Psyche
alle pijlers
Nu, 2 jaar later..
maandag 20 oktober 2008 om 00:17
Ik schrijf op dit forum onder een andere nick, maar wil graag echt anoniem dit verhaal kwijt, dus vandaar op deze manier, ik hoop trouwens dat het hier op de goede pijler staat..
2 Jaar geleden kwam had ik nog geen echte relatie, was wel samen met een leuke man, maar het was meer sexueel samenzijn, dan dat het een relatie te noemen was, we waren nog aan het uitzoeken hoe leuk we elkaar wel niet vonden. De sex deden we veilig, met condoom, vanwege soa, en omdat ik net weer met de pil was begonnen en deze nog niet vertrouwd en veilig was. Helaas bleek na een sexpartij het condoom gescheurd, dus ik heb een morning after pil gehaald. Na mn volledige pilstrip afgemaakt te hebben werd ik maar niet ongesteld, dus een zwangerschapstest gedaan, en ja hoor, zwanger, ondanks gebruik morning after pil dus.
Besproken met leuke man, maar allebei besloten we dat het niet een goed moment was om een kindje op de wereld te zetten, daarvoor kenden we elkaar te kort, en ik heb al een kindje, was behoorlijk depressief op dat moment, dus echt welkom was het niet (vandaar immers ook al het besluit om het met condoom te doen, en de map te halen)
Dus tot het moeilijke maar voor ons verstandige besluit gekomen om de zwangerschap af te breken, een abortus dus. Bij het ziekenhuis waar ik normaal gesproken altijd ben kon dit pas na anderhalve week, en omdat ik er niet zo lang mee wilde wachten heb ik op eigen initiatief een ander nabijgelegen ziekenhuis gebeld, en daar kon ik na 2 dagen terecht.
Het was geen prettige ingreep, maar op dat moment kon het niet anders, ik had het kindje weinig te bieden.
Meteen op de dag van de ingreep op advies van de gyn weer begonnen met een nieuwe pilstrip, en nadat deze was afgelopen was het weer wachten op een menstruatie die niet kwam. Dus weer naar het ziekenhuis, mss was er iets niet goed gegaan?? Daar aangekomen bleek dat ze de vorige keer het verkeerde weefsel hadden weggehaald, ik was dus nog steeds gewoon zwanger, en inmiddels al wel 4 weken verder.
Opnieuw moest ik een moeilijke keuze maken, ik was nu immers 4 weken langer zwanger, in mijn ogen was dit moeilijker, het kindje was nu al meer 'af'. Toch doorgezet, de argumenten waren immers nog hetzelfde.
En nu.. na 2 jaar ben ik nog steeds samen met leuke man, we hebben goede toekomstplannen samen en ik moet steeds denken aan wat de gyn bij de 2e keer in het ziekenhuis zei :"dit kindje wil er wel heel graag komen, dwars door de map heen, een abortus overleefd en het zit er nog"
Ik weet, gedane zaken nemen geen keer, het was toen een juiste weloverwogen beslissing, maar wat als ik het had gehouden??
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk het gewoon even van me af schrijven, omdat het nu precies 2 jaar geleden is, en ik er de laatste tijd weer iets vaker aan moet denken..
2 Jaar geleden kwam had ik nog geen echte relatie, was wel samen met een leuke man, maar het was meer sexueel samenzijn, dan dat het een relatie te noemen was, we waren nog aan het uitzoeken hoe leuk we elkaar wel niet vonden. De sex deden we veilig, met condoom, vanwege soa, en omdat ik net weer met de pil was begonnen en deze nog niet vertrouwd en veilig was. Helaas bleek na een sexpartij het condoom gescheurd, dus ik heb een morning after pil gehaald. Na mn volledige pilstrip afgemaakt te hebben werd ik maar niet ongesteld, dus een zwangerschapstest gedaan, en ja hoor, zwanger, ondanks gebruik morning after pil dus.
Besproken met leuke man, maar allebei besloten we dat het niet een goed moment was om een kindje op de wereld te zetten, daarvoor kenden we elkaar te kort, en ik heb al een kindje, was behoorlijk depressief op dat moment, dus echt welkom was het niet (vandaar immers ook al het besluit om het met condoom te doen, en de map te halen)
Dus tot het moeilijke maar voor ons verstandige besluit gekomen om de zwangerschap af te breken, een abortus dus. Bij het ziekenhuis waar ik normaal gesproken altijd ben kon dit pas na anderhalve week, en omdat ik er niet zo lang mee wilde wachten heb ik op eigen initiatief een ander nabijgelegen ziekenhuis gebeld, en daar kon ik na 2 dagen terecht.
Het was geen prettige ingreep, maar op dat moment kon het niet anders, ik had het kindje weinig te bieden.
Meteen op de dag van de ingreep op advies van de gyn weer begonnen met een nieuwe pilstrip, en nadat deze was afgelopen was het weer wachten op een menstruatie die niet kwam. Dus weer naar het ziekenhuis, mss was er iets niet goed gegaan?? Daar aangekomen bleek dat ze de vorige keer het verkeerde weefsel hadden weggehaald, ik was dus nog steeds gewoon zwanger, en inmiddels al wel 4 weken verder.
Opnieuw moest ik een moeilijke keuze maken, ik was nu immers 4 weken langer zwanger, in mijn ogen was dit moeilijker, het kindje was nu al meer 'af'. Toch doorgezet, de argumenten waren immers nog hetzelfde.
En nu.. na 2 jaar ben ik nog steeds samen met leuke man, we hebben goede toekomstplannen samen en ik moet steeds denken aan wat de gyn bij de 2e keer in het ziekenhuis zei :"dit kindje wil er wel heel graag komen, dwars door de map heen, een abortus overleefd en het zit er nog"
Ik weet, gedane zaken nemen geen keer, het was toen een juiste weloverwogen beslissing, maar wat als ik het had gehouden??
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk het gewoon even van me af schrijven, omdat het nu precies 2 jaar geleden is, en ik er de laatste tijd weer iets vaker aan moet denken..
maandag 20 oktober 2008 om 00:25
Ik neem maar aan dat de gyn meelevend wilde zijn, maar in jouw situatie vind ik het niet echt een meelevende opmerking. Zeker niet na zo'n fout tijdens een ingreep. Ik heb dit zelf nog nooit meegemaakt, het onverwacht zwanger zijn wel, maar de rest niet. Mijn kind is er gekomen want zeer gewenst, welkom en in te passen in ons leven. Ik kan me wel wat voorstellen bij de "wat als" gevoelens. Voel je niet schuldig, jij hebt een keuze gemaakt die op dat moment voor jou het beste was, maakt het niet makkelijker denk ik.
Nou ja wat ik wil zeggen is eigenlijk iets als dit:
Nou ja wat ik wil zeggen is eigenlijk iets als dit:
maandag 20 oktober 2008 om 00:33
Weet je,
De wat als vragen zijn killing om te laten rusten,plek te geven of er vrede mee te hebben.
Hoewel ik aanneem dat je gyn de opmerking goed bedoelde,is hij in die situatie erg onhandig.
Is het vooral die opmerking die jou nog prikkelt twijfels te hebben?
Probeer opnieuwe zonder deze opmerking terug te gaan naar de overwegingen van toen.
Bedenk dat het jullie keuze was,het is goed zo.
Of misschien heb je het in die twee jaar nog geen plaats kunnen geven,een abortus lijkt mij heel ingrijpend,en is die tijd nu aangebroken.
kan je je meer op de toekomst richten,je piekermoment ombuigen naar iets wat in het vooruitzicht ligt.
Praat met je vriend,misschien kan hij wat met je delen en het lichter maken voor je.
Liefs.
De wat als vragen zijn killing om te laten rusten,plek te geven of er vrede mee te hebben.
Hoewel ik aanneem dat je gyn de opmerking goed bedoelde,is hij in die situatie erg onhandig.
Is het vooral die opmerking die jou nog prikkelt twijfels te hebben?
Probeer opnieuwe zonder deze opmerking terug te gaan naar de overwegingen van toen.
Bedenk dat het jullie keuze was,het is goed zo.
Of misschien heb je het in die twee jaar nog geen plaats kunnen geven,een abortus lijkt mij heel ingrijpend,en is die tijd nu aangebroken.
kan je je meer op de toekomst richten,je piekermoment ombuigen naar iets wat in het vooruitzicht ligt.
Praat met je vriend,misschien kan hij wat met je delen en het lichter maken voor je.
Liefs.
maandag 20 oktober 2008 om 02:56
Als je het had gehouden, had je nu een kind rondlopen van twee. Die vraag is niet moeilijk te beantwoorden. Punt is alleen dat dat precies was wat je toen niet wilde. Je was depressief, je had geen stabiele relatie en belangrijker nog: je hebt vier keer de beslissing genomen dat je op dat moment geen kind wilde. Je hebt condoom gebruikt, je hebt een morning-after pil genomen, je hebt het vruchtje weg laten halen en toen dit niet gebeurd bleek te zijn heb je het nóg een keer weg laten halen. Je hebt niet onbezonnen die stap gezet, je hebt er vier keer goed over nagedacht, waarvan zeker de laatste twee keer zeer zorgvuldig.
Het heeft geen enkele zin om in een "wat als"-scenario te blijven hangen. Je hebt je besluit weloverwogen genomen op basis van de informatie die je toen had.
Maar als je dan toch een "wat als" scenario wilt bedenken, wat dacht je van deze:
Je laat dit kind, dat zo eigenwijs was om zich toch in te nestelen, op de wereld komen. Dat eigenwijze blijkt een eigenschap waarmee je maar moeilijk om kunt gaan. Sowieso heb je nogal last van de hormonen en je was al depressief. Je duikelt in een diepe postnatale depressie.
Laten we voor wat betreft de leuke vent eens van het gunstige scenario uitgaan: hij neemt zijn verantwoordelijkheid en ondersteunt je waar nodig. Maar ja, jij hebt die depressie, jullie hebben samen een eigenwijs vervelend jankkind en feitelijk komt het erop neer dat jij alleen maar oog hebt voor jullie kind en dat je bovendien alles reuze negatief inziet. Voor hem is er geen ruimte, al je energie gaat zitten in je hoofd boven water houden en je twee kinderen verzorgen, wat je maar ternauwernood lukt.
De leuke man loopt bij je weg, jij blijft zitten met je twee kinderen, waarvan één bijzonder eigenwijs, met je postnatale depressie en met SPIJT. Spijt als haren op je hoofd hoe je zo stom hebt kunnen zijn om een beslissing waar je zo achter stond op het laatste moment niet door te laten gaan.
Nu heb je spijt van het kind dat er niet is. Bedenk je eens hoe afschuwelijk het moet zijn om spijt te hebben van een kind dat er wél is gekomen. Niet omdat jij het zo graag wilde verwelkomen, maar omdat het zo stronteigenwijs was om te blijven zitten, terwijl jij 2 pogingen hebt ondernomen om het niet te laten ontstaan en daarna nog 1 poging hebt ondernomen om het weg te laten halen. Stel dat je die tweede keer mee was gegaan in de redenatie van de gynaecoloog en dat je het ter wereld had laten komen.
Stel dat het wél leuk was geweest en dat je leuke vent wél bij je gebleven was en dat je níet postnataal depressief geworden was bovenop de depressie die je al had. Stel dat alles zo rooskleurig was geweest als het nu is, maar dan mét een kind, dat weliswaar wat eigenzinnig is, maar ook reuze leuk. Stel hè, stel dat dat scenario wat ik hierboven schets helemaal niet aan de orde zou zijn geweest, maar dat het allemaal relatief gelukkig zou eindigen. Denk je dat je je dan niet schuldig zou hebben gevoeld tegenover je kind? Dat kind dat je zo ontzettend graag weg hebt willen laten halen?
Ik ken een verhaal van een mislukte abortus, waarbij de moeder zich de rest van haar leven afschuwelijk heeft gevoeld tegenover haar kind uit schuldgevoel omdat ze het weg had laten halen (dacht ze).
Stel dat stel dat stel dat.
*knip*
Wil je een heel eerlijke reactie?
Ik vraag me af of je je anders had gevoeld als je de zwangerschap wel had voldragen. Ik vraag me af of je je dan níet schuldig had gevoeld. Ik denk van wel, op basis van mijn eigen ervaringen. Ik durf me, ook op basis van mijn eigen ervaring, zelfs af te vragen of het allemaal wel zo leuk en rooskleurig was geweest als zo'n eigenwijs kind de boel was komen verstoren. Met name de depressie maakte dat je al in een bijzonder slechte uitgangspositie zat. Je weet nooit hoe het uiteindelijk gelopen was. Maar je weet wel dat je er toen niet al te denderend voorstond, dat je ook nog de verantwoordelijkheid had voor een ander, al bestaand kind. En ik denk dat je moet stoppen met jezelf kwalijk te nemen dat je die belangen gesteld hebt boven het belang van iets wat nog niet eens in staat was om zelfstandig te overleven. Hoe eigenwijs het ook in aanleg misschien al was.
Het heeft geen enkele zin om in een "wat als"-scenario te blijven hangen. Je hebt je besluit weloverwogen genomen op basis van de informatie die je toen had.
Maar als je dan toch een "wat als" scenario wilt bedenken, wat dacht je van deze:
Je laat dit kind, dat zo eigenwijs was om zich toch in te nestelen, op de wereld komen. Dat eigenwijze blijkt een eigenschap waarmee je maar moeilijk om kunt gaan. Sowieso heb je nogal last van de hormonen en je was al depressief. Je duikelt in een diepe postnatale depressie.
Laten we voor wat betreft de leuke vent eens van het gunstige scenario uitgaan: hij neemt zijn verantwoordelijkheid en ondersteunt je waar nodig. Maar ja, jij hebt die depressie, jullie hebben samen een eigenwijs vervelend jankkind en feitelijk komt het erop neer dat jij alleen maar oog hebt voor jullie kind en dat je bovendien alles reuze negatief inziet. Voor hem is er geen ruimte, al je energie gaat zitten in je hoofd boven water houden en je twee kinderen verzorgen, wat je maar ternauwernood lukt.
De leuke man loopt bij je weg, jij blijft zitten met je twee kinderen, waarvan één bijzonder eigenwijs, met je postnatale depressie en met SPIJT. Spijt als haren op je hoofd hoe je zo stom hebt kunnen zijn om een beslissing waar je zo achter stond op het laatste moment niet door te laten gaan.
Nu heb je spijt van het kind dat er niet is. Bedenk je eens hoe afschuwelijk het moet zijn om spijt te hebben van een kind dat er wél is gekomen. Niet omdat jij het zo graag wilde verwelkomen, maar omdat het zo stronteigenwijs was om te blijven zitten, terwijl jij 2 pogingen hebt ondernomen om het niet te laten ontstaan en daarna nog 1 poging hebt ondernomen om het weg te laten halen. Stel dat je die tweede keer mee was gegaan in de redenatie van de gynaecoloog en dat je het ter wereld had laten komen.
Stel dat het wél leuk was geweest en dat je leuke vent wél bij je gebleven was en dat je níet postnataal depressief geworden was bovenop de depressie die je al had. Stel dat alles zo rooskleurig was geweest als het nu is, maar dan mét een kind, dat weliswaar wat eigenzinnig is, maar ook reuze leuk. Stel hè, stel dat dat scenario wat ik hierboven schets helemaal niet aan de orde zou zijn geweest, maar dat het allemaal relatief gelukkig zou eindigen. Denk je dat je je dan niet schuldig zou hebben gevoeld tegenover je kind? Dat kind dat je zo ontzettend graag weg hebt willen laten halen?
Ik ken een verhaal van een mislukte abortus, waarbij de moeder zich de rest van haar leven afschuwelijk heeft gevoeld tegenover haar kind uit schuldgevoel omdat ze het weg had laten halen (dacht ze).
Stel dat stel dat stel dat.
*knip*
Wil je een heel eerlijke reactie?
Ik vraag me af of je je anders had gevoeld als je de zwangerschap wel had voldragen. Ik vraag me af of je je dan níet schuldig had gevoeld. Ik denk van wel, op basis van mijn eigen ervaringen. Ik durf me, ook op basis van mijn eigen ervaring, zelfs af te vragen of het allemaal wel zo leuk en rooskleurig was geweest als zo'n eigenwijs kind de boel was komen verstoren. Met name de depressie maakte dat je al in een bijzonder slechte uitgangspositie zat. Je weet nooit hoe het uiteindelijk gelopen was. Maar je weet wel dat je er toen niet al te denderend voorstond, dat je ook nog de verantwoordelijkheid had voor een ander, al bestaand kind. En ik denk dat je moet stoppen met jezelf kwalijk te nemen dat je die belangen gesteld hebt boven het belang van iets wat nog niet eens in staat was om zelfstandig te overleven. Hoe eigenwijs het ook in aanleg misschien al was.
anoniem_19631 wijzigde dit bericht op 20-10-2008 13:37
Reden: privacy
Reden: privacy
% gewijzigd
maandag 20 oktober 2008 om 03:06
maandag 20 oktober 2008 om 08:10
Anoniem123 ... Ik denk ook dat je destijds de goede beslissing hebt genomen in die situatie. Ik heb ooit ook een abortus ondergaan, lang geleden. Achteraf heb ik me ook vaker afgevraagd "wat als". Vooral omdat ik jaren later (weliswaar met een andere man) wél een kinderwens kreeg. De dag na mijn abortus vertelde mijn stiefzusje ook dat zij in verwachting was. Lieverd, een abortus is een ingreep die je niet zomaar elke dag even laat doen. Hoe prematuur ook, het besluit tot abortus maakt het verschil in leven of niet. In een kindje of niet. En hoe dan ook, in meer of mindere mate, zal die beslissing altijd je leven veranderen.
Computer says nooooo
maandag 20 oktober 2008 om 08:23
Qwertu, ben ook helemaal stil van je verhaal. Wat moedig dat je het hebt opgeschreven. Uit ervaring kan ik je zeggen dat het schuldgevoel minder wordt, maar ik verwacht niet dat het ooit helemaal verdwijnt. (en dat hoeft ook niet van mij)
Anoniem, denk dat er niets toe te voegen valt aan het verhaal van Qwertu. Sterkte.
Anoniem, denk dat er niets toe te voegen valt aan het verhaal van Qwertu. Sterkte.
maandag 20 oktober 2008 om 09:06
maandag 20 oktober 2008 om 09:12
quote:Yamuna schreef op 20 oktober 2008 @ 09:08:
elninjoo voel eens aan je kont of je verstand is gezakt ..... Mijn verstand werkt gelukkig prima, maar bij mensen die zich door hun hormonen laten verblinden betwijfel is het ten zeerste. Al dat rammelende eierstokkengedoe is puur hormonaal en niet gebaseerd op gezond verstand. Dus als je geen kind wil zorg dan dat je niet per ongeluk zwanger kan worden door slechts op 1 voorbehoedsmiddel te vertrouwen, als je geestelijk niet kan leven met de gevolgen van 'n abortus.
elninjoo voel eens aan je kont of je verstand is gezakt ..... Mijn verstand werkt gelukkig prima, maar bij mensen die zich door hun hormonen laten verblinden betwijfel is het ten zeerste. Al dat rammelende eierstokkengedoe is puur hormonaal en niet gebaseerd op gezond verstand. Dus als je geen kind wil zorg dan dat je niet per ongeluk zwanger kan worden door slechts op 1 voorbehoedsmiddel te vertrouwen, als je geestelijk niet kan leven met de gevolgen van 'n abortus.
maandag 20 oktober 2008 om 09:20
Qwrty,
Thnks voor je verhaal! Erg moedig om op te schrijven, maar je woorden hebben mij wel geraakt. Ook ik heb, 2 jaar na dato vaak ook moeite met de beslissing die ik toen heb genomen. Vooral nu er om mij heen veel kinderen worden geboren...Ik vraag me vaak af 'waarom zouden zij wel een kind op de wereld kunnen zetten en ik niet'.
@ topicstarter...ik leef dus met je mee...weet hoe je je voelt.
Thnks voor je verhaal! Erg moedig om op te schrijven, maar je woorden hebben mij wel geraakt. Ook ik heb, 2 jaar na dato vaak ook moeite met de beslissing die ik toen heb genomen. Vooral nu er om mij heen veel kinderen worden geboren...Ik vraag me vaak af 'waarom zouden zij wel een kind op de wereld kunnen zetten en ik niet'.
@ topicstarter...ik leef dus met je mee...weet hoe je je voelt.
Perfectionisme is niet perfect...
maandag 20 oktober 2008 om 09:27
quote:elninjoo schreef op 20 oktober 2008 @ 09:12:
[...]
Mijn verstand werkt gelukkig prima, maar bij mensen die zich door hun hormonen laten verblinden betwijfel is het ten zeerste. Al dat rammelende eierstokkengedoe is puur hormonaal en niet gebaseerd op gezond verstand. Dus als je geen kind wil zorg dan dat je niet per ongeluk zwanger kan worden door slechts op 1 voorbehoedsmiddel te vertrouwen, als je geestelijk niet kan leven met de gevolgen van 'n abortus.
toch even beter lezen elninjoo
TO laat zich niet door hormonen verblinden
TO had geen rammelende eierstokken
TO heeft 3 voorbehoedsmiddelen gebruikt ipv 1
en niemand kan van tevoren weten wat de psychische nasleep is van een abortus tot dat je het hebt ondergaan.
je empatisch vermogen siert je weer als gewoonlijk
[...]
Mijn verstand werkt gelukkig prima, maar bij mensen die zich door hun hormonen laten verblinden betwijfel is het ten zeerste. Al dat rammelende eierstokkengedoe is puur hormonaal en niet gebaseerd op gezond verstand. Dus als je geen kind wil zorg dan dat je niet per ongeluk zwanger kan worden door slechts op 1 voorbehoedsmiddel te vertrouwen, als je geestelijk niet kan leven met de gevolgen van 'n abortus.
toch even beter lezen elninjoo
TO laat zich niet door hormonen verblinden
TO had geen rammelende eierstokken
TO heeft 3 voorbehoedsmiddelen gebruikt ipv 1
en niemand kan van tevoren weten wat de psychische nasleep is van een abortus tot dat je het hebt ondergaan.
je empatisch vermogen siert je weer als gewoonlijk
maandag 20 oktober 2008 om 10:40
En on topic:
Ik denk dat je die gevoelens van 'stel dat' maar even toe moet laten. Ik heb er ook wel eens last van. Ik heb 2 x een abortus gehad en ik had er hele goede redenen voor. Maar eens in de zoveel tijd denk ik ook 'stel dat'. Hoe langer het geleden is des te beter je er mee kan leven. Tenminste dat is mijn ervaring.
Laat het niet je leven verpesten.
Dikke knuffel
Ik denk dat je die gevoelens van 'stel dat' maar even toe moet laten. Ik heb er ook wel eens last van. Ik heb 2 x een abortus gehad en ik had er hele goede redenen voor. Maar eens in de zoveel tijd denk ik ook 'stel dat'. Hoe langer het geleden is des te beter je er mee kan leven. Tenminste dat is mijn ervaring.
Laat het niet je leven verpesten.
Dikke knuffel
maandag 20 oktober 2008 om 13:42
quote:Anoniem123 schreef op 20 oktober 2008 @ 08:59:
Jeetje Qwertu, ben er even helemaal stil van en weet eigenlijk niet zo goed wat er op te zeggen..
Je hoeft er niets op te zeggen.
Laat het even bezinken en probeer je ervan te doordringen dat wat je gedaan hebt op dat moment in jouw situatie volgens jouw afweging het juiste was. Al het andere wat je later bedacht hebt, is een koe in de kont kijken.
Als je nog kampt met schuldgevoelens, dan is het goed om daar eens mee aan de slag te gaan. Hetzij met behulp van een therapeut, hetzij zelf door bijvoorbeeld afscheidsbrieven te schrijven aan het kind-dat-nooit-gekomen-is. Als je er dan klaar mee bent, kun je bij wijze van ritueel die brieven verbranden, begraven of in een afgesloten doosje wegleggen, zodat het ook echt kláár is. En richt je dan gewoon op de toekomst, mét die leuke vent. Wie weet verzin je het op een dag dat je samen met die leuke vent een kind wilt. Gewoon omdat dat kind wélkom is. Dat lijkt me een stuk gezondere basis om een kind in te ontvangen dan de situatie waarin je zo nadrukkelijk gepoogd hebt het kind niet te laten ontstaan (pil, condoom èn morning after pil) en het door een fout van het ziekenhuis per ongeluk niet in één keer is weggehaald.
Jeetje Qwertu, ben er even helemaal stil van en weet eigenlijk niet zo goed wat er op te zeggen..
Je hoeft er niets op te zeggen.
Laat het even bezinken en probeer je ervan te doordringen dat wat je gedaan hebt op dat moment in jouw situatie volgens jouw afweging het juiste was. Al het andere wat je later bedacht hebt, is een koe in de kont kijken.
Als je nog kampt met schuldgevoelens, dan is het goed om daar eens mee aan de slag te gaan. Hetzij met behulp van een therapeut, hetzij zelf door bijvoorbeeld afscheidsbrieven te schrijven aan het kind-dat-nooit-gekomen-is. Als je er dan klaar mee bent, kun je bij wijze van ritueel die brieven verbranden, begraven of in een afgesloten doosje wegleggen, zodat het ook echt kláár is. En richt je dan gewoon op de toekomst, mét die leuke vent. Wie weet verzin je het op een dag dat je samen met die leuke vent een kind wilt. Gewoon omdat dat kind wélkom is. Dat lijkt me een stuk gezondere basis om een kind in te ontvangen dan de situatie waarin je zo nadrukkelijk gepoogd hebt het kind niet te laten ontstaan (pil, condoom èn morning after pil) en het door een fout van het ziekenhuis per ongeluk niet in één keer is weggehaald.
