Psyche
alle pijlers
Nostalgische "depressie"
vrijdag 20 december 2024 om 18:45
Heel lang getwijfeld of ik dit topic zou openen. Maar uiteindelijk dus wel. Ik hoop misschien wat herkenning te vinden, mensen die dit ook hebben of gewoon adviezen om hiermee om te gaan.
Ik ben sinds ongeveer een halfjaar extreem nostalgisch. Denk veel terug aan hoe het in de 80s/90s was en dan mis ik die tijd en sfeer. Niet het feit dat ik nog jong was (dat zou ik niet over willen doen!), maar gewoon puur hoe simpel het leven toen was. Op zomerse ochtenden wakker worden en kinderen buiten horen spelen. Oude DOS-games spelen, urenlang. Echt met elkaar praten, in plaats van ieder voor zich op de smartphone. Alles leek mysterieus en er was zoveel te ontdekken, zelfs het (zon)licht leek anders te schijnen. Op een moment dat dit gevoel me overvalt, doet het echt een diepe, scherpe pijn. Ik word dan overspoeld door verdriet en kan alleen maar huilen.
Ook merk ik dat ik niet de enige ben. Op Instagram (ja, tegenstrijdig genoeg kom ik daar) kom ik filmpjes tegen van beelden van de jaren 80 en 90, foto's uit die tijd met muziek uit die tijd eronder. En dan lees ik honderden reacties van mensen die alles zouden geven om terug te gaan naar die tijd. Het lijkt wel een collectief iets, bijna.
Is er iemand die dit herkent? Waar komt het opeens vandaan? En hoe ga ik ermee om? Ik snap dat het misschien aanstellerig klinkt, zeker vergeleken bij veel andere problemen.
Een kleine aanvulling: ik heb voor deze topictitel gekozen omdat het fenomeen in het Engels een "nostalgic depression" genoemd wordt. Het is dus geen klinische depressie en die indruk wil ik ook zeker niet wekken.
Ik ben sinds ongeveer een halfjaar extreem nostalgisch. Denk veel terug aan hoe het in de 80s/90s was en dan mis ik die tijd en sfeer. Niet het feit dat ik nog jong was (dat zou ik niet over willen doen!), maar gewoon puur hoe simpel het leven toen was. Op zomerse ochtenden wakker worden en kinderen buiten horen spelen. Oude DOS-games spelen, urenlang. Echt met elkaar praten, in plaats van ieder voor zich op de smartphone. Alles leek mysterieus en er was zoveel te ontdekken, zelfs het (zon)licht leek anders te schijnen. Op een moment dat dit gevoel me overvalt, doet het echt een diepe, scherpe pijn. Ik word dan overspoeld door verdriet en kan alleen maar huilen.
Ook merk ik dat ik niet de enige ben. Op Instagram (ja, tegenstrijdig genoeg kom ik daar) kom ik filmpjes tegen van beelden van de jaren 80 en 90, foto's uit die tijd met muziek uit die tijd eronder. En dan lees ik honderden reacties van mensen die alles zouden geven om terug te gaan naar die tijd. Het lijkt wel een collectief iets, bijna.
Is er iemand die dit herkent? Waar komt het opeens vandaan? En hoe ga ik ermee om? Ik snap dat het misschien aanstellerig klinkt, zeker vergeleken bij veel andere problemen.
Een kleine aanvulling: ik heb voor deze topictitel gekozen omdat het fenomeen in het Engels een "nostalgic depression" genoemd wordt. Het is dus geen klinische depressie en die indruk wil ik ook zeker niet wekken.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 13:55
Ik heb bijna het idee dat je ons in de maling zit te nemen als je dat soort dingen schrijft.
Dat van dat sentimentele gevoel snap ik nog, maar dat je je er zo weinig van bewust lijkt te zijn dat je zelf letterlijk met een gekleurde blik naar het verleden kijkt kan ik moeilijk begrijpen.
zaterdag 21 december 2024 om 14:14
Dus nee, het zonlicht was niet oranje. Behalve dan als je in de voortent van de alpenkreuzer zat.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
zaterdag 21 december 2024 om 14:15
Hoezo? Dat is hoe ik het me herinner en er zijn in dit topic al 2 best plausibele verklaringen voor gegeven. Ik geef gewoon aan hoe ik het ervaar en me herinner.ldp schreef: ↑21-12-2024 13:55Ik heb bijna het idee dat je ons in de maling zit te nemen als je dat soort dingen schrijft.
Dat van dat sentimentele gevoel snap ik nog, maar dat je je er zo weinig van bewust lijkt te zijn dat je zelf letterlijk met een gekleurde blik naar het verleden kijkt kan ik moeilijk begrijpen.
Wat ik jammer vind is dat iedereen direct roept dat ik terug verlang naar mijn jeugd omdat die oh zo zorgeloos zou zijn. Terwijl ik al herhaaldelijk aangeef dat mijn jeugd niet onbezorgd was. Ik heb nu, in mijn volwassen leven, zelfs veel minder stress dan vroeger. Ook was ik nooit sentimenteel over vroegere tijden, maar is het een halfjaar geleden ineens komen opzetten, van de een op de andere dag.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 14:24
zaterdag 21 december 2024 om 14:26
Zoals ik al zei: zoek hulp en zoek uit waarom.
Oja, oranje zon: foto’s uit die periode hebben ook een gelige gloed, dus lijkt alles meer geel/oranje.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
zaterdag 21 december 2024 om 15:06
zaterdag 21 december 2024 om 15:28
Je eigen jeugd was niet per se onbezorgd, maar je kreeg als kind over het algemeen wel minder mee van wat er speelde in de wereld. Ik had in de jaren 80 niet echt benul van de woningnood, No Future, de vredesdemonstratie, kruisraketten, zure regen, enzovoort, enzovoort, en bij nostalgische stukjes over de jaren 80 worden die dingen meestal niet genoemd, dan gaat het echt over muziek, films, kleding, speelgoed. Bovendien weet je achteraf dat bepaalde dreigingen/angsten niet zijn uitgekomen. Er is nu veel onzekerheid, maar terugkijkend op een paar decennia terug is die onzekerheid er niet, want je weet hoe dat in ieder geval is afgelopen.VirginieEfira schreef: ↑21-12-2024 14:15Wat ik jammer vind is dat iedereen direct roept dat ik terug verlang naar mijn jeugd omdat die oh zo zorgeloos zou zijn. Terwijl ik al herhaaldelijk aangeef dat mijn jeugd niet onbezorgd was. Ik heb nu, in mijn volwassen leven, zelfs veel minder stress dan vroeger. Ook was ik nooit sentimenteel over vroegere tijden, maar is het een halfjaar geleden ineens komen opzetten, van de een op de andere dag.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 21 december 2024 om 16:14
TO, je zei eerder ook dat het vrij plotseling is opgekomen. Weet je hoe dat ging of wat de aanleiding was?
Misschien vergezocht hoor, maar zou je hang naar de sfeer van die tijd ook te maken kunnen hebben met de niet onbezorgde jeugd? Misschien dat je nu als volwassene bewuster naar de wereld kijkt, waar je toen geen ruimte voor had (om onbezorgd te genieten, sferen in je op te nemen, mindful te zijn). En dat je nu met terugwerkende kracht als het ware die fijne elementen wil terug te halen waar je toen geen ruimte voor had om echt te ervaren/beleven.
Misschien vergezocht hoor, maar zou je hang naar de sfeer van die tijd ook te maken kunnen hebben met de niet onbezorgde jeugd? Misschien dat je nu als volwassene bewuster naar de wereld kijkt, waar je toen geen ruimte voor had (om onbezorgd te genieten, sferen in je op te nemen, mindful te zijn). En dat je nu met terugwerkende kracht als het ware die fijne elementen wil terug te halen waar je toen geen ruimte voor had om echt te ervaren/beleven.
zaterdag 21 december 2024 om 16:44
Ik heb alleen de openingspost gelezen, daarop reagerend: ja, ik kan soms wel nostalgisch zijn, maar zeker niet op een depressieve of sombere manier. Ik vond mijn eigen kindertijd in de late jaren 80 en hele jaren 90 niet per se een leuke, onbezorgde tijd dus daar zou ik niet naar terug willen om het over te doen. Máár ik kan wel enorm genieten van met name jaren 80 esthetiek en muziek. Dus plaatjes, foto's, posters en grafisch werk uit die tijd, de films en televisie, en de interieurstyling. Dat vind ik echt onovertroffen en een heel eigen sfeer hebben. Ik "verzamel" oude 80s-films op dvd die vroeger regelmatig op tv kwamen en nu nooit meer bijvoorbeeld. O ja, en ik draai platen. Het leuke is dat mijn vrienden dezelfde nostalgische tic hebben, ook allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd als ik.
Ik heb zelf geen actieve herinneringen aan de jaren 80, omdat ik daarvoor te jong was toen, dus mijn beeld daarvan wordt voornamelijk gevormd door beeldmateriaal en is dus romantisch gekleurd.
Ik heb zelf geen actieve herinneringen aan de jaren 80, omdat ik daarvoor te jong was toen, dus mijn beeld daarvan wordt voornamelijk gevormd door beeldmateriaal en is dus romantisch gekleurd.
zaterdag 21 december 2024 om 16:59
Als het niet op het moment was dat je moeder werd begraven , je ouderlijk huis werd opgeblazen of iets anders met zoveel impact , dan zou ik maar eens om een MRI scan vragen.VirginieEfira schreef: ↑21-12-2024 11:23Trouwens iedereen heel erg bedankt voor alle input in dit topicIk lees echt alles wel.
Ik besef wel dat iedereen een beetje weemoedig terugdenkt aan "vroeger". Zelf heb ik dat nooit echt gehad. Voor mij is het dus echt op een dag begonnen, ik weet nog precies welk moment. Toen heb ik enorm moeten huilen. Eigenlijk is het sindsdien niet meer weggegaan.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 21 december 2024 om 17:16
zaterdag 21 december 2024 om 17:17
Daar zit wel wat in. Slimme post. De jaren ‘80 heb ik maar kort meegemaakt en niet heel bewust (ben uit 1986) maar natuurlijk hadden de jaren ‘90 ook zo hun uitdagingen. En idd, bepaalde dingen waarvoor je bang bent geweest zijn niet uitgekomen. Wat dat betreft dus een veilige tijd.Susan schreef: ↑21-12-2024 15:28Je eigen jeugd was niet per se onbezorgd, maar je kreeg als kind over het algemeen wel minder mee van wat er speelde in de wereld. Ik had in de jaren 80 niet echt benul van de woningnood, No Future, de vredesdemonstratie, kruisraketten, zure regen, enzovoort, enzovoort, en bij nostalgische stukjes over de jaren 80 worden die dingen meestal niet genoemd, dan gaat het echt over muziek, films, kleding, speelgoed. Bovendien weet je achteraf dat bepaalde dreigingen/angsten niet zijn uitgekomen. Er is nu veel onzekerheid, maar terugkijkend op een paar decennia terug is die onzekerheid er niet, want je weet hoe dat in ieder geval is afgelopen.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 17:20
Hmmm, zo heb ik er nooit over nagedacht maar dat zou idd kunnen.TeddyB schreef: ↑21-12-2024 16:14TO, je zei eerder ook dat het vrij plotseling is opgekomen. Weet je hoe dat ging of wat de aanleiding was?
Misschien vergezocht hoor, maar zou je hang naar de sfeer van die tijd ook te maken kunnen hebben met de niet onbezorgde jeugd? Misschien dat je nu als volwassene bewuster naar de wereld kijkt, waar je toen geen ruimte voor had (om onbezorgd te genieten, sferen in je op te nemen, mindful te zijn). En dat je nu met terugwerkende kracht als het ware die fijne elementen wil terug te halen waar je toen geen ruimte voor had om echt te ervaren/beleven.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 17:21
Leuk topic!
Echter herken ik het voor mezelf niet echt. Misschien omdat vroeger voor mij niet eens zo heel vroeg was, of misschien wel omdat je als kind in de jaren 90 toch vooral gebonden was aan je ouders/school/(woon-)omgeving waardoor er helemaal niet zoveel bewegingsvrijheid was als mensen doen beweren. Dingen waren dan wel makkelijker omdat je minder verantwoordelijkheden had (waar je niet eens over na hoefde te denken, je had ze gewoon niet), maar je kon ook nooit helemaal doen wat je wilde omdat je was gebonden aan school, ouders, omgeving en andere kinderen en klasgenoten om je heen.
Eigenlijk pas vanaf dat je bewust keuzes voor jezelf kan maken begint het leven echt leuk te worden, daarvoor voelde het vooral alsof ik gevangen was aan een systeem aan verwachtingen waaraan voldaan moet worden. Opvoedkundige claustrofobie. Maar dit is natuurlijk geen natuurwet en is voor iedereen anders.
Echter herken ik het voor mezelf niet echt. Misschien omdat vroeger voor mij niet eens zo heel vroeg was, of misschien wel omdat je als kind in de jaren 90 toch vooral gebonden was aan je ouders/school/(woon-)omgeving waardoor er helemaal niet zoveel bewegingsvrijheid was als mensen doen beweren. Dingen waren dan wel makkelijker omdat je minder verantwoordelijkheden had (waar je niet eens over na hoefde te denken, je had ze gewoon niet), maar je kon ook nooit helemaal doen wat je wilde omdat je was gebonden aan school, ouders, omgeving en andere kinderen en klasgenoten om je heen.
Eigenlijk pas vanaf dat je bewust keuzes voor jezelf kan maken begint het leven echt leuk te worden, daarvoor voelde het vooral alsof ik gevangen was aan een systeem aan verwachtingen waaraan voldaan moet worden. Opvoedkundige claustrofobie. Maar dit is natuurlijk geen natuurwet en is voor iedereen anders.
betweenthewaves wijzigde dit bericht op 21-12-2024 18:06
Reden: Ik werd iets te persoonlijk, heb de wat ingekort.
Reden: Ik werd iets te persoonlijk, heb de wat ingekort.
70.24% gewijzigd
zaterdag 21 december 2024 om 17:22
Nee, maar het was wel enkele weken na mijn moeders dood. We gingen elke zondag op bezoek bij mijn ouders. Na haar overlijden werd dat dus alleen naar mijn vader. Op een van de dagen reden we de woonwijk in, en overviel dat gevoel me. In het begin was dat fijn. Mooie herinneringen over zomers die ik buiten speelde in mijn oude buurt. Maar in de loop van die zondag werd het steeds zwaarmoediger.blijfgewoonbianca schreef: ↑21-12-2024 16:59Als het niet op het moment was dat je moeder werd begraven , je ouderlijk huis werd opgeblazen of iets anders met zoveel impact , dan zou ik maar eens om een MRI scan vragen.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 17:35
Dat is precies wat ik ook bedoelde, dat je als kind minder meekreeg van de zorgen van de volwassenen en wat er in de wereld speelde.VirginieEfira schreef: ↑21-12-2024 17:17Daar zit wel wat in. Slimme post. De jaren ‘80 heb ik maar kort meegemaakt en niet heel bewust (ben uit 1986) maar natuurlijk hadden de jaren ‘90 ook zo hun uitdagingen. En idd, bepaalde dingen waarvoor je bang bent geweest zijn niet uitgekomen. Wat dat betreft dus een veilige tijd.
Ouderdom komt met gebreken en streken.
-Bewoonster verzorgingstehuis-
-Bewoonster verzorgingstehuis-
zaterdag 21 december 2024 om 17:37
Oké, dan heb ik jouw post verkeerd begrepen.Noah_Bloem schreef: ↑21-12-2024 17:35Dat is precies wat ik ook bedoelde, dat je als kind minder meekreeg van de zorgen van de volwassenen en wat er in de wereld speelde.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 17:39
Maar is het dan niet “ gewoon “ rouw ?VirginieEfira schreef: ↑21-12-2024 17:22Nee, maar het was wel enkele weken na mijn moeders dood. We gingen elke zondag op bezoek bij mijn ouders. Na haar overlijden werd dat dus alleen naar mijn vader. Op een van de dagen reden we de woonwijk in, en overviel dat gevoel me. In het begin was dat fijn. Mooie herinneringen over zomers die ik buiten speelde in mijn oude buurt. Maar in de loop van die zondag werd het steeds zwaarmoediger.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 21 december 2024 om 17:46
https://www.de-internet-gids.nl/artikel ... tukgewaaid
Na een persoonlijk verlies is het verleden zowel een punt waar innig naar verlangd kan worden als een voedingsbodem voor verdriet. Die paradox is niet zo behapbaar
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 21 december 2024 om 19:38
Ik heb juist recentelijk vaker dat ik denk he, dit licht buiten is precies zoals vroeger toen ik klein was, in deze tijd van het jaar. De kleur van de blauwe lucht ook.
Terwijl ik ook heel lang heb ervaren dat het vroeger ander licht was.
Perceptie en herinnering zijn beiden super subjectief dus uiteindelijk zit je toch vooral in je eigen emotionele saus te roeren met dit soort dingen.
Terwijl ik ook heel lang heb ervaren dat het vroeger ander licht was.
Perceptie en herinnering zijn beiden super subjectief dus uiteindelijk zit je toch vooral in je eigen emotionele saus te roeren met dit soort dingen.
zaterdag 21 december 2024 om 21:54
Interessant artikel. Het zou rouw kunnen zijn. Ik weet wel dat het heel veel impact heeft gehad toen mijn moeder overleed. Ze was eerst 2 jaar ziek, ik was toen ook nog eens zwanger en uiteindelijk overleed ze toch nog vrij onverwacht (als in: het ging opeens heel snel). Daarnaast was ze pas 54 jaar, dus dat werkte ook niet mee. Ik ga dit eens uitzoeken, of dat eraan ten grondslag ligt.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 21:54
Ohh, dat is wel bijzonder. Maar je hebt wel gelijk dat perceptie en herinnering helemaal "in the eye of the beholder" is.bijtie schreef: ↑21-12-2024 19:38Ik heb juist recentelijk vaker dat ik denk he, dit licht buiten is precies zoals vroeger toen ik klein was, in deze tijd van het jaar. De kleur van de blauwe lucht ook.
Terwijl ik ook heel lang heb ervaren dat het vroeger ander licht was.
Perceptie en herinnering zijn beiden super subjectief dus uiteindelijk zit je toch vooral in je eigen emotionele saus te roeren met dit soort dingen.
Adieu les cons!
zaterdag 21 december 2024 om 22:17
Op je 38ste al nostalgisch zijn klinkt als een ander woord voor verdriet en gemis. Als je zwanger bent dan is 'leven' en 'angst' veel meer aan elkaar gekoppeld dan "normaal". In je hoofd kan het al snel ingewikkeld worden, verdriet om het verlies van je moeder en de vreugde van de geboorte, in je nostalgie zoek je naar de tijd va balans en rust.
Het is helemaal niet raar om eens met de praktijkondersteuner hier over te praten, het is veel beter om te leren hoe je beter kan omgaan met de gevoelens die je hebt. Je nostalgische gedachtes leiden je naar een depressie en dat zou niet moeten.
Het is helemaal niet raar om eens met de praktijkondersteuner hier over te praten, het is veel beter om te leren hoe je beter kan omgaan met de gevoelens die je hebt. Je nostalgische gedachtes leiden je naar een depressie en dat zou niet moeten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
