Psyche
alle pijlers
niks durven/kunnen, hoe doorbreek je dat?
vrijdag 16 januari 2009 om 12:13
Och gunst Giga,
Print je post eens uit en ga ermee naar je huisarts.
Misschien dat hij/zij dan wat gerichter te werk kan gaan.
Toe, doe er wat mee. voor je eigen bestwil en voor de mensen die van je houden en je heel na staan.
Print je post eens uit en ga ermee naar je huisarts.
Misschien dat hij/zij dan wat gerichter te werk kan gaan.
Toe, doe er wat mee. voor je eigen bestwil en voor de mensen die van je houden en je heel na staan.
anoniem_28022 wijzigde dit bericht op 16-01-2009 12:15
Reden: overbodige zin weggehaald
Reden: overbodige zin weggehaald
% gewijzigd
vrijdag 16 januari 2009 om 12:21
Allereerst je nick aanpassen. Jezelf gigaluilak noemen is wel een "self fullfilling profecy" en je moet direct ophouden met jezelf naar beneden halen. Daar help je niemand en zeker jezelf niet mee.
Verder, zo te lezen ben je niet dom, en ben je i.i.g. in schrift wel verbaal sterk. Je houdt van je kinderen, je hebt een man die je steunt. Kortom, je hebt behoorlijk wat positieve punten.
Schrijf eens op wat er positief is aan jou en aan je leven. Waarschijnlijk is het meer dan je denkt.
leuke kinderen
een lieve man
je bent inteligent (niet gaan zeggen dat dat niet zo is, iemand die zo duidelijk kan opschrijven waar ze last van heeft is inteligent)
En natuurlijk heb je eigen ideeen. Iedereen heeft eigen ideeen. Je wijst alleen onderbewust al die ideeen al af voor je ze kan uiten, of in de praktijk kan brengen.
Ik ga je een hele rare tip geven. Ga theatersporten. Daar wordt je geleerd je eerste impuls te herkennen. Dat fouten maken mag, sterker nog, dat fouten maken moet. Omdat je anders niet verder komt.
Lees dit: http://www.willemderidder.com/ned/spieg ... index.html
Een beetje door de warrige taal heen kijken, waar het op neer komt is: De grootste veranderingen gebeuren pas als je stopt te geloven dat je moet veranderen.
Verder, zo te lezen ben je niet dom, en ben je i.i.g. in schrift wel verbaal sterk. Je houdt van je kinderen, je hebt een man die je steunt. Kortom, je hebt behoorlijk wat positieve punten.
Schrijf eens op wat er positief is aan jou en aan je leven. Waarschijnlijk is het meer dan je denkt.
leuke kinderen
een lieve man
je bent inteligent (niet gaan zeggen dat dat niet zo is, iemand die zo duidelijk kan opschrijven waar ze last van heeft is inteligent)
En natuurlijk heb je eigen ideeen. Iedereen heeft eigen ideeen. Je wijst alleen onderbewust al die ideeen al af voor je ze kan uiten, of in de praktijk kan brengen.
Ik ga je een hele rare tip geven. Ga theatersporten. Daar wordt je geleerd je eerste impuls te herkennen. Dat fouten maken mag, sterker nog, dat fouten maken moet. Omdat je anders niet verder komt.
Lees dit: http://www.willemderidder.com/ned/spieg ... index.html
Een beetje door de warrige taal heen kijken, waar het op neer komt is: De grootste veranderingen gebeuren pas als je stopt te geloven dat je moet veranderen.
vrijdag 16 januari 2009 om 12:26
Door te willen doorbreek je het op een gegeven moment.
Klinkt makkelijk maar dat is het niet, weet ik..
Je vriend kan het niet voor je doen, dat beschrijf je heel goed. Maar hij kan je wel helpen door te zetten.
Jij kan nu nog niet veel opbrengen, maar met je wil en de hulp van je vriend kan je wel een begin maken. Vraag je vriend de huisarts te bellen, vraag je vriend je mee te nemen en vraag je vriend lief en zorgzaam voor je te zijn en af en toe de leiding te nemen door je streng toe te spreken op een moment dat je niet zou willen gaan en je gewoon mee te nemen.
Je hebt even een steunpunt nodig vooruit, zodat je de hulp zelf weer kunt aansturen. Geeft niet dat je het nog niet alleen kan. En accepteer waar je nu bent, geef jezelf de ruimte, maar geef jezelf ook dat doel om er uit te komen. Het is slechts een voornemen, maar het bepaald al veel. Laat anderen tijdelijk de kar trekken om je te brengen naar het punt waar je het zelf moet oppakken.
Klinkt makkelijk maar dat is het niet, weet ik..
Je vriend kan het niet voor je doen, dat beschrijf je heel goed. Maar hij kan je wel helpen door te zetten.
Jij kan nu nog niet veel opbrengen, maar met je wil en de hulp van je vriend kan je wel een begin maken. Vraag je vriend de huisarts te bellen, vraag je vriend je mee te nemen en vraag je vriend lief en zorgzaam voor je te zijn en af en toe de leiding te nemen door je streng toe te spreken op een moment dat je niet zou willen gaan en je gewoon mee te nemen.
Je hebt even een steunpunt nodig vooruit, zodat je de hulp zelf weer kunt aansturen. Geeft niet dat je het nog niet alleen kan. En accepteer waar je nu bent, geef jezelf de ruimte, maar geef jezelf ook dat doel om er uit te komen. Het is slechts een voornemen, maar het bepaald al veel. Laat anderen tijdelijk de kar trekken om je te brengen naar het punt waar je het zelf moet oppakken.
vrijdag 16 januari 2009 om 12:37
Zowhey, herkenning alom!
Bij mij is dit zo'n 2 jaar geleden gebeurd, ook het idee niks te kunnen en willen, terwijl juist buitenstaanders zeggen dat ik zo'n sterk persoon ben.
Hier is het doorbroken door eigenlijk heel 'simpel' slaappillen in te nemen. Zo kreeg ik snachts iig de voldoende slaap, en was ik overdag fit genoeg om iets te ondernemen. Alhoewel je daar op dit moment totaal geen zin in hebt, gezellige dingen ondernemen, het kan je allemaal gestolen worden.
Heb je een fijne huisarts? Bespreek dit eens met hem, dat het gesprek bij de GGZ voor jou niet was wat je ervan verwachtte.. Neem er vooral de tijd voor, verwacht niet dat je volgende week weer 'beter' bent, en gun jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn, of een lusteloos moment te hebben.
Het feit dat je dit schrijft zegt immers al heel veel, je wil zo niet langer, maar lieverd, alleen jij kan dit veranderen. En nu kun je dat even niet alleen, dat geeft niks. Er zijn genoeg mensen om je heen die je erbij willen helpen, zoals bijv je man. Mss wil hij wel met je mee naar de huisarts, als je dat alleen niet zo goed durft. Het zijn allemaal kleine stapjes, maar ook met kleine stapjes kom je op je eindbestemming!
Voor nu
Bij mij is dit zo'n 2 jaar geleden gebeurd, ook het idee niks te kunnen en willen, terwijl juist buitenstaanders zeggen dat ik zo'n sterk persoon ben.
Hier is het doorbroken door eigenlijk heel 'simpel' slaappillen in te nemen. Zo kreeg ik snachts iig de voldoende slaap, en was ik overdag fit genoeg om iets te ondernemen. Alhoewel je daar op dit moment totaal geen zin in hebt, gezellige dingen ondernemen, het kan je allemaal gestolen worden.
Heb je een fijne huisarts? Bespreek dit eens met hem, dat het gesprek bij de GGZ voor jou niet was wat je ervan verwachtte.. Neem er vooral de tijd voor, verwacht niet dat je volgende week weer 'beter' bent, en gun jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn, of een lusteloos moment te hebben.
Het feit dat je dit schrijft zegt immers al heel veel, je wil zo niet langer, maar lieverd, alleen jij kan dit veranderen. En nu kun je dat even niet alleen, dat geeft niks. Er zijn genoeg mensen om je heen die je erbij willen helpen, zoals bijv je man. Mss wil hij wel met je mee naar de huisarts, als je dat alleen niet zo goed durft. Het zijn allemaal kleine stapjes, maar ook met kleine stapjes kom je op je eindbestemming!
Voor nu
vrijdag 16 januari 2009 om 12:58
quote:maroon5 schreef op 16 januari 2009 @ 12:37:
Zowhey, herkenning alom!
Bij mij is dit zo'n 2 jaar geleden gebeurd, ook het idee niks te kunnen en willen, terwijl juist buitenstaanders zeggen dat ik zo'n sterk persoon ben.
Hier is het doorbroken door eigenlijk heel 'simpel' slaappillen in te nemen. Zo kreeg ik snachts iig de voldoende slaap, en was ik overdag fit genoeg om iets te ondernemen. Alhoewel je daar op dit moment totaal geen zin in hebt, gezellige dingen ondernemen, het kan je allemaal gestolen worden.
Heb je een fijne huisarts? Bespreek dit eens met hem, dat het gesprek bij de GGZ voor jou niet was wat je ervan verwachtte.. Neem er vooral de tijd voor, verwacht niet dat je volgende week weer 'beter' bent, en gun jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn, of een lusteloos moment te hebben.
Het feit dat je dit schrijft zegt immers al heel veel, je wil zo niet langer, maar lieverd, alleen jij kan dit veranderen. En nu kun je dat even niet alleen, dat geeft niks. Er zijn genoeg mensen om je heen die je erbij willen helpen, zoals bijv je man. Mss wil hij wel met je mee naar de huisarts, als je dat alleen niet zo goed durft. Het zijn allemaal kleine stapjes, maar ook met kleine stapjes kom je op je eindbestemming!
Voor nu
Wat een lieve post Maroon.
Ik denk ook dat je het (op papier) aan je huisarts moet voorleggen, want je drukt je wel degelijk heel helder uit hoor. En als je het ziet zitten eventueel iets vragen om goed te kunnen slapen zodat je overdag veel energie hebt. Kijk dan eens hoe het gaat. Begin klein en bouw het op. Eerst met de auto een klein stukje naar de supermarkt. Vervolgens weer iets verder. Bouw zelfvertrouwen op.
Probeer voor jezelf een dagstructuur te maken zodat je iets hebt om op terug te vallen. Vul dat schema met activiteiten in huis (ik neem aan dat je hulp niet alles doet) en plan ook momenten in die helemaal van jou zijn. Dan doe je iets wat je heel fijn vind. Dat mag alles zijn. Als je maar het gevoel hebt dat dat pure "ik-tijd"is.
Veel succes! (f)
Zowhey, herkenning alom!
Bij mij is dit zo'n 2 jaar geleden gebeurd, ook het idee niks te kunnen en willen, terwijl juist buitenstaanders zeggen dat ik zo'n sterk persoon ben.
Hier is het doorbroken door eigenlijk heel 'simpel' slaappillen in te nemen. Zo kreeg ik snachts iig de voldoende slaap, en was ik overdag fit genoeg om iets te ondernemen. Alhoewel je daar op dit moment totaal geen zin in hebt, gezellige dingen ondernemen, het kan je allemaal gestolen worden.
Heb je een fijne huisarts? Bespreek dit eens met hem, dat het gesprek bij de GGZ voor jou niet was wat je ervan verwachtte.. Neem er vooral de tijd voor, verwacht niet dat je volgende week weer 'beter' bent, en gun jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn, of een lusteloos moment te hebben.
Het feit dat je dit schrijft zegt immers al heel veel, je wil zo niet langer, maar lieverd, alleen jij kan dit veranderen. En nu kun je dat even niet alleen, dat geeft niks. Er zijn genoeg mensen om je heen die je erbij willen helpen, zoals bijv je man. Mss wil hij wel met je mee naar de huisarts, als je dat alleen niet zo goed durft. Het zijn allemaal kleine stapjes, maar ook met kleine stapjes kom je op je eindbestemming!
Voor nu
Wat een lieve post Maroon.
Ik denk ook dat je het (op papier) aan je huisarts moet voorleggen, want je drukt je wel degelijk heel helder uit hoor. En als je het ziet zitten eventueel iets vragen om goed te kunnen slapen zodat je overdag veel energie hebt. Kijk dan eens hoe het gaat. Begin klein en bouw het op. Eerst met de auto een klein stukje naar de supermarkt. Vervolgens weer iets verder. Bouw zelfvertrouwen op.
Probeer voor jezelf een dagstructuur te maken zodat je iets hebt om op terug te vallen. Vul dat schema met activiteiten in huis (ik neem aan dat je hulp niet alles doet) en plan ook momenten in die helemaal van jou zijn. Dan doe je iets wat je heel fijn vind. Dat mag alles zijn. Als je maar het gevoel hebt dat dat pure "ik-tijd"is.
Veel succes! (f)
vrijdag 16 januari 2009 om 13:01
Allereerst een
En ten tweede: krijg je echt AD van je huisarts zónder dat je in therapie bent? Dat vind ik buitengewoon slordig, zonder therapie of begeleiding heeft AD gewoon niet zo gek veel zin.
En als je dit topic iets aangepast uitprint en aan de huisarts laat lezen?
En verander inderdaad je nick. Want wat ik uit je posting lees is dat je niets doet omdat het je toch niet lukt. En dat is niet echt een goede houding.
Oh, en luister niet naar het advies van Maroon. Zomaar nog een pil gaan slikken omdat het bij een ander werkt lijkt me geen strak plan. Desnoods neem je je man mee naar de huisarts en laat je hém vertellen. Of je laat je man een afspraak maken als je het zelf niet trekt.
Maar je hebt de plicht om hier iets aan te doen. Voor jezelf, voor je kinderen en voor je man, in die volgorde.
En ten tweede: krijg je echt AD van je huisarts zónder dat je in therapie bent? Dat vind ik buitengewoon slordig, zonder therapie of begeleiding heeft AD gewoon niet zo gek veel zin.
En als je dit topic iets aangepast uitprint en aan de huisarts laat lezen?
En verander inderdaad je nick. Want wat ik uit je posting lees is dat je niets doet omdat het je toch niet lukt. En dat is niet echt een goede houding.
Oh, en luister niet naar het advies van Maroon. Zomaar nog een pil gaan slikken omdat het bij een ander werkt lijkt me geen strak plan. Desnoods neem je je man mee naar de huisarts en laat je hém vertellen. Of je laat je man een afspraak maken als je het zelf niet trekt.
Maar je hebt de plicht om hier iets aan te doen. Voor jezelf, voor je kinderen en voor je man, in die volgorde.
vrijdag 16 januari 2009 om 13:07
Liefde voor jezelf is een superkracht die iedereen in zich heeft, maar die je door al je negatieve oordelen kwijt bent geraakt. Een hulp kan zijn om alles wat je wel wilt maar nog niet kunt te beschouwen als een kind in jezelf (dit wordt een beetje een afgezaagde opmerking van mij trouwens). Door het beeld van het kind komt zowel de onvoorwaardelijke liefde als het recht op fouten bij pogingen die je onderneemt om vooruit te komen tot zijn recht. Want je moet zin krijgen en zin houden in het opgroeien en dat lukt nu eenmaal het beste met liefde. Haal het beste wat je kunt geven uit jezelf en wees tevreden met wat lukt. Want alleen jij weet hoeveel moeite het kost. Stel je kwetsbaar en eerlijk op in je relatie en gun jezelf de liefde en hulp van je omgeving. Er is zoveel te winnen.........
vrijdag 16 januari 2009 om 15:08
Ow Eowyn, ik bedoelde niet dat ze zomaar out of the blue pillen moet gaan nemen hoor. Ik heb ze op advies van mijn huisarts gekregen en voor mij werkte dat super. Daarom was mijn advies voor TO ook om eens bij de huisarts langs te gaan en het hele verhaal daar nogmaals voor te leggen. Mss heeft hij wel heel andere tips voor haar.
vrijdag 16 januari 2009 om 15:08
De lieve reacties komen van ons, maar als ik je eigen bericht lees: je hebt vertrouwen opgebouwd omdat je hebt gespeeld, denkt dat mensen je van alles zullen aandoen als je ze laat weten dat het nu niet zo goed gaat, als je je uit lul je uit je nek, en je vindt jezelf onmenselijk. De kleur die aan je verfkwast zit is zwart. Schrijf eens een bericht over liefde. Wat je vraag ook is, liefde is het antwoord las ik als iemands motto. Lijkt me een mooi motto om op te pakken, liever vandaag als morgen. En één stapje per dag is genoeg.
vrijdag 16 januari 2009 om 15:25
Lieve Gigaluilak,
Er is veel te zeggen over je post, maar ik wil reageren op een klein stukje.
quote:maar het gaat niet goed; ik heb het gevoel (en ik vermoed dat t zo ook wel overkomt) te zwelgen in zelf medelijden;
Je komt helemaal niet over alsof je zwelgt in zelfmedelijden! Je komt over alsof je een serieus probleem hebt, waarbij je hulp nodig hebt. Je hebt alleen nog niet de goede hulp gevonden. En dat is ook heel moeilijk, zeker als je moeilijk kunt aangeven wat je nodig hebt. Of nog niet weet wat je nodig hebt. Maar volhouden hoor, niet opgeven als het niet in één keer lukt!
quote:Als je weet dat angsten nergens op slaan; waarom verdwijnen ze dan niet?Dat is omdat het vaak angsten zijn van vroeger. En toen je klein was, waren het reële angsten. Bijvoorbeeld de angst om in de steek gelaten te worden. Een klein kind gaat echt dood als het in de steek gelaten wordt. Nu als volwassene is de bedreiging er niet meer, als je in de steek gelaten wordt is dat naar, maar je gaat er niet dood aan. Alleen het voelt nog wel hetzelfde. Het lijkt wel of het zich in je lichaam heeft vastgezet, dat soort angst. Wat je moet leren is opnieuw onderscheid te maken tussen welke angsten reëel zijn en welke niet. Dat je dus leert voelen - niet alleen weten, maar ook voelen - dat het geen halszaak is als je -bijvoorbeeld- de verkeerde boodschappen koopt.
Overigens heb ik dat ook altijd als ik erg moe ben, dat ik geen boodschappen meer kan doen. Dan heb ik me voorgenomen ''pizza-pizza-pizza" en dan sta ik nog een kwartier te teuten bij het koelvak met de pizza's. Of ik toch niet meer zin in stamppot heb. Dan kan ik ook wel janken, dat ik geen beslissing kan nemen.
Vermoeiend hè? Volgende keer dat boodschappen doen niet lukt, moet je maar om je heen kijken of ik er ook sta, dan kunnen we elkaars boodschappen uitzoeken.
Er is veel te zeggen over je post, maar ik wil reageren op een klein stukje.
quote:maar het gaat niet goed; ik heb het gevoel (en ik vermoed dat t zo ook wel overkomt) te zwelgen in zelf medelijden;
Je komt helemaal niet over alsof je zwelgt in zelfmedelijden! Je komt over alsof je een serieus probleem hebt, waarbij je hulp nodig hebt. Je hebt alleen nog niet de goede hulp gevonden. En dat is ook heel moeilijk, zeker als je moeilijk kunt aangeven wat je nodig hebt. Of nog niet weet wat je nodig hebt. Maar volhouden hoor, niet opgeven als het niet in één keer lukt!
quote:Als je weet dat angsten nergens op slaan; waarom verdwijnen ze dan niet?Dat is omdat het vaak angsten zijn van vroeger. En toen je klein was, waren het reële angsten. Bijvoorbeeld de angst om in de steek gelaten te worden. Een klein kind gaat echt dood als het in de steek gelaten wordt. Nu als volwassene is de bedreiging er niet meer, als je in de steek gelaten wordt is dat naar, maar je gaat er niet dood aan. Alleen het voelt nog wel hetzelfde. Het lijkt wel of het zich in je lichaam heeft vastgezet, dat soort angst. Wat je moet leren is opnieuw onderscheid te maken tussen welke angsten reëel zijn en welke niet. Dat je dus leert voelen - niet alleen weten, maar ook voelen - dat het geen halszaak is als je -bijvoorbeeld- de verkeerde boodschappen koopt.
Overigens heb ik dat ook altijd als ik erg moe ben, dat ik geen boodschappen meer kan doen. Dan heb ik me voorgenomen ''pizza-pizza-pizza" en dan sta ik nog een kwartier te teuten bij het koelvak met de pizza's. Of ik toch niet meer zin in stamppot heb. Dan kan ik ook wel janken, dat ik geen beslissing kan nemen.
Vermoeiend hè? Volgende keer dat boodschappen doen niet lukt, moet je maar om je heen kijken of ik er ook sta, dan kunnen we elkaars boodschappen uitzoeken.
vrijdag 16 januari 2009 om 15:57
Je hebt een poging tot zelfmoord gedaan, maar dan onbewust en niet expres. Maar dat kan toch helemaal niet? Of je hebt een welbewuste poging gedaan of je bent erg onvoorzichtig geweest, en in dat laatste geval heet het een ongeluk. Dus misschien kun je dat uitleggen?
In ieder geval denk ik dat je serieuze psychische hulp nodig hebt. Babbelen op een forum is een eerste stap maar brengt je niet tot een oplossing, tenzij je het advies om hulp in te schakelen opvolgt.
Succes.
In ieder geval denk ik dat je serieuze psychische hulp nodig hebt. Babbelen op een forum is een eerste stap maar brengt je niet tot een oplossing, tenzij je het advies om hulp in te schakelen opvolgt.
Succes.
vrijdag 16 januari 2009 om 16:03
Zoek psychische hulp, laat je desnoods intern opnemen ergens. Werk aan jezelf met die hulp. Zorg dat je je naasten niet van je wegjaagt door in het zelfde zelfdestructieve kringetje rond te blijven draaien. Je weet niet tot hoe lang zij 't volhouden met je en het laatste dat je wil is dat ze je in de steek laten omdat ze het niet meer aankunnen.
zaterdag 17 januari 2009 om 01:10
zaterdag 17 januari 2009 om 09:46
Ja, maar door de openingspost weg te halen zijn je problemen niet weg natuurlijk.
Je kunt nu tegenover ons ook de schijn ophouden, net als tegenover je omgeving, maar daar help je jezelf niet echt mee. Zoek hulp! En als de eerste therapeut je niet helpt, dan zoek je een volgende. En als praten je niet helpt, dan probeer je iets als lichaamswerk. En als een groep niks is, dan zoek je een andere groep. En als therapie niks is, ga dan op een oosterse vechtsport of theatersport, iets wat je leuk lijkt en waarin je dicht bij jezelf leert blijven.
Echt, doorzetten hoor! Het lijkt wel moeilijk, maar de situatie waarin je nu zit is moeilijker.
Je kunt nu tegenover ons ook de schijn ophouden, net als tegenover je omgeving, maar daar help je jezelf niet echt mee. Zoek hulp! En als de eerste therapeut je niet helpt, dan zoek je een volgende. En als praten je niet helpt, dan probeer je iets als lichaamswerk. En als een groep niks is, dan zoek je een andere groep. En als therapie niks is, ga dan op een oosterse vechtsport of theatersport, iets wat je leuk lijkt en waarin je dicht bij jezelf leert blijven.
Echt, doorzetten hoor! Het lijkt wel moeilijk, maar de situatie waarin je nu zit is moeilijker.
donderdag 22 januari 2009 om 22:37
Misschien heb je niets aan deze reactie, en misschien is het al 10 x gezegd..
Maar even een concrete 'oplossing' voor het feit dat je het nummer van de huisarts intypt maar niet weet wat je moet zeggen: schrijf eerst letterlijk op wat je wilt zeggen, dan kun je het soort van oplezen.. Dat doe ik ook altijd, want ik vind het heel moeilijk om mensen (onbekenden) te bellen.
Of bedoelde je het niet zo en speelt dit topic al veel langer en neem ik de situatie van die huisarts bellen te letterlijk? Sorry als dat het geval is. Dan kun je inderdaad op papier eens opschrijven waar je last van hebt, en dat aan iemand voorleggen. Zo te merken ben je schriftelijk wat minder verlegen, misschien is dat een optie?
En sorry als ik je verkeerd begrijp!
Succes.
Maar even een concrete 'oplossing' voor het feit dat je het nummer van de huisarts intypt maar niet weet wat je moet zeggen: schrijf eerst letterlijk op wat je wilt zeggen, dan kun je het soort van oplezen.. Dat doe ik ook altijd, want ik vind het heel moeilijk om mensen (onbekenden) te bellen.
Of bedoelde je het niet zo en speelt dit topic al veel langer en neem ik de situatie van die huisarts bellen te letterlijk? Sorry als dat het geval is. Dan kun je inderdaad op papier eens opschrijven waar je last van hebt, en dat aan iemand voorleggen. Zo te merken ben je schriftelijk wat minder verlegen, misschien is dat een optie?
En sorry als ik je verkeerd begrijp!
Succes.
vrijdag 23 januari 2009 om 12:50
NLP is absoluut niet iets wat ik nodig heb; een assertiviteitstraining wel. De huisarts ken ik, is ook een fijn mens, ik durf haar wel te bellen (voor iets gewoon zeg maar) voor voor/over mijzelf is iets anders.
Ik heb geen aktie ondernomen nog.... ik ben enorm aan t piekeren wat ik moet. GGZ wil dat ik na mijn assertiviteitstraining in opname ga maar aangezien dat minimaal 9 maanden is wil ik dat absoluut niet. sowieso ben ik in een korte (gedwongen) opname geweest en als ik mij ergens niet beter van ga voelen is t wel opgesloten worden met allemaal 'rare' mensen (oke ik ben er 1 van, maar ik moet er ook niet aan denken met 10x mijzelf opgescheept te zitten )
ik krijg uit mijn omgeving tips om andere therapieën te doen (hapno(?) en hypno en een 'gewone' psycholoog... alleen is er een ander die dus al die therapieën doorlopen heeft en zij is er slechter uitgekomen dan er in... laatse wat ik gebruiken kan is slechter eindigen als nu :S
In ieder geval eerst moed verzamelen voor die assertiviteitstraining (bellen naar een vreemde en weer een nieuwe 'behandelaar enz enz)
eigenlijk overheest op t moment beetje de stuisvogel in mij die gewoon 'gilt' wees normaal!!
nou ja; ik wilde eigenlijk niet eens meer reageren hier... toch gedaan (angst om afgebrand te worden....) wie weet komt er toch een nuttig advies; de juiste schop onder de kont oid uit.
wel fijn dat er mensen reageren!
Ik heb geen aktie ondernomen nog.... ik ben enorm aan t piekeren wat ik moet. GGZ wil dat ik na mijn assertiviteitstraining in opname ga maar aangezien dat minimaal 9 maanden is wil ik dat absoluut niet. sowieso ben ik in een korte (gedwongen) opname geweest en als ik mij ergens niet beter van ga voelen is t wel opgesloten worden met allemaal 'rare' mensen (oke ik ben er 1 van, maar ik moet er ook niet aan denken met 10x mijzelf opgescheept te zitten )
ik krijg uit mijn omgeving tips om andere therapieën te doen (hapno(?) en hypno en een 'gewone' psycholoog... alleen is er een ander die dus al die therapieën doorlopen heeft en zij is er slechter uitgekomen dan er in... laatse wat ik gebruiken kan is slechter eindigen als nu :S
In ieder geval eerst moed verzamelen voor die assertiviteitstraining (bellen naar een vreemde en weer een nieuwe 'behandelaar enz enz)
eigenlijk overheest op t moment beetje de stuisvogel in mij die gewoon 'gilt' wees normaal!!
nou ja; ik wilde eigenlijk niet eens meer reageren hier... toch gedaan (angst om afgebrand te worden....) wie weet komt er toch een nuttig advies; de juiste schop onder de kont oid uit.
wel fijn dat er mensen reageren!
