Psyche
alle pijlers
Niet kunnen accepteren
zondag 24 maart 2024 om 08:24
Zoals ik al eerder schreef zit ik sinds de herfst thuis met een burn-out. Ik heb sinds de winter therapie.
Rationeel gezien weet ik dat ik ziek ben, dat ik dingen niet kan. Ik vertel mensen ook gewoon dat ik met burn-out klachten thuis ben. Maar gevoelsmatig kan ik het niet accepteren.
Ik ben boos op mezelf, verdrietig, er zit schaamte.
Ik dwing mezelf hierdoor nog steeds dingen te doen. Sporten, huishouden etc. Ook op dagen dat ik het liefst gewoon in bed wil liggen dwing ik mezelf om naar buiten te gaan en te sporten of thuis onzinnige dingen te poetsen. Of de tuin te vegen. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik dingen niet kan. Ik dwing mezelf zover tot het punt dat ik fysiek ziek wordt en letterlijk niks meer kan.
En ik weet dat dit mijn herstel in de weg zit. Maar bij het feit dat ik die dingen moet loslaten en niks moet doen voel ik bijna alleen pure angst.
Hoe dwing je jezelf om dit te accepteren? Ik moet die stap maken maar het lukt mij gewoon niet wat maakt dat ik me nog schuldiger voel omdat ik mijn eigen herstel saboteer
Rationeel gezien weet ik dat ik ziek ben, dat ik dingen niet kan. Ik vertel mensen ook gewoon dat ik met burn-out klachten thuis ben. Maar gevoelsmatig kan ik het niet accepteren.
Ik ben boos op mezelf, verdrietig, er zit schaamte.
Ik dwing mezelf hierdoor nog steeds dingen te doen. Sporten, huishouden etc. Ook op dagen dat ik het liefst gewoon in bed wil liggen dwing ik mezelf om naar buiten te gaan en te sporten of thuis onzinnige dingen te poetsen. Of de tuin te vegen. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik dingen niet kan. Ik dwing mezelf zover tot het punt dat ik fysiek ziek wordt en letterlijk niks meer kan.
En ik weet dat dit mijn herstel in de weg zit. Maar bij het feit dat ik die dingen moet loslaten en niks moet doen voel ik bijna alleen pure angst.
Hoe dwing je jezelf om dit te accepteren? Ik moet die stap maken maar het lukt mij gewoon niet wat maakt dat ik me nog schuldiger voel omdat ik mijn eigen herstel saboteer
zondag 24 maart 2024 om 12:12
Dan ook niet adviseren dat sporten prima kan.
En veel uitrusten op bank of bed, kan een prima (tijdelijke) oplossing zijn.
Heb je wel eens een burnout gehad?
Je klinkt niet bepaald ervaringsdeskundig.
Ik was al "blij" als ik uit bed kwam, onder de douche was geweest en een boodschap had gedaan. De rest van de dag moest ik liggen.
zondag 24 maart 2024 om 13:45
Heel herkenbaar TO, wat je schrijft; je frustratie, schaamte, de hele mikmak. Ik zit in een vergelijkbaar schuitje en worstel met dezelfde gevoelens. Loslaten, accepteren: het is in theorie allemaal fantastisch, maar de praktijk…
Mijn therapeut noemde dit de fase van het bewust onbekwaam zijn en mij helpt het wel om er zo naar proberen te kijken. Je leert steeds meer en beter zien “wat je allemaal niet goed doet”, maar je hebt nog geen nieuwe manier, geen alternatief en dat is ontzettend frustrerend. Samen met een therapeut kun je kijken naar waar deze patronen vandaan komen, hoe ze erin zijn gesleten, en samen kun je ook werken aan “het anders doen”. Alleen gaat dat niet in één dag; je hebt er nogal de tijd voor genomen om het te doen zoals je doet – het kost ook tijd om het anders te gaan doen.
Het herkennen van je valkuilen, van die patronen, van merken hoe onrustig je wordt van niks doen, of het in je hoofd misschien vooral omschrijven als “niks mógen doen” – dat is gemakkelijker te verteren, want dan ligt het buiten jezelf – drukt op al die knoppen van je oude patronen. De perfectionist die in mij huist kan er écht niet tegen dat ik dingen niet kan/mag, of een tandje lager of wat ook: maar het is mede die perfectionist die ervoor heeft gezorgd dat ik sta waar ik sta. Daar zal ik echt mee moeten leren omgaan (maar dat kan ik nu dus nog niet). En dan heb je naast die perfectionist nog al die andere ook nuttige eigenschappen die wat door zijn geslagen…
Er worden mooie tips gegeven hier, die ik ook in mijn zak steek.
Wat gezegd wordt over blijven bewegen en dat in burnout-trajecten ook altijd juist een bewegingscomponent zit: ik heb in het verleden ook zo’n traject gehad. Het was in mijn ogen vooral een soort quick-fix om zo snel mogelijk weer aan het werk te kunnen gaan. En dat is ook wat je wil, want dat is onderdeel van die patronen: als je maar werkt, als je maar dingen dóet, dan is het goed. Slagingspercentage is hoog, want je gáát ook snel weer aan het werk. Het haalt echter de aandacht weg bij daar waar het échte probleem zit: in je hoofd. Die hele mindset verander je niet gedurende de (korte) duur van zo’n traject. Stilstaan is in dit geval vooruitgang. Stilstaan en kijken naar wat je doet. Maar allemachtig, wat is dat ontzettend moeilijk als álles in je schreeuwt dat je wat wil doen…
En wat voel je je elke keer weer ontzettend schuldig als je toch in je valkuilen getrapt bent, want precies wat je zegt: je hebt het gevoel dat je jezelf ziek maakt. Wat je in zekere zin ook doet natuurlijk, maar niet expres, niet bewust. En je bent bezig te leren hoe het anders kan: goed bezig dus! Lange weg te gaan, maar wel een hele belangrijke en eentje die je liever langzaam aflegt, waarbij je goed om je heen kijkt, dan dat je in een rechte streept naar de finish rent (want dat eindigt uiteindelijk doorgaans in een “ga terug naar start”). (Hear hear… ik zal dit zelf af en toe ook nog maar eens teruglezen denk ik...)
Sterkte TO, het is een klote-traject. Gelukkig ben je op de goede weg!
Mijn therapeut noemde dit de fase van het bewust onbekwaam zijn en mij helpt het wel om er zo naar proberen te kijken. Je leert steeds meer en beter zien “wat je allemaal niet goed doet”, maar je hebt nog geen nieuwe manier, geen alternatief en dat is ontzettend frustrerend. Samen met een therapeut kun je kijken naar waar deze patronen vandaan komen, hoe ze erin zijn gesleten, en samen kun je ook werken aan “het anders doen”. Alleen gaat dat niet in één dag; je hebt er nogal de tijd voor genomen om het te doen zoals je doet – het kost ook tijd om het anders te gaan doen.
Het herkennen van je valkuilen, van die patronen, van merken hoe onrustig je wordt van niks doen, of het in je hoofd misschien vooral omschrijven als “niks mógen doen” – dat is gemakkelijker te verteren, want dan ligt het buiten jezelf – drukt op al die knoppen van je oude patronen. De perfectionist die in mij huist kan er écht niet tegen dat ik dingen niet kan/mag, of een tandje lager of wat ook: maar het is mede die perfectionist die ervoor heeft gezorgd dat ik sta waar ik sta. Daar zal ik echt mee moeten leren omgaan (maar dat kan ik nu dus nog niet). En dan heb je naast die perfectionist nog al die andere ook nuttige eigenschappen die wat door zijn geslagen…
Er worden mooie tips gegeven hier, die ik ook in mijn zak steek.
Wat gezegd wordt over blijven bewegen en dat in burnout-trajecten ook altijd juist een bewegingscomponent zit: ik heb in het verleden ook zo’n traject gehad. Het was in mijn ogen vooral een soort quick-fix om zo snel mogelijk weer aan het werk te kunnen gaan. En dat is ook wat je wil, want dat is onderdeel van die patronen: als je maar werkt, als je maar dingen dóet, dan is het goed. Slagingspercentage is hoog, want je gáát ook snel weer aan het werk. Het haalt echter de aandacht weg bij daar waar het échte probleem zit: in je hoofd. Die hele mindset verander je niet gedurende de (korte) duur van zo’n traject. Stilstaan is in dit geval vooruitgang. Stilstaan en kijken naar wat je doet. Maar allemachtig, wat is dat ontzettend moeilijk als álles in je schreeuwt dat je wat wil doen…
En wat voel je je elke keer weer ontzettend schuldig als je toch in je valkuilen getrapt bent, want precies wat je zegt: je hebt het gevoel dat je jezelf ziek maakt. Wat je in zekere zin ook doet natuurlijk, maar niet expres, niet bewust. En je bent bezig te leren hoe het anders kan: goed bezig dus! Lange weg te gaan, maar wel een hele belangrijke en eentje die je liever langzaam aflegt, waarbij je goed om je heen kijkt, dan dat je in een rechte streept naar de finish rent (want dat eindigt uiteindelijk doorgaans in een “ga terug naar start”). (Hear hear… ik zal dit zelf af en toe ook nog maar eens teruglezen denk ik...)
Sterkte TO, het is een klote-traject. Gelukkig ben je op de goede weg!
donderdag 28 maart 2024 om 17:45
Heel herkenbaar. Idd je eigenwaarde halen uit dingen doen, dingen afmaken, taken voltooien. Ik zit al bijna 6 mnd thuis en kan het nog steeds maar moeilijk loslaten. Er is af en toe wel een dag dat het lukt, maar dat is omdat ik me dan zo beroerd voel dat ik ook echt geen kant op kan, omdat ik dus weer veel te veel gedaan heb. De term dwangmatige persoonlijkheidsstoornis is weleens gevallen. Wat dus iets heel anders is dan OCD. Ik zeg altijd dat ik het tegenovergestelde heb van uitstelgedrag. Zodra iets in m'n hoofd komt kan ik niet ontspannen voor het af is. Wat ook niet helemaal waar is, want sommige klussen waarvan ik denk dat ze te moeilijk voor me zijn, laat ik met een beetje pech jaren liggen.
Overigens heb ik een tijdje terug ook wel eens iets van je gelezen in het burn out-medstrijders topic, en ik had toen niet het idee dat je je bewust was van dit patroon. Dus als dat inderdaad niet zo was en nu wel, dan ben je op de goede weg. Bewustwording is stap 1.
Overigens heb ik een tijdje terug ook wel eens iets van je gelezen in het burn out-medstrijders topic, en ik had toen niet het idee dat je je bewust was van dit patroon. Dus als dat inderdaad niet zo was en nu wel, dan ben je op de goede weg. Bewustwording is stap 1.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
