Psyche
alle pijlers
Ongelofeliijk eenzaam
zaterdag 9 augustus 2008 om 02:29
Beste allemaal,
Ik post omdat ik me zo afgrijselijk alleen voel, echt heel erg. Mijn relatie is ong. 2 weken geleden op de klippen gelopen, na maandenlang een gevecht te hebben geleved om het te laten werken. Hier ben ik achteraf veel te ver in gegaan. Ex had een enorme muur om zich heen, en ik maar proberen erdoor heen te komen. Nooit gaf hij sjoege, of deed hij een stap naar mij toe door echt open te zijn over zijn gevoel etc. Het was vreselijk. Ik voel me e zo belazerd door. Omdat hij achteraf vertelde dat hij dacht dat ik over heel veel dingen twijfelde, mijn werk, onze relatie (oh, jee, understatement of the year!) etc. Hij vond me altijd zo negatief praten over mijn werk bijvoorbeeld (drie keer heb ik hem hierover verteld in een half jaar tijd). Hij zei dat hij naar mij luisterde omdat ik me dan misschien beter zou voelen, maar dat het eiegenlijk het ene oor in het andere uit ging en dat hij het als last ervoer. Dat kwam als een donderdslag bij heldere hemel, want ik dacht dat het hem echt interesseerde. Ik voelde me zo gekwetst door dat toneelstuk van hem, dat ik riep: dan was ik wel naar een psycholoog gegaan, als ik iemand nodig had gehad. Kortom, ik voel me zo bedrogen dat degene die ik vertrouwde en die er altijd was om me heen, niet eens oprecht in me geinteresseerd was en me als last ervoer.
Dat gevoel heb ik bij zoveel mensen, nu het uit is. Er zijn goede vriendinnen die nu al weken niks van zich laten horen,terwijl ze weten dat het uit is. Geen telefoontje, kaartje, niks. Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Alsof ik de een of andere paria ben die iedereen tot last is. Ik heb het gevoel dat niemand wil horen hoe het met me gaat. Dat ze dan allemaal bang zijn en denken: daar gaan we weer, dat komt weer zo'n zwaar rot erhaal. Ik vind het meevallen, het s gewoon liefdesverdriet, maar ik ben zo ontstellend bang dat anderen afhaken als ik me rot voel. Dat is vorig jaar gebeurd toen het met mijn ex-ex uit ging, en nu 1,5 jaar later zijn er ook zoveel mensen gewoon in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben er wel altijd voor hen geweest. Het is ook niet zo dat het oppervlakkige vrienden waren, nee, langdurige vriendschappen, en mijn broer bijvoorbeeld: die weet dat het uit is maar nOOOOOOOIT de vraag: hoe gaat het nu met je. Ik word er daadwerkelijk wanhopig van, en lig er nachtelang wakker van. Ik raak niet alleen mijn vriend kwijt, maar alweer zoveel vrienden. Ik heb maar drie mensen die me uit zichzelf bellen en vragen hoe het gaat: een goede vriendin, mijn moeder en mjn zusje. Ik ben daar stuk voor stuk heel dankbaar voor, maar ben nu echt de wanhoop nabij. Ik voel me ook zo woedend. Ik zou wel willen schreeuwen, echt, g*dverd*mme. Sloofde ik me voor HEN uit, was ik er voor HEN dag en nacht. Ongelofelijk. Ik kan het gewoon allemaal niet bevatten. Maar huil mezelf elke nacht in slaap: ik ben wel 12 mensen kwijt geraakt het afgelopen jaar. Die lieten nooit meer iets horen, niet in rotte tijden, niet in goede. Niet op leuke voorstellen, (e-)kaartjes na leuke mails van mijn kant......Gewoon niks. Ik heb heus begrip voor drukke levens, maar een vriendschap betekent toch tijd met elkaar doorbrenegen, belabngstelling over en weer, en betrokkenheid als het KUT gaat of zie ik dat nu verkeerd? Ik wil dit soort realties niet meer, maar ik voel me zo tekort schieten, zo wanhopig dat ik alleen overblijf en niemand in me is geïnteresseerd.
Gadver, wat moet ik nu...ik voel me zo waarde-loos, zo onloveable, zo'n spook waar iedereen overheen en langs kijkt. Ik denk zelfs, ik kan er net zo goed niet zijn. Niemand zou me echt missen, of zelfs niet eens merken dat ik er niet was. Ik krijg zegge en schrijve 1 telefoontje per 2 weken. Ik weet het, het is een kwestie van niet persoonlijk opvatten, maar al die afwijzingen worden me teveel. Het ergste is dat ik niet meer mijzelf kan zijn en ben voor mijn gevoel. Dat ik echt het gevoel krijg mooi weer te moeten spelen. Ik wil gewoon mijzelf zijn, en daarom wil ik die knellende banden met anderen lossnijden. Zoals met mijn broer. Het klinkt heel naar en dat is het ook, maar als hij er niet is nu het uit is met mijn vriend, hoeft hij ook niet meer te rekenen op mij. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
Wie heeft ervaring met het onbeschrijfelijke eenzame gevoel lucht te zijn voor anderen? Ik word er echt depressief van. Ik weet dat ik professionele hulp kan zoeken, en zal dat ook doen zo nodig, maar wat ik nog nodiger heb is gewoon mijn gevoel van woede, machteloosheid en verdriet uiten, en dat hier daarvoor een plekje is.
Bedankt voor het lezen van dit hele lange verhaal. Er is nog zoveel meer. Maar de tranen stromen en ik zie niks meer. Ik ga eens de radio aanzetten en thee maken. Misschien dat dat een beetje helpt.
NachtKers
Ik post omdat ik me zo afgrijselijk alleen voel, echt heel erg. Mijn relatie is ong. 2 weken geleden op de klippen gelopen, na maandenlang een gevecht te hebben geleved om het te laten werken. Hier ben ik achteraf veel te ver in gegaan. Ex had een enorme muur om zich heen, en ik maar proberen erdoor heen te komen. Nooit gaf hij sjoege, of deed hij een stap naar mij toe door echt open te zijn over zijn gevoel etc. Het was vreselijk. Ik voel me e zo belazerd door. Omdat hij achteraf vertelde dat hij dacht dat ik over heel veel dingen twijfelde, mijn werk, onze relatie (oh, jee, understatement of the year!) etc. Hij vond me altijd zo negatief praten over mijn werk bijvoorbeeld (drie keer heb ik hem hierover verteld in een half jaar tijd). Hij zei dat hij naar mij luisterde omdat ik me dan misschien beter zou voelen, maar dat het eiegenlijk het ene oor in het andere uit ging en dat hij het als last ervoer. Dat kwam als een donderdslag bij heldere hemel, want ik dacht dat het hem echt interesseerde. Ik voelde me zo gekwetst door dat toneelstuk van hem, dat ik riep: dan was ik wel naar een psycholoog gegaan, als ik iemand nodig had gehad. Kortom, ik voel me zo bedrogen dat degene die ik vertrouwde en die er altijd was om me heen, niet eens oprecht in me geinteresseerd was en me als last ervoer.
Dat gevoel heb ik bij zoveel mensen, nu het uit is. Er zijn goede vriendinnen die nu al weken niks van zich laten horen,terwijl ze weten dat het uit is. Geen telefoontje, kaartje, niks. Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Alsof ik de een of andere paria ben die iedereen tot last is. Ik heb het gevoel dat niemand wil horen hoe het met me gaat. Dat ze dan allemaal bang zijn en denken: daar gaan we weer, dat komt weer zo'n zwaar rot erhaal. Ik vind het meevallen, het s gewoon liefdesverdriet, maar ik ben zo ontstellend bang dat anderen afhaken als ik me rot voel. Dat is vorig jaar gebeurd toen het met mijn ex-ex uit ging, en nu 1,5 jaar later zijn er ook zoveel mensen gewoon in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben er wel altijd voor hen geweest. Het is ook niet zo dat het oppervlakkige vrienden waren, nee, langdurige vriendschappen, en mijn broer bijvoorbeeld: die weet dat het uit is maar nOOOOOOOIT de vraag: hoe gaat het nu met je. Ik word er daadwerkelijk wanhopig van, en lig er nachtelang wakker van. Ik raak niet alleen mijn vriend kwijt, maar alweer zoveel vrienden. Ik heb maar drie mensen die me uit zichzelf bellen en vragen hoe het gaat: een goede vriendin, mijn moeder en mjn zusje. Ik ben daar stuk voor stuk heel dankbaar voor, maar ben nu echt de wanhoop nabij. Ik voel me ook zo woedend. Ik zou wel willen schreeuwen, echt, g*dverd*mme. Sloofde ik me voor HEN uit, was ik er voor HEN dag en nacht. Ongelofelijk. Ik kan het gewoon allemaal niet bevatten. Maar huil mezelf elke nacht in slaap: ik ben wel 12 mensen kwijt geraakt het afgelopen jaar. Die lieten nooit meer iets horen, niet in rotte tijden, niet in goede. Niet op leuke voorstellen, (e-)kaartjes na leuke mails van mijn kant......Gewoon niks. Ik heb heus begrip voor drukke levens, maar een vriendschap betekent toch tijd met elkaar doorbrenegen, belabngstelling over en weer, en betrokkenheid als het KUT gaat of zie ik dat nu verkeerd? Ik wil dit soort realties niet meer, maar ik voel me zo tekort schieten, zo wanhopig dat ik alleen overblijf en niemand in me is geïnteresseerd.
Gadver, wat moet ik nu...ik voel me zo waarde-loos, zo onloveable, zo'n spook waar iedereen overheen en langs kijkt. Ik denk zelfs, ik kan er net zo goed niet zijn. Niemand zou me echt missen, of zelfs niet eens merken dat ik er niet was. Ik krijg zegge en schrijve 1 telefoontje per 2 weken. Ik weet het, het is een kwestie van niet persoonlijk opvatten, maar al die afwijzingen worden me teveel. Het ergste is dat ik niet meer mijzelf kan zijn en ben voor mijn gevoel. Dat ik echt het gevoel krijg mooi weer te moeten spelen. Ik wil gewoon mijzelf zijn, en daarom wil ik die knellende banden met anderen lossnijden. Zoals met mijn broer. Het klinkt heel naar en dat is het ook, maar als hij er niet is nu het uit is met mijn vriend, hoeft hij ook niet meer te rekenen op mij. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
Wie heeft ervaring met het onbeschrijfelijke eenzame gevoel lucht te zijn voor anderen? Ik word er echt depressief van. Ik weet dat ik professionele hulp kan zoeken, en zal dat ook doen zo nodig, maar wat ik nog nodiger heb is gewoon mijn gevoel van woede, machteloosheid en verdriet uiten, en dat hier daarvoor een plekje is.
Bedankt voor het lezen van dit hele lange verhaal. Er is nog zoveel meer. Maar de tranen stromen en ik zie niks meer. Ik ga eens de radio aanzetten en thee maken. Misschien dat dat een beetje helpt.
NachtKers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 9 augustus 2008 om 02:43
Hoi Kers,
Ik herken je verhaal wel een beetje, snap je frustraties enigzins... al denk ik dat het bij mij een stuk minder erg was als ik je verhaal zo lees.
Heel hard, maar bij mij hielp het volgende wel enigszins, en dat is eigenlijk mezelf een schop onder mijn kont verkopen, ophouden met *zelfmedelijden* (en dat klinkt cru hoor, want dat kun je soms ook heel terecht hebben, dus ik bedoel niet dat je 'zeurt' o.i.d.) en met name de zin herhalen voor jezef: er is maar één iemand die ervoor kan zorgen dat je leven leuk is, en dat ben jij!!!! En wat daarvoor nodig is, dat moet je dan doen, of dat nou therapie is, breken met bepaalde vrienden, etc...
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen.
Groetjes Miryana.
Ik herken je verhaal wel een beetje, snap je frustraties enigzins... al denk ik dat het bij mij een stuk minder erg was als ik je verhaal zo lees.
Heel hard, maar bij mij hielp het volgende wel enigszins, en dat is eigenlijk mezelf een schop onder mijn kont verkopen, ophouden met *zelfmedelijden* (en dat klinkt cru hoor, want dat kun je soms ook heel terecht hebben, dus ik bedoel niet dat je 'zeurt' o.i.d.) en met name de zin herhalen voor jezef: er is maar één iemand die ervoor kan zorgen dat je leven leuk is, en dat ben jij!!!! En wat daarvoor nodig is, dat moet je dan doen, of dat nou therapie is, breken met bepaalde vrienden, etc...
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen.
Groetjes Miryana.
zaterdag 9 augustus 2008 om 03:10
Beste Miryana,
Dank voor je lieve en snelle reactie. Echt heel fijn. Ik heb mezelf te lang schoppen onder de kont gegeven. Het wordt tijd dat ik al die gevoelens eens goed voel en toelaat, met het risico dat het hier als zelfmedelijden over kan komen (gelukkig niet bij jou). Dat heb ik in het geheel niet, ik heb gewoon veel te lang veel te veel verzwegen. Ik heb zo vaak in mijzelf herhaald: ik ben mijn beste vriend. En dan ging ik lekker wandelen in mijn up, naar de kroeg in mijn eentje of lekker op ontdekkingstocht in andere steden en landen. Maar nu wil ik eindelijk eens het verdriet voelen en uiten dat er zoveel mensen uit mijn leven zijn verdwenen, het is een soort extreme rouwverweking. Dan denk ik aan een goede vriend, en wat we gedeeld hebben, en dan komen de tranen, vervolgens vraag ik me af waarom die vriendin doe ik al 15 jaar ken het laat afweten nu. Vervolgens denk ik aan mijn vriendje, nu ex, en wat er allemaal speelde de afgelopen maanden en dat ik dus aan niemand kan uiten. Het wordt gewoon te veel. Het is een te grote last. Ik voel me waardeloos, als iemand die niemand in zijn/haar buurt wil hebben. Fijn dat je over een soortgelijk gevoel heen bent gekomen Miryana. Wat heb je daarvoor gedaan?
Je schrijft dat er inderdaad meerdere mogelijkheden zijn om er iets aan te doen. Dat ben ik met je eens. Ik kom erop uit dat ik bepaalde mensen niet meer in mijn leven wil. Maar dat zijn vaak zulke hechte banden geweest in het verlden, en het doet me nu zoveel pijn om zoveel mensen te moeten laten gaan. Er ontstaat een soort vaccuum in mijn dagelijkse leven en in mijn sociale netwerk. Ik heb het gevoel dat ik er nu eindelijk voor uit wil komen. Eindelijk eens niet ALWEER alleen naar de bios gaan met een smile (omdat het écht leuk is ook, maar ook omdat ik dus ervan overtuigd ben dat ik het zelf leuk moet maken). Maar gewoon toegeven dat ik die vriendin mis met wie ik altijd taarten bakte. Dat ik een andere vriendin mis met wie ik vaak wandelde. Dat ik een derde vriendin mis, met wie ik altijd heel veel warme chocolademelk ging drinken op koude avonden. Dat ik mijn vriendje 's nachts mis in bed, dat ik nu zijn neus tegen de mijne zou willen voelen. Dat ik mijn vader mis die al vele jaren dood is, dat ik graag een betere band met mijn moeder zou willen en door haar geknuffeld zou willen worden. Dat ik over een grasveld zou willen rennen en me dan neer zou willen storten en het gras op mijn armen en rug te voelen. Ja, het kan altijd erger, ik voel me nog altijd een bevoorrecht en gelukkig mens, maar het is me op dit moment te veel
Thanks voor je succes en sterkte wensen. Welterusten
Kers
Dank voor je lieve en snelle reactie. Echt heel fijn. Ik heb mezelf te lang schoppen onder de kont gegeven. Het wordt tijd dat ik al die gevoelens eens goed voel en toelaat, met het risico dat het hier als zelfmedelijden over kan komen (gelukkig niet bij jou). Dat heb ik in het geheel niet, ik heb gewoon veel te lang veel te veel verzwegen. Ik heb zo vaak in mijzelf herhaald: ik ben mijn beste vriend. En dan ging ik lekker wandelen in mijn up, naar de kroeg in mijn eentje of lekker op ontdekkingstocht in andere steden en landen. Maar nu wil ik eindelijk eens het verdriet voelen en uiten dat er zoveel mensen uit mijn leven zijn verdwenen, het is een soort extreme rouwverweking. Dan denk ik aan een goede vriend, en wat we gedeeld hebben, en dan komen de tranen, vervolgens vraag ik me af waarom die vriendin doe ik al 15 jaar ken het laat afweten nu. Vervolgens denk ik aan mijn vriendje, nu ex, en wat er allemaal speelde de afgelopen maanden en dat ik dus aan niemand kan uiten. Het wordt gewoon te veel. Het is een te grote last. Ik voel me waardeloos, als iemand die niemand in zijn/haar buurt wil hebben. Fijn dat je over een soortgelijk gevoel heen bent gekomen Miryana. Wat heb je daarvoor gedaan?
Je schrijft dat er inderdaad meerdere mogelijkheden zijn om er iets aan te doen. Dat ben ik met je eens. Ik kom erop uit dat ik bepaalde mensen niet meer in mijn leven wil. Maar dat zijn vaak zulke hechte banden geweest in het verlden, en het doet me nu zoveel pijn om zoveel mensen te moeten laten gaan. Er ontstaat een soort vaccuum in mijn dagelijkse leven en in mijn sociale netwerk. Ik heb het gevoel dat ik er nu eindelijk voor uit wil komen. Eindelijk eens niet ALWEER alleen naar de bios gaan met een smile (omdat het écht leuk is ook, maar ook omdat ik dus ervan overtuigd ben dat ik het zelf leuk moet maken). Maar gewoon toegeven dat ik die vriendin mis met wie ik altijd taarten bakte. Dat ik een andere vriendin mis met wie ik vaak wandelde. Dat ik een derde vriendin mis, met wie ik altijd heel veel warme chocolademelk ging drinken op koude avonden. Dat ik mijn vriendje 's nachts mis in bed, dat ik nu zijn neus tegen de mijne zou willen voelen. Dat ik mijn vader mis die al vele jaren dood is, dat ik graag een betere band met mijn moeder zou willen en door haar geknuffeld zou willen worden. Dat ik over een grasveld zou willen rennen en me dan neer zou willen storten en het gras op mijn armen en rug te voelen. Ja, het kan altijd erger, ik voel me nog altijd een bevoorrecht en gelukkig mens, maar het is me op dit moment te veel
Thanks voor je succes en sterkte wensen. Welterusten
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 9 augustus 2008 om 03:36
Kers, wat voelt eenzaamheid ellendig hè?
Misschien is het prettig er met een therapeut over te praten.
Veel mensen laten het uiit ervaring afweten, behalve die 2 of 3. Die zijn het het waard om te koesteren, om ze je liefde en energie te geven.
Ik ben er van overtuigd dat elke levensfase nieuwe vrienden brengt en vrienden laat verliezen.
Dus nieuwe mensen zullen er absoluut komen. Alleen heb je daar nu geen ruk aan.
Mijn tip: koester de mensen die van je houden (je zus, je moeder en je vriendin) en gun jezelf hun aandacht. En laat de mensen die alleen maar energie komen halen los, neem afscheid en rouw om ze.
Sterkte!
Misschien is het prettig er met een therapeut over te praten.
Veel mensen laten het uiit ervaring afweten, behalve die 2 of 3. Die zijn het het waard om te koesteren, om ze je liefde en energie te geven.
Ik ben er van overtuigd dat elke levensfase nieuwe vrienden brengt en vrienden laat verliezen.
Dus nieuwe mensen zullen er absoluut komen. Alleen heb je daar nu geen ruk aan.
Mijn tip: koester de mensen die van je houden (je zus, je moeder en je vriendin) en gun jezelf hun aandacht. En laat de mensen die alleen maar energie komen halen los, neem afscheid en rouw om ze.
Sterkte!
zaterdag 9 augustus 2008 om 07:47
ik sluit me aan bij de laatste opmerking. het is heel vervelend dat je 12 vrienden verliest, maar vraag je jezelf dan niet af of dit echte vrienden waren? het is heel speciaal om 12 echte vrienden te hebben hoor. ik heb er zelf ook maar 2, daarnaast heb ik een paar dinnetjes die gewoon gezellig zijn, waar ik dus ook niet mn hele leven bij kwijt kan en die meiden zouden zomaar eens uit mn leven kunnen gaan. Maar ik lees dat jij het toch ervaart alsof ze je verlaten hebben. het klinkt misscien vervelend maar zou het niet bij jezelf kunnen liggen? misschien ben je te zwaar geweest voor je, misschien besloten deze vrienden dat je toch niet hun type was. ik heb ook wel eens vriendinnen uit mn leven gewerkt omdat ze toch niet correspondeerde met mijn idee van vriendschap of humor of whatever. het kan zoveel redenen hebben. als het echt zo blijkt te zijn dat je geen vriendschappen kunt vasthouden dan zou ik eens met een psycholoog gaan praten of kijken of je een andere instelling kunt aanmeten. ik ken je verder niet dus ik kan er niet over oordelen.
tjsa mannen zijn mannen heel veel sterkte want liefdesverdriet is heel naar. je komt er vast wel weer bovenop!
tjsa mannen zijn mannen heel veel sterkte want liefdesverdriet is heel naar. je komt er vast wel weer bovenop!
zaterdag 9 augustus 2008 om 08:53
Dag Kers,
Klinkt heel herkenbaar, ik heb de afgelopen winter precies zo'n periode gehad. Ik was heel erg teleurgesteld in de mensen in mijn omgeving, die altijd gedachteloos bij mij terecht konden en nu niet thuis gaven, nu ik het een keertje moeilijk had.
Voor mij heeft dat een hele periode geduurd, totdat ik op dit forum (in een heel andere context en aan iemand anders gericht, maar toch) de opmerking las dat jouw opvattingen van vriendschap wellicht anders zijn dan die van anderen en dat het ook best mogelijk is dat je teveel verwacht van mensen en dat is niet eerlijk en voor jou vooral heel teleurstellend.
Dit kwam aan, aangezien ikzelf veel van mezelf eis, maar daardoor ook van anderen en dat is lang niet altijd eerlijk. Sindsdien kan ik wat 'luchtiger' naar die mensen kijken en een stuk fijner met ze omgaan. Het stomme is, zodra ik mijn verwachtingen een beetje losliet, kwamen de meesten vanzelf weer terug. Soms zijn de vriendschappen wat veranderd, soms ook niet, maar uiteindelijk bleek wel dat er geen sprake was van onwil. Overigens was mijn eerste reactie ook alle banden te verbreken, maar uiteindelijk zou ik daar vooral mezelf mee gehad hebben.
Weet niet of je hier iets aan hebt, maar voor mij was die opmerking in elk geval echt een turning point. Sterkte, want leuk is het niet.
Noellenic
Klinkt heel herkenbaar, ik heb de afgelopen winter precies zo'n periode gehad. Ik was heel erg teleurgesteld in de mensen in mijn omgeving, die altijd gedachteloos bij mij terecht konden en nu niet thuis gaven, nu ik het een keertje moeilijk had.
Voor mij heeft dat een hele periode geduurd, totdat ik op dit forum (in een heel andere context en aan iemand anders gericht, maar toch) de opmerking las dat jouw opvattingen van vriendschap wellicht anders zijn dan die van anderen en dat het ook best mogelijk is dat je teveel verwacht van mensen en dat is niet eerlijk en voor jou vooral heel teleurstellend.
Dit kwam aan, aangezien ikzelf veel van mezelf eis, maar daardoor ook van anderen en dat is lang niet altijd eerlijk. Sindsdien kan ik wat 'luchtiger' naar die mensen kijken en een stuk fijner met ze omgaan. Het stomme is, zodra ik mijn verwachtingen een beetje losliet, kwamen de meesten vanzelf weer terug. Soms zijn de vriendschappen wat veranderd, soms ook niet, maar uiteindelijk bleek wel dat er geen sprake was van onwil. Overigens was mijn eerste reactie ook alle banden te verbreken, maar uiteindelijk zou ik daar vooral mezelf mee gehad hebben.
Weet niet of je hier iets aan hebt, maar voor mij was die opmerking in elk geval echt een turning point. Sterkte, want leuk is het niet.
Noellenic
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:07
Niet iedere vriendschap of elk contact leent zich hiervoor. Dat maakt het niet zozeer minder waard alswel anders. Met de een kun je dit doen, met de ander dat. Geniet per persoon van wat je elkaar kunt bieden.
Dat je 3 mensen in je leven hebt die echt om je geven en dat uiten in betrokkenheid, dat is niet weinig. Koester dat.
Eenzaamheid is een rotgevoel. Maar het is een gevoel en het is vaak ook nog eens door een bepaalde perceptie van ons dat we dat gevoel hebben. Je hebt er alle recht op, alleen wordt het vaak erger naarmate je er langer bij stilstaat.
Het is fijner voor jezelf om te besluiten te gaan genieten. En het te delen met mensen die ook van het leven (willen) genieten.
Dat je 3 mensen in je leven hebt die echt om je geven en dat uiten in betrokkenheid, dat is niet weinig. Koester dat.
Eenzaamheid is een rotgevoel. Maar het is een gevoel en het is vaak ook nog eens door een bepaalde perceptie van ons dat we dat gevoel hebben. Je hebt er alle recht op, alleen wordt het vaak erger naarmate je er langer bij stilstaat.
Het is fijner voor jezelf om te besluiten te gaan genieten. En het te delen met mensen die ook van het leven (willen) genieten.
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:12
Denk dat je teveel toegeeft aan gevoelens van zelfmedelijden.
Ga naar de kapper, koop een nieuw bloesje en bel een paar vrienden op om een leuke avond mee door te brengen. Laat zien dat je je best doet om er boven op te komen en ze zullen je steunen.
Vrienden kunnen wel een paar keer je verhaal aanhoren, maar iedereen heeft zijn eigen shit in life en je kan niet blijven verwachten van vrienden dat ze je steeds bij elkaar rapen. Dat ze niets laten horen kan ook een teken zijn dat je teveel in je ellende blijft hangen en dat zij daar niet altijd zin in hebben.
Misschien best hard van me, maar je geluk kan je zelf opnieuw opstarten. En je hebt er drie waar je bij terecht kan? Dat is drie meer dan niks.
Ga naar de kapper, koop een nieuw bloesje en bel een paar vrienden op om een leuke avond mee door te brengen. Laat zien dat je je best doet om er boven op te komen en ze zullen je steunen.
Vrienden kunnen wel een paar keer je verhaal aanhoren, maar iedereen heeft zijn eigen shit in life en je kan niet blijven verwachten van vrienden dat ze je steeds bij elkaar rapen. Dat ze niets laten horen kan ook een teken zijn dat je teveel in je ellende blijft hangen en dat zij daar niet altijd zin in hebben.
Misschien best hard van me, maar je geluk kan je zelf opnieuw opstarten. En je hebt er drie waar je bij terecht kan? Dat is drie meer dan niks.
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:57
Hallo Kers,
Ik hoop dat je je een beetje beter voelt na een nacht slapen. Ik snap wel dat je je ellendig voelt. Maar ik wil je ook de andere kant van de medaille even laten zien.
Ik heb jaren geleden ook eens een vriendin gehad die van de ene in de andere shit rolde. Ze was echt een hele goede vriendin van me. We hebben samen heel veel gelachen en gehuild door de jaren heen. Maar ik werd op een gegeven moment zo moe van haar. Ze was behoorlijk naief en kwam daardoor iedere keer weer in de moeilijkheden. Met mannen, met werkomstandigheden, met huisvesting. Echt ongelofelijk. Ik heb haar heel lang gesteund, maar op een gegeven moment was ik er klaar mee. Mijn goedbedoelde adviezen werden altijd aangehoord, maar er werd nooit wat meegedaan. Ik zag haar problemen altijd al van te voren aankomen. Met pijn in mijn hart heb ik deze vriendschap dood laten bloeden. En ik denk dat ze toen net zo over mij heeft gedacht als jij nu over jouw vrienden.
Ik weet natuurlijk niet of mijn verhaal overeenkomt met jouw situatie. Maar ik moest meteen aan mijn vriendin van toen denken toen ik jouw verhaal las.
Ik hoop nog steeds dat het met die vriendin allemaal goed is gekomen, maar ik betwijfel het. In ieder geval voelde ik me een stuk rustiger toen zij uit mijn leven verdween.
Probeer nieuwe vrienden te vinden. En probeer het daarmee anders aan te pakken. En nogmaals, je hoeft je niet aangesproken te voelen door mijn verhaal. Ik kan het helemaal mis hebben (en dat hoop ik ook).
Dikke
Ik hoop dat je je een beetje beter voelt na een nacht slapen. Ik snap wel dat je je ellendig voelt. Maar ik wil je ook de andere kant van de medaille even laten zien.
Ik heb jaren geleden ook eens een vriendin gehad die van de ene in de andere shit rolde. Ze was echt een hele goede vriendin van me. We hebben samen heel veel gelachen en gehuild door de jaren heen. Maar ik werd op een gegeven moment zo moe van haar. Ze was behoorlijk naief en kwam daardoor iedere keer weer in de moeilijkheden. Met mannen, met werkomstandigheden, met huisvesting. Echt ongelofelijk. Ik heb haar heel lang gesteund, maar op een gegeven moment was ik er klaar mee. Mijn goedbedoelde adviezen werden altijd aangehoord, maar er werd nooit wat meegedaan. Ik zag haar problemen altijd al van te voren aankomen. Met pijn in mijn hart heb ik deze vriendschap dood laten bloeden. En ik denk dat ze toen net zo over mij heeft gedacht als jij nu over jouw vrienden.
Ik weet natuurlijk niet of mijn verhaal overeenkomt met jouw situatie. Maar ik moest meteen aan mijn vriendin van toen denken toen ik jouw verhaal las.
Ik hoop nog steeds dat het met die vriendin allemaal goed is gekomen, maar ik betwijfel het. In ieder geval voelde ik me een stuk rustiger toen zij uit mijn leven verdween.
Probeer nieuwe vrienden te vinden. En probeer het daarmee anders aan te pakken. En nogmaals, je hoeft je niet aangesproken te voelen door mijn verhaal. Ik kan het helemaal mis hebben (en dat hoop ik ook).
Dikke
zaterdag 9 augustus 2008 om 11:04
Kers, ik herken het helemaal!! Alles wat je schrijft.... en de reacties over zelfmedelijden helpen totaal niet en slaan ook nergens op!!
Even kort: seksueel misbruik, dagen van negeren (zelf eten maar pakken, werd niet tegen me gesproken, dit kon een aantal dagen achter elkaar duren), keuringen van mijn lichaam, en met name afkeuringen. Afijn. Op mijn 19e ging ik studeren, en op kamers. Ik dacht de vrijheid te hebben gevonden. Ging bij een studentencorps. Ik dacht echte vriendschappen te hebben opgebouwd. Ik werd de jaarclub uitgezet. Ik werd gepest bij de EDAH, waar ik als cassiere werkte in het weekend. ik werd regelmatig in het weekend bij mijn ouders het huis uitgezet, kon ik 5 km lopen naar het station.
Kortom, ik wil niet zielig doen. Achteraf weet ik uit mijn dagboeken dat ik al depressief was rond mijn 16e. Dat ik mezelf niet goed kende. Dat ik niet de juiste mensen uit koos. Dat vriendschappen geen vriendschappen waren. Dat ik gewoon niet wist hoe alles in elkaar zat, hoe ik in elkaar zat. Dat ik me liet leiden door een wens: geliefd te zijn. En dat is een verkeerde leidraad.
Nu pas, ik ben nu bijna 40 (chronische depressie, angststoornis vanaf 16e en borderline). Na jaren keihard werken aan mezelf weet ik hoe ik echt in elkaar zit (en ik leer nog steeds bij). Ik heb mezelf leren kennen, wat wil ik wel en wat niet, hoe ben ik. Ik mag mezelf nu eindelijk. En nu heb ik vriendinnen waar ik op kan rekenen EN die nu echt op mij kunnen rekenen. Ik heb evenwichte relaties met vrienden en met mijn vriend.
Ik ben eindelijk de enorme eenzaamheid kwijt. Eenzaamheid die je voelt tot in de vingertoppen, zo'n pijn deed dat. Ik zwierf nachtenlang over straat om maar lichten te zien branden in huizen in de hoop me minder eenzaam te voelen. Zo vaak ben ik bezig geweest met HOE ik er een eind aan zou maken (in gedachten). Pillen verzamelen, roekeloos rijden op straat in de hoop maar aangereden te worden. Ik heb het niet gedaan en dat zegt genoeg. Daardoor wist ik op een gegeven moment: oke, blijkbaar wil ik dat toch niet. Zo doorgaan wil ik ook niet. Aan de slag dus. Met mezelf.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Kers, en dat je hulp gaat zoeken. Hulp bij het vinden van de echte Kers. En trek je niks aan van mensen die zeggen dat je jezelf een schop onder de kont moet geven of uit die zelfmedelijden moet stappen. Die zitten er mijlenver naast. Geloof me. Wees lief voor jezelf en zoek hulp. Het is het waard echt!! Ik ben zo blij dat ik het gedaan heb en ben gaan inzien hoe ik heb geleefd al die jaren en ook hoe ik mezelf voor de gek hield met die zogenaamde vriendschappen.
Liefs en sterkte!!
Even kort: seksueel misbruik, dagen van negeren (zelf eten maar pakken, werd niet tegen me gesproken, dit kon een aantal dagen achter elkaar duren), keuringen van mijn lichaam, en met name afkeuringen. Afijn. Op mijn 19e ging ik studeren, en op kamers. Ik dacht de vrijheid te hebben gevonden. Ging bij een studentencorps. Ik dacht echte vriendschappen te hebben opgebouwd. Ik werd de jaarclub uitgezet. Ik werd gepest bij de EDAH, waar ik als cassiere werkte in het weekend. ik werd regelmatig in het weekend bij mijn ouders het huis uitgezet, kon ik 5 km lopen naar het station.
Kortom, ik wil niet zielig doen. Achteraf weet ik uit mijn dagboeken dat ik al depressief was rond mijn 16e. Dat ik mezelf niet goed kende. Dat ik niet de juiste mensen uit koos. Dat vriendschappen geen vriendschappen waren. Dat ik gewoon niet wist hoe alles in elkaar zat, hoe ik in elkaar zat. Dat ik me liet leiden door een wens: geliefd te zijn. En dat is een verkeerde leidraad.
Nu pas, ik ben nu bijna 40 (chronische depressie, angststoornis vanaf 16e en borderline). Na jaren keihard werken aan mezelf weet ik hoe ik echt in elkaar zit (en ik leer nog steeds bij). Ik heb mezelf leren kennen, wat wil ik wel en wat niet, hoe ben ik. Ik mag mezelf nu eindelijk. En nu heb ik vriendinnen waar ik op kan rekenen EN die nu echt op mij kunnen rekenen. Ik heb evenwichte relaties met vrienden en met mijn vriend.
Ik ben eindelijk de enorme eenzaamheid kwijt. Eenzaamheid die je voelt tot in de vingertoppen, zo'n pijn deed dat. Ik zwierf nachtenlang over straat om maar lichten te zien branden in huizen in de hoop me minder eenzaam te voelen. Zo vaak ben ik bezig geweest met HOE ik er een eind aan zou maken (in gedachten). Pillen verzamelen, roekeloos rijden op straat in de hoop maar aangereden te worden. Ik heb het niet gedaan en dat zegt genoeg. Daardoor wist ik op een gegeven moment: oke, blijkbaar wil ik dat toch niet. Zo doorgaan wil ik ook niet. Aan de slag dus. Met mezelf.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Kers, en dat je hulp gaat zoeken. Hulp bij het vinden van de echte Kers. En trek je niks aan van mensen die zeggen dat je jezelf een schop onder de kont moet geven of uit die zelfmedelijden moet stappen. Die zitten er mijlenver naast. Geloof me. Wees lief voor jezelf en zoek hulp. Het is het waard echt!! Ik ben zo blij dat ik het gedaan heb en ben gaan inzien hoe ik heb geleefd al die jaren en ook hoe ik mezelf voor de gek hield met die zogenaamde vriendschappen.
Liefs en sterkte!!
zaterdag 9 augustus 2008 om 12:30
Nou ik had een vriendin die mij zes weken na het verbreken van mijn relatie een enorme schop onder de kont gaf en die heeft mij enorm goed gedaan.
Er is behalve een verleden altijd ook een toekomst. En als je verleden shit was, is dat des te meer reden om je toekomst proberen beter te maken. En dat kan je alleen zelf.
Er is behalve een verleden altijd ook een toekomst. En als je verleden shit was, is dat des te meer reden om je toekomst proberen beter te maken. En dat kan je alleen zelf.
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:13
Ben het helemaal eens met je Bronny, echt. Daarnaast vind ik dat je best van je af kan tetteren over je eenzaamheid en verdriet, zonder dat je een schop onder je kont nodig hebt. Dat is wat ik wil zeggen. Je kan wel degelijk zelf het besef hebben dat het verleden geschiedenis is, en gaan werken aan je toekomst en kijken naar het heden, terwijl je tegelijkertijd van ellende niet weet waar je het zoeken moet en dat wil schrijven, delen, wat dan ook. Aan jezelf gaan werken is keihard werken en heel eenzaam, waarom zou je daar niet over van je aftetteren? Het is niet altijd zelfmedelijden als je flink wilt luchten over hoe ellendig je je voelt. Als je daarna maar weer de schouders eronder gaat zetten.... dat inderdaad wel. Niet blijven hangen.
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:15
Bedankt voor jullie reacties. Ik begrijp goed dat jullie redeneren vanuit mij, en dat ik er actie op kan ondernemen. Maar zoals ik hierboven al schreef: dat doe ik nu al de hele tijd en het gaat gewoon niet meer. Ik voel me intens verdrietig dat de mensen waarmee ik zo intens contact had ineens bijna allemaal uit mijn leven verdwijnen. Sommigen verwijzen ook naar mijn aandeel. Ik heb er al zoveel introspectie op losgelaten, en daardoor twijfel ik nu zo sterk aan mezelf dat ik dus niet eens meer mijzelf DURF te zijn bij mensen. Gelijk bang dat het inderdaad 'te zwaar' is ofzo, terwijl ik een vrolijke ondernemende en belangstellende meid ben en never doorwauwel over wat voor shit ook waar k in zit. Maar juist dat heb ik nu wel nodig, dat ik erom kan rouwen dat het zo is gelopen. Ik ben van men ing dat je soms ook echt wel bij het verleden stil moet staan, en dat verwerken, voordat je hoopvol en met nieuwe inzichten de toekomst in kan gaan. Kortom: ik wl even geen schop onder mijn kont, hoe weldadig en oprecht dit voor anderen is geweest. Ik heb mijzelf voortdurend schoppen onder de kont gegeven. Stilstaan bij de gevoelens van verdriet, eenzaamheid, boosheid, en deze rotte toestand echt onder ogen zien, is noodzakelijk om verder te kunnen, om eindelijk de pijn te voelen die het me deed. Het doet gewoon pijn als een vriendin op leuke voorstellen (eens in de zoveel tijd) niet een reageert. Het doet pijn dat mijn broer me niets vraagt over waarom het uit is, hoe ik me voel. Het doet pijn mooi weer te moeten spelen. ik wil dat niet meer.
Atalante, je bericht raakte me zó, dank je wel voor je invoelende post en open verhaal. Ik herken het heel erg. Ook dat de schop onder de kont of botte acties tegen zelfmedelijden geen optie is, maar dat ik juist het tegenovergestelde moet gaan zien te bereiken: lief zijn voor mijzelf, mijzelf het beste gunnen, stilstaan bij wie ik ben en wat ik wil in relaties en vriendschappen. Ook een keer mijzelf afvragen of het niet ook aan de ander kan liggen, dat het gewoon geen fijne vrienden (meer) zijn. Wat dat betreft ben k het eens met Ivy Rose (dank je voor je lieve post!), dat er bij elke levensfase andere vrienden horen. Maar het voelt afgrijselijk nu. Alsof een hele periode van geluk van me wordt afgesneden. Atalante, ik ben heel blij te horen dat het je met al die drukkende dingen uit het verleden gelukt is om rond je 40e je draai te vinden, met liefdevolle mensen om je heen, die er voor jou zijn net als jij voor hen. Het klinkt voor mij als een droom, maar ik ga het niet opgeven en vooral lief zijn voor mezelf en alle gevoelens er laten zijn, omdat ik ze voel. Ik wil mezelf niet meer anders voordoen dan ik ben.
Bedankt allemaal voor jullie posts, het voelt zo fijn dat ik er niet alleen mee ben en dat er dus wel degelijk mensen zijn die zich voor mij interesseren. Klinkt cru, maar dat ben ik al echt ontwend.
Zo, nu wat lunchen...
Kers
Atalante, je bericht raakte me zó, dank je wel voor je invoelende post en open verhaal. Ik herken het heel erg. Ook dat de schop onder de kont of botte acties tegen zelfmedelijden geen optie is, maar dat ik juist het tegenovergestelde moet gaan zien te bereiken: lief zijn voor mijzelf, mijzelf het beste gunnen, stilstaan bij wie ik ben en wat ik wil in relaties en vriendschappen. Ook een keer mijzelf afvragen of het niet ook aan de ander kan liggen, dat het gewoon geen fijne vrienden (meer) zijn. Wat dat betreft ben k het eens met Ivy Rose (dank je voor je lieve post!), dat er bij elke levensfase andere vrienden horen. Maar het voelt afgrijselijk nu. Alsof een hele periode van geluk van me wordt afgesneden. Atalante, ik ben heel blij te horen dat het je met al die drukkende dingen uit het verleden gelukt is om rond je 40e je draai te vinden, met liefdevolle mensen om je heen, die er voor jou zijn net als jij voor hen. Het klinkt voor mij als een droom, maar ik ga het niet opgeven en vooral lief zijn voor mezelf en alle gevoelens er laten zijn, omdat ik ze voel. Ik wil mezelf niet meer anders voordoen dan ik ben.
Bedankt allemaal voor jullie posts, het voelt zo fijn dat ik er niet alleen mee ben en dat er dus wel degelijk mensen zijn die zich voor mij interesseren. Klinkt cru, maar dat ben ik al echt ontwend.
Zo, nu wat lunchen...
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 9 augustus 2008 om 14:05
Ga je wel hulp zoeken, Kers? Ik wil niet zeggen dat therapie altijd maar zaligmakend is, maar je zal echt proffesionele hulp nodig hebben. Je wilt duidelijk dat er wat gaat veranderen. Dat blijkt uit wat je schrijft. Een psychologe kan helpen te kijken naar de rode draad of draden in je leven, naar hoe jij denkt, hoe jij kijkt naar jezelf, wat voor beeld heb je van jezelf, wat voor beeld heb je van vriendinnen, van relaties. Leren observeren. Dat kan je niet alleen, je blijft in dezelfde "gekleurde" observaties vastzitten. Het is niet alleen "de schuld" (verkeerd woord, maar weet even niet anders) van anderen. Ook jijzelf hebt aandeel. Kijk uit voor de slachtofferrol. Juist een hulpverlener kan helpen door kritische vragen te stellen. Je na te laten denken, andere mogelijkheden te laten zien, andere verklaringen te laten zien. Waarom ging het mis in deze relatie, in je vorige relatie, zit daar een rode draad in. Je hebt een profesioneel iemand nodig om uit je vaste denk- en gedragspatronen te komen.
Je zit nu in een moeras,het lijkt allemaal niet erger te kunnen. Je hebt er vast en zeker vaker in gezeten. Samen met een peut kan je eindelijk zien wat je telkens in dat moeras doet belanden. Daar kan je geen amateurpsychologen (zoals ik
) bij gebruiken.
Wees inderdaad lief voor jezelf.... maar zoek je ook prof. hulp?
Je zit nu in een moeras,het lijkt allemaal niet erger te kunnen. Je hebt er vast en zeker vaker in gezeten. Samen met een peut kan je eindelijk zien wat je telkens in dat moeras doet belanden. Daar kan je geen amateurpsychologen (zoals ik
) bij gebruiken.Wees inderdaad lief voor jezelf.... maar zoek je ook prof. hulp?
zaterdag 9 augustus 2008 om 14:18
Hoi allemaal.
Wat een voor mij herkenbare situatie. Voel me ook erg eenzaam. Heb een vriend en een burn out. Vriend begrijpt dit niet zo goed en nu dwaal ik in zo'n rot cirkel waar ik ff niet uit kom. Werk halve dagen en 's middags verplicht rusten. Dan slaap ik een uurtje en moet mezelf dan dwingen iets te ondernemen. Niets lijkt leuk. Als ik weet dat m'n vriend langs komt (we wonen niet samen) dan word ik al opgefokt. Kortom, zit er aan te denken de relatie te verbreken maar zie ontzettend op tegen die eenzaamheid. Heb ik trouwens nooit gehad. Ben al vaker langere tijd alleen geweest en kon me toen redelijk vermaken. Kon ook af en toe wel eens een week hebben van ......is dit het allemaal maar dat verdween vanzelf weer als er iets leuks / spannends / onverwachts gebeurde.
Heb 2 hele goede vriendinnen. Zij hebben ook allebei een relatie dus daar kan je ook niet echt constant op de stoep staan als je je eenzaam voelt. Maar wegens de burn out heb ik ook niet echt de fut om dingen te ondernemen waarbij je nieuwe kennissen en misschien later vrienden door kan ontmoeten. Vind dit echt een K....periode in m'n leven. Hoor wel vaker dat je er sterker uitkomt en hier jaren later weer om kan lachen. Maar zie het even niet meer.
Dus Kers.......ik begrijp precies wat je bedoelt. Maar je kan beter eenzaam zijn alleen dan eenzaam in een relatie die niet blijkt te werken. Om welke reden dan ook.
Het doet me wel goed om te lezen dat velen van jullie een dergerlijk iets meegemaakt hebben en het jullie nu goed gaat.
Leven is moeilijk he!
Hebben jullie tips / adviezen wat jullie eraan gedaan hebben weer "happy" door het leven te gaan. Al dan niet alleen?
Moet wel vermelden dat ik ook net gestart ben met een therapie. Valkuilen te ontdekken en wat kan je er tegen doen om daar telkens weer in te trappen. Slik St. Janskruid en tijdens een paniekaanval een oxazepam. Dat laatste wil ik liever niet, maar soms kan het niet anders.
Sorry dat ik in deze topic val en merendeel over mijzelf schrijf. Het is maar om aan te geven dat je helaas echt niet alleen bent Kers. Het ga je goed en houd je sterk. Geniet van de 3 vrienden en praat met ze! Zoek in elk geval hulp en ga dingen ondernemen. Anders raak je het spoor bijster.
Dikke knuffel
Wat een voor mij herkenbare situatie. Voel me ook erg eenzaam. Heb een vriend en een burn out. Vriend begrijpt dit niet zo goed en nu dwaal ik in zo'n rot cirkel waar ik ff niet uit kom. Werk halve dagen en 's middags verplicht rusten. Dan slaap ik een uurtje en moet mezelf dan dwingen iets te ondernemen. Niets lijkt leuk. Als ik weet dat m'n vriend langs komt (we wonen niet samen) dan word ik al opgefokt. Kortom, zit er aan te denken de relatie te verbreken maar zie ontzettend op tegen die eenzaamheid. Heb ik trouwens nooit gehad. Ben al vaker langere tijd alleen geweest en kon me toen redelijk vermaken. Kon ook af en toe wel eens een week hebben van ......is dit het allemaal maar dat verdween vanzelf weer als er iets leuks / spannends / onverwachts gebeurde.
Heb 2 hele goede vriendinnen. Zij hebben ook allebei een relatie dus daar kan je ook niet echt constant op de stoep staan als je je eenzaam voelt. Maar wegens de burn out heb ik ook niet echt de fut om dingen te ondernemen waarbij je nieuwe kennissen en misschien later vrienden door kan ontmoeten. Vind dit echt een K....periode in m'n leven. Hoor wel vaker dat je er sterker uitkomt en hier jaren later weer om kan lachen. Maar zie het even niet meer.
Dus Kers.......ik begrijp precies wat je bedoelt. Maar je kan beter eenzaam zijn alleen dan eenzaam in een relatie die niet blijkt te werken. Om welke reden dan ook.
Het doet me wel goed om te lezen dat velen van jullie een dergerlijk iets meegemaakt hebben en het jullie nu goed gaat.
Leven is moeilijk he!
Hebben jullie tips / adviezen wat jullie eraan gedaan hebben weer "happy" door het leven te gaan. Al dan niet alleen?
Moet wel vermelden dat ik ook net gestart ben met een therapie. Valkuilen te ontdekken en wat kan je er tegen doen om daar telkens weer in te trappen. Slik St. Janskruid en tijdens een paniekaanval een oxazepam. Dat laatste wil ik liever niet, maar soms kan het niet anders.
Sorry dat ik in deze topic val en merendeel over mijzelf schrijf. Het is maar om aan te geven dat je helaas echt niet alleen bent Kers. Het ga je goed en houd je sterk. Geniet van de 3 vrienden en praat met ze! Zoek in elk geval hulp en ga dingen ondernemen. Anders raak je het spoor bijster.
Dikke knuffel
zaterdag 9 augustus 2008 om 14:19
Ten eerste: knap dat je het zo allemaal maar weet op te schrijven. Veel mensen durven die confrontatie met zichzelf niet aan, namelijk! Je erkent dus dat je een probleem hebt, maar vraagt je af wat te doen. Eigenlijk heb jejezelf dan al een positieve schop onder de kont gegeven: ik heb een probleem, namelijk die eenzaamheid, en ik ben dat probleem zat, dús moet er een oplossing komen. De tweede schop is dan het probleem daadwerkelijk aanpakken, en ik denk, net als hierboven al gepost is, dat je ver kunt komen als je je gevoelens eens opschrijft. Schrijven kan -als je het dan ook doet-, heel therapeutisch werken. Schrijf gewoon op wat je voelt, op welke momenten. Je ziet dan na verloop van tijd wanneer je gevoel van eenzaamheid het grootst is, onder welke omstandigheden, of het ook afneemt, en zo ja, waardoor, enzovoort. Het kan je helpen die eenzaamheid in een bepaald perspectief te zien. Hulp zoeken kan natuurlijk ook, of een combinatie van hulp en schrijven.
Belangrijk is in ieder geval dat je je eigen muur een beetje weet te doorbreken, door niet meer zo hard voor jezelf te zijn. Dat lukt misschien niet direct, maar beetje bij beetje.
Veel sterkte!
Belangrijk is in ieder geval dat je je eigen muur een beetje weet te doorbreken, door niet meer zo hard voor jezelf te zijn. Dat lukt misschien niet direct, maar beetje bij beetje.
Veel sterkte!
zaterdag 9 augustus 2008 om 18:38
Lieve Kers,
Ik herken het eenzame gevoel.
Ik heb een soort zelfde periode.
Het is heel moeilijk, zwaar en een rot tijd, maar geloof me, echt, na een tijdje voel je je beter.
Weet je, die vrienden die niks laten horen, zijn je niet waard.
Ik hoop dat je mensen tegenkomt die graag bij je willen zijn en je net zoveel teruggeven als ze van je krijgen.
Heel veel sterkte!
Ik herken het eenzame gevoel.
Ik heb een soort zelfde periode.
Het is heel moeilijk, zwaar en een rot tijd, maar geloof me, echt, na een tijdje voel je je beter.
Weet je, die vrienden die niks laten horen, zijn je niet waard.
Ik hoop dat je mensen tegenkomt die graag bij je willen zijn en je net zoveel teruggeven als ze van je krijgen.
Heel veel sterkte!
maandag 11 augustus 2008 om 11:16
Ik snap het heel erg goed, Kers, hoe je je voelt, om je zo eenzaam en alleen op de wereld te voelen, ik herken het ook, ik voel me al vanaf het moment dat ik geboren ben, hartstikke alleen. Ik had niet echt ouders die aandacht en liefde aan me gaven, dus mijn relaties zijn dan natuurlijk ook niet altijd pais en vree.
Als je niet veel liefde in je leven gewend bent, niet veel nabijheid is het heel erg moeilijk om aandacht te ervaren en ik herken in jouw verhaal dat je er altijd voor anderen bent, maar dat je nooit het gevoel hebt dat er mensen voor jou zijn. Is dat gevoel iets van de laatste jaren, Kers of is het iets wat al veel en veel langer speelt en wat nu naar boven komt?
Ik heb ook mijn hele leven alleen maar moeten geven, omdat niemand zijn best deed om mij te bereiken, om belangstelling voor mij te hebben en om dat gevoel te compenseren, ben ik maar gaan geven,maar kreeg helaas nooit wat terug, waardoor ik me heel erg vaak ook heel erg eenzaam kan voelen.
Als mijn vriend bv een avondje op stap is en de avond erna ook, dan slaan bij mij de stoppen al door, dan zwelg ik in zelfmedelijden en zelfbeklag en vind ik mezelf hartstikke zielig en net zoals je schreef, dan helpt een schop onder je kont echt niet, dan moet je het verdriet maar laten gaan en dat heb ik dan ook gedaan, want ik geloof dat ieder mens een ander nodig heeft, maar door omstandigheden in het leven kan het zo vreselijk mis gaan tussen mensen en dat is zo intens jammer, want je bent als mens toch een sociaal wezen.
Ik heb momenten dat ik heel erg veel met anderen bezig ben, maar als ik heel erg verdrietig ben, heb ik helemaal geen zin in anderen, in contacten en ik mis net zoals jij dat hebt, dat je ook niet het gevoel hebt dat je echt jezelf kunt zijn bij mensen, als je maar lacht, dan is het goed, maar als je je echt klote voelt, dan verlies je al die zgn, vrienden. Ik heb nu 1 echte vriendin met wie ik ook over vervelende dingen mag praten en juist daarom hebben we zo'n goede band, maar we praten niet alleen over diepe dingen, hoor, we lachen ook, maar juist omdat je zo jezelf bij iemand kunt zijn, dan komt de rest vanzelf, er hoeft geen toneel gespeeld te worden.
En zulk soort vriendinnen gun ik jou ook van harte, Kers, de wereld om je heen is al hard genoeg. Er wordt zoveel van de mens verwacht tegenwoordig, dat we succesvol zijn in het werk en in allerlei andere dingen, maar er wordt vaak vergeten dat geluk uit de mens zelf moet komen en niet door de buitenkant, de buitenwereld moet worden ingegeven en ik denk dat de mens het meeste behoefte heeft aan liefde, warmte, veiligheid en geborgenheid.
Als je behoefte hebt om prive te mailen, ik zal je altijd terugmailen en ik begrijp je heel erg goed, volgens mij, geloof maar dat je je ook rot mag voelen om vriendschap en liefde te krijgen. De boog kan niet altijd gespannen staan.
Als je niet veel liefde in je leven gewend bent, niet veel nabijheid is het heel erg moeilijk om aandacht te ervaren en ik herken in jouw verhaal dat je er altijd voor anderen bent, maar dat je nooit het gevoel hebt dat er mensen voor jou zijn. Is dat gevoel iets van de laatste jaren, Kers of is het iets wat al veel en veel langer speelt en wat nu naar boven komt?
Ik heb ook mijn hele leven alleen maar moeten geven, omdat niemand zijn best deed om mij te bereiken, om belangstelling voor mij te hebben en om dat gevoel te compenseren, ben ik maar gaan geven,maar kreeg helaas nooit wat terug, waardoor ik me heel erg vaak ook heel erg eenzaam kan voelen.
Als mijn vriend bv een avondje op stap is en de avond erna ook, dan slaan bij mij de stoppen al door, dan zwelg ik in zelfmedelijden en zelfbeklag en vind ik mezelf hartstikke zielig en net zoals je schreef, dan helpt een schop onder je kont echt niet, dan moet je het verdriet maar laten gaan en dat heb ik dan ook gedaan, want ik geloof dat ieder mens een ander nodig heeft, maar door omstandigheden in het leven kan het zo vreselijk mis gaan tussen mensen en dat is zo intens jammer, want je bent als mens toch een sociaal wezen.
Ik heb momenten dat ik heel erg veel met anderen bezig ben, maar als ik heel erg verdrietig ben, heb ik helemaal geen zin in anderen, in contacten en ik mis net zoals jij dat hebt, dat je ook niet het gevoel hebt dat je echt jezelf kunt zijn bij mensen, als je maar lacht, dan is het goed, maar als je je echt klote voelt, dan verlies je al die zgn, vrienden. Ik heb nu 1 echte vriendin met wie ik ook over vervelende dingen mag praten en juist daarom hebben we zo'n goede band, maar we praten niet alleen over diepe dingen, hoor, we lachen ook, maar juist omdat je zo jezelf bij iemand kunt zijn, dan komt de rest vanzelf, er hoeft geen toneel gespeeld te worden.
En zulk soort vriendinnen gun ik jou ook van harte, Kers, de wereld om je heen is al hard genoeg. Er wordt zoveel van de mens verwacht tegenwoordig, dat we succesvol zijn in het werk en in allerlei andere dingen, maar er wordt vaak vergeten dat geluk uit de mens zelf moet komen en niet door de buitenkant, de buitenwereld moet worden ingegeven en ik denk dat de mens het meeste behoefte heeft aan liefde, warmte, veiligheid en geborgenheid.
Als je behoefte hebt om prive te mailen, ik zal je altijd terugmailen en ik begrijp je heel erg goed, volgens mij, geloof maar dat je je ook rot mag voelen om vriendschap en liefde te krijgen. De boog kan niet altijd gespannen staan.
maandag 11 augustus 2008 om 13:50
Helaas hier ook een bekend verhaal. Vroeger op school al nooit vriendinnetjes gehad en het lijkt zicht te gaan herhalen.
Zo af en toe leer ik inderdaad weer nieuwe mensen kennen maar het lijkt wel of de interesse van 1 kant komt (de mijne) en ik merk dat ik ook niet echt mezelf laat zien aan mensen. Ik word steeds voorzichtiger om te voorkomen dat ik weer gekwetst wordt.
Zo had ik een vriendin (sinds een jaar of 10) en hebben we heel veel samen meegemaakt (geboorte van haar kind, ik paste veel op bij haar, overlijden van mijn moeder, mijn bruiloft) en daarna ging het bergafwaarts. Ik vermoed overigens dat ze mijn man niet aardig vind maar dat is nooit gezegd.
Inmiddels hebben we al sinds mijn zwangerschap in 2004 een heel moeizaam contact. Geen of weinig initatief van haar kant en ik loop steeds tegen een deur aan. Morgen ga ik bij haar op bezoek en ga het uitpraten. Dapper van mezelf maar ik heb er veel verdriet van dat het zo loopt. Ik voel me geen deel meer van haar leven (en andersom) zoals dat wel altijd was. Zij was belangrijk voor me(wist al dat ik zwanger was voordat mijn vader het wist....).
Ik zat me gisteren nog te bedenken dat er niemand is die ik zou kunnen bellen als er echt iets is. Dat vind ik knap eenzaam aanvoelen.
Geen vriendinnetje die mee wil naar de film (sex & the city wil ik zo graag zien). Ze kunnen niet, hebben al afspraken of wat dan ook.
Waarschijnlijk ga ik volgende week dan maar alleen.
Goh, als ik dit zo neerzet voel ik me nog minder goed dan ik al deed vandaag . Bleh
Zo af en toe leer ik inderdaad weer nieuwe mensen kennen maar het lijkt wel of de interesse van 1 kant komt (de mijne) en ik merk dat ik ook niet echt mezelf laat zien aan mensen. Ik word steeds voorzichtiger om te voorkomen dat ik weer gekwetst wordt.
Zo had ik een vriendin (sinds een jaar of 10) en hebben we heel veel samen meegemaakt (geboorte van haar kind, ik paste veel op bij haar, overlijden van mijn moeder, mijn bruiloft) en daarna ging het bergafwaarts. Ik vermoed overigens dat ze mijn man niet aardig vind maar dat is nooit gezegd.
Inmiddels hebben we al sinds mijn zwangerschap in 2004 een heel moeizaam contact. Geen of weinig initatief van haar kant en ik loop steeds tegen een deur aan. Morgen ga ik bij haar op bezoek en ga het uitpraten. Dapper van mezelf maar ik heb er veel verdriet van dat het zo loopt. Ik voel me geen deel meer van haar leven (en andersom) zoals dat wel altijd was. Zij was belangrijk voor me(wist al dat ik zwanger was voordat mijn vader het wist....).
Ik zat me gisteren nog te bedenken dat er niemand is die ik zou kunnen bellen als er echt iets is. Dat vind ik knap eenzaam aanvoelen.
Geen vriendinnetje die mee wil naar de film (sex & the city wil ik zo graag zien). Ze kunnen niet, hebben al afspraken of wat dan ook.
Waarschijnlijk ga ik volgende week dan maar alleen.
Goh, als ik dit zo neerzet voel ik me nog minder goed dan ik al deed vandaag . Bleh
maandag 11 augustus 2008 om 14:35
Hallo meiden! Wat een kutgevoel kan eenzaamheid zijn hè. Ken het van alweer zo'n 10 jaar geleden. Het heeft me alleen maar rijker gemaakt...achteraf... Op de momenten zelf heb je niks aan deze opmerking, maar achteraf is het zo helder als het maar kan.
Het is een proces, een leerproces misschien wel.
Ik wil trouwens best naar iemand luisteren hoor en misschien zelfs wel naar Sex & The City (ligt eraan waar je huist, want als het ver fietsen is, wordt het lastig). Verlies de hoop niet vrouwen, het wordt weer beter, maar ja, voordat hè...
Knuffels
Het is een proces, een leerproces misschien wel.
Ik wil trouwens best naar iemand luisteren hoor en misschien zelfs wel naar Sex & The City (ligt eraan waar je huist, want als het ver fietsen is, wordt het lastig). Verlies de hoop niet vrouwen, het wordt weer beter, maar ja, voordat hè...
Knuffels
maandag 11 augustus 2008 om 20:54
Lieve allemaal,
superbedankt voor jullie posts, ik heb er veel aan om jullie verhalen te horen, stuk voor stuk bedankt voor jullie enorme eerlijkheid en openhartigheid!
@atalante. Been there, done that. Therapieën te over. En altijd maar kijken naar waar mijn aandeel zit. Logisch, goed ook. Maar er is OOK nog een ander. En ik heb "de verantwoordelijkheid" (om inderdaad het verkeerde woord schuld even te vermijden) te veel bij mezelf gezocht. De ander altijd alle credits te geven. Want hoe kun je er ook zijn voor iemand met liefdesverdriet, als je zelf een baan en kinderen hebt? Zo redeneerde ik, altijd maar de ander de hand boven het hoofd houden, excuses maken. Maar er is een ander, gezonder gevoel in mij aan het ontwaken dat zegt: maar is het niet gewoon superonattent en een kwestie van prioriteiten? Want hoezo is een telefoontje eigenlijk teveel gevraagd? Kortom, ik ben er steeds meer van doordrongen dat ik juist te weinig mijzelf heb beschermd -dat had ik kunnen doen door anderen precies 50% van de verantwoordelijkheid te geven voor de vriendschap. En dat heb ik nooit gedaan. Ik ben mijzelf erdoor kwijt geraakt, doordat ik dacht: het ligt allemaal aan mij. Ik ben een moeilijke tr*t waar niemand mee om KAN gaan. Dat is juist het probleem: mijn gevoel van eigenwaarde is weg en daarom ben ik er nu aan toe om MIJZELF die credits te geven voor wat ik altijd heb geprobeerd te zijn: een oprechte, betrokken vriendin door dik en dun. Ik heb geen behoefte aan mensen die energie 'komen halen' , zoals iemand hier zo goed beschreef. Maar aan mensen die mij in return ook echt iets terug (kunnen) geven.
In therapieën heb ik gemerkt dat juist op de problemen word gefocust en doordat ik redelijk vaak prof. hulp heb gehad, heb ik het gevoel niet zonder te kunnen. Ik heb behoefte eraan om het, met vallen en opstaan, zoals de meesten op eigen kracht te doen. Door inderdaad (bijvoorbeeld hier) te schrijven, dat vind ik superfijn om te doen en laat me mijn eigen kracht voelen. Over de therapieënfase ben ik dus heen. Al zeg ik niet dat het niet kan helpen of dat ik nooit professionele hulp meer wil. Als het nodig is, zal ik die opzoeken. Het is gewoon voor mij nu niet de beste manier.
@Hallo lief sneeuwkonijn: welom hier. Wat vervelend dat je in dezelfde situatie zit. Het is een schrijnend gevoel, hè, eenzaamheid. Ik begrijp ook dat je daardoor in de relatie met je vriend blijft zitten voor je gevoel. Je schrijft dat hij het niet begrijpt. Toont hij ook geen steun dwz voel je niet de ruimte om jezelf te zijn bij hem? Dan zou ik overwegen het met hem erover te hebben in plaats van de relatie in een keer af te schrijven. Als je die energie daarvoor nu kunt opbrengen natuurlijk. Goed dat je nu aan een therapie bent begonnen (als dat voor jou de goede weg is), en probeert er verandering in te brengen. Ik hoop dat je hier blijft posten, wie weet kunnen we elkaar tips geven en steunen zo nodig.
@Souffleur, dank je voor je lieve compliment dat ik het op schrift kan zetten en de confrontatie met mijzelf niet uit de weg ga. Dat is een bijzonder compliment, en ik denk dat je gelijk hebt. Zoals ik hierboven schrijf: ik heb met die confrontatie en introspectie zoveel 'schuld' bij mij gelegd in plaats van ook te kijken naar de ander. Het wordt tijd dat ik die mensen zie voor wat ze zijn (om wat voor reden dan ook): onattent en niet daadwerkelijk (meer) betrokken. Ik vind het moeilijk om los te laten, maar het is beter voor mijn zelfvertrouwen, dat ik leer te zien dat ik mensen in mijn omgeving verdien die er net zo voor mij willen en kunnen zijn als ik voor hen.
@musicfreakme: BEDANKT! Dat sterkt me, hoe je schrijft dat de vrienden mijn inzet niet waard zijn als ze het zo laten afweten. Goed dat je dat zo kan zien! Je zit dus nu ook in een eenzame tijd. Voor jou, een dikke knuffel en met die houding die je beschrijft kom je er vast gauw bovenop....als je zin hebt, blijf posten...we kunnen elkaar er misschien doorheen slepen!
Josefientje, Zwarte panter en CL2: ook voor jullie een groot BEDANKT voor jullie openheid, en vragen. Ik heb nu even geen tijd meer om verder te schrijven, maar laat het allemaal bezinken. Voel me vandaag, ondanks een heftig dagje op mijn werk, wel vrolijk vanavond. Ga nu een soepje eten.
Voor iedereen een woordeloos bedankt. Ik denk dat ik hier heel veel aan heb, het gevoel namelijk dat ik zo kan zijn en me zo kan voelen zoals ik ben. Dat het okee is. Ik wil dat muurtje om me heen een stukje slechten, beetje bij beetje.......
Bedankt
Groetjes XX
Kostelijke Kers
superbedankt voor jullie posts, ik heb er veel aan om jullie verhalen te horen, stuk voor stuk bedankt voor jullie enorme eerlijkheid en openhartigheid!
@atalante. Been there, done that. Therapieën te over. En altijd maar kijken naar waar mijn aandeel zit. Logisch, goed ook. Maar er is OOK nog een ander. En ik heb "de verantwoordelijkheid" (om inderdaad het verkeerde woord schuld even te vermijden) te veel bij mezelf gezocht. De ander altijd alle credits te geven. Want hoe kun je er ook zijn voor iemand met liefdesverdriet, als je zelf een baan en kinderen hebt? Zo redeneerde ik, altijd maar de ander de hand boven het hoofd houden, excuses maken. Maar er is een ander, gezonder gevoel in mij aan het ontwaken dat zegt: maar is het niet gewoon superonattent en een kwestie van prioriteiten? Want hoezo is een telefoontje eigenlijk teveel gevraagd? Kortom, ik ben er steeds meer van doordrongen dat ik juist te weinig mijzelf heb beschermd -dat had ik kunnen doen door anderen precies 50% van de verantwoordelijkheid te geven voor de vriendschap. En dat heb ik nooit gedaan. Ik ben mijzelf erdoor kwijt geraakt, doordat ik dacht: het ligt allemaal aan mij. Ik ben een moeilijke tr*t waar niemand mee om KAN gaan. Dat is juist het probleem: mijn gevoel van eigenwaarde is weg en daarom ben ik er nu aan toe om MIJZELF die credits te geven voor wat ik altijd heb geprobeerd te zijn: een oprechte, betrokken vriendin door dik en dun. Ik heb geen behoefte aan mensen die energie 'komen halen' , zoals iemand hier zo goed beschreef. Maar aan mensen die mij in return ook echt iets terug (kunnen) geven.
In therapieën heb ik gemerkt dat juist op de problemen word gefocust en doordat ik redelijk vaak prof. hulp heb gehad, heb ik het gevoel niet zonder te kunnen. Ik heb behoefte eraan om het, met vallen en opstaan, zoals de meesten op eigen kracht te doen. Door inderdaad (bijvoorbeeld hier) te schrijven, dat vind ik superfijn om te doen en laat me mijn eigen kracht voelen. Over de therapieënfase ben ik dus heen. Al zeg ik niet dat het niet kan helpen of dat ik nooit professionele hulp meer wil. Als het nodig is, zal ik die opzoeken. Het is gewoon voor mij nu niet de beste manier.
@Hallo lief sneeuwkonijn: welom hier. Wat vervelend dat je in dezelfde situatie zit. Het is een schrijnend gevoel, hè, eenzaamheid. Ik begrijp ook dat je daardoor in de relatie met je vriend blijft zitten voor je gevoel. Je schrijft dat hij het niet begrijpt. Toont hij ook geen steun dwz voel je niet de ruimte om jezelf te zijn bij hem? Dan zou ik overwegen het met hem erover te hebben in plaats van de relatie in een keer af te schrijven. Als je die energie daarvoor nu kunt opbrengen natuurlijk. Goed dat je nu aan een therapie bent begonnen (als dat voor jou de goede weg is), en probeert er verandering in te brengen. Ik hoop dat je hier blijft posten, wie weet kunnen we elkaar tips geven en steunen zo nodig.
@Souffleur, dank je voor je lieve compliment dat ik het op schrift kan zetten en de confrontatie met mijzelf niet uit de weg ga. Dat is een bijzonder compliment, en ik denk dat je gelijk hebt. Zoals ik hierboven schrijf: ik heb met die confrontatie en introspectie zoveel 'schuld' bij mij gelegd in plaats van ook te kijken naar de ander. Het wordt tijd dat ik die mensen zie voor wat ze zijn (om wat voor reden dan ook): onattent en niet daadwerkelijk (meer) betrokken. Ik vind het moeilijk om los te laten, maar het is beter voor mijn zelfvertrouwen, dat ik leer te zien dat ik mensen in mijn omgeving verdien die er net zo voor mij willen en kunnen zijn als ik voor hen.
@musicfreakme: BEDANKT! Dat sterkt me, hoe je schrijft dat de vrienden mijn inzet niet waard zijn als ze het zo laten afweten. Goed dat je dat zo kan zien! Je zit dus nu ook in een eenzame tijd. Voor jou, een dikke knuffel en met die houding die je beschrijft kom je er vast gauw bovenop....als je zin hebt, blijf posten...we kunnen elkaar er misschien doorheen slepen!
Josefientje, Zwarte panter en CL2: ook voor jullie een groot BEDANKT voor jullie openheid, en vragen. Ik heb nu even geen tijd meer om verder te schrijven, maar laat het allemaal bezinken. Voel me vandaag, ondanks een heftig dagje op mijn werk, wel vrolijk vanavond. Ga nu een soepje eten.
Voor iedereen een woordeloos bedankt. Ik denk dat ik hier heel veel aan heb, het gevoel namelijk dat ik zo kan zijn en me zo kan voelen zoals ik ben. Dat het okee is. Ik wil dat muurtje om me heen een stukje slechten, beetje bij beetje.......
Bedankt
Groetjes XX
Kostelijke Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 11 augustus 2008 om 21:21
maandag 11 augustus 2008 om 23:15
Lieve Josefien!
Wat een verhaal en heel herkenbaar. Ik sta ervan te kijken, dat er daadwerkelijk meer mensen zijn die het gevoel hebben niet zichzelf te kunnen zijn. Inderdaad: als je mooi weer hebt of desnoods speelt is het goed, voel je je er af en toe helemaal doorheen, is het gauw klaar met de betrokkenheid en kunnen mensen het vaak amper aan. Dat is geen verwijt naar anderen, maar mijn ervaring. En blijkbaar ook (soortgelijk) de jouwe. Ik vind het heel mooi hoe je beschrijft hoe je met je ene goede vriendin omgaat, dat klinkt heerlijk. Echt nergens over na hoeven denken. Ik heb dat het meeste met mijn zusje. Daar kan ik voor mijn gevoel mijzelf bij zijn. Heel fijn. Ik heb het gevoel wel dat dat niet kan, vaak, maar houd mezelf dan voor ogen om dan toch gewoon te zijn hoe ik mezelf voel en wat ik wil doen. Het heeft voor mijn gevoel er ook mee te maken om ruimte in te durven nemen. Dat vind ik zo eng. Om echt de conversatie naar je toe te trekken en er maar gewoon op los te praten...vooral in de negatieve sfeer is me dat (nog) niet heel gewoon. Terwijl er niks mis mee is, om eens de kamer in te lopen en te zeggen, zo, wat een rotdag!!! Nu kijk ik vaak genuanceerd naar dingen en optimistisch. Maar gewoon zo te kunnen zijn als ik me op dat moment voel, daar wil ik graag iets mee: oefenen, in kleine stappen.
Je hebt gelijk wat betreft de buitenkant, en hoe centraal die staat tegenwoordig. Je 'moet' een schaar vrienden om je heen hebben, het allemaal niet te moeilijk zien, een gave baan hebben rond je 30, je af en toe voor goede doelen interesseren, het nieuws volgen, een kloeke woning en vrolijke vakanties vieren met bier drank en one-night-stands (de laatsten tot ca. je 26e, dan kan het Grote Settelen beginnen). Ik wil niet cynisch doen en niemand ook maar een bepaalde kant op duwen, maar ik voel dit zo aan. En het zonder-(veel)-vrienden zijn en soms supereenzaam, tja, dat past niet in het plaatje. Maar vooral doet het pijn, omdat het inderdaad om de binnenkant gaat. Om waar je naartoe wilt met je EIGEN leven. En voor die vraag sta ik, en die hoor ik helaas zo weinig om me heen dat ik dacht dat ik een Grote Uitzondering was. Ik zie het namelijk even niet: welke weg ik wil inslaan. In ieder geval die naar mijzelf. Het wordt tijd voor een keuze voor mijzelf. Dat ik goed genoeg ben. Dat ik niet hoef te boeten of zweten omdat ik zo slecht ben, zo onaangepast, zo te veel. Vreselijk. Ik herken, wellicht op eenzelfde manier als jij Josefien, een tekort van toen ik jonger was. Een tekort aan koestering. Een tekort aan waardering, voor mijn positieve eigenschappen. De negatieve kanten heb ik zo vaak gehoord. Zoals ik al schreef, ik ben eigenlijk een pittige persoonlijkheid, temperamentvol, warm, openhartig (gereserveerd bij tijden), en ik wil graag bij mijzelf blijven. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het is al een stap dat ik zie hoe ik eigenlijk ben, in plaats van te herhalen intern hoe anderen mij zien en wat ze van mij verwachten (impliciet). Ik heb het gevoel dat ik veel heb in te halen en uit te proberen hoe ik ben en wat ik wil en mag verwachten Dat is een heel eenzaam proces eigenlijk.
Zo dat was een lang verhaal. Tot de volgende keer, en nogmaals veel dank iedereen voor de lieve en aandachtige posts. Het is een hele dobber, eenzaamheid, maar het voelt al een stukje minder snijdend, ja. Echt fijn om hier te schrijven. Veel succes iedereen, en met elkaar zijn we een stuk minder alleen. Zo voelt dat voor mij.
XXX Kers X
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 11 augustus 2008 om 23:30
oh ja, Josefien: wat je schrijft over je vriend, dat als hij weg is bij jou 'de stoppen doorslaan'...zeg ajb niet dat je dan zwelgt in zelfbeklag. Je schrijft zelf ook al dat je dan gewoon PIJN hebt, en daar is niets mis mee. Dus inderdaad inplaats van een schop een aai+zakdoek aan jezelf geven, tot op zekere hoogte. Omdat het heel dapper is om die pijn te voelen, en omdat die gevoelens zo een betere plek kunnen krijgen. Is het verlatingsangst denk je? Wordt het onderhand ook minder? En doet je vriend iets waardoor je het vertrouwen in hem en jullie relatie ondanks je angst (?) toch overeind kunt houden? Kortom, ik vind het heel dapper klinken hoe je ermee omgaat, dat je achter jezelf blijft staan daarbij.
Welterusten
Kers
Welterusten
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
