Psyche
alle pijlers
Niet kunnen huilen / moeilijk bij gevoel kunnen komen
vrijdag 11 januari 2019 om 12:14
Hi Allemaal,
Dit klinkt misschien een beetje raar en eigenlijk niet als een probleem, maar sinds een jaar of 2 lijkt het wel alsof ik amper nog gevoel heb. Vroeger huilde ik echt best veel en vaak en had ik naar mijn idee ook meer emoties. Nou moet ik zeggen dat ik wel al 17 jaar een eetstoornis heb en sinds 2 jaar een erge terugval heb. Dus ik weet dat het 'verdoofde' gevoel kan komen doordat ik m'n emoties onderdruk met m'n eetstoornis en door het ondergewicht. Daarnaast slik ik ook anti depressiva, dus dat helpt ook niet mee.
Maar ik vind het toch raar en niet normaal. Niet dat ik continue zou willen huilen of verdrietig zou willen zijn, maar dit afgevlakte gevoel is naar mijn idee ook niet echt ideaal. Ik heb het idee dat ik niet echt 'leef' ofzo. Ik zou wel eens een potje keihard willen janken! Soms weet ik het op te roepen door muziek te luisteren die werd gedraaid op de crematie van m'n nichtje, dan komen er een paar tranen, maar dat is ook zo weer weg.
Is er iemand die dit herkent of tips heeft waardoor ik weer wat bij m'n gevoel en emoties kan komen? Ja, stoppen met antidepressiva, maar zijn er ook andere manieren?
Alvast bedankt!
Dit klinkt misschien een beetje raar en eigenlijk niet als een probleem, maar sinds een jaar of 2 lijkt het wel alsof ik amper nog gevoel heb. Vroeger huilde ik echt best veel en vaak en had ik naar mijn idee ook meer emoties. Nou moet ik zeggen dat ik wel al 17 jaar een eetstoornis heb en sinds 2 jaar een erge terugval heb. Dus ik weet dat het 'verdoofde' gevoel kan komen doordat ik m'n emoties onderdruk met m'n eetstoornis en door het ondergewicht. Daarnaast slik ik ook anti depressiva, dus dat helpt ook niet mee.
Maar ik vind het toch raar en niet normaal. Niet dat ik continue zou willen huilen of verdrietig zou willen zijn, maar dit afgevlakte gevoel is naar mijn idee ook niet echt ideaal. Ik heb het idee dat ik niet echt 'leef' ofzo. Ik zou wel eens een potje keihard willen janken! Soms weet ik het op te roepen door muziek te luisteren die werd gedraaid op de crematie van m'n nichtje, dan komen er een paar tranen, maar dat is ook zo weer weg.
Is er iemand die dit herkent of tips heeft waardoor ik weer wat bij m'n gevoel en emoties kan komen? Ja, stoppen met antidepressiva, maar zijn er ook andere manieren?
Alvast bedankt!
zaterdag 26 januari 2019 om 11:09
Ik begrijp je gevoel TO. Uit ervaring kan ik je vertellen dat ondergewicht en überhaupt een eetstoornis hier een hele grote rol in speelt.
Ik heb al meer dan 20 jaar een eetstoornis en de laatste 4 jaar intensief in therapie geweest voor de anorexia, maar ook voor de onderliggende problematiek (in mijn geval cptss door een onveilige en complexe jeugd) En ik kon ook heel moeilijk emoties voelen, geen verdriet maar ook geen echt plezier of liefde. Gewoon niks, volledig afgevlakt en leeg. Bij mij speelde ondergewicht hierin een hele grote rol, toen ik ging aankomen kwam dit langzaam terug en nu ik weer op een gezond gewicht ben gaat dit veel beter. Maar het kwam bij mij niet alleen maar door ondergewicht, niet voelen kan ook een vermijdende functie hebben. Ik was/ben heel bang om te voelen, vooral verdriet en boosheid vind ik enorm eng en ik heb de neiging om dit uit de weg te gaan, te vermijden. Daar zet ik mijn eetstoornis in, maar ik heb mezelf in de loop van mijn leven zoveel maniertjes aangeleerd om niet te hoeven voelen, als een soort overlevingsmechanisme, maar nu helaas niet meer zo functioneel.
Ga bij jezelf eens na wat er bij jou onder zou kunnen zitten en bespreek het met je therapeut als je die hebt. Mij heeft mindfullness trouwens ook geholpen om meer uit mijn hoofd en meer in mijn lichaam en dus bij mijn gevoel te komen.
Ik heb al meer dan 20 jaar een eetstoornis en de laatste 4 jaar intensief in therapie geweest voor de anorexia, maar ook voor de onderliggende problematiek (in mijn geval cptss door een onveilige en complexe jeugd) En ik kon ook heel moeilijk emoties voelen, geen verdriet maar ook geen echt plezier of liefde. Gewoon niks, volledig afgevlakt en leeg. Bij mij speelde ondergewicht hierin een hele grote rol, toen ik ging aankomen kwam dit langzaam terug en nu ik weer op een gezond gewicht ben gaat dit veel beter. Maar het kwam bij mij niet alleen maar door ondergewicht, niet voelen kan ook een vermijdende functie hebben. Ik was/ben heel bang om te voelen, vooral verdriet en boosheid vind ik enorm eng en ik heb de neiging om dit uit de weg te gaan, te vermijden. Daar zet ik mijn eetstoornis in, maar ik heb mezelf in de loop van mijn leven zoveel maniertjes aangeleerd om niet te hoeven voelen, als een soort overlevingsmechanisme, maar nu helaas niet meer zo functioneel.
Ga bij jezelf eens na wat er bij jou onder zou kunnen zitten en bespreek het met je therapeut als je die hebt. Mij heeft mindfullness trouwens ook geholpen om meer uit mijn hoofd en meer in mijn lichaam en dus bij mijn gevoel te komen.
