Psyche
alle pijlers
Nature/nurture en manipuleren door schuldgevoel
vrijdag 11 september 2009 om 21:52
Sinds drie jaar heb ik (vrouw, 30) een hele lieve vriendin (28). Ik heb echter het idee dat zij op een hele subtiele manier door hun moeder gemanipuleerd wordt en dat dit effect heeft op onze relatie. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk om te vertellen, omdat in de voorbeelden die ik noem, haar moeder heel makkelijk wegkomt als goedbedoelende vrouw en ik als degene die spoken ziet. Maar ik denk dat dit nu juist het subtiele aan het hele gebeuren is (reversed psychology). Aan jullie wil ik graag advies vragen over wat ik het beste kan doen in relatie tot mijn vriendin en haar ouders. Daarnaast zit ik met de volgende vragen: is depressie erfelijk? En wat is het effect van depressieve ouders op kinderen? Is een manipulatief karakter erfelijk? Wat kun je er als partner het beste tegen doen?
Ik weet niet zo goed waar ik met mijn verhaal moet beginnen, dus begin ik maar gewoon
Toen ik mijn vriendin ontmoette, werd me al snel duidelijk dat ze niet uit een doorsnee gezin kwam. Ze vertelde dat haar broer op jonge leeftijd psychatrische problemen heeft gehad en alle aandacht van haar ouders naar hem uit ging. Hierop dacht mijn vriendin dat de enige manier om aandacht van haar ouders te krijgen, ziek zijn was. Daarop ontwikkelde ze anorexia (met opname in een kliniek als doel). Toen ze haar doel had bereikt, begon ze weer te werken aan beter worden. Dat is gelukt. In ‘reactie’ op de sores van mijn vriendin en haar broer kregen hun beide ouders een burn-out en depressie. Haar ouders waren naar eigen zeggen depressief ‘omdat het leven niet had gebracht wat ze ervan verwacht hadden’ . Sindsdien voelt mijn vriendin zich schuldig omdat ze vind dat ze er niet voor haar ouders is geweest.
Best heftige shit om te horen, en mijn vriendin was opgelucht dat ik zo rustig en begripvol onder haar verhaal bleef. Ik vond het destijds niet meer dan logisch. Iedereen loopt littekens op in zijn jeugd, en het gaat er om hoe je er nu, als volwassene, mee om gaat. Ik merk echter nu, drie jaar later, dat het hele verhaal me wel dwars zit en ik me zorgen maak over de toekomst. Dat komt voornamelijk om de zaken die in de tussentijd zijn gebeurd.
De moeder van mijn vriendin heb ik inmiddels leren kennen als een manipulatieve vrouw, geobsedeerd door ziekte. In haar gezin verkondigde ze jarenlang dat ze dood wilde. Daar heeft mijn vriendin erg onder geleden. Toen ze daarna mogelijk lichamelijk ernstig ziek bleek te zijn, kon ze haar geluk niet op en wentelde ze zich in alle aandacht. Ook nu, jaren na succesvolle behandeling, blijft ze vol trots over haar ex-ziekte praten en iedereen aanklampen die iets soortgelijks heeft. En wie niet ziek is, wordt iets aangepraat. Net of ze daar haar energie uit haalt. Ik vind zoiets onwerkelijk om te zien en weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan, te meer omdat ik zelf gezinsleden heb gehad die ziek zijn geweest. Die hebben gevochten en we hebben ons allemaal veel zorgen gemaakt. Je vol trots in aandacht wentelen kwam in niemand op. Daarom maak ik me er ook zo boos over.
Natuurlijk is het makkelijk om haar ouders links te laten liggen. Wat is het probleem nu eigenlijk? Maar het ergste is de invloed die het op mijn vriendin en onze relatie heeft. Mijn vriendin is rete-loyaal en kruipt voor haar ouders. En hoe minder aandacht ze aan haar schenken, hoe meer ze haar best doet. Het leidt soms echt tot absurde situaties: als hen op de man af wordt gevraagd of ze niet trots zijn dat hun dochter traint voor de hele marathon, dan is het antwoord ronduit ‘nee, we zouden willen dat ze niet zo overdrijft’. Haar ouders zijn dan ook nooit aan de finishlijn gesignaleerd. Ook worden alle ambities die ze met haar ouders deelt direct de nek omgedraaid: zo moet ze nog maar geen huis kopen en wordt haar wijsgemaakt dat ze heel veel dingen niet aan kan. Bovendien steken ze geen poot uit om hun kinderen te helpen. Te vermoeiend. En als ze dan tóch één schroefje in de muur draaien, dan gaat mijn vriendin door het stof van onderdanigheid, uit puur schuldgevoel . Zoiets ‘liefs’ hebben ze namelijk nog nooit voor haar gedaan.
Mijn vriendin legt dit soort dingen uit als zorgzaamheid (‘ze zijn bang dat ik ook een burn-out krijg’ ) Ik vind dat soort dingen zo erg. Zo walgelijk. Mijn vriendin en haar broer zijn opgegroeid met het idee dat ze een zware last voor hun ouders waren. Haar ouders gebruiken smoesjes om er nauwelijks voor hun kinderen te zijn. Haar moeder provoceert er op los (ik zal jullie de voorbeelden besparen). Mijn vriendin is een pleaser voor haar ouders geworden, en ze weten precies hoe ze haar moeten laten kruipen. Door haar aan te praten dat alles vermoeiend voor ze is en al haar ambities te killen.
Daarnaast ben ik heel erg bang dat het met mijn vriendin dezelfde kant uit gaat als met haar ouders: ze heeft veel bereikt, maar ze is ook vaak lusteloos en moet zichzelf oppeppen om ook maar de geringste klusjes (met tegenzin) te doen. Ze doet daar ook eeuwen over. Haar omgeving zou haar zo niet herkennen, hooguit als ‘relaxed’. Buiten de deur is ze vrolijk, behulpzaam en gezellig. Thuis is alles een opgave: daar is ze sloom, lusteloos en in zichzelf gekeerd. Of ik het nu gezellig maak, lekker kook of het huis opknap: ze ziet het niet, ze proeft het niet en ze voelt het niet. Net of het allemaal niet tot haar doordringt, ze er niet van kan genieten. Even rustig zitten om een wijntje te doen is er niet bij. ‘Het is te druk in mijn hoofd’, zegt ze dan. En ook al zijn we drie jaar samen, dan weet ik nog niet wat ze van de toekomst samen verwacht of hoe ze dat voor zich ziet. Ze zegt niet wat ze echt denkt of voelt, net of ze andere plannen heeft. Ik weet hooguit dat ze met mij verder wil, kinderen wil en niet in een groot huis wil wonen (‘dat is zielig voor de mensen in Afrika’). Tegelijkertijd kan ze soms zomaar, op een onbewaakt ogenblik, uitspraken doen als ‘als ik in Nederland blijf wonen, dan is het daar en daar’. Alsof we eigenlijk weer niets met elkaar hebben. In deze relatie voel ik me alleen, alsof er niets groeit.
Ik begrijp het niet en weet niet wat er aan de hand is. Zou mijn vriendin ook depressief zijn, of worden? Is ze misschien net zo manipulatief als haar moeder en was die anorexia (middel tot doel) daar een voorproefje van? Heeft mijn vriendin een moeilijke jeugd gehad waar ze zich van kan losmaken (nurture) of is ze een kopie van haar ouders (nature)? Wat moet ik doen? En hoe kan ik haar het beste helpen?
Ik weet niet zo goed waar ik met mijn verhaal moet beginnen, dus begin ik maar gewoon
Toen ik mijn vriendin ontmoette, werd me al snel duidelijk dat ze niet uit een doorsnee gezin kwam. Ze vertelde dat haar broer op jonge leeftijd psychatrische problemen heeft gehad en alle aandacht van haar ouders naar hem uit ging. Hierop dacht mijn vriendin dat de enige manier om aandacht van haar ouders te krijgen, ziek zijn was. Daarop ontwikkelde ze anorexia (met opname in een kliniek als doel). Toen ze haar doel had bereikt, begon ze weer te werken aan beter worden. Dat is gelukt. In ‘reactie’ op de sores van mijn vriendin en haar broer kregen hun beide ouders een burn-out en depressie. Haar ouders waren naar eigen zeggen depressief ‘omdat het leven niet had gebracht wat ze ervan verwacht hadden’ . Sindsdien voelt mijn vriendin zich schuldig omdat ze vind dat ze er niet voor haar ouders is geweest.
Best heftige shit om te horen, en mijn vriendin was opgelucht dat ik zo rustig en begripvol onder haar verhaal bleef. Ik vond het destijds niet meer dan logisch. Iedereen loopt littekens op in zijn jeugd, en het gaat er om hoe je er nu, als volwassene, mee om gaat. Ik merk echter nu, drie jaar later, dat het hele verhaal me wel dwars zit en ik me zorgen maak over de toekomst. Dat komt voornamelijk om de zaken die in de tussentijd zijn gebeurd.
De moeder van mijn vriendin heb ik inmiddels leren kennen als een manipulatieve vrouw, geobsedeerd door ziekte. In haar gezin verkondigde ze jarenlang dat ze dood wilde. Daar heeft mijn vriendin erg onder geleden. Toen ze daarna mogelijk lichamelijk ernstig ziek bleek te zijn, kon ze haar geluk niet op en wentelde ze zich in alle aandacht. Ook nu, jaren na succesvolle behandeling, blijft ze vol trots over haar ex-ziekte praten en iedereen aanklampen die iets soortgelijks heeft. En wie niet ziek is, wordt iets aangepraat. Net of ze daar haar energie uit haalt. Ik vind zoiets onwerkelijk om te zien en weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan, te meer omdat ik zelf gezinsleden heb gehad die ziek zijn geweest. Die hebben gevochten en we hebben ons allemaal veel zorgen gemaakt. Je vol trots in aandacht wentelen kwam in niemand op. Daarom maak ik me er ook zo boos over.
Natuurlijk is het makkelijk om haar ouders links te laten liggen. Wat is het probleem nu eigenlijk? Maar het ergste is de invloed die het op mijn vriendin en onze relatie heeft. Mijn vriendin is rete-loyaal en kruipt voor haar ouders. En hoe minder aandacht ze aan haar schenken, hoe meer ze haar best doet. Het leidt soms echt tot absurde situaties: als hen op de man af wordt gevraagd of ze niet trots zijn dat hun dochter traint voor de hele marathon, dan is het antwoord ronduit ‘nee, we zouden willen dat ze niet zo overdrijft’. Haar ouders zijn dan ook nooit aan de finishlijn gesignaleerd. Ook worden alle ambities die ze met haar ouders deelt direct de nek omgedraaid: zo moet ze nog maar geen huis kopen en wordt haar wijsgemaakt dat ze heel veel dingen niet aan kan. Bovendien steken ze geen poot uit om hun kinderen te helpen. Te vermoeiend. En als ze dan tóch één schroefje in de muur draaien, dan gaat mijn vriendin door het stof van onderdanigheid, uit puur schuldgevoel . Zoiets ‘liefs’ hebben ze namelijk nog nooit voor haar gedaan.
Mijn vriendin legt dit soort dingen uit als zorgzaamheid (‘ze zijn bang dat ik ook een burn-out krijg’ ) Ik vind dat soort dingen zo erg. Zo walgelijk. Mijn vriendin en haar broer zijn opgegroeid met het idee dat ze een zware last voor hun ouders waren. Haar ouders gebruiken smoesjes om er nauwelijks voor hun kinderen te zijn. Haar moeder provoceert er op los (ik zal jullie de voorbeelden besparen). Mijn vriendin is een pleaser voor haar ouders geworden, en ze weten precies hoe ze haar moeten laten kruipen. Door haar aan te praten dat alles vermoeiend voor ze is en al haar ambities te killen.
Daarnaast ben ik heel erg bang dat het met mijn vriendin dezelfde kant uit gaat als met haar ouders: ze heeft veel bereikt, maar ze is ook vaak lusteloos en moet zichzelf oppeppen om ook maar de geringste klusjes (met tegenzin) te doen. Ze doet daar ook eeuwen over. Haar omgeving zou haar zo niet herkennen, hooguit als ‘relaxed’. Buiten de deur is ze vrolijk, behulpzaam en gezellig. Thuis is alles een opgave: daar is ze sloom, lusteloos en in zichzelf gekeerd. Of ik het nu gezellig maak, lekker kook of het huis opknap: ze ziet het niet, ze proeft het niet en ze voelt het niet. Net of het allemaal niet tot haar doordringt, ze er niet van kan genieten. Even rustig zitten om een wijntje te doen is er niet bij. ‘Het is te druk in mijn hoofd’, zegt ze dan. En ook al zijn we drie jaar samen, dan weet ik nog niet wat ze van de toekomst samen verwacht of hoe ze dat voor zich ziet. Ze zegt niet wat ze echt denkt of voelt, net of ze andere plannen heeft. Ik weet hooguit dat ze met mij verder wil, kinderen wil en niet in een groot huis wil wonen (‘dat is zielig voor de mensen in Afrika’). Tegelijkertijd kan ze soms zomaar, op een onbewaakt ogenblik, uitspraken doen als ‘als ik in Nederland blijf wonen, dan is het daar en daar’. Alsof we eigenlijk weer niets met elkaar hebben. In deze relatie voel ik me alleen, alsof er niets groeit.
Ik begrijp het niet en weet niet wat er aan de hand is. Zou mijn vriendin ook depressief zijn, of worden? Is ze misschien net zo manipulatief als haar moeder en was die anorexia (middel tot doel) daar een voorproefje van? Heeft mijn vriendin een moeilijke jeugd gehad waar ze zich van kan losmaken (nurture) of is ze een kopie van haar ouders (nature)? Wat moet ik doen? En hoe kan ik haar het beste helpen?
vrijdag 11 september 2009 om 21:59
Ik heb niet alles gelezen (sorry), maar ik zou je zorgen delen met je vriendin, op een manier waar zorg uitspreekt en niet vanuit vermoedens of verwijten.
Iemand die een moeilijk verleden heeft gehad kan best relatiemateriaal zijn, maar het is wel de vraag of/hoe diegene met zijn verleden omgaat/is omgegaan.
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat dingen zich gaan herhalen!
Iemand die een moeilijk verleden heeft gehad kan best relatiemateriaal zijn, maar het is wel de vraag of/hoe diegene met zijn verleden omgaat/is omgegaan.
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat dingen zich gaan herhalen!
zaterdag 12 september 2009 om 00:30
Hoi Nic007,
Ben geen expert wat betreft nature of nurture, wel een ervaringsdeskundige met een manipulatieve moeder
Het kostte me jaren om er onder uit te komen. Ik zag het niet, mijn partner wel. Maar dat wilde ik niet horen. Ik beschermde haar zelfs, praatte het goed. Altijd weer teleurgesteld thuiskomen na een bezoek of telefoongesprek. Maar toch blijven gaan en bellen uit schuldgevoel. In 23 jaar zijn ze 5 keer langsgeweest, waarvan 2x na de geboorte van onze kinderen. "Kinderen komen naar huis, niet andersom." Bellen is op mijn initiatief, anders kan ik zo maanden niks horen. Mijn werk? Ze zou het niet weten. Totale desinteresse. En ik deed vanalles om te pleasen in de hoop op een aai over de bol, die nooit kwam. Dat was gedrag wat ik van kleins af aan al liet zien. Maar tegen beter weten in blijven hopen. Alles wat je vertelt, heeft zij in de overtreffende trap meegemaakt dus "wat zeur je nou? In mijn tijd...." Onderschat niet de energie die het je partner kost. En jij staat er bij, ziet het gebeuren, maar bent geregeld machteloos. Het (onbewust) anders willen, maar (nog) niet kunnen is slopend. Kan me voorstellen dat je partner de schone schijn ophoudt naar buiten toe, maar thuis - waar ze ws wel zichzelf mag zijn - is de energie op. Eens zal haar grens bereikt zijn, in elk geval was dat bij mij. Ik moest letterlijk afstand nemen om emotioneel afstand te kunnen nemen. Dat duurde 4 jaar. Ik leg sindsdien de laat laag. Kan nu sinds een jaar of 10 genoegen nemen met koetjes en kalfjes. Soms probeert ze het nog "He wat jammer, net nu ik weer wat positiever over je ben gaan denken..." Zonder schuldgevoel kan ik op zulke momenten zeggen dat ik geen zin heb in zo'n gesprek en dus het gesprek beëindig.
Ik heb veel gehad aan RET therapie, waarin je voor jezelf nagaat hoe een gebeurtenis, bepaalde gedachten en gevoelens te weeg brengt en welk gedrag je hierdoor vertoont. Door te reflecteren op die gedachten word je bewust van die gedachten en waarom je je er zo klote onder voelt en welk gedrag je hierdoor elke keer opnieuw vertoont. Veel gedachten zijn irrationeel. Door die om te zetten in rationele gedachten, worden je gevoelens en gedrag ook anders. Dat was voor mij een enorme ommekeer.
Als je het kan opbrengen, heb geduld met je partner.
Ben geen expert wat betreft nature of nurture, wel een ervaringsdeskundige met een manipulatieve moeder
Het kostte me jaren om er onder uit te komen. Ik zag het niet, mijn partner wel. Maar dat wilde ik niet horen. Ik beschermde haar zelfs, praatte het goed. Altijd weer teleurgesteld thuiskomen na een bezoek of telefoongesprek. Maar toch blijven gaan en bellen uit schuldgevoel. In 23 jaar zijn ze 5 keer langsgeweest, waarvan 2x na de geboorte van onze kinderen. "Kinderen komen naar huis, niet andersom." Bellen is op mijn initiatief, anders kan ik zo maanden niks horen. Mijn werk? Ze zou het niet weten. Totale desinteresse. En ik deed vanalles om te pleasen in de hoop op een aai over de bol, die nooit kwam. Dat was gedrag wat ik van kleins af aan al liet zien. Maar tegen beter weten in blijven hopen. Alles wat je vertelt, heeft zij in de overtreffende trap meegemaakt dus "wat zeur je nou? In mijn tijd...." Onderschat niet de energie die het je partner kost. En jij staat er bij, ziet het gebeuren, maar bent geregeld machteloos. Het (onbewust) anders willen, maar (nog) niet kunnen is slopend. Kan me voorstellen dat je partner de schone schijn ophoudt naar buiten toe, maar thuis - waar ze ws wel zichzelf mag zijn - is de energie op. Eens zal haar grens bereikt zijn, in elk geval was dat bij mij. Ik moest letterlijk afstand nemen om emotioneel afstand te kunnen nemen. Dat duurde 4 jaar. Ik leg sindsdien de laat laag. Kan nu sinds een jaar of 10 genoegen nemen met koetjes en kalfjes. Soms probeert ze het nog "He wat jammer, net nu ik weer wat positiever over je ben gaan denken..." Zonder schuldgevoel kan ik op zulke momenten zeggen dat ik geen zin heb in zo'n gesprek en dus het gesprek beëindig.
Ik heb veel gehad aan RET therapie, waarin je voor jezelf nagaat hoe een gebeurtenis, bepaalde gedachten en gevoelens te weeg brengt en welk gedrag je hierdoor vertoont. Door te reflecteren op die gedachten word je bewust van die gedachten en waarom je je er zo klote onder voelt en welk gedrag je hierdoor elke keer opnieuw vertoont. Veel gedachten zijn irrationeel. Door die om te zetten in rationele gedachten, worden je gevoelens en gedrag ook anders. Dat was voor mij een enorme ommekeer.
Als je het kan opbrengen, heb geduld met je partner.
zondag 13 september 2009 om 00:32
Voor zover ik weet, hebben alle As I aandoeningen een erfelijk component. Onderzoek met tweelingen (zowel eeneige als tweeeige) wijst dit uit. Echter de omgeving (waaronder vrienden, middelen maar ook leerervaringen e.d) draagt ook een steentje bij. (biopsychosociale leermodel) Dus ondanks 'slechte genen' kan een goede omgeving min of meer een bescherming bieden... Dus ook depressies en manipulatief gedrag bevat een erfelijk component.....maar dit wil dus niet zeggen dat iemand met deze genen de aandoening ook daadwerkelijk krijgt...
vrijdag 18 september 2009 om 15:42
Hoi Nic
Wat een verhaal zeg, jeetje, wat zielig voor jouw vriendin!
Hoe het op mij overkomt, is dat haar moeder niet wil dat haar dochter blij is, omdat zij dat zelf ook niet is. Wat ik vaak herken in mensen (ook in mezelf uiteraard) is dat ze zich willen verbinden met de mensen om zich heen. Op dezelfde golflengte zitten. Als dat op een gezonde manier is, dan betekent dat, dat iemand die blij is, blij is voor een ander als die iets leuks ervaart.
Op een ongezonde manier, bij mensen die zelf niet gelukkig zijn, uit zich dat in het een ander ook niet gunnen om gelukkig te zijn, uit angst om die verbinding te verliezen, als in: "Als de een gelukkig is en de ander niet, wat heb je dan nog te delen?"
Ik kan me goed voorstellen dat als je opgroeit in een gezin als dat, dat ziekte en ellende de enige bekende manieren zijn om aandacht te krijgen. Dat zal waarschijnlijk heel veel invloed hebben op het gedrag van jouw vriendin in het nu.
Als zij geleerd heeft dat gelukkig zijn niet 'hoort', dat er altijd iets aan de hand moet zijn, dat prestaties (de marathon lopen) niet worden beloond maar worden 'uitgelachen' en dat ziektes en ellende aandacht opbrengen, dan zal zij ook (in welke mate dan ook) deze overtuigingen in het leven meenemen.
Dus dat kan betekenen, dat zij haar eigen geluk ontzettend kan tegenhouden. als zij bijvoorbeeld diep in haar hart met jou wil samen blijven, kan dat gevoel (bv geluk) i.p.v. de 'normale' positieve, bij haar negatieve emoties lostrekken, want geluk = uitgehoond worden en geen aandacht krijgen.
Dit kan zij dan saboteren door dan maar te zeggen dat ze bijvoorbeeld alleen wil wonen, dit zelfs doen, terwjl dat dus uiteindelijk niet is wat zij wil.
Hoe hard ook, zulke aandacht door ellende is geen pure liefde. Hiermee wil ik niet zeggen dat haar moeder niet van haar houdt, want ik ken hen natuurlijk niet, maar negatieve aandacht is iets heel anders dan onvoorwaardelijke liefde, waarbij je iemand al het geluk van de wereld gunt.
Als jouw vriendin zich echt zal beseffen dat zij werkelijk echte, onvoorwaardelijke liefde verdient, zal zij ook inzien dat dat heel anders voelt dan je leven zo ellendig mogelijk maken, in de hoop dat anderen (haar meoder) haar ziet.
Ik wens jou en je vriendin veel sterkte toe!
Wat een verhaal zeg, jeetje, wat zielig voor jouw vriendin!
Hoe het op mij overkomt, is dat haar moeder niet wil dat haar dochter blij is, omdat zij dat zelf ook niet is. Wat ik vaak herken in mensen (ook in mezelf uiteraard) is dat ze zich willen verbinden met de mensen om zich heen. Op dezelfde golflengte zitten. Als dat op een gezonde manier is, dan betekent dat, dat iemand die blij is, blij is voor een ander als die iets leuks ervaart.
Op een ongezonde manier, bij mensen die zelf niet gelukkig zijn, uit zich dat in het een ander ook niet gunnen om gelukkig te zijn, uit angst om die verbinding te verliezen, als in: "Als de een gelukkig is en de ander niet, wat heb je dan nog te delen?"
Ik kan me goed voorstellen dat als je opgroeit in een gezin als dat, dat ziekte en ellende de enige bekende manieren zijn om aandacht te krijgen. Dat zal waarschijnlijk heel veel invloed hebben op het gedrag van jouw vriendin in het nu.
Als zij geleerd heeft dat gelukkig zijn niet 'hoort', dat er altijd iets aan de hand moet zijn, dat prestaties (de marathon lopen) niet worden beloond maar worden 'uitgelachen' en dat ziektes en ellende aandacht opbrengen, dan zal zij ook (in welke mate dan ook) deze overtuigingen in het leven meenemen.
Dus dat kan betekenen, dat zij haar eigen geluk ontzettend kan tegenhouden. als zij bijvoorbeeld diep in haar hart met jou wil samen blijven, kan dat gevoel (bv geluk) i.p.v. de 'normale' positieve, bij haar negatieve emoties lostrekken, want geluk = uitgehoond worden en geen aandacht krijgen.
Dit kan zij dan saboteren door dan maar te zeggen dat ze bijvoorbeeld alleen wil wonen, dit zelfs doen, terwjl dat dus uiteindelijk niet is wat zij wil.
Hoe hard ook, zulke aandacht door ellende is geen pure liefde. Hiermee wil ik niet zeggen dat haar moeder niet van haar houdt, want ik ken hen natuurlijk niet, maar negatieve aandacht is iets heel anders dan onvoorwaardelijke liefde, waarbij je iemand al het geluk van de wereld gunt.
Als jouw vriendin zich echt zal beseffen dat zij werkelijk echte, onvoorwaardelijke liefde verdient, zal zij ook inzien dat dat heel anders voelt dan je leven zo ellendig mogelijk maken, in de hoop dat anderen (haar meoder) haar ziet.
Ik wens jou en je vriendin veel sterkte toe!
zaterdag 19 september 2009 om 19:32
Wat een knappe beschrijving geef je over de relatie met je vriendin. Je kunt het van een afstand aanschouwen en analyseren. De moeizame ouder-kind relatie van je vriendin met haar ouders is uiteraard van invloed geweest op je vriendin. Het heeft haar gevormd tot de persoon die ze nu is.
Blijkbaar is ze nog steeds niet 'los' van haar ouders en zoekt ze op volwassen leeftijd nog steeds de bevestiging die ze ook als kind niet van haar ouders kreeg? Is ze daarom nog steeds zo gevoelig voor de mening van haar ouders en voelt ze zich schuldig ten opzichte van hen? Vlucht ze daarom in een depressie omdat ze niet met de situatie kan omgaan?
Praten en nadenken over haar gevoelens heeft ze in iedere geval niet geleerd van haar ouders. Zoals je het beschrijft vlakt ze haar gevoelens helemaal af om haar innerlijke pijn en haar verdriet niet te hoeven voelen. Dit is een makkelijk afweermechanisme maar het lost natuurlijk niets op.
Als je vriendin ervoor open staat, dan zou ze in therapie kunnen bij een psycholoog/psychiater en met therapeutische hulp met zichzelf aan de slag kunnen gaan. Nadenken en ontdekken hoe haar jeugd haar heeft gevormd, loskomen van haar ouders en vooral haar eigenwaarde weer ontdekken. Haar ouders blijven haar ouders en die mensen zullen niet snel veranderen.
Je vriendin zou iets meer gezonde afstand van haar ouders kunnen nemen om aan zichzelf te werken, en dan hopelijk ontdekken dat ze geen bevestiging van haar ouders nodig heeft om gelukkig te zijn met zichzelf en haar omgeving. Jij als partner kunt haar daarbij steunen. Het is al heel knap dat je inziet hoe de patronen bij haar in elkaar steken. Heel veel succes en sterkte.
Blijkbaar is ze nog steeds niet 'los' van haar ouders en zoekt ze op volwassen leeftijd nog steeds de bevestiging die ze ook als kind niet van haar ouders kreeg? Is ze daarom nog steeds zo gevoelig voor de mening van haar ouders en voelt ze zich schuldig ten opzichte van hen? Vlucht ze daarom in een depressie omdat ze niet met de situatie kan omgaan?
Praten en nadenken over haar gevoelens heeft ze in iedere geval niet geleerd van haar ouders. Zoals je het beschrijft vlakt ze haar gevoelens helemaal af om haar innerlijke pijn en haar verdriet niet te hoeven voelen. Dit is een makkelijk afweermechanisme maar het lost natuurlijk niets op.
Als je vriendin ervoor open staat, dan zou ze in therapie kunnen bij een psycholoog/psychiater en met therapeutische hulp met zichzelf aan de slag kunnen gaan. Nadenken en ontdekken hoe haar jeugd haar heeft gevormd, loskomen van haar ouders en vooral haar eigenwaarde weer ontdekken. Haar ouders blijven haar ouders en die mensen zullen niet snel veranderen.
Je vriendin zou iets meer gezonde afstand van haar ouders kunnen nemen om aan zichzelf te werken, en dan hopelijk ontdekken dat ze geen bevestiging van haar ouders nodig heeft om gelukkig te zijn met zichzelf en haar omgeving. Jij als partner kunt haar daarbij steunen. Het is al heel knap dat je inziet hoe de patronen bij haar in elkaar steken. Heel veel succes en sterkte.
zondag 20 september 2009 om 17:58
Hey allemaal,
Dank voor jullie reacties. Ik heb er veel aan gehad en het gaf behoorlijk stof tot nadenken
@Mazou: dank je voor de tip om er met mijn vriendin over te praten. Ik geef toe dat ik hier met mijn vriendin wel vaak over praat, maar dat ik het niet altijd goed aanpak. In de eerste jaren van onze relatie reageerde mijn vriendin afwijzend en defensief. Dat wekte, in combinatie met het getreiter van haar moeder, veel woede bij me op. Dat zit er nog steeds. Inmiddels zegt mijn vriendin dat 90% mijn verhaal tot haar is doorgedrongen, maar dat ze er nog niets mee kan omdat het nog te pijnlijk is. Ik probeer haar daarom zoveel mogelijk te steunen. Toch verwijt ik haar wel eens dingen wanneer ik me machteloos voel. Ik ga proberen dat niet meer te doen.
@Petra67: dank je voor je verhaal. Ik ben hierdoor mijn vriendin een stuk beter gaan begrijpen. Ik vind het ontzettend knap hoe je de situatie hebt overwonnen en een plek hebt weten te geven. Je beschrijft hoe harteloos het gedrag van je moeder is geweest. Ik weet niet of de moeder van mijn vriendin het zo heeft aangepakt. Haar moeder belt regelmatig en vraagt dan hoe het gaat. Mijn vriendin is op die momenten helemaal blij (ze toont interesse!) en ziet niet hoe juist tijdens die telefoongesprekken het leven uit haar gezogen wordt. Vertelt mijn vriendin over een geleverde prestatie, dan begint haar moeder over hoe moe ze dan wel niet zal zijn. Als mijn vriendin op zoek is naar een goede baan, dan mag ze volgens haar ouders in haar handjes knijpen als ze in deze tijd uberhaupt aan de bak komt, als ze vertelt dat ze een huis wil kopen, dan kan ze dat vast niet aan, etc, etc… Er is altijd wel een reden waarom iets niet kan. Het is een heel bizar iets: net of iemand op een allervriendelijkste, warme toon je continu vertelt dat je een mislukkeling bent. Het klopt gewoon niet, en je bent geneigd voor het vriendelijke, misleidende masker te gaan. Gewoon omdat je zo graag wilt dat die warmte echt is. Ik ben daarom ook bang dat het heel lang gaat duren voordat zij bij mijn vriendin een grens hebben bereikt. Ze doen altijd nèt het minimale om haar aangehaakt te houden. Overigens ben ik bekend met RET – mijn vriendin heeft het vroeger veel gedaan (na haar anorexia) en er naar eigen zeggen veel aan gehad.
@YourWakeUpCall: Munchhausen by Proxy, dat is toch aandacht van de omgeving afdwingen door anderen ziek te maken? Vooral door moeders bij kinderen toegebracht? Ik denk dat de moeder van mijn vriendin nooit zo ver is gegaan (haar kinderen fysiek ziek maken), maar de obsessie voor ziekte is er wel degelijk. Ik moet ook bekennen dat ik nu al huiver bij het idee eventuele kleinkinderen met haar alleen te laten (oppas-oma). Zal ik ook nooit doen.
@Malakai: ik ga er van uit dat mijn vriendin door haar leerervaring nu en de therapie die ze vroeger heeft gehad (waaronder RET), sterk genoeg is om óf geen depressie te krijgen, óf zich daar doorheen te slaan… Maar soms vind ik het wel een eng idee dat ze het kán krijgen en zou ik willen dat het niet erfelijk was.
@LoveLight: wat je zegt is helemaal waar: negatieve aandacht is geen onvoorwaardelijke liefde. Ik denk ook dat haar moeder oprecht wil dat haar dochter is zoals zij, zodat ze in hetzelfde schuitje zitten. Zo verontschuldigt mijn vriendin zich bijvoorbeeld naar haar ouders als ze iets van luxe aanschaft. Alsof dat een schande is! Ik merk het ook wanneer blijkt dat het er in andere gezinnen anders (warmer) aan toe gaat: daar wordt al gauw een negatieve lading aan gegeven. Zo herinner ik me nog hoe mijn ouders de eerste Kerst dat we samen waren zich uit de naad hadden gewerkt voor mijn vriendin. De hele dag in de keuken en haar overladen met kado’s was hun manier om te zeggen dat ze welkom was in de familie. Mijn vriendin vertelde dat de volgende dag enthousiast aan haar ouders. “Waren ze weer bezig??” was hun enige, onderkoelde reactie. Sindsdien hebben mijn ouders het stempel gekregen van ‘mensen die liefde van hun kinderen willen kopen’ en is de opvoeding van de ouders van mijn vriendin weer de enige juiste. Uit jouw advies maak ik op dat ik het geluk en de prestaties van mijn vriendin extra zal moeten aanmoedigen, totdat dit normaal voor haar wordt.
@LilaRose: bedankt voor je advies. Ik heb er ook over gedacht om mijn vriendin te vragen om in therapie te gaan. Ze heeft vroeger wel therapie gehad, maar dit was vooral gezinstherapie naar aanleiding van de problemen van haar moeder. Mijn vriendin kreeg toen van de psycholoog te horen dat er niets aan haar zelf mankeerde, dat ze een schop onder haar kont nodig had en vooral lekker moest gaan doen wat ze leuk vond En hoe wel ze al een stuk ondernemender geworden is, denk ik dat het goed is als ze voorgoed met haar verleden afrekent. Ik denk dat ze dat zelf ook wil, maar het moeilijk vind om hulp te vragen. Zo interviewde ze een paar jaar geleden voor een journalistieke afstudeeropdracht één van de begeleiders van een KOPP-groep (http://kopp.lotgenootje.nl/volwassen/in ... /gevolgen/) Pas nu zie ik dat dat misschien wel een eerste stap geweest is!
Nou goed, ik zie dat ik weer een half boek heb geschreven (voor iedereen die het geduld had het helemaal uit te lezen: RESPECT ). In ieder geval bedankt voor jullie reacties en adviezen. Ik ga er mee aan de slag en vooral proberen van mijn gevoel van boosheid/machteloosheid af te komen, er onbevangen tegenover te staan en mijn vriendin zoveel mogelijk te steunen. En als het even lastig wordt, dan lees ik dit topic gewoon nog een keer
Thanks so much & grtz,
Nic
Dank voor jullie reacties. Ik heb er veel aan gehad en het gaf behoorlijk stof tot nadenken
@Mazou: dank je voor de tip om er met mijn vriendin over te praten. Ik geef toe dat ik hier met mijn vriendin wel vaak over praat, maar dat ik het niet altijd goed aanpak. In de eerste jaren van onze relatie reageerde mijn vriendin afwijzend en defensief. Dat wekte, in combinatie met het getreiter van haar moeder, veel woede bij me op. Dat zit er nog steeds. Inmiddels zegt mijn vriendin dat 90% mijn verhaal tot haar is doorgedrongen, maar dat ze er nog niets mee kan omdat het nog te pijnlijk is. Ik probeer haar daarom zoveel mogelijk te steunen. Toch verwijt ik haar wel eens dingen wanneer ik me machteloos voel. Ik ga proberen dat niet meer te doen.
@Petra67: dank je voor je verhaal. Ik ben hierdoor mijn vriendin een stuk beter gaan begrijpen. Ik vind het ontzettend knap hoe je de situatie hebt overwonnen en een plek hebt weten te geven. Je beschrijft hoe harteloos het gedrag van je moeder is geweest. Ik weet niet of de moeder van mijn vriendin het zo heeft aangepakt. Haar moeder belt regelmatig en vraagt dan hoe het gaat. Mijn vriendin is op die momenten helemaal blij (ze toont interesse!) en ziet niet hoe juist tijdens die telefoongesprekken het leven uit haar gezogen wordt. Vertelt mijn vriendin over een geleverde prestatie, dan begint haar moeder over hoe moe ze dan wel niet zal zijn. Als mijn vriendin op zoek is naar een goede baan, dan mag ze volgens haar ouders in haar handjes knijpen als ze in deze tijd uberhaupt aan de bak komt, als ze vertelt dat ze een huis wil kopen, dan kan ze dat vast niet aan, etc, etc… Er is altijd wel een reden waarom iets niet kan. Het is een heel bizar iets: net of iemand op een allervriendelijkste, warme toon je continu vertelt dat je een mislukkeling bent. Het klopt gewoon niet, en je bent geneigd voor het vriendelijke, misleidende masker te gaan. Gewoon omdat je zo graag wilt dat die warmte echt is. Ik ben daarom ook bang dat het heel lang gaat duren voordat zij bij mijn vriendin een grens hebben bereikt. Ze doen altijd nèt het minimale om haar aangehaakt te houden. Overigens ben ik bekend met RET – mijn vriendin heeft het vroeger veel gedaan (na haar anorexia) en er naar eigen zeggen veel aan gehad.
@YourWakeUpCall: Munchhausen by Proxy, dat is toch aandacht van de omgeving afdwingen door anderen ziek te maken? Vooral door moeders bij kinderen toegebracht? Ik denk dat de moeder van mijn vriendin nooit zo ver is gegaan (haar kinderen fysiek ziek maken), maar de obsessie voor ziekte is er wel degelijk. Ik moet ook bekennen dat ik nu al huiver bij het idee eventuele kleinkinderen met haar alleen te laten (oppas-oma). Zal ik ook nooit doen.
@Malakai: ik ga er van uit dat mijn vriendin door haar leerervaring nu en de therapie die ze vroeger heeft gehad (waaronder RET), sterk genoeg is om óf geen depressie te krijgen, óf zich daar doorheen te slaan… Maar soms vind ik het wel een eng idee dat ze het kán krijgen en zou ik willen dat het niet erfelijk was.
@LoveLight: wat je zegt is helemaal waar: negatieve aandacht is geen onvoorwaardelijke liefde. Ik denk ook dat haar moeder oprecht wil dat haar dochter is zoals zij, zodat ze in hetzelfde schuitje zitten. Zo verontschuldigt mijn vriendin zich bijvoorbeeld naar haar ouders als ze iets van luxe aanschaft. Alsof dat een schande is! Ik merk het ook wanneer blijkt dat het er in andere gezinnen anders (warmer) aan toe gaat: daar wordt al gauw een negatieve lading aan gegeven. Zo herinner ik me nog hoe mijn ouders de eerste Kerst dat we samen waren zich uit de naad hadden gewerkt voor mijn vriendin. De hele dag in de keuken en haar overladen met kado’s was hun manier om te zeggen dat ze welkom was in de familie. Mijn vriendin vertelde dat de volgende dag enthousiast aan haar ouders. “Waren ze weer bezig??” was hun enige, onderkoelde reactie. Sindsdien hebben mijn ouders het stempel gekregen van ‘mensen die liefde van hun kinderen willen kopen’ en is de opvoeding van de ouders van mijn vriendin weer de enige juiste. Uit jouw advies maak ik op dat ik het geluk en de prestaties van mijn vriendin extra zal moeten aanmoedigen, totdat dit normaal voor haar wordt.
@LilaRose: bedankt voor je advies. Ik heb er ook over gedacht om mijn vriendin te vragen om in therapie te gaan. Ze heeft vroeger wel therapie gehad, maar dit was vooral gezinstherapie naar aanleiding van de problemen van haar moeder. Mijn vriendin kreeg toen van de psycholoog te horen dat er niets aan haar zelf mankeerde, dat ze een schop onder haar kont nodig had en vooral lekker moest gaan doen wat ze leuk vond En hoe wel ze al een stuk ondernemender geworden is, denk ik dat het goed is als ze voorgoed met haar verleden afrekent. Ik denk dat ze dat zelf ook wil, maar het moeilijk vind om hulp te vragen. Zo interviewde ze een paar jaar geleden voor een journalistieke afstudeeropdracht één van de begeleiders van een KOPP-groep (http://kopp.lotgenootje.nl/volwassen/in ... /gevolgen/) Pas nu zie ik dat dat misschien wel een eerste stap geweest is!
Nou goed, ik zie dat ik weer een half boek heb geschreven (voor iedereen die het geduld had het helemaal uit te lezen: RESPECT ). In ieder geval bedankt voor jullie reacties en adviezen. Ik ga er mee aan de slag en vooral proberen van mijn gevoel van boosheid/machteloosheid af te komen, er onbevangen tegenover te staan en mijn vriendin zoveel mogelijk te steunen. En als het even lastig wordt, dan lees ik dit topic gewoon nog een keer
Thanks so much & grtz,
Nic
zondag 20 september 2009 om 18:10
Alles gelezen en ik heb medelijden met je vriendin. Omdat ik zelf dit soort gedrag ook ken van mijn moeder, misschien iets minder extreem en uitgesproken, maar zeker weten ook manipulatief. En ik weet hoe moeilijk het is om jezelf daarvan los te maken. Mij lukte het in ieder geval heel lang niet, ik bleef maar verlangen naar dat wat ik toch nooit kon krijgen.
Oke, voor prestaties kreeg ik dan nog wel goedkeuring, maar dat was niet wat ik wilde en wat ik echt verlangde.
Uiteindelijk is de bom gebarsten van mijn kant (even heel kort door de bocht, er zit een heel verhaal achter maar dat zal ik je besparen) en ik heb het contact verbroken met mijn moeder. Dat is nu bijna twee jaar geleden en ik ben nog steeds aan het 'ontrafelen' wie ik zelf ben en wat me is aangepraat door haar.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ze het contact zou moeten verbreken, maar meer afstand nemen zou denk ik heel goed voor haar zijn. En ik denk dat hulp van buitenaf zeer aan te raden is. Ze heeft al zware tijden achter de rug (iemand krijgt niet zomaar AN), maar hier kan ze echt wel steun bij gebruiken. En hoe lief en betrokken jij ook bent, als een vreemde dingen zegt zal dat meer doordringen dan wanneer jij ze zegt. Vreemde ogen dwingen enzo.
Je komt trouwens echt over als een heel betrokken persoon. Je vriendin mag blij zijn met je, iemand die er zo voor haar is en meedenkt. Weet zij trouwens ook van deze posts?
Oke, voor prestaties kreeg ik dan nog wel goedkeuring, maar dat was niet wat ik wilde en wat ik echt verlangde.
Uiteindelijk is de bom gebarsten van mijn kant (even heel kort door de bocht, er zit een heel verhaal achter maar dat zal ik je besparen) en ik heb het contact verbroken met mijn moeder. Dat is nu bijna twee jaar geleden en ik ben nog steeds aan het 'ontrafelen' wie ik zelf ben en wat me is aangepraat door haar.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ze het contact zou moeten verbreken, maar meer afstand nemen zou denk ik heel goed voor haar zijn. En ik denk dat hulp van buitenaf zeer aan te raden is. Ze heeft al zware tijden achter de rug (iemand krijgt niet zomaar AN), maar hier kan ze echt wel steun bij gebruiken. En hoe lief en betrokken jij ook bent, als een vreemde dingen zegt zal dat meer doordringen dan wanneer jij ze zegt. Vreemde ogen dwingen enzo.
Je komt trouwens echt over als een heel betrokken persoon. Je vriendin mag blij zijn met je, iemand die er zo voor haar is en meedenkt. Weet zij trouwens ook van deze posts?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 oktober 2009 om 22:36
Pfoe, wat klinkt dit eng bekend. Bij mij is het geen ouder, maar een collega met wie ik zo'n enge verhouding had. Hij manipuleerde mij, trok me aan, stootte me weer af, en ik maar proberen zijn goedkeuring te krijgen of dat hij gewoon normaal aardig tegen mij was. Zit nu al eventjes thuis als gevolg van 4 jaar van dit soort ellende. Mijn collega's geloofden zonder slag of stoot dat het "mijn schuld" was en ik kan niet aan hen denken zonder heel erg boos te worden. Toch moet ik over niet zo lang weer aan het werk. Werk is het probleem niet, maar het idee dat ik weer met deze collega's moet werken krijg ik braakneigingen van, ben nog steeds zo bezeerd... En hoe hiermee om te gaan ? Wilde dat iemand mij een gouden tip aan de hand kon doen...
vrijdag 9 oktober 2009 om 09:18
Nic007: ik zou niet aan je vriendin vragen of ze in therapie wilt gaan. Dat moet echt haar eigen keuze en beslissing zijn. Je kunt het wel met haar over hebben wat haar gedrag en opmerkingen met jou doet. Dat je daar verdrietig van voelt, je je daardoor eenzaam voelt in jullie relatie, terwijl jij juist meer verbinding met haar zou willen. Dat je zielsveel van haar houdt (want dat blijkt duidelijk uit je post), en je soms zorgen maakt over haar, en het contact met haar ouders omdat het je op is gevallen dat ze soms zo lusteloos lijkt.
Ik heb ook geen idee hoe oud je vriendin is, ik weet wel dat dit een proces is dat jaren en jaren kan vergen.
In het verhaal over haar ouders herken ik veel van mijn eigen jeugd, ook het gedrag van je vriendin komt me bekend voor. Het scheppen van een bepaalde afstand, misschien op momenten als een relatie dieper/warmer dreigde te worden, herken ik maar al te goed. Prestatiedrang (marathons lopen - of andere uitzonderlijke prestaties) tegelijk toch ook onveilig, onwaardig voelen diep in je hart, daar kwam bij mij althans dat gevoel vandaan.
Mijn partner heeft jarenlang naast mij gestaan, me aan laten modderen, met veel geduld geluisterd en toegekeken als we weer eens op visite gingen bij mijn moeder. Ik was intussen wel al zo ver dat ik het mechanisme zag en herkende. Onderkende ook de negatieve, verstikkende invloed die het op mij heeft gehad.
Verschil is denkelijk wel dat ik een aantal jaren lang ook ben opgevoed door een emotioneel zeer gezonde en liefhebbende stiefvader. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik altijd de andere kant heb gezien en me al vroeg heb gerealiseerd dat mijn moeder "wel wat anders" was. Toch, om je daarvan helemaal los te kunnen maken (bijvoorbeeld bij de zoveelste dreiging van een ingebeelde vorm van kanker of een suicidepoging) is voor mij een moeilijk, langdurig en pijnlijk proces gebleken.
Een heel stuk, maar wat ik wil zeggen: probeer haar de ruimte en tijd te geven. Dit is toch niets van haar.
** Love_light: wat zeg je dat goed over die verbinding, wat een eye-opener!
Ik heb ook geen idee hoe oud je vriendin is, ik weet wel dat dit een proces is dat jaren en jaren kan vergen.
In het verhaal over haar ouders herken ik veel van mijn eigen jeugd, ook het gedrag van je vriendin komt me bekend voor. Het scheppen van een bepaalde afstand, misschien op momenten als een relatie dieper/warmer dreigde te worden, herken ik maar al te goed. Prestatiedrang (marathons lopen - of andere uitzonderlijke prestaties) tegelijk toch ook onveilig, onwaardig voelen diep in je hart, daar kwam bij mij althans dat gevoel vandaan.
Mijn partner heeft jarenlang naast mij gestaan, me aan laten modderen, met veel geduld geluisterd en toegekeken als we weer eens op visite gingen bij mijn moeder. Ik was intussen wel al zo ver dat ik het mechanisme zag en herkende. Onderkende ook de negatieve, verstikkende invloed die het op mij heeft gehad.
Verschil is denkelijk wel dat ik een aantal jaren lang ook ben opgevoed door een emotioneel zeer gezonde en liefhebbende stiefvader. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik altijd de andere kant heb gezien en me al vroeg heb gerealiseerd dat mijn moeder "wel wat anders" was. Toch, om je daarvan helemaal los te kunnen maken (bijvoorbeeld bij de zoveelste dreiging van een ingebeelde vorm van kanker of een suicidepoging) is voor mij een moeilijk, langdurig en pijnlijk proces gebleken.
Een heel stuk, maar wat ik wil zeggen: probeer haar de ruimte en tijd te geven. Dit is toch niets van haar.
** Love_light: wat zeg je dat goed over die verbinding, wat een eye-opener!
Computer says nooooo
