Psyche
alle pijlers
Nooit echt gezien voelen... of?
zondag 18 juli 2021 om 21:48
Besten,
Ik ben hier nieuw, waarvoor dank alvast voor de reacties
Ik worstel de laatste tijd met hetzelfde terugkerende verschijnsel:
Het vaak zorgdragen voor anderen, hun verdriet of moeilijkheden mezelf erg aantrekken en daar iets aan willen doen. Dit ken ik al erg lang van mezelf en heeft zijn sporen in m’n jeugd. Genoeg erover in therapie geweest en zie mijn eigen patronen en probeer mijn eigen gedrag aan te passen (vaker nee zeggen, leren dat bepaalde dingen niet mijn verantwoording zijn etc) dit gaat steeds beter de laatste tijd. Toch is er iets wat mijn innerlijke boosheid doet aanwakkeren:
Misschien heb ik me onbewust omringd met mensen die wél hun plekje op het ‘podium’ makkelijk vinden, en de dito aandacht krijgen. De ene vriend of vriendin wat meer dan de ander, en ik beschouw het zeker niet als negatief aangezien je er best nog van kan leren, maar toch is er 1 persoon in m’n leven die ik al lang ken, maar waarbij het voelt alsof de verhoudingen scheef zijn gegroeid. We hebben hier laatst ook uitvoerig met elkaar over gebeld. Echter wil ik graag met jullie forum delen wat mij in de kern dwarszit.
Even een fictief voorbeeld om het te vergemakkelijken; ik ken uit m’n jeugd vaak gevoelens van boosheid en verdriet, leegte etc omdat ik als kind veel verantwoording heb moeten nemen voor mijn ouders vooral mn moeder. Ik weet niet anders , zelfs nu nog, dat ik vaak eerst aan anderen denk en dan aan mezelf, oftewel het patroon van vroeger; eerst mn moeder en dan ik.
Stel dat nu bijvoorbeeld deze vriendin (die in vele facetten alle aandacht op zich weet te krijgen, ook in overdreven vorm wat bij anderen ook irriteert/opvalt) helemaal uit de doeken zou doen dat ze sinds kort op haar late volwassen leeftijd moet zorgen voor haar demente moeder en dat ze dan heel erg dweept met zichzelf, alles draait om haar, alle luisterende oren naar haar gericht, terwijl ze niks niets laat merken van de kennis die ze heeft dat ík dit al mijn hele leven ken! Dus, natuurlijk sta ik klaar voor wie dan ook, maar het wringt bij haar elke keer zó erg, wanneer ze zo weinig blijk geeft van kennis en medeleven naar de ander, alsof de ander altijd ‘minder erg is’. Ze is iemand die als kind al op een podium werd gezet door haar ouders.
Desalniettemin, elke keer in de vriendschap gaat het even leuk en dan is er weer iets...
Word ik weer herinnerd aan m’n twijfels over dit alles.. een soort buikgevoel.
Ik krijg bij haar vaak het gevoel dat er kruimels worden gegooid die ik dan ‘hongerig’ dankbaar mag opeten.. en vervolgens is het weer stil...
Vaak denk ik dat ik alles te overdreven zie, en dat het vooral aan mezelf ligt. Dat laatste is ook denk ik deels waar: ik ben degene die zich niet gezien voelt, dus ik moet mijzelf gaan zien en me niet afhankelijk opstellen van anderen. Toch... stel je hebt je been chronisch gebroken... en die ene vriendin gaat heel dwepend aan de telefoon JOU vertellen hoe erg het is dat zij een gebroken been heeft en hoe héftig het allemaal niet is... zonder blijk te geven van HALLO, JE SPREEKT MET IEMAND DIE HET CHRONISCH HEEFT...
Dat bedoel ik met dat het dat stukje gevoel eer aanwakkert van ‘niet gezien voelen’.
De vraag is, hoe moet ik hiermee omgaan? Wat kan ik doen?
Ik ben namelijk erg bang om eens flink uit m’n slof te schieten en haar kwijt te raken..
Alvast dank voor het lezen en reageren!
Ik ben hier nieuw, waarvoor dank alvast voor de reacties
Ik worstel de laatste tijd met hetzelfde terugkerende verschijnsel:
Het vaak zorgdragen voor anderen, hun verdriet of moeilijkheden mezelf erg aantrekken en daar iets aan willen doen. Dit ken ik al erg lang van mezelf en heeft zijn sporen in m’n jeugd. Genoeg erover in therapie geweest en zie mijn eigen patronen en probeer mijn eigen gedrag aan te passen (vaker nee zeggen, leren dat bepaalde dingen niet mijn verantwoording zijn etc) dit gaat steeds beter de laatste tijd. Toch is er iets wat mijn innerlijke boosheid doet aanwakkeren:
Misschien heb ik me onbewust omringd met mensen die wél hun plekje op het ‘podium’ makkelijk vinden, en de dito aandacht krijgen. De ene vriend of vriendin wat meer dan de ander, en ik beschouw het zeker niet als negatief aangezien je er best nog van kan leren, maar toch is er 1 persoon in m’n leven die ik al lang ken, maar waarbij het voelt alsof de verhoudingen scheef zijn gegroeid. We hebben hier laatst ook uitvoerig met elkaar over gebeld. Echter wil ik graag met jullie forum delen wat mij in de kern dwarszit.
Even een fictief voorbeeld om het te vergemakkelijken; ik ken uit m’n jeugd vaak gevoelens van boosheid en verdriet, leegte etc omdat ik als kind veel verantwoording heb moeten nemen voor mijn ouders vooral mn moeder. Ik weet niet anders , zelfs nu nog, dat ik vaak eerst aan anderen denk en dan aan mezelf, oftewel het patroon van vroeger; eerst mn moeder en dan ik.
Stel dat nu bijvoorbeeld deze vriendin (die in vele facetten alle aandacht op zich weet te krijgen, ook in overdreven vorm wat bij anderen ook irriteert/opvalt) helemaal uit de doeken zou doen dat ze sinds kort op haar late volwassen leeftijd moet zorgen voor haar demente moeder en dat ze dan heel erg dweept met zichzelf, alles draait om haar, alle luisterende oren naar haar gericht, terwijl ze niks niets laat merken van de kennis die ze heeft dat ík dit al mijn hele leven ken! Dus, natuurlijk sta ik klaar voor wie dan ook, maar het wringt bij haar elke keer zó erg, wanneer ze zo weinig blijk geeft van kennis en medeleven naar de ander, alsof de ander altijd ‘minder erg is’. Ze is iemand die als kind al op een podium werd gezet door haar ouders.
Desalniettemin, elke keer in de vriendschap gaat het even leuk en dan is er weer iets...
Word ik weer herinnerd aan m’n twijfels over dit alles.. een soort buikgevoel.
Ik krijg bij haar vaak het gevoel dat er kruimels worden gegooid die ik dan ‘hongerig’ dankbaar mag opeten.. en vervolgens is het weer stil...
Vaak denk ik dat ik alles te overdreven zie, en dat het vooral aan mezelf ligt. Dat laatste is ook denk ik deels waar: ik ben degene die zich niet gezien voelt, dus ik moet mijzelf gaan zien en me niet afhankelijk opstellen van anderen. Toch... stel je hebt je been chronisch gebroken... en die ene vriendin gaat heel dwepend aan de telefoon JOU vertellen hoe erg het is dat zij een gebroken been heeft en hoe héftig het allemaal niet is... zonder blijk te geven van HALLO, JE SPREEKT MET IEMAND DIE HET CHRONISCH HEEFT...
Dat bedoel ik met dat het dat stukje gevoel eer aanwakkert van ‘niet gezien voelen’.
De vraag is, hoe moet ik hiermee omgaan? Wat kan ik doen?
Ik ben namelijk erg bang om eens flink uit m’n slof te schieten en haar kwijt te raken..
Alvast dank voor het lezen en reageren!
maandag 19 juli 2021 om 08:12
Wat lastig. Ik denk dat er meerdere dingen spelen.
Heb jij ook mensen in je omgeving door wie jij je wel gezien voelt en wat is het verschil met deze vriendschap?
Hoe was de vriendschap voordat je vriendin een demente ouder kreeg?
Haal je ook genoegen uit de vriendschap en wat is/was wel leuk? Weegt dat zwaarder dan de niet leuke dingen?
Steek jij er meer energie in dan dat je er voor terug krijgt?
Heb jij ook mensen in je omgeving door wie jij je wel gezien voelt en wat is het verschil met deze vriendschap?
Hoe was de vriendschap voordat je vriendin een demente ouder kreeg?
Haal je ook genoegen uit de vriendschap en wat is/was wel leuk? Weegt dat zwaarder dan de niet leuke dingen?
Steek jij er meer energie in dan dat je er voor terug krijgt?
maandag 19 juli 2021 om 08:36
- Jou situatie ligt feitelijk gezien in het verleden. Zeker voor een ander. Natuurlijk draag je dat al lang met je mee, maar dat is niet zichtbaar, en het is ook niet heel raar dat mensen verwachten dat je het na zoveel jaar wel een plekje gegeven hebt.
- Onderzoek je eigen gevoelens. Ik lees ook een stukje jaloezie, vanwege de erkenning die je vriendin krijgt, maar jij nooit gekregen hebt. Begrijpelijk, maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
Deze situatie zit voor jou op een gevoelige plek, logisch. Er is alleen rationeel gezien geen reden waarom zij niet over haar situatie zou mogen klagen en waarom ze geen medeleven verdient, toch?
Ik heb zelf een heftig pestverleden, waarin mijn ouders en leraren niet hebben ingegrepen. Het zou toch raar zijn als ik nu moeite zou hebben met iemand die gepest wordt en die steun wél krijgt, toch?
- Onderzoek je eigen gevoelens. Ik lees ook een stukje jaloezie, vanwege de erkenning die je vriendin krijgt, maar jij nooit gekregen hebt. Begrijpelijk, maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
Deze situatie zit voor jou op een gevoelige plek, logisch. Er is alleen rationeel gezien geen reden waarom zij niet over haar situatie zou mogen klagen en waarom ze geen medeleven verdient, toch?
Ik heb zelf een heftig pestverleden, waarin mijn ouders en leraren niet hebben ingegrepen. Het zou toch raar zijn als ik nu moeite zou hebben met iemand die gepest wordt en die steun wél krijgt, toch?
maandag 19 juli 2021 om 09:06
Waarschijnlijk trek jij onbewust personen aan die jou als hulp gebruiken, luisterend oor, een die complimenten geeft enz. Omdat jij historisch gezien gewend bent weinig tot niets terug te krijgen is dit nu ook zo in deze vriendschap. Je begint dit nu in te zien en je te ergeren aan het gebrek van wederkerigheid in deze vriendschap, zij neemt en jij geeft.
Er zijn helaas veel mensen die, wanneer zij eens een keer iets terug doen, zich als een martelaar voor doen en zichzelf opofferingsgezind en heldhaftig vinden. Dat dit jou matig stoort is heel normaal alleen is de dynamiek binnen jullie vriendschap zo. Nogmaals, zij neemt en jij geeft.
Misschien helpt het om te praten maar ik ben bang dat het moeilijk zal worden om beiden uit jullie rol te gaan en een balans te zoeken. Veel mensen zijn nou eenmaal van het nemen, pakken, uitzuigen, en o, jee, kijk mij nou eens interessant/zielig/hard werkend/hip/enz. zijn.
Het is heden ten dage een tendens.
Er zijn helaas veel mensen die, wanneer zij eens een keer iets terug doen, zich als een martelaar voor doen en zichzelf opofferingsgezind en heldhaftig vinden. Dat dit jou matig stoort is heel normaal alleen is de dynamiek binnen jullie vriendschap zo. Nogmaals, zij neemt en jij geeft.
Misschien helpt het om te praten maar ik ben bang dat het moeilijk zal worden om beiden uit jullie rol te gaan en een balans te zoeken. Veel mensen zijn nou eenmaal van het nemen, pakken, uitzuigen, en o, jee, kijk mij nou eens interessant/zielig/hard werkend/hip/enz. zijn.
Het is heden ten dage een tendens.
maandag 19 juli 2021 om 09:10
maandag 19 juli 2021 om 09:29
maandag 19 juli 2021 om 09:42
Vertel wat jou dwars zit. Neem ruimte in. Ik herken het wel. In vriendschappen ben ik ook de luisteraar. Krijg ik heus wel even de vraag; en hoe gaat het nou met jou Es?
Geef ik kort antwoord en even later gaat het alweer over hun.
Alsof mijn dingen minder belangrijk zijn. Maar dat vind je vooral zélf.
Dus, neem die ruimte. Sommige vriendschappen zullen dan over gaan, degenen die jou alleen als klankbord gebruiken.
Geef ik kort antwoord en even later gaat het alweer over hun.
Alsof mijn dingen minder belangrijk zijn. Maar dat vind je vooral zélf.
Dus, neem die ruimte. Sommige vriendschappen zullen dan over gaan, degenen die jou alleen als klankbord gebruiken.
maandag 19 juli 2021 om 10:49
Hier ben ik het niet mee eens. In het voorbeeld is de situatie van vriendin gewoon acuut/nieuw. En heftig. Want wat er ook met TO gebeurd is in het verleden, voor je demente moeder zorgen ís gewoon heftig en zwaar. Dat heeft niks te maken met jezelf heldhaftig vinden, maar met je nu in een bepaalde situatie bevinden.Avalon2 schreef: ↑19-07-2021 09:06
Er zijn helaas veel mensen die, wanneer zij eens een keer iets terug doen, zich als een martelaar voor doen en zichzelf opofferingsgezind en heldhaftig vinden.
Misschien helpt het om te praten maar ik ben bang dat het moeilijk zal worden om beiden uit jullie rol te gaan en een balans te zoeken. Veel mensen zijn nou eenmaal van het nemen, pakken, uitzuigen, en o, jee, kijk mij nou eens interessant/zielig/hard werkend/hip/enz. zijn.
Het is heden ten dage een tendens.
Als iemand kanker krijgt en aan de chemo zit, is dat heftig. Dan kun je dat ook niet afdoen met ‘ja maar ik heb al 2x kanker gehad, dus nu zou je juist begrip voor mij moeten hebben in plaats van jezelf nu zielig te vinden’.
En dat eeuwige gezeur over ‘tegenwoordig’. Alsof vroegah alle vriendschappen volledig gelijk waren, er geen huisvrouwen thuis zaten te verpieteren omdat de buurvrouwen niet in hem geïnteresseerd waren.
maandag 19 juli 2021 om 12:34
Sommige mensen zijn gewoon niet zo meelevend en vooral met zichzelf bezig. Misschien is ze allang weer vergeten wat jij hebt meegemaakt of ziet zij de link tussen haar situatie en de jouwe helemaal niet zo.
Ik heb een vriendin die nooit vraagt hoe het met anderen gaat. Iemand wees me daar eens op en toen ging het me opvallen. Dat betekent niet dat het een slecht mens is ofzo.
Dus: praat erover met haar. Vertel wat het met je doet. Als ze er vervolgens niets mee kan/wil doen kun je je afvragen of je nog genoeg uit deze vriendschap haalt.
Ik heb een vriendin die nooit vraagt hoe het met anderen gaat. Iemand wees me daar eens op en toen ging het me opvallen. Dat betekent niet dat het een slecht mens is ofzo.
Dus: praat erover met haar. Vertel wat het met je doet. Als ze er vervolgens niets mee kan/wil doen kun je je afvragen of je nog genoeg uit deze vriendschap haalt.
maandag 19 juli 2021 om 22:42
Hai !Noia schreef: ↑19-07-2021 08:12Wat lastig. Ik denk dat er meerdere dingen spelen.
Heb jij ook mensen in je omgeving door wie jij je wel gezien voelt en wat is het verschil met deze vriendschap?
Hoe was de vriendschap voordat je vriendin een demente ouder kreeg?
Haal je ook genoegen uit de vriendschap en wat is/was wel leuk? Weegt dat zwaarder dan de niet leuke dingen?
Steek jij er meer energie in dan dat je er voor terug krijgt?
Jazeker heb ik dat bij anderen veel minder, of helemaal niet. Omdat we dan op een ‘gewone’ manier praten. Met ‘gewoon’ bedoel ik dat niemand dingen overdreven aanzet, of ... hoe moet ik dit zeggen. Laat ik zo zeggen, dat ook leuke dingen kunnen bij haar nogal opgeblazen worden, eigenlijk heb ik daar nooit echt een punt van gemaakt, want als zij daar blij mee is ben ik ook blij, andere vrienden van haar hebben haar hier wel eens op gewezen en blijkbaar deed het me toen vrij weinig. Maar, ook als ze dus ‘fictief’ een gebroken been zou hebben, dan wordt dat op een podium gehesen alsof het hele ‘dorp’ op de hoogte gesteld moet worden.
Om even fictief te blijven: als ik dus al een langere tijd een ‘chronisch gebroken been’ heb, en daar (al zeg ik het zelf ‘gewoon’ mee ben omgegaan—ik bedoel op een normale manier de aandacht ervoor krijgen) dan begint het gedrag an haar ineens wel te schuren, dat het bijna voelt alsof je gedwongen in de schaduw gezet wordt.
Ik ben zelf al zeg ik het zelf, niet jaloers aangelegd, alleen trek ik het slecht als er aandachttrekkers zijn die onbeschaamd in het middelpunt staan.
Of ben ik nou wel jaloers...?
maandag 19 juli 2021 om 22:51
Ik vind het verschrikkelijk moeilijk om echt te zeggen wat me dwarszit, want ... je kwetst iemand dan toch behoorlijk...
Toch, de moed bijelkaar en heb ik wel degelijk heb gezegd dat ik me niet gezien voelde..toen het met mij niet goed ging een lange tijd. Zij herkende dat ook van zichzelf...deels ook zei ze, dat ze ‘bepaalde energie niet wilde maar mij als vriendin gewoon’... terwijl op dat moment zat ik er he-le-maal doorheen, en kón ik niet anders dan de moment dat ik in paniek was over wat er allemaal bij mij gebeurde met haar delen. Dan bedoel ik tijdens een koffie afspraak het hebben over de issues waar ik mee moest dealen, maar natuurlijk voel ik ook wel aan dat je het dar niet de hele tijd over gaat hebben..
Lang verhaal kort:
Ik had gewoon gehoopt dat iemand anders net zo verwelkomend is als dat ik zelf probeer te zijn voor anderen... dat als je je grenzen aangeeft dat je alsnog het gevoel kan over dragen dat je er bént voor de ander, ipv overdreven afbakenen (tijdslimieten stellen enzo, of gewoon liegen dat je ‘ineens wegmoeg’ aan de telefoon’)
maandag 19 juli 2021 om 22:54
Esri38 schreef: ↑19-07-2021 09:42Vertel wat jou dwars zit. Neem ruimte in. Ik herken het wel. In vriendschappen ben ik ook de luisteraar. Krijg ik heus wel even de vraag; en hoe gaat het nou met jou Es?
Geef ik kort antwoord en even later gaat het alweer over hun.
Alsof mijn dingen minder belangrijk zijn. Maar dat vind je vooral zélf.
Dus, neem die ruimte. Sommige vriendschappen zullen dan over gaan, degenen die jou alleen als klankbord gebruiken.
Hai!
Ja dat herken ik, alleen die ruimte pakken probeer ik steeds vaker te doen , alleen merk ik dat er dan eigenlijk niet écht geluisterd, gevoeld en of doorgevraagd wordt.. het voelt daarna eerder alsof ik ‘ook effe m’n zegje heb kunnen doen of heb moeten doen van mezelf’ maar ik geef je gelijk dat gevoelens ook iets van jezelf zijn, van binnen. En misschien trek ik mensen aan die dat gevoel bevestigen.
maandag 19 juli 2021 om 22:57
Daar heb je ook een goed punt, alleen, wanneer je op een latere leeftijd komt en je meer heftige dingen gaat meemaken dán word je vriendschap op de proef gesteld. Vriendschap houd voor mij in, dat je elkaar vertrouwd en op elkaar aankunt. Dat het geven en nemen is, dat het ook vaak relativeren is, maar op het punt dat je te vaak een vervelend gevoel in je buik krijgt wanneer je in een hele rottige tijd zit, gaat het knagen...
maandag 19 juli 2021 om 23:00
Je kunt je misschien beter afvragen waarom je perse altijd maar iedereen wil helpen? Wat haal jij daar uit? Is het soms om aandacht te krijgen, misschien was dat ook wel de enige momenten dat jij aandacht van je moeder kreeg? De ouders van je vriendin zetten haar altijd op een podium, misschien is jouw vriendin bang dat ze geen aandacht krijgt als ze niet op dat podium klimt?
M.a.w, misschien zijn jullie beide bang om alleen te zijn en om over het hooft te worden gezien, jullie lossen het beide alleen anders op maar dat kan evengoed irritant zijn. Vriendschappen zijn niet anders dan relaties, je zet je er overheen, ze is immers nooit anders geweest of het overheerst jullie vriendschap en je stopt er mee.
Ik denk niet dat je jaloers bent maar vooral boos, boos omdat jij liever zoals je vriendin zou zijn? Zij vraagt gewoon om de aandacht en wacht er niet op.
M.a.w, misschien zijn jullie beide bang om alleen te zijn en om over het hooft te worden gezien, jullie lossen het beide alleen anders op maar dat kan evengoed irritant zijn. Vriendschappen zijn niet anders dan relaties, je zet je er overheen, ze is immers nooit anders geweest of het overheerst jullie vriendschap en je stopt er mee.
Ik denk niet dat je jaloers bent maar vooral boos, boos omdat jij liever zoals je vriendin zou zijn? Zij vraagt gewoon om de aandacht en wacht er niet op.
maandag 19 juli 2021 om 23:06
Hai!PlayingTheAngel schreef: ↑19-07-2021 08:36- Jou situatie ligt feitelijk gezien in het verleden. Zeker voor een ander. Natuurlijk draag je dat al lang met je mee, maar dat is niet zichtbaar, en het is ook niet heel raar dat mensen verwachten dat je het na zoveel jaar wel een plekje gegeven hebt.
- Onderzoek je eigen gevoelens. Ik lees ook een stukje jaloezie, vanwege de erkenning die je vriendin krijgt, maar jij nooit gekregen hebt. Begrijpelijk, maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
Deze situatie zit voor jou op een gevoelige plek, logisch. Er is alleen rationeel gezien geen reden waarom zij niet over haar situatie zou mogen klagen en waarom ze geen medeleven verdient, toch?
Ik heb zelf een heftig pestverleden, waarin mijn ouders en leraren niet hebben ingegrepen. Het zou toch raar zijn als ik nu moeite zou hebben met iemand die gepest wordt en die steun wél krijgt, toch?
Je schrijft herkenbare dingen, ben ook met veel eens.
Het laatste wat je beschrijft is net niet helemaal wat ik bedoel. Ik vind ook dat ook al had ik de steun niet , als iemand anders gepest wordt en de steun wél krijgt zou ik ook alleen maar blij zijn voor diegene (en hoogstens verdriet voelen voor mezelf dat ik het niet kreeg ,maar dat niet afreageren op die ander)
Wat de situatie is die ik bedoel is , in jouw verhaal makend:
Jij bent gepest, en kreeg nul steun. Vervolgens komt er een persoon in je leven, die alles nogal aandikt (lees: meerdere personen bevestigen dit) nogal de spotlight op zich zet, en vervolgens alle ogen haar kant op weet te richten en dan tegen jóu gaat oreren hoe héftig het is wat ze meemaakt qua pesten. terwijl je dus weet dat er een deel acteerwerk achter zit en jij, die bescheiden als je bent een beetje op de achtergrond het weleens met haar heeft gedeeld, dát pikt ze nauwelijks op..
Het voelt als ‘die ene vriendin die op jouw bruiloft zo nodig weer de aandacht moet opeisen’ ...dat je denkt... ‘snap je nou niet dat je ook eens een keer die ánder zijn plek mag geven?’
Ik merk dat ik het moeilijker vind dan ik dacht om het goed te beschrijven wat ik nou eigenlijk voel.
dinsdag 20 juli 2021 om 00:55
Ik denk dat jij je achtergesteld voelt.
Je zoekt mensen op die schijnbaar allemaal ‘needy’ zijn op een bepaalde manier. Dat levert jou iets op ergens (misschien voelt dat veilig? Dat je weet wat jouw ‘rol’ is?) en je hoopt op meer (erkenning?)
Je beschrijft jezelf als bescheiden maar ik krijg meer het idee dat je je op de achtergrond zit te verbijten. Ik bedoel, hoe weet je dat meerdere mensen het theater ‘bevestigen’? Dan heb je die mensen ergens een voorzetje gegeven lijkt mij. Ik kan mij niet indenken dat iemand tegenover mij zo zou praten over mijn beste vriendin want dan geef ik ze een veeg uit de pan.
Misschien ergens een mengeling van jaloezie/bewondering dat die vriendin het wel op zo’n manier weet te brengen dat anderen daar aandacht voor hebben? (Of ze kan mensen ‘gijzelen’ zodat ze sociaal wenselijk gedrag vertonen, zie je dat verschil tussen oprechte belangstelling/meeleven en de vaste ‘Gut meid wat zwaaaaar! Sterkte!’ kreten?)
Er zijn dramaqueens. Er zijn mensen die gewoon niet zo’n hoge draaglast hebben. Maar het is zo godsgruwelijk moeilijk en lastig om daar een meetlat langs te leggen. Als je dat al zou willen. Ik ga gewoon met een hele grote boog om mensen die heel erg op mijn zenuwen werken heen. Dat is dan geen vriendinnenmateriaal voor mij.
Je zoekt mensen op die schijnbaar allemaal ‘needy’ zijn op een bepaalde manier. Dat levert jou iets op ergens (misschien voelt dat veilig? Dat je weet wat jouw ‘rol’ is?) en je hoopt op meer (erkenning?)
Je beschrijft jezelf als bescheiden maar ik krijg meer het idee dat je je op de achtergrond zit te verbijten. Ik bedoel, hoe weet je dat meerdere mensen het theater ‘bevestigen’? Dan heb je die mensen ergens een voorzetje gegeven lijkt mij. Ik kan mij niet indenken dat iemand tegenover mij zo zou praten over mijn beste vriendin want dan geef ik ze een veeg uit de pan.
Misschien ergens een mengeling van jaloezie/bewondering dat die vriendin het wel op zo’n manier weet te brengen dat anderen daar aandacht voor hebben? (Of ze kan mensen ‘gijzelen’ zodat ze sociaal wenselijk gedrag vertonen, zie je dat verschil tussen oprechte belangstelling/meeleven en de vaste ‘Gut meid wat zwaaaaar! Sterkte!’ kreten?)
Er zijn dramaqueens. Er zijn mensen die gewoon niet zo’n hoge draaglast hebben. Maar het is zo godsgruwelijk moeilijk en lastig om daar een meetlat langs te leggen. Als je dat al zou willen. Ik ga gewoon met een hele grote boog om mensen die heel erg op mijn zenuwen werken heen. Dat is dan geen vriendinnenmateriaal voor mij.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 20 juli 2021 om 06:45
We ergeren ons vaak het meest aan de eigenschap van de ander die wij zelf ook in meer of minder mate hebben. Sommige mensen voelen zich vaak pas echt belangrijk wanneer zij voor een andere zorgen. Dat is de kern van hun bestaan, de zin van het leven: zorgen voor de ander en daarvoor/daardoor gezien worden door anderen.
In feite verschillen jullie niet zoveel van elkaar, jullie hebben veel gemeen, behalve dat zij veel beter is in aandacht vragen voor wat zij allemaal voor de ander over heeft dan jij. Ik heb de indruk dat je haar wil veranderen en ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Het is hetzelfde als het zorgen voor de ander: het echte probleem los je niet op. Je ontneemt de ander de kans om zijn eigen probleem op te lossen.
Nu praat je je vriendin het probleem aan dat zij te veel aandacht vraagt en moet dit probleem opgelost worden.
Ik zou je aanraden om wat dichter bij jezelf te blijven. Jij bepaalt wat je wel en niet accepteert in een vriendschap en wat je doet met het gedrag van de ander. Het onderwerp veranderen of zeggen: zullen we het ergens anders over hebben, zullen we wat afleiding zoeken en ...gaan doen. Of wat minder vaak afspreken wanneer je je blijft ergeren.
Ik vermoed dat jouw vrienden ook jarenlang hebben moeten aanhoren hoe zwaar het leven wel niet is, omdat je zorg hebt voor die en dat en zus en zo.
Nogmaals je ergert je aan de eigenschap van haar die zelf ook hebt. Alles waar je energie in steekt wordt groter. Wanneer jij steeds energie steekt in het probleem van de ander of in het onaangename gedrag van de ander: dan wordt dat groter.
In feite verschillen jullie niet zoveel van elkaar, jullie hebben veel gemeen, behalve dat zij veel beter is in aandacht vragen voor wat zij allemaal voor de ander over heeft dan jij. Ik heb de indruk dat je haar wil veranderen en ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Het is hetzelfde als het zorgen voor de ander: het echte probleem los je niet op. Je ontneemt de ander de kans om zijn eigen probleem op te lossen.
Nu praat je je vriendin het probleem aan dat zij te veel aandacht vraagt en moet dit probleem opgelost worden.
Ik zou je aanraden om wat dichter bij jezelf te blijven. Jij bepaalt wat je wel en niet accepteert in een vriendschap en wat je doet met het gedrag van de ander. Het onderwerp veranderen of zeggen: zullen we het ergens anders over hebben, zullen we wat afleiding zoeken en ...gaan doen. Of wat minder vaak afspreken wanneer je je blijft ergeren.
Ik vermoed dat jouw vrienden ook jarenlang hebben moeten aanhoren hoe zwaar het leven wel niet is, omdat je zorg hebt voor die en dat en zus en zo.
Nogmaals je ergert je aan de eigenschap van haar die zelf ook hebt. Alles waar je energie in steekt wordt groter. Wanneer jij steeds energie steekt in het probleem van de ander of in het onaangename gedrag van de ander: dan wordt dat groter.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 20 juli 2021 om 06:52
Dit gaat nooit gebeuren. Zij meermaals aangesproken en die vrouw is gewoon zo gebakken. Het is haar karakter en de ander kan vinden dat die dame van alles moet en niet moet...helaas gaat het gewoon niet gebeuren. Het is pathologisch om steeds maar bezig te zijn met het veranderen van de ander, terwijl je alleen invloed hebt op je eigen gedrag.
Je gaat niet meer gezien voelen wanneer je deze vriendin onder de duim zou krijgen.
Zij heeft vast ook goede kanten zoals spontaniteit, leven in de brouwerij...etc, het rafelrandje hoort daarbij. Jouw karakter is ook niet perfect.
Heb je in therapie niets geleerd over invloedsferen? Over waar je wel en niet invloed op hebt?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 20 juli 2021 om 10:06
Nee, ik vind je niet jaloers.Vespa105 schreef: ↑19-07-2021 22:42Hai !
Jazeker heb ik dat bij anderen veel minder, of helemaal niet. Omdat we dan op een ‘gewone’ manier praten. Met ‘gewoon’ bedoel ik dat niemand dingen overdreven aanzet, of ... hoe moet ik dit zeggen. Laat ik zo zeggen, dat ook leuke dingen kunnen bij haar nogal opgeblazen worden, eigenlijk heb ik daar nooit echt een punt van gemaakt, want als zij daar blij mee is ben ik ook blij, andere vrienden van haar hebben haar hier wel eens op gewezen en blijkbaar deed het me toen vrij weinig. Maar, ook als ze dus ‘fictief’ een gebroken been zou hebben, dan wordt dat op een podium gehesen alsof het hele ‘dorp’ op de hoogte gesteld moet worden.
Om even fictief te blijven: als ik dus al een langere tijd een ‘chronisch gebroken been’ heb, en daar (al zeg ik het zelf ‘gewoon’ mee ben omgegaan—ik bedoel op een normale manier de aandacht ervoor krijgen) dan begint het gedrag an haar ineens wel te schuren, dat het bijna voelt alsof je gedwongen in de schaduw gezet wordt.
Ik ben zelf al zeg ik het zelf, niet jaloers aangelegd, alleen trek ik het slecht als er aandachttrekkers zijn die onbeschaamd in het middelpunt staan.
Of ben ik nou wel jaloers...?
Denk dat jullie daarin essentieel anders zijn, en dat kan botsen. Beetje vergelijkbaar met iemand die heel gierig is, en de ander bijvoorbeeld heel gul.
Ik snap wel heel goed wat je bedoeld denk ik. Zelf ben ik ook wat terughoudend en bescheiden i.p.v. dat ik het “etaleer”.
Het etaleren zou ik nog wel naast me neer kunnen leggen, maar als jouw problemen door deze persoon worden gebagatelliseerd of dat daar geen ruimte voor is, dan zou ik een beetje afstand nemen, want dan vind ik haar vooral een energiezuiger.
zondag 8 augustus 2021 om 14:00
Herkenbaar.
In het afgelopen jaar heb ik helaas ontdekt dat ik bij meerdere mensen meer een hulpverlener-rol op me nam waar zij dankbaar gebruik van maakten. Toen ik tegen een depressie aan zat kreeg ik van niemand steun. Ik kreeg te horen dat ik niet zo negatief moest zijn, dan wordt het leven een stuk makkelijker. Juist van de persoon die altijd al haar sores elke week op me stortte en haar problemen met iedereen deelde, altijd was er wat en leefde ik mee. Tot ik niet meer kon.
Ik kon niet meer meeleven en dat voelde ze aan. Voor haar een rede om afstand te nemen. Later nam ze contact met me op, maar ik merkte dat ze de hulpverlener rol weer verwachtte. Toen heb ik zelf afstand genomen.
Ook van een andere vriendin die altijd enkel over haarzelf kon vertellen.
Ook besefte ik dat een vriendin een betere klik kreeg met iemand anders omdat zij ook kort geleden gescheiden was. Op zich logisch, maar voorheen konden we beide over en weer via WhatsApp onze hart luchten en dat is nu niet meer zo. Het is veranderd. Ik begrijp heel goed dat het zo kan lopen, dat de ander ook haar best doet, maar het voelt nu wel een soort van eenzaam.
Ik ben sowieso altijd al op de achtergrond geweest. Besefte laatst ook dat ik voor schoonzussen en vriendinnen bij babyshowers ben geweest en helpen organiseren, maar nooit heeft iemand de moeite genomen er 1 voor mij te organiseren. Typerend eigenlijk. Net of ik er niet toe doe, maar ik weet dat dat mijn negatieve gedachten zijn die al helemaal niet helpend zijn(!)
Mijn wereldje is al kleiner geworden.
Ik zag net op fb dat een familielid gisteravond een feestje heeft gegeven. Wij weten van niks. Gevoel van niet in beeld zijn. Terwijl we hem steunden in een hele moeilijke tijd.
Toen ik thuis zat met corona zat ik echt niet goed in mijn vel. Toen ik ziek op bed lag en zowat niks kon duurden de dagen lang en had ik juist behoefte aan berichtjes. Het bleef doodstil om me heen..... Zo confronterend.
Ik heb bij 2 mensen ontdekt waarom: de 1 dacht ach je bent toch zo sterk dus dat red je wel. De ander zei dat ze genoeg aan haar eigen sores had.
Goed dat de ander grenzen trekt, maar jeetje ook dit kwam hard aan.
Het gaf mij het gevoel dat ik het altijd alleen moet doen, niet mag klagen en vooral doorgaan. Ik mag in beeld komen voor een luisterend oor en dan weer vertrekken. Bij leuke dingen ben ik niet in beeld. Beetje jammer....
Ook woon ik afgelegen en daardoor komen niet snel mensen bij mij thuis.
Ben ik altijd degene die hun kant op moet komen (omdat ik een eigen auto heb) en zij komen nooit via ov of als ze wel auto hebben mijn kant op (al voorgesteld).
Ik neem al meer afstand van mensen om grenzen te trekken, om energie te sparen en mezelf serieus te nemen, maar daarmee wordt de eenzaamheid groter. Ik werk in de zorg en mijn functie is voornamelijk luisteren naar cliënten. Ik mis de connectie nu met iemand die waar nodig ook naar mij wil luisteren. Mij kan steunen als het even niet meevalt in het leven. Geven en nemen vooral en niet enkel nemen.
Soms denk ik hup ga actief nieuwe vrienden maken, maar ik ben bang dat het me weer teveel energie gaat kosten. Weer verkeerde verwachtingen heb en weer teleurgesteld. Blijf dan eerder in veilige cocon lijkt wel. Maar daar schiet ik ook niks mee op.
Ik probeer vooral mezelf serieus te nemen, grenzen blijven stellen en kijken naar wat wel goed gaat. Al is dat soms moeilijk.
Sorry voor heel verhaal, het trigger de mij om mijn ervaring te uiten
Sterkte in een goede balans vinden.
In het afgelopen jaar heb ik helaas ontdekt dat ik bij meerdere mensen meer een hulpverlener-rol op me nam waar zij dankbaar gebruik van maakten. Toen ik tegen een depressie aan zat kreeg ik van niemand steun. Ik kreeg te horen dat ik niet zo negatief moest zijn, dan wordt het leven een stuk makkelijker. Juist van de persoon die altijd al haar sores elke week op me stortte en haar problemen met iedereen deelde, altijd was er wat en leefde ik mee. Tot ik niet meer kon.
Ik kon niet meer meeleven en dat voelde ze aan. Voor haar een rede om afstand te nemen. Later nam ze contact met me op, maar ik merkte dat ze de hulpverlener rol weer verwachtte. Toen heb ik zelf afstand genomen.
Ook van een andere vriendin die altijd enkel over haarzelf kon vertellen.
Ook besefte ik dat een vriendin een betere klik kreeg met iemand anders omdat zij ook kort geleden gescheiden was. Op zich logisch, maar voorheen konden we beide over en weer via WhatsApp onze hart luchten en dat is nu niet meer zo. Het is veranderd. Ik begrijp heel goed dat het zo kan lopen, dat de ander ook haar best doet, maar het voelt nu wel een soort van eenzaam.
Ik ben sowieso altijd al op de achtergrond geweest. Besefte laatst ook dat ik voor schoonzussen en vriendinnen bij babyshowers ben geweest en helpen organiseren, maar nooit heeft iemand de moeite genomen er 1 voor mij te organiseren. Typerend eigenlijk. Net of ik er niet toe doe, maar ik weet dat dat mijn negatieve gedachten zijn die al helemaal niet helpend zijn(!)
Mijn wereldje is al kleiner geworden.
Ik zag net op fb dat een familielid gisteravond een feestje heeft gegeven. Wij weten van niks. Gevoel van niet in beeld zijn. Terwijl we hem steunden in een hele moeilijke tijd.
Toen ik thuis zat met corona zat ik echt niet goed in mijn vel. Toen ik ziek op bed lag en zowat niks kon duurden de dagen lang en had ik juist behoefte aan berichtjes. Het bleef doodstil om me heen..... Zo confronterend.
Ik heb bij 2 mensen ontdekt waarom: de 1 dacht ach je bent toch zo sterk dus dat red je wel. De ander zei dat ze genoeg aan haar eigen sores had.
Goed dat de ander grenzen trekt, maar jeetje ook dit kwam hard aan.
Het gaf mij het gevoel dat ik het altijd alleen moet doen, niet mag klagen en vooral doorgaan. Ik mag in beeld komen voor een luisterend oor en dan weer vertrekken. Bij leuke dingen ben ik niet in beeld. Beetje jammer....
Ook woon ik afgelegen en daardoor komen niet snel mensen bij mij thuis.
Ben ik altijd degene die hun kant op moet komen (omdat ik een eigen auto heb) en zij komen nooit via ov of als ze wel auto hebben mijn kant op (al voorgesteld).
Ik neem al meer afstand van mensen om grenzen te trekken, om energie te sparen en mezelf serieus te nemen, maar daarmee wordt de eenzaamheid groter. Ik werk in de zorg en mijn functie is voornamelijk luisteren naar cliënten. Ik mis de connectie nu met iemand die waar nodig ook naar mij wil luisteren. Mij kan steunen als het even niet meevalt in het leven. Geven en nemen vooral en niet enkel nemen.
Soms denk ik hup ga actief nieuwe vrienden maken, maar ik ben bang dat het me weer teveel energie gaat kosten. Weer verkeerde verwachtingen heb en weer teleurgesteld. Blijf dan eerder in veilige cocon lijkt wel. Maar daar schiet ik ook niks mee op.
Ik probeer vooral mezelf serieus te nemen, grenzen blijven stellen en kijken naar wat wel goed gaat. Al is dat soms moeilijk.
Sorry voor heel verhaal, het trigger de mij om mijn ervaring te uiten
Sterkte in een goede balans vinden.
zondag 8 augustus 2021 om 22:07
Nee joh, helemaal geen sorry! Juist heel goed dat je je verhaal deelt en je gevoel. Ook jouw verhaal vind ik herkenbaar en ook hoe je ermee omgaat: toch bewuster worden van je eigen gedrag (de pleaser) en ook grenzen blijven stellen. Maar leuk is anders inderdaad, ik voel je verdriet door je berichtje heen.... het blijft heel naar voelen, als je denkt de juiste modus gevonden te hebben met vrienden van geven en nemen, en dat dan tóch blijkt dat het anders gaat...in jouw emotioneel nadeel.minameut schreef: ↑08-08-2021 14:00Herkenbaar.
In het afgelopen jaar heb ik helaas ontdekt dat ik bij meerdere mensen meer een hulpverlener-rol op me nam waar zij dankbaar gebruik van maakten. Toen ik tegen een depressie aan zat kreeg ik van niemand steun. Ik kreeg te horen dat ik niet zo negatief moest zijn, dan wordt het leven een stuk makkelijker. Juist van de persoon die altijd al haar sores elke week op me stortte en haar problemen met iedereen deelde, altijd was er wat en leefde ik mee. Tot ik niet meer kon.
Ik kon niet meer meeleven en dat voelde ze aan. Voor haar een rede om afstand te nemen. Later nam ze contact met me op, maar ik merkte dat ze de hulpverlener rol weer verwachtte. Toen heb ik zelf afstand genomen.
Ook van een andere vriendin die altijd enkel over haarzelf kon vertellen.
Ook besefte ik dat een vriendin een betere klik kreeg met iemand anders omdat zij ook kort geleden gescheiden was. Op zich logisch, maar voorheen konden we beide over en weer via WhatsApp onze hart luchten en dat is nu niet meer zo. Het is veranderd. Ik begrijp heel goed dat het zo kan lopen, dat de ander ook haar best doet, maar het voelt nu wel een soort van eenzaam.
Ik ben sowieso altijd al op de achtergrond geweest. Besefte laatst ook dat ik voor schoonzussen en vriendinnen bij babyshowers ben geweest en helpen organiseren, maar nooit heeft iemand de moeite genomen er 1 voor mij te organiseren. Typerend eigenlijk. Net of ik er niet toe doe, maar ik weet dat dat mijn negatieve gedachten zijn die al helemaal niet helpend zijn(!)
Mijn wereldje is al kleiner geworden.
Ik zag net op fb dat een familielid gisteravond een feestje heeft gegeven. Wij weten van niks. Gevoel van niet in beeld zijn. Terwijl we hem steunden in een hele moeilijke tijd.
Toen ik thuis zat met corona zat ik echt niet goed in mijn vel. Toen ik ziek op bed lag en zowat niks kon duurden de dagen lang en had ik juist behoefte aan berichtjes. Het bleef doodstil om me heen..... Zo confronterend.
Ik heb bij 2 mensen ontdekt waarom: de 1 dacht ach je bent toch zo sterk dus dat red je wel. De ander zei dat ze genoeg aan haar eigen sores had.
Goed dat de ander grenzen trekt, maar jeetje ook dit kwam hard aan.
Het gaf mij het gevoel dat ik het altijd alleen moet doen, niet mag klagen en vooral doorgaan. Ik mag in beeld komen voor een luisterend oor en dan weer vertrekken. Bij leuke dingen ben ik niet in beeld. Beetje jammer....
Ook woon ik afgelegen en daardoor komen niet snel mensen bij mij thuis.
Ben ik altijd degene die hun kant op moet komen (omdat ik een eigen auto heb) en zij komen nooit via ov of als ze wel auto hebben mijn kant op (al voorgesteld).
Ik neem al meer afstand van mensen om grenzen te trekken, om energie te sparen en mezelf serieus te nemen, maar daarmee wordt de eenzaamheid groter. Ik werk in de zorg en mijn functie is voornamelijk luisteren naar cliënten. Ik mis de connectie nu met iemand die waar nodig ook naar mij wil luisteren. Mij kan steunen als het even niet meevalt in het leven. Geven en nemen vooral en niet enkel nemen.
Soms denk ik hup ga actief nieuwe vrienden maken, maar ik ben bang dat het me weer teveel energie gaat kosten. Weer verkeerde verwachtingen heb en weer teleurgesteld. Blijf dan eerder in veilige cocon lijkt wel. Maar daar schiet ik ook niks mee op.
Ik probeer vooral mezelf serieus te nemen, grenzen blijven stellen en kijken naar wat wel goed gaat. Al is dat soms moeilijk.
Sorry voor heel verhaal, het trigger de mij om mijn ervaring te uiten
Sterkte in een goede balans vinden.
Wat mij nu vooral helpt, is gaan leren om mezelf op nummer 1 te zetten qua emotionele aandacht en behoefte. Betekent niet dat ik niet meer attent wil zijn naar anderen ofzo, maar wel dat ik bewuster mezelf afvraag waarom ik iets doe voor de ander.
Het durven uitspreken van teleurstelling , zonder dat je de ander ermee buitensporig kwetst natuurlijk, vind ik steeds belangrijker. Ik wil mezelf die stem weer geven. Je mág!
hou je taai! Je zit in een bewustwordings-proces wat al heel goed is!
