Psyche
alle pijlers
Nou breekt mijn klomp.....
woensdag 24 maart 2010 om 23:07
Met een kennis spreek ik min of meer regelmatig iets af.
Ze komt hier koffiedrinken, of ik ga bij haar langs. Of we gaan ergens iets eten of lunchen.
Altijd spreken we af op haar initiatief.
Niet omdat ik er eigenlijk geen zin in heb, maar meer omdat ze me altijd voor is, ze wil eigenlijk wel nog vaker afspreken, maar ik heb gewoon niet zoveel tijd, ik hou het wel een beetje af, anders zou ik bijna elke week een eetafspraak hebben, ik heb er het geld niet voor, bovendien hoef ik haar niet zo vaak te zien.
Ik ervaar haar gedrag wel een beetje dwingend.
Vanavond was ze bij mij, bakkie koffie, een wijntje.
Het gesprek gaat voornamelijk over haar en haar situatie, het was onrustig, ze werd door iemand gebeld, waarna ze daarover weer even kort iemand anders even moest bellen, dit onder het afgeven van diverse sorry's, héél eventjes maar...
En dan voordat ze opstapt, moeten we nog even wat afspreken.
Agenda's getrokken.
Wat al vaker voorgekomen is, komt nu ook weer aan de orde.
Ik wil liever niet doordeweeks afspreken. Ik heb om het weekend een vrij weekend waarin ik alle gelegenheid heb om uit te gaan.
Vorige keer een soort ruzie gehad met haar omdat ik niet om half zeven in een restaurant wilde afspreken.
Zij vind half acht te laat omdat je je eten dan pas om acht uur op tafel hebt, en het niet goed is zo laat nog te eten.
Ik werk doordeweeks tot half zes, en ben pas om zes uur thuis.
Ik wil dan wel mijn hart over mijn hart strijken om op een doordeweekse dag af te spreken, maar dan wel minimaal om half acht. Mijn kinderen wil ik ook nog even zien na een werkdag van mij en een schooldag van hun, en ik wil ze ook iets te eten geven, dus.
Maar dat is voor haar geen optie.
Dan stel ik voor om in een weekend te gaan. Een weekend waarin mijn kinderen er niet zijn, welteverstaan.
Haar kinderen zijn dan ook bij haar ex.
Maar dat is ook geen goed idee, want haar vriend vind het altijd zo heerlijk dat haar kinderen er dan niet zijn, dan wil hij altijd van alles met haar ondernemen.
Ook als ik dit dan over drie weken wil afspreken is dat niet mogelijk, want dat vind hij niet leuk.
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Ik probeer nog uit te leggen dat haar argumenten voor haar net zo belangrijk zijn dan mijn argumenten voor mij.
En dat ik vorige keer die van mij opzij geschoven heb, om haar tegemoet te komen, en me de pestpokke gehaast heb uit mijn werk om dan doordeweeks vroeg op onze afspraak te zijn, maar dat ik het niet leuk vind dat dit nu voor altijd van mij verwacht wordt.
Ze zegt doodleuk dat ik dan toch een uur de tijd heb, als mijn werk stopt? Ik geef nog een uiteenzetting met voorbeelden, maar het mag niet baten.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Met ferme passen beent ze de kamer uit, de gang door en verlaat mijn huis.
Ik ben verbluft.
Ik heb voor het eerst van mijn levenergens mijn poot stijf gehouden, heb niet toegegeven.
Ik weet niet of het goed voelt, of ik opgelucht ben.
Ben ik te star geweest?
Meestal komt het in dit soort situaties wel goed, omdat ik uiteindelijk zwicht en me aanpas.
Het voelt raar, dat wel in ieder geval.
Ze komt hier koffiedrinken, of ik ga bij haar langs. Of we gaan ergens iets eten of lunchen.
Altijd spreken we af op haar initiatief.
Niet omdat ik er eigenlijk geen zin in heb, maar meer omdat ze me altijd voor is, ze wil eigenlijk wel nog vaker afspreken, maar ik heb gewoon niet zoveel tijd, ik hou het wel een beetje af, anders zou ik bijna elke week een eetafspraak hebben, ik heb er het geld niet voor, bovendien hoef ik haar niet zo vaak te zien.
Ik ervaar haar gedrag wel een beetje dwingend.
Vanavond was ze bij mij, bakkie koffie, een wijntje.
Het gesprek gaat voornamelijk over haar en haar situatie, het was onrustig, ze werd door iemand gebeld, waarna ze daarover weer even kort iemand anders even moest bellen, dit onder het afgeven van diverse sorry's, héél eventjes maar...
En dan voordat ze opstapt, moeten we nog even wat afspreken.
Agenda's getrokken.
Wat al vaker voorgekomen is, komt nu ook weer aan de orde.
Ik wil liever niet doordeweeks afspreken. Ik heb om het weekend een vrij weekend waarin ik alle gelegenheid heb om uit te gaan.
Vorige keer een soort ruzie gehad met haar omdat ik niet om half zeven in een restaurant wilde afspreken.
Zij vind half acht te laat omdat je je eten dan pas om acht uur op tafel hebt, en het niet goed is zo laat nog te eten.
Ik werk doordeweeks tot half zes, en ben pas om zes uur thuis.
Ik wil dan wel mijn hart over mijn hart strijken om op een doordeweekse dag af te spreken, maar dan wel minimaal om half acht. Mijn kinderen wil ik ook nog even zien na een werkdag van mij en een schooldag van hun, en ik wil ze ook iets te eten geven, dus.
Maar dat is voor haar geen optie.
Dan stel ik voor om in een weekend te gaan. Een weekend waarin mijn kinderen er niet zijn, welteverstaan.
Haar kinderen zijn dan ook bij haar ex.
Maar dat is ook geen goed idee, want haar vriend vind het altijd zo heerlijk dat haar kinderen er dan niet zijn, dan wil hij altijd van alles met haar ondernemen.
Ook als ik dit dan over drie weken wil afspreken is dat niet mogelijk, want dat vind hij niet leuk.
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Ik probeer nog uit te leggen dat haar argumenten voor haar net zo belangrijk zijn dan mijn argumenten voor mij.
En dat ik vorige keer die van mij opzij geschoven heb, om haar tegemoet te komen, en me de pestpokke gehaast heb uit mijn werk om dan doordeweeks vroeg op onze afspraak te zijn, maar dat ik het niet leuk vind dat dit nu voor altijd van mij verwacht wordt.
Ze zegt doodleuk dat ik dan toch een uur de tijd heb, als mijn werk stopt? Ik geef nog een uiteenzetting met voorbeelden, maar het mag niet baten.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Met ferme passen beent ze de kamer uit, de gang door en verlaat mijn huis.
Ik ben verbluft.
Ik heb voor het eerst van mijn levenergens mijn poot stijf gehouden, heb niet toegegeven.
Ik weet niet of het goed voelt, of ik opgelucht ben.
Ben ik te star geweest?
Meestal komt het in dit soort situaties wel goed, omdat ik uiteindelijk zwicht en me aanpas.
Het voelt raar, dat wel in ieder geval.
woensdag 24 maart 2010 om 23:10
Snap dat het raar voelt....maar petje af.
Soms is dit dan de consequentie..niet leuk maar uiteindelijk denk ik dat je je beter zult voelen.
Je schrijft dat het een kennis is en dat je haar gedrag als een beetje dwingend ervoer...
Denk niet dat je hier erg lang last van zult hebben..snap wel dat je een verbijsterd gevoel hebt
Soms is dit dan de consequentie..niet leuk maar uiteindelijk denk ik dat je je beter zult voelen.
Je schrijft dat het een kennis is en dat je haar gedrag als een beetje dwingend ervoer...
Denk niet dat je hier erg lang last van zult hebben..snap wel dat je een verbijsterd gevoel hebt
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 24 maart 2010 om 23:10
Snap dat het raar voelt....maar petje af.
Soms is dit dan de consequentie..niet leuk maar uiteindelijk denk ik dat je je beter zult voelen.
Je schrijft dat het een kennis is en dat je haar gedrag als een beetje dwingend ervoer...
Denk niet dat je hier erg lang last van zult hebben..snap wel dat je een verbijsterd gevoel hebt
Soms is dit dan de consequentie..niet leuk maar uiteindelijk denk ik dat je je beter zult voelen.
Je schrijft dat het een kennis is en dat je haar gedrag als een beetje dwingend ervoer...
Denk niet dat je hier erg lang last van zult hebben..snap wel dat je een verbijsterd gevoel hebt
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 24 maart 2010 om 23:17
woensdag 24 maart 2010 om 23:41
Zij noemt zich een vriendin?
Het lijkt erop dat ze gewend is dat alles onder haar voorwaarden en tijden verloopt. Nu jij dit perfecte proces (perfect voor haar) ineens in de weg zit gaat ze in opstand. Ik zou zeker niet toegeven! Je hebt gelijk dat je verontwaardigd bent. Alleen al dat weglopen en het niet eens proberen uit te praten, als een - laten we zeggen - volwassene, dat zegt al veel.
Doodzonde
In elk geval heel goed van jou!! Vaker doen! Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen voor een gelijkwaardige vriendschap.
Het lijkt erop dat ze gewend is dat alles onder haar voorwaarden en tijden verloopt. Nu jij dit perfecte proces (perfect voor haar) ineens in de weg zit gaat ze in opstand. Ik zou zeker niet toegeven! Je hebt gelijk dat je verontwaardigd bent. Alleen al dat weglopen en het niet eens proberen uit te praten, als een - laten we zeggen - volwassene, dat zegt al veel.
Doodzonde
In elk geval heel goed van jou!! Vaker doen! Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen voor een gelijkwaardige vriendschap.
donderdag 25 maart 2010 om 00:15
Zo'n dikke vriendin is ze niet, trouwens.
Toch als ze er is, is het gezellig, ze maakt altijd van alles mee en vertelt hele verhalen.
Het duurt alleen meestal erg lang, en op een gegeven moment voel ik dat ik aan het afhaken ben, moet mijn geeuwen onderdrukken, pobeer ik de afrondende fase in te zetten, maar met haar jas aan in de gang duurt het vaak nog een minuut of twintig.
Ik had eerder vanavond laten vallen dat ik gisteravond (já, dínsdagavond) met een andere (dierbare door dik en dun) vriendin ergens koffie was wezen drinken omdat ze iets privé's met me wilde bespreken, mijn mening wilde horen.
En kreeg toen op een gegeven moment ook te horen van dat ik met die vriendin wél doordeweeks afspreek, en waarom ik dat met haar niet wilde.
Ik heb toen geantwoord dat ik daar aan haar geen verantwoording over schuldig was en dat wat mij hier zo stoorde om ging dat haar eisenpakket wel erg uitgebreid was.
Ik had kunnen zeggen dat die afspraak gisteravond pas om acht uur was, maar ik had geen zin om me te gaan verdedigen.
Wat me ook opvalt is dat ze heel veel klaagt over haar relatie. Haar vriend drinkt te veel, is egoistisch, kijkt te veel naar andere vrouwen en kan niet met haar kinderen opschieten.
Als ze wist hoe ze het moest gaan redden zou ze bij hem weg gaan.
Maar ondertussen hoor ik van weekendjes weg samen, naar de sauna, fijn heerlijk met zijn tweetjes vorige week op een terras gezeten, kortom alle dingen die je samen doet als je het leuk hebt met elkaar.
Als ik dan vraag of die dingen echt zo leuk zijn, omdat ik dat dan niet kan rijmen met de verhalen die ze over zijn gedrag heeft vertelt zegt ze dat ze die dingen doet omdat hij dat wil, en dat ze op die momenten haar kop maar in het zand steekt, maar echt gelukkig voelt ze zich dan niet.
En als ik dan zeg: hij kan toch niet van je verlangen dat je nooit meer iets met iemand afspreekt omdat hij wel eens plannen zou kunnen krijgen, dan kijkt ze meewarig aan, ik weet daar niks van, ik heb immers geen relatie.
Ik sta inmiddels wel achter mijn handelwijze.
Het is toch van de zotte.
Ze zoekt het maar uit.
Toch als ze er is, is het gezellig, ze maakt altijd van alles mee en vertelt hele verhalen.
Het duurt alleen meestal erg lang, en op een gegeven moment voel ik dat ik aan het afhaken ben, moet mijn geeuwen onderdrukken, pobeer ik de afrondende fase in te zetten, maar met haar jas aan in de gang duurt het vaak nog een minuut of twintig.
Ik had eerder vanavond laten vallen dat ik gisteravond (já, dínsdagavond) met een andere (dierbare door dik en dun) vriendin ergens koffie was wezen drinken omdat ze iets privé's met me wilde bespreken, mijn mening wilde horen.
En kreeg toen op een gegeven moment ook te horen van dat ik met die vriendin wél doordeweeks afspreek, en waarom ik dat met haar niet wilde.
Ik heb toen geantwoord dat ik daar aan haar geen verantwoording over schuldig was en dat wat mij hier zo stoorde om ging dat haar eisenpakket wel erg uitgebreid was.
Ik had kunnen zeggen dat die afspraak gisteravond pas om acht uur was, maar ik had geen zin om me te gaan verdedigen.
Wat me ook opvalt is dat ze heel veel klaagt over haar relatie. Haar vriend drinkt te veel, is egoistisch, kijkt te veel naar andere vrouwen en kan niet met haar kinderen opschieten.
Als ze wist hoe ze het moest gaan redden zou ze bij hem weg gaan.
Maar ondertussen hoor ik van weekendjes weg samen, naar de sauna, fijn heerlijk met zijn tweetjes vorige week op een terras gezeten, kortom alle dingen die je samen doet als je het leuk hebt met elkaar.
Als ik dan vraag of die dingen echt zo leuk zijn, omdat ik dat dan niet kan rijmen met de verhalen die ze over zijn gedrag heeft vertelt zegt ze dat ze die dingen doet omdat hij dat wil, en dat ze op die momenten haar kop maar in het zand steekt, maar echt gelukkig voelt ze zich dan niet.
En als ik dan zeg: hij kan toch niet van je verlangen dat je nooit meer iets met iemand afspreekt omdat hij wel eens plannen zou kunnen krijgen, dan kijkt ze meewarig aan, ik weet daar niks van, ik heb immers geen relatie.
Ik sta inmiddels wel achter mijn handelwijze.
Het is toch van de zotte.
Ze zoekt het maar uit.
donderdag 25 maart 2010 om 04:09
donderdag 25 maart 2010 om 07:00
quote:Perel schreef op 24 maart 2010 @ 23:07:
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Heb je wel 's tegen haar gezegd: als JIJ alleenstaande moeder zou zijn, dan zou jij MIJ begrijpen.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Inderdaad. Dus laten we het hierbij houden. Als het zo moeizaam moet gaan, dan liever helemaal niet. Daaag!
Je bent een alleenstaande moeder! Ik vind jouw kennis een egoïstisch mens. Jij moet je maar aanpassen en roeien met de riemen die je hebt, terwijl haar heikneuterige mietje van een vent 'het niet leuk vindt als jullie 3 weken tevoren afspreken'
Dat het raar voelt, komt door het feit dat dit nieuw voor je is. Je hebt je poot stijf gehouden en dan is het nu dus maar afwachten of zij nog 's over de brug komt. Het komt nog wel dat je goed zal voelen over deze situatie. Je bent (heel terecht) voor jezelf opgekomen en dat kan toch nooit verkeerd zijn!
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Heb je wel 's tegen haar gezegd: als JIJ alleenstaande moeder zou zijn, dan zou jij MIJ begrijpen.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Inderdaad. Dus laten we het hierbij houden. Als het zo moeizaam moet gaan, dan liever helemaal niet. Daaag!
Je bent een alleenstaande moeder! Ik vind jouw kennis een egoïstisch mens. Jij moet je maar aanpassen en roeien met de riemen die je hebt, terwijl haar heikneuterige mietje van een vent 'het niet leuk vindt als jullie 3 weken tevoren afspreken'
Dat het raar voelt, komt door het feit dat dit nieuw voor je is. Je hebt je poot stijf gehouden en dan is het nu dus maar afwachten of zij nog 's over de brug komt. Het komt nog wel dat je goed zal voelen over deze situatie. Je bent (heel terecht) voor jezelf opgekomen en dat kan toch nooit verkeerd zijn!
donderdag 25 maart 2010 om 08:04
Goed zo, dat je voor jezelf bent opgekomen! Joh, wat zal het mij bommen dat we een uurtje later gaan eten. Ik herken het gekloot met de agenda's, het sluit weer voor geen flikker op mekaar aan, nou dan ga je mekaar tegemoet komen, jij doet het door de week, maar zij een uurtje later. Kom je elkaar tegemoet, lijkt me. En dan doet zij moeilijk over een uurtje later eten...
Ik ben juist altijd blij als ik weer kan afspreken, want ik ben druk en veel vrienden van me zijn druk en dan kijken we altijd hoe we elkaar ergens tegemoet kunnen komen.
Ik ben juist altijd blij als ik weer kan afspreken, want ik ben druk en veel vrienden van me zijn druk en dan kijken we altijd hoe we elkaar ergens tegemoet kunnen komen.
donderdag 25 maart 2010 om 08:27
Wat een lastig mens. Die ben je liever kwijt en wees maar blij dat zij nu het initiatief heeft genomen.
Schaarse tijd kun je beter aan lieve mensen besteden (want ook al klinkt ze op zich wel vermakelijk, ze is wel erg op zichzelf gericht en lief is ze niet).
Goed van je, dat je voor jezelf bent opgekomen. Heb je mooi laten zien dat je gekke henkie niet bent!
Schaarse tijd kun je beter aan lieve mensen besteden (want ook al klinkt ze op zich wel vermakelijk, ze is wel erg op zichzelf gericht en lief is ze niet).
Goed van je, dat je voor jezelf bent opgekomen. Heb je mooi laten zien dat je gekke henkie niet bent!
donderdag 25 maart 2010 om 09:09
nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Volgens mij heeft zij het helemaal goed begrepen. Nu jij nog
Serieus, ik snap het. Je bent niet gewend om goed voor jezelf op te komen, je aanpassen en de ander tegemoetkomen voelt beter omdat je dat gewend bent. Dit voelt ongemakkelijk omdat het nieuw voor je is. Maar het gaat wel wennen, hoor! En je zult merken dat je veel beter in je vel zit als je ook trouw bent aan jezelf en niet alleen aan anderen.
Ik snap echt niet hoe ze durft om zulke eisen aan je te stellen als ze weet dat je alleenstaande moeder bent. Laat ze lekker een keer voor je thuis komen koken als ze zo graag op tijd wil weten, zou ik zeggen (dat is voor jou ook lekker relaxt ).
Dan houdt het wel een beetje op.
Volgens mij heeft zij het helemaal goed begrepen. Nu jij nog
Serieus, ik snap het. Je bent niet gewend om goed voor jezelf op te komen, je aanpassen en de ander tegemoetkomen voelt beter omdat je dat gewend bent. Dit voelt ongemakkelijk omdat het nieuw voor je is. Maar het gaat wel wennen, hoor! En je zult merken dat je veel beter in je vel zit als je ook trouw bent aan jezelf en niet alleen aan anderen.
Ik snap echt niet hoe ze durft om zulke eisen aan je te stellen als ze weet dat je alleenstaande moeder bent. Laat ze lekker een keer voor je thuis komen koken als ze zo graag op tijd wil weten, zou ik zeggen (dat is voor jou ook lekker relaxt ).
Ga in therapie!
donderdag 25 maart 2010 om 09:18
Ik ben van mening dat vriendschappen je (grotendeels) energie moeten géven, ze moeten je niet leegslurpen. Als jij er enorm zin in had gehad om haar te zien, zou het helemaal geen issue zijn om door-de-weeks af te spreken. Maar omdat je van te voren weet dat het zo veel energie kost, heb je (terecht!) bij voorbaat al geen puf meer.
Met andere woorden: je klinkt alsof je je (sociale-) leven goed voor elkaar hebt, en deze kennis eigenlijk prima kunt missen.
Met andere woorden: je klinkt alsof je je (sociale-) leven goed voor elkaar hebt, en deze kennis eigenlijk prima kunt missen.
donderdag 25 maart 2010 om 09:27
Niets mee doen ... vriendschap "dood" laten bloeien.
En mocht zij in de tussentijd wel iets laten horen en je wel willen zien, voet bij stuk houden.
Logisch dat 't raar voelt, maar ga eens na .... wat heb je aan haar als echte vriendin? Jij luistert veel naar haar, maar luistert ze ook echt naar jou? Jij zal, als alleenstaande moeder, al genoeg tegen "problemen" aanlopen, maar kan je die ook kwijt bij haar?
Vriendschap hoort van 2 kanten te komen, en volgens mij komt ie op dit moment duidelijk bij 1 iemand vandaan (bij jou).
Deze vriendschap kost jou denk ik alleen maar veel energie. Energie die je beter in andere dingen kunt stoppen.
Succes met het doorhakken van de welbekende knoop!
En mocht zij in de tussentijd wel iets laten horen en je wel willen zien, voet bij stuk houden.
Logisch dat 't raar voelt, maar ga eens na .... wat heb je aan haar als echte vriendin? Jij luistert veel naar haar, maar luistert ze ook echt naar jou? Jij zal, als alleenstaande moeder, al genoeg tegen "problemen" aanlopen, maar kan je die ook kwijt bij haar?
Vriendschap hoort van 2 kanten te komen, en volgens mij komt ie op dit moment duidelijk bij 1 iemand vandaan (bij jou).
Deze vriendschap kost jou denk ik alleen maar veel energie. Energie die je beter in andere dingen kunt stoppen.
Succes met het doorhakken van de welbekende knoop!
donderdag 25 maart 2010 om 09:41
Waarom spreek je nog met haar af???
Het is duidelijk dat ze jou niet tegemoet komt en alleen aan haar zelf denkt. Zo te lezen ook iemand die graag over haar zelf praat. Kom jij ook aan bod? Vraagt ze ook naar jou?
Vraag me af wat voor toevoeging zij geeft aan jou leven! Is het echt een kennis of een vriendin (omdat je regelmatig afspreekt)?
Vind zelf dat je onzeker overkomt in je verhaal tegenover je kennis. Je bent absoluut niet te star geweest. Heel goed dat je poot stijf gehouden heb. Zij is erg egoïstisch bezig door alleen maar aan haarzelf te denken. Zij houdt wel rekening met haar vent, maar niet met jou als alleenstaande moeder. Van mij kon ze de boom in!
Sluit me ook helemaal aan bij Perel en Lizzl.
Blijf voor jezelf opkomen hoor!
Het is duidelijk dat ze jou niet tegemoet komt en alleen aan haar zelf denkt. Zo te lezen ook iemand die graag over haar zelf praat. Kom jij ook aan bod? Vraagt ze ook naar jou?
Vraag me af wat voor toevoeging zij geeft aan jou leven! Is het echt een kennis of een vriendin (omdat je regelmatig afspreekt)?
Vind zelf dat je onzeker overkomt in je verhaal tegenover je kennis. Je bent absoluut niet te star geweest. Heel goed dat je poot stijf gehouden heb. Zij is erg egoïstisch bezig door alleen maar aan haarzelf te denken. Zij houdt wel rekening met haar vent, maar niet met jou als alleenstaande moeder. Van mij kon ze de boom in!
Sluit me ook helemaal aan bij Perel en Lizzl.
Blijf voor jezelf opkomen hoor!
donderdag 25 maart 2010 om 16:41
Tjee het klinkt niet echt als een gezellige vriendschap.
Heb je niet het idee dat de verhouding al een tijd zoek is? Zij stelt eisen en jij past je aan. Zo komt het over.
Zelf houd ik niet van zulke dwingende contacten. Maar heb ook geen vrienden die ik op zo regelmatige basis zie, soms gaan er weken overheen, soms maanden (ook door een paar verhuizingen).
Nee je bent niet te star geweest. Je hebt toch je grenzen? Wat mij betreft had je die al veel eerder aan mogen geven. Zo te zien heb je t best druk in je leven.
Heb je niet het idee dat de verhouding al een tijd zoek is? Zij stelt eisen en jij past je aan. Zo komt het over.
Zelf houd ik niet van zulke dwingende contacten. Maar heb ook geen vrienden die ik op zo regelmatige basis zie, soms gaan er weken overheen, soms maanden (ook door een paar verhuizingen).
Nee je bent niet te star geweest. Je hebt toch je grenzen? Wat mij betreft had je die al veel eerder aan mogen geven. Zo te zien heb je t best druk in je leven.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 25 maart 2010 om 20:06
Vervolg....
Ik heb vanmiddag - zo zag ik net in mijn telefoon - een smsje gekregen met excuses en sorry en of ik dan toch nog op de door mij in eerste instantie voorgestelde datum iets wil afspreken.
In jullie reakties hier lees ik dingen die ik niet genoemd heb maar die zeer zeker meespelen, zo onduidelijk ben ik dus niet, dat jullie hier mij feilloos aanvoelen
Ik las iets van weerstand bij mij om doordeweeks af te spreken omdat het me dan vermoeit ipv energie oplevert, en dat is inderdaad zo.
Ze raakt altijd in heftige dingen verzeild, en vraagt mij dan hoe ik daar mee om zou gaan.
Het feit dat ik alleenstaande moeder ben en dat zij daar rekening mee zou moeten houden zie ik hier ook een aantal keer voorbij komen.
Zelf vind ik dat dan weer minder reden, alsof mijn gezinssituatie de reden is dat het contact niet regelmatiger is.
Ik herinner me dat ik over mijn belevenissen met deze dame al eerder een topic heb gehad, heb net ernaar gezocht maar kon het niet zo snel vinden.
Ga zo nog even zoeken.
Gevonden!
Ik heb vanmiddag - zo zag ik net in mijn telefoon - een smsje gekregen met excuses en sorry en of ik dan toch nog op de door mij in eerste instantie voorgestelde datum iets wil afspreken.
In jullie reakties hier lees ik dingen die ik niet genoemd heb maar die zeer zeker meespelen, zo onduidelijk ben ik dus niet, dat jullie hier mij feilloos aanvoelen
Ik las iets van weerstand bij mij om doordeweeks af te spreken omdat het me dan vermoeit ipv energie oplevert, en dat is inderdaad zo.
Ze raakt altijd in heftige dingen verzeild, en vraagt mij dan hoe ik daar mee om zou gaan.
Het feit dat ik alleenstaande moeder ben en dat zij daar rekening mee zou moeten houden zie ik hier ook een aantal keer voorbij komen.
Zelf vind ik dat dan weer minder reden, alsof mijn gezinssituatie de reden is dat het contact niet regelmatiger is.
Ik herinner me dat ik over mijn belevenissen met deze dame al eerder een topic heb gehad, heb net ernaar gezocht maar kon het niet zo snel vinden.
Ga zo nog even zoeken.
Gevonden!
