Psyche
alle pijlers
Nou breekt mijn klomp.....
woensdag 24 maart 2010 om 23:07
Met een kennis spreek ik min of meer regelmatig iets af.
Ze komt hier koffiedrinken, of ik ga bij haar langs. Of we gaan ergens iets eten of lunchen.
Altijd spreken we af op haar initiatief.
Niet omdat ik er eigenlijk geen zin in heb, maar meer omdat ze me altijd voor is, ze wil eigenlijk wel nog vaker afspreken, maar ik heb gewoon niet zoveel tijd, ik hou het wel een beetje af, anders zou ik bijna elke week een eetafspraak hebben, ik heb er het geld niet voor, bovendien hoef ik haar niet zo vaak te zien.
Ik ervaar haar gedrag wel een beetje dwingend.
Vanavond was ze bij mij, bakkie koffie, een wijntje.
Het gesprek gaat voornamelijk over haar en haar situatie, het was onrustig, ze werd door iemand gebeld, waarna ze daarover weer even kort iemand anders even moest bellen, dit onder het afgeven van diverse sorry's, héél eventjes maar...
En dan voordat ze opstapt, moeten we nog even wat afspreken.
Agenda's getrokken.
Wat al vaker voorgekomen is, komt nu ook weer aan de orde.
Ik wil liever niet doordeweeks afspreken. Ik heb om het weekend een vrij weekend waarin ik alle gelegenheid heb om uit te gaan.
Vorige keer een soort ruzie gehad met haar omdat ik niet om half zeven in een restaurant wilde afspreken.
Zij vind half acht te laat omdat je je eten dan pas om acht uur op tafel hebt, en het niet goed is zo laat nog te eten.
Ik werk doordeweeks tot half zes, en ben pas om zes uur thuis.
Ik wil dan wel mijn hart over mijn hart strijken om op een doordeweekse dag af te spreken, maar dan wel minimaal om half acht. Mijn kinderen wil ik ook nog even zien na een werkdag van mij en een schooldag van hun, en ik wil ze ook iets te eten geven, dus.
Maar dat is voor haar geen optie.
Dan stel ik voor om in een weekend te gaan. Een weekend waarin mijn kinderen er niet zijn, welteverstaan.
Haar kinderen zijn dan ook bij haar ex.
Maar dat is ook geen goed idee, want haar vriend vind het altijd zo heerlijk dat haar kinderen er dan niet zijn, dan wil hij altijd van alles met haar ondernemen.
Ook als ik dit dan over drie weken wil afspreken is dat niet mogelijk, want dat vind hij niet leuk.
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Ik probeer nog uit te leggen dat haar argumenten voor haar net zo belangrijk zijn dan mijn argumenten voor mij.
En dat ik vorige keer die van mij opzij geschoven heb, om haar tegemoet te komen, en me de pestpokke gehaast heb uit mijn werk om dan doordeweeks vroeg op onze afspraak te zijn, maar dat ik het niet leuk vind dat dit nu voor altijd van mij verwacht wordt.
Ze zegt doodleuk dat ik dan toch een uur de tijd heb, als mijn werk stopt? Ik geef nog een uiteenzetting met voorbeelden, maar het mag niet baten.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Met ferme passen beent ze de kamer uit, de gang door en verlaat mijn huis.
Ik ben verbluft.
Ik heb voor het eerst van mijn levenergens mijn poot stijf gehouden, heb niet toegegeven.
Ik weet niet of het goed voelt, of ik opgelucht ben.
Ben ik te star geweest?
Meestal komt het in dit soort situaties wel goed, omdat ik uiteindelijk zwicht en me aanpas.
Het voelt raar, dat wel in ieder geval.
Ze komt hier koffiedrinken, of ik ga bij haar langs. Of we gaan ergens iets eten of lunchen.
Altijd spreken we af op haar initiatief.
Niet omdat ik er eigenlijk geen zin in heb, maar meer omdat ze me altijd voor is, ze wil eigenlijk wel nog vaker afspreken, maar ik heb gewoon niet zoveel tijd, ik hou het wel een beetje af, anders zou ik bijna elke week een eetafspraak hebben, ik heb er het geld niet voor, bovendien hoef ik haar niet zo vaak te zien.
Ik ervaar haar gedrag wel een beetje dwingend.
Vanavond was ze bij mij, bakkie koffie, een wijntje.
Het gesprek gaat voornamelijk over haar en haar situatie, het was onrustig, ze werd door iemand gebeld, waarna ze daarover weer even kort iemand anders even moest bellen, dit onder het afgeven van diverse sorry's, héél eventjes maar...
En dan voordat ze opstapt, moeten we nog even wat afspreken.
Agenda's getrokken.
Wat al vaker voorgekomen is, komt nu ook weer aan de orde.
Ik wil liever niet doordeweeks afspreken. Ik heb om het weekend een vrij weekend waarin ik alle gelegenheid heb om uit te gaan.
Vorige keer een soort ruzie gehad met haar omdat ik niet om half zeven in een restaurant wilde afspreken.
Zij vind half acht te laat omdat je je eten dan pas om acht uur op tafel hebt, en het niet goed is zo laat nog te eten.
Ik werk doordeweeks tot half zes, en ben pas om zes uur thuis.
Ik wil dan wel mijn hart over mijn hart strijken om op een doordeweekse dag af te spreken, maar dan wel minimaal om half acht. Mijn kinderen wil ik ook nog even zien na een werkdag van mij en een schooldag van hun, en ik wil ze ook iets te eten geven, dus.
Maar dat is voor haar geen optie.
Dan stel ik voor om in een weekend te gaan. Een weekend waarin mijn kinderen er niet zijn, welteverstaan.
Haar kinderen zijn dan ook bij haar ex.
Maar dat is ook geen goed idee, want haar vriend vind het altijd zo heerlijk dat haar kinderen er dan niet zijn, dan wil hij altijd van alles met haar ondernemen.
Ook als ik dit dan over drie weken wil afspreken is dat niet mogelijk, want dat vind hij niet leuk.
Tsja, als ik een vriend had, zegt ze, zou ik dat ook begrijpen, dan zou ik er precies hetzelfde over denken.
Ik probeer nog uit te leggen dat haar argumenten voor haar net zo belangrijk zijn dan mijn argumenten voor mij.
En dat ik vorige keer die van mij opzij geschoven heb, om haar tegemoet te komen, en me de pestpokke gehaast heb uit mijn werk om dan doordeweeks vroeg op onze afspraak te zijn, maar dat ik het niet leuk vind dat dit nu voor altijd van mij verwacht wordt.
Ze zegt doodleuk dat ik dan toch een uur de tijd heb, als mijn werk stopt? Ik geef nog een uiteenzetting met voorbeelden, maar het mag niet baten.
Ze pakt haar tas en zegt: nou, het is me duidelijk. Jij hebt je regels, ik heb de mijne, en dat combineert dus helemaal niet.
Dan houdt het wel een beetje op.
Met ferme passen beent ze de kamer uit, de gang door en verlaat mijn huis.
Ik ben verbluft.
Ik heb voor het eerst van mijn levenergens mijn poot stijf gehouden, heb niet toegegeven.
Ik weet niet of het goed voelt, of ik opgelucht ben.
Ben ik te star geweest?
Meestal komt het in dit soort situaties wel goed, omdat ik uiteindelijk zwicht en me aanpas.
Het voelt raar, dat wel in ieder geval.
donderdag 25 maart 2010 om 20:28
Na twee alinea's van je vorige topic heb ik eigenlijk wel genoeg gelezen.
Wil je dit contact wel? Houd je er ook iets leuks aan over ipv alleen een moe gevoel?
Misschien verhelderend om zelf nog eens goed te lezen wat je toen geschreven hebt. En zij heeft jou uitgekozen, jij kennelijk haar niet.
Wil je dit contact wel? Houd je er ook iets leuks aan over ipv alleen een moe gevoel?
Misschien verhelderend om zelf nog eens goed te lezen wat je toen geschreven hebt. En zij heeft jou uitgekozen, jij kennelijk haar niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 25 maart 2010 om 22:29
quote:Perel schreef op 25 maart 2010 @ 20:06:
Het feit dat ik alleenstaande moeder ben en dat zij daar rekening mee zou moeten houden zie ik hier ook een aantal keer voorbij komen.
Zelf vind ik dat dan weer minder reden, alsof mijn gezinssituatie de reden is dat het contact niet regelmatiger is.[/url]
Dat idee had ik al, ook omdat je het in je OP niet had genoemd terwijl het wel relevant is. Het is niet zo dat je het alleenstaand moederschap hoeft op te voeren als reden voor minder regelmatig contact. In dat geval is voor je kennis haar relatie daar net zo goed een reden voor, want zij laat haar vriend vóór jou gaan in kinderloze weekends. Het gaat erom dat ieder mens specifieke omstandigheden, voorkeuren en eigenschappen heeft (niet te laat willen eten bv. ) en dat je in een vriendschap daar normaal gezien rekening mee houdt. Jij hebt dat bij haar wel zo veel mogelijk proberen te doen, maar andersom doet zij het niet. Dan zit het dus scheef.
Ik krijg het idee dat deze vriendin (?) heel veel van jou vraagt en heel weinig teruggeeft. Geen wonder dat je moe van haar wordt...
Het feit dat ik alleenstaande moeder ben en dat zij daar rekening mee zou moeten houden zie ik hier ook een aantal keer voorbij komen.
Zelf vind ik dat dan weer minder reden, alsof mijn gezinssituatie de reden is dat het contact niet regelmatiger is.[/url]
Dat idee had ik al, ook omdat je het in je OP niet had genoemd terwijl het wel relevant is. Het is niet zo dat je het alleenstaand moederschap hoeft op te voeren als reden voor minder regelmatig contact. In dat geval is voor je kennis haar relatie daar net zo goed een reden voor, want zij laat haar vriend vóór jou gaan in kinderloze weekends. Het gaat erom dat ieder mens specifieke omstandigheden, voorkeuren en eigenschappen heeft (niet te laat willen eten bv. ) en dat je in een vriendschap daar normaal gezien rekening mee houdt. Jij hebt dat bij haar wel zo veel mogelijk proberen te doen, maar andersom doet zij het niet. Dan zit het dus scheef.
Ik krijg het idee dat deze vriendin (?) heel veel van jou vraagt en heel weinig teruggeeft. Geen wonder dat je moe van haar wordt...
Ga in therapie!
vrijdag 26 maart 2010 om 09:10
Ik heb je oudere topic gelezen, en zag dat dat negen maanden gelezen al gepost is. De strekking van het topic is hetzelfde, en je zit dus nog met hetzelfde probleem, met de zelfde vrouw.
Heb je na dat vorige topic niet de boot iets agressiever afgehouden bij deze vriendin? Ben je sindsdien gewoon met haar blijven omgaan en heb je je als luisterend oor laten gebruiken, of is er toch iets veranderd?
Heb je na dat vorige topic niet de boot iets agressiever afgehouden bij deze vriendin? Ben je sindsdien gewoon met haar blijven omgaan en heb je je als luisterend oor laten gebruiken, of is er toch iets veranderd?
vrijdag 26 maart 2010 om 13:59
vrijdag 26 maart 2010 om 14:05
quote:anthro schreef op 26 maart 2010 @ 13:54:
Ze heeft vast OCPD (alles moet gaan zoals zij wilt).
Dan heet het toch AMGZZW ?
Goed van je Perel , vriendschap kan best tijdelijk een eenzijdige energie input zijn door omstandigheden. Echter negen maanden is niet tijdelijk lijkt me. Ik kan me je soort va verbijstering voorstellen als iemand plots zo wegbeent. Echter ik denk dat het over jou zegt dat jij je grens stelde en zijn die niet wilde accepteren. Dat blijkt ook wel uit haar excuus denk ik.
Ze heeft vast OCPD (alles moet gaan zoals zij wilt).
Dan heet het toch AMGZZW ?
Goed van je Perel , vriendschap kan best tijdelijk een eenzijdige energie input zijn door omstandigheden. Echter negen maanden is niet tijdelijk lijkt me. Ik kan me je soort va verbijstering voorstellen als iemand plots zo wegbeent. Echter ik denk dat het over jou zegt dat jij je grens stelde en zijn die niet wilde accepteren. Dat blijkt ook wel uit haar excuus denk ik.
vrijdag 26 maart 2010 om 21:01
ik heb ook net zo`n energieslurpende vriendschap opgegeven. dacht eerst dat ze in een egoistische fase zat waarin alles moest gaan zoals zij dat wilde maar na 2 jaar is dat geen fase meer maar is het een karaktertrek.
Ik moet zeggen....het voelt heerlijk dat ik geen rekening meer met haar hoef te houden. Ik kan me energie beter richten op mensen die niet alleen ontvangen maar ook kunnen geven. Het leven en vriendschappen horen grootendeels leuk te zijn.
Ik moet zeggen....het voelt heerlijk dat ik geen rekening meer met haar hoef te houden. Ik kan me energie beter richten op mensen die niet alleen ontvangen maar ook kunnen geven. Het leven en vriendschappen horen grootendeels leuk te zijn.
zaterdag 27 maart 2010 om 13:39
Ik heb nog geen reaktie gegeven op haar excuus-sms.
VInd het ook een beetje laf, eerst de deur uitbenen en dan de andere dag met een sms-je proberen de stemming te peilen.
Dat ik mijn poot stijf heb gehouden in deze situatie is dan wel nieuw voor mij, maar dat wil niet zeggen dat ik als ik kritiek op haar heb, dat verder ook niet uit.
Als ze mijn mening vraagt over bepaalde dingen in haar leven, dan geef ik die, en ik ik geef vaak eerlijke en zware kritiek.
Ik vind bijvoorbeeld dat ze haar kinderen ernstig te kort doet met de manier waarop ze haar leven heeft ingericht. Zij vind dat ze daar niks aan kan doen en dat het haar allemaal maar overkomt.
Ze wil zijn zoals ik ben, doen wat ik doe, maar durft de stap niet te nemen haar relatie te beeïndigen omdat ze niet alleen kan zijn.
En ik heb het goed voor elkaar, maar ja, ik heb ook van die makkelijke kinderen..
Die van mijn zijn echt geen heilige boontjes, maar ik heb wel een absolute 100% vertrouwensband met ze, waardoor ik eventuele ongewenste situaties al voel aankomen, ze erop wijs, en gelukkig zijn ze verstandig en kiezen zélf voor om niet in vervelende situaties terecht te komen.
En gebeurt er iets dat niet door de beugel kan, dan lossen ze dit zelf op, waarbij ik ze op de achtergrond wel steun.
Zij heeft dat niet met die van haar, uit haar uitlatingen blijkt dat ze ze maar een last vind, en ze heeft het liefst dat ze buiten de deur zijn en bij vriendjes of vriendinnetjes blijven slapen.
Ze is een keer een midweek op vakantie geweest, en het volgende weekend haar dochter gebracht bij mensen die ze daar op die camping had 'leren kennen' aan de andere kant van het land. Ook maar haar zoon meegenomen in de hoop dat die ook zou kunnen blijven.
Ik vraag haar dan letterlijk of ze niet goed bij haar hoofd is.
Waarom niet, zegt ze dan, het zijn hele aardige mensen en Miepje kan heel goed met hun dochter overweg.
In de periode dat ik haar nu ken, heeft ze al tal van nieuwe mensen ontmoet die hélemaal leuk waren, en na een paar weken is het dan over en mankeert er van alles aan, die spoort niet, en daar is ook een steekje aan los.
Maar voordat dit topic ontaard in een roddel-topic, want er zijn nog wel meer rare trekjes (nog eentje dan): ze wil niet afspreken in een restaurant of i.d., want ze kan het niet verdragen dat ze dan de eerste is en even alleen moet wachten. Ze wil persé opgehaald worden of langs iemand fietsen om dat te voorkomen.
Ik vind dit zo iets onvoorstelbaars voor een volwassen vrouw van boven de 40, zo kinderachtig, je kan toch wel op eigen gelegenheid ergens naar toe.
Over kinderachtig gesproken, moet zelf ook iets bekennen.
Bij dat uit eten gaan wil ze dan het liefst hetzelfde eten wat ik doe.
Een keer heb ik toen de ober aan het tafeltje stond en zij had haar bestelling doorgegeven, ineens iets heel anders gezegd.
Ik kon het niet laten. Ik kan niet tegen dat kleffe gedoe.
Ik ben er uit.
Ik ben er klaar mee.
VInd het ook een beetje laf, eerst de deur uitbenen en dan de andere dag met een sms-je proberen de stemming te peilen.
Dat ik mijn poot stijf heb gehouden in deze situatie is dan wel nieuw voor mij, maar dat wil niet zeggen dat ik als ik kritiek op haar heb, dat verder ook niet uit.
Als ze mijn mening vraagt over bepaalde dingen in haar leven, dan geef ik die, en ik ik geef vaak eerlijke en zware kritiek.
Ik vind bijvoorbeeld dat ze haar kinderen ernstig te kort doet met de manier waarop ze haar leven heeft ingericht. Zij vind dat ze daar niks aan kan doen en dat het haar allemaal maar overkomt.
Ze wil zijn zoals ik ben, doen wat ik doe, maar durft de stap niet te nemen haar relatie te beeïndigen omdat ze niet alleen kan zijn.
En ik heb het goed voor elkaar, maar ja, ik heb ook van die makkelijke kinderen..
Die van mijn zijn echt geen heilige boontjes, maar ik heb wel een absolute 100% vertrouwensband met ze, waardoor ik eventuele ongewenste situaties al voel aankomen, ze erop wijs, en gelukkig zijn ze verstandig en kiezen zélf voor om niet in vervelende situaties terecht te komen.
En gebeurt er iets dat niet door de beugel kan, dan lossen ze dit zelf op, waarbij ik ze op de achtergrond wel steun.
Zij heeft dat niet met die van haar, uit haar uitlatingen blijkt dat ze ze maar een last vind, en ze heeft het liefst dat ze buiten de deur zijn en bij vriendjes of vriendinnetjes blijven slapen.
Ze is een keer een midweek op vakantie geweest, en het volgende weekend haar dochter gebracht bij mensen die ze daar op die camping had 'leren kennen' aan de andere kant van het land. Ook maar haar zoon meegenomen in de hoop dat die ook zou kunnen blijven.
Ik vraag haar dan letterlijk of ze niet goed bij haar hoofd is.
Waarom niet, zegt ze dan, het zijn hele aardige mensen en Miepje kan heel goed met hun dochter overweg.
In de periode dat ik haar nu ken, heeft ze al tal van nieuwe mensen ontmoet die hélemaal leuk waren, en na een paar weken is het dan over en mankeert er van alles aan, die spoort niet, en daar is ook een steekje aan los.
Maar voordat dit topic ontaard in een roddel-topic, want er zijn nog wel meer rare trekjes (nog eentje dan): ze wil niet afspreken in een restaurant of i.d., want ze kan het niet verdragen dat ze dan de eerste is en even alleen moet wachten. Ze wil persé opgehaald worden of langs iemand fietsen om dat te voorkomen.
Ik vind dit zo iets onvoorstelbaars voor een volwassen vrouw van boven de 40, zo kinderachtig, je kan toch wel op eigen gelegenheid ergens naar toe.
Over kinderachtig gesproken, moet zelf ook iets bekennen.
Bij dat uit eten gaan wil ze dan het liefst hetzelfde eten wat ik doe.
Een keer heb ik toen de ober aan het tafeltje stond en zij had haar bestelling doorgegeven, ineens iets heel anders gezegd.
Ik kon het niet laten. Ik kan niet tegen dat kleffe gedoe.
Ik ben er uit.
Ik ben er klaar mee.
zaterdag 27 maart 2010 om 13:44
quote:Perel schreef op 27 maart 2010 @ 13:39:
Over kinderachtig gesproken, moet zelf ook iets bekennen.
Bij dat uit eten gaan wil ze dan het liefst hetzelfde eten wat ik doe.
Een keer heb ik toen de ober aan het tafeltje stond en zij had haar bestelling doorgegeven, ineens iets heel anders gezegd.
Ik kon het niet laten. Ik kan niet tegen dat kleffe gedoe.
Over kinderachtig gesproken, moet zelf ook iets bekennen.
Bij dat uit eten gaan wil ze dan het liefst hetzelfde eten wat ik doe.
Een keer heb ik toen de ober aan het tafeltje stond en zij had haar bestelling doorgegeven, ineens iets heel anders gezegd.
Ik kon het niet laten. Ik kan niet tegen dat kleffe gedoe.
zaterdag 27 maart 2010 om 19:25
Goed gedaan hoor! Op basis van je openingspost schat ik dit in als een gevalletje 'beter kwijt dan rijk'. Veeleisend, star en ze staat niet open voor je (sterke!) argumenten. Ze zal ongetwijfeld ook leuke kanten hebben maar het rijtje bovengenoemde minpunten zouden voor mij de doorslag geven om dit als een niet-leuke-vriendschap te bestempelen!
Voelt het voor jou ook goed, dat je je poot stijf hebt gehouden?
Voelt het voor jou ook goed, dat je je poot stijf hebt gehouden?
