Onbedoeld zwanger

Dewit, het is veel te makkelijk om zomaar te oordelen over jouw situatie. Wij kennen de ins en outs niet en jij bent niet gedwongen die hier te geven. Ik ben het in ieder geval niet eens met de harde reacties hier.



Het is jouw situatie, en jullie kindje. Het lijkt me dat alleen jij kan beoordelen wat in deze situatie goed voor je kindje is. Het is jammer dat het op deze manier moet, beter was geweest als de vader van je kindje zélf de verantwoording voor zijn kind had genomen. Ook hij was erbij toen er geen condoom werd gebruikt. Door een rechtzaak worden de verhoudingen vaak ook niet beter.



Het is niet terecht dat een man kan roepen: ik wil het niet, doe maar abortus, en dan vervolgens geen enkele verantwoording meer heeft omdat hij het niet wilde. Als een man geen kinderen wil, moet hij er óók voor zorgen dat ze er niet komen. Niet door abortus voor te staan, maar door goed gebruik van voorbehoedsmiddelen.



Sterkte met de afwikkelingen van je zaak. Kan me voorstellen dat dat heel zwaar is!

Eens met Poezewoes. Ik vind het helemaal geen rotstreek wanneer een vader ter verantwoording geroepen wordt. Als hij geen kind wil, of het risico niet wil lopen, moet hij zijn leuter in zijn broek houden, of héél erg voorzichtig zijn waar hij zijn kwakje laat. Je kunt niet simpelweg zeggen 'ik wil het niet, laat maar weghalen of zorg er alleen voor'. Het gaat om een mensje, niet om een gebruiksartikel. En dat mensje is de verantwoordelijkheid van 2 mensen.



Overigens zou ik alle praktische bezwaren even aan de kant zetten en bekijken of je het kind wilt of niet. Laat alle anderen even buiten beschouwing.

Happy34, heel veel sterkte de komende dagen!! Kan me voorstellen dat het nu onwerkelijk is.. Ik weet er verder even niets zinnigs op te zeggen dus eindig met je een digitale knuffel te geven!!

Happy, de meeste dingen die ik zou willen zeggen zijn hier al gezegd.



Als moeder van een kadootje van inmiddels 5 jaar, kan ik je vertellen dat het nu een hele groot berg lijkt, waar je tegenop moet lopen, maar het is heel goed te doen. De weg omhoog is niet zo stijl als hij lijkt en je hebt te tijd om boven te komen. Eenmaal op de top is het uitzicht prachtig.



je bent 34, hebt altijd kinderen gewild. Nee, niet op deze manier. Maar de dingen die je graag wilt, komen zelden op de manier waarop je dat had verwacht. Als je daarop gaat wachten, komen ze misschien helemaal niet op je pad. Grijp dit kadootje nu het je wordt gegeven.



Heel veel sterkte met je beslissing!

Ik ben op dit moment ook onbedoeld zwanger, maar wij zitten geloof ik wel in een beetje andere situatie. Als je een kinderwens hebt, denk ik dat het zeker het overwegen waard is om de zwangerschap voort te zetten (en ja dat zeg ik, die volgende week mijn zwangerschap ga beeindigen). Je hebt een baan, dus je hebt een inkomen en het recht om straks op betaald verlof te gaan. Dat je ouders liever het huisje boompje beestje verhaaltje bij jou zien, dat lijkt me in deze tijd toch wel achterhaald. Genoeg huishoudens die helemaal anders in elkaar zitten dan dit hoeksteen van de samenleving plaatje (niks ten nadele daarvan hoor!). Als de vader dit eigenlijk niet zou willen, hoop ik dat hij financieel wel voor je klaar staat. Als al de randvoorwaarden een beetje op orde voor je zijn, lijkt het me gemakkelijker kiezen om er mee door te gaan. Sterkte en wijsheid bij je keuze, en succes bij de huisarts morgen!

quote:happy34 schreef op 12 april 2008 @ 23:22:

Ik ben heel bang voor de reactie van mijn ouders en natuurlijk de man waar ik mee geslapen heb. Zo goed ken ik hem niet. Ben bang dat ik het alleen niet aankan.

Zou willen dat ik meer gevoel had, ben nu echt mezelf niet en kan op deze manier ook geen keuze maken. Besef me ook goed dat dit misschien wel mijn enige kans is om zwanger te raken, ben inmiddels al 34.



Je kan het echt alleen, genoeg goede voorbeelden hier op het forum



Ga ervoor als je het wil. Laat anderen maar lekker over je oordelen. Succes!

Sterkte meis! Zoals al eerder gezegd, je kunt het zeker alleen doen...vraag is alleen of je dat wilt. Sterkte met je besluit!!!

Denk je niet dat het feit dat de tranen over je wangen rolden bij de echo een teken is?

Meid, heel veel sterkte.



En als je een kinderwens hebt zou ik er zeker voor gaan.



Hoe moeilijk ook, je kunt het! Daar ben ik van overtuigd.



Wat naar dat de "vader" zo reageerde...maar het gaat om jou, en je kindje en deze kans op geluk!

Denk je niet, dat het feit dat je zwanger bent al teken genoeg is?



Wat een rotreactie van de vader zeg. Van hem hoef je dus niet veel te verwachten. Ik hoop dat dat jou keuze niet te veel beinvloed. Het is jou leven, jou beslissing. Als je kiest er voor te gaan, komt het echt allemaal wel goed.



Heel veel sterkte meid!

quote:happy34 schreef op 12 april 2008 @ 23:07:

Ik ben 34 jaar en sinds gisteren weet ik (na 2 positieve predictor testst) dat ik zwanger ben. Heel onwerkelijk en ook geen idee wat ik nu moet doen.



Niet zodra schrijf ik in een andere topic dat het soms niet voor niets is dat je mensen ontmoet die hetzelfde hebben meegemaakt of ik open de jouwe. En lees in de eerste twee zinnen exact mijn situatie van nu precies een jaar geleden.

Ook ik was 34 en onverwacht zwanger. En had de eerste dagen heel sterk het gevoel dat het over een ander ging. Ik wist het rationeel wel, maar het was te groot om in één keer tot me door te laten dringen.



Heb geen vaste relatie, ben nu dus zwanger vanwege een one night stand met een oude vakantieliefde. Heb altijd graag kinderen gewild maar heb dit plaatje nooit voor ogen gehad. Maandag ga ik naar de huisarts om alles op een rij te zetten. Mijn gevoel is nu erg verdoofd, kan niet denken.... Na maandag als er wat meer duidelijkheid is, wil ik het de aanstaande vader en mijn ouders vertellen. Maar het moeilijkste van alles; er zal een keuze moeten worden gemaakt. Welke keuze ik ook maak, deze is bepalend voor heel mijn leven en dat besef ik me heel goed.



Inderdaad, je moet de keuze gaan maken. Mijn huisarts vatte het kernachtig samen: 'je moet beslissen of je het kind wel of niet gaat krijgen'. Toen begon het grote gedub. Excelsheets met voor- en nadelen. Gedachten over hoe ik het moest gaan doen. Eindeloze gesprekken met vriend die tureluurs werd van mijn getwijfel. De fout die ik gemaakt heb was dat ik dacht dat ik er met praten en denken grip op kon krijgen. Nu is dat v.w.b. de praktische zaken wel zo (onze situatie was niet hetzelfde maar ook zeker niet ideaal), maar niet voor wat betreft de kern van de beslissing: komt het kind er wel of niet. Dat blijft de enige relevante vraag die je alleen met je hart kunt beantwoorden. En ik adviseer je dat te doen.



Je schrijft dat je altijd al kinderen wilde, maar het niet op deze manier voor je hebt gezien. Neem die kinderwens toch heel serieus. Wil je wachten tot je wel het plaatje hebt dat je altijd voor je zag? Plaats je je wens in dat perspectief en voelt het zonder dat echt heel slecht, of is ie breder dan dat? En is het niet zo dat de zaken soms anders lopen dan je had verwacht, dat sommige dingen misschien niet maakbaar zijn? Hoever reikt onze beslissingsbevoegheid als mens over de essentialia van het leven als geboorte en dood eigenlijk? Of is het totaalplaatje toch zodanig negatief dat je oprecht het gevoel hebt dat het het beste is het af te breken?



Ik vel geen waardeoordeel over welke beslissing je ook neemt, maar probeer je de vragen aan te dragen die je jezelf volgens mij moet stellen.



Ben al een paar jaar niet meer aan de pil en dus altijd voorzichtig geweest tijdens de sex. Deze keer niet en dat heeft nu meteen ook enorme gevolgen... Kan het niet bevatten.



Komt nog wel. Wennen aan het idee heeft tijd nodig.



Heeft er iemand van jullie in deze situatie gezeten, of misschien mensen in je omgeving? Laat het me weten,



Natuurlijk beinvloedt het de rest van je leven. Maar het is geen statisch punt op de tijdbalk waarna je 'ineens' mama bent en daarvoor niet. Je groeit erin. Het is een proces. Dat zodanig natuurlijk is, dat het vanzelf gaat.



misschien helpt t mij bij het maken van een keuze....Ik hoop het! Je komt er hoe dan ook uit. Sterkte!



En nu ga ik mijn prachtige beebietje van 4 maanden eten geven!

N.B. mijn beebietje is een meisje, precies zoals mijn gevoel vooraf ook zei.

EN MIJN SCREENNAAM IS DUS ACHTERHAALD

Sorry dat ik nu al het 4e bericht achter elkaar plaats maar ik zie met mijn stomme kop (jonge mama's zijn soms moe) nu pas de reactie van de verwekker.

Wat rot voor je! Sluit me aan bij poezewoes en mars74!

Echt, volg je hart..............



xxx



BW.

de menselijke beslissingsbevoegdheid over leven en dood....

Tja, als je zwanger raakt beslis je over leven, als je dit niet wilt over 'dood' (wat ik sterk vind afhangen van hoever de zwangerschap). Te vroeg geboren kinderen worden krampachtig met allerlei kunstgrepen in leven gehouden, is beslissen over leven en dood. We kunnen euthanasie toepassen, is beslissen over dood. Ik vind niet dat de nobelheid van de mens uitsluitend zit in het kiezen voor leven...Maar helaas is dat wel de makkelijkste opvatting, aangezien deze het meest geaccepteerd is.

ik hoop dat je je keuze baseert gezien vanuit jouw standpunt en dat van het eventuele kind. Die hork van een vent zou ik niet meenemen in de overweging. Je zal de eerste niet zijn die het alleen moet doen, en zeker de laatste niet. Sterkte!

Sterkte met deze keuze... volg je hart, wees trouw aan jezelf. Ik wens je helderheid toe.

@happy34



Hoe gaat ie? Ff alleen de dingen op een rijtje aan het zetten? Kom je er een beetje uit? Laat je iets horen zodra je er aan toe bent? Ik ben heel benieuwd hoe het met je gaat en wens je natuurlijk nog steeds veel sterkte!

(maar 't is geen must, neem je tijd!)



xxx



BW.

P.S. @Elmervrouw: wat een lieve reactie voor -wat ik elders op het forum lees- je zelf moet meemaken!

Hulde voor zoveel empathie en warmte voor een ander, je bent super!



BW.

Hallo Happy, ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij toen ik 34 was. Ik was ook per ongeluk zwanger geraakt, zonder relatie. Ik woonde in een flat met 1 slaapkamer en ik had een behoorlijk drukke baan met onregelmatige werktijden. Voordat ik zwanger raakte dacht ik altijd dat ik het best alleen zou kunnen als het zou moeten. Maar op het moment dat ik dus zwanger was raakte ik volledig in paniek en ik heb het weg laten halen. Ik heb er zo goed als geen spijt van, maar achteraf denk ik wel dat ik onder invloed van een hormonenstorm heb gehandeld. Ik zag alleen maar onoverkomelijke problemen op mijn pad. Op het moment dat alles in mijn lichaam weer normaal was kon ik weer redelijk denken en vond ik opeens allemaal oplossingen voor de problemen die ik als alleenstaande moeder zou krijgen. Maar dat was te laat.

Ik wil je alleen maar zeggen, hou rekening met de mogelijkheid dat je niet helder kunt denken nu, die hormonen doen meer met je hersenen dan je denkt. Wat je ook besluit zorg wel dat je er voor de volle 100 procent achter staat.



Heel veel sterkte met deze ontzettend moeilijke beslissing.

Wat een zakkenwasser zeg, die 'oude vakantieliefde'... Nu ja, weet je tenminste wel waar je aan toe bent met hem. Maar jij bent de enige die voor jouzelf kan beslissen. Fijn dat je zus is meegegaan naar de huisarts. Weten je ouders het al?



Ik was 33 toen ik ongepland zwanger werd van mijn tweeling. Ik had net 2 maanden een relatie met de vader. We hebben besloten samen te blijven (ik had toen net twijfels over de relatie) en het gaat nog steeds heel goed. Oke, dat kun jij dus niet verwachten van de verwekker. Alleen zou ik ze ook gehouden hebben, achteraf gezien, terwijl ik al een afspraak gemaakt had met een abortuskliniek.



Met een positieve instelling, een kinderwens, een dak boven je hoofd, een baan en wat hulp in de omgeving kom je een heel eind. Het is maar net hoe je erin staat. Als je alles alleen maar zwart en somber ziet, geen kinderen wilt en alle mitsen en maren benadrukt, dan lijkt me de beslissing ook duidelijk. Als je het kind wilt, zijn eventuele praktische bezwaren te overwinnen. Maar hoe graag wil je het?



Kom je hier nog terug? Ik ben benieuwd hoe het je vergaat.

Jeetje wat een verhaal zeg.....

Ik kreeg echt tranen in mijn ogen toen je vertelde over de echo........het kloppende hartje.....

Als ik je kon vertellen hoe het is om moeder te zijn en je te laten voelen wat ik nu voel voor mijn kleine meid.......dat is onbeschrijfelijk. Het mooiste moment uit mijn leven was toen zij op mijn buik gelegd werdt...........

Maar mijn situatie is anders als die van jou..............



Wat ik alleen ontzetten rot zou vinden dat als het weg zou laten halen en je leven loopt alsnog anders dan je zou willen je enorm spijt krijgt. En inderdaad je bent al 34. Dat is natuurlijk niet oud maar om moeder te worden al wel wat aan de oudere kant.......Als ik je verhaal zo lees dan zie ik dit echt als een wondertje..........maar ja ik bekijk dat zo omdat ik al moeder ben.



Ik wens je enorm veel kracht toe om de juiste beslissing te maken voor jezelf.



Ja en de vader......pppffff..........lekker makkelijk praten heeft hij. Ik vind echt dat je jezelf niet omver moet laten blazen door hem.......

Lieve Happy,



Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ik wens je ontzettend veel sterkte toe, want je zult een moeilijke tijd hebben gehad en nog tegemoet gaan. Hopelijk heb je veel lieve mensen om je heen die extra lief voor je kunnen zijn.



Een warme knuffel van Shir