Psyche
alle pijlers
Nooit kwaad zijn op een ander...alleen op jezelf.
dinsdag 9 juni 2009 om 23:15
Zijn er hier meer van die rare portretten die alles altijd op zichzelf betrekken?
Als ik word voorgelogen ben ik boos op mezelf dat ik het niet doorhad.
Als iemand misbruik van mij maakt ben ik boos op mezelf omdat ik mijn grenzen niet duidelijk stel.
Als iemand mij niet begrijpt ben ik boos op mezelf dat ik niet duidelijk genoeg ben.
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden maar alles ligt altijd aan mij...
Ik wil ook wel eens gewoon kwaad op een ander zijn, de schuld niet altijd bij mezelf neerleggen maar het lukt me niet.
Ik zie altijd wat ik zelf fout doe en wat een ander fout doet kan ik verklaren/begrijpen of zo draaien dat het tóch mijn schuld is....
Nu ben ik eigenlijk heel erg boos, heb ik ook alle reden toe maar nog leg ik het bij mezelf neer.
Nog denk ik: "Ja maar als...." en "Had ik maar...."
Ben ik nou zo raar?
Zijn er meer die dit hebben?
Hoe kom ik eraf?
Als ik word voorgelogen ben ik boos op mezelf dat ik het niet doorhad.
Als iemand misbruik van mij maakt ben ik boos op mezelf omdat ik mijn grenzen niet duidelijk stel.
Als iemand mij niet begrijpt ben ik boos op mezelf dat ik niet duidelijk genoeg ben.
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden maar alles ligt altijd aan mij...
Ik wil ook wel eens gewoon kwaad op een ander zijn, de schuld niet altijd bij mezelf neerleggen maar het lukt me niet.
Ik zie altijd wat ik zelf fout doe en wat een ander fout doet kan ik verklaren/begrijpen of zo draaien dat het tóch mijn schuld is....
Nu ben ik eigenlijk heel erg boos, heb ik ook alle reden toe maar nog leg ik het bij mezelf neer.
Nog denk ik: "Ja maar als...." en "Had ik maar...."
Ben ik nou zo raar?
Zijn er meer die dit hebben?
Hoe kom ik eraf?
woensdag 10 juni 2009 om 03:28
woensdag 10 juni 2009 om 07:14
Herkenbaar voor mij ook, helaas. Ik ben de laatste jaren mezelf echter wel steeds meer gaan respecteren... Vroeger had ik eigenlijk nooit aanvaringen, omdat ik me altijd schikte. Sinds een paar jaar heb ik ze wel, omdat ik mijn grenzen duidelijker aangeef.
Ik maak trouwens nog steeds weinig ruzie. Met mijn vriend hoeft dat gelukkig ook niet, omdat wij naar elkaar heel goed op een rustige manier verbaal onze grenzen aan kunnen geven en goed onze drijfveren aan elkaar uit kunnen leggen en begrijpen. (Eén van de vele redenen waarom ik zo ontzettend blij ben met hem... Heb dit in eerdere relaties nooit op deze manier getroffen).
Met anderen die over mijn grenzen walsen krijg ik tegenwoordig wel eens ruzie als ik ze daar op aanspreek. Dat maakt vaak behoorlijk indruk op me, maar meestal is het wel effectief, omdat het niet van me wordt verwacht.
Ik ben het met DNM eens dat de eigenschap om naar jezelf te kijken als er dingen mislopen niet persé verkeerd is. Verkeerd is wel als je jezelf allerlei negatieve eigenschappen toeschrijft of het volledig aan jezelf wijt. Dat laatste probeer ik tegenwoordig te vermijden (met wisselend succes). Sinds een paar jaar probeer ik 'mijn eigen aandeel zien' om te buigen naar 'wat had ik anders kunnen doen om het te voorkomen' en 'wat kan ik nu nog doen om hier het beste van te maken'. Dit geeft me een onafhankelijkheid en maakt me daarmee sterker. Verder probeer ik 'De Visotsky van 'gisteren', 'vorig jaar' of 'vroeger' te respecteren. (klinkt wat vaag, maar zal proberen het uit te leggen) Ik heb nog wel eens de neiging om mijn gedrag of gedachten uit het verleden volledig af te kraken, om weer helemaal opnieuw te beginnen 'en dan nu goed'. Natuurlijk lukt dit niet, er gebeuren altijd wel dingen die niet goed gaan. Als dingen fout gaan probeer ik nu in te zien waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt/op een bepaalde manier handelde en meestal moet ik concluderen dat dat op basis van de informatie die ik toen had helemaal zo gek niet was.
Gelukkig hebben we een heel leven om persoonlijk te groeien en te leren en het 'fijne' van dit soort dingen is dat de sleutel in jezelf te vinden is. Het is geen gemakkelijk te openen slot en je komt niet zonder kleerscheuren door de deur, maar met vallen en opstaan kom je een heel eind.
Ik maak trouwens nog steeds weinig ruzie. Met mijn vriend hoeft dat gelukkig ook niet, omdat wij naar elkaar heel goed op een rustige manier verbaal onze grenzen aan kunnen geven en goed onze drijfveren aan elkaar uit kunnen leggen en begrijpen. (Eén van de vele redenen waarom ik zo ontzettend blij ben met hem... Heb dit in eerdere relaties nooit op deze manier getroffen).
Met anderen die over mijn grenzen walsen krijg ik tegenwoordig wel eens ruzie als ik ze daar op aanspreek. Dat maakt vaak behoorlijk indruk op me, maar meestal is het wel effectief, omdat het niet van me wordt verwacht.
Ik ben het met DNM eens dat de eigenschap om naar jezelf te kijken als er dingen mislopen niet persé verkeerd is. Verkeerd is wel als je jezelf allerlei negatieve eigenschappen toeschrijft of het volledig aan jezelf wijt. Dat laatste probeer ik tegenwoordig te vermijden (met wisselend succes). Sinds een paar jaar probeer ik 'mijn eigen aandeel zien' om te buigen naar 'wat had ik anders kunnen doen om het te voorkomen' en 'wat kan ik nu nog doen om hier het beste van te maken'. Dit geeft me een onafhankelijkheid en maakt me daarmee sterker. Verder probeer ik 'De Visotsky van 'gisteren', 'vorig jaar' of 'vroeger' te respecteren. (klinkt wat vaag, maar zal proberen het uit te leggen) Ik heb nog wel eens de neiging om mijn gedrag of gedachten uit het verleden volledig af te kraken, om weer helemaal opnieuw te beginnen 'en dan nu goed'. Natuurlijk lukt dit niet, er gebeuren altijd wel dingen die niet goed gaan. Als dingen fout gaan probeer ik nu in te zien waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt/op een bepaalde manier handelde en meestal moet ik concluderen dat dat op basis van de informatie die ik toen had helemaal zo gek niet was.
Gelukkig hebben we een heel leven om persoonlijk te groeien en te leren en het 'fijne' van dit soort dingen is dat de sleutel in jezelf te vinden is. Het is geen gemakkelijk te openen slot en je komt niet zonder kleerscheuren door de deur, maar met vallen en opstaan kom je een heel eind.
woensdag 10 juni 2009 om 07:32
Mamalief, je bent me er een jij......
Hebben we het laatst over gevoeligheid, zeg jij, ik ben hard, ik voel niet, ik ben niet snel ontroerd enzovoort.
Maar je voelt wél. Woede is ook een emotie en woede is een geweldig middel om je in te wentelen en te verschuilen voor andere emoties. De aanval is de beste verdediging en dat is dus wat jij doet, jezelf aanvallen, ter verdediging.
Ik moet niks hebben van gezweef (dat weet je) maar zoiets als 'vrienden worden met jezelf' is niet zweverig en het kan je leven er een stuk leuker op maken.
Ik praat je niks aan of zo hoor, jij weet zelf het beste hoe je bent, wie je bent en zo maar meid, is therapie niet iets voor je? Je hebt hele gerichte hulpvragen, namelijk; hoe kom ik van die woede af, of ik wil er mee om leren gaan.
Een vriendin van mij was net als jij, boos, boos, kwaad, op zichzelf. Waarom had ze niet beter dit, waarom had ze niet liever dat, waarom kon zijn nou weer niet......Dag in dag uit, en omdat ze altijd zo boos was op zichzelf was ze ook onaangenaam naar anderen toe. Überkritisch, snel een oordeel klaar, weinig medegvoel.
Ze is in therapie gegaan er voor, omdat ze er zelf helemaal klaar mee was en het heeft haar zó geholpen.
Zou dat iets voor jou zijn denk je? Praten over het hoe en waarom van je woede tegen jezelf? Kijken of je van denkrichting kunt veranderen?
Hoop dat je een beetje geslapen hebt meid.
(f)
Hebben we het laatst over gevoeligheid, zeg jij, ik ben hard, ik voel niet, ik ben niet snel ontroerd enzovoort.
Maar je voelt wél. Woede is ook een emotie en woede is een geweldig middel om je in te wentelen en te verschuilen voor andere emoties. De aanval is de beste verdediging en dat is dus wat jij doet, jezelf aanvallen, ter verdediging.
Ik moet niks hebben van gezweef (dat weet je) maar zoiets als 'vrienden worden met jezelf' is niet zweverig en het kan je leven er een stuk leuker op maken.
Ik praat je niks aan of zo hoor, jij weet zelf het beste hoe je bent, wie je bent en zo maar meid, is therapie niet iets voor je? Je hebt hele gerichte hulpvragen, namelijk; hoe kom ik van die woede af, of ik wil er mee om leren gaan.
Een vriendin van mij was net als jij, boos, boos, kwaad, op zichzelf. Waarom had ze niet beter dit, waarom had ze niet liever dat, waarom kon zijn nou weer niet......Dag in dag uit, en omdat ze altijd zo boos was op zichzelf was ze ook onaangenaam naar anderen toe. Überkritisch, snel een oordeel klaar, weinig medegvoel.
Ze is in therapie gegaan er voor, omdat ze er zelf helemaal klaar mee was en het heeft haar zó geholpen.
Zou dat iets voor jou zijn denk je? Praten over het hoe en waarom van je woede tegen jezelf? Kijken of je van denkrichting kunt veranderen?
Hoop dat je een beetje geslapen hebt meid.
(f)
woensdag 10 juni 2009 om 08:37
Heel herkenbaar.
Ik ben echt nog nooit in mijn leven BOOS op een ander geweest. Wel op mezelf omdat een ander mij iets heeft aangedaan. Waarom laat ik dit gebeuren? Ben ik dan zoon stomme naieve muts? Ja is het antwoord en dan baal ik van mezelf, kan ik mezelf wel in elkaar slaan..in plaats van die ander! Verschrikkelijk. Vroeger al. was een ander mijn springtouw kwijt geraakt, was ik boos op mezelf dat ik hem had uitgeleend...
Sinds een maand of twee ben ik ermee aan het werk. Ik geef mijn grenzen beter aan en ben laatst voor het eerst BIJNA boos geweest op een ander.. het begin is er maar het is een hele lange weg denk ik!
Ik ben echt nog nooit in mijn leven BOOS op een ander geweest. Wel op mezelf omdat een ander mij iets heeft aangedaan. Waarom laat ik dit gebeuren? Ben ik dan zoon stomme naieve muts? Ja is het antwoord en dan baal ik van mezelf, kan ik mezelf wel in elkaar slaan..in plaats van die ander! Verschrikkelijk. Vroeger al. was een ander mijn springtouw kwijt geraakt, was ik boos op mezelf dat ik hem had uitgeleend...
Sinds een maand of twee ben ik ermee aan het werk. Ik geef mijn grenzen beter aan en ben laatst voor het eerst BIJNA boos geweest op een ander.. het begin is er maar het is een hele lange weg denk ik!
woensdag 10 juni 2009 om 08:46
Nog even een toevoeging om mijn eerdere stukje.
Het naar jezelf kijken is inderdaad goed. Je kwetsbaar op kunnen stellen getuigt WEL van een zekere emotionele stabiliteit/. En jezelf verantwoordelijk voelen voor je eigen fouten is een goede eigenschap. Met wat ik al zei, een juiste dosis zelfcompassie. Maar het is niet compleet zonder grenzen stellen om jezelf te beschermen. Als jij je grenzen bewaakt hoef je ook minder vaak boos op jezelf te zijn. Je gaat achter je keuzes staan, ookal maak je een fout. Van die fout leer je dan namelijk.
Ik vind het trouwens ook niet verkeerd om wel boos te zijn op iemand die je gekwetst heeft. Alleen wel om de schuld toe te schuiven aan de ander en er in te blijven hangen. Dit laatste gebeurt vele malen meer en dat is lastiger aan te passen dan een goede eigenschap in goede banen leiden.
Het naar jezelf kijken is inderdaad goed. Je kwetsbaar op kunnen stellen getuigt WEL van een zekere emotionele stabiliteit/. En jezelf verantwoordelijk voelen voor je eigen fouten is een goede eigenschap. Met wat ik al zei, een juiste dosis zelfcompassie. Maar het is niet compleet zonder grenzen stellen om jezelf te beschermen. Als jij je grenzen bewaakt hoef je ook minder vaak boos op jezelf te zijn. Je gaat achter je keuzes staan, ookal maak je een fout. Van die fout leer je dan namelijk.
Ik vind het trouwens ook niet verkeerd om wel boos te zijn op iemand die je gekwetst heeft. Alleen wel om de schuld toe te schuiven aan de ander en er in te blijven hangen. Dit laatste gebeurt vele malen meer en dat is lastiger aan te passen dan een goede eigenschap in goede banen leiden.
woensdag 10 juni 2009 om 09:17
Misschien is boos het goede woord niet helemaal...
Ben erg in mezelf teleurgesteld dat is het meer.
Na een errug kort nachtje slapen ben ik nog steeds niet boos op die ander, heb wel bijna boze smsjes gestuurd maar voelde me er nog schuldig bij ook omdat ik weet dat het hard aankomt aan de andere kant, zucht...
Denk dat ik maar een lange mail ga schrijven waarin ik duidelijk vertel hoe ik me voel en wat het met me doet.
Een mail is makkelijker dan face to face, dan heb ik niemand tegenover me en kan ik mijn woorden nog eens overlezen voordat ze aankomen.
Laf?
Misschien wel maar ik kan het niet anders.
Ben erg in mezelf teleurgesteld dat is het meer.
Na een errug kort nachtje slapen ben ik nog steeds niet boos op die ander, heb wel bijna boze smsjes gestuurd maar voelde me er nog schuldig bij ook omdat ik weet dat het hard aankomt aan de andere kant, zucht...
Denk dat ik maar een lange mail ga schrijven waarin ik duidelijk vertel hoe ik me voel en wat het met me doet.
Een mail is makkelijker dan face to face, dan heb ik niemand tegenover me en kan ik mijn woorden nog eens overlezen voordat ze aankomen.
Laf?
Misschien wel maar ik kan het niet anders.
woensdag 10 juni 2009 om 09:44
Hallo Mamalief,
Zoals onder andere domnaiefmutsje al aangaf, is het op zichzelf een goede eigenschap om met reflectie naar je eigen handelen te kijken. Alleen ben jij wel heel erg streng tegen jezelf. Voor de ander weet je allemaal redenen/excuses te verzinnen, maar voor jezelf geldt deze compassie blijkbaar niet.
Ik denk dat het een heel goed idee is dat je die e-mail gaat schrijven. En nee, het is niet laf. Je houd juist rekening met jezelf dat je het nu niet anders kan. En dat mag hoor ... je mag rekening met jezelf houden. En dat is beslist niet laf.
Sterkte!!!
Gr, WZK
Zoals onder andere domnaiefmutsje al aangaf, is het op zichzelf een goede eigenschap om met reflectie naar je eigen handelen te kijken. Alleen ben jij wel heel erg streng tegen jezelf. Voor de ander weet je allemaal redenen/excuses te verzinnen, maar voor jezelf geldt deze compassie blijkbaar niet.
Ik denk dat het een heel goed idee is dat je die e-mail gaat schrijven. En nee, het is niet laf. Je houd juist rekening met jezelf dat je het nu niet anders kan. En dat mag hoor ... je mag rekening met jezelf houden. En dat is beslist niet laf.
Sterkte!!!
Gr, WZK
woensdag 10 juni 2009 om 09:51
Leo: Therapie durf ik niet aan, bang dat er dan teveel loskomt.
Laat die deksel maar mooi op de beerput want ik weet niet of het het waard is om eerst door alle bagger te gaan om er vervolgens achter te komen dat er niks mooiers op de bodem ligt.
(En die mail schiet niet echt op, staat alweer vol begrip en verklaringen ipv MIJN gevoelens in deze....)
Laat die deksel maar mooi op de beerput want ik weet niet of het het waard is om eerst door alle bagger te gaan om er vervolgens achter te komen dat er niks mooiers op de bodem ligt.
(En die mail schiet niet echt op, staat alweer vol begrip en verklaringen ipv MIJN gevoelens in deze....)
woensdag 10 juni 2009 om 10:07
En het loslaten? Met behulp van therapie? Ik geloof niet in therapie die je meteen naar de beerput toe leidt. Ik geloof zelfs dat het een hoop schade kan geven.
Ik geloof wel in het helpen om te gaan met de moeilijkheden waar je nu tegen aan loopt en langzaamaan de diepte in gaan. Wel concreet en geen vaag gedoe. EMDR heeft mij geholpen, heel goed geholpen zelfs, om van pijn over gebeurtenissen af te komen, zonder te diep duiken in mijn ellendige verleden.
Die bagger waar je het over hebt zijn dingen die je hebt meegemaakt. Dingen die je hebt gezien, beleeft, gedaan. Je bent niet de bagger. Als je dat beseft dan kan je zien dat er pijnlijke gebeurtenissen zijn geweest, maar dat de gevolgen daarvan slechts een verkeerde programmering in je hoofd is en niet meer dan dat.
Jij bent jou. In de basis heb je een aantal eigenschappen. Al deze eigenschappen zijn in de basis goed! Ze maken wie je bent, ze beschermen je en helpen je.
Door je ervaringen worden die eigenschappen omgezet in negatief of positief gedrag/gedachtes enz. Maar in de basis, dus op die bodem van de beerput, lig jij. Met je basis wie je bent met alles er op en er aan. En dat is goed. En met dat ligt de wereld bij wijze van spreken voor je open.
Je hoeft niet bang te zijn voor jou. Hooguit voor de gedachtes die je produceert vanuit je ervaringen. Maar ALLE pijn, alle narigheid, alle fouten zijn gebeurtenissen en staat los van jou als persoon. Als je daar vanuit gaat, kan je dat achter je laten en accepteren dat het gebeurt is en positief verder gaan met je ervaringen. Het goede er uit halen en leren van fouten.
Ik kan me niet voorstellen dat ik boos zou worden op mijn 8 maanden oude zoontje omdat hij zo vaak valt nu hij probeert over te stappen van tafel naar bank. Hij moet leren met vallen en opstaan. Gelukkig wordt hij nog niet gehinderd door onzekerheid en elke keer weer doet hij nieuwe pogingen met veel zelfvertrouwen en zal het hem over een paar maanden lukken om echt te lopen.
De eerste keer dat hij stond, had hij niet door dat hij kon vallen en hoe dat zou voelen. Hij donderde keihard achterover (wat erg naar is, maar dat terzijde) Vervolgens stond hij en keek om zich heen hoe hij veilig weer kon gaan zitten. Na wat mislukte pijnlijke pogingen heeft hij nu door hoe hij voorzichtig weer kan gaan zitten. Van de eerste 'fout' leerde hij en past aan op basis van zijn ervaringen tot hij kan lopen.
Waarom lukt het ons volwassenen niet om zo onbevangen met tegenslagen om te gaan?
Ik geloof wel in het helpen om te gaan met de moeilijkheden waar je nu tegen aan loopt en langzaamaan de diepte in gaan. Wel concreet en geen vaag gedoe. EMDR heeft mij geholpen, heel goed geholpen zelfs, om van pijn over gebeurtenissen af te komen, zonder te diep duiken in mijn ellendige verleden.
Die bagger waar je het over hebt zijn dingen die je hebt meegemaakt. Dingen die je hebt gezien, beleeft, gedaan. Je bent niet de bagger. Als je dat beseft dan kan je zien dat er pijnlijke gebeurtenissen zijn geweest, maar dat de gevolgen daarvan slechts een verkeerde programmering in je hoofd is en niet meer dan dat.
Jij bent jou. In de basis heb je een aantal eigenschappen. Al deze eigenschappen zijn in de basis goed! Ze maken wie je bent, ze beschermen je en helpen je.
Door je ervaringen worden die eigenschappen omgezet in negatief of positief gedrag/gedachtes enz. Maar in de basis, dus op die bodem van de beerput, lig jij. Met je basis wie je bent met alles er op en er aan. En dat is goed. En met dat ligt de wereld bij wijze van spreken voor je open.
Je hoeft niet bang te zijn voor jou. Hooguit voor de gedachtes die je produceert vanuit je ervaringen. Maar ALLE pijn, alle narigheid, alle fouten zijn gebeurtenissen en staat los van jou als persoon. Als je daar vanuit gaat, kan je dat achter je laten en accepteren dat het gebeurt is en positief verder gaan met je ervaringen. Het goede er uit halen en leren van fouten.
Ik kan me niet voorstellen dat ik boos zou worden op mijn 8 maanden oude zoontje omdat hij zo vaak valt nu hij probeert over te stappen van tafel naar bank. Hij moet leren met vallen en opstaan. Gelukkig wordt hij nog niet gehinderd door onzekerheid en elke keer weer doet hij nieuwe pogingen met veel zelfvertrouwen en zal het hem over een paar maanden lukken om echt te lopen.
De eerste keer dat hij stond, had hij niet door dat hij kon vallen en hoe dat zou voelen. Hij donderde keihard achterover (wat erg naar is, maar dat terzijde) Vervolgens stond hij en keek om zich heen hoe hij veilig weer kon gaan zitten. Na wat mislukte pijnlijke pogingen heeft hij nu door hoe hij voorzichtig weer kan gaan zitten. Van de eerste 'fout' leerde hij en past aan op basis van zijn ervaringen tot hij kan lopen.
Waarom lukt het ons volwassenen niet om zo onbevangen met tegenslagen om te gaan?
woensdag 10 juni 2009 om 10:23
Ik herken het Mamlief. Het is de laatste jaren minder, ik ben veel liever voor mezelf geworden. En mag nu gewoon wel 's lekker ontzettend pissig zijn. En het zelfs zeggen als ik er echt klaar mee ben. Voelt goed, het is een grens in mezelf die ik respecteer.
Maar daar zat dus ook de kink, ik heb dat nooit geleerd. Ik mocht geen grenzen hebben. Ik moest het maar over me heen laten komen en relativeren. Je kunt ook een overdosis zelfreflectie en begrip hebben. Boos zijn, verontwaardigd mogen zijn, je grens trekken en effe luidkeels brullen als iemand eroverheen dreigt te gaan, het zijn soms dingen die je moet herleren.
Wat voor mijzelf een heel inzichtelijk en verhelderend moment was, was toen ik me het volgende realiseerde. Het feit dat die ander de ruimte krijgt (door vertrouwen, door naiviteit, door zelf heel anders te denken), betekent nog niet dat iemand daar dan dus maar gebruik van mag maken. Daar mag ik verontwaardigd over zijn. Als je jezelf dat gunt en tegelijkertijd je kwetsbare plek kunt zien (zonder kritiek, iedereen heeft ze en dat is an sich niet verkeerd maar gewoon... menselijk), kun je beter gaan aanvoelen voor jezelf waar jouw grenzen liggen. Dan wordt het makkelijker.
Maar daar zat dus ook de kink, ik heb dat nooit geleerd. Ik mocht geen grenzen hebben. Ik moest het maar over me heen laten komen en relativeren. Je kunt ook een overdosis zelfreflectie en begrip hebben. Boos zijn, verontwaardigd mogen zijn, je grens trekken en effe luidkeels brullen als iemand eroverheen dreigt te gaan, het zijn soms dingen die je moet herleren.
Wat voor mijzelf een heel inzichtelijk en verhelderend moment was, was toen ik me het volgende realiseerde. Het feit dat die ander de ruimte krijgt (door vertrouwen, door naiviteit, door zelf heel anders te denken), betekent nog niet dat iemand daar dan dus maar gebruik van mag maken. Daar mag ik verontwaardigd over zijn. Als je jezelf dat gunt en tegelijkertijd je kwetsbare plek kunt zien (zonder kritiek, iedereen heeft ze en dat is an sich niet verkeerd maar gewoon... menselijk), kun je beter gaan aanvoelen voor jezelf waar jouw grenzen liggen. Dan wordt het makkelijker.
woensdag 10 juni 2009 om 23:18
Ik heb alleen de opening gelezen maar het eerste wat in me opkomt is:
Wat weerhoudt je er van om boos te worden op de ander?
Is het de angst om bij de ander uit de gratie te raken of hem/haar te verliezen? Vind je jezelf wel de moeite waard? Of zit er iets anders achter?
Het kan interessant zijn om dit uit te zoeken. Dan kun je er vervolgens iets aan gaan doen.
Wat weerhoudt je er van om boos te worden op de ander?
Is het de angst om bij de ander uit de gratie te raken of hem/haar te verliezen? Vind je jezelf wel de moeite waard? Of zit er iets anders achter?
Het kan interessant zijn om dit uit te zoeken. Dan kun je er vervolgens iets aan gaan doen.
vrijdag 12 juni 2009 om 23:14
quote:wereldmeid schreef op 10 juni 2009 @ 23:18:
Ik heb alleen de opening gelezen maar het eerste wat in me opkomt is:
Wat weerhoudt je er van om boos te worden op de ander?
[bgeen idee, ik kan altijd het gedrag van een ander verklaren en heb voor veel dingen een uitleg.][/b]
Is het de angst om bij de ander uit de gratie te raken of hem/haar te verliezen?
Zeker niet want de persoon waar t nu even om ging wil ik niet meer in mijn leven.
Vind je jezelf wel de moeite waard?
Euh.....dat zou nog wel es een puntje kunnen zijn...
Of zit er iets anders achter?
Teveel begrip voor iedereen denk ik en een overdreven dosis verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn eigen gedrag denk ik...
Het kan interessant zijn om dit uit te zoeken. Dan kun je er vervolgens iets aan gaan doen.Dus toch die gevreesde therapie maar es gaan proberen?
Merk wel dat ik nu al een beetje kwader ben op die persoon en ben er na veel nadenken en praten wel achter dat ik mezelf in deze zaak niks hoef te verwijten maar toch heb ik nog sterk de neiging om het op mezelf te betrekken.
Vanavond vroeg iemand ernaar en merkte dat ik diegene toch nog n beetje stond in te dekken, en waarom?
Hij zat fout, ik niet maar schaamde me voor mijn foute inschatting.
Raar toch....
Ik heb alleen de opening gelezen maar het eerste wat in me opkomt is:
Wat weerhoudt je er van om boos te worden op de ander?
[bgeen idee, ik kan altijd het gedrag van een ander verklaren en heb voor veel dingen een uitleg.][/b]
Is het de angst om bij de ander uit de gratie te raken of hem/haar te verliezen?
Zeker niet want de persoon waar t nu even om ging wil ik niet meer in mijn leven.
Vind je jezelf wel de moeite waard?
Euh.....dat zou nog wel es een puntje kunnen zijn...
Of zit er iets anders achter?
Teveel begrip voor iedereen denk ik en een overdreven dosis verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn eigen gedrag denk ik...
Het kan interessant zijn om dit uit te zoeken. Dan kun je er vervolgens iets aan gaan doen.Dus toch die gevreesde therapie maar es gaan proberen?
Merk wel dat ik nu al een beetje kwader ben op die persoon en ben er na veel nadenken en praten wel achter dat ik mezelf in deze zaak niks hoef te verwijten maar toch heb ik nog sterk de neiging om het op mezelf te betrekken.
Vanavond vroeg iemand ernaar en merkte dat ik diegene toch nog n beetje stond in te dekken, en waarom?
Hij zat fout, ik niet maar schaamde me voor mijn foute inschatting.
Raar toch....
donderdag 25 juni 2009 om 16:50
Hoihoi
Ik herken het ook! Ik vind het bij mijzelf dan vaak perfectionisme en een TE GROOT verantwoordelijkheidsgevoel en het feit dat ik heel kritisch ben (vooral naar mezelf toe). Dit geeft me vaak een zwaar hoofd!
Wat ik bij de psycholoog hierover heb geleerd is om het inderdaad te relativeren (al zit dit nog niet in mijn systeem). Het hele idee is dat als je jezelf maar vaak genoeg iets aanleert je oude systeem vervalt of verminderd en je nieuwe systeem 'natuurlijk wordt'.
Ik moet dit doen door middel van formulieren (die ik nooit doe omdat het voelt als huiswerk, maar het idee erachter is echt wel goed!). En jij kan dit ook gewoon thuis doen..
Als je iets meemaakt schrijf je de situatie op: dit en dit is er gebeurd. Dan schrijf je drie of vier verschillende regels op wat voor een gevoel jouw dat gaf en waarom (ik werd boos op mezelf omdat ik iemand mijn grenzen over liet gaan en dat vind ik ERG) Dan ga langs al die regels met de vraag waarom vind ik dit ERG en wat maakt mij dan boos? En dan kom je al heel snel bij het relativeren dat het helemaal niet erg is als iemand jouw grenzen over gaat...en dat je niet boos op jezelf daarover hoeft te zijn.
Als je dit vaak genoeg oefent dan leer je dus het beter in je hoofd te relativeren.
Dat is de enige kennis die ik je mee kan geven...want ik moet er ook nog heel hard aan werken (voor mezelf)!
Ik herken het ook! Ik vind het bij mijzelf dan vaak perfectionisme en een TE GROOT verantwoordelijkheidsgevoel en het feit dat ik heel kritisch ben (vooral naar mezelf toe). Dit geeft me vaak een zwaar hoofd!
Wat ik bij de psycholoog hierover heb geleerd is om het inderdaad te relativeren (al zit dit nog niet in mijn systeem). Het hele idee is dat als je jezelf maar vaak genoeg iets aanleert je oude systeem vervalt of verminderd en je nieuwe systeem 'natuurlijk wordt'.
Ik moet dit doen door middel van formulieren (die ik nooit doe omdat het voelt als huiswerk, maar het idee erachter is echt wel goed!). En jij kan dit ook gewoon thuis doen..
Als je iets meemaakt schrijf je de situatie op: dit en dit is er gebeurd. Dan schrijf je drie of vier verschillende regels op wat voor een gevoel jouw dat gaf en waarom (ik werd boos op mezelf omdat ik iemand mijn grenzen over liet gaan en dat vind ik ERG) Dan ga langs al die regels met de vraag waarom vind ik dit ERG en wat maakt mij dan boos? En dan kom je al heel snel bij het relativeren dat het helemaal niet erg is als iemand jouw grenzen over gaat...en dat je niet boos op jezelf daarover hoeft te zijn.
Als je dit vaak genoeg oefent dan leer je dus het beter in je hoofd te relativeren.
Dat is de enige kennis die ik je mee kan geven...want ik moet er ook nog heel hard aan werken (voor mezelf)!
vrijdag 26 juni 2009 om 06:25
oioi, wat herken ik hier veel in.. (ik weet ook waarom; voor mijzelf althans.)
Beste mamalief; zou graag mijn redenatie achter mijn -deels- vergelijkbare probleem willen vertellen. (zou best kunnen dat jullie er allemaal wat in herkennen)
Probleempje is: ben niet meer zo goed in typen.
Vertellen gaat beter... (stom forum-format; óf was 't nu die "medicatie"..)
Nog iemand die ff flink boos tegen me aan wil schreeuwen?
(Ben wél man, geen deur.)
Zelfs dat herken ik.. (tegen deur/meubulair aanslaan.)
Beste mamalief; zou graag mijn redenatie achter mijn -deels- vergelijkbare probleem willen vertellen. (zou best kunnen dat jullie er allemaal wat in herkennen)
Probleempje is: ben niet meer zo goed in typen.
Vertellen gaat beter... (stom forum-format; óf was 't nu die "medicatie"..)
Nog iemand die ff flink boos tegen me aan wil schreeuwen?
(Ben wél man, geen deur.)
Zelfs dat herken ik.. (tegen deur/meubulair aanslaan.)
zaterdag 27 juni 2009 om 15:41
Hey,
wel herkenbaar hoor!
Het is verstandig als je nagaat waarvoor jou de oorzaak in dit gedrag ligt. Bij mij was het zo dat ik mijn omgeving niet genoeg vertrouwde, ik miste het gevoel dat de band met mijzelf en mijn familie sterk genoeg zou zijn om een dergelijke ruzie te boven te komen. Want met echte liefde kun je boos worden op een ander en ruzie maken en er weer samen uitkomen.
wel herkenbaar hoor!
Het is verstandig als je nagaat waarvoor jou de oorzaak in dit gedrag ligt. Bij mij was het zo dat ik mijn omgeving niet genoeg vertrouwde, ik miste het gevoel dat de band met mijzelf en mijn familie sterk genoeg zou zijn om een dergelijke ruzie te boven te komen. Want met echte liefde kun je boos worden op een ander en ruzie maken en er weer samen uitkomen.
zondag 28 juni 2009 om 17:06
Heel herkenbaar onderwerp. Bij mij heeft therapie veel geholpen. Bij mij komt het door vroeger: als ik vroeger bij mijn ouders mijn grens aangaf, gingen ze me emotioneel chanteren, totdat ik eindelijk toegaf (doen ze nog steeds trouwens). Dus nog steeds kan ik niet boos op mijn ouders worden, terwijl ze het me vaak HEEL moeilijk maken en heel onredelijk naar mij toe zijn. En omdat ik niet boos op mijn ouders kan worden, vind ik het heel moeilijk naar andere mensen (vrienden, collega's, etc.) boos te worden, omdat ik bang ben dat ze me dan afwijzen, in de steek laten of emotioneel gaan chanteren.
Ik ben er dus nog lang niet...
Maar door therapie weet ik wel waar het vandaan komt dat ik mezelf altijd de schuld geef en boos op mezelf wordt als andere mensen onredelijk tegen mij zijn.
Mij helpt het om te gaan hardlopen, op die manier komt de boosheid er een beetje uit (maar beter zou het natuurlijk zijn de boosheid naar de mensen zelf te uiten...).
O ja, wat me ook 'helpt': als ik ongesteld ben, ben ik zo strontchagerijnig dat ik ineens wel boos kan worden op mensen! Heerlijk is dat
Ik ben er dus nog lang niet...
Maar door therapie weet ik wel waar het vandaan komt dat ik mezelf altijd de schuld geef en boos op mezelf wordt als andere mensen onredelijk tegen mij zijn.
Mij helpt het om te gaan hardlopen, op die manier komt de boosheid er een beetje uit (maar beter zou het natuurlijk zijn de boosheid naar de mensen zelf te uiten...).
O ja, wat me ook 'helpt': als ik ongesteld ben, ben ik zo strontchagerijnig dat ik ineens wel boos kan worden op mensen! Heerlijk is dat
