Niks bereikt in het leven

Lees al eeuwen mee en heb heel vroeger ook wel account gehad. Ik heb vandaag een nieuwe nick aangemaakt. Ik las een kop van het tijdschrift Saar : 50 en niks bereikt in het leven. Geen huis, geen geld, geen man, geen gezin. Zoiets in ieder geval, weet niet of dit exact de titel was. Ik heb het artikel nog niet gelezen, maar wil dat zeker nog doen. De laatste tijd ben ik erg somber en voel ik me erg mislukt. Ik heb dus ook helemaal niks bereikt in het leven. Ik ben inmiddels eind 50 en zie ook niet hoe ik nu nog wél succesvol en gelukkig kan worden. Ik durf niet mijn doodsaaie, maar wel redelijk betaalde vaste baan op te geven. Wie neemt er nog iemand van eind 50 aan? En als ze dat wel doen: Wie zegt me dat ik dan een vast contract krijg? Ik ben afgelopen jaar in het ziekenhuis beland en schrok daar flink van..dit na een een jaar lang steeds ziek zijn en klachten hebben..wat als dit gebeurt als je geen vast contract hebt? Mijn werkgever baalde flink dat ik steeds afwezig was. Verder ben ik ook nergens goed in als ik heel eerlijk ben. In ieder geval niet in iets dat zich laat omzetten tot een betaalde baan. Ik heb ooit een langdurige liefdesrelatie gehad, daarna niet meer. Allemaal vage situationships waarvan twee met mannen die zo ongelooflijk respectloos waren dat ik er echt een knauw van heb gekregen. De laatste situationship was er dus zo een. Dat ik dit heb laten gebeuren op mijn leeftijd..ik schaam me echt. ik was smoorverliefd en heb veel te veel gepikt omdat ik zo lang alleen ben geweest en snakte naar warmte en fysiek contact. Dat fysieke was geweldig, maar voor de rest...ik huiver als ik denk aan hoe gemeen hij is geweest.
Ik woon klein en ik ben geen huiseigenaar. Het huis is wel erg knus en sfeervol en an sich ben ik er gelukkig. Toch schaam ik me om mijn huis aan anderen te laten zien. Ik verkeer in kringen waar ik onderaan de sociale status ladder bungel. Sommigen lijken er genoegen in te scheppen om mij op mijn gebreken te wijzen. Ik zou trouwens met werkelijk niemand willen ruilen, haha, dat dan weer niet. De meeste vriendinnen die in kasten van huizen wonen hebben dat ook niet zelf voor elkaar gekregen, maar via hun vermogende ouders en/of rijke man.
Als ik terugkijk op mn leven zie ik vooral veel impulsiviteit en roekeloosheid en verwarring, waardoor ik niet altijd geweldige beslissingen heb gemaakt. Heb eindeloos over mn studie gedaan, vooral omdat ik enorm opzag tegen het werkende leven. Wist nooit wat ik wilde. Maar heb dus wel een Master. In een richting waar je niks mee kan. Ik wist bij god niet wat ik wilde en ben maar iets gaan doen wat ik leuk vond, maar waar op zich geen droog brood mee te verdienen valt. Wel ben ik goed algemeen ontwikkeld door deze studie, maar heb er geen skills geleerd. Ik heb een kind gekregen met de eerste situationship, dit was niet gepland maar wel erg welkom bij mij. Ik heb mijn zoon alleen opgevoed en dat was zwaar maar het is een geweldig kind. Inmiddels heeft hij goed contact met zn vader en wij doen ook normaal tegen elkaar. Ik spreek drie talen, twee vloeiend en 1 op B2 niveau. Ik heb maar een paar vrienden. Ik heb overgewicht. Ik drink amper en eet gezond maar de laatste jaren is gewicht wel echt een probleem. Ik voel me daardoor ook te onzeker om te gaan daten. Ook door laatste akelige ervaring. Ik lig niet in de goot, maar voel me vaak enorm alleen en mislukt. Dit komt ook doordat mijn siblings wel erg geslaagd zijn. Ik ben echt wel de kneus en het zwarte schaap in de familie. Ik zit niet veel op social media maar ik vergelijk mezelf dus wel met anderen in mijn omgeving en voel me dan tekort schieten. Mijn werk is momenteel vooral een pijnpunt. Ik ben er gewoon niet goed in. Ik ben ook niet goed in autorijden. Niet in koken. Niet goed met computers. Ik denk dat "Ik ben eigenlijk nergens goed in" dit relaas samenvat. Ik vroeg me af of er mensen zich zo voelen en hoe je hiermee omgaat.