Psyche
alle pijlers
Niets voelen bij overlijden mama
zondag 11 februari 2018 om 23:22
Hallo
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
3 dagen geleden is mijn moeder overleden, na 7 jaar lang kanker te hebben. Mama was eigenlijk altijd heel goed en positief gebleven, ze praatte nooit over dat ze misschien kon sterven, zelf toen de kanker overal was uitgezaaid. Behalve de laatste maanden. Haar nier was gestopt met werken, dus had ze een operatie nodig om een stent te plaatsen waar de urine dan kon naar afgevoerd worden. Haar leven hing toen al aan een zijden draadje want het was ofwel een risicovolle operatie, ofwel nog een dag of 2 te leven. Ze hebben het erop gewaagd en de stent is met succes geplaatst. Maar de dokters waarschuwden ons dat dit op lange termijn niet goed ging komen.
Zo heeft ze een kleine maand in het ziekenhuis gelegen. En daarna mocht ze naar huis, palliatief. Ze heeft nog een maand hier in een ziekenbed gelegen, want stappen kon ze niet meer. Maar voor de rest ging alles ok. Tot 5 dagen terug, begon ze opnieuw de zelfde tekenen te vertonen, kort van adem, geen urine meer, ook geen ontlasting.. haar toestand ging snel achteruit. Ik zal die blik in haar ogen nooit vergeten, haar ene pupil klein, de andere groot, en ze keek al 'doorheen' ons. De dokter heeft toen beslist om sedatie op te starten. Ze gaven morfine en dormicum zodat ze kon slapen zeiden ze. Wisten wij veel dat ze niet meer eventjes ging wakker worden.. we hebben nog snel slaapwel gezegd en ze is in slaap gegaan. We hebben dus jammer genoeg geen afscheid kunnen nemen, terwijl we al lang wisten dat het er aan zat te komen. En zou ze geweten hebben dat ze aan het sterven was ? Ik hoop van niet..
Ik heb nog tegen haar gepraat in de hoop dat ze dit nog heeft gehoord. Ook al was ze niet meer bij bewustzijn.
De dag erna had ik zo'n slecht gevoel dat ik haar adem en temperatuur hele tijd in de gaten hield. Je kon haar telkens horen uitademen omdat ze zo'n reutel had. Ze ademde maar om de 5 seconden uit. Toen werd het eens 7 sec, dan 10, dan weer 5,...
En plots hoorde ik haar niet meer, ik sprong recht en keek naar haar, en zag haar mond open en dicht bewegen. (terwijl ze al meer dan een dag met haar mond open ademde)
Ik ben in paniek mn vader gaan wakker maken, ik wist niet wat er gebeurde maar wist wel dat het niet klopte. Toen ik terug beneden kwam zag ik haar een tijdlang niet meer ademen. Daarna heeft ze nog 2 keer geademd, en daarna niks meer. Om 1.20u is ze overleden.
We konden de dokter maar vanaf 8u bereiken, dus mama heeft nog een hele nacht daar gelegen. Hoewel ik zag dat ze overleden was, voelde ik me redelijk 'normaal'. Mijn vriend en ik zijn zelfs nog even in bed gaan liggen.
De volgende dag heb ik wat gehuild, omdat ik de gedachte dat ik ze nooit meer zou zien, ondraaglijk vond.
Een uur later voelde ik me raar. Ik heb zelf moeite met dit te proberen uitleggen, maar ik voelde wel een soort van gemis in mn hart, maar ik kon normaal doen, papa ook trouwens. Familie kwam langs, en we konden zelfs soms eens lachen.
S'ochtends en s'avonds had ik dan wel weer even het gevoel van onmacht, onwerkelijk dat mama gestorven was, en dat ik haar zien sterven heb, zo'n verdriet. Maar overdag viel dat wel mee. En vandaag heb ik me bijna nog niet verdrietig gevoeld, zelf als ik naar haar foto's kijk voel ik niets. Ze gaat geen moment uit mijn gedachten, maar toch voel ik niets van verdriet.
Ik voel me precies zoals anders, gevoel dat ze op reis is. En ik weet wel degelijk dat ze overleden is. Maar ik ben nog niet verdrietig erom geweest vandaag. En nee ik ben ook niet opgelucht voor haar, dat ze geen pijn meer heeft. Want ze wou zo graag verder leven.
Ik heb hier al de hele dag over zitten opzoeken, omdat ik me zo schuldig en raar voel erover. en ik kom alleen maar tegen dat dit kan wanneer je het nog niet beseft dat iemand overleden is, maar ik weet dat ze gestorven is, en ik heb er al een paar keer voor gehuild. Is het misschien iets met onderbewustzijn dan ? Ik kan me ook niet goed voorstellen dat ik me er ooit anders over ga voelen. Ik ben nu aan het hopen dat ik begin te huilen plots, dan weet ik tenminste dat ik normaal ben. Ik heb altijd een goede band gehad met mama, ben nog maar 22. Voor ze stierf heb ik altijd gedacht dat ik constant ging zitten huilen, en kapot zou gaan van verdriet..
Sorry voor dit misschien belachelijk lange verhaal, maar ik moest dit écht kwijt.
Groetjes
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
3 dagen geleden is mijn moeder overleden, na 7 jaar lang kanker te hebben. Mama was eigenlijk altijd heel goed en positief gebleven, ze praatte nooit over dat ze misschien kon sterven, zelf toen de kanker overal was uitgezaaid. Behalve de laatste maanden. Haar nier was gestopt met werken, dus had ze een operatie nodig om een stent te plaatsen waar de urine dan kon naar afgevoerd worden. Haar leven hing toen al aan een zijden draadje want het was ofwel een risicovolle operatie, ofwel nog een dag of 2 te leven. Ze hebben het erop gewaagd en de stent is met succes geplaatst. Maar de dokters waarschuwden ons dat dit op lange termijn niet goed ging komen.
Zo heeft ze een kleine maand in het ziekenhuis gelegen. En daarna mocht ze naar huis, palliatief. Ze heeft nog een maand hier in een ziekenbed gelegen, want stappen kon ze niet meer. Maar voor de rest ging alles ok. Tot 5 dagen terug, begon ze opnieuw de zelfde tekenen te vertonen, kort van adem, geen urine meer, ook geen ontlasting.. haar toestand ging snel achteruit. Ik zal die blik in haar ogen nooit vergeten, haar ene pupil klein, de andere groot, en ze keek al 'doorheen' ons. De dokter heeft toen beslist om sedatie op te starten. Ze gaven morfine en dormicum zodat ze kon slapen zeiden ze. Wisten wij veel dat ze niet meer eventjes ging wakker worden.. we hebben nog snel slaapwel gezegd en ze is in slaap gegaan. We hebben dus jammer genoeg geen afscheid kunnen nemen, terwijl we al lang wisten dat het er aan zat te komen. En zou ze geweten hebben dat ze aan het sterven was ? Ik hoop van niet..
Ik heb nog tegen haar gepraat in de hoop dat ze dit nog heeft gehoord. Ook al was ze niet meer bij bewustzijn.
De dag erna had ik zo'n slecht gevoel dat ik haar adem en temperatuur hele tijd in de gaten hield. Je kon haar telkens horen uitademen omdat ze zo'n reutel had. Ze ademde maar om de 5 seconden uit. Toen werd het eens 7 sec, dan 10, dan weer 5,...
En plots hoorde ik haar niet meer, ik sprong recht en keek naar haar, en zag haar mond open en dicht bewegen. (terwijl ze al meer dan een dag met haar mond open ademde)
Ik ben in paniek mn vader gaan wakker maken, ik wist niet wat er gebeurde maar wist wel dat het niet klopte. Toen ik terug beneden kwam zag ik haar een tijdlang niet meer ademen. Daarna heeft ze nog 2 keer geademd, en daarna niks meer. Om 1.20u is ze overleden.
We konden de dokter maar vanaf 8u bereiken, dus mama heeft nog een hele nacht daar gelegen. Hoewel ik zag dat ze overleden was, voelde ik me redelijk 'normaal'. Mijn vriend en ik zijn zelfs nog even in bed gaan liggen.
De volgende dag heb ik wat gehuild, omdat ik de gedachte dat ik ze nooit meer zou zien, ondraaglijk vond.
Een uur later voelde ik me raar. Ik heb zelf moeite met dit te proberen uitleggen, maar ik voelde wel een soort van gemis in mn hart, maar ik kon normaal doen, papa ook trouwens. Familie kwam langs, en we konden zelfs soms eens lachen.
S'ochtends en s'avonds had ik dan wel weer even het gevoel van onmacht, onwerkelijk dat mama gestorven was, en dat ik haar zien sterven heb, zo'n verdriet. Maar overdag viel dat wel mee. En vandaag heb ik me bijna nog niet verdrietig gevoeld, zelf als ik naar haar foto's kijk voel ik niets. Ze gaat geen moment uit mijn gedachten, maar toch voel ik niets van verdriet.
Ik voel me precies zoals anders, gevoel dat ze op reis is. En ik weet wel degelijk dat ze overleden is. Maar ik ben nog niet verdrietig erom geweest vandaag. En nee ik ben ook niet opgelucht voor haar, dat ze geen pijn meer heeft. Want ze wou zo graag verder leven.
Ik heb hier al de hele dag over zitten opzoeken, omdat ik me zo schuldig en raar voel erover. en ik kom alleen maar tegen dat dit kan wanneer je het nog niet beseft dat iemand overleden is, maar ik weet dat ze gestorven is, en ik heb er al een paar keer voor gehuild. Is het misschien iets met onderbewustzijn dan ? Ik kan me ook niet goed voorstellen dat ik me er ooit anders over ga voelen. Ik ben nu aan het hopen dat ik begin te huilen plots, dan weet ik tenminste dat ik normaal ben. Ik heb altijd een goede band gehad met mama, ben nog maar 22. Voor ze stierf heb ik altijd gedacht dat ik constant ging zitten huilen, en kapot zou gaan van verdriet..
Sorry voor dit misschien belachelijk lange verhaal, maar ik moest dit écht kwijt.
Groetjes
maandag 12 februari 2018 om 12:32
Het is nog zo vers. Bij het overlijden van mijn moeder, na 6 jaar kanker, was vooral opluchting. Dat ze geen pijn meer had. Net als de meeste mensen die overlijden aan kanker wilde ook zij graag leven. Maar dat heeft niet zo mogen zijn.
Het rouwen kwam later.
Ik ben bijvoorbeeld tussen overlijden en uitvaart een paar keer weg geweest met mijn man. Gewoon lekker wandelen in de bossen en ergens eten. Tijdens de uitvaart heb ik pas echt gehuild. De week na de uitvaart ban ik gewoon weer aan het werk gegaan.
Rouwen komt zoals het komt, wat je ook doet het is goed. Dat je nu niet huilt zegt helemaal niets over de liefde voor je moeder.
Weet je, vooraf stel je allemaal voor hoe het zou zijn als ze eenmaal zal overlijden. Je verwacht overmand te zijn door verdriet bijvoorbeeld. Maar de werkelijkheid is gewoon anders, dat is voor iedereen verschillend. Neem rouw zoals het komt, accepteer ook dat je naasten anders rouwen.
Het rouwen kwam later.
Ik ben bijvoorbeeld tussen overlijden en uitvaart een paar keer weg geweest met mijn man. Gewoon lekker wandelen in de bossen en ergens eten. Tijdens de uitvaart heb ik pas echt gehuild. De week na de uitvaart ban ik gewoon weer aan het werk gegaan.
Rouwen komt zoals het komt, wat je ook doet het is goed. Dat je nu niet huilt zegt helemaal niets over de liefde voor je moeder.
Weet je, vooraf stel je allemaal voor hoe het zou zijn als ze eenmaal zal overlijden. Je verwacht overmand te zijn door verdriet bijvoorbeeld. Maar de werkelijkheid is gewoon anders, dat is voor iedereen verschillend. Neem rouw zoals het komt, accepteer ook dat je naasten anders rouwen.
maandag 12 februari 2018 om 13:17
Hij had morfine en dormicum, dus hij sliep, maar ik zag en voelde hem nog wel reageren op mij. Althans, dat is mijn beleving. Misschien was het reflex, maar ik denk het niet.Eviee schreef: ↑12-02-2018 10:36Lady_Day: dus je vader was nog bij bewustzijn of hoe bedoel je met hij reageerde nog wel op mij ?
Ik twijfel of het sterfproces sneller is gebeurd door die sedatie.. want een uur later lag ze al in een soort van coma. Ze reageerde op niets meer.. het enige dat ik kan vertellen was dat toen ik haar mond aan het schoonmaken en bevochtigen was, was dat ze even haar mond dicht deed..
Op zich komt iemand niet te overlijden door die sedatie, maar bij mijn vader had ik het idee dat hij eindelijk de rust had gekregen om te sterven, dankzij die sedatie. Mijn vader had heel erg veel pijn en met de sedatie werd dat dus onderdrukt. Na anderhalf uur was hij namelijk al overleden.
maandag 12 februari 2018 om 16:20
Hallo Eviee,
Er is al veel gezegd, voel je niet schuldig. Je mama wist dat je van haar hield.
Echt!
Bij mijn moeder is het ongeveer hetzelfde gegaan. Ook na ruim 7 jaar vechten tegen kanker overleden. Ik voelde me heel erg opgelucht. Daar heb ik me een tijd enorm rot over gevoeld. Zo 'hoorde' het niet in mijn ogen. Tranen, pijn, het gevoel niet zonder haar verder te kunnen, dat idee had ik bij rouw.
Bij mij kwam het echte verdriet nadat ik in de auto reed, en een tegenligger me tegemoet kwam die heel veel op mijn moeder leek. Toen pas zette dat schuldgevoel en opluchting om in verdriet en rouw. Net of het kwartje toen pas echt viel, ondanks dat ik heb geholpen met het opbaren en haar de kist in heb zien gaan.
Mijn advies is: laat het komen zoals het komt en vecht er niet tegen. Mijn moeder is twee jaar geleden overleden en hoewel het scherpe randje er af is, heb ik nog wel eens een dag dat ik haar enorm mis en dat ik mezelf even afzonder en er een potje om ga zitten huilen. Daarna voel ik me beter dan dat ik het weer een tijd ga zitten opkroppen.
Ik wens je heel veel sterkte met alles.
Er is al veel gezegd, voel je niet schuldig. Je mama wist dat je van haar hield.
Echt! Bij mijn moeder is het ongeveer hetzelfde gegaan. Ook na ruim 7 jaar vechten tegen kanker overleden. Ik voelde me heel erg opgelucht. Daar heb ik me een tijd enorm rot over gevoeld. Zo 'hoorde' het niet in mijn ogen. Tranen, pijn, het gevoel niet zonder haar verder te kunnen, dat idee had ik bij rouw.
Bij mij kwam het echte verdriet nadat ik in de auto reed, en een tegenligger me tegemoet kwam die heel veel op mijn moeder leek. Toen pas zette dat schuldgevoel en opluchting om in verdriet en rouw. Net of het kwartje toen pas echt viel, ondanks dat ik heb geholpen met het opbaren en haar de kist in heb zien gaan.
Mijn advies is: laat het komen zoals het komt en vecht er niet tegen. Mijn moeder is twee jaar geleden overleden en hoewel het scherpe randje er af is, heb ik nog wel eens een dag dat ik haar enorm mis en dat ik mezelf even afzonder en er een potje om ga zitten huilen. Daarna voel ik me beter dan dat ik het weer een tijd ga zitten opkroppen.
Ik wens je heel veel sterkte met alles.
maandag 12 februari 2018 om 19:41
Hey! Heel mooi geschreven dit.
Het onderbewustzijn is een nogal obscuur gebied en kan zeker een grote rol spelen in waarom jij je niet verdrietig voelt nu. Ik zou me er ook niet schuldig om voelen. Je voelt wat je voelt waar jij zelf weinig controle over hebt. Wellicht komt het later het verdriet. Misschien over een paar jaar. Wellicht nooit, wie weet. Kwestie van zelf zien naarmate de tijd voorbij gaat.
Ik persoonlijk ben enorm gehecht aan mijn katten. Een kat van mij was overleden die ik sinds me jeugd had en ik voelde weinig verdriet. Pas drie jaar later barste ik uit in huilen om de dood van mijn kat. Natuurlijk wil ik dit niet vergelijken met de het overlijden van je moeder, maar wil ermee zeggen dat emoties en het onderbewustzijn enorm complex is en moeilijk te begrijpen en al. Ik zou je er niet zo druk om maken dat je geen verdriet voelt of iets dergelijks. Iedereen gaat er anders mee om. Misschien heb je het onderbewust al allemaal verwerkt omdat je het zag aan komen. Misschien heb je onderbewust rust en blijdschap dat je moeder in haar slaap zonder pijn is overleden. Misschien kom je er nog zelf achtet wat je onderbewuste reden is.
Het onderbewustzijn is een nogal obscuur gebied en kan zeker een grote rol spelen in waarom jij je niet verdrietig voelt nu. Ik zou me er ook niet schuldig om voelen. Je voelt wat je voelt waar jij zelf weinig controle over hebt. Wellicht komt het later het verdriet. Misschien over een paar jaar. Wellicht nooit, wie weet. Kwestie van zelf zien naarmate de tijd voorbij gaat.
Ik persoonlijk ben enorm gehecht aan mijn katten. Een kat van mij was overleden die ik sinds me jeugd had en ik voelde weinig verdriet. Pas drie jaar later barste ik uit in huilen om de dood van mijn kat. Natuurlijk wil ik dit niet vergelijken met de het overlijden van je moeder, maar wil ermee zeggen dat emoties en het onderbewustzijn enorm complex is en moeilijk te begrijpen en al. Ik zou je er niet zo druk om maken dat je geen verdriet voelt of iets dergelijks. Iedereen gaat er anders mee om. Misschien heb je het onderbewust al allemaal verwerkt omdat je het zag aan komen. Misschien heb je onderbewust rust en blijdschap dat je moeder in haar slaap zonder pijn is overleden. Misschien kom je er nog zelf achtet wat je onderbewuste reden is.
