Psyche
alle pijlers
niet goed genoeg zijn
donderdag 12 april 2018 om 18:28
Hallo lieve mensen,
Mijn nick name is Famke, en ik ben 21 jaar oud. ik wil graag mijn verhaal met jullie delen en hoop zo mijn hart een beetje te kunnen luchten. van af jong af aan ben ik al een heel verlegen meisje. ik durfde nooit iets te zeggen en legde daardoor niet veel contacten. Op school voelde ik me vaak niet op mijn gemak, omdat ik dacht dat ik raar of anders was. In de klas durfde ik nooit iets te zeggen, als de juffrouw mij iets vroeg was mijn antwoord; Ik weet het niet.. Al wist ik het donders goed, Ik was gewoon bang dat ik het foute antwoord gaf of bang om te spreken. In mijn familie heb ik me ook nooit op mijn gemak gevoelt, ik was verlegen en vond mezelf maar stom en niks waard. Vreselijk voelde ik me altijd, als we weer eens op bezoek gingen bij mijn tante. vooral achteraf gaf het een vreselijk gevoel, ''wat ben ik stom, weer niks gezegd'' wat zouden ze wel niet van mij denken. op een gegeven moment vond ik alles vreselijk. Feestjes, zwemles of andere leuke activiteiten. Altijd dat gevoel gehad van; ik ben Famke maar, ze vinden me toch niet leuk. En door die gedachte walgde ik van mezelf, ik werd er zo kwaad en verdrietig van.
nu ben ik 21 jaar.. nog steeds heb ik moeite met sociaal contact leggen. Nog steeds denk ik dat mensen mij stom of niet slim genoeg vinden. Ik vergelijk mezelf altijd met anderen..
en kom altijd tot de conclusie dat zij beter zijn dan mij.
Dingen die ik graag wil doen doe ik niet omdat ik me aantrek wat andere mensen er van zouden vinden. Ook voelt het alsof niks goed is of voelt wat ik ook doe. ik hou mezelf enorm tegen in de dingen die ik leuk vind. alsof het niet mag of kan.
een stem in mijn hoofd zegt dat ik het niet kan, dat kan om simpele dingen gaan bijvoorbeeld op stage vraagt mijn begeleider komkommer te snijden, Ik raak gelijk in paniek omdat ik denk dat ik het niet kan. zo ziek. Ik heb het gevoel dat er de hele tijd op me gelet wordt. ik voer taken heel anders uit dan ik voor ogen heb, ben continu gestrest en alles gaat lang me heen.. Dit geeft alleen maar meer bevestiging. Ik weet dingen vaak wel maar doe het niet.. weer iets wat me tegenhoudt om het goede te doen.
Als ik iets wil bijvoorbeeld een fiets kopen of een lekkere salade maken, gaat er bij mij een alarm af, ik krijg een gevoel van paniek, ik kan dit niet, ik wil dit niet. Het voelt alsof ik continu mijn geluk in de weg zit. dat iets mij er van weerhoudt om gelukkig te zijn. Ik continu bang ben.
Kort samengevat; Ik heb dus eigenlijk het gevoel niets te kunnen. Dit uit zich voornamelijk in sociale situaties, maar ook als ik alleen ben kan de paniek toeslaan, vaak gebeurt dit bij een situatie vooraf. In zo'n situatie kan ik ook niet helder nadenken, wat het gevoel van niets kunnen bevestigd.
Heeft iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan, of een goed boek die me hierbij kan helpen.
liefs, Famke
Mijn nick name is Famke, en ik ben 21 jaar oud. ik wil graag mijn verhaal met jullie delen en hoop zo mijn hart een beetje te kunnen luchten. van af jong af aan ben ik al een heel verlegen meisje. ik durfde nooit iets te zeggen en legde daardoor niet veel contacten. Op school voelde ik me vaak niet op mijn gemak, omdat ik dacht dat ik raar of anders was. In de klas durfde ik nooit iets te zeggen, als de juffrouw mij iets vroeg was mijn antwoord; Ik weet het niet.. Al wist ik het donders goed, Ik was gewoon bang dat ik het foute antwoord gaf of bang om te spreken. In mijn familie heb ik me ook nooit op mijn gemak gevoelt, ik was verlegen en vond mezelf maar stom en niks waard. Vreselijk voelde ik me altijd, als we weer eens op bezoek gingen bij mijn tante. vooral achteraf gaf het een vreselijk gevoel, ''wat ben ik stom, weer niks gezegd'' wat zouden ze wel niet van mij denken. op een gegeven moment vond ik alles vreselijk. Feestjes, zwemles of andere leuke activiteiten. Altijd dat gevoel gehad van; ik ben Famke maar, ze vinden me toch niet leuk. En door die gedachte walgde ik van mezelf, ik werd er zo kwaad en verdrietig van.
nu ben ik 21 jaar.. nog steeds heb ik moeite met sociaal contact leggen. Nog steeds denk ik dat mensen mij stom of niet slim genoeg vinden. Ik vergelijk mezelf altijd met anderen..
en kom altijd tot de conclusie dat zij beter zijn dan mij.
Dingen die ik graag wil doen doe ik niet omdat ik me aantrek wat andere mensen er van zouden vinden. Ook voelt het alsof niks goed is of voelt wat ik ook doe. ik hou mezelf enorm tegen in de dingen die ik leuk vind. alsof het niet mag of kan.
een stem in mijn hoofd zegt dat ik het niet kan, dat kan om simpele dingen gaan bijvoorbeeld op stage vraagt mijn begeleider komkommer te snijden, Ik raak gelijk in paniek omdat ik denk dat ik het niet kan. zo ziek. Ik heb het gevoel dat er de hele tijd op me gelet wordt. ik voer taken heel anders uit dan ik voor ogen heb, ben continu gestrest en alles gaat lang me heen.. Dit geeft alleen maar meer bevestiging. Ik weet dingen vaak wel maar doe het niet.. weer iets wat me tegenhoudt om het goede te doen.
Als ik iets wil bijvoorbeeld een fiets kopen of een lekkere salade maken, gaat er bij mij een alarm af, ik krijg een gevoel van paniek, ik kan dit niet, ik wil dit niet. Het voelt alsof ik continu mijn geluk in de weg zit. dat iets mij er van weerhoudt om gelukkig te zijn. Ik continu bang ben.
Kort samengevat; Ik heb dus eigenlijk het gevoel niets te kunnen. Dit uit zich voornamelijk in sociale situaties, maar ook als ik alleen ben kan de paniek toeslaan, vaak gebeurt dit bij een situatie vooraf. In zo'n situatie kan ik ook niet helder nadenken, wat het gevoel van niets kunnen bevestigd.
Heeft iemand tips hoe ik hier mee om kan gaan, of een goed boek die me hierbij kan helpen.
liefs, Famke
donderdag 12 april 2018 om 18:34
Oei lastig, ik ben in mijn puberteit ook wel erg onzeker geweest en graag op de achtergrond. Misschien helpt het als je je realiseert dat iedereen God in zijn eigen wereld is en veel te druk met zichzelf om heel de tijd op jou te letten?
Iedereen praat graag over zichzelf dus probeer een soort lijstje met simpele vragen in je hoofd te hebben waar je op terug kunt vallen.
Misschien ook eens langs een psycholoog om te kijken of die je verder kan helpen, heb je dat al geprobeerd?
Iedereen praat graag over zichzelf dus probeer een soort lijstje met simpele vragen in je hoofd te hebben waar je op terug kunt vallen.
Misschien ook eens langs een psycholoog om te kijken of die je verder kan helpen, heb je dat al geprobeerd?
donderdag 12 april 2018 om 18:43
donderdag 12 april 2018 om 18:50
Moon-Alisa schreef: ↑12-04-2018 18:43Je mag het ook aangeven als je iets niet kunt of denkt te kunnen. Bijvoorbeeld: Ik heb nog nooit komkommer gesneden, hoe kan ik dit het beste doen?
Maar jouw probleem lijkt veel dieper te zitten. Ga inderdaad eens langs je huisarts om hiervoor therapie te vragen.
Het gaat inderdaad veel dieper, natuurlijk weet ik hoe ik een komkommer snij, maar iets zegt in me dat ik het niet kan.
donderdag 12 april 2018 om 18:54
De enige die denkt dat je niet goed genoeg bent, dat ben je zelf.
Ik ben het eens met de andere reacties, maak een afspraak bij de huisarts. Met de juiste hulp kan je leren om je gedachtes los te laten, en het verleden minder je huidige leven laten beïnvloeden.
Ik ben het eens met de andere reacties, maak een afspraak bij de huisarts. Met de juiste hulp kan je leren om je gedachtes los te laten, en het verleden minder je huidige leven laten beïnvloeden.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 12 april 2018 om 18:56
Vaak komt een patroon ergens vandaan.
Bijv is er in je jeugd iemand geweest die je continu (onbewust) het gevoel gaf dat je de dingen niet kon. Dit kunnen je ouders geweest zijn, broers/zussen, leraar, grootouders, etc.
Dan is het goed om in therapie daar naar te kijken en je er bewust van te worden. Daarna kun je het aanpakken.
Bijv is er in je jeugd iemand geweest die je continu (onbewust) het gevoel gaf dat je de dingen niet kon. Dit kunnen je ouders geweest zijn, broers/zussen, leraar, grootouders, etc.
Dan is het goed om in therapie daar naar te kijken en je er bewust van te worden. Daarna kun je het aanpakken.
Je kunt méér.
donderdag 12 april 2018 om 18:59
Er zijn heus wel dingen die je kunt. Fietsen bijvoorbeeld, zwemmen en typen. Je kunt lezen. Ooit kon je die dingen niet en was je ook onzeker als je het moest doen. Maar nu doe je die dingen met je ogen dicht. Veel onder de mensen komen, neem een baan in de horeca, binnen de kortste keren weet je niet beter en doe je niks anders.
Ik: *doet oordopjes in* iedereen: 'hey, laten we een onnodig gesprek beginnen.'
donderdag 12 april 2018 om 19:04
Tot ver in mijn 20e heb ik me precies hetzelfde gevoeld. Ontzettend onzeker, bijna mensenschuw en bang om iets verkeerd te doen. En maar malen en piekeren. Gek werd ik er van!
Vraag je huisarts om een doorverwijzing naar een psycholoog. Samen met hem/haar ga je ontdekken waar je gedrag vandaan komt, hoe je bepaalde patronen leert herkennen en wat je kunt doen om het om te buigen naar iets positiefs.
Je zult merken dat je dan veel beter met je onzekerheid om kunt gaan.
Vraag je huisarts om een doorverwijzing naar een psycholoog. Samen met hem/haar ga je ontdekken waar je gedrag vandaan komt, hoe je bepaalde patronen leert herkennen en wat je kunt doen om het om te buigen naar iets positiefs.
Je zult merken dat je dan veel beter met je onzekerheid om kunt gaan.
donderdag 12 april 2018 om 19:20
Ik herken dit heel erg! Ik ben ook al altijd extreem verlegen geweest en nu nogsteeds. Ik ben sociaal ook angstig en bang wat anderen van mij vinden. Alleen het faalangst gedeelte heb ik niet zo erg als jij, maar voor de rest bergrijp ik het helemaal. Ik heb 4 mensen in mijn leven waarbij ik redelijk mezelf durf te zijn en daarvan zijn er 3 gezinsleden. Ik vind het ook verschrikkelijk om naar familie te moeten of naar de supermarkt of naar school(dat is over een paar maanden voorbij gelukkig), omdat ik weet dat ik niet veel zal durven zeggen en dat mensen zich zullen ergeren aan het feit dat ik verlegen ben. Ook zijn situaties altijd zo ongemakkelijk. Ik wil ook grappig kunnen doen en raar net zoals de mensen om mij heen maar het gaat gewoon niet. (Ik durf in het echt ook nooit zo te praten haha maar hier kent niemand mij dat helpt)
Ik heb dus niet echt tips, maar ik ga volgend jaar een tussenjaar nemen en op zoek naar iets van therapie of hulp. Geen idee of het gaat helpen. Je bent in ieder geval niet de enige die zich zo voelt :
Ik heb dus niet echt tips, maar ik ga volgend jaar een tussenjaar nemen en op zoek naar iets van therapie of hulp. Geen idee of het gaat helpen. Je bent in ieder geval niet de enige die zich zo voelt :
donderdag 12 april 2018 om 20:06
donderdag 12 april 2018 om 20:16
vervelend gevoel is dat he, je wilt heel graag maar het gaat gewoon niet.Strawberrylime schreef: ↑12-04-2018 19:20Ik herken dit heel erg! Ik ben ook al altijd extreem verlegen geweest en nu nogsteeds. Ik ben sociaal ook angstig en bang wat anderen van mij vinden. Alleen het faalangst gedeelte heb ik niet zo erg als jij, maar voor de rest bergrijp ik het helemaal. Ik heb 4 mensen in mijn leven waarbij ik redelijk mezelf durf te zijn en daarvan zijn er 3 gezinsleden. Ik vind het ook verschrikkelijk om naar familie te moeten of naar de supermarkt of naar school(dat is over een paar maanden voorbij gelukkig), omdat ik weet dat ik niet veel zal durven zeggen en dat mensen zich zullen ergeren aan het feit dat ik verlegen ben. Ook zijn situaties altijd zo ongemakkelijk. Ik wil ook grappig kunnen doen en raar net zoals de mensen om mij heen maar het gaat gewoon niet. (Ik durf in het echt ook nooit zo te praten haha maar hier kent niemand mij dat helpt)
Ik heb dus niet echt tips, maar ik ga volgend jaar een tussenjaar nemen en op zoek naar iets van therapie of hulp. Geen idee of het gaat helpen. Je bent in ieder geval niet de enige die zich zo voelt :
ik baal er zo van dat ik niet gewoon mezelf kan zijn in zulke situaties.
school is voor mij ook echt een ramp, Maar ik weet dat ik moet als ik verder wil komen.
Ik hoop dat je wat gaat hebben aan je therapie!
liefs Famke
vrijdag 13 april 2018 om 14:35
Mooi dat je iemand anders succes wenst maar wat ga je zélf doen aan je eigen situatie Famke?famke12 schreef: ↑12-04-2018 20:16vervelend gevoel is dat he, je wilt heel graag maar het gaat gewoon niet.
ik baal er zo van dat ik niet gewoon mezelf kan zijn in zulke situaties.
school is voor mij ook echt een ramp, Maar ik weet dat ik moet als ik verder wil komen.
Ik hoop dat je wat gaat hebben aan je therapie!
liefs Famke
vrijdag 13 april 2018 om 17:43
Je heb gelijk, ik ben iemand die eerst aan anderen denkt en daarna aan mezelf.
Ik ga mijn probleem bespreekbaar maken, Ik moet nu eindelijk die stap naar een stukje geluk.
vrijdag 13 april 2018 om 23:48
Er is een reden waarom je je zo onzeker voelt in veel situaties. Als je eens diep in jezelf kijkt, kan je dan bedenken waar dat gevoel vandaan komt? Of wanneer dat is ontstaan? Geen gemakkelijke vraag hoor.
Oorzaak en gevolg. Als je de oorzaak aan kunt pakken...
Een psycholoog zal je er best mee kunnen helpen. Schroom niet om dat gewoon te doen, het kan het zoveel makkelijker voor je maken.
Oorzaak en gevolg. Als je de oorzaak aan kunt pakken...
Een psycholoog zal je er best mee kunnen helpen. Schroom niet om dat gewoon te doen, het kan het zoveel makkelijker voor je maken.
Fate is just the weight of circumstances
zaterdag 14 april 2018 om 00:34
Een laag zelfbeeld. En jezelf wegcijferen .
Het is goed om nu met en voor jouzelf bezig te gaan Famke.
Als je gelukkig (met jezelf en in je leven ) wilt zijn , is de eerste stap dit : hulp zoeken.
Via je huisarts kan je een verwijzing naar een psycholoog of therapeut krijgen , die die hulp kan bieden .
Je kan ook op een zelfverdedigingssport gaan zoals karate of boksen . Je leert dan jezelf te respecteren en voor jezelf op te komen .
Het is goed om nu met en voor jouzelf bezig te gaan Famke.
Als je gelukkig (met jezelf en in je leven ) wilt zijn , is de eerste stap dit : hulp zoeken.
Via je huisarts kan je een verwijzing naar een psycholoog of therapeut krijgen , die die hulp kan bieden .
Je kan ook op een zelfverdedigingssport gaan zoals karate of boksen . Je leert dan jezelf te respecteren en voor jezelf op te komen .
Que Sera Sera
zondag 15 april 2018 om 11:48
Wat een vervelend gevoel! En wat een vervelende gedachten TO. Ik kan me voorstellen dat je je rot voelt hier onder.
Je kunt je bij je huisarts laten doorverwijzen voor hulp.
Angst is zon belemmering. Je kunt hier hulp bij krijgen en aan werken, en ik denk dat je je daardoor beter zult gaan voelen.
Zijn er ook dingen waarvan jij vind dat je ze wel (goed) kunt? Je komt erg aardig over, je schrijft mooi, misschien Kun je je daar wat meer op focussen of iets mee doen?
Je kunt je bij je huisarts laten doorverwijzen voor hulp.
Angst is zon belemmering. Je kunt hier hulp bij krijgen en aan werken, en ik denk dat je je daardoor beter zult gaan voelen.
Zijn er ook dingen waarvan jij vind dat je ze wel (goed) kunt? Je komt erg aardig over, je schrijft mooi, misschien Kun je je daar wat meer op focussen of iets mee doen?
