Psyche
alle pijlers
Niet kunnen accepteren
zondag 24 maart 2024 om 08:24
Zoals ik al eerder schreef zit ik sinds de herfst thuis met een burn-out. Ik heb sinds de winter therapie.
Rationeel gezien weet ik dat ik ziek ben, dat ik dingen niet kan. Ik vertel mensen ook gewoon dat ik met burn-out klachten thuis ben. Maar gevoelsmatig kan ik het niet accepteren.
Ik ben boos op mezelf, verdrietig, er zit schaamte.
Ik dwing mezelf hierdoor nog steeds dingen te doen. Sporten, huishouden etc. Ook op dagen dat ik het liefst gewoon in bed wil liggen dwing ik mezelf om naar buiten te gaan en te sporten of thuis onzinnige dingen te poetsen. Of de tuin te vegen. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik dingen niet kan. Ik dwing mezelf zover tot het punt dat ik fysiek ziek wordt en letterlijk niks meer kan.
En ik weet dat dit mijn herstel in de weg zit. Maar bij het feit dat ik die dingen moet loslaten en niks moet doen voel ik bijna alleen pure angst.
Hoe dwing je jezelf om dit te accepteren? Ik moet die stap maken maar het lukt mij gewoon niet wat maakt dat ik me nog schuldiger voel omdat ik mijn eigen herstel saboteer
Rationeel gezien weet ik dat ik ziek ben, dat ik dingen niet kan. Ik vertel mensen ook gewoon dat ik met burn-out klachten thuis ben. Maar gevoelsmatig kan ik het niet accepteren.
Ik ben boos op mezelf, verdrietig, er zit schaamte.
Ik dwing mezelf hierdoor nog steeds dingen te doen. Sporten, huishouden etc. Ook op dagen dat ik het liefst gewoon in bed wil liggen dwing ik mezelf om naar buiten te gaan en te sporten of thuis onzinnige dingen te poetsen. Of de tuin te vegen. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik dingen niet kan. Ik dwing mezelf zover tot het punt dat ik fysiek ziek wordt en letterlijk niks meer kan.
En ik weet dat dit mijn herstel in de weg zit. Maar bij het feit dat ik die dingen moet loslaten en niks moet doen voel ik bijna alleen pure angst.
Hoe dwing je jezelf om dit te accepteren? Ik moet die stap maken maar het lukt mij gewoon niet wat maakt dat ik me nog schuldiger voel omdat ik mijn eigen herstel saboteer
zondag 24 maart 2024 om 08:40
Ik heb geen burnout maar wel psychisch gedoe en volgens mij kun je acceptatie juist niet afdwingen. Het moet 'oprecht' zijn, anders is het geen echte acceptatie.
Misschien eens met je therapeut bespreken wat er voor zorgt dat jij je je burnout niet kunt accepteren? Ik denk dat heel veel mensen met een burnout (en andere psychische klachten) dit trouwens hebben, hoor.
Ik kan me voorstellen dat het niet kunnen accepteren dat je rust moet nemen juist bijdraagt aan het ontwikkelen van een burnout dus je bent vast niet alleen. Als ik mijn stoornis zou kunnen accepteren, zou ik me ook aanzienlijk beter voelen maar ik vind het ook moeilijk. Wat mij helpt was om weleens wat te lezen over wat acceptatie nou precies inhoudt: ik had er wel wat foutieve ideeën over (bijvoorbeeld dat acceptatie betekent dat je iets niet erg mag vinden; dat het een eenmalige beslissing is (niet waar: het is een dynamisch proces); dat ik moet kunnen accepteren dat ik me voor de rest van mijn leven zo k*t ga voelen (onwaar: dat je iets accepteert betekent niet dat je geen verbetering nastreeft).
Sterkte.
Misschien eens met je therapeut bespreken wat er voor zorgt dat jij je je burnout niet kunt accepteren? Ik denk dat heel veel mensen met een burnout (en andere psychische klachten) dit trouwens hebben, hoor.
Ik kan me voorstellen dat het niet kunnen accepteren dat je rust moet nemen juist bijdraagt aan het ontwikkelen van een burnout dus je bent vast niet alleen. Als ik mijn stoornis zou kunnen accepteren, zou ik me ook aanzienlijk beter voelen maar ik vind het ook moeilijk. Wat mij helpt was om weleens wat te lezen over wat acceptatie nou precies inhoudt: ik had er wel wat foutieve ideeën over (bijvoorbeeld dat acceptatie betekent dat je iets niet erg mag vinden; dat het een eenmalige beslissing is (niet waar: het is een dynamisch proces); dat ik moet kunnen accepteren dat ik me voor de rest van mijn leven zo k*t ga voelen (onwaar: dat je iets accepteert betekent niet dat je geen verbetering nastreeft).
Sterkte.
zondag 24 maart 2024 om 08:40
zondag 24 maart 2024 om 08:49
Goed dat je in therapie op zoek bent naar het mechanisme achter dit gevoel. Dat gaat je in de toekomst echt verder helpen.lonelycat schreef: ↑24-03-2024 08:40We zijn in de therapie nog zoekende welk mechanisme erachter zit.
Dat wat jij zegt zegt iedereen ook tegen mij maar ik krijg dat niet in mijn hoofd. Het voelt zo als niks doen, stil staan, niks kunnen. Het lukt me ook niet onterecht denken als ik nu rustig doe kan ik straks wel weer dingen.
Je mag gerust dingen doen hoor,
maar nu ga je steeds je grenzen over en dat helpt niet.
Misschien kun je een dagboekje bijhouden en jezelf checken.
Bijvoorbeeld:
Ik veeg de tuin.
Hoe voel ik me na 10 minuten en hoe ver ben ik?
Hoe voel ik me na 15 minuten en hoe ver ben ik?
Zo ga je misschien beter je grenzen aanvoelen en hiernaar handelen tot je bij de kern komt middels therapie en je het acceptatie proces in kan gaan.
zondag 24 maart 2024 om 09:03
Ipv jezelf dwingen naar buiten te gaan of iets te doen, jezelf dwingen een hele dag op de bank te liggen. Dus niet wachten tot je 'acceptatie' voelt of 'erachter staat' maar op wilskracht (die heb je genoeg) stil blijven zitten. Ook als je dan niet het idee hebt dat je uitrust en ook als je vindt dat je iets anders moet doen. Als je dat een tijdje doet dan 'ontspan' je er waarschijnlijk wat meer in (was bij mij in ieder geval het geval) en kan je het wat meer accepteren. Maar je lichaam rust geven komt in mijn ervaring voor enige acceptatie, ipv erna zoals ons hoofd denkt dat het zou moeten zijn.
zondag 24 maart 2024 om 09:07
Dit klinkt wel alsof je al deels weet wat het onderliggende mechanisme is. Heeft je therapeut ook aangegeven wat je hiermee kunt?
zondag 24 maart 2024 om 09:21
Het klinkt alsof je jezelf waardevol/goed voelt, door de dingen die je doet op een dag. Stel dat je dat omdraait, jij bent al waardevol onafhankelijk van wat je doet op een dag. Jij bent zo waardevol dat je het waard bent om goed voor jezelf te zorgen. Hoe zou je dan handelen?
Door dus telkens in het negatieve te schieten blijf je jezelf negatief beïnvloeden. Handel dus uit een positieve mindset. En nee, dat zal niet vanzelf gaan. Maar jij bent waardevol, dus oefenen mag!
Door dus telkens in het negatieve te schieten blijf je jezelf negatief beïnvloeden. Handel dus uit een positieve mindset. En nee, dat zal niet vanzelf gaan. Maar jij bent waardevol, dus oefenen mag!
zondag 24 maart 2024 om 09:24
Het is afschuwelijk als je stil bent gevallen en je dagen moet gaan vullen met … wat? … Gek word je ervan.
Teveel tijd om te vullen, teveel tijd om te piekeren en denken en vooral: gebrek aan structuur op je dag, gebrek aan het gevoel zinvol bezig te zijn. Je lijf wil niet meer, maar zo voelt het niet omdat je hoofd nog wel wil. Het is een afschuwelijke periode en je moet er doorheen.
Alles wat een beetje helpt om structuur in je dag te krijgen helpt je een stapje vooruit. Afwisseling tussen iets kleins doen en even rust nemen is belangrijk. Alles waarbij je met je handen bezig bent is goed, maar ook daarbij, niet te lang en teveel. Daarna een poosje zitten. Even een meditatie-app beluisteren terwijl je zit of ligt. Terwijl je hoofd door blijft gaan met denken en verzetten tegen wat je zou moeten doen, nl. ontspannen, gaat (als je jezelf aanwent om dit dagelijks te doen) na verloop van tijd je zenuwstelsel zich langzaam maar zeker wat meer ontspannen door de herhaling van de stem die je vertelt hoe je kan ontspannen.
Langzamerhand vind je wat dingen die jou kunnen helpen om de dag door de komen, dingen die je nooit gedacht had dat je zou doen, zoals een beetje doelloos breien. Maar hoe prettig is het om iets te doen wat een ritme heeft en geen resultaat hoeft te hebben gewoon omdat het vanzelf gaat. Die knop omzetten om te gaan leren ontspannen is het allermoeilijkste. Dat lukt op niet ineens, het is een proces. En het blijft klote, zolang je er in zit. Er zullen andere dingen komen waar jij waarde aan hecht. Je zal verdriet hebben omdat je sommige dingen moet loslaten die je niet meer kan of niet meer zoals je deed. Er komen nieuwe ervaringen waarvan je merkt dat ze je goed doen, waar je blij van wordt, die je een goed gevoel geven. Neem ook alle hulp aan die je kunt krijgen om te leren. Te leren waardoor jij jezelf zo hebt uitgeput. Dat het een waarschuwing is om dingen anders te gaan doen vanaf nu anders kom je later opnieuw op dit punt terecht en je lijf zal steeds sneller protesteren tot je bepaalde dingen echt niet meer kunt omdat je echt iets gesloopt hebt in je lijf, je zenuwstelsel, wat niet meer te herstellen is.
Ik had bijna tien jaar geleden een burnout. Dat ging samen met het oplopen van licht hersenletsel. Daarna kreeg ik ook een depressie omdat ik het niet kon handelen. Ik heb de diepste put gezien die er maar was en dan is er nog maar een weg: namelijk omhoog.
Die fase waarin jij nu zit, vond ik het allermoeilijkste en ik herken precies wat jij zegt. Je eigenwaarde halen uit wat je doet en als dat niet meer kan het gevoel hebben dat er niets meer overblijft van wie jij bent.
Het zal veranderen en je hoeft nu niet te accepteren. Het accepteren komt met de tijd. Maak de juiste keuzes voor je herstel en laat alle hulp daarbij toe die nodig is.
Teveel tijd om te vullen, teveel tijd om te piekeren en denken en vooral: gebrek aan structuur op je dag, gebrek aan het gevoel zinvol bezig te zijn. Je lijf wil niet meer, maar zo voelt het niet omdat je hoofd nog wel wil. Het is een afschuwelijke periode en je moet er doorheen.
Alles wat een beetje helpt om structuur in je dag te krijgen helpt je een stapje vooruit. Afwisseling tussen iets kleins doen en even rust nemen is belangrijk. Alles waarbij je met je handen bezig bent is goed, maar ook daarbij, niet te lang en teveel. Daarna een poosje zitten. Even een meditatie-app beluisteren terwijl je zit of ligt. Terwijl je hoofd door blijft gaan met denken en verzetten tegen wat je zou moeten doen, nl. ontspannen, gaat (als je jezelf aanwent om dit dagelijks te doen) na verloop van tijd je zenuwstelsel zich langzaam maar zeker wat meer ontspannen door de herhaling van de stem die je vertelt hoe je kan ontspannen.
Langzamerhand vind je wat dingen die jou kunnen helpen om de dag door de komen, dingen die je nooit gedacht had dat je zou doen, zoals een beetje doelloos breien. Maar hoe prettig is het om iets te doen wat een ritme heeft en geen resultaat hoeft te hebben gewoon omdat het vanzelf gaat. Die knop omzetten om te gaan leren ontspannen is het allermoeilijkste. Dat lukt op niet ineens, het is een proces. En het blijft klote, zolang je er in zit. Er zullen andere dingen komen waar jij waarde aan hecht. Je zal verdriet hebben omdat je sommige dingen moet loslaten die je niet meer kan of niet meer zoals je deed. Er komen nieuwe ervaringen waarvan je merkt dat ze je goed doen, waar je blij van wordt, die je een goed gevoel geven. Neem ook alle hulp aan die je kunt krijgen om te leren. Te leren waardoor jij jezelf zo hebt uitgeput. Dat het een waarschuwing is om dingen anders te gaan doen vanaf nu anders kom je later opnieuw op dit punt terecht en je lijf zal steeds sneller protesteren tot je bepaalde dingen echt niet meer kunt omdat je echt iets gesloopt hebt in je lijf, je zenuwstelsel, wat niet meer te herstellen is.
Ik had bijna tien jaar geleden een burnout. Dat ging samen met het oplopen van licht hersenletsel. Daarna kreeg ik ook een depressie omdat ik het niet kon handelen. Ik heb de diepste put gezien die er maar was en dan is er nog maar een weg: namelijk omhoog.
Die fase waarin jij nu zit, vond ik het allermoeilijkste en ik herken precies wat jij zegt. Je eigenwaarde halen uit wat je doet en als dat niet meer kan het gevoel hebben dat er niets meer overblijft van wie jij bent.
Het zal veranderen en je hoeft nu niet te accepteren. Het accepteren komt met de tijd. Maak de juiste keuzes voor je herstel en laat alle hulp daarbij toe die nodig is.
laatje wijzigde dit bericht op 24-03-2024 09:25
0.11% gewijzigd
.
zondag 24 maart 2024 om 09:24
Van wie mocht jij vroeger nooit rust nemen? Wie mocht van zichzelf nooit even een moment rust hebben van zichzelf?
Wat heb jij gezien, gehoord of gevoeld dat ' ledigheid des duivels oorkussen' is?
Wat gebeurt er met jou of de wereld als je op de bank gaat zitten met thee en alleen maar kijkt naar hoe de thee afkoelt tot een drinkbare temperatuur?
Wat heb jij gezien, gehoord of gevoeld dat ' ledigheid des duivels oorkussen' is?
Wat gebeurt er met jou of de wereld als je op de bank gaat zitten met thee en alleen maar kijkt naar hoe de thee afkoelt tot een drinkbare temperatuur?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 24 maart 2024 om 09:29
Zoiets wilde ik net zeggen.
Maar gevoelsmatig kan ik het niet accepteren. Ik ben boos op mezelf, verdrietig, er zit schaamte.
En ik weet dat dit mijn herstel in de weg zit. Maar bij het feit dat ik die dingen moet loslaten en niks moet doen voel ik bijna alleen pure angst.
Wat je nu ervaart is precies waardoor je in een burn out kon komen. Dus klote dat je nog niet aan herstel kan werken in de zin echt de weg omhoog inzetten, maar wat je nu ervaart is heel hard nodig om die weg in te kunnen gaan slaan. Je zult hier doorheen moeten, met alle gevoelens die het oproept erbij.
Fijn dat je een therapeut hebt die je helpt om naar die gevoelens te kijken en te onderzoeken wat er allemaal onder zit. Helaas is dat een pittige weg.
zondag 24 maart 2024 om 09:46
zondag 24 maart 2024 om 10:11
Een anorexia patiënt geef je ook niet advies tot bewegen. Deze TO haar gedachten dwingen haar om dingen te moeten doen. Dwangmatig bezig te moeten zijn. Stilzitten is het einde van de wereld volgens haar gedachten. Daarom is dit geen goed advies.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 24 maart 2024 om 10:31
zondag 24 maart 2024 om 10:39
Maar het is geen anorexia patient. Het is iemand met een burnout. Vrijwel alle burnout herstelprogramma’s bevatten fysieke inspanning.
zondag 24 maart 2024 om 10:43
zondag 24 maart 2024 om 10:55
Het probleem is dat hierdoor het patroon dat tot een burnout geleid heeft in stand blijft.
Waarbij het vegen en poetsen niet het probleem is, maar de overtuigingen die haar motiveren om dit te doen. Het patroon doorbreken vraagt om bij haar angsten stil te staan en haar aandacht naar binnen te keren, wat waarschijnlijk veel pijn doet.
Het lijkt me echter wel een logisch en misschien zelfs noodzakelijk onderdeel van de weg naar herstel dat je doorgaat met doen wat je altijd deed, maar nu met meer bewustzijn van wat het aanricht.
Eigenlijk is dat het enige doel van therapie, dat je gaat zien dat hoe je met jezelf omgaat een keuze is. Het maakt niet alles anders of beter want het blijven diep ingesleten patronen die veelal automatisch zijn, maar het geeft je in de toekomst meer regie over jezelf doordat je dezelfde fouten nu met bewustzijn maakt.
Maar hoe accepteer je dat je jezelf geweld aandoet en dat je nu uitgeput bent daardoor, ik denk juist dat het gezond is dat je dit niet kan/wil accepteren. Het dwingt je om een bepaald beeld dat je van jezelf had los te laten, hoe moeilijk en pijnlijk het ook is.
zondag 24 maart 2024 om 11:42
Daarvoor heeft ze hulp nodig en niet van het forum. En het is echt niet erg als ze sport of de tuin veegt, daar hoeft ze zichzelf niet voor op de kop te geven. En niemand, helemaal niemand, hoe ernstig je burnout ook, wordt beter van in bed blijven liggen.bijtie schreef: ↑24-03-2024 10:55Het probleem is dat hierdoor het patroon dat tot een burnout geleid heeft in stand blijft.
Waarbij het vegen en poetsen niet het probleem is, maar de overtuigingen die haar motiveren om dit te doen. Het patroon doorbreken vraagt om bij haar angsten stil te staan en haar aandacht naar binnen te keren, wat waarschijnlijk veel pijn doet.
Het lijkt me echter wel een logisch en misschien zelfs noodzakelijk onderdeel van de weg naar herstel dat je doorgaat met doen wat je altijd deed, maar nu met meer bewustzijn van wat het aanricht.
Eigenlijk is dat het enige doel van therapie, dat je gaat zien dat hoe je met jezelf omgaat een keuze is. Het maakt niet alles anders of beter want het blijven diep ingesleten patronen die veelal automatisch zijn, maar het geeft je in de toekomst meer regie over jezelf doordat je dezelfde fouten nu met bewustzijn maakt.
Maar hoe accepteer je dat je jezelf geweld aandoet en dat je nu uitgeput bent daardoor, ik denk juist dat het gezond is dat je dit niet kan/wil accepteren. Het dwingt je om een bepaald beeld dat je van jezelf had los te laten, hoe moeilijk en pijnlijk het ook is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
