Psyche
alle pijlers
Nog steeds psychische problemen
woensdag 16 oktober 2019 om 15:01
Misschien weer een topic uit velende, maar soms weet ik het echt even niet meer.
ik ben nu een vrouw van 31 jaar. En zolang ik me kan herinneren loop ik met psychische klachten. in 2011 heb ik straatangst gehad en durfde ik niet meer naar buiten. vele therapieën gehad. En ik moet zeggen het is ook wel een tijd goed geweest.
In 2011 stopte ik dus mer HBO opleiding en toen begonnen de klachten. Bij een mannelijke therapeut geweest, die achteraf misbruik heeft gemaakt van mijn situatie.
Ik probeer het nu kort te houden. Maar waar het op neer komt, is dat ik sinds een tijd weer met klachten loop, Maar soms ook echt het gevoel dat er niet naar mij wordt geluisterd. Ik heb veel last van stemmingswisselingen. De ene moment denk ik wat is het leven kut, wil ik alsmaar door en heb ik het gevoel dat niemand mij mag en ja als iemand een opmerkingen maakt, dan kan ik echt elk moment in huilen uit barsten. Ik schreeuw vaak in mijn hoofd ik wil dood. En doe soms aan automutilatie.
En opeens heb ik ook wel een tijd dat ik het gevoel dat ik alles aan kan, dat alles zo fijn is en dat ik echt kan genieten.
In januari dit jaar ook een eetstoornis gekregen. Geen anorexia, maar voornamelijk calorieën tellen, willen afvallen, weinig eten, of vooral gezond en veel dingen niet meer eten, Er is bij mij de diagnose borderline geconstateerd, maar daar herken ik mezelf totaal niet in. Daarvoor wel in behandeling geweest bij een groepstherapie, maar weinig geholpen en uiteindelijk eerlijk verteld dat ik kamp met een eetstoornis. Doorverwezen aan een kliniek en eindelijk kreeg ik daar hulp voor.
vorige week daar voor het laatst geweest omdat het toen enigzins beter ging. ik at wel meer en meer tussendoortjes en ook dingen die niet altijd gezond waren. Maar ik heb toen ook aangegeven dat ik zoveel kamp met onzekerheid en dat ik wil dat ik daar ook hulp voor krijg. Die behandelaar zou in overleg met de hoofdbehandelaar gaan. daarvan moet ik nog bericht krijgen.
Ik ben nu weer 2 weken aan het werk, na 3 weken vakantie te hebben gehad. Maar dacht echt dat de vakantie mij goed zal doen. Gisteren een telefoontje gehad van een ambulant iemand omdat ik schoonmaak bij clienten thuis schoonmaak. in mijn vakantie heeft iemand mij een gedeelte overgenomen en een paar mensen viel het op, dat het daar nu netter en schoner was dan toen ik daar schoon ging maken. ze vroeg of ik wel genoeg tijd had voor die dingen en hoe dat kon. Maar iedereen heeft zijn eigen manier van schoonmaken en ik snap ook niet dat ze daar nu mee komen terwijl ik daar al 1,5 jaar werk en nog nooit wat heb gehoord. Maar gelijk barste ik thuis in huilen uit omdat ik mij slecht voel en het gevoel heb dat het functioneren niet echt meer wil op het werk. Soms staat mijn hoofd er niet na. Of weinig energie om nog dingen te doen.
Ik voel me de hele week alweer slecht, zo erg dat ik afgelopen zondag weer in een diep dal zat. alleen maar kon huilen en gewoon dood wou. die dag erna ging het wel weer, maar gisteren weer een hel. Vandaag op het werk ook, maakte iemand een opmerking van daar ligt nog wat viezigheid terwijl ik daar al was geweest. En echt, voel mij dan emotioneel gevoelig, omdat ik gewoon niet lekker in mijn vel zit.
Ik voel me soms echt ongelukkig, vooral als ik kijk naar stellen om mij heen. Daar droom ik ook van en hun zien er dan zo gelukkig uit. Waardoor ik soms echt het gevoel heb dat mij niks is gegund. terwijl ik nog maar een jaar weer vrijgezel ben. of dat alsof her lijkt alsof iedereen om mij heeb maar gelukkig is. Op dit moment gaat het gewoon niet echt lekker.
Alleen mijn leidinggevende weet dat ik een eetstoornis heb. En dat ik daarvoor in behandeling was.
Maar soms verlang ik echt naar rust..... Ik ben het echt vechten gewoon zat. Ik ben al vaak naar de huisarts geweest en dan word ik wel doorverwezen. Maar heb soms het gevoel dat mijn psychologen weinig naar mij luisteren omdat ik zo vaak vertel waar ik mee zit.
Vroeger ben ik wel verkracht en geestelijk en lichamelijk mishandeld. En soms merk ik wel dat dat nog invloed heeft op mij. omdat ik mij zo onzeker en ongelukkig voel Maar ook dat echt nog te maken heeft met het verleden, weet ik niet.
Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Want op dit moment komt de eetstoornis ook weer een beetje terug. En mijn behandelaar zou in overleg met de hoofdbehandelaar, voor eventuele andere therapie. Misschien eventueel op wachten.
En ondertussen ga ik maar door met vechten, en wil ik eigenlijks helemaal niet opgeven. ..
ik ben nu een vrouw van 31 jaar. En zolang ik me kan herinneren loop ik met psychische klachten. in 2011 heb ik straatangst gehad en durfde ik niet meer naar buiten. vele therapieën gehad. En ik moet zeggen het is ook wel een tijd goed geweest.
In 2011 stopte ik dus mer HBO opleiding en toen begonnen de klachten. Bij een mannelijke therapeut geweest, die achteraf misbruik heeft gemaakt van mijn situatie.
Ik probeer het nu kort te houden. Maar waar het op neer komt, is dat ik sinds een tijd weer met klachten loop, Maar soms ook echt het gevoel dat er niet naar mij wordt geluisterd. Ik heb veel last van stemmingswisselingen. De ene moment denk ik wat is het leven kut, wil ik alsmaar door en heb ik het gevoel dat niemand mij mag en ja als iemand een opmerkingen maakt, dan kan ik echt elk moment in huilen uit barsten. Ik schreeuw vaak in mijn hoofd ik wil dood. En doe soms aan automutilatie.
En opeens heb ik ook wel een tijd dat ik het gevoel dat ik alles aan kan, dat alles zo fijn is en dat ik echt kan genieten.
In januari dit jaar ook een eetstoornis gekregen. Geen anorexia, maar voornamelijk calorieën tellen, willen afvallen, weinig eten, of vooral gezond en veel dingen niet meer eten, Er is bij mij de diagnose borderline geconstateerd, maar daar herken ik mezelf totaal niet in. Daarvoor wel in behandeling geweest bij een groepstherapie, maar weinig geholpen en uiteindelijk eerlijk verteld dat ik kamp met een eetstoornis. Doorverwezen aan een kliniek en eindelijk kreeg ik daar hulp voor.
vorige week daar voor het laatst geweest omdat het toen enigzins beter ging. ik at wel meer en meer tussendoortjes en ook dingen die niet altijd gezond waren. Maar ik heb toen ook aangegeven dat ik zoveel kamp met onzekerheid en dat ik wil dat ik daar ook hulp voor krijg. Die behandelaar zou in overleg met de hoofdbehandelaar gaan. daarvan moet ik nog bericht krijgen.
Ik ben nu weer 2 weken aan het werk, na 3 weken vakantie te hebben gehad. Maar dacht echt dat de vakantie mij goed zal doen. Gisteren een telefoontje gehad van een ambulant iemand omdat ik schoonmaak bij clienten thuis schoonmaak. in mijn vakantie heeft iemand mij een gedeelte overgenomen en een paar mensen viel het op, dat het daar nu netter en schoner was dan toen ik daar schoon ging maken. ze vroeg of ik wel genoeg tijd had voor die dingen en hoe dat kon. Maar iedereen heeft zijn eigen manier van schoonmaken en ik snap ook niet dat ze daar nu mee komen terwijl ik daar al 1,5 jaar werk en nog nooit wat heb gehoord. Maar gelijk barste ik thuis in huilen uit omdat ik mij slecht voel en het gevoel heb dat het functioneren niet echt meer wil op het werk. Soms staat mijn hoofd er niet na. Of weinig energie om nog dingen te doen.
Ik voel me de hele week alweer slecht, zo erg dat ik afgelopen zondag weer in een diep dal zat. alleen maar kon huilen en gewoon dood wou. die dag erna ging het wel weer, maar gisteren weer een hel. Vandaag op het werk ook, maakte iemand een opmerking van daar ligt nog wat viezigheid terwijl ik daar al was geweest. En echt, voel mij dan emotioneel gevoelig, omdat ik gewoon niet lekker in mijn vel zit.
Ik voel me soms echt ongelukkig, vooral als ik kijk naar stellen om mij heen. Daar droom ik ook van en hun zien er dan zo gelukkig uit. Waardoor ik soms echt het gevoel heb dat mij niks is gegund. terwijl ik nog maar een jaar weer vrijgezel ben. of dat alsof her lijkt alsof iedereen om mij heeb maar gelukkig is. Op dit moment gaat het gewoon niet echt lekker.
Alleen mijn leidinggevende weet dat ik een eetstoornis heb. En dat ik daarvoor in behandeling was.
Maar soms verlang ik echt naar rust..... Ik ben het echt vechten gewoon zat. Ik ben al vaak naar de huisarts geweest en dan word ik wel doorverwezen. Maar heb soms het gevoel dat mijn psychologen weinig naar mij luisteren omdat ik zo vaak vertel waar ik mee zit.
Vroeger ben ik wel verkracht en geestelijk en lichamelijk mishandeld. En soms merk ik wel dat dat nog invloed heeft op mij. omdat ik mij zo onzeker en ongelukkig voel Maar ook dat echt nog te maken heeft met het verleden, weet ik niet.
Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Want op dit moment komt de eetstoornis ook weer een beetje terug. En mijn behandelaar zou in overleg met de hoofdbehandelaar, voor eventuele andere therapie. Misschien eventueel op wachten.
En ondertussen ga ik maar door met vechten, en wil ik eigenlijks helemaal niet opgeven. ..
zondag 20 oktober 2019 om 11:50
Qua eetstoornis heb ik geen anorexia. Had geen ondergewicht maar ben toen wel 10 kilo afgevallen. Was toen wel zo dat ik iets dunner was. Bij mij uitte dat in calorieën tellen, veel dingen niet meer eten, bang om aan te komen, alles tellen qua calorieën en vaak zitten denken van wat wel of niet eten en soms uitstellen mijn honger gevoel negeren.
Maar ik dacht van als ik afval zien mensen mij wel staan, vinden ze mij aantrekkelijk, of zien ze misschien dat het niet goed gaat met mij.
Maar tijdens de behandeling van de eetstoornis is daar niet diep op ingegaan. Wel van wat ik allemaal niet meer at en ik moest steeds meer producten toevoegen en eten wat ik niet durfde. De behandelaar zei wel van wat is er zo erg aan dag je iets meer zou wegen? Je blijft nog steeds dezelfde persoon. Op dat moment dacht ik oké, je hebt wel gelijk. Het lukte mij iets beter om meer te eten.
Maar naast dat heb ik nog steeds last van stemmingswisselingen. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. Regelmatig denk ik eraan hoe het zou zijn, als ik er niet meer zou zijn of dat ik zou verhuizen naar een ver land , gewoon vaak denkend aan rust die ik wil hebben. Ik voel mij totaal niet gelukkig en soms heb ik het gevoel dat ik qua emoties weinig tot niets voel. Vroeger kon ik zo genieten maar nu kan ik gewoon niet genieten waar ik vroeger wel altijd van genoot. Net alsof alles uitgeschakeld is.
En regelmatig zie ik overal tegen op, geen energie, moe, soms zo emotioneel en niet weten wat ik met mijn leven moet. Soms moeite om goed te kunnen functioneren in het werk. Ben soms echt op en word ik moe wakker.
Maar soms denk ik ach het gaat ook wel weer. Valt allemaal best mee, maar soms voel ik mij eenzaam, en neem ik onbewust afstand van alles. Misschien bang om mensen toe te laten in mijn leven door het verleden?
Ik heb al regelmatig verschillende psychologen gezien. Vroeger ook een keer EMDR gehad maar dat is al zo 6 jaar geleden. En toen ging het daarna wel 2 jaar goed. Maar ik snap niet waarom ik niet stabiel kan blijven of dat ik nooit de juiste hulp kan krijgen. Misschien toch dat mijn leven onbewust nog steeds een grote rol speelt.....
Ik kan zo moeilijk over mijn gevoelens praten, en dacht als ik ga afvallen wordt ik vast gelukkig. Vaak denk ik als het zo lang duurt hoeft het voor mij niet meer. In mijn hoofd ben ik al een afscheidsbrief aan het schrijven en zie ik mezelf al iets aan doen, terwijl ik dat ook weer niet wil.
Ik weet ook niet of ik wel duidelijk genoeg ben tegen over de hulpverleners. Of iedereen denkt maar dat ik het verleden heb verwerkt weet daarom niet zo goed hoe ik het moet aanpakken omdat ik het gevoel heb dat niemand naar mij luistert
Maar ik dacht van als ik afval zien mensen mij wel staan, vinden ze mij aantrekkelijk, of zien ze misschien dat het niet goed gaat met mij.
Maar tijdens de behandeling van de eetstoornis is daar niet diep op ingegaan. Wel van wat ik allemaal niet meer at en ik moest steeds meer producten toevoegen en eten wat ik niet durfde. De behandelaar zei wel van wat is er zo erg aan dag je iets meer zou wegen? Je blijft nog steeds dezelfde persoon. Op dat moment dacht ik oké, je hebt wel gelijk. Het lukte mij iets beter om meer te eten.
Maar naast dat heb ik nog steeds last van stemmingswisselingen. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. Regelmatig denk ik eraan hoe het zou zijn, als ik er niet meer zou zijn of dat ik zou verhuizen naar een ver land , gewoon vaak denkend aan rust die ik wil hebben. Ik voel mij totaal niet gelukkig en soms heb ik het gevoel dat ik qua emoties weinig tot niets voel. Vroeger kon ik zo genieten maar nu kan ik gewoon niet genieten waar ik vroeger wel altijd van genoot. Net alsof alles uitgeschakeld is.
En regelmatig zie ik overal tegen op, geen energie, moe, soms zo emotioneel en niet weten wat ik met mijn leven moet. Soms moeite om goed te kunnen functioneren in het werk. Ben soms echt op en word ik moe wakker.
Maar soms denk ik ach het gaat ook wel weer. Valt allemaal best mee, maar soms voel ik mij eenzaam, en neem ik onbewust afstand van alles. Misschien bang om mensen toe te laten in mijn leven door het verleden?
Ik heb al regelmatig verschillende psychologen gezien. Vroeger ook een keer EMDR gehad maar dat is al zo 6 jaar geleden. En toen ging het daarna wel 2 jaar goed. Maar ik snap niet waarom ik niet stabiel kan blijven of dat ik nooit de juiste hulp kan krijgen. Misschien toch dat mijn leven onbewust nog steeds een grote rol speelt.....
Ik kan zo moeilijk over mijn gevoelens praten, en dacht als ik ga afvallen wordt ik vast gelukkig. Vaak denk ik als het zo lang duurt hoeft het voor mij niet meer. In mijn hoofd ben ik al een afscheidsbrief aan het schrijven en zie ik mezelf al iets aan doen, terwijl ik dat ook weer niet wil.
Ik weet ook niet of ik wel duidelijk genoeg ben tegen over de hulpverleners. Of iedereen denkt maar dat ik het verleden heb verwerkt weet daarom niet zo goed hoe ik het moet aanpakken omdat ik het gevoel heb dat niemand naar mij luistert
zondag 20 oktober 2019 om 14:47
@famke, moeilijk is het hè om zo ongelukkig te leven. Ik denk wel dat je baat hebt bij een behandeling gericht op persoonlijkheidsproblematiek, omdat het gewoon heel diep zit bij je. Het is belangrijk om te onthouden dat je niet kan ontsnappen aan je problemen door af te vallen. Dat voelt een tijdje goed, maar de kick of de verdoving is maar voor de korte termijn, en het gat dat het achterlaat voelt des te pijnlijker. Dat betekent dat je steeds zal moeten blijven afvallen om je een beetje oké te voelen. Dan ben je nog verder van huis.
Het is echt belangrijk om te werken aan je gevoel van onzekerheid, je zelfbeeld en eigenwaarde. Als je de dingen vertelt die je hier schrijft dan ben je duidelijk genoeg. Het is alleen niet zo dat een psycholoog het voor je kan oplossen, die kan alleen helpen. Het is ook niet zo dat een psycholoog je een oefening geeft en je die gaat doen en dat je je dan anders voelt. Al zijn er oefeningen die helpen, die helpen door herhaling over een langere periode, steeds weer oppakken. Je zult ergens moeten beginnen met een klein zaadje planten dat je misschien wél de moeite waard bent, dat je misschien wel goed genoeg bent. Wat als dat zaadje een klein beetje ruimte mag krijgen? Als je elke dag een klein beetje water en een klein beetje licht toedient? Maar dat moet je wel heel bewust echt doen, en als dat eerst maar een heel klein beetje kan is dat genoeg.
Sterkte en hopelijk hoor je snel iets van je behandelaar en kan je meer aandacht gaan besteden aan je ongelukkig gevoel.
Het is echt belangrijk om te werken aan je gevoel van onzekerheid, je zelfbeeld en eigenwaarde. Als je de dingen vertelt die je hier schrijft dan ben je duidelijk genoeg. Het is alleen niet zo dat een psycholoog het voor je kan oplossen, die kan alleen helpen. Het is ook niet zo dat een psycholoog je een oefening geeft en je die gaat doen en dat je je dan anders voelt. Al zijn er oefeningen die helpen, die helpen door herhaling over een langere periode, steeds weer oppakken. Je zult ergens moeten beginnen met een klein zaadje planten dat je misschien wél de moeite waard bent, dat je misschien wel goed genoeg bent. Wat als dat zaadje een klein beetje ruimte mag krijgen? Als je elke dag een klein beetje water en een klein beetje licht toedient? Maar dat moet je wel heel bewust echt doen, en als dat eerst maar een heel klein beetje kan is dat genoeg.
Sterkte en hopelijk hoor je snel iets van je behandelaar en kan je meer aandacht gaan besteden aan je ongelukkig gevoel.
zaterdag 26 oktober 2019 om 07:26
Heb soms echt een gevoel dat ik in een diepe dal zit. Soms wil het echt niet, ben ik echt bekaf en moe. En elke ochtend zo vroeg wakker.
Soms denk ik, ach het gaat wel weer maar dan juist voel ik weer niks qua emoties. Ik ben altijd al een gesloten iemand geweest, praat niet gemakkelijk over mijn gevoelens en hou mij gewoon groot.
Hoor wel eens dat mensen zeggen, het verleden is geweest, gewoon genieten. Maar dat is niet zo gemakkelijk. Ik weet dat ik het uiteindelijk zelf zou moeten doen, maar wat tips en houvast van een psycholoog zou fijn zijn.
Van de week nog een berichtje gestuurd maar ze zijn nog bezig om een evaluatie gesprek in te plannen alleen dat gaat lastig. Gevraagd waarom dat lastig is, maar nog geen reactie terug.
Afgelopen donderdag nog een gesprek gehad met mijn leidinggevende. Toen kwam ook ter sprake van hoe het met mij ging. Uiteindelijk heb ik gezegd van nja niet zo het kan beter. Mijn leidinggevende zei kan ik aan jouw niet zien, je ziet er gezond uit. Juist komt dat omdat ik mij groot probeer te houden, en niet wil dat mensen mij zwak vinden. Hij weet van mijn eetstoornis af. Maar tijdens dat gesprek, heb ik gezegd dat het dieper ligt. Maar ik durfde opeens niet open te zijn wat ik voelde, wilde gewoon ook graag vertellen wat er in mij omging. Klapte een beetje dicht. Durfde niet open te zijn. Mijn leidinggevende is ook een intern vertrouwenspersoon. Een heeft gezegd mocht ik willen praten of wat dan dat ik niet bang moest zijn om een berichtje te sturen als ik even om tafel wou.
Op een gegeven moment bleef hij mij aan kijken en zei ik maak mij toch een beetje zorgen om je. Ik zei ik red mij prima.
Misschien komt dit ook wel vanuit mijn jeugd. Thuis was het altijd zo van, niet zeuren maar doorgaan en als ik mijn emoties liet zien was het een teken van zwakte. Daarom heb ik het min en meer ook afgeschermd, krop ik alles op tot een moment dat de bom barst.
En ik wil zo graag open kunnen zijn, maar hoe dan ook. Ik moet mij sterk houden, ik weet dat het ooit goed komt ook al voelt het niet zo..
Soms denk ik, ach het gaat wel weer maar dan juist voel ik weer niks qua emoties. Ik ben altijd al een gesloten iemand geweest, praat niet gemakkelijk over mijn gevoelens en hou mij gewoon groot.
Hoor wel eens dat mensen zeggen, het verleden is geweest, gewoon genieten. Maar dat is niet zo gemakkelijk. Ik weet dat ik het uiteindelijk zelf zou moeten doen, maar wat tips en houvast van een psycholoog zou fijn zijn.
Van de week nog een berichtje gestuurd maar ze zijn nog bezig om een evaluatie gesprek in te plannen alleen dat gaat lastig. Gevraagd waarom dat lastig is, maar nog geen reactie terug.
Afgelopen donderdag nog een gesprek gehad met mijn leidinggevende. Toen kwam ook ter sprake van hoe het met mij ging. Uiteindelijk heb ik gezegd van nja niet zo het kan beter. Mijn leidinggevende zei kan ik aan jouw niet zien, je ziet er gezond uit. Juist komt dat omdat ik mij groot probeer te houden, en niet wil dat mensen mij zwak vinden. Hij weet van mijn eetstoornis af. Maar tijdens dat gesprek, heb ik gezegd dat het dieper ligt. Maar ik durfde opeens niet open te zijn wat ik voelde, wilde gewoon ook graag vertellen wat er in mij omging. Klapte een beetje dicht. Durfde niet open te zijn. Mijn leidinggevende is ook een intern vertrouwenspersoon. Een heeft gezegd mocht ik willen praten of wat dan dat ik niet bang moest zijn om een berichtje te sturen als ik even om tafel wou.
Op een gegeven moment bleef hij mij aan kijken en zei ik maak mij toch een beetje zorgen om je. Ik zei ik red mij prima.
Misschien komt dit ook wel vanuit mijn jeugd. Thuis was het altijd zo van, niet zeuren maar doorgaan en als ik mijn emoties liet zien was het een teken van zwakte. Daarom heb ik het min en meer ook afgeschermd, krop ik alles op tot een moment dat de bom barst.
En ik wil zo graag open kunnen zijn, maar hoe dan ook. Ik moet mij sterk houden, ik weet dat het ooit goed komt ook al voelt het niet zo..
zaterdag 26 oktober 2019 om 09:25
Dit soort dingen kan je ook bespreken met je psycholoog of probeer eens met mensen om je heen meer te delen. Het werd je aangereikt!
Ik heb een paar keer uitgebreid aan je geschreven hier, maar geen reactie alleen later weer een nieuw stortvloed aan waar je allemaal tegenaan loopt. Dus ik heb niet veel zin weer energie in een reactie te steken.
Je had prima steun van iemand kunnen krijgen, maar jij kiest voor ‘ik red me prima’ en komt dan naar een anoniem forum waar je geen wederkerigheid biedt in je topic. Het is dan toch niet gek dat je alleen voelt? En tuurlijk zal het met je jeugd en onzekerheid te maken, maar als jij niets verandert zal je leven niet veranderen.
Ik heb een paar keer uitgebreid aan je geschreven hier, maar geen reactie alleen later weer een nieuw stortvloed aan waar je allemaal tegenaan loopt. Dus ik heb niet veel zin weer energie in een reactie te steken.
Je had prima steun van iemand kunnen krijgen, maar jij kiest voor ‘ik red me prima’ en komt dan naar een anoniem forum waar je geen wederkerigheid biedt in je topic. Het is dan toch niet gek dat je alleen voelt? En tuurlijk zal het met je jeugd en onzekerheid te maken, maar als jij niets verandert zal je leven niet veranderen.
zaterdag 26 oktober 2019 om 09:44
Dan heb ik er waarschijnlijk over heen gelezen...tu1nhek schreef: ↑26-10-2019 09:25Dit soort dingen kan je ook bespreken met je psycholoog of probeer eens met mensen om je heen meer te delen. Het werd je aangereikt!
Ik heb een paar keer uitgebreid aan je geschreven hier, maar geen reactie alleen later weer een nieuw stortvloed aan waar je allemaal tegenaan loopt. Dus ik heb niet veel zin weer energie in een reactie te steken.
Je had prima steun van iemand kunnen krijgen, maar jij kiest voor ‘ik red me prima’ en komt dan naar een anoniem forum waar je geen wederkerigheid biedt in je topic. Het is dan toch niet gek dat je alleen voelt? En tuurlijk zal het met je jeugd en onzekerheid te maken, maar als jij niets verandert zal je leven niet veranderen.
Ik ben bezig om meer mijn gevoel te uiten. Het volgende is dat ik maandag de stap neem om tegen mijn leidinggevende echt mijn gevoel te uiten. Niet zozeer in detail maar in ieder geval mijn verhaal even
