Psyche
alle pijlers
Niets voelen bij overlijden mama
zondag 11 februari 2018 om 23:22
Hallo
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
3 dagen geleden is mijn moeder overleden, na 7 jaar lang kanker te hebben. Mama was eigenlijk altijd heel goed en positief gebleven, ze praatte nooit over dat ze misschien kon sterven, zelf toen de kanker overal was uitgezaaid. Behalve de laatste maanden. Haar nier was gestopt met werken, dus had ze een operatie nodig om een stent te plaatsen waar de urine dan kon naar afgevoerd worden. Haar leven hing toen al aan een zijden draadje want het was ofwel een risicovolle operatie, ofwel nog een dag of 2 te leven. Ze hebben het erop gewaagd en de stent is met succes geplaatst. Maar de dokters waarschuwden ons dat dit op lange termijn niet goed ging komen.
Zo heeft ze een kleine maand in het ziekenhuis gelegen. En daarna mocht ze naar huis, palliatief. Ze heeft nog een maand hier in een ziekenbed gelegen, want stappen kon ze niet meer. Maar voor de rest ging alles ok. Tot 5 dagen terug, begon ze opnieuw de zelfde tekenen te vertonen, kort van adem, geen urine meer, ook geen ontlasting.. haar toestand ging snel achteruit. Ik zal die blik in haar ogen nooit vergeten, haar ene pupil klein, de andere groot, en ze keek al 'doorheen' ons. De dokter heeft toen beslist om sedatie op te starten. Ze gaven morfine en dormicum zodat ze kon slapen zeiden ze. Wisten wij veel dat ze niet meer eventjes ging wakker worden.. we hebben nog snel slaapwel gezegd en ze is in slaap gegaan. We hebben dus jammer genoeg geen afscheid kunnen nemen, terwijl we al lang wisten dat het er aan zat te komen. En zou ze geweten hebben dat ze aan het sterven was ? Ik hoop van niet..
Ik heb nog tegen haar gepraat in de hoop dat ze dit nog heeft gehoord. Ook al was ze niet meer bij bewustzijn.
De dag erna had ik zo'n slecht gevoel dat ik haar adem en temperatuur hele tijd in de gaten hield. Je kon haar telkens horen uitademen omdat ze zo'n reutel had. Ze ademde maar om de 5 seconden uit. Toen werd het eens 7 sec, dan 10, dan weer 5,...
En plots hoorde ik haar niet meer, ik sprong recht en keek naar haar, en zag haar mond open en dicht bewegen. (terwijl ze al meer dan een dag met haar mond open ademde)
Ik ben in paniek mn vader gaan wakker maken, ik wist niet wat er gebeurde maar wist wel dat het niet klopte. Toen ik terug beneden kwam zag ik haar een tijdlang niet meer ademen. Daarna heeft ze nog 2 keer geademd, en daarna niks meer. Om 1.20u is ze overleden.
We konden de dokter maar vanaf 8u bereiken, dus mama heeft nog een hele nacht daar gelegen. Hoewel ik zag dat ze overleden was, voelde ik me redelijk 'normaal'. Mijn vriend en ik zijn zelfs nog even in bed gaan liggen.
De volgende dag heb ik wat gehuild, omdat ik de gedachte dat ik ze nooit meer zou zien, ondraaglijk vond.
Een uur later voelde ik me raar. Ik heb zelf moeite met dit te proberen uitleggen, maar ik voelde wel een soort van gemis in mn hart, maar ik kon normaal doen, papa ook trouwens. Familie kwam langs, en we konden zelfs soms eens lachen.
S'ochtends en s'avonds had ik dan wel weer even het gevoel van onmacht, onwerkelijk dat mama gestorven was, en dat ik haar zien sterven heb, zo'n verdriet. Maar overdag viel dat wel mee. En vandaag heb ik me bijna nog niet verdrietig gevoeld, zelf als ik naar haar foto's kijk voel ik niets. Ze gaat geen moment uit mijn gedachten, maar toch voel ik niets van verdriet.
Ik voel me precies zoals anders, gevoel dat ze op reis is. En ik weet wel degelijk dat ze overleden is. Maar ik ben nog niet verdrietig erom geweest vandaag. En nee ik ben ook niet opgelucht voor haar, dat ze geen pijn meer heeft. Want ze wou zo graag verder leven.
Ik heb hier al de hele dag over zitten opzoeken, omdat ik me zo schuldig en raar voel erover. en ik kom alleen maar tegen dat dit kan wanneer je het nog niet beseft dat iemand overleden is, maar ik weet dat ze gestorven is, en ik heb er al een paar keer voor gehuild. Is het misschien iets met onderbewustzijn dan ? Ik kan me ook niet goed voorstellen dat ik me er ooit anders over ga voelen. Ik ben nu aan het hopen dat ik begin te huilen plots, dan weet ik tenminste dat ik normaal ben. Ik heb altijd een goede band gehad met mama, ben nog maar 22. Voor ze stierf heb ik altijd gedacht dat ik constant ging zitten huilen, en kapot zou gaan van verdriet..
Sorry voor dit misschien belachelijk lange verhaal, maar ik moest dit écht kwijt.
Groetjes
Ik moet even mijn verhaal kwijt.
3 dagen geleden is mijn moeder overleden, na 7 jaar lang kanker te hebben. Mama was eigenlijk altijd heel goed en positief gebleven, ze praatte nooit over dat ze misschien kon sterven, zelf toen de kanker overal was uitgezaaid. Behalve de laatste maanden. Haar nier was gestopt met werken, dus had ze een operatie nodig om een stent te plaatsen waar de urine dan kon naar afgevoerd worden. Haar leven hing toen al aan een zijden draadje want het was ofwel een risicovolle operatie, ofwel nog een dag of 2 te leven. Ze hebben het erop gewaagd en de stent is met succes geplaatst. Maar de dokters waarschuwden ons dat dit op lange termijn niet goed ging komen.
Zo heeft ze een kleine maand in het ziekenhuis gelegen. En daarna mocht ze naar huis, palliatief. Ze heeft nog een maand hier in een ziekenbed gelegen, want stappen kon ze niet meer. Maar voor de rest ging alles ok. Tot 5 dagen terug, begon ze opnieuw de zelfde tekenen te vertonen, kort van adem, geen urine meer, ook geen ontlasting.. haar toestand ging snel achteruit. Ik zal die blik in haar ogen nooit vergeten, haar ene pupil klein, de andere groot, en ze keek al 'doorheen' ons. De dokter heeft toen beslist om sedatie op te starten. Ze gaven morfine en dormicum zodat ze kon slapen zeiden ze. Wisten wij veel dat ze niet meer eventjes ging wakker worden.. we hebben nog snel slaapwel gezegd en ze is in slaap gegaan. We hebben dus jammer genoeg geen afscheid kunnen nemen, terwijl we al lang wisten dat het er aan zat te komen. En zou ze geweten hebben dat ze aan het sterven was ? Ik hoop van niet..
Ik heb nog tegen haar gepraat in de hoop dat ze dit nog heeft gehoord. Ook al was ze niet meer bij bewustzijn.
De dag erna had ik zo'n slecht gevoel dat ik haar adem en temperatuur hele tijd in de gaten hield. Je kon haar telkens horen uitademen omdat ze zo'n reutel had. Ze ademde maar om de 5 seconden uit. Toen werd het eens 7 sec, dan 10, dan weer 5,...
En plots hoorde ik haar niet meer, ik sprong recht en keek naar haar, en zag haar mond open en dicht bewegen. (terwijl ze al meer dan een dag met haar mond open ademde)
Ik ben in paniek mn vader gaan wakker maken, ik wist niet wat er gebeurde maar wist wel dat het niet klopte. Toen ik terug beneden kwam zag ik haar een tijdlang niet meer ademen. Daarna heeft ze nog 2 keer geademd, en daarna niks meer. Om 1.20u is ze overleden.
We konden de dokter maar vanaf 8u bereiken, dus mama heeft nog een hele nacht daar gelegen. Hoewel ik zag dat ze overleden was, voelde ik me redelijk 'normaal'. Mijn vriend en ik zijn zelfs nog even in bed gaan liggen.
De volgende dag heb ik wat gehuild, omdat ik de gedachte dat ik ze nooit meer zou zien, ondraaglijk vond.
Een uur later voelde ik me raar. Ik heb zelf moeite met dit te proberen uitleggen, maar ik voelde wel een soort van gemis in mn hart, maar ik kon normaal doen, papa ook trouwens. Familie kwam langs, en we konden zelfs soms eens lachen.
S'ochtends en s'avonds had ik dan wel weer even het gevoel van onmacht, onwerkelijk dat mama gestorven was, en dat ik haar zien sterven heb, zo'n verdriet. Maar overdag viel dat wel mee. En vandaag heb ik me bijna nog niet verdrietig gevoeld, zelf als ik naar haar foto's kijk voel ik niets. Ze gaat geen moment uit mijn gedachten, maar toch voel ik niets van verdriet.
Ik voel me precies zoals anders, gevoel dat ze op reis is. En ik weet wel degelijk dat ze overleden is. Maar ik ben nog niet verdrietig erom geweest vandaag. En nee ik ben ook niet opgelucht voor haar, dat ze geen pijn meer heeft. Want ze wou zo graag verder leven.
Ik heb hier al de hele dag over zitten opzoeken, omdat ik me zo schuldig en raar voel erover. en ik kom alleen maar tegen dat dit kan wanneer je het nog niet beseft dat iemand overleden is, maar ik weet dat ze gestorven is, en ik heb er al een paar keer voor gehuild. Is het misschien iets met onderbewustzijn dan ? Ik kan me ook niet goed voorstellen dat ik me er ooit anders over ga voelen. Ik ben nu aan het hopen dat ik begin te huilen plots, dan weet ik tenminste dat ik normaal ben. Ik heb altijd een goede band gehad met mama, ben nog maar 22. Voor ze stierf heb ik altijd gedacht dat ik constant ging zitten huilen, en kapot zou gaan van verdriet..
Sorry voor dit misschien belachelijk lange verhaal, maar ik moest dit écht kwijt.
Groetjes
zondag 11 februari 2018 om 23:27
zondag 11 februari 2018 om 23:29
Het is niet erg, jij voelt wat je voelt en het is zoals het is. Niemand kan vooraf weten hoe het voelt als haar mama overlijdt en jij dus ook niet en dat hoeft ook niet. Het is echt niet erg of vreemd wat jij beschrijft en op mij kom jij dus echt heel normaal over. Probeer van je af te zetten hoe jij je zou moeten voelen want het is dus anders en vind dat goed van jezelf. En je hoeft je echt niet schuldig te voelen want de liefde voor haar spreekt uit wat jij schrijft. Jij hebt voor haar gedaan wat jij kon en dat is meer dan voldoende.
Gecondoleerd en liefs
Gecondoleerd en liefs
enn wijzigde dit bericht op 11-02-2018 23:35
45.09% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 11 februari 2018 om 23:33
Ten eerste: gecondoleerd!
Weet dat rouwen bij iedereen anders. En dat is goed!
Ik geloof dat jouw moeder wel heeft geweten hoe jij van haar houdt. En vergeet niet dat gemis na een lang ziekbed anders is dan bij een fataal ongeluk.
Laat je gevoel jouw gevoel zijn. Is jouw gevoel anders dan op internet beschreven: so be it!
Het gaat om jou en jouw liefde voor je moeder!
Nogmaals: heel veel sterkte en Google niet te veel
Weet dat rouwen bij iedereen anders. En dat is goed!
Ik geloof dat jouw moeder wel heeft geweten hoe jij van haar houdt. En vergeet niet dat gemis na een lang ziekbed anders is dan bij een fataal ongeluk.
Laat je gevoel jouw gevoel zijn. Is jouw gevoel anders dan op internet beschreven: so be it!
Het gaat om jou en jouw liefde voor je moeder!
Nogmaals: heel veel sterkte en Google niet te veel
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig 
zondag 11 februari 2018 om 23:33
Er klinkt in je woorden wel heel veel verdriet. Maar het kan best dat je je nu normaal voelt en niet de hele dag ligt te snikken in je bed. Kan het niet zijn dat je tijdens haar ziek zijn al een groot stuk rouwverwerking hebt gehad? Ze had toch al 7 jaar kanker. Voor de rest zou ik me niet schuldig voelen. Iedereen is anders. Jij hebt veel van je moeder gehouden, dat klinkt door in je woorden. En hoe jij verder haar dood verwerkt, daar zijn geen regels voor.
♥
zondag 11 februari 2018 om 23:33
Rouw kent zo vele vormen...
Zeker als je hier al zolang naar hebt toegeleefd, kan ik me voorstellen dat het niet per se meteen erin hakt. Verdriet kan heel opeens en intens pijnlijk zijn, maar ook kabbelend en langzaam en steeds even de kop op duikend, in je gedachten of dromen... Het gaat sowieso door fases heen.
Maak je echt geen zorgen om hoe je 'moet' rouwen, je kan ook van je moeder houden zonder veel tranen, daar doe je haar heus niet mee te kort.
Zeker als je hier al zolang naar hebt toegeleefd, kan ik me voorstellen dat het niet per se meteen erin hakt. Verdriet kan heel opeens en intens pijnlijk zijn, maar ook kabbelend en langzaam en steeds even de kop op duikend, in je gedachten of dromen... Het gaat sowieso door fases heen.
Maak je echt geen zorgen om hoe je 'moet' rouwen, je kan ook van je moeder houden zonder veel tranen, daar doe je haar heus niet mee te kort.
zondag 11 februari 2018 om 23:36
Ja, dit. Mooi.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 12 februari 2018 om 00:09
Alvast bedankt voor jullie reactie's !
Hoewel ze al 7 jaar kanker had, zag je 6,5 jaar lang helemaal niet dat ze ziek was, ze voelde haar niet echt ziek ook.. dus het is niet zo dat ik van toen al aan het verwerkingsproces begonnen ben. Omdat ik ook altijd dacht 'ooh ze zal wel niet doodgaan.' Wel klopt het dat ik al begonnen was met rouwen toen ze ons 2 maand geleden zeiden dat ze niet kon geopereerd worden en ze maar 2 dagen meer te leven had. (Die operatie is dan dus uiteindelijk wel doorgegaan). Toen ik hoorde dat het gelukt was was dit zo'n opluchting. En daarna was ik weer gerustgesteld even. Ben pas echt verdrietig beginnen worden een paar dagen voor haar dood. Toen ik merkte dat er deze keer echt niets meer aan te doen was. Heb ik in haar armen liggen huilen.
Toen ze trouwens al in slaap was, of in coma hoe je het wil noemen, heb ik wel veel gehuild die 24u.. dus dat is wel apart toch ? Huilen omdat ik weet dat ze gaat sterven maar nu ze gestorven is huil ik niet..
Dus wat ik hiermee wil zeggen is dat ik nog niet zo heel lang geleden ben begonnen met het proces.
Ik zit te denken aan haar nu, en ik denk dat ik het misschien toch nog niet helemaal door heb..
Hoewel ze al 7 jaar kanker had, zag je 6,5 jaar lang helemaal niet dat ze ziek was, ze voelde haar niet echt ziek ook.. dus het is niet zo dat ik van toen al aan het verwerkingsproces begonnen ben. Omdat ik ook altijd dacht 'ooh ze zal wel niet doodgaan.' Wel klopt het dat ik al begonnen was met rouwen toen ze ons 2 maand geleden zeiden dat ze niet kon geopereerd worden en ze maar 2 dagen meer te leven had. (Die operatie is dan dus uiteindelijk wel doorgegaan). Toen ik hoorde dat het gelukt was was dit zo'n opluchting. En daarna was ik weer gerustgesteld even. Ben pas echt verdrietig beginnen worden een paar dagen voor haar dood. Toen ik merkte dat er deze keer echt niets meer aan te doen was. Heb ik in haar armen liggen huilen.
Toen ze trouwens al in slaap was, of in coma hoe je het wil noemen, heb ik wel veel gehuild die 24u.. dus dat is wel apart toch ? Huilen omdat ik weet dat ze gaat sterven maar nu ze gestorven is huil ik niet..
Dus wat ik hiermee wil zeggen is dat ik nog niet zo heel lang geleden ben begonnen met het proces.
Ik zit te denken aan haar nu, en ik denk dat ik het misschien toch nog niet helemaal door heb..
maandag 12 februari 2018 om 00:18
Allereerst gecondoleerd
Ken je de uitdrukking, verstijven van angst?Jij bent nu ook verstijfd op een bepaalde manier. Er is zoveel te verwerken dat je geest het even een halt toe roept, En ja je bent normaal, sommige mensen huilen, anderen niet of minder. Je kunt en mag het niet vergelijken. Houden van is niet af te meten aan tranen en uiterlijk verdriet. Houden van en verlies voelen is voor iedereen anders. Iedereen denkt wel eens als mij dit overkomt ga ik .... en dan overkomt het je en doe je ineens anders. Of dat nu om verdrietige of om leuke dingen gaat, je ziet je zelf van te voren als een held en als het gebeurt is het maar een heel klein heldje dat pas in de loop der tijd groeit. En later beseft dat die kleine held ook een held was.
sterkte, als de tranen komen, laat ze komen, als ze nog even wachten maakt dat jou geen ongevoelig persoon, maar iemand die haar eigen tijd nodig heeft.
En schaam je ook niet als je moet lachen. Ik herinner me dat mijn vader jaren geleden op een bloedhete dag overleed, en ij 's avonds in de tuin leuke herinneringen ophaalden, en daar ondanks ons verdriet om moesten lachen, dat hoort ook bij de verwerking
Ken je de uitdrukking, verstijven van angst?Jij bent nu ook verstijfd op een bepaalde manier. Er is zoveel te verwerken dat je geest het even een halt toe roept, En ja je bent normaal, sommige mensen huilen, anderen niet of minder. Je kunt en mag het niet vergelijken. Houden van is niet af te meten aan tranen en uiterlijk verdriet. Houden van en verlies voelen is voor iedereen anders. Iedereen denkt wel eens als mij dit overkomt ga ik .... en dan overkomt het je en doe je ineens anders. Of dat nu om verdrietige of om leuke dingen gaat, je ziet je zelf van te voren als een held en als het gebeurt is het maar een heel klein heldje dat pas in de loop der tijd groeit. En later beseft dat die kleine held ook een held was.
sterkte, als de tranen komen, laat ze komen, als ze nog even wachten maakt dat jou geen ongevoelig persoon, maar iemand die haar eigen tijd nodig heeft.
En schaam je ook niet als je moet lachen. Ik herinner me dat mijn vader jaren geleden op een bloedhete dag overleed, en ij 's avonds in de tuin leuke herinneringen ophaalden, en daar ondanks ons verdriet om moesten lachen, dat hoort ook bij de verwerking
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 12 februari 2018 om 00:26
Rouwen is strikt persoonlijk.
Ik ben mijn vader vorig jaar verloren, en heb bij leven nooit een goede band met hem gehad, die band gaat nu ook nooit meer komen. Toen we wisten dat ie ziek was had ie ng 6 weken max waarvan hij er 4 of 5 heeft mogen gebruiken.
Ik heb hem decennia niet gezien toen hij nog leefde..en heb toen gehuild om de vader die ik nooit gehad heb.
In de laatste weken heb ik kanten van hem leren kennen die ik nooit heb gekend..en op zijn crematie heb ik een traan gelaten om de vader die ik wel heb gehad...maar nooit zoveel als om de vader die ik nooit heb gehad..
Maar jouw verhaal doet mij ook denken aan het overlijden van mijn Oma toen ik begin 20 was..toen was ik bang om niet te huilen, niet te voelen, maar ik heb gevoeld en ik heb gehuild...5 minuten..
Wat ik probeer te zeggen is misschien dat het echt niet uitmaakt of je wel of niet huilt..huilen is pijn, een wond, een trauma..rouwen is wat anders.
liefde, rouw, iemand missen..er zijn geen regels en niets hoeft..eer jouw dierbaren zoals het voor jou goed voelt..dat is het enige dat telt.
Het maakt hun niets (meer) uit en de rest van de wereld heeft er niets mee te maken dit is tussen jou en haar..
Ik ben mijn vader vorig jaar verloren, en heb bij leven nooit een goede band met hem gehad, die band gaat nu ook nooit meer komen. Toen we wisten dat ie ziek was had ie ng 6 weken max waarvan hij er 4 of 5 heeft mogen gebruiken.
Ik heb hem decennia niet gezien toen hij nog leefde..en heb toen gehuild om de vader die ik nooit gehad heb.
In de laatste weken heb ik kanten van hem leren kennen die ik nooit heb gekend..en op zijn crematie heb ik een traan gelaten om de vader die ik wel heb gehad...maar nooit zoveel als om de vader die ik nooit heb gehad..
Maar jouw verhaal doet mij ook denken aan het overlijden van mijn Oma toen ik begin 20 was..toen was ik bang om niet te huilen, niet te voelen, maar ik heb gevoeld en ik heb gehuild...5 minuten..
Wat ik probeer te zeggen is misschien dat het echt niet uitmaakt of je wel of niet huilt..huilen is pijn, een wond, een trauma..rouwen is wat anders.
liefde, rouw, iemand missen..er zijn geen regels en niets hoeft..eer jouw dierbaren zoals het voor jou goed voelt..dat is het enige dat telt.
Het maakt hun niets (meer) uit en de rest van de wereld heeft er niets mee te maken dit is tussen jou en haar..
maandag 12 februari 2018 om 00:57
Gecondoleerd. Wat anderen al schreven, er is geen goed of fout. Er is geen 'maatstaf' voor verdriet of gemis. Het is een proces dat voor iedereen anders is, al heb je dezelfde persoon verloren. Dat maakt het soms ook heel eenzaam.
Wat mensen wel voor je kunnen betekenen: een luisterend oor, afleiding of gewoon een arm om jouw schouder. Mensen die al eens een naaste hebben verloren weten heel goed hoe eenzaam het kan zijn, al aan niemand jou precies vertellen hoe jouw proces er gaat uitzien.
Heel veel sterkte
Wat mensen wel voor je kunnen betekenen: een luisterend oor, afleiding of gewoon een arm om jouw schouder. Mensen die al eens een naaste hebben verloren weten heel goed hoe eenzaam het kan zijn, al aan niemand jou precies vertellen hoe jouw proces er gaat uitzien.
Heel veel sterkte
maandag 12 februari 2018 om 01:04
Sinds mijn moeder anderhalf jaar geleden de diagnose kreeg heb ik 3x gehuild. Toen ik thuis kwam na de uitslag, toen mijn vader zo ontzettend liefdevol over haar en ons gezin sprak op haar begrafenis (ze waren al tien jaar gescheiden) en bijna een jaar later zomaar ineens... Dat wil niet zeggen dat ik niet ontzettend van haar hield en dat ik haar niet mis. Toen mijn vader een half jaar later totaal onverwachts een vergelijkbare diagnose kreeg en ik aan zijn bed stond toen hij 5 dagen later overleed heb ik ook niet gehuild. Ik wist (en besefte me) echt wel dat hij dood was, maar mijn overlevingsmechanisme (regelen, zorgen, organiseren) nam het direct over. En hoewel het misschien totaal misplaatst klinkt, ik heb het in de dagen na het overlijden van mijn ouders ook gezellig gehad. Het heeft de toch al sterke band met mijn broers onbreekbaar gemaakt. We hebben spelletjes gespeeld, samen gegeten en ook ontzettend gelachen terwijl mijn moeder in dezelfde kamer opgebaard lach. Een bizarre gewaarwording! Als het jong overlijden van mijn ouders me íets geleerd heeft dan is het wel dat je mag genieten van het leven... en dat het komt zoals het komt!
Lieve TO, voel je niet schuldig. Iedereen doet dit op zijn/haar eigen manier. Ik probeer te leven volgens het principe: "is het er dan mag het er zijn maar is het er niet dan mag dat ook...". Mijn lichaam trok vanzelf aan de bel toen ik mezelf voorbij rende. Ik heb uren lang apathisch voor me uit zitten staren, heb weken amper kunnen bewegen vanwege rugklachten, kan nog steeds niks onthouden en heb een soort chronisch leeg gevoel van binnen. Maar ik huil niet. Niet omdat ik dat niet wil, maar simpelweg omdat het niet gebeurt...
Sterkte TO!
Lieve TO, voel je niet schuldig. Iedereen doet dit op zijn/haar eigen manier. Ik probeer te leven volgens het principe: "is het er dan mag het er zijn maar is het er niet dan mag dat ook...". Mijn lichaam trok vanzelf aan de bel toen ik mezelf voorbij rende. Ik heb uren lang apathisch voor me uit zitten staren, heb weken amper kunnen bewegen vanwege rugklachten, kan nog steeds niks onthouden en heb een soort chronisch leeg gevoel van binnen. Maar ik huil niet. Niet omdat ik dat niet wil, maar simpelweg omdat het niet gebeurt...
Sterkte TO!
maandag 12 februari 2018 om 01:36
Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik heb mijn vader aan kanker verloren toen ik ong. jouw leeftijd had. Wat heb ik veel tijd verspild met me schuldig voelen.
Zo gingen we na de crematie met een grote groep mensen een rijsttafel eten, velen moesten nog lang rijden. Het werd zowaar gezellig, grappen gemaakt, gelachen.
Op het moment voelde ik het zo: hij zou het geweldig vinden dat wij er voor elkaar zijn. Het was een pragmaticus, dat etentje zou hij echt niet ongepast gevonden hebben.
Toch had ik er 'last' van later en kon wel janken. Hoe kon ik op de dag van de crematie gewoon met familie en vrienden gaan eten, nou ja dat kan nog maar zo vrolijk allemaal?
Mijn zus zei een maand na zijn overlijden: 'ik vind het zo erg, iemand vroeg me naar mijn ouders en toen zei ik gewoon met droge ogen dat hij overleden was een maand geleden.' Ze vond ook dat ze dat met tranen op haar wangen 'hoorde' te zeggen. Niet zo kalm en rustig.
Zoals al gezegd is: hoeveel je huilt heeft niets te maken met 'normaal' als je al van normaal kan spreken bij een overlijden.......
Vandaag ruimde ik een kast uit en kwam iets tegen wat mijn vader ooit voor me gemaakt had met de woorden: 'als ik allang dood ben is dat ding nog als nieuw'.
Dat was ook zo.... dan slaat het opeens toe: het verdriet dat hij er niet meer is.
En dan moet ik even stoppen, even slikken. Zeg 'ja, je hebt gelijk gehad pa' in mezelf.
Met een glimlach want het is wel leuk dat ik hem dan weer een flits voor me zie staan met zijn 'onverwoestbare' cadeautje..
Vergeten zul je haar nooit en dat er van haar gehouden werd wist ze echt wel, dat hebben jij en je familie wel laten blijken al die jaren. Dat moet heel fijn voor haar geweest zijn.
Wens je heel veel sterkte voor de komende tijd want onverwacht of niet: het is vreselijk om een ouder zo jong al te moeten verliezen, het ziekbed meemaken..
Ik heb mijn vader aan kanker verloren toen ik ong. jouw leeftijd had. Wat heb ik veel tijd verspild met me schuldig voelen.
Zo gingen we na de crematie met een grote groep mensen een rijsttafel eten, velen moesten nog lang rijden. Het werd zowaar gezellig, grappen gemaakt, gelachen.
Op het moment voelde ik het zo: hij zou het geweldig vinden dat wij er voor elkaar zijn. Het was een pragmaticus, dat etentje zou hij echt niet ongepast gevonden hebben.
Toch had ik er 'last' van later en kon wel janken. Hoe kon ik op de dag van de crematie gewoon met familie en vrienden gaan eten, nou ja dat kan nog maar zo vrolijk allemaal?
Mijn zus zei een maand na zijn overlijden: 'ik vind het zo erg, iemand vroeg me naar mijn ouders en toen zei ik gewoon met droge ogen dat hij overleden was een maand geleden.' Ze vond ook dat ze dat met tranen op haar wangen 'hoorde' te zeggen. Niet zo kalm en rustig.
Zoals al gezegd is: hoeveel je huilt heeft niets te maken met 'normaal' als je al van normaal kan spreken bij een overlijden.......
Vandaag ruimde ik een kast uit en kwam iets tegen wat mijn vader ooit voor me gemaakt had met de woorden: 'als ik allang dood ben is dat ding nog als nieuw'.
Dat was ook zo.... dan slaat het opeens toe: het verdriet dat hij er niet meer is.
En dan moet ik even stoppen, even slikken. Zeg 'ja, je hebt gelijk gehad pa' in mezelf.
Met een glimlach want het is wel leuk dat ik hem dan weer een flits voor me zie staan met zijn 'onverwoestbare' cadeautje..
Vergeten zul je haar nooit en dat er van haar gehouden werd wist ze echt wel, dat hebben jij en je familie wel laten blijken al die jaren. Dat moet heel fijn voor haar geweest zijn.
Wens je heel veel sterkte voor de komende tijd want onverwacht of niet: het is vreselijk om een ouder zo jong al te moeten verliezen, het ziekbed meemaken..
maandag 12 februari 2018 om 07:59
Allereerst, gecondoleerd. Het is niet niets, je moeder verliezen. Je manier van rouwen is compleet normaal hoor. Iedereen gaat er weer anders mee om. Er bestaat niet een stappenplan waarbij je op dag 1 A doet en op dag 2 B.
Mijn vader is 3 weken geleden overleden. Het ging allemaal heel heftig en heel snel. Was altijd mijn grootste angst om een ouder te verliezen. En nu is het gebeurd. Ik had verwacht dat ik de eerste weken gebroken van verdriet op de vloer zou liggen. Dat is niet gebeurd. Ik kan er ook heel rustig over vertellen. Ik heb wel verdriet, heel veel, maar het sluimert bij mij meer dan dat het uitbarst. Maar ook dit is normaal. Dit is mijn normaal.
Er is niets om je schuldig over te voelen. Heel veel sterkte
Mijn vader is 3 weken geleden overleden. Het ging allemaal heel heftig en heel snel. Was altijd mijn grootste angst om een ouder te verliezen. En nu is het gebeurd. Ik had verwacht dat ik de eerste weken gebroken van verdriet op de vloer zou liggen. Dat is niet gebeurd. Ik kan er ook heel rustig over vertellen. Ik heb wel verdriet, heel veel, maar het sluimert bij mij meer dan dat het uitbarst. Maar ook dit is normaal. Dit is mijn normaal.
Er is niets om je schuldig over te voelen. Heel veel sterkte
maandag 12 februari 2018 om 09:41
Gecondoleerd, heel veel sterkte gewenst!
Ik herken me wel in jouw verhaal (niet bij het overlijden van mijn moeder, maar wel bij iemand anders die heel dicht bij me stond)
Bij mij kwamen de emoties eigenlijk pas los na de uitvaart.. de persoon in kwestie lag thuis opgebaard, ik ben er nog regelmatig geweest en ze voelde op de een of andere manier nog heel dichtbij.
Toen de uitvaart eenmaal was geweest en alles daarvoor was geregeld, kon ik op de een of andere manier pas meer verdriet toelaten. De dagen ervoor waren vooral echt een roes. Misschien dat dit bij jou ook het geval is.. Misschien ook niet, want een rouwproces is voor iedereen anders.
Er is geen goed of verkeerd... dus voel je alsjeblieft niet schuldig. Je schrijft heel liefdevol over je moeder, dus dat zit echt wel snor.
Ik herken me wel in jouw verhaal (niet bij het overlijden van mijn moeder, maar wel bij iemand anders die heel dicht bij me stond)
Bij mij kwamen de emoties eigenlijk pas los na de uitvaart.. de persoon in kwestie lag thuis opgebaard, ik ben er nog regelmatig geweest en ze voelde op de een of andere manier nog heel dichtbij.
Toen de uitvaart eenmaal was geweest en alles daarvoor was geregeld, kon ik op de een of andere manier pas meer verdriet toelaten. De dagen ervoor waren vooral echt een roes. Misschien dat dit bij jou ook het geval is.. Misschien ook niet, want een rouwproces is voor iedereen anders.
Er is geen goed of verkeerd... dus voel je alsjeblieft niet schuldig. Je schrijft heel liefdevol over je moeder, dus dat zit echt wel snor.
maandag 12 februari 2018 om 10:16
En over dat afscheid nemen... ook dat hebben jullie echt wel gedaan hoor, op je eigen manier. Mijn vader kreeg ook morfine en dormicum. Hij reageerde nog wel op mij, dus ik denk dat hij mij nog wel kon horen. Het gehoor valt als laatste uit. Zoals Elfje ook al schreef, je moeder weet echt wel dat je van haar hield.
maandag 12 februari 2018 om 10:36
Lady_Day: dus je vader was nog bij bewustzijn of hoe bedoel je met hij reageerde nog wel op mij ?
Ik twijfel of het sterfproces sneller is gebeurd door die sedatie.. want een uur later lag ze al in een soort van coma. Ze reageerde op niets meer.. het enige dat ik kan vertellen was dat toen ik haar mond aan het schoonmaken en bevochtigen was, was dat ze even haar mond dicht deed..
Ik twijfel of het sterfproces sneller is gebeurd door die sedatie.. want een uur later lag ze al in een soort van coma. Ze reageerde op niets meer.. het enige dat ik kan vertellen was dat toen ik haar mond aan het schoonmaken en bevochtigen was, was dat ze even haar mond dicht deed..
maandag 12 februari 2018 om 11:57
Eviee, ik heb ook geen afscheid van mijn moeder genomen.
Zij had ook kanker.
Maar ze stelde het moment van afscheid nemen voordat ze het slaapmiddel kreeg steeds maar uit.
Ze kon het afscheid nemen van haar kinderen gewoon niet aan.
Totdat ze zo slecht werd , dat er acuut oraal slaapmiddel werd gegeven.
Ik heb er vrede mee.
Zij had ook kanker.
Maar ze stelde het moment van afscheid nemen voordat ze het slaapmiddel kreeg steeds maar uit.
Ze kon het afscheid nemen van haar kinderen gewoon niet aan.
Totdat ze zo slecht werd , dat er acuut oraal slaapmiddel werd gegeven.
Ik heb er vrede mee.
maandag 12 februari 2018 om 12:21
Ik heb hier al de hele dag over zitten opzoeken, omdat ik me zo schuldig en raar voel erover
Lieverd, je hield toch van je moeder
? Dat wist ze en je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen over hoe je je nu voelt! Je voelt wat je voelt, dat kun je nauwelijks sturen en er is niets slechts aan wat je voelt!'Weten' dat ze echt overleden is en het ook met elke vezel van je lijf 'beseffen' zijn trouwens twee verschillende dingen. Best kans dat het tweede nog moet komen en je dan wel ineens overmand wordt door verdriet. Maar ook dat hoeft niet hè! Iedereen rouwt anders. Het enige dat telt is dat je goed voor jezelf zorgt en niet je gevoelens (welke dat ook zijn) gaat wegstoppen.
