Psyche
alle pijlers
Nasleep van een 'verknipte' ex.
dinsdag 10 februari 2009 om 18:46
Twijfelde even of ik dit bij relaties of psyche zou zetten, maar het heeft nogal met dingen in mijn eigen koppie en die van ex te maken, dus toch maar onder psyche...
Even wat trefwoorden over mijn ex:
Fobiën, fetisjisme, obsessief gedrag (vooral wbt andere vrouwen), ging niet lichamelijk, maar wel emotioneel vreemd, leugens, grootheidswaan, depressies, zelfmoordpoging, niet kunnen inleven in andere personen, altijd bevestiging en aandacht nodig, jaloers, altijd in het middelpunt willen staan en zichzelf belangrijker/slimmer/zieliger dan anderen vinden, terwijl hij zelf vindt dat hij zo'n enorm goed luisterend oor is, mij belachelijk maken en tegelijkertijd mij op een voetstuk plaatsen. Fijn verknipt pakketje was 'ie. Al die rare dingen wist ik natuurlijk niet in het begin van de relatie, maar er kwam steeds meer 'shit' boven. Hij heeft heel wat psychologen en pillen versleten.
En toch vond ik 'm ook leuk, want uiteraard had hij ook echt hele leuke kanten. 7 jaar volgehouden. Een jaar geleden eindelijk zelf de knoop doorgehakt na weer een leugen. Hij kan het nog steeds niet accepteren dat het uit is. Vindt mij de liefde van zijn leven, en vindt dat hij een kans verdient te laten zien dat hij nu écht veranderd is, probeert dat bij tijd en wijle duidelijk te maken via de telefoon. Heb 'm al op alle manieren die ik kan bedenken gezegd dat ik hem niet meer wil, tot via zijn psycholoog aan toe.
Maar goed, over zijn 'gestalk' gaat dit topic niet, daar kan ik redelijk mee omgaan.
Waar ik minder goed mee om kan gaan:
Ik heb nu sinds kort een nieuwe man leren kennen, maar ik merk dat ik gewoon niet meer vertrouw op een 'normale' relatie. We zijn nu zo'n 3 maanden samen en tot nu toe komt 'ie over als open, eerlijk en oprecht.
Hij heeft wel nogal een wilde tijd achter de rug qua vrouwen, veel korte relaties (ook een 'lange' van 3 jaar), seksdates... Is over dat alles erg open, en zegt dat 'ie het daarmee wel gehad heeft en nu een stabiele relatie zoekt (en hoopt te gaan hebben met mij). Maar toch...
Ik denk telkens dat hij uiteindelijk ook wel weer verknipt en onstabiel zal blijken te zijn.
Dat ik weer voor 'opvanghuis' mag spelen. De steunpilaar, de rots in de branding, degene die er toch altijd wel voor hem is.
Dat hij vast ook niet te vertrouwen is.
Dat ik de controle niet mag verliezen.
Dat ik in de gaten moet houden dat ik niet weer voorgelogen word.
Dat ik sterk moet blijven, en me niet te veel aan hem moet binden of blootgeven.
Dat ik niet te lief moet zijn omdat hij anders vast ook weer van alles denkt te kunnen flikken.
Kortom: Dat er vast weer allerlei apen uit mouwen zullen gaan komen. Niet nu, nu ik me nog niet zo gebonden aan hem voel, maar juist dan, als ik echt van hem ga houden, en hem niet meer kwijt wil. Juist dan.
Samenvatting: Door mijn verknipte ex ben ik nogal wantrouwig en voorzichtig geworden en heb daar nu last van in prille relatie.
Ik weet niet wat ik precies wil met dit topic. In ieder geval van me afschrijven. Misschien ervaringen van jullie horen. Herkenning, tips, desnoods schoppen onder mijn kont, whatever...
Even wat trefwoorden over mijn ex:
Fobiën, fetisjisme, obsessief gedrag (vooral wbt andere vrouwen), ging niet lichamelijk, maar wel emotioneel vreemd, leugens, grootheidswaan, depressies, zelfmoordpoging, niet kunnen inleven in andere personen, altijd bevestiging en aandacht nodig, jaloers, altijd in het middelpunt willen staan en zichzelf belangrijker/slimmer/zieliger dan anderen vinden, terwijl hij zelf vindt dat hij zo'n enorm goed luisterend oor is, mij belachelijk maken en tegelijkertijd mij op een voetstuk plaatsen. Fijn verknipt pakketje was 'ie. Al die rare dingen wist ik natuurlijk niet in het begin van de relatie, maar er kwam steeds meer 'shit' boven. Hij heeft heel wat psychologen en pillen versleten.
En toch vond ik 'm ook leuk, want uiteraard had hij ook echt hele leuke kanten. 7 jaar volgehouden. Een jaar geleden eindelijk zelf de knoop doorgehakt na weer een leugen. Hij kan het nog steeds niet accepteren dat het uit is. Vindt mij de liefde van zijn leven, en vindt dat hij een kans verdient te laten zien dat hij nu écht veranderd is, probeert dat bij tijd en wijle duidelijk te maken via de telefoon. Heb 'm al op alle manieren die ik kan bedenken gezegd dat ik hem niet meer wil, tot via zijn psycholoog aan toe.
Maar goed, over zijn 'gestalk' gaat dit topic niet, daar kan ik redelijk mee omgaan.
Waar ik minder goed mee om kan gaan:
Ik heb nu sinds kort een nieuwe man leren kennen, maar ik merk dat ik gewoon niet meer vertrouw op een 'normale' relatie. We zijn nu zo'n 3 maanden samen en tot nu toe komt 'ie over als open, eerlijk en oprecht.
Hij heeft wel nogal een wilde tijd achter de rug qua vrouwen, veel korte relaties (ook een 'lange' van 3 jaar), seksdates... Is over dat alles erg open, en zegt dat 'ie het daarmee wel gehad heeft en nu een stabiele relatie zoekt (en hoopt te gaan hebben met mij). Maar toch...
Ik denk telkens dat hij uiteindelijk ook wel weer verknipt en onstabiel zal blijken te zijn.
Dat ik weer voor 'opvanghuis' mag spelen. De steunpilaar, de rots in de branding, degene die er toch altijd wel voor hem is.
Dat hij vast ook niet te vertrouwen is.
Dat ik de controle niet mag verliezen.
Dat ik in de gaten moet houden dat ik niet weer voorgelogen word.
Dat ik sterk moet blijven, en me niet te veel aan hem moet binden of blootgeven.
Dat ik niet te lief moet zijn omdat hij anders vast ook weer van alles denkt te kunnen flikken.
Kortom: Dat er vast weer allerlei apen uit mouwen zullen gaan komen. Niet nu, nu ik me nog niet zo gebonden aan hem voel, maar juist dan, als ik echt van hem ga houden, en hem niet meer kwijt wil. Juist dan.
Samenvatting: Door mijn verknipte ex ben ik nogal wantrouwig en voorzichtig geworden en heb daar nu last van in prille relatie.
Ik weet niet wat ik precies wil met dit topic. In ieder geval van me afschrijven. Misschien ervaringen van jullie horen. Herkenning, tips, desnoods schoppen onder mijn kont, whatever...
dinsdag 10 februari 2009 om 20:28
Gedeeltelijke herkenning, net als Liefje. Sinds 3 jaar heb ik echter een "normale" partner maar dat heeft, net als jij nu, heel wat voeten in aarde gehad.
Wat mij enorm geholpen heeft is er over praten met mijn huidige partner. Natuurlijk heeft je vertrouwen en alles wat er bij komt kijken een enorme deuk opgelopen. Ik kon niet geloven dat mijn partner echt van mij hield... van mijn goede dingen en van mijn minder leuke en goede dingen.
Het vertrouwen heeft moeten groeien en nu nog soms loop ik in een valkuil. Gelukkig ziet mijn partner dat en staan we er beiden bij stil. Waarom doe ik dat, wat is mijn gevoel daarbij en hoe kan ik dat oplossen.
Liefde kan echt heel mooi zijn maar moet het groeien. Het begin is er....
Gun jezelf de tijd en stel voor jezelf grenzen vast. Wat pik je wel en wat pik je niet. Nogmaals praat erover met je nieuwe vriend. Als hij echt van jou houdt zal hij je helpen en rekening met je houden zodat je je iig serieus genomen en bemind voelt.
Probeer ervan te genieten en besef dat er ook mannen zijn die wel eerlijk en oprecht zijn.
Wat mij enorm geholpen heeft is er over praten met mijn huidige partner. Natuurlijk heeft je vertrouwen en alles wat er bij komt kijken een enorme deuk opgelopen. Ik kon niet geloven dat mijn partner echt van mij hield... van mijn goede dingen en van mijn minder leuke en goede dingen.
Het vertrouwen heeft moeten groeien en nu nog soms loop ik in een valkuil. Gelukkig ziet mijn partner dat en staan we er beiden bij stil. Waarom doe ik dat, wat is mijn gevoel daarbij en hoe kan ik dat oplossen.
Liefde kan echt heel mooi zijn maar moet het groeien. Het begin is er....
Gun jezelf de tijd en stel voor jezelf grenzen vast. Wat pik je wel en wat pik je niet. Nogmaals praat erover met je nieuwe vriend. Als hij echt van jou houdt zal hij je helpen en rekening met je houden zodat je je iig serieus genomen en bemind voelt.
Probeer ervan te genieten en besef dat er ook mannen zijn die wel eerlijk en oprecht zijn.
woensdag 11 februari 2009 om 01:16
Als jij alle dingen die je ex jou zoveel pijn heeft gedaan herkent..denk dan in godsnaam eens aan jezelf! en ik weet hoe moelijk dat is..tips..ik kan je wel van alles vertellen maar...
kijk zelf maar of je met onderstaande wat kunt..
1. http://www.youtube.com/watch?v=LltqFAxg2WU
en ten tweede
lees het boek:
als hij maar gelukkig is...
en als je dan nog vragen hebt...je mag me altijd mailen.
Ik denk wel heel herkenbaar voor je!
succes met allles!
kijk zelf maar of je met onderstaande wat kunt..
1. http://www.youtube.com/watch?v=LltqFAxg2WU
en ten tweede
lees het boek:
als hij maar gelukkig is...
en als je dan nog vragen hebt...je mag me altijd mailen.
Ik denk wel heel herkenbaar voor je!
succes met allles!
woensdag 11 februari 2009 om 01:41
Ik denk dat je je nieuwe vriend moet gaan vertellen waar je mee zit. Billen bloot. Het is niet leuk, het is al helemaal niet leuk om te gaan klagen over je ex tegen je nieuwe vriend (niet doen dus) maar de punten die je noemt zijn nogal cruciaal en op dezelfde manier als je ze hier opschrijft kun je ze bij hem laten weten.
Vervolgens is het te hopen dat je nieuwe vriend dit niet persoonlijk opvat (het is ook niet persoonlijk, het is uitsluitend jóuw angst om weer in zo'n nare relatie terecht te komen) en met een hoop geduld jou bijstaat in weer te durven vertrouwen in liefde, en in hem.
Zou mijn lijstje kunnen zijn hoor. En ik denk niet dat er een goed moment is om na zo'n nare relatie aan een nieuwe relatie te beginnen, dus of je nu begint of over een jaar of tien, de angst blijft, en volgens mij moet die in een goede relatie ook kunnen worden benoemd.
Maar ja, da's theorie. Ik sta nog in Liefje's schoenen.
Vervolgens is het te hopen dat je nieuwe vriend dit niet persoonlijk opvat (het is ook niet persoonlijk, het is uitsluitend jóuw angst om weer in zo'n nare relatie terecht te komen) en met een hoop geduld jou bijstaat in weer te durven vertrouwen in liefde, en in hem.
Zou mijn lijstje kunnen zijn hoor. En ik denk niet dat er een goed moment is om na zo'n nare relatie aan een nieuwe relatie te beginnen, dus of je nu begint of over een jaar of tien, de angst blijft, en volgens mij moet die in een goede relatie ook kunnen worden benoemd.
Maar ja, da's theorie. Ik sta nog in Liefje's schoenen.
woensdag 11 februari 2009 om 08:31
eens met mamzelle. Dan weet je nieuwe vriend ook gewoon waar hij aan toe is en kan hij daar rekening mee houden. Op het moment dat hij dit echt snapt en ook van je accepteerd, zal hij (hopelijk) bewijzen dat hij wel te vertrouwen is, waardoor jij weer meer vertrouwen in mannen in het algemeen ook krijgt. (Idee: niet iedereen is zoals je ex)
woensdag 11 februari 2009 om 21:12
Wat een lieve reacties allemaal!
Liefje, wat vervelend voor je dat het na 4 jaar nog steeds meespeelt. Dank voor je aanmoediging om ook trots te zijn en ervan te genieten. Dat wens ik ook jou toe!
Hou je mannen bewust op afstand, of kom je gewoon niet de juiste tegen?
Palientje, ik kan geloof ik niet heel veel met je link. Ik volg Grey's Anatomy niet, dus misschien mis ik even wat je bedoelt? (Behalve dat Patrick Dempsey een erg lekker ding blijft ). Kun je me uitleggen?
Dat boek heb ik eens opgezocht, misschien moet ik het maar eens kopen.
Bosaapje, wat enorm fijn dat je nu alweer 3 jaar een 'normale' man hebt! Wat goed dat hij zo met je mee denkt en helpt je vertrouwen terug te krijgen. Geniet ervan!
Heb je nog tips wat ik vooral NIET moet vertellen of uitkramen? Hoe deed jij dat als je 'het' weer had... meteen zeggen? Of eerst zelf proberen tot rust te komen?
Mamzelle en Lindaatje, ik heb mijn nieuwe vriend er wel wat over verteld. Begon natuurlijk omdat ex toch nog wat stalkt(e). Wou daar wel eerlijk over zijn. Wie dat was, wat voor persoon, en wat dat met me heeft gedaan (al ben ik dat laatste nog aan het ontdekken). Hij probeert me vaak gerust te stellen, of te laten blijken dat hij van me houdt (hoe pril het allemaal ook is).
Wat ik wel lastig vind soms, is om uit te leggen, aan hem, en ook voor mezelf, wat het nou precies was waardoor mijn ex zo raar deed. Wat 'mankeerde' hem nou eigenlijk? Ik weet dat hij veel psychs heeft gehad, maar allemaal gaven ze het na een tijdje op of hij vond ze maar onbekwaam en kapte er weer mee. Geen stempel van: je hebt dit of dat. Geen duidelijkheid waar hij of ik iets mee kon. Geen hokje... op een of andere manier zoek ik dat een beetje. Wat was mijn deel, wat het zijne... wat is het precies waar ik nu aan moet werken...
Liefje, wat vervelend voor je dat het na 4 jaar nog steeds meespeelt. Dank voor je aanmoediging om ook trots te zijn en ervan te genieten. Dat wens ik ook jou toe!
Hou je mannen bewust op afstand, of kom je gewoon niet de juiste tegen?
Palientje, ik kan geloof ik niet heel veel met je link. Ik volg Grey's Anatomy niet, dus misschien mis ik even wat je bedoelt? (Behalve dat Patrick Dempsey een erg lekker ding blijft ). Kun je me uitleggen?
Dat boek heb ik eens opgezocht, misschien moet ik het maar eens kopen.
Bosaapje, wat enorm fijn dat je nu alweer 3 jaar een 'normale' man hebt! Wat goed dat hij zo met je mee denkt en helpt je vertrouwen terug te krijgen. Geniet ervan!
Heb je nog tips wat ik vooral NIET moet vertellen of uitkramen? Hoe deed jij dat als je 'het' weer had... meteen zeggen? Of eerst zelf proberen tot rust te komen?
Mamzelle en Lindaatje, ik heb mijn nieuwe vriend er wel wat over verteld. Begon natuurlijk omdat ex toch nog wat stalkt(e). Wou daar wel eerlijk over zijn. Wie dat was, wat voor persoon, en wat dat met me heeft gedaan (al ben ik dat laatste nog aan het ontdekken). Hij probeert me vaak gerust te stellen, of te laten blijken dat hij van me houdt (hoe pril het allemaal ook is).
Wat ik wel lastig vind soms, is om uit te leggen, aan hem, en ook voor mezelf, wat het nou precies was waardoor mijn ex zo raar deed. Wat 'mankeerde' hem nou eigenlijk? Ik weet dat hij veel psychs heeft gehad, maar allemaal gaven ze het na een tijdje op of hij vond ze maar onbekwaam en kapte er weer mee. Geen stempel van: je hebt dit of dat. Geen duidelijkheid waar hij of ik iets mee kon. Geen hokje... op een of andere manier zoek ik dat een beetje. Wat was mijn deel, wat het zijne... wat is het precies waar ik nu aan moet werken...
woensdag 11 februari 2009 om 21:22
Het is moeilijk om iemand in een hokje te plaatsen, en als hij verschillende gezichten heeft laten zien, of helemaal niets heeft laten zien, kan het best zijn dat er verschillende diagnoses, of geen, zijn gesteld.
Als je je een beetje wil inlezen in zijn kant van het verhaal kun je misschien terecht op de site moeilijkemensen.nl. Of e-psychiater.nl.
Uitsluitsel ga je niet krijgen, tenzij je van hem een diagnose te horen krijgt, en het klinkt niet alsof dat zal gaan gebeuren.
Jouw kant van het verhaal is verwerken wat er is gebeurd in die relatie en je angsten bespreken. Het kan best zijn dat je daarbij behoefte hebt aan ondersteuning van een psycholoog. Als je een vrijgevestigde zoekt kun je in de 8 sessies o.i.d. die je verzekering (denk ik) vergoedt best al een heel eind komen.
Mocht dat niet genoeg zijn omdat jij zelf ook last hebt van de één of andere stoornis dan kan ze je adviseren om bij het ggz of iets dergelijks terecht te gaan.
Kun je hier wat mee?
Fijn dat je vriend tot nu toe begripvol reageert. En onderschat beslist niet de impact van zo'n relatie op eigenlijk alles wat je tot dan toe normaal vond.
Als je je een beetje wil inlezen in zijn kant van het verhaal kun je misschien terecht op de site moeilijkemensen.nl. Of e-psychiater.nl.
Uitsluitsel ga je niet krijgen, tenzij je van hem een diagnose te horen krijgt, en het klinkt niet alsof dat zal gaan gebeuren.
Jouw kant van het verhaal is verwerken wat er is gebeurd in die relatie en je angsten bespreken. Het kan best zijn dat je daarbij behoefte hebt aan ondersteuning van een psycholoog. Als je een vrijgevestigde zoekt kun je in de 8 sessies o.i.d. die je verzekering (denk ik) vergoedt best al een heel eind komen.
Mocht dat niet genoeg zijn omdat jij zelf ook last hebt van de één of andere stoornis dan kan ze je adviseren om bij het ggz of iets dergelijks terecht te gaan.
Kun je hier wat mee?
Fijn dat je vriend tot nu toe begripvol reageert. En onderschat beslist niet de impact van zo'n relatie op eigenlijk alles wat je tot dan toe normaal vond.
woensdag 11 februari 2009 om 21:38
Hoi Stipjesbeest,
Ik kan me je angsten héél goed voorstellen! Het is ook niet niks om na zo'n moeilijke relatie weer vertrouwen te vinden voor een nieuwe relatie. Maar ik denk dat de tip van dat boek wel een goeie voor je zal zijn.
Ik kom zelf net (zo'n drie weken geleden uit gemaakt) uit een zelfde soort relatie van bijna 8 jaar. Na een hoop gelazer, veel hoogte- en dieptepunten en veel pijn en moeite heb ik nu echt een punt achter deze relatie kunnen zetten. Mijn ex-vriend heeft veel van de trekken die jij hierboven beschrijft. Hij had alleen wel een diagnose: Bipolaire stoornis.
Ik zit nu nog middenin het 'losmaakproces' en dat is niet bepaald makkelijk. Ben trouwens ook wel benieuwd naar hoe jij daar destijds mee omgegaan bent. Waarschijnlijk heb je ook veel geïnvesteerd in die relatie als ik je bericht hier zo lees. Hoe is het je uiteindelijk gelukt om los van hem te komen?
Het is nu een jaar uit zeg je, dat is op zich nog niet zo lang. Wanneer voelde je dat je emotioneel ook los van hem kwam?
Sorry hoor... beetje off topic misschien, maar gezien mijn eigen situatie ben ik hier even heel erg benieuwd naar.
Wat betreft je nieuwe relatie: Ik zou het in ieder geval rustig aan doen en de tijd geven. Als hij het echt voor je is, zal hij ook geduld hebben en je begrijpen als hij je hem verteld hebt uit wat voor een relatie je komt. Zo niet, dan is hij dus niet de moeite waard. beetje cru misschien, maar zo denk ik erover.
Ook het boek 'Monsterverbond' van Caroline Roodvoets is een goed boek om te lezen alvorens je je weer in een serieuze relatie stort. Vooral in de laatste hoofdstukken reikt ze je handvaten aan waaraan je 'foute mannen' kunt herkennen en hoe het is om een nieuwe relatie an te gaan na een relatie met een 'foute man'. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ik kan me je angsten héél goed voorstellen! Het is ook niet niks om na zo'n moeilijke relatie weer vertrouwen te vinden voor een nieuwe relatie. Maar ik denk dat de tip van dat boek wel een goeie voor je zal zijn.
Ik kom zelf net (zo'n drie weken geleden uit gemaakt) uit een zelfde soort relatie van bijna 8 jaar. Na een hoop gelazer, veel hoogte- en dieptepunten en veel pijn en moeite heb ik nu echt een punt achter deze relatie kunnen zetten. Mijn ex-vriend heeft veel van de trekken die jij hierboven beschrijft. Hij had alleen wel een diagnose: Bipolaire stoornis.
Ik zit nu nog middenin het 'losmaakproces' en dat is niet bepaald makkelijk. Ben trouwens ook wel benieuwd naar hoe jij daar destijds mee omgegaan bent. Waarschijnlijk heb je ook veel geïnvesteerd in die relatie als ik je bericht hier zo lees. Hoe is het je uiteindelijk gelukt om los van hem te komen?
Het is nu een jaar uit zeg je, dat is op zich nog niet zo lang. Wanneer voelde je dat je emotioneel ook los van hem kwam?
Sorry hoor... beetje off topic misschien, maar gezien mijn eigen situatie ben ik hier even heel erg benieuwd naar.
Wat betreft je nieuwe relatie: Ik zou het in ieder geval rustig aan doen en de tijd geven. Als hij het echt voor je is, zal hij ook geduld hebben en je begrijpen als hij je hem verteld hebt uit wat voor een relatie je komt. Zo niet, dan is hij dus niet de moeite waard. beetje cru misschien, maar zo denk ik erover.
Ook het boek 'Monsterverbond' van Caroline Roodvoets is een goed boek om te lezen alvorens je je weer in een serieuze relatie stort. Vooral in de laatste hoofdstukken reikt ze je handvaten aan waaraan je 'foute mannen' kunt herkennen en hoe het is om een nieuwe relatie an te gaan na een relatie met een 'foute man'. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
woensdag 11 februari 2009 om 21:55
Lief Stipjesbeest,
Weer de liefdesboot instappen en je zelf 'geven' is lastig als je een ingewikkelde relatie achter de rug hebt. Daar weet ook ik alles van. Maar blijkbaar ben je er wel aan toe, anders had je niet al weer drie maanden een relatie met iemand. Toch? Het is dus overduidelijk iets wat je zelf graag weer wil.
Nu komt er altijd een stuk verleden kijken bij het beginnen van een nieuwe relatie maar ik hoop voor jou dat je deze relatie ook kunt zien als een onbeschreven blad, niet bekladderd met zaken uit het verleden. Dat zou zonde zijn en ook onterecht.
Als je kijkt naar je vorige relatie, wat zie je dan? Hoe zie je jouw eigen rol in dat geheel? Je bleef zeven jaar (ik bleef tien jaar, ik bedoel dit dus ook absoluut niet verwijtend, het is een oprechte vraag), dat deed je met een reden. Weet je zelf de reden nog? Hij was leuk maar leuk alleen is niet genoeg natuurlijk. Wat maakte hij in je los en wat heb je daar van geleerd?
Je hebt veel meegemaakt in die zeven jaar. Veel vervelende, emotioneel hele moeilijke dingen. Maar je ging er wel zeven jaar mee door. Zou je dat nu weer doen denk je? Of denk je dat je geleerd hebt om beter op je eigen grenzen te passen? Of ben je misschien makkelijker geworden juist? Dat je minder snel in paniek gaat raken bij iets wat een ander misschien 'vreemd' vindt? Omdat je het allemaal al meegemaakt hebt eerder?
Praten met je nieuwe geliefde over wat je meegemaakt hebt moet je zeker doen. Ik hoop dat je iemand getroffen hebt die naar je wil luisteren. Mijn huidige echtgenoot heeft het eerste jaar van onze relatie heel erg veel naar mij geluisterd, daarna nam de behoefte om te praten af.
Misschien dat jouw vriend geen zin heeft om een jaar naar je te luisteren, misschien heb jij geen zin om er een jaar over te praten, allemaal mogelijk, wat belangrijk is, is dat jij je niet af laat remmen door je verleden. Want dan 'wint' dat verleden en heeft de toekomst geen kans van slagen. Je bent nu samen met een andere man dan je ex was. Je voelt en ziet zelf heel goed waar de verschillen zitten, probeer het vergelijken achterwege te laten, dat verdient je nieuwe vriend niet.
Doe voorlopig geen grote stappen samen. Geen huis kopen, samenwonen, trouwen of een kind krijgen. Ga eerst eens twee weken op vakantie. Samenwonen e.d. kan over een jaar ook nog. Heb geen haast en geniet van wat je hebt, terwijl je langzaamaan heengroeit over wat er in de jaren met je ex gebeurde.
Genees en neem daar je tijd voor maar ga wel vooruit en niet terug. Aan terug kun je niks meer doen, aan vooruit kun je álles doen.
Geniet vooral, je mag nu.......
Weer de liefdesboot instappen en je zelf 'geven' is lastig als je een ingewikkelde relatie achter de rug hebt. Daar weet ook ik alles van. Maar blijkbaar ben je er wel aan toe, anders had je niet al weer drie maanden een relatie met iemand. Toch? Het is dus overduidelijk iets wat je zelf graag weer wil.
Nu komt er altijd een stuk verleden kijken bij het beginnen van een nieuwe relatie maar ik hoop voor jou dat je deze relatie ook kunt zien als een onbeschreven blad, niet bekladderd met zaken uit het verleden. Dat zou zonde zijn en ook onterecht.
Als je kijkt naar je vorige relatie, wat zie je dan? Hoe zie je jouw eigen rol in dat geheel? Je bleef zeven jaar (ik bleef tien jaar, ik bedoel dit dus ook absoluut niet verwijtend, het is een oprechte vraag), dat deed je met een reden. Weet je zelf de reden nog? Hij was leuk maar leuk alleen is niet genoeg natuurlijk. Wat maakte hij in je los en wat heb je daar van geleerd?
Je hebt veel meegemaakt in die zeven jaar. Veel vervelende, emotioneel hele moeilijke dingen. Maar je ging er wel zeven jaar mee door. Zou je dat nu weer doen denk je? Of denk je dat je geleerd hebt om beter op je eigen grenzen te passen? Of ben je misschien makkelijker geworden juist? Dat je minder snel in paniek gaat raken bij iets wat een ander misschien 'vreemd' vindt? Omdat je het allemaal al meegemaakt hebt eerder?
Praten met je nieuwe geliefde over wat je meegemaakt hebt moet je zeker doen. Ik hoop dat je iemand getroffen hebt die naar je wil luisteren. Mijn huidige echtgenoot heeft het eerste jaar van onze relatie heel erg veel naar mij geluisterd, daarna nam de behoefte om te praten af.
Misschien dat jouw vriend geen zin heeft om een jaar naar je te luisteren, misschien heb jij geen zin om er een jaar over te praten, allemaal mogelijk, wat belangrijk is, is dat jij je niet af laat remmen door je verleden. Want dan 'wint' dat verleden en heeft de toekomst geen kans van slagen. Je bent nu samen met een andere man dan je ex was. Je voelt en ziet zelf heel goed waar de verschillen zitten, probeer het vergelijken achterwege te laten, dat verdient je nieuwe vriend niet.
Doe voorlopig geen grote stappen samen. Geen huis kopen, samenwonen, trouwen of een kind krijgen. Ga eerst eens twee weken op vakantie. Samenwonen e.d. kan over een jaar ook nog. Heb geen haast en geniet van wat je hebt, terwijl je langzaamaan heengroeit over wat er in de jaren met je ex gebeurde.
Genees en neem daar je tijd voor maar ga wel vooruit en niet terug. Aan terug kun je niks meer doen, aan vooruit kun je álles doen.
Geniet vooral, je mag nu.......
woensdag 11 februari 2009 om 22:30
quote:mamzelle schreef op 11 februari 2009 @ 21:22:
Het is moeilijk om iemand in een hokje te plaatsen, en als hij verschillende gezichten heeft laten zien, of helemaal niets heeft laten zien, kan het best zijn dat er verschillende diagnoses, of geen, zijn gesteld.
Als je je een beetje wil inlezen in zijn kant van het verhaal kun je misschien terecht op de site moeilijkemensen.nl. Of e-psychiater.nl.
Uitsluitsel ga je niet krijgen, tenzij je van hem een diagnose te horen krijgt, en het klinkt niet alsof dat zal gaan gebeuren.
Heb wel wat zitten snuffelen idd op het net, hokjes plaatsen gaat nooit uiteraard. Maar sommige hokjes passen wel erg goed Theatrale persoonlijkheid bijvoorbeeld, en dit lijstje 'Compensatory Narcissistic Disorder' ) is gewoon totaal op hem van toepassing. Met daarnaast nog wat andere dingen... Ik moet niet zelf gaan diagnostiseren natuurlijk. Dat kan ook niet. Maar het scheelt om eens te lezen dat het misschien daarom wel kwam dat hij altijd vond dat ik 'm te weinig complimenten gaf. Dat ie daarom niet tegen kon als ik eens iets 'bereikte' etc...quote:Kun je hier wat mee?Jazeker. Ben nog niet zo ver dat ik meteen morgen een psych ga bellen, maar speel wel met de gedachte. Kan altijd eens kijken of het wat voor me is...
Het is moeilijk om iemand in een hokje te plaatsen, en als hij verschillende gezichten heeft laten zien, of helemaal niets heeft laten zien, kan het best zijn dat er verschillende diagnoses, of geen, zijn gesteld.
Als je je een beetje wil inlezen in zijn kant van het verhaal kun je misschien terecht op de site moeilijkemensen.nl. Of e-psychiater.nl.
Uitsluitsel ga je niet krijgen, tenzij je van hem een diagnose te horen krijgt, en het klinkt niet alsof dat zal gaan gebeuren.
Heb wel wat zitten snuffelen idd op het net, hokjes plaatsen gaat nooit uiteraard. Maar sommige hokjes passen wel erg goed Theatrale persoonlijkheid bijvoorbeeld, en dit lijstje 'Compensatory Narcissistic Disorder' ) is gewoon totaal op hem van toepassing. Met daarnaast nog wat andere dingen... Ik moet niet zelf gaan diagnostiseren natuurlijk. Dat kan ook niet. Maar het scheelt om eens te lezen dat het misschien daarom wel kwam dat hij altijd vond dat ik 'm te weinig complimenten gaf. Dat ie daarom niet tegen kon als ik eens iets 'bereikte' etc...quote:Kun je hier wat mee?Jazeker. Ben nog niet zo ver dat ik meteen morgen een psych ga bellen, maar speel wel met de gedachte. Kan altijd eens kijken of het wat voor me is...
woensdag 11 februari 2009 om 22:57
quote:Valesca C schreef op 11 februari 2009 @ 21:38:
Ik kom zelf net (zo'n drie weken geleden uit gemaakt) uit een zelfde soort relatie van bijna 8 jaar. Na een hoop gelazer, veel hoogte- en dieptepunten en veel pijn en moeite heb ik nu echt een punt achter deze relatie kunnen zetten. Mijn ex-vriend heeft veel van de trekken die jij hierboven beschrijft. Hij had alleen wel een diagnose: Bipolaire stoornis.
Wat sterk van je, Valesca, dat je de moed hebt gehad er een punt achter te zetten. Ik weet hoe moeilijk het is, en ook al heb ik nu dus last van de nasleep, het is tegelijk ook een bevrijding. Voel jij dat ook? Alsof je jezelf eindelijk uit een ingewikkeld web losgetrokken bent, en eindelijk eens de balans kunt opmaken. Je eigen balans. Niet meer dat vechten om het goed te krijgen met hem. Maar kiezen voor jezelf en jezelf iets beters gunnen.
quote:
Ik zit nu nog middenin het 'losmaakproces' en dat is niet bepaald makkelijk. Ben trouwens ook wel benieuwd naar hoe jij daar destijds mee omgegaan bent. Waarschijnlijk heb je ook veel geïnvesteerd in die relatie als ik je bericht hier zo lees. Hoe is het je uiteindelijk gelukt om los van hem te komen?
Het is nu een jaar uit zeg je, dat is op zich nog niet zo lang. Wanneer voelde je dat je emotioneel ook los van hem kwam?
Sorry hoor... beetje off topic misschien, maar gezien mijn eigen situatie ben ik hier even heel erg benieuwd naar.
Best wel ontopic toch?
Voor mij heeft het losmaakproces al tijdens de relatie plaatsgevonden. Ik kreeg steeds minder het idee met hem verbonden te zijn. Soms kon ik echt naar hem zitten kijken en denken: ik ken je gewoon helemaal niet. Ben jij nou mijn vriend, waar ik al 7 jaar alles mee deel?
Het is soort van ongemerkt gegaan ook. Denk dat ik bij elke knauw een muurtje extra om me heen bouwde. Elke keer weer moeilijkheden, ruzies waarin ik gewoon niet meer het gevoel kreeg dat hij echt begreep wat ik bedoelde, weer proberen, opnieuw grenzen overschreden.
En toch wou ik het gevecht niet opgeven. Ook al was mijn gevoel gewoon al helemaal weggeschuurd. (we deden wel leuke dingen, maar ik had bijvoorbeeld helemaaaaal geen zin meer om met hem te vrijen)
Ik ging steeds meer aan de toekomst denken (loop tegen de 30) en bedacht dan: wil ik met hem oud worden, samenwonen, kinderen krijgen? En dan werd ik alleen maar angstig dat ik dan mijn hele leven aan dit gedoe vast zou zitten. Die angsten, die onzekerheid, dat wantrouwen en controlerende gedrag dat ik had ontwikkeld... en besefte me steeds meer dat ik dat niet wilde. Dat vertrouwen toch echt 1 van de allerbelangrijkste dingen is in een relatie, en dat dat nou net hetgeen was dat niet goed zat. En toen hij tijdens een periode dat we het echt weer gingen proberen, gewoon wekenlang recht in mijn gezicht bleek te liegen (over een 'goede vriendin') ging ineens de knop om. BAM. Hij verandert niet. Ik kan hem niet veranderen. Toen was ik ook ineens zo zeker van mijn zaak, en tot op heden nog geen greintje spijt gehad van het verbreken van de relatie.
Ik kom zelf net (zo'n drie weken geleden uit gemaakt) uit een zelfde soort relatie van bijna 8 jaar. Na een hoop gelazer, veel hoogte- en dieptepunten en veel pijn en moeite heb ik nu echt een punt achter deze relatie kunnen zetten. Mijn ex-vriend heeft veel van de trekken die jij hierboven beschrijft. Hij had alleen wel een diagnose: Bipolaire stoornis.
Wat sterk van je, Valesca, dat je de moed hebt gehad er een punt achter te zetten. Ik weet hoe moeilijk het is, en ook al heb ik nu dus last van de nasleep, het is tegelijk ook een bevrijding. Voel jij dat ook? Alsof je jezelf eindelijk uit een ingewikkeld web losgetrokken bent, en eindelijk eens de balans kunt opmaken. Je eigen balans. Niet meer dat vechten om het goed te krijgen met hem. Maar kiezen voor jezelf en jezelf iets beters gunnen.
quote:
Ik zit nu nog middenin het 'losmaakproces' en dat is niet bepaald makkelijk. Ben trouwens ook wel benieuwd naar hoe jij daar destijds mee omgegaan bent. Waarschijnlijk heb je ook veel geïnvesteerd in die relatie als ik je bericht hier zo lees. Hoe is het je uiteindelijk gelukt om los van hem te komen?
Het is nu een jaar uit zeg je, dat is op zich nog niet zo lang. Wanneer voelde je dat je emotioneel ook los van hem kwam?
Sorry hoor... beetje off topic misschien, maar gezien mijn eigen situatie ben ik hier even heel erg benieuwd naar.
Best wel ontopic toch?
Voor mij heeft het losmaakproces al tijdens de relatie plaatsgevonden. Ik kreeg steeds minder het idee met hem verbonden te zijn. Soms kon ik echt naar hem zitten kijken en denken: ik ken je gewoon helemaal niet. Ben jij nou mijn vriend, waar ik al 7 jaar alles mee deel?
Het is soort van ongemerkt gegaan ook. Denk dat ik bij elke knauw een muurtje extra om me heen bouwde. Elke keer weer moeilijkheden, ruzies waarin ik gewoon niet meer het gevoel kreeg dat hij echt begreep wat ik bedoelde, weer proberen, opnieuw grenzen overschreden.
En toch wou ik het gevecht niet opgeven. Ook al was mijn gevoel gewoon al helemaal weggeschuurd. (we deden wel leuke dingen, maar ik had bijvoorbeeld helemaaaaal geen zin meer om met hem te vrijen)
Ik ging steeds meer aan de toekomst denken (loop tegen de 30) en bedacht dan: wil ik met hem oud worden, samenwonen, kinderen krijgen? En dan werd ik alleen maar angstig dat ik dan mijn hele leven aan dit gedoe vast zou zitten. Die angsten, die onzekerheid, dat wantrouwen en controlerende gedrag dat ik had ontwikkeld... en besefte me steeds meer dat ik dat niet wilde. Dat vertrouwen toch echt 1 van de allerbelangrijkste dingen is in een relatie, en dat dat nou net hetgeen was dat niet goed zat. En toen hij tijdens een periode dat we het echt weer gingen proberen, gewoon wekenlang recht in mijn gezicht bleek te liegen (over een 'goede vriendin') ging ineens de knop om. BAM. Hij verandert niet. Ik kan hem niet veranderen. Toen was ik ook ineens zo zeker van mijn zaak, en tot op heden nog geen greintje spijt gehad van het verbreken van de relatie.
woensdag 11 februari 2009 om 23:35
quote:eleonora schreef op 11 februari 2009 @ 21:55:
Weer de liefdesboot instappen en je zelf 'geven' is lastig als je een ingewikkelde relatie achter de rug hebt. Daar weet ook ik alles van. Maar blijkbaar ben je er wel aan toe, anders had je niet al weer drie maanden een relatie met iemand. Toch? Het is dus overduidelijk iets wat je zelf graag weer wil.
Soms ben ik wel bang dat ik te snel ga. Te graag een relatie wil, of teveel een man nodig heb, en dus niet zelfstandig durf te zijn. Maar ja, ik voel me goed bij deze man, heb niet het gevoel dat ik me in hem verlies... behalve dat nu deze angsten dus de kop op gaan steken nu ik hem wat meer emotioneel toelaat... Ik hoop idd dat het niet door mijn bagage de soep in loopt. Als het niks wordt, dan hoop ik dat dat een 'gezonde' reden heeft.
quote:Als je kijkt naar je vorige relatie, wat zie je dan? Hoe zie je jouw eigen rol in dat geheel? Je bleef zeven jaar (ik bleef tien jaar, ik bedoel dit dus ook absoluut niet verwijtend, het is een oprechte vraag), dat deed je met een reden. Weet je zelf de reden nog? Hij was leuk maar leuk alleen is niet genoeg natuurlijk. Wat maakte hij in je los en wat heb je daar van geleerd?
Voorbeeld wat me te binnen schiet: dat ik jaaaren geleden na een heel heel heftige ruzie hem alleen maar gehouden heb (hij smeekte letterlijk op zijn knieën) omdat ik dacht: ik neem wraak! Ik ga je gebruiken om mij happy te maken, je gaat voor me sloven, je gaat je uit de naad werken voor mij. Nu mag jij eens pijn hebben. Vreemd he... zeker als ik het achteraf bekijk. Hoe kon ik zoiets bedenken?
Daarna ging het wel steeds leuker, waardoor ik weer een beetje ontdooide. Het was naast alle moeilijkheden ook gewoon een heel grappige, humorvolle, excentrieke en enthousiaste vent. Ik kon echt enorm met hem lachen, we hadden 'onze' grapjes, wij waren samen in voor van alles, iedereen vond ons een leuk stel, etc... dat laatste tja, da's weer een verhaal apart he... wat je naar anderen toe uitstraalt...
Maar ik denk vooral dat ik wilde vechten. Het voelde als opgeven als ik me liet ontmoedigen door de moeilijke dingen. Ik dacht: ik kan het wel aan. Ik geef niet op. En de onvermijdelijke foute gedachte: ik verander hem wel. Ik dacht dat hij echt op een dag zou gaan inzien dat andere mensen ook grenzen hebben, en dat hij ze zou begrijpen. Dat hij zijn gekke trekjes zou kunnen aanpassen (dmv zijn psychologen bijv.) tot aanvaardbaar niveau. Hij wilde het zelf ook. En ik wilde hem steunen. En ik wilde hem weer vertrouwen. Maar ja, ik heb nu dus wel echt geleerd dat dat niet kan. Je kan iemand niet veranderen. Je hoeft niet voor iets te vechten dat jezelf alleen maar pijn doet, of waar je uiteindelijk te weinig uit haalt. Zoiets.
quote:Je hebt veel meegemaakt in die zeven jaar. Veel vervelende, emotioneel hele moeilijke dingen. Maar je ging er wel zeven jaar mee door. Zou je dat nu weer doen denk je? Of denk je dat je geleerd hebt om beter op je eigen grenzen te passen? Of ben je misschien makkelijker geworden juist? Dat je minder snel in paniek gaat raken bij iets wat een ander misschien 'vreemd' vindt? Omdat je het allemaal al meegemaakt hebt eerder?Ik denk dat ik wel enorm veerkrachtig ben geworden. Veel dingen 'aankan' of aan heb gekund waar anderen al lang voor weggerend zouden zijn. Maar ik heb ook beseft dat dat niet is wat ik wil. Niet te vaak of te veel in ieder geval. Dat ik het nou gewoon wel eens makkelijk wil. Makkelijker in ieder geval. Ik wil wel beter mijn grenzen gaan bewaken. Als ik iets niet pik, het ook echt niet pikken. En niet toch weer denken: ach, ik trek het wel. Maar moet nog de balans vinden in wat een reeële grens is, en wat spoken zijn enzo...quote:Praten met je nieuwe geliefde over wat je meegemaakt hebt moet je zeker doen. Ik hoop dat je iemand getroffen hebt die naar je wil luisteren. Mijn huidige echtgenoot heeft het eerste jaar van onze relatie heel erg veel naar mij geluisterd, daarna nam de behoefte om te praten af.
Ik hoop dat ik het net zo getroffen heb, of ga treffen als jij. Fijn dat je zo'n luisterend oor hebt gehad het eerste jaar.
quote:Doe voorlopig geen grote stappen samen. Geen huis kopen, samenwonen, trouwen of een kind krijgen. Ga eerst eens twee weken op vakantie.
Ben zeker niet van plan snel te gaan. Ik probeer een beetje met de dag te leven. Te genieten van het nu.
quote:Geniet vooral, je mag nu.......Door dat zinnetje: je MAG nu... moest ik gewoon even heel hard huilen weet je dat? Het voelt soms alsof ik alsmaar reserves inbouwde. Vooral niet te hard genieten want ergens komt weer die klap... je hebt gelijk. Het mag nu. Ik ga het proberen.
Weer de liefdesboot instappen en je zelf 'geven' is lastig als je een ingewikkelde relatie achter de rug hebt. Daar weet ook ik alles van. Maar blijkbaar ben je er wel aan toe, anders had je niet al weer drie maanden een relatie met iemand. Toch? Het is dus overduidelijk iets wat je zelf graag weer wil.
Soms ben ik wel bang dat ik te snel ga. Te graag een relatie wil, of teveel een man nodig heb, en dus niet zelfstandig durf te zijn. Maar ja, ik voel me goed bij deze man, heb niet het gevoel dat ik me in hem verlies... behalve dat nu deze angsten dus de kop op gaan steken nu ik hem wat meer emotioneel toelaat... Ik hoop idd dat het niet door mijn bagage de soep in loopt. Als het niks wordt, dan hoop ik dat dat een 'gezonde' reden heeft.
quote:Als je kijkt naar je vorige relatie, wat zie je dan? Hoe zie je jouw eigen rol in dat geheel? Je bleef zeven jaar (ik bleef tien jaar, ik bedoel dit dus ook absoluut niet verwijtend, het is een oprechte vraag), dat deed je met een reden. Weet je zelf de reden nog? Hij was leuk maar leuk alleen is niet genoeg natuurlijk. Wat maakte hij in je los en wat heb je daar van geleerd?
Voorbeeld wat me te binnen schiet: dat ik jaaaren geleden na een heel heel heftige ruzie hem alleen maar gehouden heb (hij smeekte letterlijk op zijn knieën) omdat ik dacht: ik neem wraak! Ik ga je gebruiken om mij happy te maken, je gaat voor me sloven, je gaat je uit de naad werken voor mij. Nu mag jij eens pijn hebben. Vreemd he... zeker als ik het achteraf bekijk. Hoe kon ik zoiets bedenken?
Daarna ging het wel steeds leuker, waardoor ik weer een beetje ontdooide. Het was naast alle moeilijkheden ook gewoon een heel grappige, humorvolle, excentrieke en enthousiaste vent. Ik kon echt enorm met hem lachen, we hadden 'onze' grapjes, wij waren samen in voor van alles, iedereen vond ons een leuk stel, etc... dat laatste tja, da's weer een verhaal apart he... wat je naar anderen toe uitstraalt...
Maar ik denk vooral dat ik wilde vechten. Het voelde als opgeven als ik me liet ontmoedigen door de moeilijke dingen. Ik dacht: ik kan het wel aan. Ik geef niet op. En de onvermijdelijke foute gedachte: ik verander hem wel. Ik dacht dat hij echt op een dag zou gaan inzien dat andere mensen ook grenzen hebben, en dat hij ze zou begrijpen. Dat hij zijn gekke trekjes zou kunnen aanpassen (dmv zijn psychologen bijv.) tot aanvaardbaar niveau. Hij wilde het zelf ook. En ik wilde hem steunen. En ik wilde hem weer vertrouwen. Maar ja, ik heb nu dus wel echt geleerd dat dat niet kan. Je kan iemand niet veranderen. Je hoeft niet voor iets te vechten dat jezelf alleen maar pijn doet, of waar je uiteindelijk te weinig uit haalt. Zoiets.
quote:Je hebt veel meegemaakt in die zeven jaar. Veel vervelende, emotioneel hele moeilijke dingen. Maar je ging er wel zeven jaar mee door. Zou je dat nu weer doen denk je? Of denk je dat je geleerd hebt om beter op je eigen grenzen te passen? Of ben je misschien makkelijker geworden juist? Dat je minder snel in paniek gaat raken bij iets wat een ander misschien 'vreemd' vindt? Omdat je het allemaal al meegemaakt hebt eerder?Ik denk dat ik wel enorm veerkrachtig ben geworden. Veel dingen 'aankan' of aan heb gekund waar anderen al lang voor weggerend zouden zijn. Maar ik heb ook beseft dat dat niet is wat ik wil. Niet te vaak of te veel in ieder geval. Dat ik het nou gewoon wel eens makkelijk wil. Makkelijker in ieder geval. Ik wil wel beter mijn grenzen gaan bewaken. Als ik iets niet pik, het ook echt niet pikken. En niet toch weer denken: ach, ik trek het wel. Maar moet nog de balans vinden in wat een reeële grens is, en wat spoken zijn enzo...quote:Praten met je nieuwe geliefde over wat je meegemaakt hebt moet je zeker doen. Ik hoop dat je iemand getroffen hebt die naar je wil luisteren. Mijn huidige echtgenoot heeft het eerste jaar van onze relatie heel erg veel naar mij geluisterd, daarna nam de behoefte om te praten af.
Ik hoop dat ik het net zo getroffen heb, of ga treffen als jij. Fijn dat je zo'n luisterend oor hebt gehad het eerste jaar.
quote:Doe voorlopig geen grote stappen samen. Geen huis kopen, samenwonen, trouwen of een kind krijgen. Ga eerst eens twee weken op vakantie.
Ben zeker niet van plan snel te gaan. Ik probeer een beetje met de dag te leven. Te genieten van het nu.
quote:Geniet vooral, je mag nu.......Door dat zinnetje: je MAG nu... moest ik gewoon even heel hard huilen weet je dat? Het voelt soms alsof ik alsmaar reserves inbouwde. Vooral niet te hard genieten want ergens komt weer die klap... je hebt gelijk. Het mag nu. Ik ga het proberen.
donderdag 12 februari 2009 om 03:41
Stippel, werkelijk ie-der-een die ik gesproken heb in het echt of op internet over de nasleep van een ingewikkelde of ongelijkwaardige reactie (en dat zijn er nogal wat), heeft het over die rem die je op je geluk hebt gezet.
Je hebt zeg maar 'toestemming' nodig om het weer fijn te hebben. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelt dat. Je bent het verleerd om zomaar ergens ongebreideld van te genieten, gewend als je bent geraakt aan die mentale klap voor je donder die je ongetwijfeld weer gaat krijgen bij teveel lol en geluk in je leven.
Maar het fijne is dat dat dus helemaal niet waar hoeft te zijn. Je kunt je rustig openstellen voor iemand, met in je achterhoofd de wetenschap dat je bij tegenslag, bij eventuele scheefgang van de nieuwe relatie weg mág, stoppen mág, kiezen mág voor weer een leven zonder geliefde maar weer met jezelf.
Mij geeft dat veel rust.
Ik heb geen enkele reden om met mijn relatie te stoppen of zo maar ik weet wel, ik heb geleerd, heel hard geleerd, dat ik liever en beter alleen kan zijn dan nog een keer samen maar dan heel erg ongelukkig. Dat hoef ik niet meer van mezelf en ik weet dat ik liefdesverdriet, de pijn van het weggaan overleef en het leuk heb met mezelf.
Er is helemaal niks mis met weten dat je het ook zelf kunt. Het valt mij op dat mensen het negatief opvatten als ik zeg dat ik het ook zelf kan, dat ik ook alleen gelukkig kan zijn, omdat ik dat heb gemerkt toen ik wegging bij mijn ex en dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Terwijl ik het heel positief bedoel. Het vermogen om ook met jezelf een fijn leven te kunnen hebben is een wetenschap die ik als rustgevend ervaar. Ik hoop dat ik heerlijk tot de dag dat ik door ga bij mijn man blijf maar zo niet, dan weet ik dat ik dat ga overleven en zelfs gelukkig kan zijn met mezelf.
Je mag, je hoeft niks en als je jezelf die vrijheid kunt geven om keuzes te maken voor een leven samen en mocht dat niet lukken, een leven alleen omdat je weet dat dat ook goed is, dan lacht een liefde je toe.
Het is je gegund!
(f)
Je hebt zeg maar 'toestemming' nodig om het weer fijn te hebben. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelt dat. Je bent het verleerd om zomaar ergens ongebreideld van te genieten, gewend als je bent geraakt aan die mentale klap voor je donder die je ongetwijfeld weer gaat krijgen bij teveel lol en geluk in je leven.
Maar het fijne is dat dat dus helemaal niet waar hoeft te zijn. Je kunt je rustig openstellen voor iemand, met in je achterhoofd de wetenschap dat je bij tegenslag, bij eventuele scheefgang van de nieuwe relatie weg mág, stoppen mág, kiezen mág voor weer een leven zonder geliefde maar weer met jezelf.
Mij geeft dat veel rust.
Ik heb geen enkele reden om met mijn relatie te stoppen of zo maar ik weet wel, ik heb geleerd, heel hard geleerd, dat ik liever en beter alleen kan zijn dan nog een keer samen maar dan heel erg ongelukkig. Dat hoef ik niet meer van mezelf en ik weet dat ik liefdesverdriet, de pijn van het weggaan overleef en het leuk heb met mezelf.
Er is helemaal niks mis met weten dat je het ook zelf kunt. Het valt mij op dat mensen het negatief opvatten als ik zeg dat ik het ook zelf kan, dat ik ook alleen gelukkig kan zijn, omdat ik dat heb gemerkt toen ik wegging bij mijn ex en dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Terwijl ik het heel positief bedoel. Het vermogen om ook met jezelf een fijn leven te kunnen hebben is een wetenschap die ik als rustgevend ervaar. Ik hoop dat ik heerlijk tot de dag dat ik door ga bij mijn man blijf maar zo niet, dan weet ik dat ik dat ga overleven en zelfs gelukkig kan zijn met mezelf.
Je mag, je hoeft niks en als je jezelf die vrijheid kunt geven om keuzes te maken voor een leven samen en mocht dat niet lukken, een leven alleen omdat je weet dat dat ook goed is, dan lacht een liefde je toe.
Het is je gegund!
(f)
donderdag 12 februari 2009 om 10:09
Goh, Stipjesbeest, erg herkenbaar allemaal hoor. Bedankt voor je reactie!
Ik zie echt ontzettend veel overeenkomsten met mijn ex. Hij was een echte charmeur, de gangmaker op het feest, humoristisch, vol van bravoure af en toe. Liegen kon hij echter niet (wel als hij manisch is trouwens!). Bij ons zat het probleem meer in alcohol ge/misbruik en blowen. Ik vertrouwde hém wel... maar niet zijn ziekte. Ik heb meerdere manische periodes, al dan niet gecombineerd met psychoses, met hem meegemaakt. Dat was verschrikkelijk, maar net als jij dacht ik dat ik hem wel kon veranderen. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger en dacht dat ik dat wel kon helen of anders een psycholoog wel, maar dat laatste, daar wilde hij absoluut niets van hebben.
Dat bevrijdende gevoel herken ik zeker wel. Ik was er ook ineens helemaal klaar mee. Hij is weer manisch geworden na de zoveelste keer dat hij mij eindelijk zover had gekregen dat ik echt vertrouwde en dat hij op tijd hulp zou inschakelen. Maar in een klap was het er weer. Toen was ik er klaar mee. Ik heb nog héél even uit medelijden 'gewacht', maar al gauw dreef hij het zo op de spits, dat ik de knoop heb doorgehakt. Pijnlijk was het wel natuurlijk, maar al heel snel voelde ik een groot gevoel van opluchting.
Toch heb ik het er ook nog wel moeilijk mee, omdat we samen ook een hoop goede dingen hadden en hij ook zeker zijn leuke kanten heeft. Hij is geen slecht mens... hij moet alleen eens leren naar zichzelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Alleen dat zie ik dus niet snel gebeuren (maar dat is nu echt aan hem). Ik zag inderdaad net als jij: dit gaat niet werken, hij verandert dus echt niet en misschien wel helemaal niet als ik bij hem blijf. Ik had ook al afstand genomen in de relatie. Ik denk omdat ik zelf al een jaar in groepstherapie zit en me daar toch (onbewust) verder ontwikkeld heb en dingen ben gaan in zien. Nu was ik er in een keer klaar voor. 3 Jaar geleden deed ik ook al een poging, maar toen kon ik het niet aan en ben hard terug gehold.
In ieder geval... Ik ben er dan wel nog niet helemaal uit en los van gekomen, ik kan me wel je dilemma op dit moment erg goed voorstellen. Je wilt niet in dezelfde valkuil stappen. Maar het verschil is wel dat je je nu bewust geworden bent van wat je valkuil is. Het zal wel hard werken zijn om dat in de relatie ook te blijven zien, maar je moet natuurlijk ook weer niet krampachtig worden en je laten leiden door de angst of een voortdurend stemmetje in je hoofd dat alles 'analyseert' en zich afvraagt of 'dit nog wel klopt'. Het is een beetje de balans vinden hierin denk ik.
En verder zou ik echt de tijd nemen om hem beter te leren kennen. Heel veel kun je al uit het eerste contact opmaken, meer dan je denkt. Het gaat er ook vooral om denk ik wat voor een gevoel hij met zijn gedrag op dit moment bij jou oproept. Voel je nu ook dat redders gedrag in je boven komen? Of voel je je juist al heel snel heel erg thuis bij hem?
Dan nog een vraag aan jou: Had je het na het verbreken van je vorige relatie nooit moeilijk en de neiging de boel toch weer terug te draaien? Kon je hem wel zien of heb je het contact radicaal verbroken op dat moment?
Ik heb zelf het laatste gedaan en nu hoop ik maar dat hij zich er ook aan houdt, want ik weet dat als ik hem onder ogen kom, onmiddellijk aan het wankelen wordt gebracht. En ik ben bang dat dat nog steeds het geval zal zijn na een x aantal jaar. Hij heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Herken je dat?
Ik zie echt ontzettend veel overeenkomsten met mijn ex. Hij was een echte charmeur, de gangmaker op het feest, humoristisch, vol van bravoure af en toe. Liegen kon hij echter niet (wel als hij manisch is trouwens!). Bij ons zat het probleem meer in alcohol ge/misbruik en blowen. Ik vertrouwde hém wel... maar niet zijn ziekte. Ik heb meerdere manische periodes, al dan niet gecombineerd met psychoses, met hem meegemaakt. Dat was verschrikkelijk, maar net als jij dacht ik dat ik hem wel kon veranderen. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger en dacht dat ik dat wel kon helen of anders een psycholoog wel, maar dat laatste, daar wilde hij absoluut niets van hebben.
Dat bevrijdende gevoel herken ik zeker wel. Ik was er ook ineens helemaal klaar mee. Hij is weer manisch geworden na de zoveelste keer dat hij mij eindelijk zover had gekregen dat ik echt vertrouwde en dat hij op tijd hulp zou inschakelen. Maar in een klap was het er weer. Toen was ik er klaar mee. Ik heb nog héél even uit medelijden 'gewacht', maar al gauw dreef hij het zo op de spits, dat ik de knoop heb doorgehakt. Pijnlijk was het wel natuurlijk, maar al heel snel voelde ik een groot gevoel van opluchting.
Toch heb ik het er ook nog wel moeilijk mee, omdat we samen ook een hoop goede dingen hadden en hij ook zeker zijn leuke kanten heeft. Hij is geen slecht mens... hij moet alleen eens leren naar zichzelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Alleen dat zie ik dus niet snel gebeuren (maar dat is nu echt aan hem). Ik zag inderdaad net als jij: dit gaat niet werken, hij verandert dus echt niet en misschien wel helemaal niet als ik bij hem blijf. Ik had ook al afstand genomen in de relatie. Ik denk omdat ik zelf al een jaar in groepstherapie zit en me daar toch (onbewust) verder ontwikkeld heb en dingen ben gaan in zien. Nu was ik er in een keer klaar voor. 3 Jaar geleden deed ik ook al een poging, maar toen kon ik het niet aan en ben hard terug gehold.
In ieder geval... Ik ben er dan wel nog niet helemaal uit en los van gekomen, ik kan me wel je dilemma op dit moment erg goed voorstellen. Je wilt niet in dezelfde valkuil stappen. Maar het verschil is wel dat je je nu bewust geworden bent van wat je valkuil is. Het zal wel hard werken zijn om dat in de relatie ook te blijven zien, maar je moet natuurlijk ook weer niet krampachtig worden en je laten leiden door de angst of een voortdurend stemmetje in je hoofd dat alles 'analyseert' en zich afvraagt of 'dit nog wel klopt'. Het is een beetje de balans vinden hierin denk ik.
En verder zou ik echt de tijd nemen om hem beter te leren kennen. Heel veel kun je al uit het eerste contact opmaken, meer dan je denkt. Het gaat er ook vooral om denk ik wat voor een gevoel hij met zijn gedrag op dit moment bij jou oproept. Voel je nu ook dat redders gedrag in je boven komen? Of voel je je juist al heel snel heel erg thuis bij hem?
Dan nog een vraag aan jou: Had je het na het verbreken van je vorige relatie nooit moeilijk en de neiging de boel toch weer terug te draaien? Kon je hem wel zien of heb je het contact radicaal verbroken op dat moment?
Ik heb zelf het laatste gedaan en nu hoop ik maar dat hij zich er ook aan houdt, want ik weet dat als ik hem onder ogen kom, onmiddellijk aan het wankelen wordt gebracht. En ik ben bang dat dat nog steeds het geval zal zijn na een x aantal jaar. Hij heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Herken je dat?
zaterdag 14 februari 2009 om 18:17
Ik hoop dat je vandaag aan het genieten bent met hem meid!
Hoe het bij mij zit..of ik ze bewust op afstand hou? Ja, ook weer zo dubbel. Mijn onderbewuste bepaalt mijn gedrag en ik ben me bewust van mijn gedrag maar kan het patroon niet doorbreken. Nou, ik zeg altijd dat als je iets wilt dat je het ook kan, maar het is mij nog niet gelukt. Kan ik het en Wil ik het dan ook?
Kweet t niet meid.
Hoe het bij mij zit..of ik ze bewust op afstand hou? Ja, ook weer zo dubbel. Mijn onderbewuste bepaalt mijn gedrag en ik ben me bewust van mijn gedrag maar kan het patroon niet doorbreken. Nou, ik zeg altijd dat als je iets wilt dat je het ook kan, maar het is mij nog niet gelukt. Kan ik het en Wil ik het dan ook?
Kweet t niet meid.
vrijdag 20 februari 2009 om 00:11
quote:eleonora schreef op 12 februari 2009 @ 03:41:
Je hebt zeg maar 'toestemming' nodig om het weer fijn te hebben. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelt dat. Je bent het verleerd om zomaar ergens ongebreideld van te genieten, gewend als je bent geraakt aan die mentale klap voor je donder die je ongetwijfeld weer gaat krijgen bij teveel lol en geluk in je leven.
Ik merkte dit daarnet even heel erg. Ik zat met nieuwe vriend op de bank en hij spuide allemaal complimentjes over hoe lief/mooi/fijn/leuk ik ben, hoe leuk 'ie het met me vind etc... en vroeg toen hoe ik het vond. Ik kon alleen maar huilen. Zo stom. Ik kon heel moeilijk onder woorden brengen wat ik nou precies voel. Ik ben het gewoon niet gewend dat iemand zo lief voor me is. Zonder daar iets voor terug te verwachten. Ja, wel liefde terug natuurlijk, maar niet in de zin van: nu ben ik lief voor jou geweest, dus nu is het jouw beurt... Soms ben ik gewoon ook zo verbaasd... denk dat dat heel erg mijn emotie van nu bepaalt. Dat ik verbaasd ben dat hij gewoon een uur naar mijn gezeur of gepieker kan luisteren zonder er doorheen te praten met wat hij zelf allemaal wel niet heeft. En soms denk ik toch ineens: hij meent het vast niet. Waarom al die complimentjes, dat is vast een slecht voorteken... kan nooit echt zijn.
quote:Er is helemaal niks mis met weten dat je het ook zelf kunt. Het valt mij op dat mensen het negatief opvatten als ik zeg dat ik het ook zelf kan, dat ik ook alleen gelukkig kan zijn, omdat ik dat heb gemerkt toen ik wegging bij mijn ex en dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Terwijl ik het heel positief bedoel. Het vermogen om ook met jezelf een fijn leven te kunnen hebben is een wetenschap die ik als rustgevend ervaar. Ik hoop dat ik heerlijk tot de dag dat ik door ga bij mijn man blijf maar zo niet, dan weet ik dat ik dat ga overleven en zelfs gelukkig kan zijn met mezelf.Ik heb wel in de relatief korte periode dat ik alleen was echt gemerkt dat ik in mijn eentje heel erg happy kan zijn. Ik heb sowieso geen moeite met alleen zijn. Vond het altijd al heerlijk om dagen of avonden in mijn eentje te rommelen. En had echt zo'n gevoel dat ik opbloeide. Mede daarom nu ook beetje bang soms, bang dat ik juist beter alleen ben dan met een man. Ondanks dat mensen dat inderdaad soms raar vinden. Maar aan de andere kant geeft dat ook een fijn gevoel inderdaad. Te weten dat je niet per se iemand nodig hebt.
Je hebt zeg maar 'toestemming' nodig om het weer fijn te hebben. Dat is natuurlijk niet zo maar zo voelt dat. Je bent het verleerd om zomaar ergens ongebreideld van te genieten, gewend als je bent geraakt aan die mentale klap voor je donder die je ongetwijfeld weer gaat krijgen bij teveel lol en geluk in je leven.
Ik merkte dit daarnet even heel erg. Ik zat met nieuwe vriend op de bank en hij spuide allemaal complimentjes over hoe lief/mooi/fijn/leuk ik ben, hoe leuk 'ie het met me vind etc... en vroeg toen hoe ik het vond. Ik kon alleen maar huilen. Zo stom. Ik kon heel moeilijk onder woorden brengen wat ik nou precies voel. Ik ben het gewoon niet gewend dat iemand zo lief voor me is. Zonder daar iets voor terug te verwachten. Ja, wel liefde terug natuurlijk, maar niet in de zin van: nu ben ik lief voor jou geweest, dus nu is het jouw beurt... Soms ben ik gewoon ook zo verbaasd... denk dat dat heel erg mijn emotie van nu bepaalt. Dat ik verbaasd ben dat hij gewoon een uur naar mijn gezeur of gepieker kan luisteren zonder er doorheen te praten met wat hij zelf allemaal wel niet heeft. En soms denk ik toch ineens: hij meent het vast niet. Waarom al die complimentjes, dat is vast een slecht voorteken... kan nooit echt zijn.
quote:Er is helemaal niks mis met weten dat je het ook zelf kunt. Het valt mij op dat mensen het negatief opvatten als ik zeg dat ik het ook zelf kan, dat ik ook alleen gelukkig kan zijn, omdat ik dat heb gemerkt toen ik wegging bij mijn ex en dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Terwijl ik het heel positief bedoel. Het vermogen om ook met jezelf een fijn leven te kunnen hebben is een wetenschap die ik als rustgevend ervaar. Ik hoop dat ik heerlijk tot de dag dat ik door ga bij mijn man blijf maar zo niet, dan weet ik dat ik dat ga overleven en zelfs gelukkig kan zijn met mezelf.Ik heb wel in de relatief korte periode dat ik alleen was echt gemerkt dat ik in mijn eentje heel erg happy kan zijn. Ik heb sowieso geen moeite met alleen zijn. Vond het altijd al heerlijk om dagen of avonden in mijn eentje te rommelen. En had echt zo'n gevoel dat ik opbloeide. Mede daarom nu ook beetje bang soms, bang dat ik juist beter alleen ben dan met een man. Ondanks dat mensen dat inderdaad soms raar vinden. Maar aan de andere kant geeft dat ook een fijn gevoel inderdaad. Te weten dat je niet per se iemand nodig hebt.
vrijdag 20 februari 2009 om 00:47
quote:Valesca C schreef op 12 februari 2009 @ 10:09:
Ik zie echt ontzettend veel overeenkomsten met mijn ex. Hij was een echte charmeur, de gangmaker op het feest, humoristisch, vol van bravoure af en toe. Liegen kon hij echter niet (wel als hij manisch is trouwens!). Bij ons zat het probleem meer in alcohol ge/misbruik en blowen. Ik vertrouwde hém wel... maar niet zijn ziekte. Ik heb meerdere manische periodes, al dan niet gecombineerd met psychoses, met hem meegemaakt. Dat was verschrikkelijk, maar net als jij dacht ik dat ik hem wel kon veranderen. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger en dacht dat ik dat wel kon helen of anders een psycholoog wel, maar dat laatste, daar wilde hij absoluut niets van hebben.
Jeetje, alcohol en drugs er ook nog bij... dat had die van mij gelukkig niet. Dat lijkt me eigenlijk nog wel een stuk zwaarder. En die psychoses... pfoe, wat jij doorgemaakt hebt... erg sterk dat je dat hebt volgehouden, en dan nog inderdaad denken dat hij met jouw liefde wel zal 'genezen'.
Dat is dus idd heel herkenbaar. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger waren precies mijn gedachten. Mijn ex is 3 maanden te vroeg geboren, en heeft dus de eerste periode van zijn leven in couveuze doorgebracht. En in die tijd mocht je daar als ouder lang niet zo vaak bij als nu. Slechte hechting met moeder ook daardoor. En tegelijk overbezorgd. Ze stoot hem af en tegelijk wil ze alles controleren. Sowieso zijn zijn ouders nou niet bepaald liefdevol, nog steeds niet. Gaat alleen maar om erbij horen en geld verdienen. Maar liefde of gevoel... ho maar. Nou ja, lekker psychologisch te analyseren allemaal. Maar waar het op neerkomt is inderdaad dat je dan gaat denken: ik kan hem die liefde WEL geven. En dan komt het goed met hem. En dus ook met de relatie. Raar mechanisme is dat in ons.quote:Toch heb ik het er ook nog wel moeilijk mee, omdat we samen ook een hoop goede dingen hadden en hij ook zeker zijn leuke kanten heeft. Hij is geen slecht mens... hij moet alleen eens leren naar zichzelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Alleen dat zie ik dus niet snel gebeuren (maar dat is nu echt aan hem). Het blijft moeilijk om het los te laten he? In het begin vond ik dat best lastig. Om echt te denken: het is nu aan hem.
Aan de andere kant: mijn ex heeft nu dus zelf het gevoel dat 'ie totaal veranderd is. Door de breuk. En hij wil dat zoooo graag aan mij laten zien. Volgens hem ben ik de enige die tot hem door heb kunnen dringen, en daarom wil hij dat ik daar de vruchten van pluk. Het jammere (voor hem) is dat ik er echt geen zak van geloof. Ik speur in mezelf om me te betrappen op enige trots dat hij dit zegt, maar echt, die is er niet, omdat ik niet geloof dat hij veranderd is. Zeker nu ik merk hoe obsessief hij dan weer hier mee bezig is, met mij. Dan denk ik: je hebt nog steeds niks geleerd. Je bent nog steeds raar bezig.
quote:En verder zou ik echt de tijd nemen om hem beter te leren kennen. Heel veel kun je al uit het eerste contact opmaken, meer dan je denkt. Het gaat er ook vooral om denk ik wat voor een gevoel hij met zijn gedrag op dit moment bij jou oproept. Voel je nu ook dat redders gedrag in je boven komen? Of voel je je juist al heel snel heel erg thuis bij hem?
De gesprekken waren al vanaf het begin goed. En voel me heel erg op mijn gemak bij hem. Het was even wennen aan sommige trekjes hoor. Hij is heel rustig (echt het omgekeerde van ex), zit soms zelfs in gezelschap ritmetjes tikkend te dagdromen. Daar moest ik vooral aan wennen. Irriteert me soms zelfs een beetje. Omdat ik het vreemd vind, en vreemd doet belletjes rinkelen. En sommige dingen heeft hij qua smaak heel anders dan ik of ex, dus da's wennen. Ga je denken: past hij wel genoeg bij mij als hij zo van andere dingen houdt? Maar ik merk steeds meer dat de dingen waar ik me aan ergerde, of die we niet hetzelfde hebben, niet echt kern-dingen zijn. Het zijn buitenkant dingetjes, die in het begin erg opvallen. Maar van binnen voelt het zo vreemd vertrouwd.
quote:
Dan nog een vraag aan jou: Had je het na het verbreken van je vorige relatie nooit moeilijk en de neiging de boel toch weer terug te draaien? Kon je hem wel zien of heb je het contact radicaal verbroken op dat moment?
Ik heb zelf het laatste gedaan en nu hoop ik maar dat hij zich er ook aan houdt, want ik weet dat als ik hem onder ogen kom, onmiddellijk aan het wankelen wordt gebracht. En ik ben bang dat dat nog steeds het geval zal zijn na een x aantal jaar. Hij heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Herken je dat?
Zoals ik hierboven al beetje schreef... We hebben het contact niet meteen verbroken. Ik wilde het juist geleidelijk doen vreemd genoeg. Langzaam wennen. We steunden elkaar juist in het uit elkaar zijn ofzo. Belden elkaar als we het moeilijk hadden, vertelden over hoe gek het was zonder elkaar. Hadden het zelfs over nieuwe dates, hoe dat ging etc. Heel close dus nog eigenlijk. Maar voor mij was het gevoel dus al lang weg. Ook de aantrekkingskracht wbt het fysieke. Maar voor hem uiteindelijk niet. Eerst heeft hij ook wat gedate, maar na een tijdje miste hij mij steeds meer en ik hem steeds minder. Hij heeft me tot een paar weken geleden (in maart is het een jaar uit) heel vaak gebeld, aantal keer voor de deur gestaan... nog nét niet stalken zeg maar. Of misschien nét wel. Het werd wel vervelend. Hij liet niet los, en was daar trots op. 'Ik ben geen quitter' zei 'ie telkens.
Het lastige is dat we een gezamenlijke, best hechte, vriendengroep hebben. En elkaar daar alsmaar tegenkomen. Dan merkte ik toch een soort van aantrekkingskracht. Niet in de zin van hormonen, die jij volgens mij wel zo voelt, maar meer dat we gewoon zo onwijs lollig met elkaar kunnen doen. Zoveel gedeeld, zoveel grapjes van 'ons'. Heel moeilijk om die dan op 'inkopmomenten' niet samen te maken... en dan heb je toch telkens van die 'samen' momentjes. Ik vond dat eigenlijk niet erg, vond het wel leuk. Daar is mijn gevoel weg genoeg voor. Maar voor hem haalde het alles weer terug. Dus uiteindelijk ben ik die dingen gaan vermijden. Zodat hij dan niet meteen de volgende dag weer smekend aan de telefoon hing.
De laatste weken is het contact dan toch eindelijk wel helemaal verbroken, nadat ik voor de 100e keer boos was geworden aan de telefoon toen 'ie wéér om een kans smeekte. Hij heeft me van zijn hyve gehaald, en heeft niet meer gebeld. En eigenlijk ben ik nu pas trots op hem. Dat hem dat lukt.
Wow, wat een lange post weer. Ach ja, ik ben altijd lang van stof geloof ik. Blijkbaar moet er wat uit!
Ik zie echt ontzettend veel overeenkomsten met mijn ex. Hij was een echte charmeur, de gangmaker op het feest, humoristisch, vol van bravoure af en toe. Liegen kon hij echter niet (wel als hij manisch is trouwens!). Bij ons zat het probleem meer in alcohol ge/misbruik en blowen. Ik vertrouwde hém wel... maar niet zijn ziekte. Ik heb meerdere manische periodes, al dan niet gecombineerd met psychoses, met hem meegemaakt. Dat was verschrikkelijk, maar net als jij dacht ik dat ik hem wel kon veranderen. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger en dacht dat ik dat wel kon helen of anders een psycholoog wel, maar dat laatste, daar wilde hij absoluut niets van hebben.
Jeetje, alcohol en drugs er ook nog bij... dat had die van mij gelukkig niet. Dat lijkt me eigenlijk nog wel een stuk zwaarder. En die psychoses... pfoe, wat jij doorgemaakt hebt... erg sterk dat je dat hebt volgehouden, en dan nog inderdaad denken dat hij met jouw liefde wel zal 'genezen'.
Dat is dus idd heel herkenbaar. Hij had gewoon nooit de liefde gehad die hij nodig had. Ik zag teveel het gekwetste kind in hem van vroeger waren precies mijn gedachten. Mijn ex is 3 maanden te vroeg geboren, en heeft dus de eerste periode van zijn leven in couveuze doorgebracht. En in die tijd mocht je daar als ouder lang niet zo vaak bij als nu. Slechte hechting met moeder ook daardoor. En tegelijk overbezorgd. Ze stoot hem af en tegelijk wil ze alles controleren. Sowieso zijn zijn ouders nou niet bepaald liefdevol, nog steeds niet. Gaat alleen maar om erbij horen en geld verdienen. Maar liefde of gevoel... ho maar. Nou ja, lekker psychologisch te analyseren allemaal. Maar waar het op neerkomt is inderdaad dat je dan gaat denken: ik kan hem die liefde WEL geven. En dan komt het goed met hem. En dus ook met de relatie. Raar mechanisme is dat in ons.quote:Toch heb ik het er ook nog wel moeilijk mee, omdat we samen ook een hoop goede dingen hadden en hij ook zeker zijn leuke kanten heeft. Hij is geen slecht mens... hij moet alleen eens leren naar zichzelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen. Alleen dat zie ik dus niet snel gebeuren (maar dat is nu echt aan hem). Het blijft moeilijk om het los te laten he? In het begin vond ik dat best lastig. Om echt te denken: het is nu aan hem.
Aan de andere kant: mijn ex heeft nu dus zelf het gevoel dat 'ie totaal veranderd is. Door de breuk. En hij wil dat zoooo graag aan mij laten zien. Volgens hem ben ik de enige die tot hem door heb kunnen dringen, en daarom wil hij dat ik daar de vruchten van pluk. Het jammere (voor hem) is dat ik er echt geen zak van geloof. Ik speur in mezelf om me te betrappen op enige trots dat hij dit zegt, maar echt, die is er niet, omdat ik niet geloof dat hij veranderd is. Zeker nu ik merk hoe obsessief hij dan weer hier mee bezig is, met mij. Dan denk ik: je hebt nog steeds niks geleerd. Je bent nog steeds raar bezig.
quote:En verder zou ik echt de tijd nemen om hem beter te leren kennen. Heel veel kun je al uit het eerste contact opmaken, meer dan je denkt. Het gaat er ook vooral om denk ik wat voor een gevoel hij met zijn gedrag op dit moment bij jou oproept. Voel je nu ook dat redders gedrag in je boven komen? Of voel je je juist al heel snel heel erg thuis bij hem?
De gesprekken waren al vanaf het begin goed. En voel me heel erg op mijn gemak bij hem. Het was even wennen aan sommige trekjes hoor. Hij is heel rustig (echt het omgekeerde van ex), zit soms zelfs in gezelschap ritmetjes tikkend te dagdromen. Daar moest ik vooral aan wennen. Irriteert me soms zelfs een beetje. Omdat ik het vreemd vind, en vreemd doet belletjes rinkelen. En sommige dingen heeft hij qua smaak heel anders dan ik of ex, dus da's wennen. Ga je denken: past hij wel genoeg bij mij als hij zo van andere dingen houdt? Maar ik merk steeds meer dat de dingen waar ik me aan ergerde, of die we niet hetzelfde hebben, niet echt kern-dingen zijn. Het zijn buitenkant dingetjes, die in het begin erg opvallen. Maar van binnen voelt het zo vreemd vertrouwd.
quote:
Dan nog een vraag aan jou: Had je het na het verbreken van je vorige relatie nooit moeilijk en de neiging de boel toch weer terug te draaien? Kon je hem wel zien of heb je het contact radicaal verbroken op dat moment?
Ik heb zelf het laatste gedaan en nu hoop ik maar dat hij zich er ook aan houdt, want ik weet dat als ik hem onder ogen kom, onmiddellijk aan het wankelen wordt gebracht. En ik ben bang dat dat nog steeds het geval zal zijn na een x aantal jaar. Hij heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Herken je dat?
Zoals ik hierboven al beetje schreef... We hebben het contact niet meteen verbroken. Ik wilde het juist geleidelijk doen vreemd genoeg. Langzaam wennen. We steunden elkaar juist in het uit elkaar zijn ofzo. Belden elkaar als we het moeilijk hadden, vertelden over hoe gek het was zonder elkaar. Hadden het zelfs over nieuwe dates, hoe dat ging etc. Heel close dus nog eigenlijk. Maar voor mij was het gevoel dus al lang weg. Ook de aantrekkingskracht wbt het fysieke. Maar voor hem uiteindelijk niet. Eerst heeft hij ook wat gedate, maar na een tijdje miste hij mij steeds meer en ik hem steeds minder. Hij heeft me tot een paar weken geleden (in maart is het een jaar uit) heel vaak gebeld, aantal keer voor de deur gestaan... nog nét niet stalken zeg maar. Of misschien nét wel. Het werd wel vervelend. Hij liet niet los, en was daar trots op. 'Ik ben geen quitter' zei 'ie telkens.
Het lastige is dat we een gezamenlijke, best hechte, vriendengroep hebben. En elkaar daar alsmaar tegenkomen. Dan merkte ik toch een soort van aantrekkingskracht. Niet in de zin van hormonen, die jij volgens mij wel zo voelt, maar meer dat we gewoon zo onwijs lollig met elkaar kunnen doen. Zoveel gedeeld, zoveel grapjes van 'ons'. Heel moeilijk om die dan op 'inkopmomenten' niet samen te maken... en dan heb je toch telkens van die 'samen' momentjes. Ik vond dat eigenlijk niet erg, vond het wel leuk. Daar is mijn gevoel weg genoeg voor. Maar voor hem haalde het alles weer terug. Dus uiteindelijk ben ik die dingen gaan vermijden. Zodat hij dan niet meteen de volgende dag weer smekend aan de telefoon hing.
De laatste weken is het contact dan toch eindelijk wel helemaal verbroken, nadat ik voor de 100e keer boos was geworden aan de telefoon toen 'ie wéér om een kans smeekte. Hij heeft me van zijn hyve gehaald, en heeft niet meer gebeld. En eigenlijk ben ik nu pas trots op hem. Dat hem dat lukt.
Wow, wat een lange post weer. Ach ja, ik ben altijd lang van stof geloof ik. Blijkbaar moet er wat uit!
vrijdag 20 februari 2009 om 00:58
Oja, nog even over dat reddersgedrag...
Ik betrap me er soms nog wel op hoor.
Die gedachten: hij heeft veel vriendinnetjes gehad de laatste tijd, maar meestal vonden zij hem niet leuk genoeg (of hij hen niet, maar meestal andersom). Waarom niet? Hoe kan dat nou? Ik ben anders dan zij! Zijn ex van zijn langste relatie ging uiteindelijk vreemd. En hij is geadopteerd EN zijn adoptiemoeder is overleden. Oftewel: vrouwen verlaten hem. Dan krijg ik ongelofelijk de neiging te denken: ik ben anders. Ik verlaat hem niet. En weet nog niet of ik dat genoeg kan loskoppelen van de andere gevoelens die ik voor hem voel. Blijkbaar ben ik toch zo'n redder, zo'n 'ik ben WEL lief' type. Ik weet het niet. En is dat altijd verkeerd?
Misschien niet, zo lang je er genoeg voor terug krijgt. ECHT genoeg. En niet 'een beetje' genoeg.
Ik betrap me er soms nog wel op hoor.
Die gedachten: hij heeft veel vriendinnetjes gehad de laatste tijd, maar meestal vonden zij hem niet leuk genoeg (of hij hen niet, maar meestal andersom). Waarom niet? Hoe kan dat nou? Ik ben anders dan zij! Zijn ex van zijn langste relatie ging uiteindelijk vreemd. En hij is geadopteerd EN zijn adoptiemoeder is overleden. Oftewel: vrouwen verlaten hem. Dan krijg ik ongelofelijk de neiging te denken: ik ben anders. Ik verlaat hem niet. En weet nog niet of ik dat genoeg kan loskoppelen van de andere gevoelens die ik voor hem voel. Blijkbaar ben ik toch zo'n redder, zo'n 'ik ben WEL lief' type. Ik weet het niet. En is dat altijd verkeerd?
Misschien niet, zo lang je er genoeg voor terug krijgt. ECHT genoeg. En niet 'een beetje' genoeg.
vrijdag 20 februari 2009 om 01:02
Liefje, lastig om het patroon te doorbreken inderdaad... Ik weet ook niet echt een tip ofzo. Misschien niet krampachtig proberen te doorbreken, of TE bewust zijn van jezelf. Go with the flow, meewaaien met de wind... en als er dan een man meewaait is het mooi meegenomen. En anders is het gewoon lekker relaxed, dat meewaaien 
Valesca, lief dat je vroeg hoe het ging. Het gaat dus met golven he. Ene keer weer aan het malen of huilen of bezig met graven in de 'bagage' (en daarom dus weer alles aan het spuien hier ) andere dagen geniet ik gewoon, go ik met de flow en laat ik me lekker meewiegen op dit kalme maar fijne briesje.
En hoe gaat het met jou? Contact dus helemaal verbroken met ex. Ben je nog erg veel bezig met hem in je hoofd? Dus behalve het verwerken, ook het gevoel weg te krijgen dat er nog voor hem zit? Neem aan dat je dan ook nog niet open staat voor nieuwe liefde?
Valesca, lief dat je vroeg hoe het ging. Het gaat dus met golven he. Ene keer weer aan het malen of huilen of bezig met graven in de 'bagage' (en daarom dus weer alles aan het spuien hier ) andere dagen geniet ik gewoon, go ik met de flow en laat ik me lekker meewiegen op dit kalme maar fijne briesje.
En hoe gaat het met jou? Contact dus helemaal verbroken met ex. Ben je nog erg veel bezig met hem in je hoofd? Dus behalve het verwerken, ook het gevoel weg te krijgen dat er nog voor hem zit? Neem aan dat je dan ook nog niet open staat voor nieuwe liefde?
vrijdag 20 februari 2009 om 11:06
Hoi Stipjesbeest! Goed dat je zo uitgebreid schrijft over je ervaringen, blijf dat vooral doen als je daar behoefte aan hebt! Ik herken weer enorm veel in wat je beschrijft en kan me erg goed voorstellen waar je tegenaan loopt met je nieuwe liefde.
Maar je beschrijft dat het goed voelt met hem, dat je je op je gemak voelt (dat is denk ik al een hele belangrijke graadmeter) en hij neemt blijkbaar de tijd om echt naar je te luisteren en rent niet gelijk hard weg als je je emoties uit. Zó kan het dus ook zijn!
Aardig dat je vraagt naar hoe het met mij gaat. Afgelopen week kreeg ik steeds telefoontjes met een prive-nummer, waarvan ik vermoedde dat het mijn ex was, dus ik heb bewust steeds niet opgenomen. Zit dan wel even met een knoop in m'n maag, elke keer dat de telefoon overgaat. Gister sprak hij ook in op m'n voicemail en belde een minuut daarna weer. Toen kon ik mezelf niet bedwingen en heb toch maar opgenomen. Vervolgens heb ik twee uur met hem gepraat.
Hij wilde, net zoals jullie hebben gedaan, wel graag contact met me houden om elkaar door deze periode heen te helpen. Hij zei dat het hem wel erg zou helpen. Hij miste me en wilde ook graag volgen hoe het met mij ging. Over een nieuwe kans begon hij niet meer en hij zei ook dat hij daar niet op uit was. Hij wilde gewoon leuke dingen doen met me of in ieder geval met me kunnen praten. Ik heb gezegd dat ik dat niet realistisch vond en dat ik het bovendien niet aan kan. Voor mij helpt het meer om helemaal geen contact te hebben, hoe pijnlijk dat ook is in het begin. Hij bleef maar argumenten aandragen waarom contact toch echt beter is, maar ik heb voet bij stuk gehouden.
Ik merkte in het gesprek ook heel erg dat ik bezig was mij niet te kwetsbaar op te stellen. Ik zat echt intern te worstelen met mezelf, want ik had steeds de neiging om me 'afhankelijk' te gaan opstellen tov hem. Het voelde alsof iets in mij schreeuwde om hem, dat ik hem nodig had. Maar tegelijkertijd was ik bang voor de pijn van afwijzing als ik zou laten blijken hoe erg ik hem soms mis en hij zou dat helemaal niet voelen.
Uiteindelijk begreep hij me wel, was hij heel lief en inlevend en respecteerde hij mijn keuze, al vond hij dat wel jammer. Beiden voelen we ons zo verbonden met elkaar. Het gevoel dat je nooit iemand beter heb gekend dan elkaar, door en door. We hebben beiden ook het gevoel dat wij echt bij elkaar horen...nog steeds, maar dat er zoveel shit in de weg zit. En dat moet eerst opgeruimd worden. Voor mezelf zie ik dan toch maar één weg: elkaar volledig loslaten, afkicken van deze relatie en al onze energie in ons zelf steken. Over een x aantal jaar, mochten we elkaar weer tegen komen, zal moeten blijken hoe hecht en hoe ECHT vooral deze liefde is/was. Want misschien houden we onszelf vreselijk voor de gek. Misschien is dit de 'verslaving' die we voelen. We hebben het zelfs wel eens letterlijk tegen elkaar gezegd, dat we verslaafd waren aan elkaar. Zoals dat nummer van U2 'With or Without you'. We hebben bij elkaar de neiging om voor elkaar te gaan zorgen en nu hebben we die energie ineens vrij voor onszelf. Loslaten is misschien soms ook een blijk van liefde.
Maar de aantrekkingskracht is groot tussen ons en het had niet veel gescheeld of ik was naar hem toe gegaan gisteravond. Want het voelt dan zo goed en zo'n gevoel kan toch niet slecht zijn denk je dan. Maarja... de morning after he.
Kijk, mijn ex heeft echt meerdere kanten. En de kant die ik nu van hem zie, is waar ik zo vreselijk veel van hou. Maar misschien verwar ik het houden van gevoel met het verlangen naar aandacht en iemand die (echt) van me houd. Ik vrees dat dit het geval is.
Ik was een eind op weg met het verwerken. Hij zat al veel minder in mijn hoofd en ik voelde me eigenlijk vrij goed. Maar dat gevoel is er zeker nog voor hem en ik ben echt bang dat dat er na jaren nog zit. Ik zit wel eens rond te neuzen op dating sites, maar ik sta niet echt open voor een nieuwe liefde, nee. Zowieso vind ik al die mannen niet aantrekkelijk genoeg en vind ik mezelf ook niet echt aantrekkelijk. Vaak ben ik echt tevreden over mezelf, maar dan vind ik weer dat ik een te mannelijk gezicht heb en denk ik dat geen man me wil hebben. Maarja, dat terzijde.
Ergens weet ik dat als er echt heel lang geen contact is tussen ons, dat de regel 'uit het oog uit het hart' ook voor ons zal gaan gelden. Alleen... dat WIL ik helemaal niet. En toch zit er niets anders op vrees ik. Het gevoel dat we echt bij elkaar horen en het feit dat we elkaar zo goed begrijpen en aanvoelen brengt me zo vreselijk in vertwijfeling of dit nou wel goed is. Waarom al die pijn en dat drama, als we toch bij elkaar willen zijn?
Ik ga binnenkort in therapie voor 'relatieverslaving' (klinkt ernstig he ) en ik kan niet wachten. Ik probeer mezelf in ieder geval te bedwingen totdat ik in therapie zit. Ik durf ook niet goed te vertrouwen op de toekomst. Ben bang dat als ik nu afstand neem, dat hij straks een ander vindt en dan inziet dat het met mij toch wel een grote illusie was. Maar ook dit is denk ik weer een punt wat altijd bij me terugkomt: het idee dat iemand nooit écht van me houdt. Het moet altijd bewezen worden en het is nooit goed genoeg, want ik geloof er niet in.
Zit nu te janken nu ik dit schrijf en dat zegt waarschijnlijk al genoeg. Eerst die gedachten dus maar eens uit mijn kop bannen. Anders blijf ik in dezelfde cirkels rondlopen en zoek ik onbewust misschien wel relaties op waarin die gedachte bevestigd wordt.
Maar je beschrijft dat het goed voelt met hem, dat je je op je gemak voelt (dat is denk ik al een hele belangrijke graadmeter) en hij neemt blijkbaar de tijd om echt naar je te luisteren en rent niet gelijk hard weg als je je emoties uit. Zó kan het dus ook zijn!
Aardig dat je vraagt naar hoe het met mij gaat. Afgelopen week kreeg ik steeds telefoontjes met een prive-nummer, waarvan ik vermoedde dat het mijn ex was, dus ik heb bewust steeds niet opgenomen. Zit dan wel even met een knoop in m'n maag, elke keer dat de telefoon overgaat. Gister sprak hij ook in op m'n voicemail en belde een minuut daarna weer. Toen kon ik mezelf niet bedwingen en heb toch maar opgenomen. Vervolgens heb ik twee uur met hem gepraat.
Hij wilde, net zoals jullie hebben gedaan, wel graag contact met me houden om elkaar door deze periode heen te helpen. Hij zei dat het hem wel erg zou helpen. Hij miste me en wilde ook graag volgen hoe het met mij ging. Over een nieuwe kans begon hij niet meer en hij zei ook dat hij daar niet op uit was. Hij wilde gewoon leuke dingen doen met me of in ieder geval met me kunnen praten. Ik heb gezegd dat ik dat niet realistisch vond en dat ik het bovendien niet aan kan. Voor mij helpt het meer om helemaal geen contact te hebben, hoe pijnlijk dat ook is in het begin. Hij bleef maar argumenten aandragen waarom contact toch echt beter is, maar ik heb voet bij stuk gehouden.
Ik merkte in het gesprek ook heel erg dat ik bezig was mij niet te kwetsbaar op te stellen. Ik zat echt intern te worstelen met mezelf, want ik had steeds de neiging om me 'afhankelijk' te gaan opstellen tov hem. Het voelde alsof iets in mij schreeuwde om hem, dat ik hem nodig had. Maar tegelijkertijd was ik bang voor de pijn van afwijzing als ik zou laten blijken hoe erg ik hem soms mis en hij zou dat helemaal niet voelen.
Uiteindelijk begreep hij me wel, was hij heel lief en inlevend en respecteerde hij mijn keuze, al vond hij dat wel jammer. Beiden voelen we ons zo verbonden met elkaar. Het gevoel dat je nooit iemand beter heb gekend dan elkaar, door en door. We hebben beiden ook het gevoel dat wij echt bij elkaar horen...nog steeds, maar dat er zoveel shit in de weg zit. En dat moet eerst opgeruimd worden. Voor mezelf zie ik dan toch maar één weg: elkaar volledig loslaten, afkicken van deze relatie en al onze energie in ons zelf steken. Over een x aantal jaar, mochten we elkaar weer tegen komen, zal moeten blijken hoe hecht en hoe ECHT vooral deze liefde is/was. Want misschien houden we onszelf vreselijk voor de gek. Misschien is dit de 'verslaving' die we voelen. We hebben het zelfs wel eens letterlijk tegen elkaar gezegd, dat we verslaafd waren aan elkaar. Zoals dat nummer van U2 'With or Without you'. We hebben bij elkaar de neiging om voor elkaar te gaan zorgen en nu hebben we die energie ineens vrij voor onszelf. Loslaten is misschien soms ook een blijk van liefde.
Maar de aantrekkingskracht is groot tussen ons en het had niet veel gescheeld of ik was naar hem toe gegaan gisteravond. Want het voelt dan zo goed en zo'n gevoel kan toch niet slecht zijn denk je dan. Maarja... de morning after he.
Kijk, mijn ex heeft echt meerdere kanten. En de kant die ik nu van hem zie, is waar ik zo vreselijk veel van hou. Maar misschien verwar ik het houden van gevoel met het verlangen naar aandacht en iemand die (echt) van me houd. Ik vrees dat dit het geval is.
Ik was een eind op weg met het verwerken. Hij zat al veel minder in mijn hoofd en ik voelde me eigenlijk vrij goed. Maar dat gevoel is er zeker nog voor hem en ik ben echt bang dat dat er na jaren nog zit. Ik zit wel eens rond te neuzen op dating sites, maar ik sta niet echt open voor een nieuwe liefde, nee. Zowieso vind ik al die mannen niet aantrekkelijk genoeg en vind ik mezelf ook niet echt aantrekkelijk. Vaak ben ik echt tevreden over mezelf, maar dan vind ik weer dat ik een te mannelijk gezicht heb en denk ik dat geen man me wil hebben. Maarja, dat terzijde.
Ergens weet ik dat als er echt heel lang geen contact is tussen ons, dat de regel 'uit het oog uit het hart' ook voor ons zal gaan gelden. Alleen... dat WIL ik helemaal niet. En toch zit er niets anders op vrees ik. Het gevoel dat we echt bij elkaar horen en het feit dat we elkaar zo goed begrijpen en aanvoelen brengt me zo vreselijk in vertwijfeling of dit nou wel goed is. Waarom al die pijn en dat drama, als we toch bij elkaar willen zijn?
Ik ga binnenkort in therapie voor 'relatieverslaving' (klinkt ernstig he ) en ik kan niet wachten. Ik probeer mezelf in ieder geval te bedwingen totdat ik in therapie zit. Ik durf ook niet goed te vertrouwen op de toekomst. Ben bang dat als ik nu afstand neem, dat hij straks een ander vindt en dan inziet dat het met mij toch wel een grote illusie was. Maar ook dit is denk ik weer een punt wat altijd bij me terugkomt: het idee dat iemand nooit écht van me houdt. Het moet altijd bewezen worden en het is nooit goed genoeg, want ik geloof er niet in.
Zit nu te janken nu ik dit schrijf en dat zegt waarschijnlijk al genoeg. Eerst die gedachten dus maar eens uit mijn kop bannen. Anders blijf ik in dezelfde cirkels rondlopen en zoek ik onbewust misschien wel relaties op waarin die gedachte bevestigd wordt.
zondag 22 februari 2009 om 19:11
zo herkenbaar, deze verhalen.
ongelooflijk hoe zo'n schizofreen erin slaagt om je leven volledig kapot te maken.
net zoals zovelen hier zeggen : voor de buitenwereld was hij perfect, de ideale man, schoonzoon, maar wat is zich achter gesloten deuren afspeelde.....
iets in mij is kapot gemaakt. ik zal nooit meer de oude zijn.
hopen dat de tijd alle wonden heelt ..... en dat er ooit iemand zal zijn die de vrouw achter het masker begrijpt......
ongelooflijk hoe zo'n schizofreen erin slaagt om je leven volledig kapot te maken.
net zoals zovelen hier zeggen : voor de buitenwereld was hij perfect, de ideale man, schoonzoon, maar wat is zich achter gesloten deuren afspeelde.....
iets in mij is kapot gemaakt. ik zal nooit meer de oude zijn.
hopen dat de tijd alle wonden heelt ..... en dat er ooit iemand zal zijn die de vrouw achter het masker begrijpt......
seize the day .....
