).
Mijn oudste zoon begint wel steeds meer dingen te zien die niet kloppen en wil ook heel graag met z'n allen gaan praten (iets wat natuurlijk maanden geleden al had moeten gebeuren). Mijn jongste is zeer gesloten van aard en dat lijkt nu alleen maar erger en is zeer gevoelig voor het manipulatieve gedrag van zijn vader.
En ik weet na 18 jaar wel dat het voor een narcist als mijn ex nooit genoeg is. Het gaat maar door. Telkens als je denkt dat het niet erger kan, wordt het erger. En vanwege de kinderen zal ik hier altijd mee te maken blijven hebben!
Ik kan eindeloos veel voorbeelden geven van bizar gedrag van mijn ex, maar het verhaal is al zo lang.
Mijn grote vraag voor dit moment is eigenlijk: Moet ik nu wel of niet gaan vertellen over de stoornis van mijn ex en zo ja, aan wie? Aan de rechter? Aan de Raad voor de Kinderbescherming? Dan komt het ook bij de kinderen terecht. Of ben ik gedoemd lijdzaam toe te zien hoe mijn ex mijn leven verwoest?
Pfff, nou, dat is er uit. Benieuwd of iemand die lap tekst wil lezen
dinsdag 16 september 2014 om 14:41
Mijn huis was noodgedwongen het pand waar ik mijn bedrijfje had (inmiddels failliet) en we hadden de ruimtes vaak niet voor onszelf. Dat is sinds 2 maanden gelukkig anders.
Dan kan ik me voorstellen dat de jongens zich niet echt thuis voelden.
Doordat tijdens de zitting bleek, dat mijn jongste zoon psychische problemen heeft die door vader gebagatelliseerd werden (hij heeft heel lang de gang naar de psycholoog dwarsgezeten, terwijl mijn zoon aangaf gedachtes aan de dood te hebben)
Ik mag toch hopen dat je dan zelf wel een psycholoog hebt ingeschakeld?
Ik snap dat je gefrustreerd bent door het gedrag dat je waarneemt bij je ex, maar lees eigenlijk alleen beschuldigingen aan zijn adres. En ik geloof oprecht in "twee kijven, twee schuld". Dus wellicht ook kijken naar wat je zelf zou kunnen doen om de situatie te verbeteren? Dit is echt niet vervelend bedoeld, maar gewoon mijn eerlijke mening.
Dan kan ik me voorstellen dat de jongens zich niet echt thuis voelden.
Doordat tijdens de zitting bleek, dat mijn jongste zoon psychische problemen heeft die door vader gebagatelliseerd werden (hij heeft heel lang de gang naar de psycholoog dwarsgezeten, terwijl mijn zoon aangaf gedachtes aan de dood te hebben)
Ik mag toch hopen dat je dan zelf wel een psycholoog hebt ingeschakeld?
Ik snap dat je gefrustreerd bent door het gedrag dat je waarneemt bij je ex, maar lees eigenlijk alleen beschuldigingen aan zijn adres. En ik geloof oprecht in "twee kijven, twee schuld". Dus wellicht ook kijken naar wat je zelf zou kunnen doen om de situatie te verbeteren? Dit is echt niet vervelend bedoeld, maar gewoon mijn eerlijke mening.
dinsdag 16 september 2014 om 14:41
Dit zijn wel reacties die ik verwacht had. En toch er bewust voor gekozen om het zo te plaatsen.
Het verhaal is al erg lang en dan kan ik ook nog wel gaan vertellen dat ik meerdere gesprekken met specialisten heb gehad hierover, of alle ellende te omschrijven van de afgelopen 18 jaar, maar mijn vraag gaat daar helemaal niet over.
Overigens wel schrijnend, dat als iemand mijn hele verhaal gelezen heeft, dit de eerste opmerkingen zijn. Wat is er mis met: "meid, wat een ellende waar je in zit, maar waarom denk je aan narcisme?".
@lucky82. De kinderen hebben een stem, maar de rechter beslist. En de rechter kon op basis van de bij hem ingeleverde stukken en de gesprekken met de kinderen en ouders, niet zomaar beslissen dat het oké was als de jongens bij hun vader gingen wonen. Er waren teveel onduidelijkheden en oneerlijkheden.
Sowieso is het natuurlijk raar, dat er niet eerst gesproken is over wat de wensen zijn en wat we daarmee kunnen. Ineens was daar de oproep voor de zitting.
Het verhaal is al erg lang en dan kan ik ook nog wel gaan vertellen dat ik meerdere gesprekken met specialisten heb gehad hierover, of alle ellende te omschrijven van de afgelopen 18 jaar, maar mijn vraag gaat daar helemaal niet over.
Overigens wel schrijnend, dat als iemand mijn hele verhaal gelezen heeft, dit de eerste opmerkingen zijn. Wat is er mis met: "meid, wat een ellende waar je in zit, maar waarom denk je aan narcisme?".
@lucky82. De kinderen hebben een stem, maar de rechter beslist. En de rechter kon op basis van de bij hem ingeleverde stukken en de gesprekken met de kinderen en ouders, niet zomaar beslissen dat het oké was als de jongens bij hun vader gingen wonen. Er waren teveel onduidelijkheden en oneerlijkheden.
Sowieso is het natuurlijk raar, dat er niet eerst gesproken is over wat de wensen zijn en wat we daarmee kunnen. Ineens was daar de oproep voor de zitting.
dinsdag 16 september 2014 om 14:42
quote:StoraHuntur schreef op 16 september 2014 @ 14:39:
[...]
Ze schrijft dat niemand weet van z'n stoornis behalve háár advocate en de psych van d'r zoon.Dan heb ik het over de mensen die met de rechtszaak te maken hebben. Er zijn meer mensen die het weten, maar die worden niet door de rechter gehoord.
[...]
Ze schrijft dat niemand weet van z'n stoornis behalve háár advocate en de psych van d'r zoon.Dan heb ik het over de mensen die met de rechtszaak te maken hebben. Er zijn meer mensen die het weten, maar die worden niet door de rechter gehoord.
dinsdag 16 september 2014 om 14:46
quote:astronoompje schreef op 16 september 2014 @ 14:22:
Mijn grote vraag voor dit moment is eigenlijk: Moet ik nu wel of niet gaan vertellen over de stoornis van mijn ex en zo ja, aan wie? Aan de rechter? Aan de Raad voor de Kinderbescherming? Dan komt het ook bij de kinderen terecht. Of ben ik gedoemd lijdzaam toe te zien hoe mijn ex mijn leven verwoest?
Pfff, nou, dat is er uit. Benieuwd of iemand die lap tekst wil lezen
Pas als je ex de diagnose heeft gekregen van een erkende psycholoog heeft het zin om hiermee te schermen want anders maak je jezelf alleen maar belachelijk.
De kinderen zijn op een leeftijd dat ze zelf mogen bepalen waar ze wonen dus als zij bij hun vader willen wonen kan je dat alleen weerhouden door een rechtszaak aan te spannen en de kans is heel klein dat je die gaat winnen.
En daarbij moet je niet willen dat de kinderen alleen maar vanwege de rechtszaak bij je wonen.
Dat doet de verhoudingen geen goed.
Mijn grote vraag voor dit moment is eigenlijk: Moet ik nu wel of niet gaan vertellen over de stoornis van mijn ex en zo ja, aan wie? Aan de rechter? Aan de Raad voor de Kinderbescherming? Dan komt het ook bij de kinderen terecht. Of ben ik gedoemd lijdzaam toe te zien hoe mijn ex mijn leven verwoest?
Pfff, nou, dat is er uit. Benieuwd of iemand die lap tekst wil lezen
Pas als je ex de diagnose heeft gekregen van een erkende psycholoog heeft het zin om hiermee te schermen want anders maak je jezelf alleen maar belachelijk.
De kinderen zijn op een leeftijd dat ze zelf mogen bepalen waar ze wonen dus als zij bij hun vader willen wonen kan je dat alleen weerhouden door een rechtszaak aan te spannen en de kans is heel klein dat je die gaat winnen.
En daarbij moet je niet willen dat de kinderen alleen maar vanwege de rechtszaak bij je wonen.
Dat doet de verhoudingen geen goed.
dinsdag 16 september 2014 om 14:47
dinsdag 16 september 2014 om 14:48
quote:astronoompje schreef op 16 september 2014 @ 14:42:
[...]
Dan heb ik het over de mensen die met de rechtszaak te maken hebben. Er zijn meer mensen die het weten, maar die worden niet door de rechter gehoord.Weten als in een offiele diagnose gesteld door een psycholoog of weten als jou versterken in je verhalen over je ex???
[...]
Dan heb ik het over de mensen die met de rechtszaak te maken hebben. Er zijn meer mensen die het weten, maar die worden niet door de rechter gehoord.Weten als in een offiele diagnose gesteld door een psycholoog of weten als jou versterken in je verhalen over je ex???
dinsdag 16 september 2014 om 14:56
Arme arme zoons. Jullie hebben met zn tweeën een vechtscheiding en zij zitten er middenin. Ze zijn 15 en 16 en dit duurt kennelijk al 2,5 jaar. Als je nog 2,5 jaar zo door gaat is de vraag niet eens meer relevant waar ze gaan wonen, want lijkt me bijna niet anders kunnen dan dat ze dan heeeeel vlot op zichzelf gaan wonen om uit jullie gedoe weg te zijn.
Ergens kan ik het me wel voorstellen dan het voor de jongens de voorkeur heeft om in hun oude huis te wonen en bij jou op bezoek te komen in de weekends, in plaats van constant heen en weer verhuizen en de helft van de tijd in een bedrijfspand zonder privacy wonen. Kan jij je dat ook niet indenken?
Ergens kan ik het me wel voorstellen dan het voor de jongens de voorkeur heeft om in hun oude huis te wonen en bij jou op bezoek te komen in de weekends, in plaats van constant heen en weer verhuizen en de helft van de tijd in een bedrijfspand zonder privacy wonen. Kan jij je dat ook niet indenken?
Zeg maar Spijker.
dinsdag 16 september 2014 om 15:11
dinsdag 16 september 2014 om 15:17
quote:lucky82 schreef op 16 september 2014 @ 14:29:
Op deze leeftijd mogen de kinderen toch zelf beslissen waar ze wonen?
Nee, dat mogen ze niet. Ze mogen hun mening geven vanaf 12, maar uiteindelijk beslist de rechter.
Als je ex geen officieel etiketje heeft kun je er weinig mee. Maar volgens mij mag je wel aan de rechter vragen om een officieel onderzoek. Houd je aan feiten, doe geen aannames. Dus zeg niet; mijn ex doet ... dus ik denk dat .... Maar je kunt wel zeggen; Ex doet .... en ik merk aan mijn kinderen dat .....
Jij mag ook best aangeven dat jij je prima voelt bij het co-ouderschap, dat je gemerkt hebt dat de jongens de woonsituatie niet fijn vonden en dat jij dat veranderd hebt nu. Pluspunten voor jezelf neerzetten kan ook zonder je ex zwart te maken.
En ik zou bij de raad wel aangeven dat je het idee hebt dat de dames te jong en te onervaren zijn om een goed advies te geven, baseer je ook hier wel echt op feiten, niet op aannames. Een vriendin van mij had er mee te maken vanwege een adoptieprocedure. Door een verkeerde inschatting heeft ze een jaar langer moeten wachten en nu zijn de adoptiegrenzen dicht. Door de fout van zo´n titatuttebel staan ze nu met lege handen.
Overigens zou ik wel een goed gesprek met de jongens hebben. Ook hier geldt weer dat je je ex niet zwart hoeft te maken om jezelf wat pluspunten te bezorgen. Je kunt bijvoorbeeld best zeggen dat je probeert om alleen de goede dingen te vermelden, maar dat het nu wel erg lastig wordt. Dat je verdrietig wordt van de situatie en dat je het co-ouderschap absoluut niet wilt opgeven.
Als jij geen tegengas geeft, gaan zij hun vader geloven. Dat zou ik zelf wel proberen te voorkomen.
(Maar ik snap ook wel dat je je tekst niet nog langer wilde maken dus misschien heb je dat allemaal al lang gedaan).
Op deze leeftijd mogen de kinderen toch zelf beslissen waar ze wonen?
Nee, dat mogen ze niet. Ze mogen hun mening geven vanaf 12, maar uiteindelijk beslist de rechter.
Als je ex geen officieel etiketje heeft kun je er weinig mee. Maar volgens mij mag je wel aan de rechter vragen om een officieel onderzoek. Houd je aan feiten, doe geen aannames. Dus zeg niet; mijn ex doet ... dus ik denk dat .... Maar je kunt wel zeggen; Ex doet .... en ik merk aan mijn kinderen dat .....
Jij mag ook best aangeven dat jij je prima voelt bij het co-ouderschap, dat je gemerkt hebt dat de jongens de woonsituatie niet fijn vonden en dat jij dat veranderd hebt nu. Pluspunten voor jezelf neerzetten kan ook zonder je ex zwart te maken.
En ik zou bij de raad wel aangeven dat je het idee hebt dat de dames te jong en te onervaren zijn om een goed advies te geven, baseer je ook hier wel echt op feiten, niet op aannames. Een vriendin van mij had er mee te maken vanwege een adoptieprocedure. Door een verkeerde inschatting heeft ze een jaar langer moeten wachten en nu zijn de adoptiegrenzen dicht. Door de fout van zo´n titatuttebel staan ze nu met lege handen.
Overigens zou ik wel een goed gesprek met de jongens hebben. Ook hier geldt weer dat je je ex niet zwart hoeft te maken om jezelf wat pluspunten te bezorgen. Je kunt bijvoorbeeld best zeggen dat je probeert om alleen de goede dingen te vermelden, maar dat het nu wel erg lastig wordt. Dat je verdrietig wordt van de situatie en dat je het co-ouderschap absoluut niet wilt opgeven.
Als jij geen tegengas geeft, gaan zij hun vader geloven. Dat zou ik zelf wel proberen te voorkomen.
(Maar ik snap ook wel dat je je tekst niet nog langer wilde maken dus misschien heb je dat allemaal al lang gedaan).
dinsdag 16 september 2014 om 15:31
Strooien met niet gestelde diagnoses heeft geen enkele zin. Dat advies was dus goed. Je wilt niet weten hoeveel exen elkaar zo zwart proberen te maken en daar scoor je niet mee.
De vader van mijn kind viel zelf door de mand bij de RvdK. Daar had hij mij niet voor nodig.
Wat wel helpt, wat je ook geadviseerd is: kom met feiten. Vertel feiten en wat dat met jou en/of de kinderen doet en heeft gedaan. Maak kenbaar wat jij wenselijk acht en wat je daarvoor nodig hebt om dat te realiseren. Spreek ook je zorgen uit indien die er zijn.
En kinderen die een raadsrapport toegezonden krijgen? Weet je dat zeker? Het zijn namelijk nog geen volwassenen. En het betreft informatie die alleen voor volwassenen bestemd is. Maw, ik kan me slecht voorstellen dat kinderen betrokken worden bij volwassen problematiek door zo'n rapport opgestuurd te krijgen.
Ik dacht altijd dat een curator alleen ingezet werd bij (zeer) jonge kinderen die hun eigen standpunt nog niet helder kunnen maken.
De vader van mijn kind viel zelf door de mand bij de RvdK. Daar had hij mij niet voor nodig.
Wat wel helpt, wat je ook geadviseerd is: kom met feiten. Vertel feiten en wat dat met jou en/of de kinderen doet en heeft gedaan. Maak kenbaar wat jij wenselijk acht en wat je daarvoor nodig hebt om dat te realiseren. Spreek ook je zorgen uit indien die er zijn.
En kinderen die een raadsrapport toegezonden krijgen? Weet je dat zeker? Het zijn namelijk nog geen volwassenen. En het betreft informatie die alleen voor volwassenen bestemd is. Maw, ik kan me slecht voorstellen dat kinderen betrokken worden bij volwassen problematiek door zo'n rapport opgestuurd te krijgen.
Ik dacht altijd dat een curator alleen ingezet werd bij (zeer) jonge kinderen die hun eigen standpunt nog niet helder kunnen maken.
dinsdag 16 september 2014 om 15:33
quote:Exces schreef op 16 september 2014 @ 15:17:
[...]
Nee, dat mogen ze niet. Ze mogen hun mening geven vanaf 12, maar uiteindelijk beslist de rechter.
Als je ex geen officieel etiketje heeft kun je er weinig mee. Maar volgens mij mag je wel aan de rechter vragen om een officieel onderzoek. Houd je aan feiten, doe geen aannames. Dus zeg niet; mijn ex doet ... dus ik denk dat .... Maar je kunt wel zeggen; Ex doet .... en ik merk aan mijn kinderen dat .....
Jij mag ook best aangeven dat jij je prima voelt bij het co-ouderschap, dat je gemerkt hebt dat de jongens de woonsituatie niet fijn vonden en dat jij dat veranderd hebt nu. Pluspunten voor jezelf neerzetten kan ook zonder je ex zwart te maken.
En ik zou bij de raad wel aangeven dat je het idee hebt dat de dames te jong en te onervaren zijn om een goed advies te geven, baseer je ook hier wel echt op feiten, niet op aannames. Een vriendin van mij had er mee te maken vanwege een adoptieprocedure. Door een verkeerde inschatting heeft ze een jaar langer moeten wachten en nu zijn de adoptiegrenzen dicht. Door de fout van zo´n titatuttebel staan ze nu met lege handen.
Overigens zou ik wel een goed gesprek met de jongens hebben. Ook hier geldt weer dat je je ex niet zwart hoeft te maken om jezelf wat pluspunten te bezorgen. Je kunt bijvoorbeeld best zeggen dat je probeert om alleen de goede dingen te vermelden, maar dat het nu wel erg lastig wordt. Dat je verdrietig wordt van de situatie en dat je het co-ouderschap absoluut niet wilt opgeven.
Als jij geen tegengas geeft, gaan zij hun vader geloven. Dat zou ik zelf wel proberen te voorkomen.
(Maar ik snap ook wel dat je je tekst niet nog langer wilde maken dus misschien heb je dat allemaal al lang gedaan).
Goed advies!
[...]
Nee, dat mogen ze niet. Ze mogen hun mening geven vanaf 12, maar uiteindelijk beslist de rechter.
Als je ex geen officieel etiketje heeft kun je er weinig mee. Maar volgens mij mag je wel aan de rechter vragen om een officieel onderzoek. Houd je aan feiten, doe geen aannames. Dus zeg niet; mijn ex doet ... dus ik denk dat .... Maar je kunt wel zeggen; Ex doet .... en ik merk aan mijn kinderen dat .....
Jij mag ook best aangeven dat jij je prima voelt bij het co-ouderschap, dat je gemerkt hebt dat de jongens de woonsituatie niet fijn vonden en dat jij dat veranderd hebt nu. Pluspunten voor jezelf neerzetten kan ook zonder je ex zwart te maken.
En ik zou bij de raad wel aangeven dat je het idee hebt dat de dames te jong en te onervaren zijn om een goed advies te geven, baseer je ook hier wel echt op feiten, niet op aannames. Een vriendin van mij had er mee te maken vanwege een adoptieprocedure. Door een verkeerde inschatting heeft ze een jaar langer moeten wachten en nu zijn de adoptiegrenzen dicht. Door de fout van zo´n titatuttebel staan ze nu met lege handen.
Overigens zou ik wel een goed gesprek met de jongens hebben. Ook hier geldt weer dat je je ex niet zwart hoeft te maken om jezelf wat pluspunten te bezorgen. Je kunt bijvoorbeeld best zeggen dat je probeert om alleen de goede dingen te vermelden, maar dat het nu wel erg lastig wordt. Dat je verdrietig wordt van de situatie en dat je het co-ouderschap absoluut niet wilt opgeven.
Als jij geen tegengas geeft, gaan zij hun vader geloven. Dat zou ik zelf wel proberen te voorkomen.
(Maar ik snap ook wel dat je je tekst niet nog langer wilde maken dus misschien heb je dat allemaal al lang gedaan).
Goed advies!
dinsdag 16 september 2014 om 15:40
Overigens wel schrijnend, dat als iemand mijn hele verhaal gelezen heeft, dit de eerste opmerkingen zijn. Wat is er mis met: "meid, wat een ellende waar je in zit, maar waarom denk je aan narcisme?".
Sorry hoor, maar dit komt omdat elke mannelijke ex ALTIJD een narcist is en elke vrouwelijke ex ALTIJD een borderliner.
Jullie zitten gewoon in een ordinaire vechtscheiding over de hoofden van die jongens. Klaar. Meer is het niet. Jij doet hier net zo goed aan mee. Verlaag je niet tot zijn niveau. Dat is namelijk wat je doet als je zijn 'ziekte' in de strijd gooit. In denk dat élke rechter inmiddels ook weet dat het stikt van de narcistische exen waar je wel kinderen maar geen omgangsregeling mee kunt treffen.
Praat en blijf praten met je jongens. Maar niet zwart over hun vader! Ze zijn bijna volwassen en in elk geval oud genoeg om zelf hun mening te gaan vormen. Zorg dat jij een stabiele basis bent en hou je aan je eigen normen en waarden en fatsoen. Dan zou je ex op zijn kop kunnen gaan staan, maar niet voor elkaar kunnen krijgen wat hij wil.
Sorry hoor, maar dit komt omdat elke mannelijke ex ALTIJD een narcist is en elke vrouwelijke ex ALTIJD een borderliner.
Jullie zitten gewoon in een ordinaire vechtscheiding over de hoofden van die jongens. Klaar. Meer is het niet. Jij doet hier net zo goed aan mee. Verlaag je niet tot zijn niveau. Dat is namelijk wat je doet als je zijn 'ziekte' in de strijd gooit. In denk dat élke rechter inmiddels ook weet dat het stikt van de narcistische exen waar je wel kinderen maar geen omgangsregeling mee kunt treffen.
Praat en blijf praten met je jongens. Maar niet zwart over hun vader! Ze zijn bijna volwassen en in elk geval oud genoeg om zelf hun mening te gaan vormen. Zorg dat jij een stabiele basis bent en hou je aan je eigen normen en waarden en fatsoen. Dan zou je ex op zijn kop kunnen gaan staan, maar niet voor elkaar kunnen krijgen wat hij wil.
