Psyche
alle pijlers
Nichtje van 14 loopt met zelfmoordgedachte
woensdag 7 april 2010 om 13:36
Mijn zus heeft een groot probleem in huis. Haar dochter van 14 is ineens gaan puberen en vertoont echt idioot gedrag. Weglopen, schreeuwen, brutaal, geld stelen om maar een tipje van de sluier op te lichten.
Ze ziet zelf nu ook wel in dat er wat moet gaan gebeuren en dus heeft ze gepraat met een huisarts.
Die vind de zaak zorgwekkend want ze schijnt ook met zelfmoordneigingen rond te lopen.
Heeft iemand ervaring met dit soort gedrag?
Ik kan nu wel zeggen dat het negatieve aandachtvragerij is maar mn nichtje zit overduidelijk niet ok in haar vel.
Wat kan mn zus nou het beste doen? Haar slechte gedrag negeren? Of juist meer aandacht geven?
Ik hoop maar dat er hier iemand zit die dit herkent en een oplossing heeft want dit sleept zo de hele familie mee. Mn moeder kan er ook al niet van slapen...
Ze ziet zelf nu ook wel in dat er wat moet gaan gebeuren en dus heeft ze gepraat met een huisarts.
Die vind de zaak zorgwekkend want ze schijnt ook met zelfmoordneigingen rond te lopen.
Heeft iemand ervaring met dit soort gedrag?
Ik kan nu wel zeggen dat het negatieve aandachtvragerij is maar mn nichtje zit overduidelijk niet ok in haar vel.
Wat kan mn zus nou het beste doen? Haar slechte gedrag negeren? Of juist meer aandacht geven?
Ik hoop maar dat er hier iemand zit die dit herkent en een oplossing heeft want dit sleept zo de hele familie mee. Mn moeder kan er ook al niet van slapen...
woensdag 7 april 2010 om 14:46
quote:Kalliope schreef op 07 april 2010 @ 14:18:
Nee, want het gaat niet om de ouders, het gaat om dat meisje. Als je aandacht wil, ga je niet naar iemand met beroepsgeheim. Dat meisje weer nu wel beter dan weer naar de dokter te gaan: dan wordt het meteen aan de hele familie doorgeluld en gaat iedereen aan je lopen trekken. Het kind weet nu wel beter dan er nog een keer over beginnen tegen iemand.Kinderen en jongeren
Een huisarts mag wel met ouders praten over de medische situatie van hun kinderen jonger dan 12 jaar. Voor kinderen van 12 tot 16 jaar beslist de huisarts zelf, na overleg met het kind, of hij de ouders inlichtingen geeft. Het beroepsgeheim geldt ook na de dood.
bron
Nee, want het gaat niet om de ouders, het gaat om dat meisje. Als je aandacht wil, ga je niet naar iemand met beroepsgeheim. Dat meisje weer nu wel beter dan weer naar de dokter te gaan: dan wordt het meteen aan de hele familie doorgeluld en gaat iedereen aan je lopen trekken. Het kind weet nu wel beter dan er nog een keer over beginnen tegen iemand.Kinderen en jongeren
Een huisarts mag wel met ouders praten over de medische situatie van hun kinderen jonger dan 12 jaar. Voor kinderen van 12 tot 16 jaar beslist de huisarts zelf, na overleg met het kind, of hij de ouders inlichtingen geeft. Het beroepsgeheim geldt ook na de dood.
bron
woensdag 7 april 2010 om 14:57
Overigens denk ik dat heel veel pubers fantaseren over doodgaan, suicide, weglopen enz. Ik was een 'gelukkige' puber en had ook uitgebreide fantasieen over weglopen, in het bos wonen, wat voor muziek op mijn begrafenis, hoe hard iedereen zou huilen enzo.
Lekker wel. Dat lugubere dat hoort er tot op zekere hoogte bij.
Lekker wel. Dat lugubere dat hoort er tot op zekere hoogte bij.
woensdag 7 april 2010 om 15:09
Bij een hoop pubers gaat de weltschmertz gelukkig vanzelf weer over, maar er zijn natuurlijk ook pubers bij wie de dreiging wél ernstig is. Zelfdoding is doodsoorzaak nummer twee, onderr jongeren, na verkeersongelukken. Dus ik snap wel dat de hele familie in de stress is geschoten.
_lente_, ik waag me er niet aan te zeggen wat je zus het beste kan doen, want dat kan gewoon niet als je de mensen zelf niet kent en verder geen info hebt. Ik denk dat je zus en zwager er goed aan doen om snel met hulpverleners rond de tafel te gaan zitten en aan hen informatie te vragen over hoe e.e.a. thuis aan te pakken.
Heel veel sterkte voor de betrokkenen en hopelijk valt het allemaal mee!
_lente_, ik waag me er niet aan te zeggen wat je zus het beste kan doen, want dat kan gewoon niet als je de mensen zelf niet kent en verder geen info hebt. Ik denk dat je zus en zwager er goed aan doen om snel met hulpverleners rond de tafel te gaan zitten en aan hen informatie te vragen over hoe e.e.a. thuis aan te pakken.
Heel veel sterkte voor de betrokkenen en hopelijk valt het allemaal mee!
woensdag 7 april 2010 om 15:13
Als mijn kind met zelfmoordgedachten zou rondlopen en dat wel aan de huisarts en niet aan mij zou vertellen, dan zou ik toch best heel blij zijn met een huisarts die mij dat zou vertellen, beroepsgeheim of niet. Maar dat terzijde.
Lente, wat akelig. Ik heb erg met je zus te doen want het moet afschuwelijk zijn te weten dat je kind het leven niet fijn vindt. Ik heb (godzijdank!) geen ervaring met pubers met zelfmoordgedachten, maar wél met lastige pubers. Mijn oudste zoon (bijna 16) kan zich soms gedragen als een puber from hell, en wat bij hem werkt is hem Heel Serieus nemen en vooral: meegaan in zijn belevingswereld. Dus luister ik naar zijn muziek en toon daar interesse in, ga met hem mee naar een skatewedstrijd, praat met hem over de zaken die hem bezighouden ook al interesseert het mij geen reet, complimenteer hem met zijn kledingstijl of muziektalent en laat hem merken dat ik hem de moeite waard vind. Negatief gedrag negeer ik zo veel mogelijk (behalve uiteraard als het echt de spuigaten uitloopt), positief gedrag prijs ik als een waanzinnige. Ik neem geen beslissingen meer voor hem maar laat hem zoveel mogelijk meedenken etc. Hij heeft daardoor het gevoel dat hij gezien wordt, dat er naar hem geluisterd wordt en dat hij er mag zijn, en da's volgens mij belangrijk voor pubers bij wie de hormonen door het lichaam gieren etc.
Of dit ook bij je nichtje kan helpen, weet ik natuurlijk niet. Praten, praten, praten lijkt het sleutelwoord. Sterkte voor jou e je familie!
Lente, wat akelig. Ik heb erg met je zus te doen want het moet afschuwelijk zijn te weten dat je kind het leven niet fijn vindt. Ik heb (godzijdank!) geen ervaring met pubers met zelfmoordgedachten, maar wél met lastige pubers. Mijn oudste zoon (bijna 16) kan zich soms gedragen als een puber from hell, en wat bij hem werkt is hem Heel Serieus nemen en vooral: meegaan in zijn belevingswereld. Dus luister ik naar zijn muziek en toon daar interesse in, ga met hem mee naar een skatewedstrijd, praat met hem over de zaken die hem bezighouden ook al interesseert het mij geen reet, complimenteer hem met zijn kledingstijl of muziektalent en laat hem merken dat ik hem de moeite waard vind. Negatief gedrag negeer ik zo veel mogelijk (behalve uiteraard als het echt de spuigaten uitloopt), positief gedrag prijs ik als een waanzinnige. Ik neem geen beslissingen meer voor hem maar laat hem zoveel mogelijk meedenken etc. Hij heeft daardoor het gevoel dat hij gezien wordt, dat er naar hem geluisterd wordt en dat hij er mag zijn, en da's volgens mij belangrijk voor pubers bij wie de hormonen door het lichaam gieren etc.
Of dit ook bij je nichtje kan helpen, weet ik natuurlijk niet. Praten, praten, praten lijkt het sleutelwoord. Sterkte voor jou e je familie!
.
woensdag 7 april 2010 om 15:14
Heb mn zus net gesproken en zo te horen zegt ze tegen alles en iedereen dat ze het liefste er een einde aan maakt.
Zus ziet het toch ook echt als aandacht trekkerij want iedereen reageert er heel ( en terecht natuurlijk) heftig op. Nichtje schijnt dat zichtbaar heel prettig te vinden.
Huisarts wil haar naar een psychiater maar mn zus kijkt uit naar een psycholoog.
Zus ziet het toch ook echt als aandacht trekkerij want iedereen reageert er heel ( en terecht natuurlijk) heftig op. Nichtje schijnt dat zichtbaar heel prettig te vinden.
Huisarts wil haar naar een psychiater maar mn zus kijkt uit naar een psycholoog.
woensdag 7 april 2010 om 15:27
Lente, ook al is het "slechts" aandachttrekkerij, dan nog is dat zorgelijk. Want kennelijk heeft je nichtje het dan nodig om op deze manier aandacht te trekken. Dat is niet goed en zeker iets om serieus te nemen, of ze nou echt dood wil of niet.
Waarom wil je zus liever naar een pyscholoog dan naar een psychiater trouwens?
Dat je nicht zich het meeste tegen haar moeder afzet, vind ik wel herkenbaar. Doet mijn zoon ook; tegen mijn man is hij een stuk gezelliger dan tegen mij. Het vergt dan ook soms veel energie om gezellig tegen hém te blijven, maar dat probeer ik zoveel mogelijk wel. Da's heus niet altijd makkelijk hoor, mijn vingers hebben echt weleens letterlijk gejeukt, maar dan ging ik even in de garage tegen de muur schoppen ofzo.
Mijn zoon weet nu dat als ik ergens iets van zeg of iets verbied, dat het me grote ernst is en houdt zich dan ook wel aan mijn regels. De zaken die mij wel ergeren maar minder belangrijk zijn (5 minuten te laat komen ofzo), doe ik met een kwinkslag af maar schop er geen scene meer om. En ik blijf doorgaan met die positieve benadering. In het begin voelt dat heel onnatuurlijk en geforceerd, na verloop van tijd krijg je er zelf lol in want gezellig "doen" zorgt ervoor dat je je ook gezelliger gaat voelen en na nog meer verloop van tijd zag ik een verandering in de manier waarop Zoon met mij omging.
Tegenwoordig hebben we geen grote escalaties meer, hoewel hij nog steeds een afschuwelijke puber kan zijn bij tijd en wijle hoor. Maar goed, mijn verhaal is misschien helemaal niet relevant want mijn puber wil immers niet dood. Deskundige hulp, naast een andere aanpak in huis, lijkt mij dan ook zeer verstandig.
Waarom wil je zus liever naar een pyscholoog dan naar een psychiater trouwens?
Dat je nicht zich het meeste tegen haar moeder afzet, vind ik wel herkenbaar. Doet mijn zoon ook; tegen mijn man is hij een stuk gezelliger dan tegen mij. Het vergt dan ook soms veel energie om gezellig tegen hém te blijven, maar dat probeer ik zoveel mogelijk wel. Da's heus niet altijd makkelijk hoor, mijn vingers hebben echt weleens letterlijk gejeukt, maar dan ging ik even in de garage tegen de muur schoppen ofzo.
Mijn zoon weet nu dat als ik ergens iets van zeg of iets verbied, dat het me grote ernst is en houdt zich dan ook wel aan mijn regels. De zaken die mij wel ergeren maar minder belangrijk zijn (5 minuten te laat komen ofzo), doe ik met een kwinkslag af maar schop er geen scene meer om. En ik blijf doorgaan met die positieve benadering. In het begin voelt dat heel onnatuurlijk en geforceerd, na verloop van tijd krijg je er zelf lol in want gezellig "doen" zorgt ervoor dat je je ook gezelliger gaat voelen en na nog meer verloop van tijd zag ik een verandering in de manier waarop Zoon met mij omging.
Tegenwoordig hebben we geen grote escalaties meer, hoewel hij nog steeds een afschuwelijke puber kan zijn bij tijd en wijle hoor. Maar goed, mijn verhaal is misschien helemaal niet relevant want mijn puber wil immers niet dood. Deskundige hulp, naast een andere aanpak in huis, lijkt mij dan ook zeer verstandig.
.
woensdag 7 april 2010 om 15:53
quote:Mariannanas schreef op 07 april 2010 @ 15:27:
Lente, ook al is het "slechts" aandachttrekkerij, dan nog is dat zorgelijk. Want kennelijk heeft je nichtje het dan nodig om op deze manier aandacht te trekken. Dat is niet goed en zeker iets om serieus te nemen, of ze nou echt dood wil of niet.Eensch.
Lente, ook al is het "slechts" aandachttrekkerij, dan nog is dat zorgelijk. Want kennelijk heeft je nichtje het dan nodig om op deze manier aandacht te trekken. Dat is niet goed en zeker iets om serieus te nemen, of ze nou echt dood wil of niet.Eensch.
woensdag 7 april 2010 om 20:33
Hoi Lente,
Ik kan me voorstellen dat het schrikken is voor jou en je familie. Of het "alleen" aandacht vragen is of niet is helaas niet zo makkelijk te beoordelen. Jammer genoeg wordt vaak gedacht dat mensen die echt suïcide zullen plegen er niet over praten. Dit is niet waar. De meeste mensen die echt een (eventueel geslaagde) poging doen, hebben er wel over gepraat en op bedekte of niet bedekte manier om hulp gevraagd. Iemand die over suïcide praat moet je dus altijd serieus nemen.
Het is belangrijk zicht te krijgen op of het enkel om suïcide ideaties gaat (gedachten aan zelfmoord, de wens dood te zijn) of dat ze ook suïcide plannen heeft (hoe, wat , waar). Als ze concrete plannen heeft is het risico aanzienlijk groter.
Ik kan me voorstellen dat een moeder er te dicht op zit. Dat dat nou net degene is waar een adolescent niet bij terecht wil/kan. Probeer samen met haar de mogelijkheden te bedenken voor wat ze kan doen als ze het echt niet meer aan denkt te kunnen. Wat ze dan moet doen, bij wie ze terecht kan en wat ze dan zou kunnen zeggen. Zoek samen uit wie ze daarin zou kunnen vertrouwen. Eventueel een mentor op school, een psycholoog, een andere volwassene met wie ze het goed kan vinden, of inderdaad de kindertelefoon. Laat weten dat ze serieus genomen wordt, erken haar gevoelens (zelfs als je die overdreven of niet terecht vindt), want zij ervaart ze nou eenmaal zo.
Wat betreft de huisarts, is het maar de vraag of hij zijn/haar beroepsgeheim geschonden heeft. Vaak wordt met een kind besproken dat bepaalde zaken niet geheim gehouden kunnen worden voor ouders in verband met de veiligheid van het kind. Ook in de kinderpsychiatrie is het gangbaar dat met ouders van kinderen onder de 16 dit soort dingen besproken worden.
Ik kan me voorstellen dat het schrikken is voor jou en je familie. Of het "alleen" aandacht vragen is of niet is helaas niet zo makkelijk te beoordelen. Jammer genoeg wordt vaak gedacht dat mensen die echt suïcide zullen plegen er niet over praten. Dit is niet waar. De meeste mensen die echt een (eventueel geslaagde) poging doen, hebben er wel over gepraat en op bedekte of niet bedekte manier om hulp gevraagd. Iemand die over suïcide praat moet je dus altijd serieus nemen.
Het is belangrijk zicht te krijgen op of het enkel om suïcide ideaties gaat (gedachten aan zelfmoord, de wens dood te zijn) of dat ze ook suïcide plannen heeft (hoe, wat , waar). Als ze concrete plannen heeft is het risico aanzienlijk groter.
Ik kan me voorstellen dat een moeder er te dicht op zit. Dat dat nou net degene is waar een adolescent niet bij terecht wil/kan. Probeer samen met haar de mogelijkheden te bedenken voor wat ze kan doen als ze het echt niet meer aan denkt te kunnen. Wat ze dan moet doen, bij wie ze terecht kan en wat ze dan zou kunnen zeggen. Zoek samen uit wie ze daarin zou kunnen vertrouwen. Eventueel een mentor op school, een psycholoog, een andere volwassene met wie ze het goed kan vinden, of inderdaad de kindertelefoon. Laat weten dat ze serieus genomen wordt, erken haar gevoelens (zelfs als je die overdreven of niet terecht vindt), want zij ervaart ze nou eenmaal zo.
Wat betreft de huisarts, is het maar de vraag of hij zijn/haar beroepsgeheim geschonden heeft. Vaak wordt met een kind besproken dat bepaalde zaken niet geheim gehouden kunnen worden voor ouders in verband met de veiligheid van het kind. Ook in de kinderpsychiatrie is het gangbaar dat met ouders van kinderen onder de 16 dit soort dingen besproken worden.
woensdag 7 april 2010 om 22:59
Dit meisje zit w.s enorm met zichzelf in de knoop.
Probeer wel uit te kijken met het bestempelen van 'idioot' en 'aandachttrekkerij'.
Krijgt ze wel eens quality time met haar moeder? Wordt ze veel overvraagd, is ze onzeker?
Wordt er wel eens tegen haar gezegd dat ze goed is zoals ze is? Zonder prestatie gericht te zijn.
Haha sorry beetje veel vragen.
Ik snap dat je hulp wilt, maar wij weten weinig details van de situatie. Huisarts en psycholoog zou ik zeggen...
Succes!
Probeer wel uit te kijken met het bestempelen van 'idioot' en 'aandachttrekkerij'.
Krijgt ze wel eens quality time met haar moeder? Wordt ze veel overvraagd, is ze onzeker?
Wordt er wel eens tegen haar gezegd dat ze goed is zoals ze is? Zonder prestatie gericht te zijn.
Haha sorry beetje veel vragen.
Ik snap dat je hulp wilt, maar wij weten weinig details van de situatie. Huisarts en psycholoog zou ik zeggen...
Succes!
woensdag 7 april 2010 om 23:22
Dat iedere puber wel eens zelfmoordgedachten heeft lijkt me niet waar. Ik had ze iig niet voor mijn 20e. (Later wel maar dat had dus niet met puberteit te maken).
Van twee vriendinnen weet ik eigenlijk wel zeker dat ze ze ook niet hadden. Ik heb ooit gezegd dat ik me soms down voelde - en dat was niet depressief maar gewoon een grijs dagje ofzo. Dat kenden ze niet. Echt niet. t Waren ook niet zulke extreme pubers, meer het giegelende soort. Ik had dan wel mijn buien maar suicidaal - nee echt niet. Hebben ze echt niet allemaal.
Zorgwekkende situatie. Ik vind het niet vreemd dat de HA de ouders erbij geroepen heeft.
Weet je hoe ze t verder doet, dat meisje. Op school, heeft ze vrienden, drinkt ze, rookt ze, gebruikt ze drugs? Dat soort dingen.
Weet je zeker of ze niet te maken gehad heeft met misbruik of loverboys, of onschuldiger een hevige verliefdheid?
(nee je weet niks zeker.. maar okay)
Lijkt me goed om snel hulpverlening te vinden en haar tot die tijd niet lange tijden uit het oog te verliezen.
Je vraagt om herkenning. Ehm... ik heb wel gedachten gehad, na mijn 20e dus. Kon toen heel slecht alleen zijn. Drank en pillen (bijv paracetamol) kon ook beter op afstand blijven.
Ik wil t eigenlijk niet teveel over hebben maar als het echt ernstig is moet ze wel in de gaten gehouden worden. In erg geval zelfs opname. (maar daar wordt een mens ook niet per definitie beter van)
Van twee vriendinnen weet ik eigenlijk wel zeker dat ze ze ook niet hadden. Ik heb ooit gezegd dat ik me soms down voelde - en dat was niet depressief maar gewoon een grijs dagje ofzo. Dat kenden ze niet. Echt niet. t Waren ook niet zulke extreme pubers, meer het giegelende soort. Ik had dan wel mijn buien maar suicidaal - nee echt niet. Hebben ze echt niet allemaal.
Zorgwekkende situatie. Ik vind het niet vreemd dat de HA de ouders erbij geroepen heeft.
Weet je hoe ze t verder doet, dat meisje. Op school, heeft ze vrienden, drinkt ze, rookt ze, gebruikt ze drugs? Dat soort dingen.
Weet je zeker of ze niet te maken gehad heeft met misbruik of loverboys, of onschuldiger een hevige verliefdheid?
(nee je weet niks zeker.. maar okay)
Lijkt me goed om snel hulpverlening te vinden en haar tot die tijd niet lange tijden uit het oog te verliezen.
Je vraagt om herkenning. Ehm... ik heb wel gedachten gehad, na mijn 20e dus. Kon toen heel slecht alleen zijn. Drank en pillen (bijv paracetamol) kon ook beter op afstand blijven.
Ik wil t eigenlijk niet teveel over hebben maar als het echt ernstig is moet ze wel in de gaten gehouden worden. In erg geval zelfs opname. (maar daar wordt een mens ook niet per definitie beter van)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 8 april 2010 om 10:48
In ieder geval niet negeren, neem haar serieus en probeer om er zo 'normaal' als mogelijk is over te praten.
Mijn broer heeft anderhalf jaar geleden zelfmoord gepleegd, en de maanden daarvoor hebben we er veel over gesproken. Zonder vooroordeel, maar puur gericht op wat hij voelde.
Mijn broer vertelde dat juist de tegenstand om er over te praten hem ontzettend in de war maakte, niemand wilde of kon er over praten zonder dat er paniek uitbrak (soms terecht natuurlijk) maar het enige wat hij wilde was er over praten, over hoe het kwam dat hij zich zo voelde, over de eventuele gevolgen etc.
Hij heeft uiteindelijk toch doorgezet, en we zijn nog elke dag verdrietig. Ik ben in ieder geval dankbaar dat ik de maanden voor zijn dood nog veel met hem gepraat heb. Helaas hebben we hem er niet va kunnen overtuigen dat hij door niemand gemist kon worden, maar misschien dat het voor je nichtje wel helpt.
Veel sterkte
Mijn broer heeft anderhalf jaar geleden zelfmoord gepleegd, en de maanden daarvoor hebben we er veel over gesproken. Zonder vooroordeel, maar puur gericht op wat hij voelde.
Mijn broer vertelde dat juist de tegenstand om er over te praten hem ontzettend in de war maakte, niemand wilde of kon er over praten zonder dat er paniek uitbrak (soms terecht natuurlijk) maar het enige wat hij wilde was er over praten, over hoe het kwam dat hij zich zo voelde, over de eventuele gevolgen etc.
Hij heeft uiteindelijk toch doorgezet, en we zijn nog elke dag verdrietig. Ik ben in ieder geval dankbaar dat ik de maanden voor zijn dood nog veel met hem gepraat heb. Helaas hebben we hem er niet va kunnen overtuigen dat hij door niemand gemist kon worden, maar misschien dat het voor je nichtje wel helpt.
Veel sterkte
donderdag 8 april 2010 om 20:42
*Zo, langere posts zijn altijd handiger op de computer dan op een mobiel*
Ik veroordeel de huisarts, juist omdat ik het herken.
Vanaf ongeveer mijn 12e al problemen, en met 14/15 ook 1,5 jaar zelfmoordgedachten bijna dagelijks gehad. Op mijn 14e en op mijn 18e heb ik hulp gezocht - niet hiervoor, maar wel voor andere problemen. Beide keren ben ik er weer mee gestopt vanwege teveel bemoeienis en gepush: de eerste keer van de huisarts, de tweede keer van mijn moeder.
Hulp zoeken is iets persoonlijks. Het werkt uiteindelijk alleen als je het zelf en op je eigen manier doet. Dat is ook het advies wat al door meerdere mensen gegeven is.
quote:Huisarts wil haar naar een psychiater maar mn zus kijkt uit naar een psycholoog.
Heeft iemand al gevraagd wat nichtje zelf wil? Zijn alle serieuze opties al met haar doorbesproken en haar goed uitgelegd? Heeft ze al kans gehad daar rustig over na te denken zonder dat anderen haar een bepaalde richting in willen duwen?
quote:Als mijn kind met zelfmoordgedachten zou rondlopen en dat wel aan de huisarts en niet aan mij zou vertellen, dan zou ik toch best heel blij zijn met een huisarts die mij dat zou vertellen, beroepsgeheim of niet. Maar dat terzijde.
Ik denk dat iedereen dat wel zou willen weten. Maar ik had ook nu graag aan mijn moeder kunnen vertellen dat ik nu naar het GGZ ga. Ondanks dat ik het dit keer eindelijk op mijn eigen manier heb kunnen doen, vind ik het nog wel eng. Maar mijn moeder kan me niet meer troosten, want dat vertrouwens is weg.
Heb jij al met je nichtje gesproken lente? Misschien kan jij degene zijn die echt aan haar vraagt wat ze wil, als je graag iets wil doen. Tenzij ze er zelf niet over wil praten natuurlijk. Veel sterkte.
Ik veroordeel de huisarts, juist omdat ik het herken.
Vanaf ongeveer mijn 12e al problemen, en met 14/15 ook 1,5 jaar zelfmoordgedachten bijna dagelijks gehad. Op mijn 14e en op mijn 18e heb ik hulp gezocht - niet hiervoor, maar wel voor andere problemen. Beide keren ben ik er weer mee gestopt vanwege teveel bemoeienis en gepush: de eerste keer van de huisarts, de tweede keer van mijn moeder.
Hulp zoeken is iets persoonlijks. Het werkt uiteindelijk alleen als je het zelf en op je eigen manier doet. Dat is ook het advies wat al door meerdere mensen gegeven is.
quote:Huisarts wil haar naar een psychiater maar mn zus kijkt uit naar een psycholoog.
Heeft iemand al gevraagd wat nichtje zelf wil? Zijn alle serieuze opties al met haar doorbesproken en haar goed uitgelegd? Heeft ze al kans gehad daar rustig over na te denken zonder dat anderen haar een bepaalde richting in willen duwen?
quote:Als mijn kind met zelfmoordgedachten zou rondlopen en dat wel aan de huisarts en niet aan mij zou vertellen, dan zou ik toch best heel blij zijn met een huisarts die mij dat zou vertellen, beroepsgeheim of niet. Maar dat terzijde.
Ik denk dat iedereen dat wel zou willen weten. Maar ik had ook nu graag aan mijn moeder kunnen vertellen dat ik nu naar het GGZ ga. Ondanks dat ik het dit keer eindelijk op mijn eigen manier heb kunnen doen, vind ik het nog wel eng. Maar mijn moeder kan me niet meer troosten, want dat vertrouwens is weg.
Heb jij al met je nichtje gesproken lente? Misschien kan jij degene zijn die echt aan haar vraagt wat ze wil, als je graag iets wil doen. Tenzij ze er zelf niet over wil praten natuurlijk. Veel sterkte.
Liever elitair dan een pauper!
