Psyche
alle pijlers
Nieuwe start maken door te verhuizen?
maandag 9 april 2018 om 22:39
Hallo,
Ik heb al een ander topic geopend over dit onderwerp (het houdt me erg bezig) maar ik heb besloten om er ook nog maar 1 in "psyche" te openen, hierover...
Het zit nl zo: ik heb best wel wat meegemaakt de afgelopen jaren en ben daardoor in een depressie terecht gekomen. Ik heb de beste hulp gekregen die ik me kon wensen. Een jaar lang intensieve cognitieve gedragstherapie, en dat heeft goed geholpen. Ik ben nu niet meer depressief, maar nog wel ongelukkig met mijn leefomstandigheden. Ik zou het liefst het verleden letterlijk achter me willen laten en een nieuwe start maken. Het lijkt mij geen vlucht, want ik heb echt alles gedaan wat ik kon om gelukkig te worden (inclusief die zware therapie dus) en ik ben het nog steeds niet. Ik weet voor 99% zeker dat de ongelukkigheid voortkomt uit de herinneren die hier liggen, en dat een nieuwe start in een nieuwe omgeving me weer positieve energie zal geven.
Wat denken jullie, zou het werken?? Kun je gelukkig(er) worden van een verandering van omgeving?
Ervaringen, positief danwel negatief?
Ik heb al een ander topic geopend over dit onderwerp (het houdt me erg bezig) maar ik heb besloten om er ook nog maar 1 in "psyche" te openen, hierover...
Het zit nl zo: ik heb best wel wat meegemaakt de afgelopen jaren en ben daardoor in een depressie terecht gekomen. Ik heb de beste hulp gekregen die ik me kon wensen. Een jaar lang intensieve cognitieve gedragstherapie, en dat heeft goed geholpen. Ik ben nu niet meer depressief, maar nog wel ongelukkig met mijn leefomstandigheden. Ik zou het liefst het verleden letterlijk achter me willen laten en een nieuwe start maken. Het lijkt mij geen vlucht, want ik heb echt alles gedaan wat ik kon om gelukkig te worden (inclusief die zware therapie dus) en ik ben het nog steeds niet. Ik weet voor 99% zeker dat de ongelukkigheid voortkomt uit de herinneren die hier liggen, en dat een nieuwe start in een nieuwe omgeving me weer positieve energie zal geven.
Wat denken jullie, zou het werken?? Kun je gelukkig(er) worden van een verandering van omgeving?
Ervaringen, positief danwel negatief?
maandag 9 april 2018 om 22:47
maandag 9 april 2018 om 22:52
Wil je weg uit dit huis of ook echt uit de stad/dorp waar je woont?
Als je echt van woonplaats wilt veranderen, denk er dan wel goed over na hoe je daar nieuwe contacten op gaat bouwen en of je denkt dat je daartoe in staat bent. Want dat zou voor mij een belangrijke voorwaarde zijn. Eenzaamheid zou me ongelukkig maken/houden.
Als je echt van woonplaats wilt veranderen, denk er dan wel goed over na hoe je daar nieuwe contacten op gaat bouwen en of je denkt dat je daartoe in staat bent. Want dat zou voor mij een belangrijke voorwaarde zijn. Eenzaamheid zou me ongelukkig maken/houden.
maandag 9 april 2018 om 23:03
Dank voor de reacties zover!
Ik weet inderdaad al waar ik heen wil; een stad waar ik vaak kom want een vriendin woont er. Ik voel me daar fijn, het is een leuk, klein stadje waar veel te doen is op het gebied van cultuur, horeca, evenementen. Het is er gemoedelijk en je hebt er veel natuur. Ik voel me "lichter in mijn hoofd" als erheen rijd en er ben.
Eenzaamheid maakt me inderdaad bang! Echter; hier ben ik ook eenzaam, en dat heeft met het verleden te maken. Ik voel me hier niet vrij. Teveel herinneringen (in deze stad, niet in dit huis).
Ik weet inderdaad al waar ik heen wil; een stad waar ik vaak kom want een vriendin woont er. Ik voel me daar fijn, het is een leuk, klein stadje waar veel te doen is op het gebied van cultuur, horeca, evenementen. Het is er gemoedelijk en je hebt er veel natuur. Ik voel me "lichter in mijn hoofd" als erheen rijd en er ben.
Eenzaamheid maakt me inderdaad bang! Echter; hier ben ik ook eenzaam, en dat heeft met het verleden te maken. Ik voel me hier niet vrij. Teveel herinneringen (in deze stad, niet in dit huis).
maandag 9 april 2018 om 23:08
Ik denk dat je de sprong moet wagen maar verwacht niet dat je binnen 1 jaar gelukkig bent. Je kan jezelf nog flink tegenkomen omdat je ook daar weer eenzaam zult zijn. Weet je al wat je wilt gaan doen om daar nieuwe contacten te krijgen?Hippiemeisje schreef: ↑09-04-2018 23:03Dank voor de reacties zover!
Ik weet inderdaad al waar ik heen wil; een stad waar ik vaak kom want een vriendin woont er. Ik voel me daar fijn, het is een leuk, klein stadje waar veel te doen is op het gebied van cultuur, horeca, evenementen. Het is er gemoedelijk en je hebt er veel natuur. Ik voel me "lichter in mijn hoofd" als erheen rijd en er ben.
Eenzaamheid maakt me inderdaad bang! Echter; hier ben ik ook eenzaam, en dat heeft met het verleden te maken. Ik voel me hier niet vrij. Teveel herinneringen (in deze stad, niet in dit huis).
maandag 9 april 2018 om 23:52
Eigenlijk niet. Hier houd ik mensen op afstand. Ik laat niemand écht toe in mijn leven. Ben wel introvert en ben van tijd tot tijd graag alleen. Ik hoop, doordat ik me vrijer en vrolijker zal voelen, meer te zullen gaan ondernemen daar. Een dagje naar het strand, een lekkere wandeling met mijn hondje, vrijwilligerswerk, een cursus, dat soort dingen. Hier zit ik 3 hoog op een appartement in een betonnen buitenwijk. Ik ben echt ongelukkig, maar niet meer depressief (dat voelde heel anders). Het schiet hier gewoon niet op, ik zie hier geen toekomst meer voor mezelf. Ik ben zelfs begonnen met werken in 1 van de grootste horecagelegenheden van deze stad, en nog helpt het niet. Ik blijf dat verleden "voelen", met me mee dragen. Mijn angst is natuurlijk wel dat ik het -ook daar- met me mee blijf dragen. Zekerheid zal ik niet krijgen, tenzij ik het probeer. Hier blijven zitten hou ik nog even vol, maar ik vrees dat ik over een paar jaar weer depressief wordt als ik niets verander aan de situatie. Er moet wat gebeuren, meer dan alleen een nieuwe baan/vriend of wat dan ook. Klinkt dat nog steeds aannemelijk??? Ik ben zo bang dat ik het verkeerd zie en dat het geen enkel verschil gaat uitmaken...
anoniem_366877 wijzigde dit bericht op 09-04-2018 23:54
0.46% gewijzigd
maandag 9 april 2018 om 23:52
Dit herken ik. Ik was ook zo opgelucht toen ik was verhuisd van een dorp naar de stad waar ik ging studeren. Heb veel leuke mensen leren kennen en ging niet meer met buikpijn naar buiten onder de mensen etc. Verhuizen heeft me toen echt geholpen om een nieuwe start te maken. Ik bloeide helemaal op.
Op dit moment ben ik ook al een tijd aan het nadenken om (weer) een nieuwe start te maken in een andere stad. Ik zit helaas ook met nare herinneringen en mijn omgeving voelt aan als stroop. Ik voel me vast zitten en het lukt me niet om vooruit te komen. Daarnaast is het waar ik nu woon ook moeilijk om aan een huis te komen en dat frustreert ook.
dinsdag 10 april 2018 om 00:32
Nou, en wat is er dan verloren? Hooguit een paar euro’s.Hippiemeisje schreef: ↑09-04-2018 23:52Ik ben zo bang dat ik het verkeerd zie en dat het geen enkel verschil gaat uitmaken...
Wat blijft zijn een prettiger woonomgeving, je woont dichter bij je vriendin en je hebt de stap gewaagd. Beter daar ongelukkig zijn en weten dat je de poging gewaagd hebt dan hier in je oude huis gaan zitten wachten tot het vanzelf beter gaat (wat niet gaat gebeuren).
Ik heb, als ik je verhaal zo lees, niet het idee dat je echt iets prettigs achterlaat!
dinsdag 10 april 2018 om 00:50
Je hebt gelijk.Stefke schreef: ↑10-04-2018 00:32Nou, en wat is er dan verloren? Hooguit een paar euro’s.
Wat blijft zijn een prettiger woonomgeving, je woont dichter bij je vriendin en je hebt de stap gewaagd. Beter daar ongelukkig zijn en weten dat je de poging gewaagd hebt dan hier in je oude huis gaan zitten wachten tot het vanzelf beter gaat (wat niet gaat gebeuren).
Ik heb, als ik je verhaal zo lees, niet het idee dat je echt iets prettigs achterlaat!
Echt, je hebt gewoon helemaal gelijk!
dinsdag 10 april 2018 om 03:12
Besef jij je dat je nu de "nieuwe" woonsituatie doet voorkomen als een vakantie? Je neemt jezelf altijd mee en zult tegen hetzelfde aan gaan lopen als de "buzz" van het verhuizen wegzakt.
Mijn advies aan patiënten is altijd, maak geen levensveranderende beslissingen als je niet goed in je vel zit tenzij die plannen er al waren vóór bijvoorbeeld de depressie. Dit zijn dingen zoals verhuizen, een nieuwe baan, je relatie beëindigen etc.
Wees eerst eerlijk naar jezelf waarom je hier weg wilt en hoe realistisch het beeld is wat je nu voor jezelf schept.
Mijn advies aan patiënten is altijd, maak geen levensveranderende beslissingen als je niet goed in je vel zit tenzij die plannen er al waren vóór bijvoorbeeld de depressie. Dit zijn dingen zoals verhuizen, een nieuwe baan, je relatie beëindigen etc.
Wees eerst eerlijk naar jezelf waarom je hier weg wilt en hoe realistisch het beeld is wat je nu voor jezelf schept.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
dinsdag 10 april 2018 om 06:55
Verandering van omgeving kan zeker helpen, maar het hoeft niet. Toen ik depressief was en op vakantie ging was ik daar net zo ellendig als thuis. Ik kon nergens van genieten en voelde me leeg en weemoedig.
Verhuizen is best stressvol vind ik zelf, ben vorig jaar ook verhuisd ( wel binnen mijn eigen dorp maar toch ), terwijl ik niet lekker in mijn vel zat en heb het als erg zwaar ervaren. Ben het wat dat betreft wel eens met Kia-Ora, ik heb ook onverstandige beslissingen gemaakt tijdens depressies, keuzes die ik normaal nooit gemaakt zou hebben.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen hoor, je mag doen wat goed voelt voor jou. Er is niks ergers dan je een gevangenen voelen van een bepaalde omgeving.
Verhuizen is best stressvol vind ik zelf, ben vorig jaar ook verhuisd ( wel binnen mijn eigen dorp maar toch ), terwijl ik niet lekker in mijn vel zat en heb het als erg zwaar ervaren. Ben het wat dat betreft wel eens met Kia-Ora, ik heb ook onverstandige beslissingen gemaakt tijdens depressies, keuzes die ik normaal nooit gemaakt zou hebben.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen hoor, je mag doen wat goed voelt voor jou. Er is niks ergers dan je een gevangenen voelen van een bepaalde omgeving.
dinsdag 10 april 2018 om 07:24
Je zegt zelf dat je het 100% zeker weet.
Op een bepaald moment in mijn leven liep alles tegelijk mis wat maar mis kon gaan en aangezien mijn vakantie al gepland was deed ik alsof er niets aan de hand was en ben toen meegegaan zonder iemand iets te zeggen in de verwachting dat ik weer een fijne vakantie zou hebben zoals elk jaar. Maar na drie dagen piekeren brak ik volkomen, mijn vakantiegenoten met me meesleurend.
Op een bepaald moment in mijn leven liep alles tegelijk mis wat maar mis kon gaan en aangezien mijn vakantie al gepland was deed ik alsof er niets aan de hand was en ben toen meegegaan zonder iemand iets te zeggen in de verwachting dat ik weer een fijne vakantie zou hebben zoals elk jaar. Maar na drie dagen piekeren brak ik volkomen, mijn vakantiegenoten met me meesleurend.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 10 april 2018 om 07:28
Hoi dames,
Bedankt voor jullie kritische blik. Fijn om die ook te krijgen.
Jullie zeggen allebei dat het onverstandig is om grote beslissingen te nemen als je niet lekker in je vel zit. Maar ik zit goed in mijn vel.
Ik voel me goed over mezelf. Ben alleen ongelukkig, hiér... niet met mezelf, maar echt; hier! Toen "het" allemaal gebeurde (randpsychose, onbegrip van omgeving, ontslag, geroddel, veroordelingen en uiteindelijk de noodgedwongen verhuizing naar de buitenwijk, de schaamte en de hopeloosheid die volgde) voelde ik al meteen; ik kan dit -in deze stad tenminste- nooit helemaal achter me laten. Dit blijft aan me kleven. En ik ben nu bijna 10 jaar verder en ik voel het nog zo. Ik heb echt al heel veel geprobeerd: een studie oppakken, gaan sporten, nieuwe mensen leren kennen, een nieuwe baan... niets helpt en dat is best eng. De therapie hielp dus wel, gelukkig, en ik ben nu een hele leuke, gezonde jonge vrouw die niets van haar talenten durft te gebruiken, niet volop in het leven staat, omdat de gebeurtenissen in deze stad haar tegenhouden. Omdat ik constant voel hoe er hier over me gedacht werd/word. Ik ben die meid die toen niet spoorde, die verder wel lief is hoor maar ook een beetje zielig. En wie weet, misschien toch nog een beetje gek?
Laat ik het klinken als een vakantie, Kia-Ora? Echt waar? Die moet ik even laten bezinken, want dat is natuurlijk niet de bedoeling
Weet je, ik ken het hier ook allemaal wel, intussen. Ik kijk al mijn hele leven tegen dezelfde gebouwen aan, altijd maar hetzelfde uitzicht, pfff.... Het verveeld me ook, gewoon.
Bedankt voor jullie kritische blik. Fijn om die ook te krijgen.
Jullie zeggen allebei dat het onverstandig is om grote beslissingen te nemen als je niet lekker in je vel zit. Maar ik zit goed in mijn vel.
Ik voel me goed over mezelf. Ben alleen ongelukkig, hiér... niet met mezelf, maar echt; hier! Toen "het" allemaal gebeurde (randpsychose, onbegrip van omgeving, ontslag, geroddel, veroordelingen en uiteindelijk de noodgedwongen verhuizing naar de buitenwijk, de schaamte en de hopeloosheid die volgde) voelde ik al meteen; ik kan dit -in deze stad tenminste- nooit helemaal achter me laten. Dit blijft aan me kleven. En ik ben nu bijna 10 jaar verder en ik voel het nog zo. Ik heb echt al heel veel geprobeerd: een studie oppakken, gaan sporten, nieuwe mensen leren kennen, een nieuwe baan... niets helpt en dat is best eng. De therapie hielp dus wel, gelukkig, en ik ben nu een hele leuke, gezonde jonge vrouw die niets van haar talenten durft te gebruiken, niet volop in het leven staat, omdat de gebeurtenissen in deze stad haar tegenhouden. Omdat ik constant voel hoe er hier over me gedacht werd/word. Ik ben die meid die toen niet spoorde, die verder wel lief is hoor maar ook een beetje zielig. En wie weet, misschien toch nog een beetje gek?
Laat ik het klinken als een vakantie, Kia-Ora? Echt waar? Die moet ik even laten bezinken, want dat is natuurlijk niet de bedoeling
Weet je, ik ken het hier ook allemaal wel, intussen. Ik kijk al mijn hele leven tegen dezelfde gebouwen aan, altijd maar hetzelfde uitzicht, pfff.... Het verveeld me ook, gewoon.
dinsdag 10 april 2018 om 07:33
Ik snap hem, retrostar! Hij komt binnenretrostar schreef: ↑10-04-2018 07:24Je zegt zelf dat je het 100% zeker weet.
Op een bepaald moment in mijn leven liep alles tegelijk mis wat maar mis kon gaan en aangezien mijn vakantie al gepland was deed ik alsof er niets aan de hand was en ben toen meegegaan zonder iemand iets te zeggen in de verwachting dat ik weer een fijne vakantie zou hebben zoals elk jaar. Maar na drie dagen piekeren brak ik volkomen, mijn vakantiegenoten met me meesleurend.
dankjewel...Stof om over na te denken.
dinsdag 10 april 2018 om 07:42
Hippiemeisje, je schrijft:
“Ik ben die meid die toen niet spoorde, die verder wel lief is hoor maar ook een beetje zielig. En wie weet, misschien toch nog een beetje gek?”
Ik begrijp denk ik wat je bedoelt. Mensen raken dat beeld niet meer van je kwijt en jij wilt laten zien wie je werkelijk bent. Je zit inmiddels goed in je vel, hebt al van alles geprobeerd en de omgeving verveelt je inmiddels ook omdat je er al je hele leven woont. Ik zeg: maak die stap! Verhuis!
Heel veel succes!
“Ik ben die meid die toen niet spoorde, die verder wel lief is hoor maar ook een beetje zielig. En wie weet, misschien toch nog een beetje gek?”
Ik begrijp denk ik wat je bedoelt. Mensen raken dat beeld niet meer van je kwijt en jij wilt laten zien wie je werkelijk bent. Je zit inmiddels goed in je vel, hebt al van alles geprobeerd en de omgeving verveelt je inmiddels ook omdat je er al je hele leven woont. Ik zeg: maak die stap! Verhuis!
Heel veel succes!
dinsdag 10 april 2018 om 08:07
Wie probeer je nu te overtuigen dat dit een goede keuze is?
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
dinsdag 10 april 2018 om 08:13
Je hebt veel overwonnen, mijn complimenten!
Ik heb het gedaan; na een nare periode in een omgeving met veel moeizame ervaringen en verdrietige herinneringen ben ik verhuisd. Nog elke dag ben ik er blij om.
Ik begrijp de opmerkingen wel over 'jezelf overal mee naar toe nemen', maar als ik jou lees, zit de somberheid in je omgeving en ben je je eigen somberheid te boven gekomen. In zo'n situatie kan een verhuizing een bevrijding zijn en een bevestiging van hoe je zelf veranderd bent.
Succes met het nemen van een besluit! En alle goeds gewenst
Ik heb het gedaan; na een nare periode in een omgeving met veel moeizame ervaringen en verdrietige herinneringen ben ik verhuisd. Nog elke dag ben ik er blij om.
Ik begrijp de opmerkingen wel over 'jezelf overal mee naar toe nemen', maar als ik jou lees, zit de somberheid in je omgeving en ben je je eigen somberheid te boven gekomen. In zo'n situatie kan een verhuizing een bevrijding zijn en een bevestiging van hoe je zelf veranderd bent.
Succes met het nemen van een besluit! En alle goeds gewenst
dinsdag 10 april 2018 om 08:29
Het klinkt alsof je in je hart al besloten hebt het te doen.
Bedenk inderdaad dat verhuizen an sich erg stresserend is, kan je dat aan?
Ik begrijp je geloof ik wel waar je onderscheid maakt tussen je depressie die uit jezelf kwam en externe factoren die een rem op je geluksgevoel zetten.
Je kunt niet alles van je afschudden, dus ik snap wel dat verhuizen dan een goed idee lijkt om die ballast van de omgeving kwijt te raken.
Wel heb ik het idee dat je een beetje in een tunnel denkt, je hebt al vanalles geprobeerd en nu is er nog maar 1 oplossing, nl. verhuizen. Ik snap dat je er op een bepaald moment wel klaar mee bent, maar probeer je blik wel open te houden.
Sta je nog onder behandeling? Of heb je mensen met wie je kunt sparren over je idee, mensen die je niet per sé naar de mond praten?
O ja en chapeau voor het traject hulpverlening dat je al doorlopen hebt. Het lijkt me niet niks.
Is het een idee om daar eerst een jaartje van te bekomen, rust te nemen, en dan pas verder te kijken?
Overigens kan ik wel uit eigen ervaring het belang van omgeving onderschrijven. Waar ik nu woon, ik denk dat ik nergens gelukkiger kan worden qua omgeving.
En ik ben jaren geleden met mijn gezin naar de andere kant van het land verhuisd en dat was de beste beslissing ooit.
Dus ik schiet het idee an sich zeker niet af, maar het heeft meer kanten dan alleen 'hoera, opnieuw beginnen'.
Bedenk inderdaad dat verhuizen an sich erg stresserend is, kan je dat aan?
Ik begrijp je geloof ik wel waar je onderscheid maakt tussen je depressie die uit jezelf kwam en externe factoren die een rem op je geluksgevoel zetten.
Je kunt niet alles van je afschudden, dus ik snap wel dat verhuizen dan een goed idee lijkt om die ballast van de omgeving kwijt te raken.
Wel heb ik het idee dat je een beetje in een tunnel denkt, je hebt al vanalles geprobeerd en nu is er nog maar 1 oplossing, nl. verhuizen. Ik snap dat je er op een bepaald moment wel klaar mee bent, maar probeer je blik wel open te houden.
Sta je nog onder behandeling? Of heb je mensen met wie je kunt sparren over je idee, mensen die je niet per sé naar de mond praten?
O ja en chapeau voor het traject hulpverlening dat je al doorlopen hebt. Het lijkt me niet niks.
Is het een idee om daar eerst een jaartje van te bekomen, rust te nemen, en dan pas verder te kijken?
Overigens kan ik wel uit eigen ervaring het belang van omgeving onderschrijven. Waar ik nu woon, ik denk dat ik nergens gelukkiger kan worden qua omgeving.
En ik ben jaren geleden met mijn gezin naar de andere kant van het land verhuisd en dat was de beste beslissing ooit.
Dus ik schiet het idee an sich zeker niet af, maar het heeft meer kanten dan alleen 'hoera, opnieuw beginnen'.
dinsdag 10 april 2018 om 08:44
Ik ben ook naar een andere stad verhuisd na een ellendige periode met depressie en al. Ik kon daar een baan krijgen, dus ik had wel meteen sociale bezigheden. Maar daar werd ik wel opnieuw depressief. Stress is echt een trigger (voor mij en veel mensen met depressie). Toch ben ik achteraf wel blij dat ik die stap gezet heb. Een nieuwe plek waar ik opnieuw kon beginnen, betekende dat ik mezelf ook op een andere manier kon laten zien en mezelf anders leerde kennen.
Inmiddels is het heel wat jaar geleden en ik weet nu veel beter wat de triggers zijn en wat ik dan moet doen. Als ik nu naar een andere stad zou verhuizen, zou ik zeker al van tevoren kijken welke hulp ik daar kan inroepen mocht het toch weer de verkeerde kant op gaan.
Inmiddels is het heel wat jaar geleden en ik weet nu veel beter wat de triggers zijn en wat ik dan moet doen. Als ik nu naar een andere stad zou verhuizen, zou ik zeker al van tevoren kijken welke hulp ik daar kan inroepen mocht het toch weer de verkeerde kant op gaan.
