Psyche
alle pijlers
Negatief zelfbeeld door opvoeding?
donderdag 4 januari 2018 om 12:15
donderdag 4 januari 2018 om 12:34
Ik krijg echt buikpijn van het niet vieren van je verjaardag. Ik heb zelf ook een nare jeugd gehad met nog steeds recente dingen die niet ophouden zolang mijn ouders leven. Mensen zeiden vroeger al dat ik in therapie moest, maar toen wilde ik niet.
Sinds 2015 toch maar in therapie (schematherapie in een groep), EMDR, Hapto en ik heb me aangemeld voor een sggz traject want ik ben er gewoon nog niet. Sinds de geboorte van mijn zoon krijg ik mezelf maar niet goed op de rit, ik zou willen dat ik dit eerder had gedaan.
Ik wens je heel veel succes
Sinds 2015 toch maar in therapie (schematherapie in een groep), EMDR, Hapto en ik heb me aangemeld voor een sggz traject want ik ben er gewoon nog niet. Sinds de geboorte van mijn zoon krijg ik mezelf maar niet goed op de rit, ik zou willen dat ik dit eerder had gedaan.
Ik wens je heel veel succes
donderdag 4 januari 2018 om 12:47
spoekeltje schreef: ↑04-01-2018 12:34Ik krijg echt buikpijn van het niet vieren van je verjaardag. Ik heb zelf ook een nare jeugd gehad met nog steeds recente dingen die niet ophouden zolang mijn ouders leven. Mensen zeiden vroeger al dat ik in therapie moest, maar toen wilde ik niet.
Sinds 2015 toch maar in therapie (schematherapie in een groep), EMDR, Hapto en ik heb me aangemeld voor een sggz traject want ik ben er gewoon nog niet. Sinds de geboorte van mijn zoon krijg ik mezelf maar niet goed op de rit, ik zou willen dat ik dit eerder had gedaan.
Ik wens je heel veel succes
Wat naar dat je je zo voelt. De geboorte van een kind werpt je altijd terug op je eigen jeugd. Wat goed van je dat je hulp bent gaan zoeken. Zo geef je het spreekwoordelijke stokje niet door aan jouw zoon. ook voor jou TO.
donderdag 4 januari 2018 om 13:01
Dank voor jullie reacties!
@spoekeltje, kan je misschien meer vertellen over wat er veranderde na geboorte van je zoon? En welke therapie had voor jou toentertijd het meeste effect? Mag ook ik PB.
@snowkitty, klopt. Klinkt alleen zo heftig vind ik. En snap ook niet dat ik zelf (of anderen) nooit door heb gehad dat er dingen niet klopte.
@spoekeltje, kan je misschien meer vertellen over wat er veranderde na geboorte van je zoon? En welke therapie had voor jou toentertijd het meeste effect? Mag ook ik PB.
@snowkitty, klopt. Klinkt alleen zo heftig vind ik. En snap ook niet dat ik zelf (of anderen) nooit door heb gehad dat er dingen niet klopte.
donderdag 4 januari 2018 om 13:21
Wanneer je je situatie verwerkt hebt en helder hebt wat jij een goede opvoeding vindt en wat jij belangrijk vindt, dan kun je net zo goed een kind opvoeden als ieder ander. Gegarandeerd zul je, juist bij het opgroeien van je kind, zien op welke vlakken je jeugd afwijkend was. Dat is verdrietig, maar het is niet zo dat jij daarom precies hetzelfde fout zult gaan doen. Veel sterkte gewenst, in elk geval.
donderdag 4 januari 2018 om 13:33
Het is eigenlijk wel logisch dat je zelf als kind nooit gezien hebt dat dingen niet klopten. Je ouders waren je voorbeeld. Hoe had jij moeten weten dat het ook anders kon?
De meeste mensen hebben geen intieme gesprekken met een schoolvriendinnetje erbij. De meeste mensen gaan niet uitgebreid met hun kind knuffelen als het aan het spelen is met een schoolvriendinnetje.
In die zin is het ook niet gek dat anderen nooit iets gemerkt hebben dat het bij jullie thuis anders ging. Ze zien gewoon ouders die wat afstandelijk zijn met buitenstaanders erbij. Zij kunnen niet weten dat het in jullie gezin er altijd afstandelijk aan toe ging.
Nu je wordt opgenomen in de familie van je vriend zie je pas dat het ook anders kan.
Familie van jou is op dezelfde manier opgevoed als je ouders. Misschien dat het ene familielid wat warmer is dan de ander maar ze zijn allemaal op dezelfde manier gevormd.
Ik herken mij wel in jouw verhaal.
Ik ben ook kil, koud en afstandelijk opgevoed.
Bij mijn eigen kind doe ik het anders. Maar daarvoor heb ik mij dus wel moeten verdiepen in wat voor kinderen belangrijk is. Op mijn eigen opvoeding kon ik niet afgaan.
De meeste mensen hebben geen intieme gesprekken met een schoolvriendinnetje erbij. De meeste mensen gaan niet uitgebreid met hun kind knuffelen als het aan het spelen is met een schoolvriendinnetje.
In die zin is het ook niet gek dat anderen nooit iets gemerkt hebben dat het bij jullie thuis anders ging. Ze zien gewoon ouders die wat afstandelijk zijn met buitenstaanders erbij. Zij kunnen niet weten dat het in jullie gezin er altijd afstandelijk aan toe ging.
Nu je wordt opgenomen in de familie van je vriend zie je pas dat het ook anders kan.
Familie van jou is op dezelfde manier opgevoed als je ouders. Misschien dat het ene familielid wat warmer is dan de ander maar ze zijn allemaal op dezelfde manier gevormd.
Ik herken mij wel in jouw verhaal.
Ik ben ook kil, koud en afstandelijk opgevoed.
Bij mijn eigen kind doe ik het anders. Maar daarvoor heb ik mij dus wel moeten verdiepen in wat voor kinderen belangrijk is. Op mijn eigen opvoeding kon ik niet afgaan.
donderdag 4 januari 2018 om 13:41
donderdag 4 januari 2018 om 14:51
Mensen die verwaarlozing in de jeugd meemaken zijn er vaak van overtuigd dat het allemaal wel meeviel. Je werd immers niet geslagen, etc. Toch heb je heel essentiële liefde en aandacht gemist.
Misschien heb je wat aan de artikelen en het boek van Jonice Webb over emotionele verwaarlozing. https://blogs.psychcentral.com/childhoo ... l-neglect/
Misschien heb je wat aan de artikelen en het boek van Jonice Webb over emotionele verwaarlozing. https://blogs.psychcentral.com/childhoo ... l-neglect/
donderdag 4 januari 2018 om 16:14
Heel herkenbaar Alskar!
Ik kom zelf ook uit een liefdeloos gezin waar nooit werd gepraat met mij en mijn broer. Ook ik kwam er pas achter dat dit vreemd was toen ik bij andere gezinnen (eerst van vriendinnen en later bij vriendjes) over de vloer kwam en zag hoe het óók kon.
Ik vind het heel goed dat je in deze fase van je leven al zo helder ziet wat je hieeraan over hebt gehouden en dat dit slechte zelfbeeld in feite een fals 'aangepraat' beeld is.
Ik kan uit ervaring zeggen dat met de juiste hulp, je dit echt om kunt draaien voor jezelf.
Ik ben inmiddels 10+ jaar getrouwd en heb twee kinderen van 8 en 9. Alle angsten die jij hebt mbt het geen goede ouder kunnen zijn ivm geen voorbeeld, zijn zeer herkenbaar. Ik ben het ouderschap ingegaan met alleen maar een duidelijk beeld van wat ik allemaal níét wilde voor mijn kinderen.
Zoals ze belasten met mijn eigen emotionele problemen, het opdringen van mijn mening en overtuigingen, het belemmeren van hun persoonlijke ontwikkeling en het nalaten ze ècht te leren kennen
Ik kan oprecht zeggen dat ik daar, tot nu toe, goed in geslaagd ben. Ik heb een erg goede band met mijn kinderen. Ze zijn zelfverzekerd, sociaal, vertellen me alles en zijn gek op knuffelen en tegen me aanhangen op de bank
.
De band met mijn moeder is nog steeds oppervlakkig. Door de goede verwerking heb ik geen last meer van wrok of andere negatieve gevoelens tegenover haar. Ze heeft zelf ook geen makkelijk leven gehad. Ze heeft op haar manier haar best gedaan. Ik heb in het verleden (nog voor ik zelf moeder was) wel eens geprobeerd om dit gesprek met haar aan te gaan, maar ze gaf meteen aan dat ze daar niet voor open staat. Ze zei letterlijk 'de deksel hierop te hebben gedaan' en dat ik het haar niet kon aandoen om deze er weer af te halen.
Nog steeds kan er zelden een positieve noot of complimentje vanaf. Ze heeft wel eens gezegd dat ze mij zo'n lieve en geduldige moeder vind.
Ik denk dat dit haar manier was om een soort van verontschuldiging te maken.
Ik kom zelf ook uit een liefdeloos gezin waar nooit werd gepraat met mij en mijn broer. Ook ik kwam er pas achter dat dit vreemd was toen ik bij andere gezinnen (eerst van vriendinnen en later bij vriendjes) over de vloer kwam en zag hoe het óók kon.
Ik vind het heel goed dat je in deze fase van je leven al zo helder ziet wat je hieeraan over hebt gehouden en dat dit slechte zelfbeeld in feite een fals 'aangepraat' beeld is.
Ik kan uit ervaring zeggen dat met de juiste hulp, je dit echt om kunt draaien voor jezelf.
Ik ben inmiddels 10+ jaar getrouwd en heb twee kinderen van 8 en 9. Alle angsten die jij hebt mbt het geen goede ouder kunnen zijn ivm geen voorbeeld, zijn zeer herkenbaar. Ik ben het ouderschap ingegaan met alleen maar een duidelijk beeld van wat ik allemaal níét wilde voor mijn kinderen.
Zoals ze belasten met mijn eigen emotionele problemen, het opdringen van mijn mening en overtuigingen, het belemmeren van hun persoonlijke ontwikkeling en het nalaten ze ècht te leren kennen
Ik kan oprecht zeggen dat ik daar, tot nu toe, goed in geslaagd ben. Ik heb een erg goede band met mijn kinderen. Ze zijn zelfverzekerd, sociaal, vertellen me alles en zijn gek op knuffelen en tegen me aanhangen op de bank
.De band met mijn moeder is nog steeds oppervlakkig. Door de goede verwerking heb ik geen last meer van wrok of andere negatieve gevoelens tegenover haar. Ze heeft zelf ook geen makkelijk leven gehad. Ze heeft op haar manier haar best gedaan. Ik heb in het verleden (nog voor ik zelf moeder was) wel eens geprobeerd om dit gesprek met haar aan te gaan, maar ze gaf meteen aan dat ze daar niet voor open staat. Ze zei letterlijk 'de deksel hierop te hebben gedaan' en dat ik het haar niet kon aandoen om deze er weer af te halen.
Nog steeds kan er zelden een positieve noot of complimentje vanaf. Ze heeft wel eens gezegd dat ze mij zo'n lieve en geduldige moeder vind.
Ik denk dat dit haar manier was om een soort van verontschuldiging te maken.
The time is now
donderdag 4 januari 2018 om 20:12
Ik had een dijk van een depressie, niet alleen door hormonen maar ik denk vooral door het feit dat ik zo overvallen was door het gevoel wat ik voor mijn kind had. Ik ben als baby geadopteerd door mensen die niet dieper nadachten dan, wij wilden gewoon graag een tweede kindje. Mijn oudste zus is ook geadopteerd en er was bij ons in ieder geval sprake van een zondebok principe. Dat was ik. Ik heb mijn hele jeugd meegekregen dat ik niet goed was, dom, vies, niet de moeite waard, geen leuke dingen mocht hebben of ervaren, mijn zus wel.
Enfin, lang verhaal kort, ik heb altijd gedacht, als ik maar ga studeren zal het wel goed zijn. Ik heb eigenlijk mijn hele leven lopen overcompenseren om maar geaccepteerd te worden. Nadat ik mijn zoon had, kon ik niet meer zitten, goed bewegen, depressief en veel dingen meer. Na een jaar aanmodderen toch hulp gezocht.
De groepstherapie heeft mij een basis gegeven in die zin, dat ik heb geleerd dat ik ook gelukkig mag zijn, mijzelf me tegemoet mag komen in wat ik nodig heb en dat ik ook ruimte mag innemen. Dit is alleen een leerweg die nog lang niet is afgelopen.
EMDR werkt in die zin voor mij dat ik minder last heb in mijn hoofd van mijn ouders, dus er is wat meer ruimte gekomen, helaas zijn er altijd situaties die het gevoel van vroegere trauma's aanwakkeren.
Enfin, lang verhaal kort, ik heb altijd gedacht, als ik maar ga studeren zal het wel goed zijn. Ik heb eigenlijk mijn hele leven lopen overcompenseren om maar geaccepteerd te worden. Nadat ik mijn zoon had, kon ik niet meer zitten, goed bewegen, depressief en veel dingen meer. Na een jaar aanmodderen toch hulp gezocht.
De groepstherapie heeft mij een basis gegeven in die zin, dat ik heb geleerd dat ik ook gelukkig mag zijn, mijzelf me tegemoet mag komen in wat ik nodig heb en dat ik ook ruimte mag innemen. Dit is alleen een leerweg die nog lang niet is afgelopen.
EMDR werkt in die zin voor mij dat ik minder last heb in mijn hoofd van mijn ouders, dus er is wat meer ruimte gekomen, helaas zijn er altijd situaties die het gevoel van vroegere trauma's aanwakkeren.
donderdag 4 januari 2018 om 20:47
To wat jij schrijf is voor mijn heel herkenbaar.
Ik ben ook in een gezin op gegroeid waar geen liefde was.
Mijn vader en moeder praatte ook niet, als er iets is dan los je het zelf op.
Je praat niet over problemen. Je gevoelens toon je niet.
Ik heb zelf hier door een angst stoornis gekregen om te praten, kan mijn wel inleven in mensen maar weet niet hoe ik erop moet reageren.
Op mijn werk loop ik hier erg tegen aan.
Ben hier verschillende keren op aangesproken en heb nu tot juni de tijd om er aan te werken anders gaan ze mijn ontslaan. Er is 2 keer wat gebeurt op mijn werk waardoor ik nu een officiële waarschuwing heb gekregen. Ben het daar niet mee eens. Collega's vinden het ook niet terecht maar ja. Ze willen nu dat ik aan mijn communicatie en inlevings probleem gaan werken
Heb nu dus een gesprek gehad met mijn huisarts. Hij heeft mijn doorgestuurd naar een helpende hulpverlener van de ggz. Hier heb ik nu 1 gesprek mee gehad.
Die mevrouw zei toen dat ik wel inlevingsvermogen heb en kan communiceren maar dat ik dat niet doe omdat ik een angst stoornis heb. Toen ze mijn geschiedenis hoorde vond het niet vreemd dat ik een angst stoornis heb gekregen voor communicatie en inleven. Ik heb zelf ook kinderen en probeer het nu dus ook op een andere manier aan te pakken dan dat mijn ouders het deden.
Zeg elke dag dat ik van ze hou en ze dat ik trots op ze ben.
Ik ben ook in een gezin op gegroeid waar geen liefde was.
Mijn vader en moeder praatte ook niet, als er iets is dan los je het zelf op.
Je praat niet over problemen. Je gevoelens toon je niet.
Ik heb zelf hier door een angst stoornis gekregen om te praten, kan mijn wel inleven in mensen maar weet niet hoe ik erop moet reageren.
Op mijn werk loop ik hier erg tegen aan.
Ben hier verschillende keren op aangesproken en heb nu tot juni de tijd om er aan te werken anders gaan ze mijn ontslaan. Er is 2 keer wat gebeurt op mijn werk waardoor ik nu een officiële waarschuwing heb gekregen. Ben het daar niet mee eens. Collega's vinden het ook niet terecht maar ja. Ze willen nu dat ik aan mijn communicatie en inlevings probleem gaan werken
Heb nu dus een gesprek gehad met mijn huisarts. Hij heeft mijn doorgestuurd naar een helpende hulpverlener van de ggz. Hier heb ik nu 1 gesprek mee gehad.
Die mevrouw zei toen dat ik wel inlevingsvermogen heb en kan communiceren maar dat ik dat niet doe omdat ik een angst stoornis heb. Toen ze mijn geschiedenis hoorde vond het niet vreemd dat ik een angst stoornis heb gekregen voor communicatie en inleven. Ik heb zelf ook kinderen en probeer het nu dus ook op een andere manier aan te pakken dan dat mijn ouders het deden.
Zeg elke dag dat ik van ze hou en ze dat ik trots op ze ben.
vrijdag 5 januari 2018 om 10:35
Bedankt voor al jullie reacties. Het is zo fijn om te lezen dat mijn gevoel zo terecht is. Ergens heb ik nog steeds het idee dat het allemaal wel meevalt, maar als ik er dan beter over nadenk voel ik echt zo veel woede voor mijn ouders. Ik vind het zo oneerlijk.
@Mobo, dat wil ik mijn kinderen ook zeker vertellen. En hopelijk kan ik het tegen die tijd ook op een oprechte manier vertellen. Wat houdt die angststoornis dan in? Bij het woord angststoornis denk ik aan iemand die direct bij alles in paniek raakt of bevriest.
@ spoekeltje, heftig maar zeer knap hoe jij ermee gaat. Zelf ben ik erg benieuwd of emdr iets voor mij kan betekenen. Dacht altijd dat een trauma 1 bepaalde heftige gebeurtenis betekende maar het kan dus ook een opeenstapeling zijn. Denk ik?
@ banba, dit geeft de mens hoop
. Je laatste alinea doet mij echt goed om te lezen, denk zelf dat dit in mijn situatie t hoogst haalbare is.
@Mobo, dat wil ik mijn kinderen ook zeker vertellen. En hopelijk kan ik het tegen die tijd ook op een oprechte manier vertellen. Wat houdt die angststoornis dan in? Bij het woord angststoornis denk ik aan iemand die direct bij alles in paniek raakt of bevriest.
@ spoekeltje, heftig maar zeer knap hoe jij ermee gaat. Zelf ben ik erg benieuwd of emdr iets voor mij kan betekenen. Dacht altijd dat een trauma 1 bepaalde heftige gebeurtenis betekende maar het kan dus ook een opeenstapeling zijn. Denk ik?
@ banba, dit geeft de mens hoop
. Je laatste alinea doet mij echt goed om te lezen, denk zelf dat dit in mijn situatie t hoogst haalbare is.
vrijdag 5 januari 2018 om 20:02
Ik heb net 1 gesprek gehad met de hulpverlener van de ggz.
Wat ik begrijp komt het er op neer dat door mijn opvoeding en wat ik heb meegemaakt ik moeite heb met communiceren en daardoor in te leven in mensen.
1 op 1 vind ik het makkelijker om te praten dan als ik met meerdere personen ben. Dan heb ik zoiets van praten jullie maar ik luister wel. Wat ik vertel is niet interessant. Mijn mening telt niet. Ik klap dan vaak dicht. Heb dan het gevoel dat niemand naar mijn luistert dus heb geen behoefte om dan dingen te vertellen. Op mijn werk zet ik mijn voor 200 % in wil alles goed doen en baal als ik een fout maak. Ben heel perfectionistisch. Ben altijd bezig bang dat als ik ff rustig zou gaan zitten ze denken dat ik lui ben en ontslag zal krijgen. Ben hier wel sinds en tijd mee bezig om dat los te laten. Dat lukt de ene keer beter dan andere keer.
Wat ik begrijp komt het er op neer dat door mijn opvoeding en wat ik heb meegemaakt ik moeite heb met communiceren en daardoor in te leven in mensen.
1 op 1 vind ik het makkelijker om te praten dan als ik met meerdere personen ben. Dan heb ik zoiets van praten jullie maar ik luister wel. Wat ik vertel is niet interessant. Mijn mening telt niet. Ik klap dan vaak dicht. Heb dan het gevoel dat niemand naar mijn luistert dus heb geen behoefte om dan dingen te vertellen. Op mijn werk zet ik mijn voor 200 % in wil alles goed doen en baal als ik een fout maak. Ben heel perfectionistisch. Ben altijd bezig bang dat als ik ff rustig zou gaan zitten ze denken dat ik lui ben en ontslag zal krijgen. Ben hier wel sinds en tijd mee bezig om dat los te laten. Dat lukt de ene keer beter dan andere keer.
zondag 7 januari 2018 om 21:59
Heel goed dus! En ja, een negatief zelfbeeld komt heel vaak door de manier waarop je ouders of andere belangrijke volwassenen met je zijn omgegaan. Niet per se omdat ze heel naar waren, vaak door hoe ze zelf in het leven stonden, het voorbeeld dat ze aan je gaven, dat ze te weinig oog hadden voor jouw behoeftes enz. Wat jij schrijft in je OP over jouw jeugd vind ik schrijnend. Kinderen hebben het wel nodig dat er 'gevierd' wordt dat ze er zijn, dat ze weten dat iemand op ze zit te wachten (nee, dit betekent niet dat je ze als prinsjes en prinsesjes behandelt!). Anders ga je door het leven met veel angst, het gevoel dat je niet goed genoeg bent, het niet goed genoeg doet en dat niemand op jou zit te wachten en dat kan zeer belemmerend zijn. En kinderen hebben het nodig dat er ruimte is voor emoties. Die woede die je voelt is gezond! Heel goed dat je hier hulp voor zoekt en hebt ingezien dat het niet oké was, dat is het begin!
zondag 21 januari 2018 om 22:09
Nee, ik vind dat ik het zelf moet doen.
Ik wil ze ook niet de tijd geven die ik dan van mijn leven moet spenderen aan hun.
Kindeachtig wellicht maar dat ik gebroken heb met het gezin/ ouders geeft mij voldoening.
Krachtig signaal dat ik dit met terugwerkende kracht niet pik.
Wel zou ik behoeften hebben aan mensen die vroeger ons gezin kende om te weten wat hun beeld was.
Heel soms kreeg ik als kind een opmerking of vraag van een buitenstaander waardoor ik me ongemakkelijk voelde en schaamde.
Die paar opmerkingen zitten gebijteld in mijn hoofd en waren een zaadje voor mijn latere onderzoek over mezelf en het gezin.
Blijft natuurlijk erg triest dat ik alleen op de wereld sta met mijn kinderen en mijn leven best een puinhoop is geweest door het missen van een gezonde opvoeding.
Ben blij dat ik zelf wel een goed contact en liefdevolle band met mijn kinderen heb.
