Psyche
alle pijlers
Nu, 2 jaar later..
maandag 20 oktober 2008 om 00:17
Ik schrijf op dit forum onder een andere nick, maar wil graag echt anoniem dit verhaal kwijt, dus vandaar op deze manier, ik hoop trouwens dat het hier op de goede pijler staat..
2 Jaar geleden kwam had ik nog geen echte relatie, was wel samen met een leuke man, maar het was meer sexueel samenzijn, dan dat het een relatie te noemen was, we waren nog aan het uitzoeken hoe leuk we elkaar wel niet vonden. De sex deden we veilig, met condoom, vanwege soa, en omdat ik net weer met de pil was begonnen en deze nog niet vertrouwd en veilig was. Helaas bleek na een sexpartij het condoom gescheurd, dus ik heb een morning after pil gehaald. Na mn volledige pilstrip afgemaakt te hebben werd ik maar niet ongesteld, dus een zwangerschapstest gedaan, en ja hoor, zwanger, ondanks gebruik morning after pil dus.
Besproken met leuke man, maar allebei besloten we dat het niet een goed moment was om een kindje op de wereld te zetten, daarvoor kenden we elkaar te kort, en ik heb al een kindje, was behoorlijk depressief op dat moment, dus echt welkom was het niet (vandaar immers ook al het besluit om het met condoom te doen, en de map te halen)
Dus tot het moeilijke maar voor ons verstandige besluit gekomen om de zwangerschap af te breken, een abortus dus. Bij het ziekenhuis waar ik normaal gesproken altijd ben kon dit pas na anderhalve week, en omdat ik er niet zo lang mee wilde wachten heb ik op eigen initiatief een ander nabijgelegen ziekenhuis gebeld, en daar kon ik na 2 dagen terecht.
Het was geen prettige ingreep, maar op dat moment kon het niet anders, ik had het kindje weinig te bieden.
Meteen op de dag van de ingreep op advies van de gyn weer begonnen met een nieuwe pilstrip, en nadat deze was afgelopen was het weer wachten op een menstruatie die niet kwam. Dus weer naar het ziekenhuis, mss was er iets niet goed gegaan?? Daar aangekomen bleek dat ze de vorige keer het verkeerde weefsel hadden weggehaald, ik was dus nog steeds gewoon zwanger, en inmiddels al wel 4 weken verder.
Opnieuw moest ik een moeilijke keuze maken, ik was nu immers 4 weken langer zwanger, in mijn ogen was dit moeilijker, het kindje was nu al meer 'af'. Toch doorgezet, de argumenten waren immers nog hetzelfde.
En nu.. na 2 jaar ben ik nog steeds samen met leuke man, we hebben goede toekomstplannen samen en ik moet steeds denken aan wat de gyn bij de 2e keer in het ziekenhuis zei :"dit kindje wil er wel heel graag komen, dwars door de map heen, een abortus overleefd en het zit er nog"
Ik weet, gedane zaken nemen geen keer, het was toen een juiste weloverwogen beslissing, maar wat als ik het had gehouden??
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk het gewoon even van me af schrijven, omdat het nu precies 2 jaar geleden is, en ik er de laatste tijd weer iets vaker aan moet denken..
2 Jaar geleden kwam had ik nog geen echte relatie, was wel samen met een leuke man, maar het was meer sexueel samenzijn, dan dat het een relatie te noemen was, we waren nog aan het uitzoeken hoe leuk we elkaar wel niet vonden. De sex deden we veilig, met condoom, vanwege soa, en omdat ik net weer met de pil was begonnen en deze nog niet vertrouwd en veilig was. Helaas bleek na een sexpartij het condoom gescheurd, dus ik heb een morning after pil gehaald. Na mn volledige pilstrip afgemaakt te hebben werd ik maar niet ongesteld, dus een zwangerschapstest gedaan, en ja hoor, zwanger, ondanks gebruik morning after pil dus.
Besproken met leuke man, maar allebei besloten we dat het niet een goed moment was om een kindje op de wereld te zetten, daarvoor kenden we elkaar te kort, en ik heb al een kindje, was behoorlijk depressief op dat moment, dus echt welkom was het niet (vandaar immers ook al het besluit om het met condoom te doen, en de map te halen)
Dus tot het moeilijke maar voor ons verstandige besluit gekomen om de zwangerschap af te breken, een abortus dus. Bij het ziekenhuis waar ik normaal gesproken altijd ben kon dit pas na anderhalve week, en omdat ik er niet zo lang mee wilde wachten heb ik op eigen initiatief een ander nabijgelegen ziekenhuis gebeld, en daar kon ik na 2 dagen terecht.
Het was geen prettige ingreep, maar op dat moment kon het niet anders, ik had het kindje weinig te bieden.
Meteen op de dag van de ingreep op advies van de gyn weer begonnen met een nieuwe pilstrip, en nadat deze was afgelopen was het weer wachten op een menstruatie die niet kwam. Dus weer naar het ziekenhuis, mss was er iets niet goed gegaan?? Daar aangekomen bleek dat ze de vorige keer het verkeerde weefsel hadden weggehaald, ik was dus nog steeds gewoon zwanger, en inmiddels al wel 4 weken verder.
Opnieuw moest ik een moeilijke keuze maken, ik was nu immers 4 weken langer zwanger, in mijn ogen was dit moeilijker, het kindje was nu al meer 'af'. Toch doorgezet, de argumenten waren immers nog hetzelfde.
En nu.. na 2 jaar ben ik nog steeds samen met leuke man, we hebben goede toekomstplannen samen en ik moet steeds denken aan wat de gyn bij de 2e keer in het ziekenhuis zei :"dit kindje wil er wel heel graag komen, dwars door de map heen, een abortus overleefd en het zit er nog"
Ik weet, gedane zaken nemen geen keer, het was toen een juiste weloverwogen beslissing, maar wat als ik het had gehouden??
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, ik denk het gewoon even van me af schrijven, omdat het nu precies 2 jaar geleden is, en ik er de laatste tijd weer iets vaker aan moet denken..
dinsdag 21 oktober 2008 om 18:58
Wat attent angel. Serieus. Lief van je.
Anoniem en Q, ontroerend en herkenbaar hoor. Het 'wat als' is zoals Iry zegt, killing, het is nutteloos en waardeloos omdat je er niets mee kunt, maar ik herken het fenomeen van dat gevoel wat zich aan je opdringt.
Ik had nu een kind van 7 gehad als ik geen abortus had ondergaan. Ik heb geen spijt van de ingreep maar toch denk ik er weleens aan en dan doet het toch, ergens diep van binnen, een beetje pijn.
Anoniem en Q, ontroerend en herkenbaar hoor. Het 'wat als' is zoals Iry zegt, killing, het is nutteloos en waardeloos omdat je er niets mee kunt, maar ik herken het fenomeen van dat gevoel wat zich aan je opdringt.
Ik had nu een kind van 7 gehad als ik geen abortus had ondergaan. Ik heb geen spijt van de ingreep maar toch denk ik er weleens aan en dan doet het toch, ergens diep van binnen, een beetje pijn.
dinsdag 21 oktober 2008 om 20:48
woensdag 22 oktober 2008 om 15:13
Hoi,
Bij deze toch nog een reactie. Ik noemde het daarnet heftig, want het raakte me wel en ik kan me voorstellen dat je nog vaak stil kunt staan bij 'hoe het had kunnen zijn'.
Als ik je verhaal zo lees raakte je zwanger door een vervelend ongelukje, namelijk het scheuren van een condoom, shit natuurlijk! En wat ik ook lees is dat je toen een hele bewuste keus heb gemaakt, namelijk dat het beter was het kind niet te laten komen omdat jullie relatie nog pril/onzeker was en jij zelf niet al te stabiel was.
Ik hoop dat je je kunt vasthouden (en denk dat het goed is) als je je richt op die bewuste keus die je toen maakte. Op dát moment was dat de beste keus voor jullie en jullie konden niet in de toekomst kijken; hoe jij je later zou voelen en hoe de relatie met je vriend zou zijn.
Ik geloof wel dat het een confronterende gedachte kan zijn als je je bedenkt hoe je leven eruit zou zien als het kind er toch was. Maar ik geloof ook heel erg in dat niets voor niets is en dat jullie leven ook op minder positieve wijze had kunnen verlopen als je de keus had gemaakt het kind wel te houden.
Kortom; probeer je te richten op de toekomst en wees trots op wat je leven je tot nu toe wel heeft gebracht en welke keuzes je daarin hebt gemaakt.
Bij deze toch nog een reactie. Ik noemde het daarnet heftig, want het raakte me wel en ik kan me voorstellen dat je nog vaak stil kunt staan bij 'hoe het had kunnen zijn'.
Als ik je verhaal zo lees raakte je zwanger door een vervelend ongelukje, namelijk het scheuren van een condoom, shit natuurlijk! En wat ik ook lees is dat je toen een hele bewuste keus heb gemaakt, namelijk dat het beter was het kind niet te laten komen omdat jullie relatie nog pril/onzeker was en jij zelf niet al te stabiel was.
Ik hoop dat je je kunt vasthouden (en denk dat het goed is) als je je richt op die bewuste keus die je toen maakte. Op dát moment was dat de beste keus voor jullie en jullie konden niet in de toekomst kijken; hoe jij je later zou voelen en hoe de relatie met je vriend zou zijn.
Ik geloof wel dat het een confronterende gedachte kan zijn als je je bedenkt hoe je leven eruit zou zien als het kind er toch was. Maar ik geloof ook heel erg in dat niets voor niets is en dat jullie leven ook op minder positieve wijze had kunnen verlopen als je de keus had gemaakt het kind wel te houden.
Kortom; probeer je te richten op de toekomst en wees trots op wat je leven je tot nu toe wel heeft gebracht en welke keuzes je daarin hebt gemaakt.
vrijdag 24 oktober 2008 om 14:17
@Lapin,
Het gaat nu wel weer hoor, dank je!
Ach, zo af en toe dan heb ik het er even zwaar mee, maar besef me ook wel dat gedane zaken geen keer nemen, en dat het toen de juiste beslissing was. Het kón toen gewoon niet. Maar af en toe wel wrang dat het goed heeft uitgepakt met leuke man, en we nu wel de toekomstplannen hebben van een kindje samen. Maar hey, wat als het was gekomen, en idd wat er al eerder gezegd is, het zou een moeilijk kindje zijn, leuke vent vertrekt en ik zit alleen met 2 kinders van 2 verschillende vaders. Niet echt het idee van een mooie toekomst, igg niet het toekomstbeeld wat ik voor ogen had/heb.. Kijk, dat risico zit er nu natuurlijk ook wel in, niemand kan me garanderen dat ik voor eeuwig samen blijf met leuke man, maar we gaan er nu wel voor, sámen, en ook voor dat mooie toekomstbeeld!
Zal wel de tijd van het jaar zijn joh, de blaadjes vallen van de bomen, dan ben ik soms een beetje zwaar op de hand..
Het gaat nu wel weer hoor, dank je!
Ach, zo af en toe dan heb ik het er even zwaar mee, maar besef me ook wel dat gedane zaken geen keer nemen, en dat het toen de juiste beslissing was. Het kón toen gewoon niet. Maar af en toe wel wrang dat het goed heeft uitgepakt met leuke man, en we nu wel de toekomstplannen hebben van een kindje samen. Maar hey, wat als het was gekomen, en idd wat er al eerder gezegd is, het zou een moeilijk kindje zijn, leuke vent vertrekt en ik zit alleen met 2 kinders van 2 verschillende vaders. Niet echt het idee van een mooie toekomst, igg niet het toekomstbeeld wat ik voor ogen had/heb.. Kijk, dat risico zit er nu natuurlijk ook wel in, niemand kan me garanderen dat ik voor eeuwig samen blijf met leuke man, maar we gaan er nu wel voor, sámen, en ook voor dat mooie toekomstbeeld!
Zal wel de tijd van het jaar zijn joh, de blaadjes vallen van de bomen, dan ben ik soms een beetje zwaar op de hand..
vrijdag 24 oktober 2008 om 18:35
