Niet-pluisgevoel bij onbekenden

06-06-2023 18:57 29 berichten
Dit is een beetje een dramatisch topic, dus wees gewaarschuwd. Ik ben ook weer niet heel dramatisch, maar wel geïnteresseerd in jullie mening.

Ik vraag me iets af. Ik ben opgegroeid in een onveilige situatie waarbij het belangrijk was dat ik altijd de stemming aanvoelde en passend handelde. Op zich ben ik al heel lang wel veilig, dus er is niet zoveel aan de hand. Ik merk alleen dat dat haastige, onveilige, angstige gevoel soms terugkomt en ik vraag me af of ik daar iets mee moet. Of het altijd klopt wat ik voel.

Concrete aanleiding: ik was vandaag bij de supermarkt en voor mij in de rij was een stel. Ik kreeg rillingen van de man, terwijl hij heel normaal deed. Er was een doodenge onderhuidse spanning. Tenminste, dat voelde zo. Maar voor hetzelfde geld had hij een slecht humeur en zij hoofdpijn. Maar ik heb dan gelijk allerlei wilde verhalen in mijn hoofd en vraag me af of ik iets kan of moet doen.

Heeft iemand anders dit ook? Het is geen bemoeizucht, want ik wil het liever niet, het is ook geen bezorgdheid. Het is meer alsof er een alarm afgaat dat ik alleen kan horen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Nee, niet als er geen enkele aanleiding voor is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Herkenbaar.
Ik doe er vaak wel wat mee, niet dat ik mensen aanspreek ofzo maar ik ga ze wel uit de weg of ga uit de situatie.

Ik heb het met mensen, maar ook met andere dingen.
('Ik moet NU rechtsaf in plaats van mijn gebruikelijke route fietsen').

Komt deels uit een onveilig verleden, deels werk in een casino tussen hele bijzondere mensen.
Het klinkt alsof je nog te alert ben op signalen uit je omgeving. Dat heb je zo geleerd vroeger. Er is blijkbaar soms iets dat jou triggert.
Je vraagt, moet ik daar iets mee? Bedoel je voor jezelf? Heb je er last van?

Niet helemaal hetzelfde maar ik ben lang hyperalert geweest in het openbaar, vanuit een onveilige jeugd. Scande alle mensen in mijn buurt, wilde altijd met mijn rug naar de muur zitten in een testaurant etc. Het is niet slecht om oplettend te zijn, maar was bij mij wel zeer buitenproportioneel. Het is een heel stuk minder geworden na therapie en dat vind ik fijn.
Alle reacties Link kopieren Quote
Denk je echt dat die man dan ook “ eng “ is ? Kan het niet komen door zijn luchtje/ lachje/ loopje / etc dat bij jou de alarmbellen afgaan omdat je daardoor aan vroeger denkt ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik denk niet dat het altijd klopt wat je voelt. Soms zie ik een man met bepaalde handen waar ik de rillingen van krijg. Of een bepaald kapsel, dezelfde vorm hoofd. Ik realiseer mij heel goed dat deze persoon dan waarschijnlijk een heel aardige, leuke vriendelijke man is, maar ik hoef er verder niets mee. En ik ga zulke mannen dan wel uit de weg, ja. Ik zorg dat ik er niet in de buurt kom. Dat is alles wat ik doe. Wat zou je er verder mee kunnen doen, wat bedoel je?
Ik heb het wel eens, maar zelden vaak bij mannen of groepen jeugd die luidruchtig stoer doen. Maar ik heb geen heel scenario's in mijn hoofd, dus daar zou ik wel iets mee doen als het te vaak gebeurd.

Wat ik doe ik negeer het en ga ze een beetje uit de weg. Eigenlijk is er nog nooit iets gebeurd, dus...
blijfgewoonbianca schreef:
06-06-2023 19:07
Denk je echt dat die man dan ook “ eng “ is ? Kan het niet komen door zijn luchtje/ lachje/ loopje / etc dat bij jou de alarmbellen afgaan omdat je daardoor aan vroeger denkt ?
Kan. Dat is het punt dus, dat ik niet kan analyseren wat er gebeurt, maar dat het ineens alarm is.
WollenStone schreef:
06-06-2023 19:06
Het klinkt alsof je nog te alert ben op signalen uit je omgeving. Dat heb je zo geleerd vroeger. Er is blijkbaar soms iets dat jou triggert.
Je vraagt, moet ik daar iets mee? Bedoel je voor jezelf? Heb je er last van?

Niet helemaal hetzelfde maar ik ben lang hyperalert geweest in het openbaar, vanuit een onveilige jeugd. Scande alle mensen in mijn buurt, wilde altijd met mijn rug naar de muur zitten in een testaurant etc. Het is niet slecht om oplettend te zijn, maar was bij mij wel zeer buitenproportioneel. Het is een heel stuk minder geworden na therapie en dat vind ik fijn.
Ik herken dit erg. Ik heb er soms profijt van dat ik veel meekrijg van de omgeving, in mijn werk vooral. Maar daarbuiten is het lastig.
Ik hik erg aan tegen het zoeken van hulp, maar je hebt echt een punt.
cuculuscanorus schreef:
06-06-2023 19:34
Ik herken dit erg. Ik heb er soms profijt van dat ik veel meekrijg van de omgeving, in mijn werk vooral. Maar daarbuiten is het lastig.
Ik hik erg aan tegen het zoeken van hulp, maar je hebt echt een punt.
Voor mij was het een mooie bijkomstigheid van therapie. Zou het een idee zijn om eens te praten met de praktijkondersteuner bij je ha? Gewoon om eens te bekijken hoe je de angel eruit kunt krijgen. Niet gelijk zo heavy als therapie.
Ja dat heb ik, en meestal terecht ook.
Ik wou net hetzelfde schrijven: je gevoel is waarschijnlijk terecht. Ik heb het af en toe, maar vraag me dan weer niet af of ik er wat mee moet; als het om volwassenen gaat, dan doe ik niets tenzij ze me er om vragen.
Ik voel het altijd in mijn buik als iemand fout is .
En dat gevoel klopt altijd.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja, zo werkt het bij mij ook. Ik heb er een flinke schil af kunnen werken in (heel veel) therapie in de zin van dat mijn hartslag niet meer door het dak gaat en ik nooit meer een ruimte ontvlucht. Maar ik heb het niet minder vaak. Nu ik ouder, wijzer en rustiger ben durf ik erop te vertrouwen. Het klopt namelijk al-tijd.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ja dat herken ik wel. Bij mij zit daar denk ik een mengeling van nieuwsgierigheid en beroepsdeformatie onder. Ik heb geen onveiligheid gehad dus daar komt het niet vandaan. Nieuwsgierigheid is ook groter dan gevoel van onbehagen/achterdocht/op mijn hoede zijn.

Herken ook het ‘triage gevoel’: moet ik hier iets mee/kan ik hier iets mee en zo ja wat dan?
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren Quote
Tulppie8 schreef:
06-06-2023 19:51
Ik voel het altijd in mijn buik als iemand fout is .
En dat gevoel klopt altijd.
Hoe vaak kom je foute mensen tegen? En hoe uit zich dat dan?
Ik vind het bijzonder dat het gevoel bij jullie altijd klopt. Dat doet het bij mij ook altijd, maar dat durfde ik niet te zeggen, omdat het zo bijzonder klinkt. Behalve die man van vandaag, dat weet ik natuurlijk niet.

Het is ook vaak wel handig natuurlijk.
Nou ja, ik ben wel blij met jullie herkenning.
Alle reacties Link kopieren Quote
cuculuscanorus schreef:
06-06-2023 20:07
Ik vind het bijzonder dat het gevoel bij jullie altijd klopt. Dat doet het bij mij ook altijd, maar dat durfde ik niet te zeggen, omdat het zo bijzonder klinkt. Behalve die man van vandaag, dat weet ik natuurlijk niet.

Het is ook vaak wel handig natuurlijk.
Nou ja, ik ben wel blij met jullie herkenning.
Zo bijzonder is dat toch niet? Dat je kunt ‘zien’ dat de non-verbale signalen niet overeen komen met de verbale signalen/pose die iemand geeft/aanneemt. Je hebt waarschijnlijk ook een neus voor leugenaars.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren Quote
iedereen mag bij de kassarij gaan staan ook al kijkt hij nog zo gemeen of koud uit zijn ogen. Misschien maakte hij zich druk over zijn overgewicht of zijn kale knikker en keek hij daarom niet warm. Of was hij nog boos vanwege een rekening die hij onterecht moest betalen. :) Of dacht hij dat je naar hem keek wat inderdaad het geval was want jij keek hoe hij keek dus jullie keken allebei naar elkaar :). Misschien dacht hij: kijk niet zo.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 06-06-2023 20:18
23.42% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
Ik heb het soms op straat eens. Dan komt iemand je tegemoet (overigens altijd mannen) en dan weet ik al, die gaat iets roepen/gek doen of mij irriteren (niet hier in het dorp, heb het over “de grote stad”). Irritante is dat ik mijzelf dan vaak opgelaten/akward voel, terwijl die ander dan bijzonder gedrag vertoond. 9 van de 10 keer klopt dit gevoel.
Bij sommige cliënten kan ik soms ook een “raar” gevoel krijgen. Niet eens dat er wat gebeurt, qua woede of wat anders, maar ga dan automatisch richting deur zitten en wat verder weg. Gewoon een “gekke” vibe. Ik handel verder dan (hoop ik) niet anders, maar is soms een “gevoel”.
Soms gewoon een extra zintuig, denk ik. Op zich best handig, ergens.
lemoos2 schreef:
06-06-2023 20:12
Zo bijzonder is dat toch niet? Dat je kunt ‘zien’ dat de non-verbale signalen niet overeen komen met de verbale signalen/pose die iemand geeft/aanneemt. Je hebt waarschijnlijk ook een neus voor leugenaars.
Ja, dat klopt. Vinden mijn leerlingen heel jammer soms. Ik heb ze wijsgemaakt dat alle moeders dat kunnen.
cuculuscanorus schreef:
06-06-2023 20:07
Ik vind het bijzonder dat het gevoel bij jullie altijd klopt. Dat doet het bij mij ook altijd, maar dat durfde ik niet te zeggen, omdat het zo bijzonder klinkt. Behalve die man van vandaag, dat weet ik natuurlijk niet.

Het is ook vaak wel handig natuurlijk.
Nou ja, ik ben wel blij met jullie herkenning.
In zo'n psychologie tijdschrift stond een keer dat je onbewuste allerlei signalen aan elkaar koppelt, en dan een seintje geeft in de vorm van gevoel. Die inschatting is vaak juist, ook al weet je zelf niet precies waarom, en dat komt omdat je bewuste/het denken langzamer is en achter de feiten aanholt.
Ik weet helemaal niet of die theorie klopt, maar ik vind het ergens wel hout snijden.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zo ongeveer 70% van de communicatie is non verbaal, ik heb ook een 'neus' voor mensen die niet kloppen en dat klopt altijd.
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
Alle reacties Link kopieren Quote
Maar hoé weet je dan dat dat gevoel klopt? En waarom werk je dan niet voor de politie ;)

Maar je snapt toch wat ik bedoel. Ik kan er mee inkomen dat je bij sommige mensen een vreemd onderbuikgevoel hebt. En dat je het zekere voor het onzekere neemt bij zo'n persoon.

Maar hoe weet je zeker dat dat gevoel klopt en dat die persoon niet zoals iemand hierboven schreef, last van zijn maag heeft of zo.
Alle reacties Link kopieren Quote
ik ben ooit overvallen door een groep jongens op klaarlichte dag. Ik zat op een bankje, wilde net opstaan toen zij rechts langs het grasveld aankwamen lopen waar ik zat. Op 1 of andere manier, ging ik weer zitten en heb gewacht tot ze voorbij waren. Geen idee waarom...ik voelde me niet eens heel onveilig, maar ik had zoiets van: ik wacht wel even.

Vervolgens waren zij voorbij en ben ik gaan lopen. Nooit meer achterom gekeken, want wat ik al zei: het was puur intuitie maar het was ook niet zo dat ik meteen doodsbang was. Opeens armen om mijn nek van achteren , geworstel en toen renden ze langs mee heen met mn tas.

Zo gek.....toch, onbewust voelde ik blijkbaar aan dat ze niet pluis waren omdat ik besloot te blijven zitten en wachten tot ze voorbij waren.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven