Psyche
alle pijlers
Ongelofeliijk eenzaam
zaterdag 9 augustus 2008 om 02:29
Beste allemaal,
Ik post omdat ik me zo afgrijselijk alleen voel, echt heel erg. Mijn relatie is ong. 2 weken geleden op de klippen gelopen, na maandenlang een gevecht te hebben geleved om het te laten werken. Hier ben ik achteraf veel te ver in gegaan. Ex had een enorme muur om zich heen, en ik maar proberen erdoor heen te komen. Nooit gaf hij sjoege, of deed hij een stap naar mij toe door echt open te zijn over zijn gevoel etc. Het was vreselijk. Ik voel me e zo belazerd door. Omdat hij achteraf vertelde dat hij dacht dat ik over heel veel dingen twijfelde, mijn werk, onze relatie (oh, jee, understatement of the year!) etc. Hij vond me altijd zo negatief praten over mijn werk bijvoorbeeld (drie keer heb ik hem hierover verteld in een half jaar tijd). Hij zei dat hij naar mij luisterde omdat ik me dan misschien beter zou voelen, maar dat het eiegenlijk het ene oor in het andere uit ging en dat hij het als last ervoer. Dat kwam als een donderdslag bij heldere hemel, want ik dacht dat het hem echt interesseerde. Ik voelde me zo gekwetst door dat toneelstuk van hem, dat ik riep: dan was ik wel naar een psycholoog gegaan, als ik iemand nodig had gehad. Kortom, ik voel me zo bedrogen dat degene die ik vertrouwde en die er altijd was om me heen, niet eens oprecht in me geinteresseerd was en me als last ervoer.
Dat gevoel heb ik bij zoveel mensen, nu het uit is. Er zijn goede vriendinnen die nu al weken niks van zich laten horen,terwijl ze weten dat het uit is. Geen telefoontje, kaartje, niks. Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Alsof ik de een of andere paria ben die iedereen tot last is. Ik heb het gevoel dat niemand wil horen hoe het met me gaat. Dat ze dan allemaal bang zijn en denken: daar gaan we weer, dat komt weer zo'n zwaar rot erhaal. Ik vind het meevallen, het s gewoon liefdesverdriet, maar ik ben zo ontstellend bang dat anderen afhaken als ik me rot voel. Dat is vorig jaar gebeurd toen het met mijn ex-ex uit ging, en nu 1,5 jaar later zijn er ook zoveel mensen gewoon in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben er wel altijd voor hen geweest. Het is ook niet zo dat het oppervlakkige vrienden waren, nee, langdurige vriendschappen, en mijn broer bijvoorbeeld: die weet dat het uit is maar nOOOOOOOIT de vraag: hoe gaat het nu met je. Ik word er daadwerkelijk wanhopig van, en lig er nachtelang wakker van. Ik raak niet alleen mijn vriend kwijt, maar alweer zoveel vrienden. Ik heb maar drie mensen die me uit zichzelf bellen en vragen hoe het gaat: een goede vriendin, mijn moeder en mjn zusje. Ik ben daar stuk voor stuk heel dankbaar voor, maar ben nu echt de wanhoop nabij. Ik voel me ook zo woedend. Ik zou wel willen schreeuwen, echt, g*dverd*mme. Sloofde ik me voor HEN uit, was ik er voor HEN dag en nacht. Ongelofelijk. Ik kan het gewoon allemaal niet bevatten. Maar huil mezelf elke nacht in slaap: ik ben wel 12 mensen kwijt geraakt het afgelopen jaar. Die lieten nooit meer iets horen, niet in rotte tijden, niet in goede. Niet op leuke voorstellen, (e-)kaartjes na leuke mails van mijn kant......Gewoon niks. Ik heb heus begrip voor drukke levens, maar een vriendschap betekent toch tijd met elkaar doorbrenegen, belabngstelling over en weer, en betrokkenheid als het KUT gaat of zie ik dat nu verkeerd? Ik wil dit soort realties niet meer, maar ik voel me zo tekort schieten, zo wanhopig dat ik alleen overblijf en niemand in me is geïnteresseerd.
Gadver, wat moet ik nu...ik voel me zo waarde-loos, zo onloveable, zo'n spook waar iedereen overheen en langs kijkt. Ik denk zelfs, ik kan er net zo goed niet zijn. Niemand zou me echt missen, of zelfs niet eens merken dat ik er niet was. Ik krijg zegge en schrijve 1 telefoontje per 2 weken. Ik weet het, het is een kwestie van niet persoonlijk opvatten, maar al die afwijzingen worden me teveel. Het ergste is dat ik niet meer mijzelf kan zijn en ben voor mijn gevoel. Dat ik echt het gevoel krijg mooi weer te moeten spelen. Ik wil gewoon mijzelf zijn, en daarom wil ik die knellende banden met anderen lossnijden. Zoals met mijn broer. Het klinkt heel naar en dat is het ook, maar als hij er niet is nu het uit is met mijn vriend, hoeft hij ook niet meer te rekenen op mij. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
Wie heeft ervaring met het onbeschrijfelijke eenzame gevoel lucht te zijn voor anderen? Ik word er echt depressief van. Ik weet dat ik professionele hulp kan zoeken, en zal dat ook doen zo nodig, maar wat ik nog nodiger heb is gewoon mijn gevoel van woede, machteloosheid en verdriet uiten, en dat hier daarvoor een plekje is.
Bedankt voor het lezen van dit hele lange verhaal. Er is nog zoveel meer. Maar de tranen stromen en ik zie niks meer. Ik ga eens de radio aanzetten en thee maken. Misschien dat dat een beetje helpt.
NachtKers
Ik post omdat ik me zo afgrijselijk alleen voel, echt heel erg. Mijn relatie is ong. 2 weken geleden op de klippen gelopen, na maandenlang een gevecht te hebben geleved om het te laten werken. Hier ben ik achteraf veel te ver in gegaan. Ex had een enorme muur om zich heen, en ik maar proberen erdoor heen te komen. Nooit gaf hij sjoege, of deed hij een stap naar mij toe door echt open te zijn over zijn gevoel etc. Het was vreselijk. Ik voel me e zo belazerd door. Omdat hij achteraf vertelde dat hij dacht dat ik over heel veel dingen twijfelde, mijn werk, onze relatie (oh, jee, understatement of the year!) etc. Hij vond me altijd zo negatief praten over mijn werk bijvoorbeeld (drie keer heb ik hem hierover verteld in een half jaar tijd). Hij zei dat hij naar mij luisterde omdat ik me dan misschien beter zou voelen, maar dat het eiegenlijk het ene oor in het andere uit ging en dat hij het als last ervoer. Dat kwam als een donderdslag bij heldere hemel, want ik dacht dat het hem echt interesseerde. Ik voelde me zo gekwetst door dat toneelstuk van hem, dat ik riep: dan was ik wel naar een psycholoog gegaan, als ik iemand nodig had gehad. Kortom, ik voel me zo bedrogen dat degene die ik vertrouwde en die er altijd was om me heen, niet eens oprecht in me geinteresseerd was en me als last ervoer.
Dat gevoel heb ik bij zoveel mensen, nu het uit is. Er zijn goede vriendinnen die nu al weken niks van zich laten horen,terwijl ze weten dat het uit is. Geen telefoontje, kaartje, niks. Ik voel me zo ongelofelijk eenzaam. Alsof ik de een of andere paria ben die iedereen tot last is. Ik heb het gevoel dat niemand wil horen hoe het met me gaat. Dat ze dan allemaal bang zijn en denken: daar gaan we weer, dat komt weer zo'n zwaar rot erhaal. Ik vind het meevallen, het s gewoon liefdesverdriet, maar ik ben zo ontstellend bang dat anderen afhaken als ik me rot voel. Dat is vorig jaar gebeurd toen het met mijn ex-ex uit ging, en nu 1,5 jaar later zijn er ook zoveel mensen gewoon in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben er wel altijd voor hen geweest. Het is ook niet zo dat het oppervlakkige vrienden waren, nee, langdurige vriendschappen, en mijn broer bijvoorbeeld: die weet dat het uit is maar nOOOOOOOIT de vraag: hoe gaat het nu met je. Ik word er daadwerkelijk wanhopig van, en lig er nachtelang wakker van. Ik raak niet alleen mijn vriend kwijt, maar alweer zoveel vrienden. Ik heb maar drie mensen die me uit zichzelf bellen en vragen hoe het gaat: een goede vriendin, mijn moeder en mjn zusje. Ik ben daar stuk voor stuk heel dankbaar voor, maar ben nu echt de wanhoop nabij. Ik voel me ook zo woedend. Ik zou wel willen schreeuwen, echt, g*dverd*mme. Sloofde ik me voor HEN uit, was ik er voor HEN dag en nacht. Ongelofelijk. Ik kan het gewoon allemaal niet bevatten. Maar huil mezelf elke nacht in slaap: ik ben wel 12 mensen kwijt geraakt het afgelopen jaar. Die lieten nooit meer iets horen, niet in rotte tijden, niet in goede. Niet op leuke voorstellen, (e-)kaartjes na leuke mails van mijn kant......Gewoon niks. Ik heb heus begrip voor drukke levens, maar een vriendschap betekent toch tijd met elkaar doorbrenegen, belabngstelling over en weer, en betrokkenheid als het KUT gaat of zie ik dat nu verkeerd? Ik wil dit soort realties niet meer, maar ik voel me zo tekort schieten, zo wanhopig dat ik alleen overblijf en niemand in me is geïnteresseerd.
Gadver, wat moet ik nu...ik voel me zo waarde-loos, zo onloveable, zo'n spook waar iedereen overheen en langs kijkt. Ik denk zelfs, ik kan er net zo goed niet zijn. Niemand zou me echt missen, of zelfs niet eens merken dat ik er niet was. Ik krijg zegge en schrijve 1 telefoontje per 2 weken. Ik weet het, het is een kwestie van niet persoonlijk opvatten, maar al die afwijzingen worden me teveel. Het ergste is dat ik niet meer mijzelf kan zijn en ben voor mijn gevoel. Dat ik echt het gevoel krijg mooi weer te moeten spelen. Ik wil gewoon mijzelf zijn, en daarom wil ik die knellende banden met anderen lossnijden. Zoals met mijn broer. Het klinkt heel naar en dat is het ook, maar als hij er niet is nu het uit is met mijn vriend, hoeft hij ook niet meer te rekenen op mij. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
Wie heeft ervaring met het onbeschrijfelijke eenzame gevoel lucht te zijn voor anderen? Ik word er echt depressief van. Ik weet dat ik professionele hulp kan zoeken, en zal dat ook doen zo nodig, maar wat ik nog nodiger heb is gewoon mijn gevoel van woede, machteloosheid en verdriet uiten, en dat hier daarvoor een plekje is.
Bedankt voor het lezen van dit hele lange verhaal. Er is nog zoveel meer. Maar de tranen stromen en ik zie niks meer. Ik ga eens de radio aanzetten en thee maken. Misschien dat dat een beetje helpt.
NachtKers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 11 augustus 2008 om 23:15
Lieve Josefien!
Wat een verhaal en heel herkenbaar. Ik sta ervan te kijken, dat er daadwerkelijk meer mensen zijn die het gevoel hebben niet zichzelf te kunnen zijn. Inderdaad: als je mooi weer hebt of desnoods speelt is het goed, voel je je er af en toe helemaal doorheen, is het gauw klaar met de betrokkenheid en kunnen mensen het vaak amper aan. Dat is geen verwijt naar anderen, maar mijn ervaring. En blijkbaar ook (soortgelijk) de jouwe. Ik vind het heel mooi hoe je beschrijft hoe je met je ene goede vriendin omgaat, dat klinkt heerlijk. Echt nergens over na hoeven denken. Ik heb dat het meeste met mijn zusje. Daar kan ik voor mijn gevoel mijzelf bij zijn. Heel fijn. Ik heb het gevoel wel dat dat niet kan, vaak, maar houd mezelf dan voor ogen om dan toch gewoon te zijn hoe ik mezelf voel en wat ik wil doen. Het heeft voor mijn gevoel er ook mee te maken om ruimte in te durven nemen. Dat vind ik zo eng. Om echt de conversatie naar je toe te trekken en er maar gewoon op los te praten...vooral in de negatieve sfeer is me dat (nog) niet heel gewoon. Terwijl er niks mis mee is, om eens de kamer in te lopen en te zeggen, zo, wat een rotdag!!! Nu kijk ik vaak genuanceerd naar dingen en optimistisch. Maar gewoon zo te kunnen zijn als ik me op dat moment voel, daar wil ik graag iets mee: oefenen, in kleine stappen.
Je hebt gelijk wat betreft de buitenkant, en hoe centraal die staat tegenwoordig. Je 'moet' een schaar vrienden om je heen hebben, het allemaal niet te moeilijk zien, een gave baan hebben rond je 30, je af en toe voor goede doelen interesseren, het nieuws volgen, een kloeke woning en vrolijke vakanties vieren met bier drank en one-night-stands (de laatsten tot ca. je 26e, dan kan het Grote Settelen beginnen). Ik wil niet cynisch doen en niemand ook maar een bepaalde kant op duwen, maar ik voel dit zo aan. En het zonder-(veel)-vrienden zijn en soms supereenzaam, tja, dat past niet in het plaatje. Maar vooral doet het pijn, omdat het inderdaad om de binnenkant gaat. Om waar je naartoe wilt met je EIGEN leven. En voor die vraag sta ik, en die hoor ik helaas zo weinig om me heen dat ik dacht dat ik een Grote Uitzondering was. Ik zie het namelijk even niet: welke weg ik wil inslaan. In ieder geval die naar mijzelf. Het wordt tijd voor een keuze voor mijzelf. Dat ik goed genoeg ben. Dat ik niet hoef te boeten of zweten omdat ik zo slecht ben, zo onaangepast, zo te veel. Vreselijk. Ik herken, wellicht op eenzelfde manier als jij Josefien, een tekort van toen ik jonger was. Een tekort aan koestering. Een tekort aan waardering, voor mijn positieve eigenschappen. De negatieve kanten heb ik zo vaak gehoord. Zoals ik al schreef, ik ben eigenlijk een pittige persoonlijkheid, temperamentvol, warm, openhartig (gereserveerd bij tijden), en ik wil graag bij mijzelf blijven. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het is al een stap dat ik zie hoe ik eigenlijk ben, in plaats van te herhalen intern hoe anderen mij zien en wat ze van mij verwachten (impliciet). Ik heb het gevoel dat ik veel heb in te halen en uit te proberen hoe ik ben en wat ik wil en mag verwachten Dat is een heel eenzaam proces eigenlijk.
Zo dat was een lang verhaal. Tot de volgende keer, en nogmaals veel dank iedereen voor de lieve en aandachtige posts. Het is een hele dobber, eenzaamheid, maar het voelt al een stukje minder snijdend, ja. Echt fijn om hier te schrijven. Veel succes iedereen, en met elkaar zijn we een stuk minder alleen. Zo voelt dat voor mij.
XXX Kers X
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 11 augustus 2008 om 23:30
oh ja, Josefien: wat je schrijft over je vriend, dat als hij weg is bij jou 'de stoppen doorslaan'...zeg ajb niet dat je dan zwelgt in zelfbeklag. Je schrijft zelf ook al dat je dan gewoon PIJN hebt, en daar is niets mis mee. Dus inderdaad inplaats van een schop een aai+zakdoek aan jezelf geven, tot op zekere hoogte. Omdat het heel dapper is om die pijn te voelen, en omdat die gevoelens zo een betere plek kunnen krijgen. Is het verlatingsangst denk je? Wordt het onderhand ook minder? En doet je vriend iets waardoor je het vertrouwen in hem en jullie relatie ondanks je angst (?) toch overeind kunt houden? Kortom, ik vind het heel dapper klinken hoe je ermee omgaat, dat je achter jezelf blijft staan daarbij.
Welterusten
Kers
Welterusten
Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:09
En blijkbaar zijn we toch niet zo eenzaam als we dachten aangezien we hier lekker van ons af kunnen lullen. Ken jullie gevoelens maar ook al te goed. En heb besloten om er eindelijk eens wat aan te doen. Na jaren lang 'vrienden' te hebben gehad die me altijd lieten barsten ben ik er toch achter gekomen dat t niet allemaal rozengeur en manenschijn is. Hierdoor ben ik ook een gezellige pesimist en narcassist geworden de afgelopen 5 jaar met een flinke depressie. En het ergste is dat ik me er maar al te veel bewust van ben. Heb mezelf dus een schop onder de kont gegeven en ga er eindelijk wat aan doen. Aan het einde van dit jaar vertrek ik eindelijk weer naar Nederland en ga ik (voor de zoveelste x) een nieuw leven opbouwen. Maar dit keer gaat het me wel lukken.
En dames, na regen komt zonneschijn. (zegt de pessimist, maar het is wel waar)
En dames, na regen komt zonneschijn. (zegt de pessimist, maar het is wel waar)
zaterdag 16 augustus 2008 om 09:51
Hai Zwarte Panter,
Ik beantwoord jullie berichtjes in een langzaam maar gestaag tempo, hopelijk lezen jullie nog mee. Ik had een enorm drukke week op het werk, en was s avonds zo energieloos van liefdesverdriet en vrienden perikelen dat ik niet op het forum kon schrijven. Maar ben heel benieuwd hoe het met iedereen gaat. ZP, Hoe is het uitpraten van de situatie met je goede vriendin afgelopen? Het klinkt alsof er inderdaad veel zaken niet duidelijk zijn, en dat je ook hebt opgekropt dat ze er steeds minder was. Ben heel benieuwd hoe het ging!
Ik snap helemaal wat je bedoeld. Dat de interesse voornamelijk van jouw kant lijkt te komen, dat heb ik ook heel vaak gevoeld. Dat ik bijvoorbeeld kaartjes stuur als de hond is overleden, bij wijze van spreken, en ik heb van het gros van mijn 'vrienden' niets gehoord nu het uit is met mijn vriend. Niet eens de vraag kreeg ik: hoe gaat het met je? Niets. Ik vind dit heel verwonderlijk. Want stel dat ze geen zin hebben in een gesprek waarin iemand eventueel moet huilen (ohjee!), dan stuur je een kaartje of mail...
Ik herken ook dat je daardoor voorzichtiger wordt. Wat een rotgevoel is dat hè? Ik vind dat het ergste, dat ik mijn onbevangenheid soms kwijt ben. Dat ik heel introvert lijk omdat ik niets zeg, in plaats van mijn extraverte, hartelijke zelf. Gewoon uit angst dat mensen alles wat ik zeg zullen afdoen als opdringerig of zwaar op de hand (terwijl ik dit dus helemaal niet ben). Heeft het bij jou ook zo'n effect p je persoonlijkheid soms, dat je iets laat dat je eigenelijk wilt doen, dat je iets niet zegt, dat je eigenlijk wilt zeggen? Uit angst uiteindelijk de deksel weer op de neus te krijgen?
WEL SUPERRRRGOED van je dat je alleen naar SATC wil gaan als er niemand mee wil. Ik vind dat heel dapper. Zaak is dat we ons leven zelf in de hand nemen en niet laten leiden door anderen, denk ik, hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook het gevoel dat mensen hun eigen leven en sores hebben, en weinig tot geen belang meer hechten aan vriendschap met mij. Prima, maar het doet echt soms veel pijn.
Wat ik ook heb is dat ik het gevoel heb dat anderen er wel eventueel willen zijn als het 'nodig is', maar waar ik gisteren aan dacht was dat dat dus altijd betekent dat zij zich een beetje 'opofferen'voor mij, in plaats van dat ik het gevoel heb dat ze denken: met Kers is het gezellig, ik wil haar in mijn buurt. Dat ik dus als persoon iets toevoeg aan hun lven. Ik weet zeker dat k dat kan, want ik ben niet iemand die sikkeneurig of egocentrisch doorgaat over eigen dingen. Ben belangstellend, warm en in voor leuke dingen. Toch komen de voorstellen daarvoor van mijn kant, waardoor ik het gevoel mis: Kers is geze;llig, we willen bij haar zijn. Dat maakt mijn eenzaamheid uit: het gevoel te hebben dat ik niet als persoon welkom ben, ongeacht de situatie in iemands leven hoor; zoals jij dat ook beschreef ZP.
Tot later, liefs en een goed weekend. Ga je erop uit met je man en kind? Het is mooi weer hier...bij jou ook?! XX
Ik beantwoord jullie berichtjes in een langzaam maar gestaag tempo, hopelijk lezen jullie nog mee. Ik had een enorm drukke week op het werk, en was s avonds zo energieloos van liefdesverdriet en vrienden perikelen dat ik niet op het forum kon schrijven. Maar ben heel benieuwd hoe het met iedereen gaat. ZP, Hoe is het uitpraten van de situatie met je goede vriendin afgelopen? Het klinkt alsof er inderdaad veel zaken niet duidelijk zijn, en dat je ook hebt opgekropt dat ze er steeds minder was. Ben heel benieuwd hoe het ging!
Ik snap helemaal wat je bedoeld. Dat de interesse voornamelijk van jouw kant lijkt te komen, dat heb ik ook heel vaak gevoeld. Dat ik bijvoorbeeld kaartjes stuur als de hond is overleden, bij wijze van spreken, en ik heb van het gros van mijn 'vrienden' niets gehoord nu het uit is met mijn vriend. Niet eens de vraag kreeg ik: hoe gaat het met je? Niets. Ik vind dit heel verwonderlijk. Want stel dat ze geen zin hebben in een gesprek waarin iemand eventueel moet huilen (ohjee!), dan stuur je een kaartje of mail...
Ik herken ook dat je daardoor voorzichtiger wordt. Wat een rotgevoel is dat hè? Ik vind dat het ergste, dat ik mijn onbevangenheid soms kwijt ben. Dat ik heel introvert lijk omdat ik niets zeg, in plaats van mijn extraverte, hartelijke zelf. Gewoon uit angst dat mensen alles wat ik zeg zullen afdoen als opdringerig of zwaar op de hand (terwijl ik dit dus helemaal niet ben). Heeft het bij jou ook zo'n effect p je persoonlijkheid soms, dat je iets laat dat je eigenelijk wilt doen, dat je iets niet zegt, dat je eigenlijk wilt zeggen? Uit angst uiteindelijk de deksel weer op de neus te krijgen?
WEL SUPERRRRGOED van je dat je alleen naar SATC wil gaan als er niemand mee wil. Ik vind dat heel dapper. Zaak is dat we ons leven zelf in de hand nemen en niet laten leiden door anderen, denk ik, hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook het gevoel dat mensen hun eigen leven en sores hebben, en weinig tot geen belang meer hechten aan vriendschap met mij. Prima, maar het doet echt soms veel pijn.
Wat ik ook heb is dat ik het gevoel heb dat anderen er wel eventueel willen zijn als het 'nodig is', maar waar ik gisteren aan dacht was dat dat dus altijd betekent dat zij zich een beetje 'opofferen'voor mij, in plaats van dat ik het gevoel heb dat ze denken: met Kers is het gezellig, ik wil haar in mijn buurt. Dat ik dus als persoon iets toevoeg aan hun lven. Ik weet zeker dat k dat kan, want ik ben niet iemand die sikkeneurig of egocentrisch doorgaat over eigen dingen. Ben belangstellend, warm en in voor leuke dingen. Toch komen de voorstellen daarvoor van mijn kant, waardoor ik het gevoel mis: Kers is geze;llig, we willen bij haar zijn. Dat maakt mijn eenzaamheid uit: het gevoel te hebben dat ik niet als persoon welkom ben, ongeacht de situatie in iemands leven hoor; zoals jij dat ook beschreef ZP.
Tot later, liefs en een goed weekend. Ga je erop uit met je man en kind? Het is mooi weer hier...bij jou ook?! XX
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:00
He CL2,
Dank voor je hoopvolle en lieve bericht, en ja, ik heb bij vlagen ook iets van: dit proces is goed. Ik leer het kaf van het koren te scheiden, mijzelf te blijven ongeacht wat anderen vinden (dan maar niet) en heb ruimte voor nieuwe mensen en dingen in mijn leven. Maar eenzaamheid is een van de heetste vuren waar je voor kunt staan mijns inziens. Het raakt je hele wezen en werpt je terug op elementaire levensvragen. Dat laatste maakt het extra heftig, zeker omdat de ironie wil dat er dan weinig mensen zijn met wie je dat kunt delen, en zo makkelijker een plekje kunt geven. Maar hoe heb jij de weg uit dat vacuum gevonden? Graag tips & trics
:)!
Knuffel, Kers
Dank voor je hoopvolle en lieve bericht, en ja, ik heb bij vlagen ook iets van: dit proces is goed. Ik leer het kaf van het koren te scheiden, mijzelf te blijven ongeacht wat anderen vinden (dan maar niet) en heb ruimte voor nieuwe mensen en dingen in mijn leven. Maar eenzaamheid is een van de heetste vuren waar je voor kunt staan mijns inziens. Het raakt je hele wezen en werpt je terug op elementaire levensvragen. Dat laatste maakt het extra heftig, zeker omdat de ironie wil dat er dan weinig mensen zijn met wie je dat kunt delen, en zo makkelijker een plekje kunt geven. Maar hoe heb jij de weg uit dat vacuum gevonden? Graag tips & trics
:)! Knuffel, Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:13
Lieve Linda,
Uit je bericht spreekt voor mij juist geen pessimisme, maar moed en daadkracht en de honourable schoppen onder de kont, die je ook best eens achterwege mag laten. Je woont dus nu in het buitenland? Dat betekent dat je het lef had om letterlijk de grens over te gaan en ergens een nieuw leven op te bouwen. Hoeveel mensen hebben die moed niet (is geen veroordeling, maar het zegt dus iets over jou!). Ben je eenzaam omdat je in dat land geen vrienden kunt vinden. Dat is helemaal niet vreemd, ik hoor zo vaak dat de bevolking behoorlijk geslote blijft voor buitenstaanders. Ik heb ook in het buitenland gewoond, en het duurde een hele tijd voordat ik mensen kende met wie ik leuke dingen deed...
Nu wil je dus eind van het jaar terug naar NL? Heb je hier een 'oude' vriendenkring/familie enz waar je op terug kan vallen?
Kortom, ik ben benieuwd en wens je veel sterkte.....XX
Ik voel me vandaag erg rot, heb weer een lang eenzaam weekend voor de boeg. Afspraak met kennis werd afgezegd last minute om vage reden (weer dat gevoel dat het zo lekker vrijblijvend is voor die ander) en bij mijn moeder kan ik ook niet terecht, terwijl ze er niet eens veel is dit weekend, en ik gewoon zin had in een baddersessie, en een andere omgeving. Voel me echt doodop van dat constante vragen of ik er mag zijn. En maar weer begrip opbrengen voor de ander. Terwijl alles wat ik vroeg was, mag ik gewoon even 'zijn', mensen om me heen, een pot thee, tv kijken, spelletje doen......of gewoon bij elkaar in een huis zijn....omdat ik het alleen-rooien even niet meer trek. Dat kan dan niet, terwijl mijn moeder mijn zus meteen vroeg of ze bij haar wilde komen toen er een ruzie was tussen haar en haar vriend. Mijn zusje had gezegd: dat weet ik nog niet. Toen zei mijn moeder: anders kom ik naar jou toe. Wist mijn zusje ook nog niet. Dus zei mijn moeder: nou daar hebben we dan nog een paar dagen voor, bel nog maar, dan houd ik die dag gewoon vrij. Ik heb het gevoel dat zij zonder het überhaupt echt te vragen, heel veel vanzelfsprekende ruimte kreeg, en steun. En ik geef aan dat ik gewoon even een dagje uit mijn eigen vier muren wil, en me als het niet uitkomt ook wel alleen vermaak, en dan kan dat niet. Ingewikkeld uit te leggen, maar ik mis die vanzelfsprekendheid, dat er ergens een plek is waar ik -zonder te vragen - gewoon thuis hoor.
XX Kers
Uit je bericht spreekt voor mij juist geen pessimisme, maar moed en daadkracht en de honourable schoppen onder de kont, die je ook best eens achterwege mag laten
. Je woont dus nu in het buitenland? Dat betekent dat je het lef had om letterlijk de grens over te gaan en ergens een nieuw leven op te bouwen. Hoeveel mensen hebben die moed niet (is geen veroordeling, maar het zegt dus iets over jou!). Ben je eenzaam omdat je in dat land geen vrienden kunt vinden. Dat is helemaal niet vreemd, ik hoor zo vaak dat de bevolking behoorlijk geslote blijft voor buitenstaanders. Ik heb ook in het buitenland gewoond, en het duurde een hele tijd voordat ik mensen kende met wie ik leuke dingen deed...Nu wil je dus eind van het jaar terug naar NL? Heb je hier een 'oude' vriendenkring/familie enz waar je op terug kan vallen?
Kortom, ik ben benieuwd en wens je veel sterkte.....XX
Ik voel me vandaag erg rot, heb weer een lang eenzaam weekend voor de boeg. Afspraak met kennis werd afgezegd last minute om vage reden (weer dat gevoel dat het zo lekker vrijblijvend is voor die ander) en bij mijn moeder kan ik ook niet terecht, terwijl ze er niet eens veel is dit weekend, en ik gewoon zin had in een baddersessie, en een andere omgeving. Voel me echt doodop van dat constante vragen of ik er mag zijn. En maar weer begrip opbrengen voor de ander. Terwijl alles wat ik vroeg was, mag ik gewoon even 'zijn', mensen om me heen, een pot thee, tv kijken, spelletje doen......of gewoon bij elkaar in een huis zijn....omdat ik het alleen-rooien even niet meer trek. Dat kan dan niet, terwijl mijn moeder mijn zus meteen vroeg of ze bij haar wilde komen toen er een ruzie was tussen haar en haar vriend. Mijn zusje had gezegd: dat weet ik nog niet. Toen zei mijn moeder: anders kom ik naar jou toe. Wist mijn zusje ook nog niet. Dus zei mijn moeder: nou daar hebben we dan nog een paar dagen voor, bel nog maar, dan houd ik die dag gewoon vrij. Ik heb het gevoel dat zij zonder het überhaupt echt te vragen, heel veel vanzelfsprekende ruimte kreeg, en steun. En ik geef aan dat ik gewoon even een dagje uit mijn eigen vier muren wil, en me als het niet uitkomt ook wel alleen vermaak, en dan kan dat niet. Ingewikkeld uit te leggen, maar ik mis die vanzelfsprekendheid, dat er ergens een plek is waar ik -zonder te vragen - gewoon thuis hoor.
XX Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:04
Grappig, als jij er al moedeloos van wordt zullen anderen dat ook doen? En hoe zal ik me voelen als jij al lezende er moedeloos va wordt? Als je bovenstaande berichten leest zie je dat ik wel belangstellend ben en dingen vraag en ook behoorlijk (te) veel introspectie pleeg. Als je mijn berichten leest zie je dat ik de zon zeker zie schijnen en ik benoem de positieve kanten van eenzaamheid en dit procesvoor mij. Mij erop te wijzen dat het ook wel eens aan mij zou kunnen liggen is goed bedoeld en voor een buitenstaande misschien de makkelijkste weg, maar dus niet nodig: de verantwoordelijkheid ligt al voor 100% bij mij. Waarschijnlijk is het andersom inderdaad, en neem ik te weinig ruimte in. Zoals bij mijn moeder: ik geef duidelijk aan dat ik er na weken even aan toe ben om eruit te zijn, en dan krijg ik de deksel op het hoofd, terwijl ze er voor mijn zusje onmiddelijk was van de week. Ik verwijt haar dat niet, maar het doet pijn, dat ik heel duidelijk maak dat ik erdoorheen zit (na weken ploeteren in mijn eentje), en dan is ze er niet. Dat maakt het zo pijnlijk dat ik juist wel duidelijk maak wat ik nodig heb, en daarbij ook de ander de ruimte geef. Want natuurlijk zeg ik: prima, dan gaat het niet. Maar ik viond het pijnlijk. Dus gek genoeg geef ik wel aan wat ik nodig heb, maar kan ik de ander te weinig "kwalijk" nemen. Ik kan anderen juist geen schop onder hun kont geven. Mijzelf des te beter. De oplossing is inderdaad om mijzelf leuker te gaan vinden: dus: IK BEN LEUK!!!
IK BEN SLIM! IK BEN LIEF! IK BEN ATTENT! IK BEN....pff de keel snoert dicht. Dit voelt heel beklemmend en wordt nog even oefenen... . Daarom wil ik hier ook schrijven bijvoorbeeld, om te horen hoe anderen dat hebben gedaan.Over ruimte innemen gesproken en duidelijk maken wat mijn behoefte is, dit is een goede gelegenheid om te oefenen
: ik heb geen schop onder mijn kont nodig, maar een plek waar ik kan schrijven over de dingen die MIJ moedeloos maken. Dat ik ergens niet mij voortdurend groot hoef te houden. Mijn relatie is een maand uit, er breekt wat vrienden betreft een nieuwe fase aan. Dat dat moedeloos klinkt, tja, daar is dan even niets aan te doen. Ik heb geen zin me te bewijzen dat ik echt wel doe what it takes om het beste van de situatie te maken.Kortom, ik bergijp wat je bedoelt en waardeer je boekentip: ik ga vandaag lekker een eind varen.......
Maar als je er moedeloos van wordt, gewoon elders lezen....
.Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:33
Ha Evidenza,
Ik heb het gevoel dat ik voor mijzelf moet opkomen, eindelijk. Vandaar de vechtlust, en mijn eigen standpunt zo duidelijk maken. Is niet tegen jou gericht dus, maar voor mijzelf. Dank je voor je lieve berichten. Ik denk dat de crux m zit in dat ik moeilijk mensen los kan laten. Als mensen er niet zijn, zegt het gros: dan bekijk het maar, voor jou 10 anderen. Ik heb dat niet, veel te weinig. Ik denk: het ligt aan mij, tuurlijk is diegene er niet als ik er behoefte aan heb. Ik heb geinternaliseerd dat ik in de kou zal blijven staan met mijn behoeften, dat is bij mijn moeder eigenlijk heel vaak zo. Vandaar dat ik zo begin te 'schreeuwen, zo extreem duidelijk wordt': dat iemand het hoort. Tja, ik hoor mezlef, misschien is dat nu het enige waar ik van op aan kan.
Ik zal mijn berichtjes niet meer zo aanpassen, ik heb altijd zo veel toe te voegen als ik mijn bericht teruglees, maar bij deze een ongecensureerde versie.
Ik ga nu eens flink uithuilen, zo nodig, en dan lekker chocoloadecroissante maken of een bigboterham met ei...
X Kers
Ik heb het gevoel dat ik voor mijzelf moet opkomen, eindelijk. Vandaar de vechtlust, en mijn eigen standpunt zo duidelijk maken. Is niet tegen jou gericht dus, maar voor mijzelf
. Dank je voor je lieve berichten. Ik denk dat de crux m zit in dat ik moeilijk mensen los kan laten. Als mensen er niet zijn, zegt het gros: dan bekijk het maar, voor jou 10 anderen. Ik heb dat niet, veel te weinig. Ik denk: het ligt aan mij, tuurlijk is diegene er niet als ik er behoefte aan heb. Ik heb geinternaliseerd dat ik in de kou zal blijven staan met mijn behoeften, dat is bij mijn moeder eigenlijk heel vaak zo. Vandaar dat ik zo begin te 'schreeuwen, zo extreem duidelijk wordt': dat iemand het hoort. Tja, ik hoor mezlef, misschien is dat nu het enige waar ik van op aan kan.Ik zal mijn berichtjes niet meer zo aanpassen, ik heb altijd zo veel toe te voegen als ik mijn bericht teruglees, maar bij deze een ongecensureerde versie.
Ik ga nu eens flink uithuilen, zo nodig, en dan lekker chocoloadecroissante maken of een bigboterham met ei...
X Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:39
Eveidenza, je slaat de spijker op zijn kop met dat rollen-omdraaien. Dat is echt zo, en ligt aan de basis van dit alles. Ik verander enorm, en neem niet meer genoegen met kruimels. De redenering was altijd: Kers is er toch altijd. Zus in het buitenland? Kers heeft bij terugkomst een welcome-backfeest georganiseerd (niemand deed dit voor mij), familiefeest? Kers is er altijd bij. In de put? Kers bellen. Ik ben het zat!!
Dit voelt superonwennig voor mijzelf af en toe, maar vermoedelijk ook voor mijn omgeving. Tja, ik zal gewoon wel zien wie er mee kan veranderen, en wie niet. Wat ik in dit proces gewoon heel erg mis is een anker, een plek bij mensen waar je altijd terecht kunt. Velen hebben dat bij hun familie. Ik dus niet, en dat maakt het weinig vrienden hebben niet makkelijker te dragen. Juist omdat het zo'n groot deel van de omgeving betreft. Gelukkig komen er ook weer nieuwe mensen bij.
Ben ook benieuwd naar jouw verhaal. Je nick komt me bekend voor, maar weet even niet meer van welk topic. Heb je ervaring met de leegte en eenzaamheid? En wat zijn dingen die jou (NB zo je er al onverhoopt me te maken hebt/had) hebben geholpen in het krijgen van (meer) zelfvertrouwen?
XX Kers
Dit voelt superonwennig voor mijzelf af en toe, maar vermoedelijk ook voor mijn omgeving. Tja, ik zal gewoon wel zien wie er mee kan veranderen, en wie niet. Wat ik in dit proces gewoon heel erg mis is een anker, een plek bij mensen waar je altijd terecht kunt. Velen hebben dat bij hun familie. Ik dus niet, en dat maakt het weinig vrienden hebben niet makkelijker te dragen. Juist omdat het zo'n groot deel van de omgeving betreft. Gelukkig komen er ook weer nieuwe mensen bij
. Ben ook benieuwd naar jouw verhaal. Je nick komt me bekend voor, maar weet even niet meer van welk topic. Heb je ervaring met de leegte en eenzaamheid? En wat zijn dingen die jou (NB zo je er al onverhoopt me te maken hebt/had) hebben geholpen in het krijgen van (meer) zelfvertrouwen?
XX Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 17 augustus 2008 om 22:37
Hallo lieve Kers,
Is even geleden dat ik geschreven heb, maar heb een ontzettende rotweek achter de rug. Vorig weekend een aantal gesprekken gehad met vriendje en we hebben samen besloten er een punt achter te zetten. Op dat moment had ik zoiets van, dit gaat rust in de tent brengen, maar niets is minder waar. Voel me ellendiger dan daarvoor. Wat jij zaterdag schreef over een leeg weekend in het vooruitzicht wat je erg verdrietig maakt, is zo enorm herkenbaar. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn ouders (alhoewel ik die niet alles vertel want dan maken ze zich super veel zorgen) en aan een goede vriend. Vrijdag een redelijk lekkere dag gehad. Wezen wandelen 's middags (werk tijdelijk halve dagen ivm die burn out) en toen ik thuis kwam had ik zowaar ineens energie om eens iets aan de was te doen. Simpele dingen waar je normaal je hand niet voor omdraait, maar nu kost alles moeite. Vrijdagavond lekker languit op mijn bank naar een film gekeken, glaasje wijn erbij en dacht, kijk......dit gaat de goede kant op.
Zaterdagmorgen wakker geworden en het was helemaal om zeep. Had beloofd mosselen te halen voor het avondeten en ik ben zeker 3 uur bezig geweest me zelf er toe dwingen om ze te kopen. Nergens zin in, constant huilen, bang voor de leegte en gek worden tussen die 4 muren. Ga er op uit dan, wordt vaak gezegd maar dat is het hem juist.
Ik merk uit jouw verhaal dat als iemand anders hulp nodig heeft ze jou bellen om hun verhaal te doen en dan word je waarschijnlijk verwacht paraat te staan. Terwijl het andersom vaak iets anders eraan toe gaat. Herkenbaar, we zouden zussen kunnen zijn als ik het goed lees.
Ben aan de Sint Janskruid om mijn gemoedstoestand wat te verbeteren maar dat heeft natuurlijk nog geen effect. Als het totaal uit de hand dreigt te lopen pak ik een oxazepam. Niet goed maar anders trek ik het echt even niet. Kan jij de dag doorkomen zonder iets te nemen?
In welk deel van het land woon je? Mochten we in de buurt van elkaar wonen zouden we eens iets kunnen ondernemen, geheel vrijblijvend natuurlijk. Voor dat die elle lange weekenden ons de das om doen.
Het is nu zondagavond. Ben je het weekend nog doorgekomen. Hopelijk heb je toch nog iets gedaan waarvan je hebt kunnen genieten?
Heel veel sterkte en een dikke knuffel
Sneeuwkonijn
Is even geleden dat ik geschreven heb, maar heb een ontzettende rotweek achter de rug. Vorig weekend een aantal gesprekken gehad met vriendje en we hebben samen besloten er een punt achter te zetten. Op dat moment had ik zoiets van, dit gaat rust in de tent brengen, maar niets is minder waar. Voel me ellendiger dan daarvoor. Wat jij zaterdag schreef over een leeg weekend in het vooruitzicht wat je erg verdrietig maakt, is zo enorm herkenbaar. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn ouders (alhoewel ik die niet alles vertel want dan maken ze zich super veel zorgen) en aan een goede vriend. Vrijdag een redelijk lekkere dag gehad. Wezen wandelen 's middags (werk tijdelijk halve dagen ivm die burn out) en toen ik thuis kwam had ik zowaar ineens energie om eens iets aan de was te doen. Simpele dingen waar je normaal je hand niet voor omdraait, maar nu kost alles moeite. Vrijdagavond lekker languit op mijn bank naar een film gekeken, glaasje wijn erbij en dacht, kijk......dit gaat de goede kant op.
Zaterdagmorgen wakker geworden en het was helemaal om zeep. Had beloofd mosselen te halen voor het avondeten en ik ben zeker 3 uur bezig geweest me zelf er toe dwingen om ze te kopen. Nergens zin in, constant huilen, bang voor de leegte en gek worden tussen die 4 muren. Ga er op uit dan, wordt vaak gezegd maar dat is het hem juist.
Ik merk uit jouw verhaal dat als iemand anders hulp nodig heeft ze jou bellen om hun verhaal te doen en dan word je waarschijnlijk verwacht paraat te staan. Terwijl het andersom vaak iets anders eraan toe gaat. Herkenbaar, we zouden zussen kunnen zijn als ik het goed lees.
Ben aan de Sint Janskruid om mijn gemoedstoestand wat te verbeteren maar dat heeft natuurlijk nog geen effect. Als het totaal uit de hand dreigt te lopen pak ik een oxazepam. Niet goed maar anders trek ik het echt even niet. Kan jij de dag doorkomen zonder iets te nemen?
In welk deel van het land woon je? Mochten we in de buurt van elkaar wonen zouden we eens iets kunnen ondernemen, geheel vrijblijvend natuurlijk. Voor dat die elle lange weekenden ons de das om doen.
Het is nu zondagavond. Ben je het weekend nog doorgekomen. Hopelijk heb je toch nog iets gedaan waarvan je hebt kunnen genieten?
Heel veel sterkte en een dikke knuffel
Sneeuwkonijn
zondag 17 augustus 2008 om 23:21
Hallo lief Sneeuwkonijn!
Dank je voor je bericht. Bah, wat een toestand dat je relatie nu uit is :(. Echt heel naar voor je - en geen wonder dat je je somber voelde dit weekend. Ik herken het je tot de normaalste dingen moeten dwingen en vraag me af of dat geen depressie is. Ben gewoon zo ongelofelijk moe. Maar goed, je HEBT die mosselen uiteindelijk gehaald....stel jezelf dit soort kleine doelen en wees blij dat je uiteindelijk doet, hoe lang dit voor je gevoel ook duurt. Waren ze trouwens lekker? Vraag niet te veel van jezelf, daarmee kun je jezelf ook nog eens allerlei verwijten maken als het dan niet lukt. Alles makkerlijker gezegd dan gedaan, maar ik vind dat je op de goede weg bent! Dat je je vrijdagavond bijvoorbeeld okee voelde, zoals je schreef . Wees niet te hard voor jezelf: het is net sinds afgelopen week uit met je vriend. Gun jezelf ruimte om daar een plek aan te geven, verwacht niet dat je humeur a la minute is opgekallevatert. Misschien is het ook goed om daaraan te denken als je het gevoel hebt dat je oxasepam moet nemen. Het werkt, maar je gevoel blijft. Probeer daar dus ook af en toe ruimte aan te geven (ik weet niet hoe erg je paniek/angst/wanhoop is, maar soms verwacht je dat een rotgevoel veel langer aanhoudt dan het daadwerkelijk doet. Zo was ik gisteren door het verhaal met mijn moeder toch de hele ochtend zo beroerd, maar na een paar uur keihard huilen ging het weer iets beter en ben ik lekker naar buiten gegaan: mooi weertje zoog me de natuur in). DANK voor je vraag hoe mijn weekend verder was. Dit weekend voelde ik me heel erg eenzaam. Ik zat er helemaal doorheen. Ben er alleen op uit gegaan, ja. Maar voelde me zo buiten alle gezelligheid staan, ook door dat afwijzende telefoongesprek met mijn moeder. (Evidenza, ik denk dat je gelijk hebt: blijf uit de hoeken waar de klappen vallen. Daar dacht ik aan, en dat helpt wel - thanks X). Overal mensen op terrasjes met een groep, enz. En ik loop (weer) alleen. Nogmaals, zoals al zo vaak gezegd: ik ben niet sneu en wentel mezelf ook niet graag in zelfmedelijden, maar ik KAN het gewoon soms niet meer uithouden, om een heel weekend niemand te zien of spreken. Het voelt gewoon heel rot af en toe. Ik neem dan geen medicijnen, maar neem een warme douche of zorg dat ik genoeg zonlicht krijg en goed eet. Slapen is een heel ander verhaal (slecht), maar probeer wel op tijd naar bed te gaan.
Maar goed, ik ga nu naar bed. Voor jou ook veel sterkte, en tot schrijfs.........
, Kers
Dank je voor je bericht. Bah, wat een toestand dat je relatie nu uit is :(. Echt heel naar voor je - en geen wonder dat je je somber voelde dit weekend. Ik herken het je tot de normaalste dingen moeten dwingen en vraag me af of dat geen depressie is. Ben gewoon zo ongelofelijk moe. Maar goed, je HEBT die mosselen uiteindelijk gehaald....stel jezelf dit soort kleine doelen en wees blij dat je uiteindelijk doet, hoe lang dit voor je gevoel ook duurt. Waren ze trouwens lekker? Vraag niet te veel van jezelf, daarmee kun je jezelf ook nog eens allerlei verwijten maken als het dan niet lukt. Alles makkerlijker gezegd dan gedaan, maar ik vind dat je op de goede weg bent! Dat je je vrijdagavond bijvoorbeeld okee voelde, zoals je schreef . Wees niet te hard voor jezelf: het is net sinds afgelopen week uit met je vriend. Gun jezelf ruimte om daar een plek aan te geven, verwacht niet dat je humeur a la minute is opgekallevatert. Misschien is het ook goed om daaraan te denken als je het gevoel hebt dat je oxasepam moet nemen. Het werkt, maar je gevoel blijft. Probeer daar dus ook af en toe ruimte aan te geven (ik weet niet hoe erg je paniek/angst/wanhoop is, maar soms verwacht je dat een rotgevoel veel langer aanhoudt dan het daadwerkelijk doet. Zo was ik gisteren door het verhaal met mijn moeder toch de hele ochtend zo beroerd, maar na een paar uur keihard huilen ging het weer iets beter en ben ik lekker naar buiten gegaan: mooi weertje zoog me de natuur in). DANK voor je vraag hoe mijn weekend verder was. Dit weekend voelde ik me heel erg eenzaam. Ik zat er helemaal doorheen. Ben er alleen op uit gegaan, ja. Maar voelde me zo buiten alle gezelligheid staan, ook door dat afwijzende telefoongesprek met mijn moeder. (Evidenza, ik denk dat je gelijk hebt: blijf uit de hoeken waar de klappen vallen. Daar dacht ik aan, en dat helpt wel - thanks X). Overal mensen op terrasjes met een groep, enz. En ik loop (weer) alleen. Nogmaals, zoals al zo vaak gezegd: ik ben niet sneu en wentel mezelf ook niet graag in zelfmedelijden, maar ik KAN het gewoon soms niet meer uithouden, om een heel weekend niemand te zien of spreken. Het voelt gewoon heel rot af en toe. Ik neem dan geen medicijnen, maar neem een warme douche of zorg dat ik genoeg zonlicht krijg en goed eet. Slapen is een heel ander verhaal (slecht), maar probeer wel op tijd naar bed te gaan.
Maar goed, ik ga nu naar bed
. Voor jou ook veel sterkte, en tot schrijfs......... , Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 18 augustus 2008 om 09:58
Dag Kers,
Ik vroeg me af of jij zelf ook mensen gebeld hebt, of zit te wachten op hun telefoontje. Ik begrijp je gevoelens, maar misschien projecteer je te erg je verwachtingen op anderen? Misschien durft je broer het niet goed te vragen, omdat hij denkt dat jij je dan slecht zou voelen?
Mijn advies: bel zelf wat mensen om iets leuks te gaan doen, en zet je even over je verwachtingen heen. Een negatief en eenzaam gevoel heb je nu al, het kan dus enkel beteren?
Je doet me namelijk heel erg denken aan mijn zus. Zij is zowat in elke vriendschap teleurgesteld, omdat ze vindt dat mensen haar te weinig bellen, of na een tijdje niets meer lieten weten, en er niet voor haar waren. Wat ze dan wel vergeet is dat ze tijdens haar relatie zelf ook nooit of erg weinig afsprak met haar vrienden. Dan kan je dus ook niet verwachten dat ze staan te springen als die realtie afliep. Ik weet niet of het bij jou ook zo is, maar denk er eens over na. Je doet jezelf geen plezier met negatief te denken over anderen! Neem ze zoals ze zijn, en wie weet ontwikkelt de vriendschap zich terug!
Ik vroeg me af of jij zelf ook mensen gebeld hebt, of zit te wachten op hun telefoontje. Ik begrijp je gevoelens, maar misschien projecteer je te erg je verwachtingen op anderen? Misschien durft je broer het niet goed te vragen, omdat hij denkt dat jij je dan slecht zou voelen?
Mijn advies: bel zelf wat mensen om iets leuks te gaan doen, en zet je even over je verwachtingen heen. Een negatief en eenzaam gevoel heb je nu al, het kan dus enkel beteren?
Je doet me namelijk heel erg denken aan mijn zus. Zij is zowat in elke vriendschap teleurgesteld, omdat ze vindt dat mensen haar te weinig bellen, of na een tijdje niets meer lieten weten, en er niet voor haar waren. Wat ze dan wel vergeet is dat ze tijdens haar relatie zelf ook nooit of erg weinig afsprak met haar vrienden. Dan kan je dus ook niet verwachten dat ze staan te springen als die realtie afliep. Ik weet niet of het bij jou ook zo is, maar denk er eens over na. Je doet jezelf geen plezier met negatief te denken over anderen! Neem ze zoals ze zijn, en wie weet ontwikkelt de vriendschap zich terug!
maandag 18 augustus 2008 om 22:42
Hoi Kers,
Vandaag is het sneeuwkonijn ter aarde gestort. Bij wijze van spreken dan toch. Ben wezen werken en ben volledig ingestort. Naar huis en ga, in overleg met mijn werkgever, in de ziektewet. Dat is echt al lang geleden maar het is niet anders. Vanmiddag liggen slapen en vanavond zijn er nog wat vrienden langs gekomen om een luisterend oor te bieden. Ben kapot!!
Gek he, dat zal jij ook zo ervaren dat het het ene moment redelijk gaat en het andere moment lijkt de depressie zijn kop op te steken. Moet morgen ff naar de huisarts. Ik word ook knettergek van de verschillende berichten die je hoort over eventuele AD. Iets in me zegt dat ik die rommel niet moet slikken. Een ander stemmetje zegt: begin er maar aan en je voelt je toch al rot nu. Wat verdriet toch met een mens kan doen he! Laten we afspreken dat we over een tijdje hier hard om moeten lachen.
Als je het prettig vindt jou verhalen en eventuele verdrietige momenten neer te schrijven (om van je af te schrijven) doe het zeker. Ik probeer dagelijks even op deze topic te kijken. En weet uit ervaring dat schrijven verlichting kan geven. Wil absoluut niet zielig zijn (kom misschien wel zo over maar dat is niet de bedoeling). We moeten hier gewoon doorheen. Heel veel sterkte en slaap lekker!! Ohja, jij slaapt minder, pak eens een valeriaan. Geen bijwerkingen, puur natuur. Helpt mij goed. Of melatomine.
Kus sneewkonijn
Vandaag is het sneeuwkonijn ter aarde gestort. Bij wijze van spreken dan toch. Ben wezen werken en ben volledig ingestort. Naar huis en ga, in overleg met mijn werkgever, in de ziektewet. Dat is echt al lang geleden maar het is niet anders. Vanmiddag liggen slapen en vanavond zijn er nog wat vrienden langs gekomen om een luisterend oor te bieden. Ben kapot!!
Gek he, dat zal jij ook zo ervaren dat het het ene moment redelijk gaat en het andere moment lijkt de depressie zijn kop op te steken. Moet morgen ff naar de huisarts. Ik word ook knettergek van de verschillende berichten die je hoort over eventuele AD. Iets in me zegt dat ik die rommel niet moet slikken. Een ander stemmetje zegt: begin er maar aan en je voelt je toch al rot nu. Wat verdriet toch met een mens kan doen he! Laten we afspreken dat we over een tijdje hier hard om moeten lachen.
Als je het prettig vindt jou verhalen en eventuele verdrietige momenten neer te schrijven (om van je af te schrijven) doe het zeker. Ik probeer dagelijks even op deze topic te kijken. En weet uit ervaring dat schrijven verlichting kan geven. Wil absoluut niet zielig zijn (kom misschien wel zo over maar dat is niet de bedoeling). We moeten hier gewoon doorheen. Heel veel sterkte en slaap lekker!! Ohja, jij slaapt minder, pak eens een valeriaan. Geen bijwerkingen, puur natuur. Helpt mij goed. Of melatomine.
Kus sneewkonijn
donderdag 21 augustus 2008 om 21:56
Ha lief Sneeuwkonijn!!
Wat ontzettend rot! Sorry dat ik pas nu reageer, maar ik voelde me zelf sinds het weekend niet zo best en ben zo min mogelijk gaan computeren en forummen om de 'echte wereld' wat meer in te gaan! Maar ik vind het echt super :(! Hoe gaat het nu met je? Je zult het waarschijnlijk niet eens zijn met wat ik ga zeggen, maar ik meen het wel: je hebt de juiste stappen genomen en voor jezelf gekozen door als het niet anders kan de ziektewet in te gaan! Je hebt nu zo veel aan je hoofd dat het een tijdelijke ruimte kan geven die je er sneller bovenop helpt dan als je naast je werk de rest weer op de rails zou moeten krijgen!! Ik vind het ontzettend dapper en daadkrachtig van je (en nu niet in jezelf zeggen: dat valt wel mee; of ik heb gefaald...dat is niet zo)! Fijn dat er maandag 2 mensen voor je waren om naar je te luisteren en je op te vangen! Hoe was het de rest van de week? Heb je wat mensen gesproken, lekker iets gedronken, of heb je niet veel kunnen doen behalve goed uitrusten en zorgen voor jezelf?
Hier is het ook zo zo. Ik zet mijn beste beentje voort, en er zijn leuke dingen gebeurd deze week, gezellige gesprekken gevoerd met collega's en anderen. Daarnaast heb ik ook veel rust genomen en ik probeer wat beter voor mijzelf te zorgen door regelmaat bijvoorbeeld, en veel buitenlucht. Het verhaal met mijn moeder heeft nog een lange staart/rot gesprek opgeleverd waar ik erg shaky van ben. Ze heeft niet zo'n goede invloed op me. Hoe rot het ook klinkt, ik denk dat het goed is om wat afstand te nemen. Ik zie haar aankomend weekend voor een drankje in de stad in de middag. Ben behoorlijk zenuwachtig. Bang dat het uit de hand gaat lopen. Ik heb geen zin om me zo te voelen, dus ga nu een leuke kaart sturen aan een vriendin en een kop thee zetten.
Lief sneeuwkonijn, ik denk aan je. En stuur je vele goede vibes! Blijf benieuwd hoe het met je gaat, al schrijf ik niet altijd meteen terug!
(f) KNUFFELS! Kers
Wat ontzettend rot! Sorry dat ik pas nu reageer, maar ik voelde me zelf sinds het weekend niet zo best en ben zo min mogelijk gaan computeren en forummen om de 'echte wereld' wat meer in te gaan! Maar ik vind het echt super :(! Hoe gaat het nu met je? Je zult het waarschijnlijk niet eens zijn met wat ik ga zeggen, maar ik meen het wel: je hebt de juiste stappen genomen en voor jezelf gekozen door als het niet anders kan de ziektewet in te gaan! Je hebt nu zo veel aan je hoofd dat het een tijdelijke ruimte kan geven die je er sneller bovenop helpt dan als je naast je werk de rest weer op de rails zou moeten krijgen!! Ik vind het ontzettend dapper en daadkrachtig van je (en nu niet in jezelf zeggen: dat valt wel mee; of ik heb gefaald...dat is niet zo)! Fijn dat er maandag 2 mensen voor je waren om naar je te luisteren en je op te vangen! Hoe was het de rest van de week? Heb je wat mensen gesproken, lekker iets gedronken, of heb je niet veel kunnen doen behalve goed uitrusten en zorgen voor jezelf?
Hier is het ook zo zo. Ik zet mijn beste beentje voort, en er zijn leuke dingen gebeurd deze week, gezellige gesprekken gevoerd met collega's en anderen. Daarnaast heb ik ook veel rust genomen en ik probeer wat beter voor mijzelf te zorgen door regelmaat bijvoorbeeld, en veel buitenlucht. Het verhaal met mijn moeder heeft nog een lange staart/rot gesprek opgeleverd waar ik erg shaky van ben. Ze heeft niet zo'n goede invloed op me. Hoe rot het ook klinkt, ik denk dat het goed is om wat afstand te nemen. Ik zie haar aankomend weekend voor een drankje in de stad in de middag. Ben behoorlijk zenuwachtig. Bang dat het uit de hand gaat lopen. Ik heb geen zin om me zo te voelen, dus ga nu een leuke kaart sturen aan een vriendin en een kop thee zetten.
Lief sneeuwkonijn, ik denk aan je. En stuur je vele goede vibes! Blijf benieuwd hoe het met je gaat, al schrijf ik niet altijd meteen terug!
(f) KNUFFELS! Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 22 augustus 2008 om 10:19
Beste Kers,
Hoe gaat het nu met je? Ik heb de voorgaande berichten gelezen, ook van de andere forummers en ik ben meer van het meelevende type dan dat ik zomaar lukraak adviezen ga geven aan iemand, want ik ken je daarvoor niet genoeg, maar toen ik het moeilijk had, kreeg ik ook heel erg veel reacties, maar ook heel erg veel adviezen waar ik gewoon even niets mee kon en niets mee wilde, gewoonweg om het simpele feit dat ik mijn gevoel wilde delen en het gevoel het gevoel wilde laten zijn en daar kreeg ik nogal veel negatieve en niet zoveel begripvolle reacties op, zo van: als je niets met onze adviezen doet, waarom zit je dan op het forum.
Daarom geef ik je een goede raad, Kers, wees op het forum ook jezelf en blijf jezelf en als je aan sommige adviezen en tips niets hebt, zeg het dan ook eerlijk.
Vaak geven mensen tips die in hun eigen leven werken, maar die hoeven voor jou niet te werken en daarom neem ik bepaalde tips niet ter harte en dan voelen mensen zich genegeerd, maar dan denk ik: om wie gaat het hier nu eigenlijk, om jou of om mij, ik ervaar een soort druk bij deze tips, hoe zgn goedbedoeld ze ook zijn, zo van: je moet mijn tip/advies opvolgen, want anders kom je er niet en dat vind ik egoistisch en heeft helemaal niets met meeleven te maken.
Hoe gaat het nu met je? Ik heb de voorgaande berichten gelezen, ook van de andere forummers en ik ben meer van het meelevende type dan dat ik zomaar lukraak adviezen ga geven aan iemand, want ik ken je daarvoor niet genoeg, maar toen ik het moeilijk had, kreeg ik ook heel erg veel reacties, maar ook heel erg veel adviezen waar ik gewoon even niets mee kon en niets mee wilde, gewoonweg om het simpele feit dat ik mijn gevoel wilde delen en het gevoel het gevoel wilde laten zijn en daar kreeg ik nogal veel negatieve en niet zoveel begripvolle reacties op, zo van: als je niets met onze adviezen doet, waarom zit je dan op het forum.
Daarom geef ik je een goede raad, Kers, wees op het forum ook jezelf en blijf jezelf en als je aan sommige adviezen en tips niets hebt, zeg het dan ook eerlijk.
Vaak geven mensen tips die in hun eigen leven werken, maar die hoeven voor jou niet te werken en daarom neem ik bepaalde tips niet ter harte en dan voelen mensen zich genegeerd, maar dan denk ik: om wie gaat het hier nu eigenlijk, om jou of om mij, ik ervaar een soort druk bij deze tips, hoe zgn goedbedoeld ze ook zijn, zo van: je moet mijn tip/advies opvolgen, want anders kom je er niet en dat vind ik egoistisch en heeft helemaal niets met meeleven te maken.
dinsdag 2 september 2008 om 23:47
Hallo allemaal,
Allereerst: dank je wel Josefientje! Ik probeer inderdaad steeds meer mijzelf te zijn. Ik heb steeds vaker dat ik denk en VOEL, ik ben okee zoals ik ben. Hier op het forum hangt inderdaad nogal eens een kort door de bocht sfeertje, zo van: doe wat we je zeggen, en anders blijf je erin hangen. Nu weet ik: daar is niets ergs aan. Integendeel. Pas als ik goed heb gekeken en onderzocht wat ik wil veranderen kan ik daarmee beginnen, in de kleine stapjes waarmee veranderingen MEESTAL gaan. Klinkt nu allemaal heel analytisch. Dat is ook zo'n lulkoek vaak. Ik heb de afgelopen weken veel gemengde gevoelens gehad, ben meer dan eens mijn nest niet uit geweest, vanwege verdriet om vroegere zaken en nu. Maar er zijn ook veel vrolijkmakende berichten. Heb een leuke avond gehad met een nieuwe kennis, naar een gaaf concert geweest. Ik heb gegeten bij twee nieuwe contacten. En had een date waar mij de vlinders nog dagenlang van door de buik en armen en benen dwarrelden. Dus ik heb er goede hoop op, dat er wel degelijk mensen in mij geinteresseerd zijn, en dat die ook initiatieven naar mij toe zullen nemen. Ik ben het zat om op zogenaamde vrienden te wachten die me eens per half jaar bellen. Ik voelde me een veel betere vriendin voor hen dan zij voor mij zijn/waren. Alles was compleet scheefgegroeid. Nu gaat het langzaam veranderen, dat doet me erg veel pijn. HEt betekent dat ik nog meer mensen kwijt raak, los moet laten, weg moet doen uit mijn leven. Het gaat zeer wisselend wat dat betreft, zeker niet zonder slag of stoot. Zoals de laatste dagen voel ik me behoorlijk overspannen, niet alleen van liefdesverdriet en de vriendensituatie, maar vooral van té veel werk, ben er lett. ziek van.
Hoe is het met iedereen die hier schreef?? Vooral Sneeuwkonijn: ik ben benieuwd hoe het nu met je is? Heb je nog heel erg liefdesverdriet? En hoe is het met mensen om je heen? VEEL LIEFS
Groetjes en een hart onder de riem voor allen die zich nu eenzaam voelen. Je bent niet alleen.
KeRs
Allereerst: dank je wel Josefientje! Ik probeer inderdaad steeds meer mijzelf te zijn. Ik heb steeds vaker dat ik denk en VOEL, ik ben okee zoals ik ben. Hier op het forum hangt inderdaad nogal eens een kort door de bocht sfeertje, zo van: doe wat we je zeggen, en anders blijf je erin hangen. Nu weet ik: daar is niets ergs aan. Integendeel. Pas als ik goed heb gekeken en onderzocht wat ik wil veranderen kan ik daarmee beginnen, in de kleine stapjes waarmee veranderingen MEESTAL gaan. Klinkt nu allemaal heel analytisch. Dat is ook zo'n lulkoek vaak. Ik heb de afgelopen weken veel gemengde gevoelens gehad, ben meer dan eens mijn nest niet uit geweest, vanwege verdriet om vroegere zaken en nu. Maar er zijn ook veel vrolijkmakende berichten. Heb een leuke avond gehad met een nieuwe kennis, naar een gaaf concert geweest. Ik heb gegeten bij twee nieuwe contacten. En had een date waar mij de vlinders nog dagenlang van door de buik en armen en benen dwarrelden. Dus ik heb er goede hoop op, dat er wel degelijk mensen in mij geinteresseerd zijn, en dat die ook initiatieven naar mij toe zullen nemen. Ik ben het zat om op zogenaamde vrienden te wachten die me eens per half jaar bellen. Ik voelde me een veel betere vriendin voor hen dan zij voor mij zijn/waren. Alles was compleet scheefgegroeid. Nu gaat het langzaam veranderen, dat doet me erg veel pijn. HEt betekent dat ik nog meer mensen kwijt raak, los moet laten, weg moet doen uit mijn leven. Het gaat zeer wisselend wat dat betreft, zeker niet zonder slag of stoot. Zoals de laatste dagen voel ik me behoorlijk overspannen, niet alleen van liefdesverdriet en de vriendensituatie, maar vooral van té veel werk, ben er lett. ziek van.
Hoe is het met iedereen die hier schreef?? Vooral Sneeuwkonijn: ik ben benieuwd hoe het nu met je is? Heb je nog heel erg liefdesverdriet? En hoe is het met mensen om je heen? VEEL LIEFS
Groetjes en een hart onder de riem voor allen die zich nu eenzaam voelen. Je bent niet alleen.
KeRs
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 3 september 2008 om 10:27
Hallo Kers,
Wat is het leven toch ingewikkeld he? Ik lees dat je wat nieuwe contacten hebt opgedaan! Dat is hartstikke leuk, maar het moeten wel mensen zijn die iets toevoegen voor je.
Je bent zoveel dingen aan het verwerken, dan is het logisch dat je je ziek van ellende voelt. Konden we maar eens in de toekomst kijken en zien hoe ons leven er over bijvoorbeeld een half jaar voor staat! Dat zou ik op dit moment wel zeer fijn vinden. Ik begrijp dat jij je gevoelens laat beinvloeden door je moeder. Heb je daar al eens serieus met haar over gepraat? Ik heb dat ook een tijd gehad (en misschien af en toe nog wel eens). Jij bent wie je bent en ieder persoon is verschillend en niemand mag verwachten dat je aan hun "eisen" voldoet.
Doe lekker rustig aan en neem de tijd om alles te verwerken. Ik weet, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Met mij gaat het ook nog niet zoals het hoort. Ben nog steeds in de ziektewet. Mijn medicijnen beginnen een klein beetje te werken maar voel me niet happy. Ik zie er voor mijn gevoel ook uit als een zombie en mijn gewicht blijft maar wat dalen. Pure stress en spanning die er uit komt. Moet nog dagelijks huilen, puur van ellende en eenzaamheid overdag. Mijn ouders zijn momenteel op vakantie. Gelukkig staat er dag en nacht een goede vriend van me paraat. Hij zorgt ervoor dat ik 's avonds eet en probeert me hier doorheen te slepen. Gisteren bij de psych geweest en bij mij is er toch sprake van een depressie. Naast die burn out. Proces van jaren wat er ingeslopen is. Van mijn ex krijg ik totaal geen steun meer (maar ja, mannen kunnen soms een knop in hun hoofd omdraaien en fijn verder gaan met hun leven). Ik neem hem dat niet kwalijk maar heb daar wel verdriet over. Iets in me zegt dat hij mij niet waard is, maar we hebben natuurlijk ook een leuke tijd gehad samen en daar moet ik vaak aan terug denken.
Vandaag is het nota bene mijn verjaardag en heb al tig sms-jes en telefoontjes gehad en heb me toch al een huilbui achter de rug. Ga zo maar even om wat boodschapjes om er even uit te zijn. Als je thuis zit duren de dagen soms erg lang als je weinig tot niets kan / wil doen.
Lieve Kers, geniet van je nieuwe contacten en houd me op de hoogte hoe alles verloopt. Het komt allemaal goed meisje. Daar ben ik van overtuigd.
Hele dikke knuffel,
Sneeuwkonijn
Wat is het leven toch ingewikkeld he? Ik lees dat je wat nieuwe contacten hebt opgedaan! Dat is hartstikke leuk, maar het moeten wel mensen zijn die iets toevoegen voor je.
Je bent zoveel dingen aan het verwerken, dan is het logisch dat je je ziek van ellende voelt. Konden we maar eens in de toekomst kijken en zien hoe ons leven er over bijvoorbeeld een half jaar voor staat! Dat zou ik op dit moment wel zeer fijn vinden. Ik begrijp dat jij je gevoelens laat beinvloeden door je moeder. Heb je daar al eens serieus met haar over gepraat? Ik heb dat ook een tijd gehad (en misschien af en toe nog wel eens). Jij bent wie je bent en ieder persoon is verschillend en niemand mag verwachten dat je aan hun "eisen" voldoet.
Doe lekker rustig aan en neem de tijd om alles te verwerken. Ik weet, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Met mij gaat het ook nog niet zoals het hoort. Ben nog steeds in de ziektewet. Mijn medicijnen beginnen een klein beetje te werken maar voel me niet happy. Ik zie er voor mijn gevoel ook uit als een zombie en mijn gewicht blijft maar wat dalen. Pure stress en spanning die er uit komt. Moet nog dagelijks huilen, puur van ellende en eenzaamheid overdag. Mijn ouders zijn momenteel op vakantie. Gelukkig staat er dag en nacht een goede vriend van me paraat. Hij zorgt ervoor dat ik 's avonds eet en probeert me hier doorheen te slepen. Gisteren bij de psych geweest en bij mij is er toch sprake van een depressie. Naast die burn out. Proces van jaren wat er ingeslopen is. Van mijn ex krijg ik totaal geen steun meer (maar ja, mannen kunnen soms een knop in hun hoofd omdraaien en fijn verder gaan met hun leven). Ik neem hem dat niet kwalijk maar heb daar wel verdriet over. Iets in me zegt dat hij mij niet waard is, maar we hebben natuurlijk ook een leuke tijd gehad samen en daar moet ik vaak aan terug denken.
Vandaag is het nota bene mijn verjaardag en heb al tig sms-jes en telefoontjes gehad en heb me toch al een huilbui achter de rug. Ga zo maar even om wat boodschapjes om er even uit te zijn. Als je thuis zit duren de dagen soms erg lang als je weinig tot niets kan / wil doen.
Lieve Kers, geniet van je nieuwe contacten en houd me op de hoogte hoe alles verloopt. Het komt allemaal goed meisje. Daar ben ik van overtuigd.
Hele dikke knuffel,
Sneeuwkonijn
donderdag 4 september 2008 om 14:15
Hallo Sneeuwkonijn!! ALLEREERST NOG VAN HARTE GEFELECITEERD MET JE VERJAARDAG! 
Ik heb echt vreselijke zin in appeltaart dus ook deze stuur ik virtueel op voor bij de posts! Met koffie verkeerd!
Ik kan me goed voorstellen hoe zwaar het is om tegelijkertijd een burn-out en een depressie te hebben. Ik ben echt tegen een burn out aan, dus ben deze week al voor een groot deel thuis. Het is gewoon essentieel om naar jezelf te luisteren, ook al gaat het met een rotgevoel gepaard om de verplcihtingen niet na te komen (voelt het voor jou ook als falen soms?) - wie heeft er wat aan als je straks helemaal instort denk ik dan. Ik moet met mezelf leven en daar moet ik vanuit gaan. Dan is het af en toe niet anders dan twee vingers in de neus en
Het is inderdaad zoals je schrijft: niemand mag verwachten dat ik aan hun éisen voldoe, en ik mag niet toelaten dat dat gebeurd.
Fijn dat je medicijnen al een beetje beginnen te werken. Neem je een SSRI? Ik wens je veel sterkte, en keep up the good vibes (want die stralen je posts wel degelijk uit meis!). Fijn dat die goede vriend altijd voor je klaarstaat, bijzonder hè dat er vaak/altijd iemand opstaat die er voor je is. Ik kan dat ontzettend en steeds meer op waarde schatten. Een vriendin van mij (de enige die echt altijd in de picture is gebrleven) zie ik nu met nóg andere ogen, ze is echt een heel fijne vriendin en bovenal een heel bijzonder mens.
Die nieuwe contacten beschouw ik nu als wat luchtig. Ik heb gewoon zin om leuke dingen te ondernemen, en erop uit te gaan. Erg on-mij om dat op de eerste plaats te stellen, maar ik heb gewoon zin in leuke tripjs en afspraken voor paragliden, klimmen, zwemmen.......kom maar door....de mensen die het gaaf vinden om mee te gaan, graag.
Dank voor je lieve steun en opbeurende knuf. Kan m zeker gebruiken. Voor jou ook al het goeds, de zon schijnt buiten, heb je het gezien? En als het bij jou regent, letterlijk fo figuurlijk hier een virtuele:
Ik kruip weer onder de wol, ben echt niet lekker de afgelopen dagen, maar voel me alweer stukken beter....zo eens wat soep maken! Oppepperbouillon met kip smaak, oftewel Joodse Penicilline.
Groetjes Kers
Ik heb echt vreselijke zin in appeltaart dus ook deze stuur ik virtueel op voor bij de posts! Met koffie verkeerd!Ik kan me goed voorstellen hoe zwaar het is om tegelijkertijd een burn-out en een depressie te hebben. Ik ben echt tegen een burn out aan, dus ben deze week al voor een groot deel thuis. Het is gewoon essentieel om naar jezelf te luisteren, ook al gaat het met een rotgevoel gepaard om de verplcihtingen niet na te komen (voelt het voor jou ook als falen soms?) - wie heeft er wat aan als je straks helemaal instort denk ik dan. Ik moet met mezelf leven en daar moet ik vanuit gaan. Dan is het af en toe niet anders dan twee vingers in de neus en
Het is inderdaad zoals je schrijft: niemand mag verwachten dat ik aan hun éisen voldoe, en ik mag niet toelaten dat dat gebeurd.Fijn dat je medicijnen al een beetje beginnen te werken. Neem je een SSRI? Ik wens je veel sterkte, en keep up the good vibes (want die stralen je posts wel degelijk uit meis!). Fijn dat die goede vriend altijd voor je klaarstaat, bijzonder hè dat er vaak/altijd iemand opstaat die er voor je is. Ik kan dat ontzettend en steeds meer op waarde schatten. Een vriendin van mij (de enige die echt altijd in de picture is gebrleven) zie ik nu met nóg andere ogen, ze is echt een heel fijne vriendin en bovenal een heel bijzonder mens.
Die nieuwe contacten beschouw ik nu als wat luchtig. Ik heb gewoon zin om leuke dingen te ondernemen, en erop uit te gaan. Erg on-mij om dat op de eerste plaats te stellen, maar ik heb gewoon zin in leuke tripjs en afspraken voor paragliden, klimmen, zwemmen.......kom maar door....de mensen die het gaaf vinden om mee te gaan, graag.
Dank voor je lieve steun en opbeurende knuf. Kan m zeker gebruiken. Voor jou ook al het goeds, de zon schijnt buiten, heb je het gezien? En als het bij jou regent, letterlijk fo figuurlijk hier een virtuele:
Ik kruip weer onder de wol, ben echt niet lekker de afgelopen dagen, maar voel me alweer stukken beter....zo eens wat soep maken! Oppepperbouillon met kip smaak, oftewel Joodse Penicilline.
Groetjes Kers
:
Hallo Kers,
Wat is het leven toch ingewikkeld he? Ik lees dat je wat nieuwe contacten hebt opgedaan! Dat is hartstikke leuk, maar het moeten wel mensen zijn die iets toevoegen voor je.
Je bent zoveel dingen aan het verwerken, dan is het logisch dat je je ziek van ellende voelt. Konden we maar eens in de toekomst kijken en zien hoe ons leven er over bijvoorbeeld een half jaar voor staat! Dat zou ik op dit moment wel zeer fijn vinden. Ik begrijp dat jij je gevoelens laat beinvloeden door je moeder. Heb je daar al eens serieus met haar over gepraat? Ik heb dat ook een tijd gehad (en misschien af en toe nog wel eens). Jij bent wie je bent en ieder persoon is verschillend en niemand mag verwachten dat je aan hun "eisen" voldoet.
Doe lekker rustig aan en neem de tijd om alles te verwerken. Ik weet, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Met mij gaat het ook nog niet zoals het hoort. Ben nog steeds in de ziektewet. Mijn medicijnen beginnen een klein beetje te werken maar voel me niet happy. Ik zie er voor mijn gevoel ook uit als een zombie en mijn gewicht blijft maar wat dalen. Pure stress en spanning die er uit komt. Moet nog dagelijks huilen, puur van ellende en eenzaamheid overdag. Mijn ouders zijn momenteel op vakantie. Gelukkig staat er dag en nacht een goede vriend van me paraat. Hij zorgt ervoor dat ik 's avonds eet en probeert me hier doorheen te slepen. Gisteren bij de psych geweest en bij mij is er toch sprake van een depressie. Naast die burn out. Proces van jaren wat er ingeslopen is. Van mijn ex krijg ik totaal geen steun meer (maar ja, mannen kunnen soms een knop in hun hoofd omdraaien en fijn verder gaan met hun leven). Ik neem hem dat niet kwalijk maar heb daar wel verdriet over. Iets in me zegt dat hij mij niet waard is, maar we hebben natuurlijk ook een leuke tijd gehad samen en daar moet ik vaak aan terug denken.
Vandaag is het nota bene mijn verjaardag en heb al tig sms-jes en telefoontjes gehad en heb me toch al een huilbui achter de rug. Ga zo maar even om wat boodschapjes om er even uit te zijn. Als je thuis zit duren de dagen soms erg lang als je weinig tot niets kan / wil doen.
Lieve Kers, geniet van je nieuwe contacten en houd me op de hoogte hoe alles verloopt. Het komt allemaal goed meisje. Daar ben ik van overtuigd.
Hele dikke knuffel,
Sneeuwkonijn
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 7 september 2008 om 11:42
Hoi Kers,
Daar ben ik weer!
Ik slik idd een SSRI, namelijk Paroxetine. Zal t.z.t. wel een gedoe zijn om daar van af te komen maar het is het me nu wel waard. Ik voel me sinds vrijdag ietsje beter. Af en toe nog een klein huilbuitje maar dat is niets meer vergeleken met vorige weken. En dan te bedenken dat ik eigenlijk nu in Turkeye zou zitten met vrienden van me. Maar gezien mijn mankementen van dit moment heb ik besloten niet mee te gaan. Het weer zal er vast beter zijn dan hier. De regen valt hier met bakken uit de lucht.
Hoe is het met jou meis? Voel je je al wat beter?
Laat iets van je horen, ben benieuwd hoe het met je gaat.
Dikke knuffel,
Daar ben ik weer!
Ik slik idd een SSRI, namelijk Paroxetine. Zal t.z.t. wel een gedoe zijn om daar van af te komen maar het is het me nu wel waard. Ik voel me sinds vrijdag ietsje beter. Af en toe nog een klein huilbuitje maar dat is niets meer vergeleken met vorige weken. En dan te bedenken dat ik eigenlijk nu in Turkeye zou zitten met vrienden van me. Maar gezien mijn mankementen van dit moment heb ik besloten niet mee te gaan. Het weer zal er vast beter zijn dan hier. De regen valt hier met bakken uit de lucht.
Hoe is het met jou meis? Voel je je al wat beter?
Laat iets van je horen, ben benieuwd hoe het met je gaat.
Dikke knuffel,
