Omgaan met tegenslagen... Hoe doe je dat nou toch?

Wat vervelend zeg voor je. Ik denk toch dat je hulp nodig hebt. Dit lijkt mij erg moeilijk zelf op te lossen. Wat ik me afvraag is waarom je overstapt van het HBO naar de universiteit? Ben je klaar met je HBO? Wat voor studie doe je eigenlijk? Misschien is het beter voor je om nu even geen "nieuwe" dingen aan te gaan om zo ook wat rust te krijgen. Hoe steunt je partner je hierin? Kun je daar veel aan kwijt? Ik kan zo geen tips geven om harder te worden. Het ligt er ook aan wat je precies allemaal meemaakt, welke tegenslagen komen er op je pad.

Zoek toch nog eens een hulpverlener en maak samen een plan van aanpak. Succes en sterkte!

Je denkt dus heel erg in extremen. Of helemaal alles, of werkelijk helemaal niets. Er bestaan geen grijs tinten voor je.



Dit haal je niet zomaar uit je systeem. Er bestaan wel tips om harder te worden, maar das doen en niet denken, nu nog te moeilijk voor je omdat je het niet onder controle hebt.



Waarom heb je het gevoel gehad dat psychologen jou niet konden helpen?

Ik denk juist dat je niet harder moet worden, want volgens mij ben je juist te hard voor jezelf...Je hebt al een HBO-studie bijna in the pocket als ik dat zo lees. En wilt nog verder op de universiteit. Dat vind ik op zich al zeggen dat je genoeg discipline hebt.

Het gevoel dat je faalt als je het niet aankan, dat is wat je vervelend stemt en bang maakt, denk ik. Je kunt nu al een superleuke baan krijgen, als je tevreden bent met je studierichting. En huismoeder met een leuk gezin is ook een voldoening gevende 'baan'. Je bent waardevol door wie je bent en niet door wat je doet! Ik denk dat je het minder moet gaan zien als tegenslag, mocht je het niet redden op de universiteit. Dan heb je het in ieder geval geprobeerd en daar mag je al trots op zijn! En belangrijk: jij wordt er als persoon echt niet minder leuk, interessant of aantrekkelijker van. Je wilt het graag, dus ik zou zeggen ga ervoor!

ik denk dat je geen goeie psychologe hebt gevonden.....



dit klinkt als iemand met idd meerder persoonlijkheden...

quote:LovelyMe schreef op 29 januari 2009 @ 16:11:

Ik denk inderdaad heel erg in extremen. Ik beleef alles enorm intens, ik kan een extase van geluk bereiken, maar ook een depressief dal.



Ik stap over naar de universiteit omdat ik het de manier van lesgeven op het HBO niet fijn vind en de uitdaging mis. Ik studeer momenteel rechten.



Een jaar of 8 geleden was er een schoolpsycholoog die inderdaad aangaf dat mijn gevoelens niet constant zijn, maar heel erg 'bouncen'. Ze zei ook dat ik daar nooit vanaf kon komen. Helaas waren die sessies maar kort en heeft ze me nooit tips gegeven. Ik ben daarna nog bij 4 psychologen in behandeling geweest, maar geen enkele heeft me kunnen helpen. Ze zeiden dat ik moest relativeren, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Tijdens mijn laatste behandeling (nog geen 2 maanden geleden) vielen de gesprekken ook steeds stil. Ik wist dan vaak niet wat ik moest zeggen. Het enige wat hij me steeds vroeg was of ik wel ben wie ik nu ben. Beetje vaag, waardoor ik bijna in een identiteitscrisis belandde...



Misschien moet ik de bieb eens induiken naar een goed zelfhulpboek.



Ik denk dat jij je beter naar de huisarts zou kunnen begeven meid. Want dit klinkt als iets veel ernstigers dan een reguliere LOI psycholoog (ff oneerbiedig, sorry) aan kan. Het klinkt inderdaad als een persoonlijkheidsstoornis of manisch depressief achtigs. Misschien helemaal niet en heb je gewoon goede begeleiding nodig zou ook kunnen, maar een zelfhulp boek gaat je niet helpen ben ik bang. En wij kunnen dat ook niet



Er kunnen een hoop tips gegeven worden hoor, maar ik denk echt dat het niet genoeg is voor je..



Sterkte

Hoi Lovelyme, ik heb geen tips voor je maar ik wilde even zeggen dat ik mijzelf zo herken in jouw verhaal.. Ook ik zie vaak alles zwart wit, het is bij mij alles of niets en als het een keer wat minder gaat, vind ik zelf dat het heel slecht gaat, of laat ik het vanzelf nog slechter worden :-S Beetje rare zin maar misschien begrijp je het. Dan laat ik alles versloffen en zie ik overal ontzettend tegenop en kan ik niets meer positief bekijken. Het andere moment ben ik ontzettend gelukkig en blij met kleine dingen en kan ik de hele wereld aan, heb ik zin om uit te gaan, leuke dingen te doen..



Soms kan ik me zo druk maken om iets wat ik dan kwijt kan bij mijn vriend en hij zet me altijd weer met beide benen op de grond door met een hele simpele oplossing te komen.. :-S Hij kan veel beter relativeren dan ik. En net als jij ben ik er ook soms bang voor dat ie af en toe gek van me wordt.



Nou, ik kan je dus niet helpen, maar hier is dus iemand die precies hetzelfde heeft als jij..

Ik zou om te beginnen niet eisen van jezelf om "harder" te worden; ik zou beginnen om wat liever voor jezelf te zijn; wees niet zo streng.......

hallo lovelyme, zoals jij het beschrijft, en wat door domnaiefmutsje ook al is aangehaald, zou het iets kunnen zijn dat met je persoonlijkheid te maken heeft en als dat zo is, dan krijgt de eerste de beste psycholoog dat er niet zo maar eventjes uit. 'Gewoon praten over je gevoel' helpt in dat geval niet echt. Is het misschien ook een idee om je te laten testen?

Hoi Lovelyme, ik herken ook veel van wat je schrijft, al behoort het extreme nu voor mij tot het verleden. Ik heb geleerd, door middel van therapie, beter met mijn schommelingen om te gaan.

Alleen kwam ik er ook niet uit. Heb ook diverse psych's gehad, vond het ook lastig er nog vertrouwen in te hebben. Maar nu ben ik erg blij dat ik toen toch doorgezet hebt. Niet opgeven dus en hulp blijven zoeken!

Ik had btw geen persoonlijkheidsstoornis en was ook niet manisch depressief, je moet je niet in de put laten praten hoor!

Succes!

Hoi LovelyMe,



Verdenking van manisch depressief via een forum vind ik ook beetje ver gaan.

Maar je hebt wel last van heftige stemmingswisselingen. Extreem gelukkig en zwaar depressief.

Dat zijn beelden die ook horen bij stoornissen als AD(H)D of een bipolaire stoornis. Maar niet iedereen met verschijnselen die daarop lijken heeft ook die ziektes hoor...



Aan de andere kant... ook al heb je die aandoeningen niet dan nog kunnen de leefregels (en evt zelfs medicatie) en tips en adviezen die bij die diagnoses horen je wel helpen in je leven.



Dat je schrijft dat je je zo rot kunt voelen dat je jezelf wel iets aan zou kunnen doen (lichamelijke pijn ipv geestelijke pijn) vind ik wel een heftig gevoel. Heb je dat wel eens uitgesproken tegen je huisarts of psycholoog? Niet dat de gedachte verkeerd is, maar het geeft aan dat je er echt veel last van hebt. En dat je dus toch echt (betere) hulp nodig hebt. het is namelijk vreselijk om je zo te voelen en daar kan echt wel wat aan gedaan worden (al gaat dat niet van de een op de andere dag).



Ik weet niet hoog je geluksmomenten zijn... neem je dan beslissingen of doe je wel eens dingen die achteraf onverstandig zijn? (en ben je daarin heftiger dan je vrienden... want op je 24 e hoort soms uit de band springen er wel bij).



Ik denk dat 'harder worden' of een ' zelfhulpboek' je niet structureel gaan helpen. En eerstelijns psychologen kunnen je blijkbaar ook niet echt verder helpen.

Vind je het een heftig idee om je te laten doorverwijzen naar de tweede lijn (psychiater en psychotherapeuten... bijvoorbeeld via een GGZ)? Die hebben meer inzicht en kunnen meer doen (en worden bovendien bijna volledig vergoed). Zij kunnen je ook uitgebreid testen.



Misschien valt het mee... Bij jouw leeftijd en levensfase komen psychische klachten vaker voor... (mijn hele studentenjaarclub worstelde destijds met het leven...)...En als je ouder wordt worden veel mensen ook wat stabieler. Maar aan de andere kant is het ook een typische leeftijd waarbij grotere problemen zich vaak voor het eerst heftig openbaren. Zou dat laatste het geval zijn, dan bestaat er veel goede hulp en kun je daar maar beter jong mee beginnen.



Heel veel sterkte en vooral: neem jezelf en je klachten echt serieus!!!

deze (niet onbekende) problemen die in de adolescentie vaak de kop op steken hoeven gelukkig niet meteen te duiden op een psychiatrische ziekte, met termen als meerdere persoonlijkheden, manische depressief e.d. moet je niet te pas en te onpas smijten.

Vaak helpt een nieuwe hobby als yoga of iets creatiefs om op andere vlakken in je leven meer rust te krijgen. Het is naar mijn mening iig niet handig om de hele dag stil te staan bij de moeilijkheid van het leven, je stemming e.d.

en als dit niet helpt, zou ik eens gaan zoeken naar een goed coach of psycholoog die in het hier en nu werkt met cognitieve therapie zoals RET, wellicht iemand van je school of daarbuiten.

succes gr suzanne

quote:labrador28 schreef op 29 januari 2009 @ 16:23:

ik denk dat je geen goeie psychologe hebt gevonden.....



dit klinkt als iemand met idd meerder persoonlijkheden...



Tjonge, praat haar even MPS aan.

TO heeft stemmingswisselingen, geen meerdere persoonlijkheden.

Even een rare vraag tussendoor: wat gebeurt er als je een maand goed let op gebruik van suiker, caffeïne en alcohol (lees: die niet meer neemt)?



Disclaimer: je eetpatroon zal geen hoofdoorzaak zijn (en dus ook geen oplossing), maar bijvoorbeeld onregelmatig eten, veel suiker en andere 'activerende' stoffen, kunnen een behoorlijke wissel trekken op je lichaam, en naar ik heb gemerkt, ook op emotionele stabiliteit. Het zou zomaar kunnen dat met scherp letten op bijvoorbeeld suiker de rollercoaster al iets minder heftig wordt.



Succes in elk geval -- het zou zonde zijn als dit tussen jou en je droom van de universitaire studie zou komen te staan.

Ik zou als ik jou was even pas op de plaats nemen. Je bent nog zo jong. Ga voor jezelf eens na wat je leuk vindt, waar je gelukkig van wordt..... en neem vooral de tijd voor je een beslissing neemt. Waarom zou je je haasten? Ben je bang om 'de boot' te missen? Er vertrekt altijd wel weer een volgende.... (het is echt het kenmerk van deze cultuur en deze tijd: stel je voor, je mist 'de boot'? het is puur angst voor de angst.... want wat is er eigenlijk zo erg aan het missen van 'de boot'?



'de boot': het voldoen aan het plaatje van hoe het moet: een baan waarin je 'gelukkig' bent en goed betaalt krijgt, een relatie waarin je 'gelukkig' bent en een stel kinderen..... die dan weer 'de boot' moeten halen die jij mss volgens jouzelf gemist hebt.....