Psyche
alle pijlers
Ongekend veel last van angst
maandag 8 maart 2010 om 12:33
Het is eigenlijk een heel lang verhaal, maar hou 't kort. Afgelopen weekend is 't eruit gekomen en heb met mijn partner gepraat. Sinds de geboorte van ons dochtertje heb ik last van angsten. Deze nemen soms engstige vormen aan, soms ook niet. Deze angstgevoelens kunnen overal over gaan. Gedurende de dag ben ik er bewust/onbewust mee bezig. Bijvoorbeeld; altijd mijn foon bij (want stel dat er iets gebeurd). Altijd even een bericht smsen of bellen naar mijn partner, want stel dat er iets is gebeurd met hem. Mijn dochtertje laat ik vaak per dag haar handjes wassen, want ze kan wel eens bacterien op haar handje hebben en ziek van worden. Ze mag van mij niet klimmen, want stel dat ze valt. Maar ook toekomst dingen, zoals naar school gaan, wat als er een mafkees op school is, die haar pijn doet, misbruikt of zelfs mee neemt. We gaan in mei op vakantie, wat als er iets met het vlieg gebeurd, we een ongeluk krijgen of iets met ons meisje gebeurd, kunnen we dan nog wel terug? Ik moet ook altijd, overal waar ik ben, alarmnummers bij de hand hebben. Wil weten hoe de ziekenhuis voorzieningen zijn. Ik merk dat het moeilijk is om dit te verwoorden. Natuurlijk relativeer ik veel (om moe van te worden), maar wat de overhand in deze heeft is het gevoel. Als ik zo'n angstmoment heb dan voel ik de pijn, verdriet, paniek en angst wat ik in een daadwerkelijk situatie zou (kunnen) voelen (op voorhand al). Is dit normaal na een zwangerschap? Zit dit in het aard van het beestje? Zou ik met iemand moeten gaan praten? Geen flauw idee, maar ik weet wel dat het mijn 'gemak' en 'genot' om te leven erg beheerst. Het is een soort blokkade om voluit te kunnen genieten en rust te vinden in de dingen die ik doe, zie of hoor.
Tipje wellicht?
O ja, nog even ter aanvulling. In de nachten droom ik soms van hele begrafenissen van mijn partner, van ons meisje, van vrienden. Andere verdrietige dingen zoals bijvoorbeeld; uit elkaar gaan, ontslag krijgen, ontvoeringen van ons meisje. Ruzies met mensen om me heen.
Waarom komt dit toch vandaan?
Tipje wellicht?
O ja, nog even ter aanvulling. In de nachten droom ik soms van hele begrafenissen van mijn partner, van ons meisje, van vrienden. Andere verdrietige dingen zoals bijvoorbeeld; uit elkaar gaan, ontslag krijgen, ontvoeringen van ons meisje. Ruzies met mensen om me heen.
Waarom komt dit toch vandaan?
maandag 8 maart 2010 om 12:49
Ik denk dat je je niet zozeer moet afvragen waar het vandaan komt, maar meer hoe je ermee om leert gaan, het kan stoppen. Ben je al bij de huisarts geweest? Dat lijkt me een eerste stap....
Wel heel goed en fijn trouwens dat je er met je partner over hebt kunnen praten, maar hij kan je er niet mee helpen...
Succes
Wel heel goed en fijn trouwens dat je er met je partner over hebt kunnen praten, maar hij kan je er niet mee helpen...
Succes
maandag 8 maart 2010 om 12:54
In bepaalde mate krijgt iedere ouder dit ja; maar het hoort jou en zeker je kind niet te belemmeren in normale dingen.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
Zoek hulp, ga naar je huisarts en laat je door verwijzen. Als je kind ouder word zal ze je angsten gaan over nemen of zich juist er tegen af gaan zetten (en juist zo gevaarlijk mogelijk gaan doen); beide onwenselijk toch?
succes! Want zo door angst geleid worden is zeker niet makkelijk.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
Zoek hulp, ga naar je huisarts en laat je door verwijzen. Als je kind ouder word zal ze je angsten gaan over nemen of zich juist er tegen af gaan zetten (en juist zo gevaarlijk mogelijk gaan doen); beide onwenselijk toch?
succes! Want zo door angst geleid worden is zeker niet makkelijk.
maandag 8 maart 2010 om 12:57
quote:Sarah Scott schreef op 08 maart 2010 @ 12:49:
Ik denk dat je je niet zozeer moet afvragen waar het vandaan komt, maar meer hoe je ermee om leert gaan, het kan stoppen. Ben je al bij de huisarts geweest? Dat lijkt me een eerste stap....
Wel heel goed en fijn trouwens dat je er met je partner over hebt kunnen praten, maar hij kan je er niet mee helpen...
Succes ... heb ik wel vaak aan gedacht om te gaan, maar durfde niet. Nu het hoge woord eruit is... ga ik het denk ik toch maar doen. Lucht in ieder geval op om 't met mijn partner te hebben besproken en 't even van me af te schrijven, maar is natuurlijk geen oplossing.
Ik denk dat je je niet zozeer moet afvragen waar het vandaan komt, maar meer hoe je ermee om leert gaan, het kan stoppen. Ben je al bij de huisarts geweest? Dat lijkt me een eerste stap....
Wel heel goed en fijn trouwens dat je er met je partner over hebt kunnen praten, maar hij kan je er niet mee helpen...
Succes ... heb ik wel vaak aan gedacht om te gaan, maar durfde niet. Nu het hoge woord eruit is... ga ik het denk ik toch maar doen. Lucht in ieder geval op om 't met mijn partner te hebben besproken en 't even van me af te schrijven, maar is natuurlijk geen oplossing.
maandag 8 maart 2010 om 12:59
[quote]zakdoekjeopviva schreef op 08 maart 2010 @ 12:54:
In bepaalde mate krijgt iedere ouder dit ja; maar het hoort jou en zeker je kind niet te belemmeren in normale dingen.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
... ik probeer juist heel erg om de angsten van dat moment te verbloemen. Dus probeer mijn dochtertje niet al te veel te belemmeren (ze is 3 jaar). Zeg nooit direct tegen haar: dat ze bang moet zijn, dan ik bang ben of iets in die zin van.
In bepaalde mate krijgt iedere ouder dit ja; maar het hoort jou en zeker je kind niet te belemmeren in normale dingen.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
... ik probeer juist heel erg om de angsten van dat moment te verbloemen. Dus probeer mijn dochtertje niet al te veel te belemmeren (ze is 3 jaar). Zeg nooit direct tegen haar: dat ze bang moet zijn, dan ik bang ben of iets in die zin van.
maandag 8 maart 2010 om 13:08
Ik heb dit ook gehad tijdens zwangerschap/na de geboorte van mijn kindje. Ik ben toen met een psycholoog gaan praten en dat heeft heel erg veel geholpen. Als ik nu de angst voel opkomen kan ik het relativeren en beheerst het mijn leven niet meer.
Wel merk ik dat ik er weer meer 'last' van krijg vlak voor de menstruatie. Daarom heb ik het idee dat het veel met hormonen te maken kan hebben.
Als je op zoek gaat naar een psycholoog, kun je meestal op zijn/haar website zien of hij/zij gespecialiseerd is in angstklachten. Doen hoor, ik weet hoe naar het is, maar ook dat het onder controle te krijgen is!
Sterkte!
Wel merk ik dat ik er weer meer 'last' van krijg vlak voor de menstruatie. Daarom heb ik het idee dat het veel met hormonen te maken kan hebben.
Als je op zoek gaat naar een psycholoog, kun je meestal op zijn/haar website zien of hij/zij gespecialiseerd is in angstklachten. Doen hoor, ik weet hoe naar het is, maar ook dat het onder controle te krijgen is!
Sterkte!
maandag 8 maart 2010 om 13:11
quote:Buzzybee schreef op 08 maart 2010 @ 13:08:
Ik heb dit ook gehad tijdens zwangerschap/na de geboorte van mijn kindje. Ik ben toen met een psycholoog gaan praten en dat heeft heel erg veel geholpen. Als ik nu de angst voel opkomen kan ik het relativeren en beheerst het mijn leven niet meer.
Wel merk ik dat ik er weer meer 'last' van krijg vlak voor de menstruatie. Daarom heb ik het idee dat het veel met hormonen te maken kan hebben.
Als je op zoek gaat naar een psycholoog, kun je meestal op zijn/haar website zien of hij/zij gespecialiseerd is in angstklachten. Doen hoor, ik weet hoe naar het is, maar ook dat het onder controle te krijgen is!
Sterkte!Dank je! Ik heb ook een tijdje gedacht dat 't aan mijn hormonen zou kunnen liggen, maar die angsten komen op de meest rare momenten. Ik ga er zeker wat mee doen.
Ik heb dit ook gehad tijdens zwangerschap/na de geboorte van mijn kindje. Ik ben toen met een psycholoog gaan praten en dat heeft heel erg veel geholpen. Als ik nu de angst voel opkomen kan ik het relativeren en beheerst het mijn leven niet meer.
Wel merk ik dat ik er weer meer 'last' van krijg vlak voor de menstruatie. Daarom heb ik het idee dat het veel met hormonen te maken kan hebben.
Als je op zoek gaat naar een psycholoog, kun je meestal op zijn/haar website zien of hij/zij gespecialiseerd is in angstklachten. Doen hoor, ik weet hoe naar het is, maar ook dat het onder controle te krijgen is!
Sterkte!Dank je! Ik heb ook een tijdje gedacht dat 't aan mijn hormonen zou kunnen liggen, maar die angsten komen op de meest rare momenten. Ik ga er zeker wat mee doen.
maandag 8 maart 2010 om 13:13
Ontzettend herkenbaar.... Ik heb mn hele leven zo geleefd. Niet m.b.t kinderen maar m.b.t. mijn ouders. Nu zijn ze dood en ben ik helemaal uitgeblust. Ik kan niet meer. De angsten richten zich nu op andere dingen (zoals mjijn hond, hoe achterlijk ook). Therapie heeft niet geholpen, van gewone tot EMDR, het haalde allemaal niks uit. Geen tips, blijf wel meelezen hier.
Heel veel sterkte want ik weet echt hoe je je moet voelen...
Heel veel sterkte want ik weet echt hoe je je moet voelen...
maandag 8 maart 2010 om 13:16
O ja, en een voedingssupplement met Teunisbloemolie, dat kan ook nog wel eens helpen (klinkt vaag, ik weet het).
Ik gebruik zelf vitamines: 'Multi A-Z Vrouw vitaal' van een bekende drogisterijketen. Of Omega 3/6.
Vind het trouwens eigenlijk best knap dat je het al 3 jaar volhoudt. Wat ben jij sterk zeg! Ik hoop echt voor je dat je er snel vanaf komt, want angsten kunnen je leven behoorlijk verpesten.
Ik gebruik zelf vitamines: 'Multi A-Z Vrouw vitaal' van een bekende drogisterijketen. Of Omega 3/6.
Vind het trouwens eigenlijk best knap dat je het al 3 jaar volhoudt. Wat ben jij sterk zeg! Ik hoop echt voor je dat je er snel vanaf komt, want angsten kunnen je leven behoorlijk verpesten.
maandag 8 maart 2010 om 13:17
quote:CMLgirly schreef op 08 maart 2010 @ 12:59:
[quote]zakdoekjeopviva schreef op 08 maart 2010 @ 12:54:
In bepaalde mate krijgt iedere ouder dit ja; maar het hoort jou en zeker je kind niet te belemmeren in normale dingen.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
... ik probeer juist heel erg om de angsten van dat moment te verbloemen. Dus probeer mijn dochtertje niet al te veel te belemmeren (ze is 3 jaar). Zeg nooit direct tegen haar: dat ze bang moet zijn, dan ik bang ben of iets in die zin van.
Ik snap dat je niet tegen je kind zegd (nou ja ik ging er van uit); nee meis je mag niet klimmen dat vind mama eng want misschien val je wel... Maar ook verbloemd zal je kind een en ander van mee krijgen. Ze pikken van alles op/mee.
Helpen positieve ervaringen? Als je kind wat doet wat jij eng vind en het gaat goed bijvoorbeeld? Doet dat je angst wat afnemen?
[quote]zakdoekjeopviva schreef op 08 maart 2010 @ 12:54:
In bepaalde mate krijgt iedere ouder dit ja; maar het hoort jou en zeker je kind niet te belemmeren in normale dingen.
Weet niet hoe oud je kind is maar niet mogen klimmen is al een belemmering bijvoorbeeld.
... ik probeer juist heel erg om de angsten van dat moment te verbloemen. Dus probeer mijn dochtertje niet al te veel te belemmeren (ze is 3 jaar). Zeg nooit direct tegen haar: dat ze bang moet zijn, dan ik bang ben of iets in die zin van.
Ik snap dat je niet tegen je kind zegd (nou ja ik ging er van uit); nee meis je mag niet klimmen dat vind mama eng want misschien val je wel... Maar ook verbloemd zal je kind een en ander van mee krijgen. Ze pikken van alles op/mee.
Helpen positieve ervaringen? Als je kind wat doet wat jij eng vind en het gaat goed bijvoorbeeld? Doet dat je angst wat afnemen?
maandag 8 maart 2010 om 13:21
Ik snap dat je niet tegen je kind zegd (nou ja ik ging er van uit); nee meis je mag niet klimmen dat vind mama eng want misschien val je wel... Maar ook verbloemd zal je kind een en ander van mee krijgen. Ze pikken van alles op/mee.
Helpen positieve ervaringen? Als je kind wat doet wat jij eng vind en het gaat goed bijvoorbeeld? Doet dat je angst wat afnemen?[/quote]
dat helpt wel degelijk. Natuurlijk. Haar zelfstandigheid is bevordelijk voor het relativeren.
Helpen positieve ervaringen? Als je kind wat doet wat jij eng vind en het gaat goed bijvoorbeeld? Doet dat je angst wat afnemen?[/quote]
dat helpt wel degelijk. Natuurlijk. Haar zelfstandigheid is bevordelijk voor het relativeren.
maandag 8 maart 2010 om 13:22
quote:tjilla schreef op 08 maart 2010 @ 13:13:
Ontzettend herkenbaar.... Ik heb mn hele leven zo geleefd. Niet m.b.t kinderen maar m.b.t. mijn ouders. Nu zijn ze dood en ben ik helemaal uitgeblust. Ik kan niet meer. De angsten richten zich nu op andere dingen (zoals mjijn hond, hoe achterlijk ook). Therapie heeft niet geholpen, van gewone tot EMDR, het haalde allemaal niks uit. Geen tips, blijf wel meelezen hier.Ik ga een afspr maken bij de huisarts. Mocht daar iets uitkomen laat ik het je weten.
Ontzettend herkenbaar.... Ik heb mn hele leven zo geleefd. Niet m.b.t kinderen maar m.b.t. mijn ouders. Nu zijn ze dood en ben ik helemaal uitgeblust. Ik kan niet meer. De angsten richten zich nu op andere dingen (zoals mjijn hond, hoe achterlijk ook). Therapie heeft niet geholpen, van gewone tot EMDR, het haalde allemaal niks uit. Geen tips, blijf wel meelezen hier.Ik ga een afspr maken bij de huisarts. Mocht daar iets uitkomen laat ik het je weten.
maandag 8 maart 2010 om 13:23
quote:Buzzybee schreef op 08 maart 2010 @ 13:16:
O ja, en een voedingssupplement met Teunisbloemolie, dat kan ook nog wel eens helpen (klinkt vaag, ik weet het).
Ik gebruik zelf vitamines: 'Multi A-Z Vrouw vitaal' van een bekende drogisterijketen. Of Omega 3/6.
Vind het trouwens eigenlijk best knap dat je het al 3 jaar volhoudt. Wat ben jij sterk zeg! Ik hoop echt voor je dat je er snel vanaf komt, want angsten kunnen je leven behoorlijk verpesten. Ik ben niet zo van de voedingsupp. Maar goed, nu wil ik alles wel proberen. Wie weet? Volgens mij was het op een gegeven moment niet meer een kwestie van volhouden, maar automatischme.
O ja, en een voedingssupplement met Teunisbloemolie, dat kan ook nog wel eens helpen (klinkt vaag, ik weet het).
Ik gebruik zelf vitamines: 'Multi A-Z Vrouw vitaal' van een bekende drogisterijketen. Of Omega 3/6.
Vind het trouwens eigenlijk best knap dat je het al 3 jaar volhoudt. Wat ben jij sterk zeg! Ik hoop echt voor je dat je er snel vanaf komt, want angsten kunnen je leven behoorlijk verpesten. Ik ben niet zo van de voedingsupp. Maar goed, nu wil ik alles wel proberen. Wie weet? Volgens mij was het op een gegeven moment niet meer een kwestie van volhouden, maar automatischme.
maandag 8 maart 2010 om 13:23
Allereerst een
Ja, heel bekend. Vooral die dromen van begrafenissen of de laatste tijd politie aan de deur. Vreselijk. Soms wordt ik wakker en dan ren ik naar het raam om te kijken of er een politie agent voor de deur staat, deze droom heb ik met name sinds mijn oudste zoon auto rijdt en 's avonds op stap gaat. Ik probeer ook al jaaaaren mijn kinderen niet die angsten te laten merken. Zelfs mijn man weet niet alles, ik schaam me er ook erg voor.
Heb jij iemand verloren in het verleden? Bij mij komt het (denk ik) doordat ik mijn ouders kort na elkaar ben verloren. Ik ben gewoon erg bang om iemand te verliezen. Ik heb trouwens niet het gevoel dat ik nare dingen kan voorkomen dus handen wassen en kijken of er een ziekenhuis in de buurt is, dat heb ik dan weer niet.
"Gewoon" de angst voor het verliezen....
Ja, heel bekend. Vooral die dromen van begrafenissen of de laatste tijd politie aan de deur. Vreselijk. Soms wordt ik wakker en dan ren ik naar het raam om te kijken of er een politie agent voor de deur staat, deze droom heb ik met name sinds mijn oudste zoon auto rijdt en 's avonds op stap gaat. Ik probeer ook al jaaaaren mijn kinderen niet die angsten te laten merken. Zelfs mijn man weet niet alles, ik schaam me er ook erg voor.
Heb jij iemand verloren in het verleden? Bij mij komt het (denk ik) doordat ik mijn ouders kort na elkaar ben verloren. Ik ben gewoon erg bang om iemand te verliezen. Ik heb trouwens niet het gevoel dat ik nare dingen kan voorkomen dus handen wassen en kijken of er een ziekenhuis in de buurt is, dat heb ik dan weer niet.
"Gewoon" de angst voor het verliezen....
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
maandag 8 maart 2010 om 13:29
quote:annekeg schreef op 08 maart 2010 @ 13:23:
Allereerst een
Ja, heel bekend. Vooral die dromen van begrafenissen of de laatste tijd politie aan de deur. Vreselijk. Soms wordt ik wakker en dan ren ik naar het raam om te kijken of er een politie agent voor de deur staat, deze droom heb ik met name sinds mijn oudste zoon auto rijdt en 's avonds op stap gaat. Ik probeer ook al jaaaaren mijn kinderen niet die angsten te laten merken. Zelfs mijn man weet niet alles, ik schaam me er ook erg voor.
.. Zo herkenbaar. Ik word er soms gek van. Schaamte is bij mij ook de reden waarom ik 3 jaar lang mijn mond heb gehouden. Mijn partner wist helemaal niets. Ik verbloemde alles heel mooi.
Heb jij iemand verloren in het verleden? Bij mij komt het (denk ik) doordat ik mijn ouders kort na elkaar ben verloren. Ik ben gewoon erg bang om iemand te verliezen. Ik heb trouwens niet het gevoel dat ik nare dingen kan voorkomen dus handen wassen en kijken of er een ziekenhuis in de buurt is, dat heb ik dan weer niet.
"Gewoon" de angst voor het verliezen.... Verschillende mensen verloren, nare jeugd gehad en een scheiding achter de rug. Zou dat idd te maken kunnen hebben met angst om te verliezen?
Allereerst een
Ja, heel bekend. Vooral die dromen van begrafenissen of de laatste tijd politie aan de deur. Vreselijk. Soms wordt ik wakker en dan ren ik naar het raam om te kijken of er een politie agent voor de deur staat, deze droom heb ik met name sinds mijn oudste zoon auto rijdt en 's avonds op stap gaat. Ik probeer ook al jaaaaren mijn kinderen niet die angsten te laten merken. Zelfs mijn man weet niet alles, ik schaam me er ook erg voor.
.. Zo herkenbaar. Ik word er soms gek van. Schaamte is bij mij ook de reden waarom ik 3 jaar lang mijn mond heb gehouden. Mijn partner wist helemaal niets. Ik verbloemde alles heel mooi.
Heb jij iemand verloren in het verleden? Bij mij komt het (denk ik) doordat ik mijn ouders kort na elkaar ben verloren. Ik ben gewoon erg bang om iemand te verliezen. Ik heb trouwens niet het gevoel dat ik nare dingen kan voorkomen dus handen wassen en kijken of er een ziekenhuis in de buurt is, dat heb ik dan weer niet.
"Gewoon" de angst voor het verliezen.... Verschillende mensen verloren, nare jeugd gehad en een scheiding achter de rug. Zou dat idd te maken kunnen hebben met angst om te verliezen?
maandag 8 maart 2010 om 13:48
Ja inderdaad. De weken na de geboorte begon het heel erg, ik had zelfs besloten nooit meer te gaan slapen omdat ik de baby elke minuut in de gaten wilde houden. De verloskundige heeft de huisarts toen gebeld.
Die gaf me kalmerende middelen. Hielp goed, en daarna krabbelde ik weer op. Maar die enorme bezorgdheid bleef, en de angsten. Toen heeft ze me citalopram voorgeschreven. En de ergste bezorgdheid en angsten zijn nu weg.
Hopelijk vind je een oplossing, sterkte!
Die gaf me kalmerende middelen. Hielp goed, en daarna krabbelde ik weer op. Maar die enorme bezorgdheid bleef, en de angsten. Toen heeft ze me citalopram voorgeschreven. En de ergste bezorgdheid en angsten zijn nu weg.
Hopelijk vind je een oplossing, sterkte!
maandag 8 maart 2010 om 13:51
Wat goed dat je hebt uitgesproken! Dat is de belangrijkste stap.
Je schaamt je er misschien voor, en daarom houd je het voor je. Maar wat is er om je voor te schamen?
Ik heb ook jaren last gehad van een soort claustrofobische angsten (heel anders, maar ik herken wel gevoel). Ik verzon steeds smoesjes om niet mee te gaan naar de bioscoop, voorstellingen en andere dingen waar ik lang moest zitten en niet weg kon. Dit heeft 10 jaar lang mijn leven beheerst. Vreselijk.
Ik ben er nu achter dat het eigenlijk schamen was. Waarom smoesjes? Waarom niet gewoon zeggen wat er aan de hand was?
Ik ben wel bij de ha geweest, maar die heeft het niet goed opgepikt. Achteraf denk ik: was ik maar naar een psycholoog doorgestuurd.
Maak dus een afspraak met een psycholoog. Dan kan je van je af praten, hij/zij kan je vertellen dat het niet raar is en zo kan je de cirkel doorbreken.
Heel veel sterkte!
Je schaamt je er misschien voor, en daarom houd je het voor je. Maar wat is er om je voor te schamen?
Ik heb ook jaren last gehad van een soort claustrofobische angsten (heel anders, maar ik herken wel gevoel). Ik verzon steeds smoesjes om niet mee te gaan naar de bioscoop, voorstellingen en andere dingen waar ik lang moest zitten en niet weg kon. Dit heeft 10 jaar lang mijn leven beheerst. Vreselijk.
Ik ben er nu achter dat het eigenlijk schamen was. Waarom smoesjes? Waarom niet gewoon zeggen wat er aan de hand was?
Ik ben wel bij de ha geweest, maar die heeft het niet goed opgepikt. Achteraf denk ik: was ik maar naar een psycholoog doorgestuurd.
Maak dus een afspraak met een psycholoog. Dan kan je van je af praten, hij/zij kan je vertellen dat het niet raar is en zo kan je de cirkel doorbreken.
Heel veel sterkte!
maandag 8 maart 2010 om 13:56
Volgens mij komt het veel vaker voor dan we denken. Maar inderdaad, zoals amalia ook zegt, de meeste vrouwen schamen zich ervoor.
Ik heb er zelf achter moeten komen en zelf een oplossing moeten bedenken. Mijn huisarts deed totaal niks, mijn partner wist echt niet wat ie met me aanmoest en de verloskundige kon het al helemaal niks schelen. Ik heb me heel alleen gevoeld in die tijd, ik zei dan wel hoe ik me voelde maar het leek wel of niemand de ernst van de situatie inzag.
Ik heb af en toe zelfs de angst gehad dat mijn baby opeens in een soort duivel zou veranderen (echt waar!). Echt heel bizar. Nu vind ik mijn kindje de allerliefste van de hele wereld hoor, een echt engeltje.
Ik heb er zelf achter moeten komen en zelf een oplossing moeten bedenken. Mijn huisarts deed totaal niks, mijn partner wist echt niet wat ie met me aanmoest en de verloskundige kon het al helemaal niks schelen. Ik heb me heel alleen gevoeld in die tijd, ik zei dan wel hoe ik me voelde maar het leek wel of niemand de ernst van de situatie inzag.
Ik heb af en toe zelfs de angst gehad dat mijn baby opeens in een soort duivel zou veranderen (echt waar!). Echt heel bizar. Nu vind ik mijn kindje de allerliefste van de hele wereld hoor, een echt engeltje.
maandag 8 maart 2010 om 19:03
Ik heb het ook gehad...en nu nog.
Ben 2 jaar geleden bevallen en heb sinds toen ook angst ontwikkeld..
Ben wel vrij in opvoeden, ze mag veel, zie weinig gevaar...alles uitproberen.
Maar wat ik eng vind is dat mijn man soms 3 dagen weg is en ik er alleen voor sta, en dan denk ik: wat nou als er iets gebeurt met mij (en ik heb vaak hypervent.waardoor ik me onwel voel)...hoe moet dat dan met mijn dochter..
Hier kan ik hele dagen mee bezig zijn, wat betekent dat wann. mijn man weg is, ik horrordagen heb! Ik ben ala minuut bang dat ik neerval en zij aan de stroom komt, verkeerde dingen gaat eten, blijft haken achter touwtjes..o.i.,d
Zucht....Of dat ik niet meer wakker wordt en zij 3 dagen zonder eten en drinken in haar bedje ligt te huilen....snik....
Heb het hier zwaar mee, iemand tips?
CMLgirly, ik zou wel hulp vragen, ga zelf ook naar psych. en medicijnen nheeft me heel erg geholpen (AD), maar nu ik die afbouw krijg ik toch weer de angsten!
Succes meid...je bent niet de enige!!
Ben 2 jaar geleden bevallen en heb sinds toen ook angst ontwikkeld..
Ben wel vrij in opvoeden, ze mag veel, zie weinig gevaar...alles uitproberen.
Maar wat ik eng vind is dat mijn man soms 3 dagen weg is en ik er alleen voor sta, en dan denk ik: wat nou als er iets gebeurt met mij (en ik heb vaak hypervent.waardoor ik me onwel voel)...hoe moet dat dan met mijn dochter..
Hier kan ik hele dagen mee bezig zijn, wat betekent dat wann. mijn man weg is, ik horrordagen heb! Ik ben ala minuut bang dat ik neerval en zij aan de stroom komt, verkeerde dingen gaat eten, blijft haken achter touwtjes..o.i.,d
Zucht....Of dat ik niet meer wakker wordt en zij 3 dagen zonder eten en drinken in haar bedje ligt te huilen....snik....
Heb het hier zwaar mee, iemand tips?
CMLgirly, ik zou wel hulp vragen, ga zelf ook naar psych. en medicijnen nheeft me heel erg geholpen (AD), maar nu ik die afbouw krijg ik toch weer de angsten!
Succes meid...je bent niet de enige!!
maandag 8 maart 2010 om 19:35
Ik ben opgelucht om te horen dat er meerdere zijn die dit gevoel kennen. Het verbaast me enigzins ook wel, omdat er nooit een vrouw over hoor praten. Alle vrienden die in mijn leven zijn, lijken allemaal een even gladjes en makkelijk leven te lijden.... ik voelde me vaak de vreeemde eend in de bijt. Maar als ik dit zo lees, ben ik opgelucht. Ik ga zeker met mijn H.A. praten. Hele aardige vrouw en kent mijn verleden ook, dus vermoed dat ze wel met een goede suggestie komt. Dit had mijn partner overigens ook geadviseerd. Heel erg bedankt voor jullie openhartigheid.
Ik ben overigens niet zo'n fan van medicijnen, dus als het met praten wat minder kan/gaat worden sta ik daar meer voor open. Maar goed, ik kijk ook even wat de huisarts adviseert.
Ik ben overigens niet zo'n fan van medicijnen, dus als het met praten wat minder kan/gaat worden sta ik daar meer voor open. Maar goed, ik kijk ook even wat de huisarts adviseert.
