Psyche
alle pijlers
ongelukkig, wat moet ik doen?
zaterdag 13 september 2008 om 21:33
Ik ben een meid van 25 en ik ben niet tevreden met mijn leven, voel me daar weer schuldig over en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik voelde me vroeger nooit ergens bijhoren en dit is nog steeds zo. Heb het idee dat ik overal heel veel moeite voor moet doen, dat ik anderen belangrijker vind dan dat zij mij vinden. Ik kan mezelf moeilijk uiten en vind het moeilijk om grenzen te stellen en veel mensen lopen dan ook over me heen. Ik wil graag aardig gevonden worden en wil mensen niet kwetsen en zeg daardoor niet duidelijk wat ik vind. Ik heb weinig zelfvertrouwen en voel me niet mooi of vrouwelijk. Ik heb bijna nergens meer zin in, voel me niet begrepen en trek me steeds meer terug. Ik heb weinig vrienden en ik wil ze niet lastig vallen met mijn problemen. Die vrienden zijn allemaal druk en ik wil niet dat ze me een zeur vinden. Ik speel vaak mooi weer en doe alsof er niks aan de hand is, maar dit begint me op te breken. Mensen hebben ook vaak een verkeeld beeld van me. Ik ben vrij rustig en stil en mensen vinden mij afstandelijk. Ik heb het idee dat ik veel geef en niks terugkrijg en dat voelt afschuwelijk, alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben. Ik voel me echt een zeikerd, want eigenlijk heb ik het goed: ik woon nu 3 jaar op mezelf en heb een leuke baan als secretaresse. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me gewoon minder dan anderen. Het lijkt alsof de mensen om me heen het allemaal beter voor elkaar hebben. Ik ben de enige van mijn vrienden die geen vriend heeft. Ik heb ook nog nooit een vriend gehad en heb echt het idee dat er iets heel erg mis is met mij. Ik voel me zo onaantrekkelijk. Ik voel me ook een scheinheil: ik doe alsof ik mijn vriendinnen alles gun, maar ik ben eigenlijk heel jaloers en voel me daar weer schuldig over. Intussen gaan de jaren voorbij en schiet ik niks op met mijn leven. Ik laat kansen liggen en haal niet alles uit het leven wat er in zit. Ik wil het ook leuk hebben, maar weet niet hoe. Ik ben heel veel bezig met anderen en wat die van mij vinden. Ik weet helemaal niet wie ik ben. Help, ik weet het even helemaal niet meer!
Ik voelde me vroeger nooit ergens bijhoren en dit is nog steeds zo. Heb het idee dat ik overal heel veel moeite voor moet doen, dat ik anderen belangrijker vind dan dat zij mij vinden. Ik kan mezelf moeilijk uiten en vind het moeilijk om grenzen te stellen en veel mensen lopen dan ook over me heen. Ik wil graag aardig gevonden worden en wil mensen niet kwetsen en zeg daardoor niet duidelijk wat ik vind. Ik heb weinig zelfvertrouwen en voel me niet mooi of vrouwelijk. Ik heb bijna nergens meer zin in, voel me niet begrepen en trek me steeds meer terug. Ik heb weinig vrienden en ik wil ze niet lastig vallen met mijn problemen. Die vrienden zijn allemaal druk en ik wil niet dat ze me een zeur vinden. Ik speel vaak mooi weer en doe alsof er niks aan de hand is, maar dit begint me op te breken. Mensen hebben ook vaak een verkeeld beeld van me. Ik ben vrij rustig en stil en mensen vinden mij afstandelijk. Ik heb het idee dat ik veel geef en niks terugkrijg en dat voelt afschuwelijk, alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben. Ik voel me echt een zeikerd, want eigenlijk heb ik het goed: ik woon nu 3 jaar op mezelf en heb een leuke baan als secretaresse. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me gewoon minder dan anderen. Het lijkt alsof de mensen om me heen het allemaal beter voor elkaar hebben. Ik ben de enige van mijn vrienden die geen vriend heeft. Ik heb ook nog nooit een vriend gehad en heb echt het idee dat er iets heel erg mis is met mij. Ik voel me zo onaantrekkelijk. Ik voel me ook een scheinheil: ik doe alsof ik mijn vriendinnen alles gun, maar ik ben eigenlijk heel jaloers en voel me daar weer schuldig over. Intussen gaan de jaren voorbij en schiet ik niks op met mijn leven. Ik laat kansen liggen en haal niet alles uit het leven wat er in zit. Ik wil het ook leuk hebben, maar weet niet hoe. Ik ben heel veel bezig met anderen en wat die van mij vinden. Ik weet helemaal niet wie ik ben. Help, ik weet het even helemaal niet meer!
zaterdag 13 september 2008 om 23:22
zaterdag 13 september 2008 om 23:46
Hee Kattenfan,
Ik herken me ook in jouw verhaal, het lijkt alsof je mij van een aantal jaren geleden omschrijft. Ik heb me precies zo gevoeld, en ben nog lang niet klaar, maar voel me een stuk minder klote inmiddels.
Ten eerste: Niet schuldig voelen! Je bent niet tevreden, en je bent bezig te kijken waardoor dat komt. Dat is juist goed!
Wat bij mij hielp (en ik ben er nog lang niet!) is oefenen met hele kleine dingetjes.
Bijvoorbeeld je grenzen stellen.
Als iemand je vraagt of je iets wil doen zeg je waarschijnlijk heel snel ja, omdat je anders bang bent dat die ander je minder aardig vindt. Klopt dat?
Oefen dan door voordat je 'ja' zegt, eventjes te denken: bedoel ik ook echt 'ja'? En vraag desnoods even bedenktijd.
Je kunt dan ook bedenken wat jouw voorwaarden zouden zijn om 'ja' te zeggen. Misschien kun je hetgeen gevraagd wordt wel doen, maar dan morgen pas, bijvoorbeeld.
En als je eigenlijk 'nee' denkt, probeer dan één keertje uit hoe het is om 'nee' te zeggen. En deze dingen lukken nooit meteen bij alles. Het is echt oefenen.
Dat je je vrienden/vriendinnen niet lastig wilt vallen klinkt ook erg herkenbaar, je wilt liever alles zelf oplossen en vooral leuk en blij overkomen... Zouden ze je echt minder vinden als jij zegt dat je op het moment niet lekker in je vel zit? Ga eens wat drinken met een vriendin en zeg gewoon dat je je zo voelt!
En de een zal het anders oppikken dan de ander. Ik ben de laatste tijd veel opener over alles wat me dwars zit, en ik heb gemerkt dat ik daar met een vriendin die ik eerst helemaal niet zo goed kende, juist heel goed over kan praten! Heel vreemd is dat.
Maar door dat open zijn, zien mensen toch meer wie je echt bent. Ook al is dat niet die vrolijke altijd blije jij. Het is wel de échte jij, en als je die durft te laten zien, zullen mensen zich ook meer betrokken bij je voelen.
En misschien een idee om een keer met een vriendin te gaan shoppen? Gaan jullie voor elkaar een nieuwe outfit uitzoeken ofzo!
En over je vrouwelijk voelen. Mijn ultieme tip is: ga op buikdansen! Weet helemaal niet of je dansen eventueel ziet zitten. Maar het heeft mij héél veel zelfvertrouwen gegeven. Of je nou dik bent of dun, groot of klein... de bewegingen die je leert, maken dat je je een stuk vrouwelijker voelt, je leert je sierlijk, sensueel en sexy bewegen, je kunt lekker tuttelen met mooie rokken en glinsterdingetjes, bent lekker met vrouwen onder elkaar...
Heeft mij erg veel geholpen. Lekker beseffen dat je vrouw bent, billen en borsten hebt, mooi haar of mooie ogen... wat dan ook! Sindsdien kleed ik me zelfs vrouwelijker dan daarvoor!
Tjonge, het wordt nu wel een beetje een lap tekst.
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
En je mag me altijd via pb mailen als je dat graag wilt, en verder hier lekker van je af blijven schrijven he!
Ik herken me ook in jouw verhaal, het lijkt alsof je mij van een aantal jaren geleden omschrijft. Ik heb me precies zo gevoeld, en ben nog lang niet klaar, maar voel me een stuk minder klote inmiddels.
Ten eerste: Niet schuldig voelen! Je bent niet tevreden, en je bent bezig te kijken waardoor dat komt. Dat is juist goed!
Wat bij mij hielp (en ik ben er nog lang niet!) is oefenen met hele kleine dingetjes.
Bijvoorbeeld je grenzen stellen.
Als iemand je vraagt of je iets wil doen zeg je waarschijnlijk heel snel ja, omdat je anders bang bent dat die ander je minder aardig vindt. Klopt dat?
Oefen dan door voordat je 'ja' zegt, eventjes te denken: bedoel ik ook echt 'ja'? En vraag desnoods even bedenktijd.
Je kunt dan ook bedenken wat jouw voorwaarden zouden zijn om 'ja' te zeggen. Misschien kun je hetgeen gevraagd wordt wel doen, maar dan morgen pas, bijvoorbeeld.
En als je eigenlijk 'nee' denkt, probeer dan één keertje uit hoe het is om 'nee' te zeggen. En deze dingen lukken nooit meteen bij alles. Het is echt oefenen.
Dat je je vrienden/vriendinnen niet lastig wilt vallen klinkt ook erg herkenbaar, je wilt liever alles zelf oplossen en vooral leuk en blij overkomen... Zouden ze je echt minder vinden als jij zegt dat je op het moment niet lekker in je vel zit? Ga eens wat drinken met een vriendin en zeg gewoon dat je je zo voelt!
En de een zal het anders oppikken dan de ander. Ik ben de laatste tijd veel opener over alles wat me dwars zit, en ik heb gemerkt dat ik daar met een vriendin die ik eerst helemaal niet zo goed kende, juist heel goed over kan praten! Heel vreemd is dat.
Maar door dat open zijn, zien mensen toch meer wie je echt bent. Ook al is dat niet die vrolijke altijd blije jij. Het is wel de échte jij, en als je die durft te laten zien, zullen mensen zich ook meer betrokken bij je voelen.
En misschien een idee om een keer met een vriendin te gaan shoppen? Gaan jullie voor elkaar een nieuwe outfit uitzoeken ofzo!
En over je vrouwelijk voelen. Mijn ultieme tip is: ga op buikdansen! Weet helemaal niet of je dansen eventueel ziet zitten. Maar het heeft mij héél veel zelfvertrouwen gegeven. Of je nou dik bent of dun, groot of klein... de bewegingen die je leert, maken dat je je een stuk vrouwelijker voelt, je leert je sierlijk, sensueel en sexy bewegen, je kunt lekker tuttelen met mooie rokken en glinsterdingetjes, bent lekker met vrouwen onder elkaar...
Heeft mij erg veel geholpen. Lekker beseffen dat je vrouw bent, billen en borsten hebt, mooi haar of mooie ogen... wat dan ook! Sindsdien kleed ik me zelfs vrouwelijker dan daarvoor!
Tjonge, het wordt nu wel een beetje een lap tekst.
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
En je mag me altijd via pb mailen als je dat graag wilt, en verder hier lekker van je af blijven schrijven he!
zondag 14 september 2008 om 20:18
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Vooral Mozzarella bedankt, ik ga proberen iets met je tips te doen. Vooral het grenzen stellen en aandacht voor mezelf vragen vind ik erg moeilijk. Vaak neem ik mezelf voor om het anders te gaan doen en ook vaker nee te gaan zeggen, maar doet zo'n moment zich dan voor dan durf ik het toch niet en daar kan ik dan echt van balen. En ik wil ook niet dat mensen denken daar heb je haar weer met haar negatieve gezeur. Daarom zeg ik vaak niet wat me dwarszit en blijf ik ermee zitten. Ik hoop dan dat mensen aan me zien (of aanvoelen) dat er wat aan de hand is. Ik weet dat mensen niet kunnen ruiken dat er wat is en dat ik dan zelf aan moet geven dat er wat is, maar dat vind ik echt heel moeilijk. Op zich lijkt buikdansen me heel leuk, maar ook eng in de zin van kan ik dat wel en ziet het er niet stom uit. Mozzarella had jij dat ook en hoe heb je je daar overheen gezet? Gewoon gaan en dan maar kijken? Ik wil heel graag dingen veranderen en stappen ondernemen, maar iets houdt me ook tegen. Misschien wil ik ook te veel in 1 keer. Ik ga in ieder geval werken aan het nee zeggen en ik ga eens kijken wat dat buikdansen is.
zondag 14 september 2008 om 21:04
Je moet ook niet alles tegelijk willen veranderen. En soms is het nou eenmaal gewoon makkelijker om 'ja' te zeggen. En da's ook niet altijd erg.
En zoals ik al zei, je kunt ook de middenweg kiezen. Ik noem maar een voorbeeld van mezelf: op werk ik beloof best snel dat ik iets wel even doe, terwijl ik eigenlijk dan al hartstikke krap in mijn tijd zit. Als ik me daar bewust van ben, probeer ik bijvoorbeeld te zeggen dat ik het wel wil doen, maar dat het dan niet morgen, maar over 3 dagen pas af is. Vind ik altijd heel eng, maar meestal vinden ze dat helemaal niet erg! Beter zo dan dat ik iets niet af krijg wat ik beloofd had... dus nee hoeft niet altijd zeurderig te zijn. Soms is het gewoon realistisch.
Hopen dat mensen het wel aanvoelen... je wil dus eigenlijk wel graag dat mensen weten dat er iets is. Ga er niet van uit dat ze het wel zien, en proberen subtiel de aandacht te trekken maakt alleen maar dat je misschien nog wel zeurderiger overkomt dan als je het gewoon eerlijk zegt?
Wat mij ook helpt is gewoon over van alles schrijven op dit forum. Kun je gewoon tegen onbekenden je ei kwijt, en door al het getyp een beetje je gedachten ordenen...
En hier merk je het misschien ook al: je vraagt hier om hulp, 'zeurt' over dat je niet blij bent met jezelf, en niemand die zegt: rot eens op met je gezeur! Je krijgt juist alleen maar positieve lieve reacties... zou dat dan bij je vriendinnen niet ook zo zijn?
Wat betreft buikdansen: tuurlijk kan je het niet meteen, en ziet het er in het begin niet meteen goed uit! Die eerste lessen dacht ik echt: die spieren heb ik gewoon niet! En een spierpijn dat ik had! Pfff....
Maar oefening baart kunst. In het begin staat iedereen te stuntelen en te zweten, en waarschijnlijk gaat het bij de één makkelijker dan de ander. Maar bedenk je daarbij: het gaat er uiteindelijk niet om dat het er voor de buitenwereld goed uitziet, maar vooral dat JIJ je lekker voelt. Dat jij je wat meer vrouw voelt, en buikdansen is gewoon de ultieme vrouwelijke dans. En wel meteen zo'n leuk rinkelsjaaltje voor om je heupen kopen hoor! In je lievelingskleur :-)
En zoals ik al zei, je kunt ook de middenweg kiezen. Ik noem maar een voorbeeld van mezelf: op werk ik beloof best snel dat ik iets wel even doe, terwijl ik eigenlijk dan al hartstikke krap in mijn tijd zit. Als ik me daar bewust van ben, probeer ik bijvoorbeeld te zeggen dat ik het wel wil doen, maar dat het dan niet morgen, maar over 3 dagen pas af is. Vind ik altijd heel eng, maar meestal vinden ze dat helemaal niet erg! Beter zo dan dat ik iets niet af krijg wat ik beloofd had... dus nee hoeft niet altijd zeurderig te zijn. Soms is het gewoon realistisch.
Hopen dat mensen het wel aanvoelen... je wil dus eigenlijk wel graag dat mensen weten dat er iets is. Ga er niet van uit dat ze het wel zien, en proberen subtiel de aandacht te trekken maakt alleen maar dat je misschien nog wel zeurderiger overkomt dan als je het gewoon eerlijk zegt?
Wat mij ook helpt is gewoon over van alles schrijven op dit forum. Kun je gewoon tegen onbekenden je ei kwijt, en door al het getyp een beetje je gedachten ordenen...
En hier merk je het misschien ook al: je vraagt hier om hulp, 'zeurt' over dat je niet blij bent met jezelf, en niemand die zegt: rot eens op met je gezeur! Je krijgt juist alleen maar positieve lieve reacties... zou dat dan bij je vriendinnen niet ook zo zijn?
Wat betreft buikdansen: tuurlijk kan je het niet meteen, en ziet het er in het begin niet meteen goed uit! Die eerste lessen dacht ik echt: die spieren heb ik gewoon niet! En een spierpijn dat ik had! Pfff....
Maar oefening baart kunst. In het begin staat iedereen te stuntelen en te zweten, en waarschijnlijk gaat het bij de één makkelijker dan de ander. Maar bedenk je daarbij: het gaat er uiteindelijk niet om dat het er voor de buitenwereld goed uitziet, maar vooral dat JIJ je lekker voelt. Dat jij je wat meer vrouw voelt, en buikdansen is gewoon de ultieme vrouwelijke dans. En wel meteen zo'n leuk rinkelsjaaltje voor om je heupen kopen hoor! In je lievelingskleur :-)
dinsdag 16 september 2008 om 22:19
Mozzarella, als ik je reactie lees, dan denk ik ja, je hebt helemaal gelijk..... maar het lukt me gewoon niet! Ik durf gewoon niet te zeggen waar het op staat, ga confrontaties uit te weg en later voel ik me er heel erg rot over. Ik snap mezelf niet. Waarom hou ik zoveel rekening met anderen? Dan doen ze ook niet bij mij. Ik wil de sfeer goed houden, vooral geen ruzie, maar het gaat ten koste van mezelf! Over mijn vriendenkring: ik heb 2 goede vriendinnen en voor de rest een paar kennissen/collega's waar ik af en toe wat mee afspreek. De ene goede vriendin heeft een man en 2 kinderen en de andere goede vriendin heeft net een nieuwe vriend en ik voel me een beetje verloren. Ik heb minder contact met ze dan voorheen en als we afspreken zijn zij voornamelijk aan het woord. Ik durf dan niet zeggen hee luister ook eens even naar mij. Ik zit er wel mee. Ik wil het heel graag anders doen en ik weet in mijn hoofd precies hoe, maar in de praktijk lukt het niet. Echt heel frusterend! Het is niet mijn bedoeling om zielig te doen, maar ik zie alles nu gewoon even heel negatief. Dan denk ik waarom lukt het anderen wel en mij niet? Niemand weet dat ik me heel erg schaam voor het feit dat ik nog nooit een vriend heb gehad. Ik doe tegenover de buitenwereld alsof ik er niet mee zit, maar het tegendeel is waar. Ik voel me echt lelijk en onaantrekkelijk en alsof er iets mis is met mij. Ik maak me zorgen dat ik altijd alleen blijf en nooit iemand tegenkom. En iedereen zegt altijd jouw tijd komt nog wel, maar wanneer dan? Over het buikdansen: het lijkt me echt heel leuk, maar ook heel eng en op dit moment durf ik het eigenlijk niet. Ik baal echt van mezelf dat ik er niet overheen durf te stappen. Ik zit echt even helemaal vast en maak het mezelf ook moeilijk op deze manier.
woensdag 17 september 2008 om 21:25
Ha Kattenfan,
Lees net je bericht en het had het mijne kunnen zijn, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Ik heb niet direct tips voor je maar het is vaak al een opluchting om te weten dat je hierin niet alleen staat. Dus ook ik sluit me aan bij Botender en Pinkwien ... dus, als je wilt praten, stuur gerust een berichtje.
Groetjes,
Simone
Lees net je bericht en het had het mijne kunnen zijn, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Ik heb niet direct tips voor je maar het is vaak al een opluchting om te weten dat je hierin niet alleen staat. Dus ook ik sluit me aan bij Botender en Pinkwien ... dus, als je wilt praten, stuur gerust een berichtje.
Groetjes,
Simone
woensdag 17 september 2008 om 22:54
Hoi Simone,
Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad goed om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt (al denk ik dat vaak wel). Ik wil het zo graag anders doen, maar ik weet niet goed hoe en als ik iets probeer, dan lukt het niet. Ik vind het wel fijn dat mensen op mijn verhaal reageren, dan voel je je een beetje gesteund en wat minder raar.
Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad goed om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt (al denk ik dat vaak wel). Ik wil het zo graag anders doen, maar ik weet niet goed hoe en als ik iets probeer, dan lukt het niet. Ik vind het wel fijn dat mensen op mijn verhaal reageren, dan voel je je een beetje gesteund en wat minder raar.
woensdag 17 september 2008 om 23:49
Hallo allemaal,
Hier zo een die zich zo voelt.
Kattenfan jou woorden zijn heeel herkenbaar.
Rot is dat, ik vind mezelf ook stil, leeg van binnen en kan mezelf moeilijk uiten.
Ik heb daarbij ook last van spanningen (bij mensen) heb jij dat ook?
Ik werk ook als secretarsse. Ik plaats de ander altijd op n hoger voetstuk dan ikzelf.
Ik denk dat je moet beginnen met grenzen, op die manier houdt je het bij jezelf en wat jou gevoel is kan niemand wat van vinden, misschien wel vinden maar niet veranderen.
Het is nu een beetje laat, dus ik rond het af. Ik schrijf een andere keer nog meer. Ik lees iig mee.
Kop op, jij bent OK!
Hier zo een die zich zo voelt.
Kattenfan jou woorden zijn heeel herkenbaar.
Rot is dat, ik vind mezelf ook stil, leeg van binnen en kan mezelf moeilijk uiten.
Ik heb daarbij ook last van spanningen (bij mensen) heb jij dat ook?
Ik werk ook als secretarsse. Ik plaats de ander altijd op n hoger voetstuk dan ikzelf.
Ik denk dat je moet beginnen met grenzen, op die manier houdt je het bij jezelf en wat jou gevoel is kan niemand wat van vinden, misschien wel vinden maar niet veranderen.
Het is nu een beetje laat, dus ik rond het af. Ik schrijf een andere keer nog meer. Ik lees iig mee.
Kop op, jij bent OK!
donderdag 18 september 2008 om 00:24
Lieve Kattenfan,
Allereerst een hug (kan even het icoontje niet vinden..).
Wat een rotgevoelens ervaar je. Zou het je kunnen lukken dat rot voor jezelf te vinden, zonder jezelf tekort te vinden schieten? Best moeilijk.
Ik bedoel: wat je schrijft is gewoon rot. Dat is niet jouw schuld. Ons bezwaar je er niet mee. Sterker nog, het is juist fijn en best bijzonder dat jij zo eerlijk bent over wat je voelt.
Ik herken mijzelf in wat jij beschrijft, althans mijzelf toen ik een jaar of 20, 21 was. Inmiddels ben ik 30 en heb ik een veel sterker zelfvertrouwen en ben ik veel meer in balans. Ik heb geleerd mijn grenzen te stellen (maar blijft zoeken soms) en ik heb ook geleerd mijzelf meer te waarderen. Dat laatste klinkt misschien raar voor je: hoe kan je leren jezelf te waarderen?
Dat kan! Zo kun je ook leren een of misschien meerdere vrienden te vertellen en te laten zien hoe je je werkelijk voelt. Je kunt leren om niet alles alleen te doen en anderen toe te laten. Als ik tussen de regels door lees, heb je behoefte aan iemand die jou wil zien zoals je bent, MET die rotgevoelens erbij. Waarschijnlijk ben je ook een lief en begripvol mens vor anderen. Dus je hebt ook veel te bieden. En lieve anderen jou ook! Eigenlijk laat je hier op het forum al toe dat mensen je begrijpen en je het beste gunnen, op een veilige manier. Dus je doet het al goed!
Ik wil niemand therapie aanpraten of opdringen, en ik geloof ook niet dat het zonder meer zaligmakend is, maar ik wil je wel -uit eigen ervaring- vertellen dat als je je beseft dat je niet alleen je probleem het hoofd hoeft te bieden, een aantal gesprekken met een aardige en begripvolle psycholoog je enorm kunnen helpen. Heb je daar wel eens aan gedacht? Het is heel fijn. Zou je jezelf zo'n vorm van aandacht en begrip voor wat je voelt kunnen gunnen? (Dat is lastig, I know...maar wel belangrijk, toch?)
En buikdansen of andere dingen waar je iets voor jezelf uit kan halen natuurlijk ook!
Maar toch; mijn eerste gevoel bij je verhaal was: in goede (cognitieve) therapie kun je erg veel vooruitgang boeken en geleidelijk aan je gevoel van zelfwaardering en het stellen van persoonlijk grenzen werken. En dan kun je ook je vrienden vertellen over jezelf. Dat voelt al een stuk minder eenzaam.
Veel sterkte! (nog een hug)
Noammeke
PS: iemand vroeg mij ooit""wat heb je nodig?" , dat maakte heel veel los in mij.Ik had dat nooit bedacht namelijk. Wellicht kun je eens voor jezelf opschrijven wat je nodig hebt (kan alles zijn: een arm om me heen, een fijn huis, mijn katten, soms wat begrip, een roomsoesje af en toe, een verjaardagskaartje, etc). Als je dan naar je lijstje kijkt en jezelf vraagt: "is dat teveel gevraagd?", zal je antwoord waarschijnlijk "nee" zijn. En je zult zien dat dat precies is wat jij anderen geeft. Dan mag dat je doel zijn en je minimale uitgangspunt. Echt waar.
Allereerst een hug (kan even het icoontje niet vinden..).
Wat een rotgevoelens ervaar je. Zou het je kunnen lukken dat rot voor jezelf te vinden, zonder jezelf tekort te vinden schieten? Best moeilijk.
Ik bedoel: wat je schrijft is gewoon rot. Dat is niet jouw schuld. Ons bezwaar je er niet mee. Sterker nog, het is juist fijn en best bijzonder dat jij zo eerlijk bent over wat je voelt.
Ik herken mijzelf in wat jij beschrijft, althans mijzelf toen ik een jaar of 20, 21 was. Inmiddels ben ik 30 en heb ik een veel sterker zelfvertrouwen en ben ik veel meer in balans. Ik heb geleerd mijn grenzen te stellen (maar blijft zoeken soms) en ik heb ook geleerd mijzelf meer te waarderen. Dat laatste klinkt misschien raar voor je: hoe kan je leren jezelf te waarderen?
Dat kan! Zo kun je ook leren een of misschien meerdere vrienden te vertellen en te laten zien hoe je je werkelijk voelt. Je kunt leren om niet alles alleen te doen en anderen toe te laten. Als ik tussen de regels door lees, heb je behoefte aan iemand die jou wil zien zoals je bent, MET die rotgevoelens erbij. Waarschijnlijk ben je ook een lief en begripvol mens vor anderen. Dus je hebt ook veel te bieden. En lieve anderen jou ook! Eigenlijk laat je hier op het forum al toe dat mensen je begrijpen en je het beste gunnen, op een veilige manier. Dus je doet het al goed!
Ik wil niemand therapie aanpraten of opdringen, en ik geloof ook niet dat het zonder meer zaligmakend is, maar ik wil je wel -uit eigen ervaring- vertellen dat als je je beseft dat je niet alleen je probleem het hoofd hoeft te bieden, een aantal gesprekken met een aardige en begripvolle psycholoog je enorm kunnen helpen. Heb je daar wel eens aan gedacht? Het is heel fijn. Zou je jezelf zo'n vorm van aandacht en begrip voor wat je voelt kunnen gunnen? (Dat is lastig, I know...maar wel belangrijk, toch?)
En buikdansen of andere dingen waar je iets voor jezelf uit kan halen natuurlijk ook!
Maar toch; mijn eerste gevoel bij je verhaal was: in goede (cognitieve) therapie kun je erg veel vooruitgang boeken en geleidelijk aan je gevoel van zelfwaardering en het stellen van persoonlijk grenzen werken. En dan kun je ook je vrienden vertellen over jezelf. Dat voelt al een stuk minder eenzaam.
Veel sterkte! (nog een hug)
Noammeke
PS: iemand vroeg mij ooit""wat heb je nodig?" , dat maakte heel veel los in mij.Ik had dat nooit bedacht namelijk. Wellicht kun je eens voor jezelf opschrijven wat je nodig hebt (kan alles zijn: een arm om me heen, een fijn huis, mijn katten, soms wat begrip, een roomsoesje af en toe, een verjaardagskaartje, etc). Als je dan naar je lijstje kijkt en jezelf vraagt: "is dat teveel gevraagd?", zal je antwoord waarschijnlijk "nee" zijn. En je zult zien dat dat precies is wat jij anderen geeft. Dan mag dat je doel zijn en je minimale uitgangspunt. Echt waar.
donderdag 18 september 2008 om 21:48
Bedankt voor jullie reacties, 30graden en Noammeke! Fijn dat jullie me steunen en begrijpen waar ik mee zit.
30graden: ik heb ook last van spanningen bij andere mensen, niet alleen bij vreemden, maar ook bij vrienden en familie. Ik weet mezelf geen houding te geven, voel me niet op mijn gemak en vraag me bij alles wat ik doe/zeg af of het wel goed genoeg is. Ben bang dat ik de verkeerde dingen zeg of niet genoeg interesse toon. Ik denk dus constant doe ik het wel goed, had ik het niet anders moeten zeggen. Ik vind het moeilijk mezelf belangrijk te vinden. Je hebt het over grenzen stellen, hoe doe jij dat dan? Ik heb vaak het idee dat ik me aan moet passen en flexibel moet zijn. Ik rek mijn grenzen dan steeds verder op en weet dan bijna niet meer wat mijn grens ook al weer was. En nee zeggen lukt me gewoon niet, ik durf mensen niet teleur te stellen.
Noammeke: door wat voor dingen ben jij jezelf meer gaan waarderen? Ik wil heel graag meer zelfvertrouwen, maar ik weet niet hoe. Ik probeer wel eens bij vriendinnen te zeggen hoe ik me voel, maar krijg vaak de cliche opmerkingen van ach kom op, komt goed en maak je niet zo druk en op ieder potje past een dekseltje en dan ben ik snel uitgepraat. Ik heb ook vaak het idee dat ik meer geef dan dat ik terugkrijg. Op dit moment ben ik gewoon echt heel bang dat ik alleen over blijf. Ik heb inderdaad wel eens gedacht aan een psycholoog, maar ik vind het een erg grote stap en over sommige dingen schaam ik me zo erg dat ik er bijna niet over kan praten (ook al wil ik het wel heel graag). Als ik daadwerkelijk iets wil veranderen, weet ik dat ik hulp moet zoeken, want ik kom er nu alleen gewoon niet uit. Je hebt gelijk, ik vraag niet teveel (van anderen) en ergens weet ik dat ook wel, maar ik kan ook heel erg twijfelen.
Nogmaals bedankt iedereen, ik vind het erg fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
30graden: ik heb ook last van spanningen bij andere mensen, niet alleen bij vreemden, maar ook bij vrienden en familie. Ik weet mezelf geen houding te geven, voel me niet op mijn gemak en vraag me bij alles wat ik doe/zeg af of het wel goed genoeg is. Ben bang dat ik de verkeerde dingen zeg of niet genoeg interesse toon. Ik denk dus constant doe ik het wel goed, had ik het niet anders moeten zeggen. Ik vind het moeilijk mezelf belangrijk te vinden. Je hebt het over grenzen stellen, hoe doe jij dat dan? Ik heb vaak het idee dat ik me aan moet passen en flexibel moet zijn. Ik rek mijn grenzen dan steeds verder op en weet dan bijna niet meer wat mijn grens ook al weer was. En nee zeggen lukt me gewoon niet, ik durf mensen niet teleur te stellen.
Noammeke: door wat voor dingen ben jij jezelf meer gaan waarderen? Ik wil heel graag meer zelfvertrouwen, maar ik weet niet hoe. Ik probeer wel eens bij vriendinnen te zeggen hoe ik me voel, maar krijg vaak de cliche opmerkingen van ach kom op, komt goed en maak je niet zo druk en op ieder potje past een dekseltje en dan ben ik snel uitgepraat. Ik heb ook vaak het idee dat ik meer geef dan dat ik terugkrijg. Op dit moment ben ik gewoon echt heel bang dat ik alleen over blijf. Ik heb inderdaad wel eens gedacht aan een psycholoog, maar ik vind het een erg grote stap en over sommige dingen schaam ik me zo erg dat ik er bijna niet over kan praten (ook al wil ik het wel heel graag). Als ik daadwerkelijk iets wil veranderen, weet ik dat ik hulp moet zoeken, want ik kom er nu alleen gewoon niet uit. Je hebt gelijk, ik vraag niet teveel (van anderen) en ergens weet ik dat ook wel, maar ik kan ook heel erg twijfelen.
Nogmaals bedankt iedereen, ik vind het erg fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
vrijdag 19 september 2008 om 18:43
Ik heb dat ook bij mijn familie. Ik vierde laatst mijn verjaardag voor het eerst bij mezelf thuis, heel gek was dat. Ik dacht ook constant na of ik wel genoeg intresse toonde en wat ik kon zeggen. Deed ik het wel goed, zeg ik niets verkeerd. Precies hetzelfde dus!! Echt heel herkenbaar. Maar het zit ook in mijn karakter om alles zo perfectionistisch te doen (Maagd sterrenbeeld).
Ik voelde me aan het eind van de avond helemaal moe in mijn hoofd van het analyseren, dat gaat dan heel snel in mijn hoofd.
Mijn grenzen heb ik voor mezelf ook nog niet bepaald, dat is lastig.
Ik ben al wel in therapie geweest, het heeft wel wat geholpen maar niet volledig, ik moet er zelf ook harder voor werken, het was een denk-voelen-doen thearpie maar daarin vond ik het ook moelijk te benoemen wat ik voelde en dacht.
Ik vind die spanningen bij mensen het ergste.
Misschien is een assertiviteitstraining iets voor je kattenfan. Daar zul je veel van leren, om toch een begin te krijgen.. en tips, mij heeft dat wel geholpen. Je moet je absuloot niet schamen bij een psycholoog echt waar, zij zijn ervoor je te helpen. Maar goed je moet het wel zelf willen.
Maar goed nu is het lekker weekend, dan hebben we weer tijd voor onzelf, relax :hug:!
Ik voelde me aan het eind van de avond helemaal moe in mijn hoofd van het analyseren, dat gaat dan heel snel in mijn hoofd.
Mijn grenzen heb ik voor mezelf ook nog niet bepaald, dat is lastig.
Ik ben al wel in therapie geweest, het heeft wel wat geholpen maar niet volledig, ik moet er zelf ook harder voor werken, het was een denk-voelen-doen thearpie maar daarin vond ik het ook moelijk te benoemen wat ik voelde en dacht.
Ik vind die spanningen bij mensen het ergste.
Misschien is een assertiviteitstraining iets voor je kattenfan. Daar zul je veel van leren, om toch een begin te krijgen.. en tips, mij heeft dat wel geholpen. Je moet je absuloot niet schamen bij een psycholoog echt waar, zij zijn ervoor je te helpen. Maar goed je moet het wel zelf willen.
Maar goed nu is het lekker weekend, dan hebben we weer tijd voor onzelf, relax :hug:!
vrijdag 19 september 2008 om 20:07
Kattenfan, je hebt 2 goede vriendinnen en nog wat losse kennissen. Weet je wel hoe bijzonder dat is?? Er zijn heel veel mensen die alleen maar losse kennissen hebben en dan nog zodanig dat ze daar niet eens wat mee gaan drinken.
Over het nee zeggen, daar zijn diverse soorten in.
Op de vraag: kun jij boeken meenemen voor mij? kun je natuurlijk simpel ja of nee zeggen. Maar je kunt ook zeggen: Ik kom daar morgen rond een uur of 3 langs, dan kan ik ze in 1x meenemen.
Als dat de vrager niet past, dan is het een nee. Past het wel is het een ja en voor jou niet al te veel moeite. Zo hoef je zelf niet direct nee te zeggen, maar leg je het bij de ander neer.
Op het werk geldt hetzelfde, op de vraag: kun jij koffie halen? kun je bijvoorbeeld antwoorden: Ehm.. Even kijken... Ik heb nog een half uurtje werk (vooropgesteld dat je niet de koffie dame bent natuurlijk). Als de ander nú koffie wil, moet ie wat anders regelen.
Als iemand iets vraagt kun je hem eerst aankijken. Dan nadenken, dan antwoorden. Dat nadenken moet natuurlijk geen 10 minuten duren, maar in een paar seconden kun je veel nadenken. Als je dan een passend antwoord geeft heeft de ander bovendien het idee dat je ook echt luisterde.
Als je daar nou mee begint, dan komt het echte nee zeggen ook wel.
Over het nee zeggen, daar zijn diverse soorten in.
Op de vraag: kun jij boeken meenemen voor mij? kun je natuurlijk simpel ja of nee zeggen. Maar je kunt ook zeggen: Ik kom daar morgen rond een uur of 3 langs, dan kan ik ze in 1x meenemen.
Als dat de vrager niet past, dan is het een nee. Past het wel is het een ja en voor jou niet al te veel moeite. Zo hoef je zelf niet direct nee te zeggen, maar leg je het bij de ander neer.
Op het werk geldt hetzelfde, op de vraag: kun jij koffie halen? kun je bijvoorbeeld antwoorden: Ehm.. Even kijken... Ik heb nog een half uurtje werk (vooropgesteld dat je niet de koffie dame bent natuurlijk). Als de ander nú koffie wil, moet ie wat anders regelen.
Als iemand iets vraagt kun je hem eerst aankijken. Dan nadenken, dan antwoorden. Dat nadenken moet natuurlijk geen 10 minuten duren, maar in een paar seconden kun je veel nadenken. Als je dan een passend antwoord geeft heeft de ander bovendien het idee dat je ook echt luisterde.
Als je daar nou mee begint, dan komt het echte nee zeggen ook wel.
vrijdag 19 september 2008 om 20:15
Wat zou je verder uit het leven willen halen trouwens??
Een vriend? Dat is een van de weinige dingen die je niet kunt afdwingen. En de ware komt nog wel. Echt waar.
Bezig zijn met anderen is een goede eigenschap, maar wel vermoeiend. Het kan helpen om een dagboek bij te houden, waarin je opschrijft wat je bezighoudt. Dat helpt heel vaak om het van je af te kunnen zetten. Dat buikdansen lijkt me een prima idee, yoga zou ook wel eens fijn kunnen zijn.
En alles uit het leven halen is voor iedereen verschillend. Sommige mensen halen er alles uit door ieder weekend op stap te gaan, zich lam te zuipen en te pletter te roken, nog een pilletje erbovenop... is dat wat je wilt?
Een ander heeft 4 kinderen en is zielsgelukkig daarmee, vindt dat het allerbelangrijkste. Maar er zijn er ook die niet aan kinderen moeten dénken, die willen de wereld zien.
Het is aan jou om uit te zoeken wat jíj wilt, en om dan te kijken of dat realiseerbaar is.
Veel geluk.
Een vriend? Dat is een van de weinige dingen die je niet kunt afdwingen. En de ware komt nog wel. Echt waar.
Bezig zijn met anderen is een goede eigenschap, maar wel vermoeiend. Het kan helpen om een dagboek bij te houden, waarin je opschrijft wat je bezighoudt. Dat helpt heel vaak om het van je af te kunnen zetten. Dat buikdansen lijkt me een prima idee, yoga zou ook wel eens fijn kunnen zijn.
En alles uit het leven halen is voor iedereen verschillend. Sommige mensen halen er alles uit door ieder weekend op stap te gaan, zich lam te zuipen en te pletter te roken, nog een pilletje erbovenop... is dat wat je wilt?
Een ander heeft 4 kinderen en is zielsgelukkig daarmee, vindt dat het allerbelangrijkste. Maar er zijn er ook die niet aan kinderen moeten dénken, die willen de wereld zien.
Het is aan jou om uit te zoeken wat jíj wilt, en om dan te kijken of dat realiseerbaar is.
Veel geluk.
zondag 21 september 2008 om 20:24
30graden: die spanningen bij anderen vind ik ook erg lastig, dat ik niet ontspannen en op mijn gemak kan zijn. Dat ik me voortdurend dingen afvraag. Je wordt er inderdaad erg moe van en de ander heeft er geen weet van.
Ik heb een aantal jaar geleden een assertiviteitscursus gedaan, maar ik heb er niet veel aan gehad. Er werd ook tegen me gezegd dat ik teveel in de slachtofferrol zat. Ik vond degene die de cursus gaf ook heel dominant.
Mamalelie: bedankt voor je tips. Ik ga proberen er iets mee te doen. Vooral de tip om het bij een ander neer te leggen lijkt me handig. Wat ik meer uit het leven wil halen? Ik zou spontaner en losser willen zijn en minder serieus. Ik hou nu veel dingen af en heb het idee dat ik daardoor veel mis. Omdat ik bang ben om dingen fout te doen, laat ik dingen schieten en benut ik kansen niet. Ik kan moeilijk knopen doorhakken en keuzes maken. Ik belemmer mezelf op deze manier en dat vind ik erg vervelend. En ik zou heel graag een vriend hebben met wie ik dingen kan delen. Ik weet dat ik dat niet kan afdwingen. Ik baal ervan dat ik altijd maar zit te wikken en te wegen en veel te veel met anderen bezig ben. Ik vind het erg moeilijk om daadwerkelijk actie te ondernemen om mijn situatie te veranderen. Ik wil het wel maar puntje bij paaltje durf ik me toch niet anders op te stellen.
Ik heb een aantal jaar geleden een assertiviteitscursus gedaan, maar ik heb er niet veel aan gehad. Er werd ook tegen me gezegd dat ik teveel in de slachtofferrol zat. Ik vond degene die de cursus gaf ook heel dominant.
Mamalelie: bedankt voor je tips. Ik ga proberen er iets mee te doen. Vooral de tip om het bij een ander neer te leggen lijkt me handig. Wat ik meer uit het leven wil halen? Ik zou spontaner en losser willen zijn en minder serieus. Ik hou nu veel dingen af en heb het idee dat ik daardoor veel mis. Omdat ik bang ben om dingen fout te doen, laat ik dingen schieten en benut ik kansen niet. Ik kan moeilijk knopen doorhakken en keuzes maken. Ik belemmer mezelf op deze manier en dat vind ik erg vervelend. En ik zou heel graag een vriend hebben met wie ik dingen kan delen. Ik weet dat ik dat niet kan afdwingen. Ik baal ervan dat ik altijd maar zit te wikken en te wegen en veel te veel met anderen bezig ben. Ik vind het erg moeilijk om daadwerkelijk actie te ondernemen om mijn situatie te veranderen. Ik wil het wel maar puntje bij paaltje durf ik me toch niet anders op te stellen.
zondag 21 september 2008 om 21:42
Jammer dat je toen niet veel aan de assertiviteitstraining hebt gehad. Wat bedoel je precies met de slachttoffer rol? Kon je daar dan niet bij geholpen worden?
Ik heb zelfs 2x een assertiviteitstraining gevolgd.
Ook had ik toen boekentips gekregen. het boek met de titel, 'Beren op de weg spinsels in je hoofd' is wel een aanrader. Weleens van gehoord?
Het helpt ook wel als je uitgerust bent vind ik dat je dan minder nadenkt. Op mijn werk heb ik ook last van mijn concentratie, ik wil dan zeg maar alles bijhouden en horen wat er om mij heen gebeurt, dat is ook in gesprekken zo dan kan ik me moelijk om 1 gesprek concentreren. Eigenlijk zoek ik dan bevestiging in de reactie van anderen, hoe die kijkt naar me bijv. Onzin eigenlijk, wat als je dat allemaal bij moet houden wordt je stapelgek.
Het lijkt wel dat ik denk dat het zo hoort die spanningen, dat ik het steeds weer laat gebeuren. Zo van, ze vinden me toch niet leuk. Bij mij heeft het ook te maken met dat ik vroeger gepest ben op school, dat ik er niet bijhoorde.
Hoe is dat bij jou kattenfan, ben je ook gepest vroeger?
Ik ben ook vrijgezel. Het is inderdaad fijn als je dat met je vriend kan delen. Soms vind ik het ook wel lekker om vrijgezel te zijn want het lijkt me ook wel eng om daar voor uit te komen dat je onzeker bent. Vooral in het begin als je een jongen leert kennen kan ik last hebben van mijn verlegenheid. Misschien zoek ik het daarom ook niet op.
Ik heb zelfs 2x een assertiviteitstraining gevolgd.
Ook had ik toen boekentips gekregen. het boek met de titel, 'Beren op de weg spinsels in je hoofd' is wel een aanrader. Weleens van gehoord?
Het helpt ook wel als je uitgerust bent vind ik dat je dan minder nadenkt. Op mijn werk heb ik ook last van mijn concentratie, ik wil dan zeg maar alles bijhouden en horen wat er om mij heen gebeurt, dat is ook in gesprekken zo dan kan ik me moelijk om 1 gesprek concentreren. Eigenlijk zoek ik dan bevestiging in de reactie van anderen, hoe die kijkt naar me bijv. Onzin eigenlijk, wat als je dat allemaal bij moet houden wordt je stapelgek.
Het lijkt wel dat ik denk dat het zo hoort die spanningen, dat ik het steeds weer laat gebeuren. Zo van, ze vinden me toch niet leuk. Bij mij heeft het ook te maken met dat ik vroeger gepest ben op school, dat ik er niet bijhoorde.
Hoe is dat bij jou kattenfan, ben je ook gepest vroeger?
Ik ben ook vrijgezel. Het is inderdaad fijn als je dat met je vriend kan delen. Soms vind ik het ook wel lekker om vrijgezel te zijn want het lijkt me ook wel eng om daar voor uit te komen dat je onzeker bent. Vooral in het begin als je een jongen leert kennen kan ik last hebben van mijn verlegenheid. Misschien zoek ik het daarom ook niet op.
woensdag 24 september 2008 om 21:12
Over de slachtofferrol: ik heb tijdens de assertiviteitscursus tegen de trainer gezegd dat ik me vaak aanpas aan anderen en dat ik het idee heb dat die anderen dit niet (vaak) bij mij doen en dat ik daar moeite mee heb. Ik blijf me maar aanpassen, maar het wordt het er niet beter op (en anderen blijven zich gewoon hetzelfde gedragen). Leuk om iedere keer aan jezelf te werken, maar op een gegeven moment ken je jezelf niet meer. Ik vind het moeilijk om uit te leggen, maar ik probeer mezelf constant te veranderen/aan te passen en anderen doen dit niet.
Dat bevestiging zoeken in de reactie van anderen, ken ik wel. Zo van: zie je wel, ze reageren zo en zo, nou dan moeten ze me wel stom vinden. Ik ben op de middelbare school wel redelijk vaak gepest: een groepje jongens had het op me gemunt. Ze zeiden constant dat ze me lelijk vonden en dat ik er niet uit zag. Op dat moment had ik het niet zo door, maar het heeft er flink ingehakt.
Aan de ene kant wil ik graag een vriend, maar aan de andere kant vind ik het ook heel eng: je maakt jezelf zo kwetsbaar. En je moet het dan ook over jezelf en je onzekerheden hebben. Daar komt ook bij dat ik mezelf raar vind omdat ik nog nooit een vriend heb gehad en nog maagd ben. Hoe ga ik dat vertellen?
Ik vind het erg moeilijk allemaal.
Dat bevestiging zoeken in de reactie van anderen, ken ik wel. Zo van: zie je wel, ze reageren zo en zo, nou dan moeten ze me wel stom vinden. Ik ben op de middelbare school wel redelijk vaak gepest: een groepje jongens had het op me gemunt. Ze zeiden constant dat ze me lelijk vonden en dat ik er niet uit zag. Op dat moment had ik het niet zo door, maar het heeft er flink ingehakt.
Aan de ene kant wil ik graag een vriend, maar aan de andere kant vind ik het ook heel eng: je maakt jezelf zo kwetsbaar. En je moet het dan ook over jezelf en je onzekerheden hebben. Daar komt ook bij dat ik mezelf raar vind omdat ik nog nooit een vriend heb gehad en nog maagd ben. Hoe ga ik dat vertellen?
Ik vind het erg moeilijk allemaal.
woensdag 24 september 2008 om 22:27
Vraagje Kattenfan: waarom zou je je aanpassen aan een ander? Is het niet veel fijner en makkelijker om gewoon jezelf te zijn? En de grap is dat als je gewoon je zelf bent je mensen ontmoet die je leuk vinden om hoe je bent en niet hoe je in je aangepaste vorm bent. En dat continu aanpassen moet volgens mij ook dodelijk vermoeiend zijn.
Misschien zit je niet op mijn reactie te wachten, van mij namelijk geen herkenning, ik ben behoorlijk zelfverzekerd.
En je zegt dat mensen zich niet aanpassen aan jou. Voor mij is dat een vreemde gedachtengang, want waarom zou je willen dat mensen zich anders voor doen dan dat ze zijn? Ik zou dat zelf niet snel doen in ieder geval. Ik vind de leukste mensen juist authentieke mensen, zie zijn zoals ze zijn.
Ik bedoel het niet verkeerd hoor, maar soms kan het helpen door eens heel anders tegen dingen aan te kijken.
Misschien zit je niet op mijn reactie te wachten, van mij namelijk geen herkenning, ik ben behoorlijk zelfverzekerd.
En je zegt dat mensen zich niet aanpassen aan jou. Voor mij is dat een vreemde gedachtengang, want waarom zou je willen dat mensen zich anders voor doen dan dat ze zijn? Ik zou dat zelf niet snel doen in ieder geval. Ik vind de leukste mensen juist authentieke mensen, zie zijn zoals ze zijn.
Ik bedoel het niet verkeerd hoor, maar soms kan het helpen door eens heel anders tegen dingen aan te kijken.
wees wie je bent
donderdag 25 september 2008 om 18:30
Hoi Kattenfan,
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Het komt aardig overeen met waar ik al jaren last van heb. Onzekerheid, weinig zelfvertrouwen. Mezelf minder voelen dan anderen. Een continu gevoel van leegte. Altijd op zoek naar bevestiging, acceptatie bij andere mensen. Het té overbewust zijn van mezelf en dan met name bij bv verjaardagen, afscheidborrels op t werk. Dat zijn de voornaamste problemen waar ik mee kamp.
Ik ben sinds kort in therapie bij een psycholoog( het heeft 10 jaar geduurd voordat ik de stap durfde te zetten, aanleiding hiertoe was het beeindigen van een(nog prille) relatie, ik werd op een gegeven moment zooo onzeker, té zelfbewust, alles over analyseren, het zelf invullen van gedachtes van mn ex, en dan zo negatief mogelijk. Hier werd ik helemaal gek van, en heb de relatie beeindigd) Ik baalde zo van mezelf dat ik naar de huisarts ben gestapt en om verwijsbrief heb gevraagd voor een psych. Ik ben nu een aantal keer geweest, ik ben niet ineens van mn problemen af maar het lucht wel ontzettend op! Ik kan het je echt aanraden.
Je hoeft je nergens voor te schamen, die mensen kijken echt nergens meer van op. De therapie die ik krijg heet Acceptatie en Commitment therapie. Google eens of het jou misschien aanspreekt. Een interessant boek vind ik ' De kracht van het nu' van Eckhardt Tolle. Mij heeft het in zekere zin wel wat geholpen.
Sterkte meid!
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Het komt aardig overeen met waar ik al jaren last van heb. Onzekerheid, weinig zelfvertrouwen. Mezelf minder voelen dan anderen. Een continu gevoel van leegte. Altijd op zoek naar bevestiging, acceptatie bij andere mensen. Het té overbewust zijn van mezelf en dan met name bij bv verjaardagen, afscheidborrels op t werk. Dat zijn de voornaamste problemen waar ik mee kamp.
Ik ben sinds kort in therapie bij een psycholoog( het heeft 10 jaar geduurd voordat ik de stap durfde te zetten, aanleiding hiertoe was het beeindigen van een(nog prille) relatie, ik werd op een gegeven moment zooo onzeker, té zelfbewust, alles over analyseren, het zelf invullen van gedachtes van mn ex, en dan zo negatief mogelijk. Hier werd ik helemaal gek van, en heb de relatie beeindigd) Ik baalde zo van mezelf dat ik naar de huisarts ben gestapt en om verwijsbrief heb gevraagd voor een psych. Ik ben nu een aantal keer geweest, ik ben niet ineens van mn problemen af maar het lucht wel ontzettend op! Ik kan het je echt aanraden.
Je hoeft je nergens voor te schamen, die mensen kijken echt nergens meer van op. De therapie die ik krijg heet Acceptatie en Commitment therapie. Google eens of het jou misschien aanspreekt. Een interessant boek vind ik ' De kracht van het nu' van Eckhardt Tolle. Mij heeft het in zekere zin wel wat geholpen.
Sterkte meid!
donderdag 25 september 2008 om 18:44
Hoi kattenfan,
(Helaas) Ik herken heel veel van mezelf in jou verhaal. Ik zou graag met je hierover praten, misschien kunnen we elkaar helpen. Laat me maar weten wat je er van vindt.
Ik herken de angst van me kwetsbaar op moeten stellen...ik kan dat ook heel moeilijk, ook tegenover mijn vriend. Dit klinkt vele mensen raar in de oren maar het is een feit.
Nogmaals, mocht jij het ook fijn vinden om ervaringen uit te wisselen, laat het me maar weten!
Je kan me altijd mailen.
x
Emoticon
(Helaas) Ik herken heel veel van mezelf in jou verhaal. Ik zou graag met je hierover praten, misschien kunnen we elkaar helpen. Laat me maar weten wat je er van vindt.
Ik herken de angst van me kwetsbaar op moeten stellen...ik kan dat ook heel moeilijk, ook tegenover mijn vriend. Dit klinkt vele mensen raar in de oren maar het is een feit.
Nogmaals, mocht jij het ook fijn vinden om ervaringen uit te wisselen, laat het me maar weten!
Je kan me altijd mailen.
x
Emoticon
vrijdag 26 september 2008 om 21:31
Grovertje: natuurlijk is het goed als mensen zichzelf zijn, maar soms moet je rekening houden met anderen en je aanpassen. Ik doe dit te vaak, maar anderen te weinig en dat is allebei niet goed. Ik weet dat het mijn eigen keus is om me aan te passen en dat ik dit in principe niet hoef te doen. Ik vind het heel moeilijk om hier een middenweg in te vinden. Daardoor is nu de situatie ontstaan dat mensen in mijn omgeving ervan uitgaan dat ik me altijd wel aanpas en dat zij dit dus niet meer hoeven te doen. Dit vind ik erg vervelend. Ik wil zeker niet dat anderen zich anders voordoen dan ze zijn.
V_LINE: bedankt voor je adviezen! Ik ga zeker eens op internet zoeken op Acceptatie en Commitment therapie en kijken naar dat boek wat je noemt. Misschien dat ik daar wat aan heb, want ik wil mijn leven veel meer in eigen hand nemen en niet zo afhankelijk zijn van anderen (en wat die vinden). Hoe gaat het nu met jou? Heeft die psych echt dingen waar je in de praktijk iets mee kan? En hij vond het echt niet raar wat je vertelde?
Emoticon: bedankt voor je reactie! Ik merk wel dat ik het fijn vind om zo hier op het forum mijn verhaal te doen: het is anoniem en ik krijg fijne reacties en tips/adviezen. Ik vind het inderdaad erg moeilijk om het met anderen over mezelf te hebben en me dus kwetsbaar op te stellen: bang dat mensen vinden dat ik zeur of dat ze me raar vinden en me niet begrijpen. Maar aan de andere kant schreeuw ik vanbinnen wel om aandacht en (bijna) niemand ziet dat. Dus ik wil het er eigenlijk wel over hebben, maar ik kan het niet (ik kom dan ook vaak niet goed uit mijn woorden).
V_LINE: bedankt voor je adviezen! Ik ga zeker eens op internet zoeken op Acceptatie en Commitment therapie en kijken naar dat boek wat je noemt. Misschien dat ik daar wat aan heb, want ik wil mijn leven veel meer in eigen hand nemen en niet zo afhankelijk zijn van anderen (en wat die vinden). Hoe gaat het nu met jou? Heeft die psych echt dingen waar je in de praktijk iets mee kan? En hij vond het echt niet raar wat je vertelde?
Emoticon: bedankt voor je reactie! Ik merk wel dat ik het fijn vind om zo hier op het forum mijn verhaal te doen: het is anoniem en ik krijg fijne reacties en tips/adviezen. Ik vind het inderdaad erg moeilijk om het met anderen over mezelf te hebben en me dus kwetsbaar op te stellen: bang dat mensen vinden dat ik zeur of dat ze me raar vinden en me niet begrijpen. Maar aan de andere kant schreeuw ik vanbinnen wel om aandacht en (bijna) niemand ziet dat. Dus ik wil het er eigenlijk wel over hebben, maar ik kan het niet (ik kom dan ook vaak niet goed uit mijn woorden).
vrijdag 26 september 2008 om 22:32
Hoi kattenfan (wat ik trouwens ook ben, ik heb er 2 rondlopen hier ) 
Ik herken het gevoel dat ik om aandacht schreeuw maar dat niemand het hoort. Echt een heel erg rot gevoel. Mijn therapeut vroeg, toen ik dat aan hem voorlegde, " hoe kan het dat niemand het hoort? Is dat omdat ze het niet willen horen? Of is dat omdat jij niet duidelijk genoeg ben?..." Ik moest toegeven dat het het laatste was..al heb ik wel het idee dat ik duidelijk ben.....
Wat mij betreft mag je schrijven waarover je wil hier hoor! Ik lees graag met je mee.
Ook ik vind het face to face moeilijk om uit mijn woorden te komen. Wanneer ik typ gaat dat gelukkig beter...
Je mag schrijven wat je wil en hoe je het wil..ik denk dat je versteld zal staan van het feit dat mensen hhet wel begrijpen! Nogmaals, mijn mailbox staat voor je open!
X
Emoticon
Ik herken het gevoel dat ik om aandacht schreeuw maar dat niemand het hoort. Echt een heel erg rot gevoel. Mijn therapeut vroeg, toen ik dat aan hem voorlegde, " hoe kan het dat niemand het hoort? Is dat omdat ze het niet willen horen? Of is dat omdat jij niet duidelijk genoeg ben?..." Ik moest toegeven dat het het laatste was..al heb ik wel het idee dat ik duidelijk ben.....
Wat mij betreft mag je schrijven waarover je wil hier hoor! Ik lees graag met je mee.
Ook ik vind het face to face moeilijk om uit mijn woorden te komen. Wanneer ik typ gaat dat gelukkig beter...
Je mag schrijven wat je wil en hoe je het wil..ik denk dat je versteld zal staan van het feit dat mensen hhet wel begrijpen! Nogmaals, mijn mailbox staat voor je open!
X
Emoticon
zaterdag 27 september 2008 om 09:58
Hoi kattenfan
Wat een herkenbaarheid het lijkt mijn leven wel.
Ook ik zoek al mijn hele leven naar erkenning,ergens bijhoren ja hoe moet ik het uitleggen.
Ik heb altijd al het gevoel gehad aan de zijlijn te staan.
Ik probeer ook altijd mijn ware gevoel te verstoppen en zal nooit iemand te dichtbij laten komen,bang om weer gekwetst of whatever te worden.
Is dat bij jou misschien ook het geval?
Zo vaak teleurgesteld zijn dat je nu jezelf (onbewust) niet meer bloot durft te geven?
Ik merk bij mijzelf altijd heel duidelijk dat ik een onzichtbare muur optrek tussen mezelf en andere mensen en ik heb geen idee hoe ik dat kan stoppen..
Ik ben iets ouder dan jij en ik zou tegen je willen zeggen waak er voor dat het niet zover komt als dat het bij mij is gekomen dat je eigenlijk niemand meer vertrouwd en je steeds meer van de mensen gaat terugtrekken...
Wat een herkenbaarheid het lijkt mijn leven wel.
Ook ik zoek al mijn hele leven naar erkenning,ergens bijhoren ja hoe moet ik het uitleggen.
Ik heb altijd al het gevoel gehad aan de zijlijn te staan.
Ik probeer ook altijd mijn ware gevoel te verstoppen en zal nooit iemand te dichtbij laten komen,bang om weer gekwetst of whatever te worden.
Is dat bij jou misschien ook het geval?
Zo vaak teleurgesteld zijn dat je nu jezelf (onbewust) niet meer bloot durft te geven?
Ik merk bij mijzelf altijd heel duidelijk dat ik een onzichtbare muur optrek tussen mezelf en andere mensen en ik heb geen idee hoe ik dat kan stoppen..
Ik ben iets ouder dan jij en ik zou tegen je willen zeggen waak er voor dat het niet zover komt als dat het bij mij is gekomen dat je eigenlijk niemand meer vertrouwd en je steeds meer van de mensen gaat terugtrekken...
