Psyche
alle pijlers
Nasleep van een 'verknipte' ex.
dinsdag 10 februari 2009 om 18:46
Twijfelde even of ik dit bij relaties of psyche zou zetten, maar het heeft nogal met dingen in mijn eigen koppie en die van ex te maken, dus toch maar onder psyche...
Even wat trefwoorden over mijn ex:
Fobiën, fetisjisme, obsessief gedrag (vooral wbt andere vrouwen), ging niet lichamelijk, maar wel emotioneel vreemd, leugens, grootheidswaan, depressies, zelfmoordpoging, niet kunnen inleven in andere personen, altijd bevestiging en aandacht nodig, jaloers, altijd in het middelpunt willen staan en zichzelf belangrijker/slimmer/zieliger dan anderen vinden, terwijl hij zelf vindt dat hij zo'n enorm goed luisterend oor is, mij belachelijk maken en tegelijkertijd mij op een voetstuk plaatsen. Fijn verknipt pakketje was 'ie. Al die rare dingen wist ik natuurlijk niet in het begin van de relatie, maar er kwam steeds meer 'shit' boven. Hij heeft heel wat psychologen en pillen versleten.
En toch vond ik 'm ook leuk, want uiteraard had hij ook echt hele leuke kanten. 7 jaar volgehouden. Een jaar geleden eindelijk zelf de knoop doorgehakt na weer een leugen. Hij kan het nog steeds niet accepteren dat het uit is. Vindt mij de liefde van zijn leven, en vindt dat hij een kans verdient te laten zien dat hij nu écht veranderd is, probeert dat bij tijd en wijle duidelijk te maken via de telefoon. Heb 'm al op alle manieren die ik kan bedenken gezegd dat ik hem niet meer wil, tot via zijn psycholoog aan toe.
Maar goed, over zijn 'gestalk' gaat dit topic niet, daar kan ik redelijk mee omgaan.
Waar ik minder goed mee om kan gaan:
Ik heb nu sinds kort een nieuwe man leren kennen, maar ik merk dat ik gewoon niet meer vertrouw op een 'normale' relatie. We zijn nu zo'n 3 maanden samen en tot nu toe komt 'ie over als open, eerlijk en oprecht.
Hij heeft wel nogal een wilde tijd achter de rug qua vrouwen, veel korte relaties (ook een 'lange' van 3 jaar), seksdates... Is over dat alles erg open, en zegt dat 'ie het daarmee wel gehad heeft en nu een stabiele relatie zoekt (en hoopt te gaan hebben met mij). Maar toch...
Ik denk telkens dat hij uiteindelijk ook wel weer verknipt en onstabiel zal blijken te zijn.
Dat ik weer voor 'opvanghuis' mag spelen. De steunpilaar, de rots in de branding, degene die er toch altijd wel voor hem is.
Dat hij vast ook niet te vertrouwen is.
Dat ik de controle niet mag verliezen.
Dat ik in de gaten moet houden dat ik niet weer voorgelogen word.
Dat ik sterk moet blijven, en me niet te veel aan hem moet binden of blootgeven.
Dat ik niet te lief moet zijn omdat hij anders vast ook weer van alles denkt te kunnen flikken.
Kortom: Dat er vast weer allerlei apen uit mouwen zullen gaan komen. Niet nu, nu ik me nog niet zo gebonden aan hem voel, maar juist dan, als ik echt van hem ga houden, en hem niet meer kwijt wil. Juist dan.
Samenvatting: Door mijn verknipte ex ben ik nogal wantrouwig en voorzichtig geworden en heb daar nu last van in prille relatie.
Ik weet niet wat ik precies wil met dit topic. In ieder geval van me afschrijven. Misschien ervaringen van jullie horen. Herkenning, tips, desnoods schoppen onder mijn kont, whatever...
Even wat trefwoorden over mijn ex:
Fobiën, fetisjisme, obsessief gedrag (vooral wbt andere vrouwen), ging niet lichamelijk, maar wel emotioneel vreemd, leugens, grootheidswaan, depressies, zelfmoordpoging, niet kunnen inleven in andere personen, altijd bevestiging en aandacht nodig, jaloers, altijd in het middelpunt willen staan en zichzelf belangrijker/slimmer/zieliger dan anderen vinden, terwijl hij zelf vindt dat hij zo'n enorm goed luisterend oor is, mij belachelijk maken en tegelijkertijd mij op een voetstuk plaatsen. Fijn verknipt pakketje was 'ie. Al die rare dingen wist ik natuurlijk niet in het begin van de relatie, maar er kwam steeds meer 'shit' boven. Hij heeft heel wat psychologen en pillen versleten.
En toch vond ik 'm ook leuk, want uiteraard had hij ook echt hele leuke kanten. 7 jaar volgehouden. Een jaar geleden eindelijk zelf de knoop doorgehakt na weer een leugen. Hij kan het nog steeds niet accepteren dat het uit is. Vindt mij de liefde van zijn leven, en vindt dat hij een kans verdient te laten zien dat hij nu écht veranderd is, probeert dat bij tijd en wijle duidelijk te maken via de telefoon. Heb 'm al op alle manieren die ik kan bedenken gezegd dat ik hem niet meer wil, tot via zijn psycholoog aan toe.
Maar goed, over zijn 'gestalk' gaat dit topic niet, daar kan ik redelijk mee omgaan.
Waar ik minder goed mee om kan gaan:
Ik heb nu sinds kort een nieuwe man leren kennen, maar ik merk dat ik gewoon niet meer vertrouw op een 'normale' relatie. We zijn nu zo'n 3 maanden samen en tot nu toe komt 'ie over als open, eerlijk en oprecht.
Hij heeft wel nogal een wilde tijd achter de rug qua vrouwen, veel korte relaties (ook een 'lange' van 3 jaar), seksdates... Is over dat alles erg open, en zegt dat 'ie het daarmee wel gehad heeft en nu een stabiele relatie zoekt (en hoopt te gaan hebben met mij). Maar toch...
Ik denk telkens dat hij uiteindelijk ook wel weer verknipt en onstabiel zal blijken te zijn.
Dat ik weer voor 'opvanghuis' mag spelen. De steunpilaar, de rots in de branding, degene die er toch altijd wel voor hem is.
Dat hij vast ook niet te vertrouwen is.
Dat ik de controle niet mag verliezen.
Dat ik in de gaten moet houden dat ik niet weer voorgelogen word.
Dat ik sterk moet blijven, en me niet te veel aan hem moet binden of blootgeven.
Dat ik niet te lief moet zijn omdat hij anders vast ook weer van alles denkt te kunnen flikken.
Kortom: Dat er vast weer allerlei apen uit mouwen zullen gaan komen. Niet nu, nu ik me nog niet zo gebonden aan hem voel, maar juist dan, als ik echt van hem ga houden, en hem niet meer kwijt wil. Juist dan.
Samenvatting: Door mijn verknipte ex ben ik nogal wantrouwig en voorzichtig geworden en heb daar nu last van in prille relatie.
Ik weet niet wat ik precies wil met dit topic. In ieder geval van me afschrijven. Misschien ervaringen van jullie horen. Herkenning, tips, desnoods schoppen onder mijn kont, whatever...
woensdag 25 februari 2009 om 14:26
Agos, Valesca Gaat het inmiddels weer beter?
Ik vind het heel sterk van je dat je niet op zijn voorstel om weer samen dingen te gaan doen bent ingegaan. Zoals je zelf al zegt: je kan beter (zeker als je gevoel nog zo hoog zit) het contact voorlopig vermijden. Mijn gevoel was al verder weg, maar inderdaad dat missen van aandacht, iemand die naar je luistert, naar diepe dingen, maar ook naar 'kijk ik heb een nieuwe broek' dingen, dat miste ik ook. En tuurlijk voel je je nu alsof jullie bij elkaar horen, want jullie hebben heel lang bij elkaar gehoord. Jij kent hem en hij jou als geen ander. Maar: je zegt het zelf al: waarom dan zoveel pijn en moeite? Dat zou niet nodig moeten zijn in een relatie. Tuurlijk zitten er in elke relatie pieken en dalen, maar als het vooral dalen zijn... da's niet goed. Heel sterk van je meid, dat je zo stevig in je schoenen staat hem ondanks je verlangen, niet te zien. Houwen zo! En ooit ga je iemand vinden die echt van je houdt. Die onzekerheid over jezelf, ik denk dat dat ook wel door je ex versterkt is. Misschien kies je dat soort mannen die het bevestigen, dat is psychologisch waarschijnlijk helaas onze valkuil. Maar ik merk zelf nu wel verschil. Mijn ex was meestal ook niet erg positief over mij. Ja, als ik in een supersexy outfit verscheen wel, maar kon ook weleens zeggen dat ik vooral niet dikker moest worden hoor (ik ben écht niet dik), dat ik maar krullen moest zetten, etc... op zich niet heel dramatische dingen, maar toch voelde ik me alleen maar mooi als ik me helemaal opgedirkt had. Mijn nieuwe vriendje is daar heel anders in. Hij kan zelfs als ik in mijn slonzige trainingsbroek, onopgemaakt en naar zweet stinkend voor hem sta me totaal verliefd aankijken en hardop constateren dat ik zo'n geweldig figuur heb en dat mijn zweet voor hem écht niet stinkt... Zoooo ander gevoel is dat! Hij ziet het vast allemaal door een roze bril omdat hij verliefd is maar het voelt zo anders... en lekker! Dus echt, zulke mannen bestaan ook!
Clea was jouw ex schizofreen? Hoe lastig he, naar de buitenwereld toe zo anders dan achter gesloten deuren. Hoe lang heb jij die relatie volgehouden, en hoe lang geleden uitgegaan? Hoop idd dat je iemand zult vinden die de echte jou ziet, en begrijpt!
Ikzelf had laatst weer soort van inzinking. Was bij nieuwe vriendje en hij vroeg of ik echt niet terugwilde naar ex (hij is soms best onzeker ook, en omdat ik zo lang met ex had denkt 'ie dat soms) en ik ging uitleggen waarom ik dus absoluut niet meer terug wil. En er kwam zoveel woede en verdriet uit. Heb tranen met tuiten gehuild, kon af en toe niet eens meer praten van het gesnotter en gesnik. Was altijd zo stoer en zeker sinds ik het uitmaakte. Gevoel gewoon helemaal weggestopt, geen traan om gelaten, en nu ineens kwam het eruit. En nieuw vriendje luisterde. Zo lief. Op een gegeven moment zei hij wel: stop nu maar even, ik hoef niet alles te weten. Gaf zijn grens aan.
Hij is ook de enige waar ik over de fetishes van ex mee praat. (Nieuwe vriendje en ik zijn nogal open over sex enzo, en hebben weleens gehad over wat we allemaal meegemaakt hadden op dat gebied, waardoor die fetishes van ex ook op tafel kwamen). Ik heb dat gedeelte nooit tegen vriendinnen durven vertellen. Mede omdat zij ook vrienden van ex zijn.
Maar dat gedeelte was voor mij dus ook best lastig. Het ergste was het liegen en vertrouwen schaden, maar als iemand dan ook nog een beetje raar in bed is en de seks op het laatst niks meer voorstelt (omdat ik geen zin meer had) drukt dat wel door op je relatie. Toch fijn om nu iemand te hebben waar ik dat allemaal tegen kwijt kan.
Maar ik ben weleens bang dat al die bagage en verdriet en woede en onzekerheid een beetje te veel is voor mijn nieuwe vriendje. Dat ik hem teveel vertel, omdat ik het zo graag kwijt wil. Maar goed, hij gaf zijn grens aan vorige keer, dus toen ben ik ook gestopt.
En wat me soms bezighoudt is of ik deze man zo leuk vind om wie hij is, of ben ik gewoon te snel blij omdat hij vergeleken met ex zo normaal is, wat voor mij dan al bijzonder lijkt?
Ik vind het heel sterk van je dat je niet op zijn voorstel om weer samen dingen te gaan doen bent ingegaan. Zoals je zelf al zegt: je kan beter (zeker als je gevoel nog zo hoog zit) het contact voorlopig vermijden. Mijn gevoel was al verder weg, maar inderdaad dat missen van aandacht, iemand die naar je luistert, naar diepe dingen, maar ook naar 'kijk ik heb een nieuwe broek' dingen, dat miste ik ook. En tuurlijk voel je je nu alsof jullie bij elkaar horen, want jullie hebben heel lang bij elkaar gehoord. Jij kent hem en hij jou als geen ander. Maar: je zegt het zelf al: waarom dan zoveel pijn en moeite? Dat zou niet nodig moeten zijn in een relatie. Tuurlijk zitten er in elke relatie pieken en dalen, maar als het vooral dalen zijn... da's niet goed. Heel sterk van je meid, dat je zo stevig in je schoenen staat hem ondanks je verlangen, niet te zien. Houwen zo! En ooit ga je iemand vinden die echt van je houdt. Die onzekerheid over jezelf, ik denk dat dat ook wel door je ex versterkt is. Misschien kies je dat soort mannen die het bevestigen, dat is psychologisch waarschijnlijk helaas onze valkuil. Maar ik merk zelf nu wel verschil. Mijn ex was meestal ook niet erg positief over mij. Ja, als ik in een supersexy outfit verscheen wel, maar kon ook weleens zeggen dat ik vooral niet dikker moest worden hoor (ik ben écht niet dik), dat ik maar krullen moest zetten, etc... op zich niet heel dramatische dingen, maar toch voelde ik me alleen maar mooi als ik me helemaal opgedirkt had. Mijn nieuwe vriendje is daar heel anders in. Hij kan zelfs als ik in mijn slonzige trainingsbroek, onopgemaakt en naar zweet stinkend voor hem sta me totaal verliefd aankijken en hardop constateren dat ik zo'n geweldig figuur heb en dat mijn zweet voor hem écht niet stinkt... Zoooo ander gevoel is dat! Hij ziet het vast allemaal door een roze bril omdat hij verliefd is maar het voelt zo anders... en lekker! Dus echt, zulke mannen bestaan ook!
Clea was jouw ex schizofreen? Hoe lastig he, naar de buitenwereld toe zo anders dan achter gesloten deuren. Hoe lang heb jij die relatie volgehouden, en hoe lang geleden uitgegaan? Hoop idd dat je iemand zult vinden die de echte jou ziet, en begrijpt!
Ikzelf had laatst weer soort van inzinking. Was bij nieuwe vriendje en hij vroeg of ik echt niet terugwilde naar ex (hij is soms best onzeker ook, en omdat ik zo lang met ex had denkt 'ie dat soms) en ik ging uitleggen waarom ik dus absoluut niet meer terug wil. En er kwam zoveel woede en verdriet uit. Heb tranen met tuiten gehuild, kon af en toe niet eens meer praten van het gesnotter en gesnik. Was altijd zo stoer en zeker sinds ik het uitmaakte. Gevoel gewoon helemaal weggestopt, geen traan om gelaten, en nu ineens kwam het eruit. En nieuw vriendje luisterde. Zo lief. Op een gegeven moment zei hij wel: stop nu maar even, ik hoef niet alles te weten. Gaf zijn grens aan.
Hij is ook de enige waar ik over de fetishes van ex mee praat. (Nieuwe vriendje en ik zijn nogal open over sex enzo, en hebben weleens gehad over wat we allemaal meegemaakt hadden op dat gebied, waardoor die fetishes van ex ook op tafel kwamen). Ik heb dat gedeelte nooit tegen vriendinnen durven vertellen. Mede omdat zij ook vrienden van ex zijn.
Maar dat gedeelte was voor mij dus ook best lastig. Het ergste was het liegen en vertrouwen schaden, maar als iemand dan ook nog een beetje raar in bed is en de seks op het laatst niks meer voorstelt (omdat ik geen zin meer had) drukt dat wel door op je relatie. Toch fijn om nu iemand te hebben waar ik dat allemaal tegen kwijt kan.
Maar ik ben weleens bang dat al die bagage en verdriet en woede en onzekerheid een beetje te veel is voor mijn nieuwe vriendje. Dat ik hem teveel vertel, omdat ik het zo graag kwijt wil. Maar goed, hij gaf zijn grens aan vorige keer, dus toen ben ik ook gestopt.
En wat me soms bezighoudt is of ik deze man zo leuk vind om wie hij is, of ben ik gewoon te snel blij omdat hij vergeleken met ex zo normaal is, wat voor mij dan al bijzonder lijkt?
vrijdag 27 februari 2009 om 17:27
Hoi Stipjesbeest,
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je af gaat vragen of je vriend het allemaal wel trekt, wat je nu bij hem naar buiten laat komen. Dat kan ook best overweldigend zijn. Je hebt je blijkbaar heel lang stoer en sterk gehouden en misschien voel je niet zozeer verdriet om je ex, maar meer om de verloren relatie en de pijn en vernedering die je toen hebt ondergaan. Misschien is het zelfs woede op jezelf? Dat herken ik tenminste bij mezelf, dat ik achteraf vaak boos bleek te zijn op mijn eigen onmacht.
Maar zoals je al zegt: je nieuwe vriend geeft nu zijn grens duidelijk aan en dat is goed denk ik. Het feit dat hij naar je wil luisteren en erin geïnteresseerd is in je verhaal pleit ook alleen maar voor hem denk ik. Ik zou me niet teveel zorgen maken. Misschien kun je zelf de hoeveelheden 'verleden' en 'oude gevoelens' een beetje doseren.
Je vraag of je je vriend nu zo leuk vindt om wie hij is of om het feit dat hij zo normaal lijkt, kan ik moeilijk beantwoorden. Het is misschien ook niet te beantwoorden, ook voor jezelf niet. Ik zou er maar niet teveel over nadenken en er gewoon van genieten. Hoe voel je je bij hem?
Bedankt voor je lieve woorden trouwens. Het gaat inmiddels gelukkig weer beter, maar het heeft wel bijna een week geduurd. Totdat ik maandag hoorde viavia dat mijn ex min of meer uit de kroeg is gezet. Daardoor kon ik weer meer afstand nemen en wat realistischer denken.
Nu mis ik hem wel weer een beetje... de leuke dingen dan natuurlijk, en die waren er genoeg. Ik mis het gevoel van 'thuiskomen' bij hem, letterlijk en figuurlijk. Soms stel ik me weleens voor dat hij weer voor de deur staat en bij de gedachte alleen al springen de tranen bijna in mijn ogen als ik me voorstel hoe ik me dan zou voelen. Maar over het algemeen trek ik het redelijk goed gelukkig. Ik vind het alleen wel wat leeg en saai zonder hem, maar dat zal wel slijten denk ik.
Ik weet niet of ik onzekerder ben geworden door de relatie. Deels wel denk ik, maar aan de andere kant kon hij me enorm ophemelen e heb ik me nog nooit zo mooi en 'vrouw' gevoeld als bij hem, dus dat is moeilijk te beoordelen.
Ik merk nu trouwens wel dat ik een klein beetje 'wanhopig' aan het checken ben hoe ik bij andere mannen lig. Ik weet dat het veel te vroeg is voor een relatie en ik wil dat ook zeker nog niet, maar ik zit wel op een datingsite een beetje rond te kijken en te mailen...ook voor de afleiding hoor.
Maar van het weekend had ik ineens een enorme crush op iemand in levende lijve. Heb er niks mee gedaan, maar het voelde wel weer 's goed om dit te kunnen hebben. Ik wist niet dat het nog kon eigenlijk. Soms zou ik wel willen dat ik heel hevig verliefd werd nu op een ander (en hij op mij) om deze hele nasleep van mijn vorige relatie te laten bedelven onder een enorm verliefd gevoel. Maar goed, het is gezonder om eens de tijd te nemen om aan mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te gaan werken, voordat ik me in een volgende relatie stort.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je af gaat vragen of je vriend het allemaal wel trekt, wat je nu bij hem naar buiten laat komen. Dat kan ook best overweldigend zijn. Je hebt je blijkbaar heel lang stoer en sterk gehouden en misschien voel je niet zozeer verdriet om je ex, maar meer om de verloren relatie en de pijn en vernedering die je toen hebt ondergaan. Misschien is het zelfs woede op jezelf? Dat herken ik tenminste bij mezelf, dat ik achteraf vaak boos bleek te zijn op mijn eigen onmacht.
Maar zoals je al zegt: je nieuwe vriend geeft nu zijn grens duidelijk aan en dat is goed denk ik. Het feit dat hij naar je wil luisteren en erin geïnteresseerd is in je verhaal pleit ook alleen maar voor hem denk ik. Ik zou me niet teveel zorgen maken. Misschien kun je zelf de hoeveelheden 'verleden' en 'oude gevoelens' een beetje doseren.
Je vraag of je je vriend nu zo leuk vindt om wie hij is of om het feit dat hij zo normaal lijkt, kan ik moeilijk beantwoorden. Het is misschien ook niet te beantwoorden, ook voor jezelf niet. Ik zou er maar niet teveel over nadenken en er gewoon van genieten. Hoe voel je je bij hem?
Bedankt voor je lieve woorden trouwens. Het gaat inmiddels gelukkig weer beter, maar het heeft wel bijna een week geduurd. Totdat ik maandag hoorde viavia dat mijn ex min of meer uit de kroeg is gezet. Daardoor kon ik weer meer afstand nemen en wat realistischer denken.
Nu mis ik hem wel weer een beetje... de leuke dingen dan natuurlijk, en die waren er genoeg. Ik mis het gevoel van 'thuiskomen' bij hem, letterlijk en figuurlijk. Soms stel ik me weleens voor dat hij weer voor de deur staat en bij de gedachte alleen al springen de tranen bijna in mijn ogen als ik me voorstel hoe ik me dan zou voelen. Maar over het algemeen trek ik het redelijk goed gelukkig. Ik vind het alleen wel wat leeg en saai zonder hem, maar dat zal wel slijten denk ik.
Ik weet niet of ik onzekerder ben geworden door de relatie. Deels wel denk ik, maar aan de andere kant kon hij me enorm ophemelen e heb ik me nog nooit zo mooi en 'vrouw' gevoeld als bij hem, dus dat is moeilijk te beoordelen.
Ik merk nu trouwens wel dat ik een klein beetje 'wanhopig' aan het checken ben hoe ik bij andere mannen lig. Ik weet dat het veel te vroeg is voor een relatie en ik wil dat ook zeker nog niet, maar ik zit wel op een datingsite een beetje rond te kijken en te mailen...ook voor de afleiding hoor.
Maar van het weekend had ik ineens een enorme crush op iemand in levende lijve. Heb er niks mee gedaan, maar het voelde wel weer 's goed om dit te kunnen hebben. Ik wist niet dat het nog kon eigenlijk. Soms zou ik wel willen dat ik heel hevig verliefd werd nu op een ander (en hij op mij) om deze hele nasleep van mijn vorige relatie te laten bedelven onder een enorm verliefd gevoel. Maar goed, het is gezonder om eens de tijd te nemen om aan mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te gaan werken, voordat ik me in een volgende relatie stort.
dinsdag 31 maart 2009 om 11:42
Hoihoi!
Daar ben ik weer eens
Hoe gaat het nu met je Valesca? Nog steeds bezig op internet?
Is goede afleiding he? Ik heb het ook een tijdje 'gebruikt' om de leegte op te vullen, de saaiheid, vooral de avonden in je eentje...
En daar heb ik dus mijn huidige vriend ook 'vandaan geplukt'.
Grappig dat je in het weekend ineens en crush had... echt een plotselinge tijdelijke? Is het alweer over? Of hoe is dat verder gelopen?
Zit zelf nou effe maf... Ging alsmaar goed met nieuw vriendje. Steeds leuker eigenlijk, durfde me steeds meer te 'geven' en durfde steeds verliefder te worden, maar nou hadden we van 't weekend echt een beetje vaag gedoe. Allebei eigenlijk veel te druk, langs elkaar heen gecommuniceerd, kleine irritaties... en op één of andere manier vind ik 'm de laatste dagen anders doen.
Afstandelijker, stiller...
Hij heeft het wel steeds over dat 'ie zoveel moet, voor zijn werk, studie, allemaal verplichtingen en stress... maar nou ben ik beetje bang dat 'ie mij ook als verplichting is gaan zien. Juist omdat het even ongemakkelijk ging van 't weekend. Dat 'ie ineens ook de negatieve kanten van een relatie zag, en daardoor een soort omslagpunt had. Kweenie.
Was er gisteravond (ik was alleen thuis) plotseling helemaal van overtuigd dat hij het niet meer ziet zitten. Moest er echt van huilen. Ik ging alle dingen opstapelen die hij anders deed de laatste dagen. Alles was 'een teken' voor dat hij het niet meer wil.
Juist nu, nu ik mijn gevoel openstelde... gaat hij er vandoor?
Ik weet niet hoor. Het zullen wel spoken zijn. Soms sla ik nog steeds op hol. Dat wantrouwen he... Er maar van uit gaan dat als iemand 'anders' doet, het wel een teken zal zijn voor dat 'ie iets in zijn schild voert, of mij niet meer leuk genoeg vindt.
Bah, wat een gepieker. Ik moet er echt mee stoppen. Maar is moeilijk........
Daar ben ik weer eens
Hoe gaat het nu met je Valesca? Nog steeds bezig op internet?
Is goede afleiding he? Ik heb het ook een tijdje 'gebruikt' om de leegte op te vullen, de saaiheid, vooral de avonden in je eentje...
En daar heb ik dus mijn huidige vriend ook 'vandaan geplukt'.
Grappig dat je in het weekend ineens en crush had... echt een plotselinge tijdelijke? Is het alweer over? Of hoe is dat verder gelopen?
Zit zelf nou effe maf... Ging alsmaar goed met nieuw vriendje. Steeds leuker eigenlijk, durfde me steeds meer te 'geven' en durfde steeds verliefder te worden, maar nou hadden we van 't weekend echt een beetje vaag gedoe. Allebei eigenlijk veel te druk, langs elkaar heen gecommuniceerd, kleine irritaties... en op één of andere manier vind ik 'm de laatste dagen anders doen.
Afstandelijker, stiller...
Hij heeft het wel steeds over dat 'ie zoveel moet, voor zijn werk, studie, allemaal verplichtingen en stress... maar nou ben ik beetje bang dat 'ie mij ook als verplichting is gaan zien. Juist omdat het even ongemakkelijk ging van 't weekend. Dat 'ie ineens ook de negatieve kanten van een relatie zag, en daardoor een soort omslagpunt had. Kweenie.
Was er gisteravond (ik was alleen thuis) plotseling helemaal van overtuigd dat hij het niet meer ziet zitten. Moest er echt van huilen. Ik ging alle dingen opstapelen die hij anders deed de laatste dagen. Alles was 'een teken' voor dat hij het niet meer wil.
Juist nu, nu ik mijn gevoel openstelde... gaat hij er vandoor?
Ik weet niet hoor. Het zullen wel spoken zijn. Soms sla ik nog steeds op hol. Dat wantrouwen he... Er maar van uit gaan dat als iemand 'anders' doet, het wel een teken zal zijn voor dat 'ie iets in zijn schild voert, of mij niet meer leuk genoeg vindt.
Bah, wat een gepieker. Ik moet er echt mee stoppen. Maar is moeilijk........
dinsdag 31 maart 2009 om 20:13
Hoi Stipjesbeest. Heel herkenbaar hoor het gevoel te hebben dat je vriend anders doet en je daardoor twijfelt. Ik ga niet vertellen dat je het misschien helemaal fout hebt, dat zou niet eerlijk zijn. Wel weet ik uit ervaring dat kort na onze ontmoeting mijn vriend ook anders deed en ik dacht dat het aan mij lag.
Mijn vriend zei daarop het volgende: Aapje, mijn wereld draait niet om jou alleen. Ik heb mijn werk, de stress die het met zich mee brengt en daardoor kan ik soms wat afstandelijker, in mezelf gekeerd zijn. Ik heb mijn rust dan even nodig en kan daardoor alles op een rijtje zetten. Het heeft niets met jou te maken want dat zou ik eerlijk zeggen als dat wel zo zou zijn.
Het klopt idd... Helaas hebben wij zo'n knauw gekregen dat we veel dingen, vooral negatieve dingen op ons zelf betrekken en dat is niet goed. Na 2 jaar heb ik er soms nog last van en gelukkig wordt het minder maar het gevoel om in de steek gelaten te worden blijft aanwezig... De ene dag helemaal niet en in zo'n "afstandelijke" bui van mijn vriend is het volop aanwezig.
Het enige wat helpt is het bespreekbaar maken met je vriend. Je kunt van alles bedenken en verzinnen en jezelf gek blijven maken met je negatieve gedachten maar dan blijf je erin hangen. Probeer eens wat je voelt op paier te zetten naar hem toe en stuur het op (mail) of gebruik het in een telefoongesprek.
Misschien maak je je drukte om niks.
Succes!
Mijn vriend zei daarop het volgende: Aapje, mijn wereld draait niet om jou alleen. Ik heb mijn werk, de stress die het met zich mee brengt en daardoor kan ik soms wat afstandelijker, in mezelf gekeerd zijn. Ik heb mijn rust dan even nodig en kan daardoor alles op een rijtje zetten. Het heeft niets met jou te maken want dat zou ik eerlijk zeggen als dat wel zo zou zijn.
Het klopt idd... Helaas hebben wij zo'n knauw gekregen dat we veel dingen, vooral negatieve dingen op ons zelf betrekken en dat is niet goed. Na 2 jaar heb ik er soms nog last van en gelukkig wordt het minder maar het gevoel om in de steek gelaten te worden blijft aanwezig... De ene dag helemaal niet en in zo'n "afstandelijke" bui van mijn vriend is het volop aanwezig.
Het enige wat helpt is het bespreekbaar maken met je vriend. Je kunt van alles bedenken en verzinnen en jezelf gek blijven maken met je negatieve gedachten maar dan blijf je erin hangen. Probeer eens wat je voelt op paier te zetten naar hem toe en stuur het op (mail) of gebruik het in een telefoongesprek.
Misschien maak je je drukte om niks.
Succes!
maandag 6 april 2009 om 12:06
Lieve Stipjesbeest,
Via een forum is het nooit makkelijk kletsen met iemand, omdat het niet makkelijk is om snel een mening klaar te hebben, hoewel velen van ons dat eigenlijk wel doen.
Als ik het goed begrijp heb je je twijfels over je huidige vriend, mede dankzij je ex.
Waar ervoor dat deze jongen niet iemand is waarmee het nu ineens koste wat kost moet lukken.
Wat ik zo hoor over je huidige vriendje, dat is ook niet direct een fijne vent. Klinkt eigenlijk als een player die jou ook nu vangt met mooie praatjes, dat- ie het voor jou wel anders gaat doen. Je weet toch dat van dat soort jongens meester zijn in de "ik trouw met je en ik wil je kinderen"- beloften, om alles van je gedaan te krijgen?
Ik ga je niet de les lezen over de volwassen keuzes die je zelf moet maken.
Zou je je ex ook vreemd hebben gevonden, als hij jou na het beeindigen van de relatie gewoon links had laten liggen, en een ander had gekregen? Hij had het je het je dan nooit gezegd dat ie voor je zou willen gaan.Tegenwoordig is er nooit meer ruimte om te laten zien dat je ondanks alles van iemand kan houden, maar het enige "vreemde" is, dat je zijn liefde niet meer beantwoordt.
Vergeet niet dat er ontzettend leuke tijden zijn geweest waarin je waarschijnlijk wel dacht dat deze jongen je ware zou zijn, en blijkbaar ben jij hem heeeeel veel waard. Nog steeds...7 Jaar bij elkaar is niet niets, en het zegt ook een heleboel over wat je WEL aan hem had. Kwaad spreken is het makkelijkst.
Waar zijn de Tristans voor Isolde toch gebleven? Ik wou dat ik ze in deze intetnetgeneratie nog eens tegenkwam....
Om kort te gaan: Zet alles op een rijtje, en durf klare taal te vragen.
Etienne
Via een forum is het nooit makkelijk kletsen met iemand, omdat het niet makkelijk is om snel een mening klaar te hebben, hoewel velen van ons dat eigenlijk wel doen.
Als ik het goed begrijp heb je je twijfels over je huidige vriend, mede dankzij je ex.
Waar ervoor dat deze jongen niet iemand is waarmee het nu ineens koste wat kost moet lukken.
Wat ik zo hoor over je huidige vriendje, dat is ook niet direct een fijne vent. Klinkt eigenlijk als een player die jou ook nu vangt met mooie praatjes, dat- ie het voor jou wel anders gaat doen. Je weet toch dat van dat soort jongens meester zijn in de "ik trouw met je en ik wil je kinderen"- beloften, om alles van je gedaan te krijgen?
Ik ga je niet de les lezen over de volwassen keuzes die je zelf moet maken.
Zou je je ex ook vreemd hebben gevonden, als hij jou na het beeindigen van de relatie gewoon links had laten liggen, en een ander had gekregen? Hij had het je het je dan nooit gezegd dat ie voor je zou willen gaan.Tegenwoordig is er nooit meer ruimte om te laten zien dat je ondanks alles van iemand kan houden, maar het enige "vreemde" is, dat je zijn liefde niet meer beantwoordt.
Vergeet niet dat er ontzettend leuke tijden zijn geweest waarin je waarschijnlijk wel dacht dat deze jongen je ware zou zijn, en blijkbaar ben jij hem heeeeel veel waard. Nog steeds...7 Jaar bij elkaar is niet niets, en het zegt ook een heleboel over wat je WEL aan hem had. Kwaad spreken is het makkelijkst.
Waar zijn de Tristans voor Isolde toch gebleven? Ik wou dat ik ze in deze intetnetgeneratie nog eens tegenkwam....
Om kort te gaan: Zet alles op een rijtje, en durf klare taal te vragen.
Etienne
