Psyche
alle pijlers
Nooit echt gezien voelen... of?
zondag 18 juli 2021 om 21:48
Besten,
Ik ben hier nieuw, waarvoor dank alvast voor de reacties
Ik worstel de laatste tijd met hetzelfde terugkerende verschijnsel:
Het vaak zorgdragen voor anderen, hun verdriet of moeilijkheden mezelf erg aantrekken en daar iets aan willen doen. Dit ken ik al erg lang van mezelf en heeft zijn sporen in m’n jeugd. Genoeg erover in therapie geweest en zie mijn eigen patronen en probeer mijn eigen gedrag aan te passen (vaker nee zeggen, leren dat bepaalde dingen niet mijn verantwoording zijn etc) dit gaat steeds beter de laatste tijd. Toch is er iets wat mijn innerlijke boosheid doet aanwakkeren:
Misschien heb ik me onbewust omringd met mensen die wél hun plekje op het ‘podium’ makkelijk vinden, en de dito aandacht krijgen. De ene vriend of vriendin wat meer dan de ander, en ik beschouw het zeker niet als negatief aangezien je er best nog van kan leren, maar toch is er 1 persoon in m’n leven die ik al lang ken, maar waarbij het voelt alsof de verhoudingen scheef zijn gegroeid. We hebben hier laatst ook uitvoerig met elkaar over gebeld. Echter wil ik graag met jullie forum delen wat mij in de kern dwarszit.
Even een fictief voorbeeld om het te vergemakkelijken; ik ken uit m’n jeugd vaak gevoelens van boosheid en verdriet, leegte etc omdat ik als kind veel verantwoording heb moeten nemen voor mijn ouders vooral mn moeder. Ik weet niet anders , zelfs nu nog, dat ik vaak eerst aan anderen denk en dan aan mezelf, oftewel het patroon van vroeger; eerst mn moeder en dan ik.
Stel dat nu bijvoorbeeld deze vriendin (die in vele facetten alle aandacht op zich weet te krijgen, ook in overdreven vorm wat bij anderen ook irriteert/opvalt) helemaal uit de doeken zou doen dat ze sinds kort op haar late volwassen leeftijd moet zorgen voor haar demente moeder en dat ze dan heel erg dweept met zichzelf, alles draait om haar, alle luisterende oren naar haar gericht, terwijl ze niks niets laat merken van de kennis die ze heeft dat ík dit al mijn hele leven ken! Dus, natuurlijk sta ik klaar voor wie dan ook, maar het wringt bij haar elke keer zó erg, wanneer ze zo weinig blijk geeft van kennis en medeleven naar de ander, alsof de ander altijd ‘minder erg is’. Ze is iemand die als kind al op een podium werd gezet door haar ouders.
Desalniettemin, elke keer in de vriendschap gaat het even leuk en dan is er weer iets...
Word ik weer herinnerd aan m’n twijfels over dit alles.. een soort buikgevoel.
Ik krijg bij haar vaak het gevoel dat er kruimels worden gegooid die ik dan ‘hongerig’ dankbaar mag opeten.. en vervolgens is het weer stil...
Vaak denk ik dat ik alles te overdreven zie, en dat het vooral aan mezelf ligt. Dat laatste is ook denk ik deels waar: ik ben degene die zich niet gezien voelt, dus ik moet mijzelf gaan zien en me niet afhankelijk opstellen van anderen. Toch... stel je hebt je been chronisch gebroken... en die ene vriendin gaat heel dwepend aan de telefoon JOU vertellen hoe erg het is dat zij een gebroken been heeft en hoe héftig het allemaal niet is... zonder blijk te geven van HALLO, JE SPREEKT MET IEMAND DIE HET CHRONISCH HEEFT...
Dat bedoel ik met dat het dat stukje gevoel eer aanwakkert van ‘niet gezien voelen’.
De vraag is, hoe moet ik hiermee omgaan? Wat kan ik doen?
Ik ben namelijk erg bang om eens flink uit m’n slof te schieten en haar kwijt te raken..
Alvast dank voor het lezen en reageren!
Ik ben hier nieuw, waarvoor dank alvast voor de reacties
Ik worstel de laatste tijd met hetzelfde terugkerende verschijnsel:
Het vaak zorgdragen voor anderen, hun verdriet of moeilijkheden mezelf erg aantrekken en daar iets aan willen doen. Dit ken ik al erg lang van mezelf en heeft zijn sporen in m’n jeugd. Genoeg erover in therapie geweest en zie mijn eigen patronen en probeer mijn eigen gedrag aan te passen (vaker nee zeggen, leren dat bepaalde dingen niet mijn verantwoording zijn etc) dit gaat steeds beter de laatste tijd. Toch is er iets wat mijn innerlijke boosheid doet aanwakkeren:
Misschien heb ik me onbewust omringd met mensen die wél hun plekje op het ‘podium’ makkelijk vinden, en de dito aandacht krijgen. De ene vriend of vriendin wat meer dan de ander, en ik beschouw het zeker niet als negatief aangezien je er best nog van kan leren, maar toch is er 1 persoon in m’n leven die ik al lang ken, maar waarbij het voelt alsof de verhoudingen scheef zijn gegroeid. We hebben hier laatst ook uitvoerig met elkaar over gebeld. Echter wil ik graag met jullie forum delen wat mij in de kern dwarszit.
Even een fictief voorbeeld om het te vergemakkelijken; ik ken uit m’n jeugd vaak gevoelens van boosheid en verdriet, leegte etc omdat ik als kind veel verantwoording heb moeten nemen voor mijn ouders vooral mn moeder. Ik weet niet anders , zelfs nu nog, dat ik vaak eerst aan anderen denk en dan aan mezelf, oftewel het patroon van vroeger; eerst mn moeder en dan ik.
Stel dat nu bijvoorbeeld deze vriendin (die in vele facetten alle aandacht op zich weet te krijgen, ook in overdreven vorm wat bij anderen ook irriteert/opvalt) helemaal uit de doeken zou doen dat ze sinds kort op haar late volwassen leeftijd moet zorgen voor haar demente moeder en dat ze dan heel erg dweept met zichzelf, alles draait om haar, alle luisterende oren naar haar gericht, terwijl ze niks niets laat merken van de kennis die ze heeft dat ík dit al mijn hele leven ken! Dus, natuurlijk sta ik klaar voor wie dan ook, maar het wringt bij haar elke keer zó erg, wanneer ze zo weinig blijk geeft van kennis en medeleven naar de ander, alsof de ander altijd ‘minder erg is’. Ze is iemand die als kind al op een podium werd gezet door haar ouders.
Desalniettemin, elke keer in de vriendschap gaat het even leuk en dan is er weer iets...
Word ik weer herinnerd aan m’n twijfels over dit alles.. een soort buikgevoel.
Ik krijg bij haar vaak het gevoel dat er kruimels worden gegooid die ik dan ‘hongerig’ dankbaar mag opeten.. en vervolgens is het weer stil...
Vaak denk ik dat ik alles te overdreven zie, en dat het vooral aan mezelf ligt. Dat laatste is ook denk ik deels waar: ik ben degene die zich niet gezien voelt, dus ik moet mijzelf gaan zien en me niet afhankelijk opstellen van anderen. Toch... stel je hebt je been chronisch gebroken... en die ene vriendin gaat heel dwepend aan de telefoon JOU vertellen hoe erg het is dat zij een gebroken been heeft en hoe héftig het allemaal niet is... zonder blijk te geven van HALLO, JE SPREEKT MET IEMAND DIE HET CHRONISCH HEEFT...
Dat bedoel ik met dat het dat stukje gevoel eer aanwakkert van ‘niet gezien voelen’.
De vraag is, hoe moet ik hiermee omgaan? Wat kan ik doen?
Ik ben namelijk erg bang om eens flink uit m’n slof te schieten en haar kwijt te raken..
Alvast dank voor het lezen en reageren!
vrijdag 13 augustus 2021 om 12:56
Bedankt Vespa105, klinkt of jij al inmiddels een stuk bewuster bent geworden. Wijze woorden. Ik denk dat veel ook te maken heeft met gewenning. Mijn omgeving is gewend dat ik luister en mijn mening voor me hou, altijd aanpas en niet voorop sta. Dat ik nu soms wel mijn mening geef zijn ze niet gewend. Met negeren of rake woorden tot gevolg. Alsof ik geen mening mag hebben en/of geven....
De neiging is groot om alles weer te slikken, niks te zeggen, maar dat wilde ik juist niet meer. Lastig.... Vooral oud zeer wat omhoog komt en mij raakt.
Hoop dat jij inmiddels voor jezelf duidelijk hebt waar jouw grens ligt en tot hoever je wil gaan in een vriendschap. Zonder dat het ten koste gaat van jezelf.
De neiging is groot om alles weer te slikken, niks te zeggen, maar dat wilde ik juist niet meer. Lastig.... Vooral oud zeer wat omhoog komt en mij raakt.
Hoop dat jij inmiddels voor jezelf duidelijk hebt waar jouw grens ligt en tot hoever je wil gaan in een vriendschap. Zonder dat het ten koste gaat van jezelf.
vrijdag 13 augustus 2021 om 13:04
Het is al een tijd geleden dat Viva Amber dit gepost heeft, maar ik ben het woordelijk met haar eens. Het feit dat je hier totaal niet op reageert, suggereert dat ze een gevoelige snaar raakt.viva-amber schreef: ↑20-07-2021 06:45We ergeren ons vaak het meest aan de eigenschap van de ander die wij zelf ook in meer of minder mate hebben. Sommige mensen voelen zich vaak pas echt belangrijk wanneer zij voor een andere zorgen. Dat is de kern van hun bestaan, de zin van het leven: zorgen voor de ander en daarvoor/daardoor gezien worden door anderen.
In feite verschillen jullie niet zoveel van elkaar, jullie hebben veel gemeen, behalve dat zij veel beter is in aandacht vragen voor wat zij allemaal voor de ander over heeft dan jij. Ik heb de indruk dat je haar wil veranderen en ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Het is hetzelfde als het zorgen voor de ander: het echte probleem los je niet op. Je ontneemt de ander de kans om zijn eigen probleem op te lossen.
Nu praat je je vriendin het probleem aan dat zij te veel aandacht vraagt en moet dit probleem opgelost worden.
Ik zou je aanraden om wat dichter bij jezelf te blijven. Jij bepaalt wat je wel en niet accepteert in een vriendschap en wat je doet met het gedrag van de ander. Het onderwerp veranderen of zeggen: zullen we het ergens anders over hebben, zullen we wat afleiding zoeken en ...gaan doen. Of wat minder vaak afspreken wanneer je je blijft ergeren.
Ik vermoed dat jouw vrienden ook jarenlang hebben moeten aanhoren hoe zwaar het leven wel niet is, omdat je zorg hebt voor die en dat en zus en zo.
Nogmaals je ergert je aan de eigenschap van haar die zelf ook hebt. Alles waar je energie in steekt wordt groter. Wanneer jij steeds energie steekt in het probleem van de ander of in het onaangename gedrag van de ander: dan wordt dat groter.
Toch zit hierin de oplossing. Blijven prikken in je eigen oude wond en je beklagen over het feit dat jij niet zo mondig bent, levert wellicht erkenning op van anderen voor wie dit ook speelt, maat gaat je verder niet veel opleveren.
vrijdag 13 augustus 2021 om 17:52
Griebus67 schreef: ↑13-08-2021 13:04Het is al een tijd geleden dat Viva Amber dit gepost heeft, maar ik ben het woordelijk met haar eens. Het feit dat je hier totaal niet op reageert, suggereert dat ze een gevoelige snaar raakt.
Toch zit hierin de oplossing. Blijven prikken in je eigen oude wond en je beklagen over het feit dat jij niet zo mondig bent, levert wellicht erkenning op van anderen voor wie dit ook speelt, maat gaat je verder niet veel opleveren.
Hoi Griebus,
‘Hier totaal niet op reageert’ schrijf je, nee, niet bewust. Ik kan alleen niet op iedereen reageren, maar lees het wel. Ook dankbaar voor alle reacties.
Desalniettemin merk ik te lezen dat niet alles begrepen wordt, dat heeft mede te maken met dit medium ‘forum’ omdat je alles moet opschrijven wil je een echt compleet verhaal krijgen, maar dan wordt het 10 kantjes.. Dus ik neem de tips ter harte maar besef dat ik hier niet echt verder kom.
vrijdag 13 augustus 2021 om 21:01
Richten op het uitspreken van je teleurstelling is een negatieve route om je doel te bereiken. Ik denk dat het een stuk gezelliger is als je die situatie van teleurstelling actief vóór bent. En dat houdt m.i in dat je niet gaat wachten tot een ander je erkenning geeft, maar dat je die erkenning gewoon neemt. Of niet nodig hebt van de ander.
zaterdag 14 augustus 2021 om 22:42
Inderdaad, dat proces ben ik nu in gegaanmenta schreef: ↑13-08-2021 21:01Richten op het uitspreken van je teleurstelling is een negatieve route om je doel te bereiken. Ik denk dat het een stuk gezelliger is als je die situatie van teleurstelling actief vóór bent. En dat houdt m.i in dat je niet gaat wachten tot een ander je erkenning geeft, maar dat je die erkenning gewoon neemt. Of niet nodig hebt van de ander.
