Neurodivergentie en werk

Ik ben nu 35 jaar en eigenlijk heb ik altijd het gevoel gehad anders te zijn en harder te moeten werken dan anderen. Als klein meisje ben ik veelvuldig gepest. Ik haalde hoge cijfers maar mijn sociale leven bleef achter, ik had weinig aansluiting met anderen in mijn klas, was zowel veel verder qua lesstof als dat ik achter liep op sociaal vlak (geen interesse in jongens, popsterren). Thuis was er veel ruzie en geen begrip, dus ik trok me voornamelijk op mijn kamertje terug en verloor mezelf in boeken en games. Pas op mijn 15e trok dat recht; ik had veel vrienden, ging uit, had relaties, haalde twee jaar later mijn vwo diploma en voelde me voor het eerst normaal.

Maar dit was van korte duur. Mijn jeugd haalde me in en daarnaast had ik een gewelddadige partner waardoor ik rond mijn 24e in een zeer diepe depressie terechtkwam. Diagnose: angststoornis, trauma.

Jaren heb ik geprobeerd hiermee om te gaan. Ik heb mijn studie afgemaakt maar op het werk raakte is steeds overprikkeld, kreeg onverklaarbare fysieke klachten, ervoer faalangst en had ik moeite met het steeds 'beoordeeld' worden. Ik heb nooit lang een baan volgehouden en ben meermaals van carriere gewisseld. Elke keer dacht ik dat ik deze keer wel mijn draai zou vinden, maar ik nam altijd mezelf mee.

Al die tijd slikte ik Risperdal en Oxazepam, maar het bleef onrustig in mijn hoofd. Mijn vorige therapeut probeerde vanalles, maar het sloeg niet aan.

Nu is er bij mij eindelijk autisme vastgesteld door een autismecentrum. Naast mijn autisme heb ik ptss (door de mishandelingen), een angststoornis, en depressieve klachten. Ik ben zwaar gedysreguleerd en zit nu in de Ziektewet.

Het gaat iets beter met me dan toen ik me officieel ziekmeldde bij het uwv. Ik sport 2x per week, ik heb 2 a 3 keer per week therapie (een therapeut, een verpleegkundige aan huis, een groepssessie én soms nog een gesprek met de psychiater). Ik probeer ondanks de vermindering van inkomen ook elke week wat sociaals te doen met vrienden of een date te hebben met mijn vriend, waarmee ik samenwoon. Ik merk echt verschil in mijn energie.

Maar qua werk is mijn zelfvertrouwen zeer laag. Ik heb nooit een succeservaring gehad, ondanks mijn universitaire opleiding voel ik me dom en waardeloos. Ik hoop dat ik gaandeweg beter genoeg ben om ergens te reintegreren en eventueel hulp te krijgen. Maar ik ben bang dat ik 'te ver heen ben'. Ik heb dyscalculie, cijfers en logica zijn voor mij een vreemde taal. Het 'zet de autist maar aan het programmeren' gaat voor mij niet op. Ik heb een dag meegelopen en ik werd zwaar ongelukkig, kreeg hoofdpijn van het werk. Ik denk daar te anders voor.

Waar ik goed in ben? Taal, en gek genoeg werken in kleine groepen. Ook ben ik erg maatschappelijk begaan, mijn ouders zijn vluchtelingen en ik heb daar altijd affiniteit mee gehad. Mijn droom is om NT2 lessen te gaan geven, om de opleiding te doen. Ik kijk op donkere dagen vaak op de sites van de hogescholen en fantaseer er dan op los. Ik heb vorig jaar meegelopen en vond het fantastisch, de cursisten vonden mij een lieve, heldere juf.

Maar dat ligt in de toekomst. Eerst beter worden, tools aanleren en de overprikkeling managen. En misschien is mijn droombaan te hoog gegrepen en eindig ik in een veel meer afgekaderd veld. Dat is iets wat ik moet leren accepteren, maar ik zal er keihard in therapie aan werken om dit werk te kunnen doen.


Ik kom graag in contact met andere neurodivergente mensen, ook hen, die hun carriere uiteindelijk toch tot een succes hebben kunnen maken.

Frambloos schreef: ↑

05-09-2023 14:40

Ik heb ook de diagnose PTSS en recent de ASS diagnose gehad. Ongeveer 7 jaar in de bijstand gezeten. Vorige zomer ben ik met een werk-leer traject begonnen op een administratie afdeling. De eerste weken echt maar 6 uur per week (3x2) en dat heb ik uit kunnen bouwen naar 24 uur en dat combineer ik samen met therapie voor mijn PTSS. Het werk is behoorlijk onder mijn niveau (voelt zo arrogant om te zeggen). Maar omdat het sociale aspect me zoveel moeite kost is het voor nu helemaal goed zo. Ik heb echt hele leuke collega’s en ga met heel veel plezier naar mijn werk. Ik voel me beter dan ik in jaren gevoeld heb en mijn contract is 3 maanden geleden omgezet in een betaald dienstverband en ook het feit dat ik nu kan sparen en zelf in mijn kosten kan voorzien zonder dat ik iedere euro om hoef te draaien is ook echt een verademing. Bij mij op de afdeling werken er meerdere mensen met ASS of die vanwege andere problematiek in de bijstand gezeten hebben, dus er bestaan echt plekjes waar je een kans kan krijgen en weer kan gaan bouwen!

Helaas ben ik nu wel net een week thuis van twee weken ziekenhuis opname. Mijn lijf dacht ik gooi er nog even een schepje boven op met een nierabces. Maar ik kan niet wachten tot ik groen licht krijg van de bedrijfsarts om weer aan de slag te gaan.

Allereerst beterschap! Wat heftig dit alles bovenop wat je al hebt meegemaakt. Ik denk dat ik ook eerst 'onder mijn niveau' moet reintegreren ergens. Sociaal zijn kost me dan weer wat minder energie, maar secuur werken, deadlines en stress gaan nu even niet. Ik hoop dat je er uit komt.

Stokbroodje schreef: ↑

05-09-2023 17:15

Volgens mij is er al een lopende topic over neurodivergentie. Wellicht iets andere inslag dan jouw topic/vraag.

Zelf ben ik opnieuw begonnen een berg te beklimmen zeg maar. Praten in termen als succes doe ik niet meer.

Dat zag ik ja, maar dat voelt als een al lopend gesprek binnenvallen zonder mij voor te stellen. Ik zal daar ook gaan kijken! Maar mochten mensen zich in mijn verhaal terugvinden dan is dat ook 'fijn'.

Ik kom uit een gezin waar presteren heel belangrijk was. Mijn ouders waren de typische buitenlanders die zich wilden bewijzen en beter wilden zijn dan de natives. Dat heeft mij gevormd en ik heb hele hoge eisen voor mezelf. Zo wilde ik van nul naar vijf keer per week sporten, maar na een week had ik overal pijn en moest ik mijn doelen bijstellen. Wellicht zal dit ook met reintegreren zijn. Ik weet niet hoe het uwv dat zal inrichten, wellicht hoor ik in 2024 dat ze iets hebben gevonden? Ik vind het een eng idee weer te gaan werken maar ik vertrouw mijn therapeut, zij is een schat van een mens en ze weet wat ze doet.

sailship schreef: ↑

10-09-2023 13:20

Ik kan natuurlijk via een forum niet vergelijken, maar ik herken delen van je verhaal van mezelf (geen autisme) en ook van anderen die ik ken (wel autisme).

Zoals ik je lees ben je echt heel goed bezig met stap voor stap gaan, hoe moeilijk dat ook is om te verdragen, ook met alle ups en downs die binnen dit proces voorbij zullen komen.

Zou vrijwilligerswerk als taalmaatje of taallessen geven aan kleine groepen een optie zijn om iets op te bouwen? Dit kan vaak via organisaties in je gemeente of via vluchtelingenwerk.

Daarnaast vroeg ik me af of iemand goed met je meekijkt wat betreft medicatie. Voor mij bleek dat een groot verschil te maken, hoewel ik daar pas na jaren achterkwam, omdat het moeilijk was te bepalen wat de invloed was van de medicatie en wat de invloed was van stressoren of 'goede tijden' in het gewone leven. Met name op gebied van werk hielp het me om echt te kunnen werken in plaats van overleven.

Succes met de komende stappen en hou je eigen tempo aan.

Ik heb een psychiater waarmee ik de medicatie bespreek, dus dat is wel fijn. Ik zal me oriënteren op taalmaatjes.