Psyche
alle pijlers
ongelukkig, wat moet ik doen?
zaterdag 13 september 2008 om 21:33
Ik ben een meid van 25 en ik ben niet tevreden met mijn leven, voel me daar weer schuldig over en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik voelde me vroeger nooit ergens bijhoren en dit is nog steeds zo. Heb het idee dat ik overal heel veel moeite voor moet doen, dat ik anderen belangrijker vind dan dat zij mij vinden. Ik kan mezelf moeilijk uiten en vind het moeilijk om grenzen te stellen en veel mensen lopen dan ook over me heen. Ik wil graag aardig gevonden worden en wil mensen niet kwetsen en zeg daardoor niet duidelijk wat ik vind. Ik heb weinig zelfvertrouwen en voel me niet mooi of vrouwelijk. Ik heb bijna nergens meer zin in, voel me niet begrepen en trek me steeds meer terug. Ik heb weinig vrienden en ik wil ze niet lastig vallen met mijn problemen. Die vrienden zijn allemaal druk en ik wil niet dat ze me een zeur vinden. Ik speel vaak mooi weer en doe alsof er niks aan de hand is, maar dit begint me op te breken. Mensen hebben ook vaak een verkeeld beeld van me. Ik ben vrij rustig en stil en mensen vinden mij afstandelijk. Ik heb het idee dat ik veel geef en niks terugkrijg en dat voelt afschuwelijk, alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben. Ik voel me echt een zeikerd, want eigenlijk heb ik het goed: ik woon nu 3 jaar op mezelf en heb een leuke baan als secretaresse. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me gewoon minder dan anderen. Het lijkt alsof de mensen om me heen het allemaal beter voor elkaar hebben. Ik ben de enige van mijn vrienden die geen vriend heeft. Ik heb ook nog nooit een vriend gehad en heb echt het idee dat er iets heel erg mis is met mij. Ik voel me zo onaantrekkelijk. Ik voel me ook een scheinheil: ik doe alsof ik mijn vriendinnen alles gun, maar ik ben eigenlijk heel jaloers en voel me daar weer schuldig over. Intussen gaan de jaren voorbij en schiet ik niks op met mijn leven. Ik laat kansen liggen en haal niet alles uit het leven wat er in zit. Ik wil het ook leuk hebben, maar weet niet hoe. Ik ben heel veel bezig met anderen en wat die van mij vinden. Ik weet helemaal niet wie ik ben. Help, ik weet het even helemaal niet meer!
Ik voelde me vroeger nooit ergens bijhoren en dit is nog steeds zo. Heb het idee dat ik overal heel veel moeite voor moet doen, dat ik anderen belangrijker vind dan dat zij mij vinden. Ik kan mezelf moeilijk uiten en vind het moeilijk om grenzen te stellen en veel mensen lopen dan ook over me heen. Ik wil graag aardig gevonden worden en wil mensen niet kwetsen en zeg daardoor niet duidelijk wat ik vind. Ik heb weinig zelfvertrouwen en voel me niet mooi of vrouwelijk. Ik heb bijna nergens meer zin in, voel me niet begrepen en trek me steeds meer terug. Ik heb weinig vrienden en ik wil ze niet lastig vallen met mijn problemen. Die vrienden zijn allemaal druk en ik wil niet dat ze me een zeur vinden. Ik speel vaak mooi weer en doe alsof er niks aan de hand is, maar dit begint me op te breken. Mensen hebben ook vaak een verkeeld beeld van me. Ik ben vrij rustig en stil en mensen vinden mij afstandelijk. Ik heb het idee dat ik veel geef en niks terugkrijg en dat voelt afschuwelijk, alsof ik er niet toe doe en niet belangrijk ben. Ik voel me echt een zeikerd, want eigenlijk heb ik het goed: ik woon nu 3 jaar op mezelf en heb een leuke baan als secretaresse. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me gewoon minder dan anderen. Het lijkt alsof de mensen om me heen het allemaal beter voor elkaar hebben. Ik ben de enige van mijn vrienden die geen vriend heeft. Ik heb ook nog nooit een vriend gehad en heb echt het idee dat er iets heel erg mis is met mij. Ik voel me zo onaantrekkelijk. Ik voel me ook een scheinheil: ik doe alsof ik mijn vriendinnen alles gun, maar ik ben eigenlijk heel jaloers en voel me daar weer schuldig over. Intussen gaan de jaren voorbij en schiet ik niks op met mijn leven. Ik laat kansen liggen en haal niet alles uit het leven wat er in zit. Ik wil het ook leuk hebben, maar weet niet hoe. Ik ben heel veel bezig met anderen en wat die van mij vinden. Ik weet helemaal niet wie ik ben. Help, ik weet het even helemaal niet meer!
zaterdag 27 september 2008 om 17:07
@ Shenya: Ik herken het ook van die muur optrekken. 
Bij mij is het niet echt het feit dat ik mensen niet vertrouw..maar meer het feit dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen, bang dat ik toch weer de deksel op mijn neus krijg.
Klinkt misschien een beetje het zelfde als iemand niet vertrouwen, maar ik bedoel met vertrouwen ook niet dingen uit handen durven geven aan iemand etc. Vertrouwen is een breed begrip denk ik.
Enfin, het is dus iets wat niet makkelijk is en wat vaak onbewust gebeurd helaas. Soms kan je er niet eens voor waken..
X
Emoticon
Bij mij is het niet echt het feit dat ik mensen niet vertrouw..maar meer het feit dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen, bang dat ik toch weer de deksel op mijn neus krijg.
Klinkt misschien een beetje het zelfde als iemand niet vertrouwen, maar ik bedoel met vertrouwen ook niet dingen uit handen durven geven aan iemand etc. Vertrouwen is een breed begrip denk ik.
Enfin, het is dus iets wat niet makkelijk is en wat vaak onbewust gebeurd helaas. Soms kan je er niet eens voor waken..
X
Emoticon
maandag 29 september 2008 om 22:21
Ook (weer) een overeenkomst. Ik ben vroeger op de lagere school ook gepest door jongens die zeiden ook dat ik lelijk was. Ook ben ik wel door meiden werd buitengesloten. Ik merk dat ik in mannen gezeldschap ook niet open ben, weet nooit zo goed hoe ik daarmee een praatje maak. Bang dat ze iets over me zeggen of uitgelachten wordt.
dinsdag 30 september 2008 om 08:27
Ook het pesten herken ik,alhoewel ik niet zeker weet of ik het wel pesten mag noemen.
Ik hoorde er gewoon niet bij,werd genegeerd en nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes.
Ik heb ooit eens iemand gevraagd waarom dat zo was en toen werd er tegen mij gezegd: dat komt omdat je zo'n lelijk hoofd hebt en je vader een alcoholist is..
Ik ben dat tot op de dag van vandaag nooit vergeten.
Vriendinnen had ik dus toen al niet.
Ik heb tot nu toe altijd aan de zijlijn gestaan en vind het heel moeilijk om weer op de hoofdweg te komen.
Ik hoorde er gewoon niet bij,werd genegeerd en nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes.
Ik heb ooit eens iemand gevraagd waarom dat zo was en toen werd er tegen mij gezegd: dat komt omdat je zo'n lelijk hoofd hebt en je vader een alcoholist is..
Ik ben dat tot op de dag van vandaag nooit vergeten.
Vriendinnen had ik dus toen al niet.
Ik heb tot nu toe altijd aan de zijlijn gestaan en vind het heel moeilijk om weer op de hoofdweg te komen.
woensdag 1 oktober 2008 om 20:24
Emoticon: ik heb een lieve kater (Snowy) van 5 jaar en ik ben dol op dat beest! :-) Over het schreeuwen om aandacht: ik heb het idee dat ik soms wel laat zien dat ik het moeilijk heb, maar dat anderen dat niet oppikken. Natuurlijk kunnen ze het niet ruiken, maar volgens mij geef ik wel duidelijke signalen af. Ik vind het jammer dat dat niet gezien wordt. Mensen vinden mij vaak moeilijk te doorgronden en afstandelijk. Ik ben niet zo, het is een houding en daar kunnen mensen moeilijk door heen prikken. Ik weet dat het deels aan mij ligt dat mensen een verkeerd beeld van me hebben en ik wil dat ook graag veranderen, maar dat is erg moeilijk.
Shenya: ik heb ook erg het idee dat ik aan de zijlijn sta en niet meedoe en dat anderen lol hebben en ik er niet bijhoor. Dat ik stil blijf staan en anderen me voor bij hollen en vooruit/verder gaan. Ik laat ook niemand dichtbij komen en hou vaak de boot af. Maar eigenlijk wil ik heel graag dat iemand WEL dichtbij komt en zich niet laat afschrikken door mijn houding. Ik merk wel dat ik de neiging heb sociale dingen te vermijden en me terug te trekken, maar dan verman ik mezelf en spreek ik toch iets af of ga toch iets ondernemen. Dit lukt me niet altijd.
30graden: het is heel erg als iemand je lelijk noemt. Ze hebben het zo vaak tegen me gezegd (die jongens op de middelbare school) dat ik het op een gegeven moment ben gaan geloven en niks meer aan mezelf deed: het maakte toch allemaal niet uit, want ik was lelijk. Ik kan het heel goed verbergen en doen alsof het me niks kan schelen, maar ik voel me echt lelijk en onaantrekkelijk en niet vrouwelijk. Ik weet dat dit een hele verkeerde basis is. Ik ben ook zo bang voor de toekomst: dat ik straks over 10 jaar nog steeds alleen ben en steeds minder mensen om me heen krijg, dat ik alleen over blijf... Ik maak me er echt heel veel zorgen om. Ik wil graag een lieve vriend, maar net als jij voel ik me totaal niet op mijn gemak bij mannen: ik weet niet wat ik moet zeggen en ben constant bezig met hoe ik overkom. Zo kom ik natuurlijk nooit iemand tegen!
Shenya: buitensluiten vind ik ook een vorm van pesten. Mensen weten niet wat ze elkaar aandoen. Heel erg wat ze toen tegen je hebben gezegd. Je zegt precies hoe het is: we staan op een zijspoor en weten niet hoe we weer op de juiste weg moeten komen.
Shenya: ik heb ook erg het idee dat ik aan de zijlijn sta en niet meedoe en dat anderen lol hebben en ik er niet bijhoor. Dat ik stil blijf staan en anderen me voor bij hollen en vooruit/verder gaan. Ik laat ook niemand dichtbij komen en hou vaak de boot af. Maar eigenlijk wil ik heel graag dat iemand WEL dichtbij komt en zich niet laat afschrikken door mijn houding. Ik merk wel dat ik de neiging heb sociale dingen te vermijden en me terug te trekken, maar dan verman ik mezelf en spreek ik toch iets af of ga toch iets ondernemen. Dit lukt me niet altijd.
30graden: het is heel erg als iemand je lelijk noemt. Ze hebben het zo vaak tegen me gezegd (die jongens op de middelbare school) dat ik het op een gegeven moment ben gaan geloven en niks meer aan mezelf deed: het maakte toch allemaal niet uit, want ik was lelijk. Ik kan het heel goed verbergen en doen alsof het me niks kan schelen, maar ik voel me echt lelijk en onaantrekkelijk en niet vrouwelijk. Ik weet dat dit een hele verkeerde basis is. Ik ben ook zo bang voor de toekomst: dat ik straks over 10 jaar nog steeds alleen ben en steeds minder mensen om me heen krijg, dat ik alleen over blijf... Ik maak me er echt heel veel zorgen om. Ik wil graag een lieve vriend, maar net als jij voel ik me totaal niet op mijn gemak bij mannen: ik weet niet wat ik moet zeggen en ben constant bezig met hoe ik overkom. Zo kom ik natuurlijk nooit iemand tegen!
Shenya: buitensluiten vind ik ook een vorm van pesten. Mensen weten niet wat ze elkaar aandoen. Heel erg wat ze toen tegen je hebben gezegd. Je zegt precies hoe het is: we staan op een zijspoor en weten niet hoe we weer op de juiste weg moeten komen.
woensdag 1 oktober 2008 om 23:30
Tja, ik herken het feit van ' ik zend toch duidelijke signalen uit.. ' helaas denken andere mensen daar niet zo over. Ik blijk heel dubbele signalen uit te zenden....
Een voorbeeld: Met een grote lach op mijn gezicht : nee het gaat niet goed met me....
Ik snap dat dit een beetje dom klinkt, maar dat is gewoon om me een houding te geven. Ik kan er niet tegen wanneer mensen me ' zielig ' gaan vinden. Ik kan daar niet mee om gaan, terwijl ik wel wil dat mensen aandacht aan me besteden...pfft...dubbel hoor..
X
Een voorbeeld: Met een grote lach op mijn gezicht : nee het gaat niet goed met me....
Ik snap dat dit een beetje dom klinkt, maar dat is gewoon om me een houding te geven. Ik kan er niet tegen wanneer mensen me ' zielig ' gaan vinden. Ik kan daar niet mee om gaan, terwijl ik wel wil dat mensen aandacht aan me besteden...pfft...dubbel hoor..
X
woensdag 15 oktober 2008 om 22:46
Om eerlijk te zijn niet zo goed. Ik ben nog niet veel opgeschoten. Ik probeer het anders te doen, maar val al weer snel terug in oude gewoontes, omdat ik niet durf door te zetten. Ik word er moedeloos van. Ik heb geprobeerd erover te praten, maar iedere keer kwam er wat ''belangrijkers'' tussen en dacht ik waar heb ik het eigenlijk over als er bij andere mensen dat en dat gebeurt (een collega van me heeft net gehoord dat ze borstkanker heeft). Ik heb geprobeerd iets af te spreken met vriendinnen, maar ze laten het een beetje afweten: de een heeft het heel druk met haar werk en de ander met haar twee kleine kinderen. Ik voel me echt alleen staan en onbegrepen, ik begrijp mezelf nog niet eens. Ik zit vaak 's avonds op de bank met een zak chips tv te kijken en te niksen, terwijl ik mijn huis en mezelf laat verslonzen en later denk ik dan weer je had dit en dit allemaal kunnen doen. Vroeger nam ik de tijd om mezelf mooi te maken, nu doe ik alleen het hoognodige. Ik functioneer wel, maar het is allemaal een beetje op de automatische piloot. Ik onderneem (bijna) niks om mijn situatie te veranderen. Ik wil het wel, maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
donderdag 16 oktober 2008 om 20:26
De enige manier om hier uit te komen is aktie ondernemen. Dit heb je al geprobeerd, maar je merkt dat het moeilijk is. De kunst is nu juist niet opgeven, maar doorzetten.
Is het een idee om een vriendin op te bellen, te zeggen dat je ergens mee zit, en iets af wil spreken?
Of naar het maatschappelijk werk te gaan, dit is vrij laagdrempellig. Je bent jong, als je nu iets onderneemt, kan je hier je hele leven profijt van hebben.
Ook kan je eens beginnen met zelfhulpboeken lezen. Bijv. Denk je sterk, of boeken van Wayne Dyer. Kijk eens rond in bieb of boekhandel. Hierin zul je veel herkenning vinden zodat je je ook wat beter leert accepteren.
Sterkte ermee!
Is het een idee om een vriendin op te bellen, te zeggen dat je ergens mee zit, en iets af wil spreken?
Of naar het maatschappelijk werk te gaan, dit is vrij laagdrempellig. Je bent jong, als je nu iets onderneemt, kan je hier je hele leven profijt van hebben.
Ook kan je eens beginnen met zelfhulpboeken lezen. Bijv. Denk je sterk, of boeken van Wayne Dyer. Kijk eens rond in bieb of boekhandel. Hierin zul je veel herkenning vinden zodat je je ook wat beter leert accepteren.
Sterkte ermee!
donderdag 16 oktober 2008 om 21:21
Dat is voor mij ook herkaanbaar. Thuis zitten en dat er weinig uit handen komt. Dat ga ik ook voor de tv zitten met wat lekkers, maarja ik daarna voel ik me altijd nog moeier (door suikers), niet echt handig dus.
Laatste paar dagen heb ik erg last gehad van piekeren, voelde me niet happy. Weer veel last van spanningen en klap dan dicht voel me dan heel klein, net als vroeger. Bah de ene dag voel ik me heel sterk maar soms kan ik me ook eenzaam voelen, trek dan dingen heel persoonlijk aan, en kan dat moelijk uit me woorden komen en gesprekken voeren (voornamelijk op m'n werk). Ik analyseer dan heel veel, waarom gedraagt diegene zich zo hoe kan/had ik kunnen regaeren.
Ik denk dat is sowieso stemmingen goed aanvoel dat is soms lastig. Ik wil me ook relax voelen net als anderen.
Maar goed, ik hoop kattenfan dat je het niet opgeeft probeer goed voor jezelf te zijn.
Laatste paar dagen heb ik erg last gehad van piekeren, voelde me niet happy. Weer veel last van spanningen en klap dan dicht voel me dan heel klein, net als vroeger. Bah de ene dag voel ik me heel sterk maar soms kan ik me ook eenzaam voelen, trek dan dingen heel persoonlijk aan, en kan dat moelijk uit me woorden komen en gesprekken voeren (voornamelijk op m'n werk). Ik analyseer dan heel veel, waarom gedraagt diegene zich zo hoe kan/had ik kunnen regaeren.
Ik denk dat is sowieso stemmingen goed aanvoel dat is soms lastig. Ik wil me ook relax voelen net als anderen.
Maar goed, ik hoop kattenfan dat je het niet opgeeft probeer goed voor jezelf te zijn.
vrijdag 17 oktober 2008 om 08:53
Hoi Kattenfan,
Vervelend om te horen..Het is alsof ik mezelf hoor praten.
Ik zag in je vorige post dat je nog wat aan me vroeg. Ik heb nu 4 sessies bij de psych gehad. Ik ervaar het als heel prettig dat ik alles eruit kan gooien wat me dwars zit. Psychologen mogen niet oordelen, zijn objectief. Ik krijg huiswerk mee, en dat wordt dan later besproken. Het gaat allemaal stapje voor stapje. Ik heb het idee dat het wel helpt. Ik heb de stap genomen om naar een psych te gaan omdat ik er zelf niet uit kwam. Ik weet heel goed wat ik mankeer, heb enkel wat handvatten nodig die me leren hoe ermee om te gaan. En wat ik al eerder zei, je problemen zijn niet ineens opgelost. Het brengt wél een stukje rust(bij mij was het een chaos in mn hoofd, kon geen keuzes maken, wilde ook altijd van alles, ging overanalyseren, en uiteindelijk kwam er helemaal niets van, eindigde dus ook op de bank voor de tv)
Ik wou dat ik het 10 jaar eerder had gedaan. Het leven duurt veel te kort om je zo rot/onzeker/lamlendig te voelen. En baat het niet schaadt het niet Kattenfan. Ik weet niet waar je woont, maar ik kan je het adres van de psych geven waar ik naar toe ga. Het is een praktijk waar alleen vrouwen werken. Ik vind het zelf makkelijker om met een vrouw hierover te praten dan met een man. Je kunt me altijd mailen als je wilt, mocht je meer vragen hebben o.i.d.
Vervelend om te horen..Het is alsof ik mezelf hoor praten.
Ik zag in je vorige post dat je nog wat aan me vroeg. Ik heb nu 4 sessies bij de psych gehad. Ik ervaar het als heel prettig dat ik alles eruit kan gooien wat me dwars zit. Psychologen mogen niet oordelen, zijn objectief. Ik krijg huiswerk mee, en dat wordt dan later besproken. Het gaat allemaal stapje voor stapje. Ik heb het idee dat het wel helpt. Ik heb de stap genomen om naar een psych te gaan omdat ik er zelf niet uit kwam. Ik weet heel goed wat ik mankeer, heb enkel wat handvatten nodig die me leren hoe ermee om te gaan. En wat ik al eerder zei, je problemen zijn niet ineens opgelost. Het brengt wél een stukje rust(bij mij was het een chaos in mn hoofd, kon geen keuzes maken, wilde ook altijd van alles, ging overanalyseren, en uiteindelijk kwam er helemaal niets van, eindigde dus ook op de bank voor de tv)
Ik wou dat ik het 10 jaar eerder had gedaan. Het leven duurt veel te kort om je zo rot/onzeker/lamlendig te voelen. En baat het niet schaadt het niet Kattenfan. Ik weet niet waar je woont, maar ik kan je het adres van de psych geven waar ik naar toe ga. Het is een praktijk waar alleen vrouwen werken. Ik vind het zelf makkelijker om met een vrouw hierover te praten dan met een man. Je kunt me altijd mailen als je wilt, mocht je meer vragen hebben o.i.d.
vrijdag 17 oktober 2008 om 09:16
Hoi Kattenfan,
Ook ik herken me in je verhaal. Nu is het al wel een stuk beter maar dat heeft wel tijd gekost.
Een belangrijke stap voor me was mezelf niet meer schuldig voelen.
quote:Ik zit vaak 's avonds op de bank met een zak chips tv te kijken en te niksen, terwijl ik mijn huis en mezelf laat verslonzen en later denk ik dan weer je had dit en dit allemaal kunnen doen. Dit deed en doe ik nog steeds. ook maak ik niet altijd even veel schoon als dat ik gewild zou hebben. Eerder voelde ik me er erg schuldig over en daardoor zakte mijn motivatie nog verder en gebeurde er helemaal niets. Nu vraag ik me af als ik b.v te weinig heb schoongemaakt naar m'n zin. Was het reeel wat ik wou, of wou ik te veel. Waarom is het niet af, gewoon een keer geen zin, andere nuttige dingen gedaan, leuke dingen gedaan?
Nu start ik vaak met ik ga iig b.v. de wc schoonmaken. en daarna zie ik wel. Daardoor voel ik de druk van het 'moeten' niet meer en gebeurt er vaak veel meer. en ik beloon mezelf aan het einde van de dag door b.v. een lekker toetje te maken voor na het eten of voor bij de koffie.
Misschien dat een gesprek meteen psycholoog of een vertrouwenspersoon je kan helpen om dingen weer in perspectief te gaan zien.
(enne w.b. jezelf niet mooivinden, ga een keertje naar een beautycenter. (bijna) nergens perfecte lichamen te zien, op die ene mooie gozer na natuurlijk )
Ook ik herken me in je verhaal. Nu is het al wel een stuk beter maar dat heeft wel tijd gekost.
Een belangrijke stap voor me was mezelf niet meer schuldig voelen.
quote:Ik zit vaak 's avonds op de bank met een zak chips tv te kijken en te niksen, terwijl ik mijn huis en mezelf laat verslonzen en later denk ik dan weer je had dit en dit allemaal kunnen doen. Dit deed en doe ik nog steeds. ook maak ik niet altijd even veel schoon als dat ik gewild zou hebben. Eerder voelde ik me er erg schuldig over en daardoor zakte mijn motivatie nog verder en gebeurde er helemaal niets. Nu vraag ik me af als ik b.v te weinig heb schoongemaakt naar m'n zin. Was het reeel wat ik wou, of wou ik te veel. Waarom is het niet af, gewoon een keer geen zin, andere nuttige dingen gedaan, leuke dingen gedaan?
Nu start ik vaak met ik ga iig b.v. de wc schoonmaken. en daarna zie ik wel. Daardoor voel ik de druk van het 'moeten' niet meer en gebeurt er vaak veel meer. en ik beloon mezelf aan het einde van de dag door b.v. een lekker toetje te maken voor na het eten of voor bij de koffie.
Misschien dat een gesprek meteen psycholoog of een vertrouwenspersoon je kan helpen om dingen weer in perspectief te gaan zien.
(enne w.b. jezelf niet mooivinden, ga een keertje naar een beautycenter. (bijna) nergens perfecte lichamen te zien, op die ene mooie gozer na natuurlijk )
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:21
Hey meid,
Ik herken het zó, iemand zei het al eerder geloof ik " alsof ik mezelf hoor praten". Voor mij net zo, dit had ik net zo goed geschreven kunnen hebben.
Je noemt jezelf een schijnheil wanneer je zegt dat je je vriendinnen alles gunt maar tegelijkertijd ben je verschrikkelijk jaloers, ook dat herken ik. Loop mezelf constant met iedereen te vergelijken en voornamelijk met mijn twee beste vriendinnen. Voor mijn gevoel is hun leven écht perfect, waar ik soms niet goed tegen kan. Gisteren bv naar één van die vriendinnen geweest, haar huisje bekijken want ze is pas gaan samenwonen, deed alsof ik het ontzettend leuk voor dr vond maar ondertussen...ja daar voel ik me dan schuldig over. Kwam thuis met een k*tgevoel, voor mijn gevoel staat bij mij de tijd stil omdat ik ongelukkig met mezelf ben terwijl het bij andere vrolijk verder gaat. Loop al jaren met mezelf in de knel en ik weet dondersgoed wat ik er aan moet doen maar tot voor kort ondernam ik niet echt iets. Inmiddels ben ik gestopt met mijn opleiding en zit ik dus thuis, om wéér aan mezelf te werken máár nu ga ik de oorzaak écht aanpakken.
Toch nog een lang voorbeeld geworden maar wat ik hiermee wil aangeven is dat je niet de enige bent, schrale troost misschien én ik denk wel dat ik weet hoe je je moet voelen; teleurgesteld, gefrustreerd, ongelukkig en soms misschien zelfs wel wanhopig omdat je geen verbeteringen ziet.
(Ben zelf trouwens een 22 jarige meid, woon nog thuis en werk in de zorg)
Mocht je de behoefte hebben om in contact te komen met me dan mag dat, zou ik zelf ook wel fijn vinden. Wie weet hebben we wat aan elkaar.
Voor nu rustig aan!
Lieve groetjes
Ik herken het zó, iemand zei het al eerder geloof ik " alsof ik mezelf hoor praten". Voor mij net zo, dit had ik net zo goed geschreven kunnen hebben.
Je noemt jezelf een schijnheil wanneer je zegt dat je je vriendinnen alles gunt maar tegelijkertijd ben je verschrikkelijk jaloers, ook dat herken ik. Loop mezelf constant met iedereen te vergelijken en voornamelijk met mijn twee beste vriendinnen. Voor mijn gevoel is hun leven écht perfect, waar ik soms niet goed tegen kan. Gisteren bv naar één van die vriendinnen geweest, haar huisje bekijken want ze is pas gaan samenwonen, deed alsof ik het ontzettend leuk voor dr vond maar ondertussen...ja daar voel ik me dan schuldig over. Kwam thuis met een k*tgevoel, voor mijn gevoel staat bij mij de tijd stil omdat ik ongelukkig met mezelf ben terwijl het bij andere vrolijk verder gaat. Loop al jaren met mezelf in de knel en ik weet dondersgoed wat ik er aan moet doen maar tot voor kort ondernam ik niet echt iets. Inmiddels ben ik gestopt met mijn opleiding en zit ik dus thuis, om wéér aan mezelf te werken máár nu ga ik de oorzaak écht aanpakken.
Toch nog een lang voorbeeld geworden maar wat ik hiermee wil aangeven is dat je niet de enige bent, schrale troost misschien én ik denk wel dat ik weet hoe je je moet voelen; teleurgesteld, gefrustreerd, ongelukkig en soms misschien zelfs wel wanhopig omdat je geen verbeteringen ziet.
(Ben zelf trouwens een 22 jarige meid, woon nog thuis en werk in de zorg)
Mocht je de behoefte hebben om in contact te komen met me dan mag dat, zou ik zelf ook wel fijn vinden. Wie weet hebben we wat aan elkaar.
Voor nu rustig aan!
Lieve groetjes
dinsdag 21 oktober 2008 om 20:13
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Daar heb ik steun aan.
Reizende, bedankt voor je tips. Ik zal in ieder geval eens op zoek gaan naar zelfhulpboeken. Wat is hier nu typ, kan ik moeilijk in het echt bespreken met iemand, zelfs niet met vriendinnen. Dan klap ik dicht en voel ik mezelf zo stom. Het contact is trouwens de laatste tijd ook niet zo goed met ze. Ik hoor niet veel van ze, heb het idee dat ik er meer in stop dan zij en dat ze me niet belangrijk vinden. Ik zou graag met een psycholoog of een maatschappelijk werker praten, maar ik vind het een veel te grote stap om te zetten en ben bang dat er dan niks uitkomt, dat ik niks weet te zeggen, dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
30graden, hoe gaat het nu met je? Ik hoop wat beter. Ik heb dat ook, dat ik me bij mensen geen houding weet te geven, dan denk ik dat alles wat ik doe geforceerd overkomt. Ik wil graag wat losser en minder serieus zijn en niet zoveel nadenken over dingen, maar als ik dat probeer dan is dat heel geforceerd en dan voel ik me daar weer rot over. Het lijkt anderen allemaal zo makkelijk af te gaan, ik vraag me af hoe ze dat doen.
V_LINE, fijn dat je wat hebt aan de gesprekken met de psych. Ik woon in Zuid-Holland (vlakbij Rotterdam). Ik weet dat ik eigenlijk hulp nodig heb, maar er zijn zoveel dingen waar ik mee zit en waar ik me voor schaam, dat ik niet weet of het wel gaat werken. Ik vind het heel eng om ergens heen te gaan om over mezelf te praten.
Suzeli, dat is waar, soms moet ik (te) veel van mezelf, zet ik mezelf onder druk en dan lukken dingen ook niet en heb ik er juist geen zin in. Ik ben nu op zo'n punt dat ik er niet meer in geloof. Het lijkt wel alsof niks meer zin heeft. Ik verzorg mezelf niet goed en laat troep liggen, want waar doe ik het allemaal voor? Ergens zegt een stemmetje je moet ervoor vechten, maar ik ben zo moe.
Sweety486, ik voel me zo schuldig als ik jaloers ben op vriendinnen. Aan de ene kant gun ik het ze dat ze gelukkig zijn en dat het goed met ze gaat, maar aan de andere kant benadrukt dat juist wat ik niet heb. Ik voel me dan echt minder dan zij, alsof ik constant faal. Ik heb ook het idee dat ik niet aan bepaalde verwachtingen voldoe: vroeger ging ik niet veel uit, had ik nooit vriendjes, had ik nooit een grote vriendengroep, ging ik niet met vrienden op vakantie, werd ik nooit dronken, ging ik nooit uit mijn dak, had ik geen seks en nu nog steeds niet. Toen werd dat al raar gevonden, nu helemaal. Ik heb het gevoel dat ik de boot heb gemist en dat er geen andere boot meer komt en dat voelt zo rot en eenzaam. Ik voel me precies zoals je beschrijft en heb het idee dat dingen aan me voorbij gaan. Ik lees dat je gestopt bent met je opleiding, het was niet echt wat je wilde? Ik hoop dat het je lukt om dingen op een rijtje te zetten. Sterkte en succes!
phoebs, dat heb ik ook, er zijn zoveel dingen die anders moeten, ik zie door de bomen het bos niet meer en word er erg moedeloos van. Ik dacht eerst dat het wel meeviel en dat het pesten niet zo veel indruk had gemaakt, maar ik ben er zo onzeker door geworden. Ik ben ook gaan geloven dat ik lelijk ben en dat niemand mij ziet zitten. Voor jou is het ook lastig omdat je bent verhuisd lees ik. Het is moeilijk om nieuwe vriendschappen te sluiten. Kennissen zijn er wel, maar iemand bij wie je echt terecht kan is een ander verhaal. Ik heb dat ook, dat ik denk iedereen heeft zo'n leuk leven en doet allemaal leuke dingen en wat doe ik nou? En inderdaad mooi weer spelen, want wie wil er nou met een negatieve zeur omgaan? Wat jij schrijft ervaar ik ook. Het maakt dat ik me iets minder alleen voel. Sterkte!
Reizende, bedankt voor je tips. Ik zal in ieder geval eens op zoek gaan naar zelfhulpboeken. Wat is hier nu typ, kan ik moeilijk in het echt bespreken met iemand, zelfs niet met vriendinnen. Dan klap ik dicht en voel ik mezelf zo stom. Het contact is trouwens de laatste tijd ook niet zo goed met ze. Ik hoor niet veel van ze, heb het idee dat ik er meer in stop dan zij en dat ze me niet belangrijk vinden. Ik zou graag met een psycholoog of een maatschappelijk werker praten, maar ik vind het een veel te grote stap om te zetten en ben bang dat er dan niks uitkomt, dat ik niks weet te zeggen, dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
30graden, hoe gaat het nu met je? Ik hoop wat beter. Ik heb dat ook, dat ik me bij mensen geen houding weet te geven, dan denk ik dat alles wat ik doe geforceerd overkomt. Ik wil graag wat losser en minder serieus zijn en niet zoveel nadenken over dingen, maar als ik dat probeer dan is dat heel geforceerd en dan voel ik me daar weer rot over. Het lijkt anderen allemaal zo makkelijk af te gaan, ik vraag me af hoe ze dat doen.
V_LINE, fijn dat je wat hebt aan de gesprekken met de psych. Ik woon in Zuid-Holland (vlakbij Rotterdam). Ik weet dat ik eigenlijk hulp nodig heb, maar er zijn zoveel dingen waar ik mee zit en waar ik me voor schaam, dat ik niet weet of het wel gaat werken. Ik vind het heel eng om ergens heen te gaan om over mezelf te praten.
Suzeli, dat is waar, soms moet ik (te) veel van mezelf, zet ik mezelf onder druk en dan lukken dingen ook niet en heb ik er juist geen zin in. Ik ben nu op zo'n punt dat ik er niet meer in geloof. Het lijkt wel alsof niks meer zin heeft. Ik verzorg mezelf niet goed en laat troep liggen, want waar doe ik het allemaal voor? Ergens zegt een stemmetje je moet ervoor vechten, maar ik ben zo moe.
Sweety486, ik voel me zo schuldig als ik jaloers ben op vriendinnen. Aan de ene kant gun ik het ze dat ze gelukkig zijn en dat het goed met ze gaat, maar aan de andere kant benadrukt dat juist wat ik niet heb. Ik voel me dan echt minder dan zij, alsof ik constant faal. Ik heb ook het idee dat ik niet aan bepaalde verwachtingen voldoe: vroeger ging ik niet veel uit, had ik nooit vriendjes, had ik nooit een grote vriendengroep, ging ik niet met vrienden op vakantie, werd ik nooit dronken, ging ik nooit uit mijn dak, had ik geen seks en nu nog steeds niet. Toen werd dat al raar gevonden, nu helemaal. Ik heb het gevoel dat ik de boot heb gemist en dat er geen andere boot meer komt en dat voelt zo rot en eenzaam. Ik voel me precies zoals je beschrijft en heb het idee dat dingen aan me voorbij gaan. Ik lees dat je gestopt bent met je opleiding, het was niet echt wat je wilde? Ik hoop dat het je lukt om dingen op een rijtje te zetten. Sterkte en succes!
phoebs, dat heb ik ook, er zijn zoveel dingen die anders moeten, ik zie door de bomen het bos niet meer en word er erg moedeloos van. Ik dacht eerst dat het wel meeviel en dat het pesten niet zo veel indruk had gemaakt, maar ik ben er zo onzeker door geworden. Ik ben ook gaan geloven dat ik lelijk ben en dat niemand mij ziet zitten. Voor jou is het ook lastig omdat je bent verhuisd lees ik. Het is moeilijk om nieuwe vriendschappen te sluiten. Kennissen zijn er wel, maar iemand bij wie je echt terecht kan is een ander verhaal. Ik heb dat ook, dat ik denk iedereen heeft zo'n leuk leven en doet allemaal leuke dingen en wat doe ik nou? En inderdaad mooi weer spelen, want wie wil er nou met een negatieve zeur omgaan? Wat jij schrijft ervaar ik ook. Het maakt dat ik me iets minder alleen voel. Sterkte!
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:10
quote:kattenfan schreef op 21 oktober 2008 @ 20:13:
.
30graden, hoe gaat het nu met je? Ik hoop wat beter. Ik heb dat ook, dat ik me bij mensen geen houding weet te geven, dan denk ik dat alles wat ik doe geforceerd overkomt. Ik wil graag wat losser en minder serieus zijn en niet zoveel nadenken over dingen, maar als ik dat probeer dan is dat heel geforceerd en dan voel ik me daar weer rot over. Het lijkt anderen allemaal zo makkelijk af te gaan, ik vraag me af hoe ze dat doen.
Dat herken ik precies, en dan denken goh waarom zijn hun nu zo relax en komen ze ontpannen over. Ik let dan bijv. weer hoe hun zich gedragen om af te kijken zeg maar, maar dat werkt niet want dat houdt je niet vol en je moet het zelf voelen. Volgens mij gewoon een kwestie van doen ipv vermijderen want daardoor kun je weer angst ervoor krijgen wat bij mij het geval is bijv. met pauzes op mijn werk dan voel ik me leeg.
Heb je trouwens wel familieleden, broers zussen of ouders waarmee je over je gevoel praat. Rot dat de vriendinnen er niet helemaal voor je zijn. Ik denk dat het wel zou helpen als je met een psyc of maatschappelijkwerker praat, waarom zou je het niet proberen.
Ik praat wel veel met mijn zus en moeder.
Misschien moeten wij maar eens flink op stap gaan .
Ik ken ook het gevoel van dingen verwaarlozen in huis en zo van wat heeft het voor nut. Als ik leuke dingen in het vooruitzicht hebt dan voel ik me wel beter.
.
30graden, hoe gaat het nu met je? Ik hoop wat beter. Ik heb dat ook, dat ik me bij mensen geen houding weet te geven, dan denk ik dat alles wat ik doe geforceerd overkomt. Ik wil graag wat losser en minder serieus zijn en niet zoveel nadenken over dingen, maar als ik dat probeer dan is dat heel geforceerd en dan voel ik me daar weer rot over. Het lijkt anderen allemaal zo makkelijk af te gaan, ik vraag me af hoe ze dat doen.
Dat herken ik precies, en dan denken goh waarom zijn hun nu zo relax en komen ze ontpannen over. Ik let dan bijv. weer hoe hun zich gedragen om af te kijken zeg maar, maar dat werkt niet want dat houdt je niet vol en je moet het zelf voelen. Volgens mij gewoon een kwestie van doen ipv vermijderen want daardoor kun je weer angst ervoor krijgen wat bij mij het geval is bijv. met pauzes op mijn werk dan voel ik me leeg.
Heb je trouwens wel familieleden, broers zussen of ouders waarmee je over je gevoel praat. Rot dat de vriendinnen er niet helemaal voor je zijn. Ik denk dat het wel zou helpen als je met een psyc of maatschappelijkwerker praat, waarom zou je het niet proberen.
Ik praat wel veel met mijn zus en moeder.
Misschien moeten wij maar eens flink op stap gaan .
Ik ken ook het gevoel van dingen verwaarlozen in huis en zo van wat heeft het voor nut. Als ik leuke dingen in het vooruitzicht hebt dan voel ik me wel beter.
zaterdag 25 oktober 2008 om 03:06
Hoi kattenfan,
het is bizar hoe ik mezelf in jou herken. Ik heb precies hetzelfde; goede baan, leuk huis, leuke vriend, lieve familie en een clubje van 3 vrienden die ik al bijna 22jaar ken!! maar voel me alleen.
Ik ben van brabant naar omgeving Rotterdam verhuisd en kan hier niet aarden. mijn vriend komt hiervandaan en heeft zijn vrienden en voetbal en werk. Ik heb hier niks en ben eigenlijk jaloers op zijn sociale leven. Ook benijd ik vriendinnen die leuke dingen gaan doen, terwijl die meiden of geen vriend hebben of gescheiden ouders ofzoiets. Ik zou me kapot moeten schamen maar ik kan mijn gevoel niet veranderen. Ik ben gewoon ongelukkig en niet meer die meid van 2 jaar terug en ik weet niet hoe het kan. Vroeger kletste ik met iedereen maar nu ben ik bang over wat ze van me vinden. Als je inmiddels 26 bent zou je toch niet meer onzeker moeten zijn zou je denken toch? Maar ik heb de laatste jaren alleen maar een slechter zelfbeeld gekregen en niemand weet dit. Ik ben eigenlijk altijd bezig met na te gaan wat anderen van me vinden. Behalve mijn vriend maar laat dat nou net geen prater te zijn en die weet niet hoe hij het voor me op kan lossen. Ik ben ook ontzettend bang dat hij bij me weggaat en vreemdgaat terwijl dat helemaal niet zijn intentie is.
Eigenlijk zou ik er met een proffessioneel iemand over moeten gaan praten, maar dat durf ik niet. Heb jij daarover nagedacht?
Moet wel zeggen dat ik blij ben dat ik niet de enige bent die zo denkt. Ben je toevallig ook een weegschaal?
Misschien kunnen we nog eens vaker heen en weer mailen!!
groetjes Kaar.
het is bizar hoe ik mezelf in jou herken. Ik heb precies hetzelfde; goede baan, leuk huis, leuke vriend, lieve familie en een clubje van 3 vrienden die ik al bijna 22jaar ken!! maar voel me alleen.
Ik ben van brabant naar omgeving Rotterdam verhuisd en kan hier niet aarden. mijn vriend komt hiervandaan en heeft zijn vrienden en voetbal en werk. Ik heb hier niks en ben eigenlijk jaloers op zijn sociale leven. Ook benijd ik vriendinnen die leuke dingen gaan doen, terwijl die meiden of geen vriend hebben of gescheiden ouders ofzoiets. Ik zou me kapot moeten schamen maar ik kan mijn gevoel niet veranderen. Ik ben gewoon ongelukkig en niet meer die meid van 2 jaar terug en ik weet niet hoe het kan. Vroeger kletste ik met iedereen maar nu ben ik bang over wat ze van me vinden. Als je inmiddels 26 bent zou je toch niet meer onzeker moeten zijn zou je denken toch? Maar ik heb de laatste jaren alleen maar een slechter zelfbeeld gekregen en niemand weet dit. Ik ben eigenlijk altijd bezig met na te gaan wat anderen van me vinden. Behalve mijn vriend maar laat dat nou net geen prater te zijn en die weet niet hoe hij het voor me op kan lossen. Ik ben ook ontzettend bang dat hij bij me weggaat en vreemdgaat terwijl dat helemaal niet zijn intentie is.
Eigenlijk zou ik er met een proffessioneel iemand over moeten gaan praten, maar dat durf ik niet. Heb jij daarover nagedacht?
Moet wel zeggen dat ik blij ben dat ik niet de enige bent die zo denkt. Ben je toevallig ook een weegschaal?
Misschien kunnen we nog eens vaker heen en weer mailen!!
groetjes Kaar.
woensdag 29 oktober 2008 om 16:03
30graden: ik denk altijd dat als ik mezelf ben anderen mij niet interessant vinden, dus speel ik vaak een rol, maar dat hebben anderen ook door en dan word ik nog niet geaccepteerd. Ik vind het heel moeilijk om hier een middenweg in te vinden. Anderen lijken hier niet zoveel (of geen) moeite mee te hebben. Verstandelijk weet ik dat ik dingen niet moet vermijden ook al vind ik ze moeilijk, maar gevoelsmatig is dit niet zo en meestal wint mijn gevoel dan en als ik dan met een smoes ergens onderuit kan komen, dan doe ik dat. Ik help mezelf hier absoluut niet mee en dat weet ik. Ik heb een goede band met mijn ouders en broer en ik praat er met hen wel over, maar ik moet dan wel uitkijken dat ik (juist omdat ik niet veel anderen heb om dit bij kwijt te kunnen) dan niet alleen maar daarover ga praten. Soms hou ik mijn mond, omdat ik hen er ook niet teveel mee wil belasten. Ik weet niet waar je woont, maar een keertje samen op stap gaan is inderdaad misschien wel leuk 
Ik heb het boek denk je sterk van Fred Sterk gekocht (iemand in dit topic gaf deze tip). Het behandelt je zelfvertrouwen en zelfwaardering en hoe je dit kunt vergroten. Ik hoop dat ik er wat aan heb.
kaar_82: echt heel vermoeiend om steeds bezig te zijn met wat anderen van je denken, maar ik doe het ook en ik kom er maar niet vanaf. Wat je zegt over je slechte zelfbeeld en dat niemand dit weet, dat heb ik ook. Ik hou het verborgen, maar het breekt me wel op. Ik heb er ook over nagedacht of het niet beter is om hulp te zoeken en naar een psycholoog te gaan, maar ik vind het een te grote stap. Ik heb nu een zelfhulpboek gekocht en ik hoop dat ik daar iets mee kan. Ik ben een schorpioen trouwens. Ik vind het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Zo heb je toch een beetje steun aan/van elkaar.
In ieder geval sterkte voor jullie allebei!
Ik heb het boek denk je sterk van Fred Sterk gekocht (iemand in dit topic gaf deze tip). Het behandelt je zelfvertrouwen en zelfwaardering en hoe je dit kunt vergroten. Ik hoop dat ik er wat aan heb.kaar_82: echt heel vermoeiend om steeds bezig te zijn met wat anderen van je denken, maar ik doe het ook en ik kom er maar niet vanaf. Wat je zegt over je slechte zelfbeeld en dat niemand dit weet, dat heb ik ook. Ik hou het verborgen, maar het breekt me wel op. Ik heb er ook over nagedacht of het niet beter is om hulp te zoeken en naar een psycholoog te gaan, maar ik vind het een te grote stap. Ik heb nu een zelfhulpboek gekocht en ik hoop dat ik daar iets mee kan. Ik ben een schorpioen trouwens. Ik vind het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Zo heb je toch een beetje steun aan/van elkaar.
In ieder geval sterkte voor jullie allebei!
woensdag 29 oktober 2008 om 16:42
Jeetje hee, hier nog iemand die precies hetzelfde gevoel heeft. Kunnen we niet gewoon een grote vriendinnengroep vormen zodat we allemaal ineens een bruisend sociaal leven hebben
Ik zit ook vaak alleen thuis, en als ik dan eens meegevraagd word om bv. uit te gaan heb ik toch eigenlijk ineens geen zin omdat ik weet dat ik het toch niet naar mijn zin ga hebben omdat ik me dan alleen maar de hele avond in mijn hoofd zit te herhalen hoe lelijk ik ben vergeleken met mijn vriendinnen.
Iedereen om mij heen heeft het hartstikke leuk, gaan veel uit, reizen veel, studeren, hebben hordes jongens achter zich aan of een leuke vriend, etc. Ik wil ze ook het liefst alles gunnen, maar ben alleen maar stikjaloers op hoe mooi ze zijn.
Ik doe op zich een leuke studie, maar ik ga nooit uit (te onzeker en altijd te moe), zie mijn vriendinnen haast nooit (omdat ik dus nooit mee ga), en doe eigenlijk vrijwel alles alleen. Ik heb net als jij het idee dat ik het niet kan veranderen (uiterlijk valt immers weinig aan te veranderen) en dat de rest van mijn leven zo zal blijven.
Nouja kortom, ik heb het dus ook zo moeilijk met mezelf en lees in ieder geval mee. Sorry dat ik nu mijn eigen verhaal er zo in gooi. Ik hoop in ieder geval dat je je weg weet te vinden.
Ik zit ook vaak alleen thuis, en als ik dan eens meegevraagd word om bv. uit te gaan heb ik toch eigenlijk ineens geen zin omdat ik weet dat ik het toch niet naar mijn zin ga hebben omdat ik me dan alleen maar de hele avond in mijn hoofd zit te herhalen hoe lelijk ik ben vergeleken met mijn vriendinnen.
Iedereen om mij heen heeft het hartstikke leuk, gaan veel uit, reizen veel, studeren, hebben hordes jongens achter zich aan of een leuke vriend, etc. Ik wil ze ook het liefst alles gunnen, maar ben alleen maar stikjaloers op hoe mooi ze zijn.
Ik doe op zich een leuke studie, maar ik ga nooit uit (te onzeker en altijd te moe), zie mijn vriendinnen haast nooit (omdat ik dus nooit mee ga), en doe eigenlijk vrijwel alles alleen. Ik heb net als jij het idee dat ik het niet kan veranderen (uiterlijk valt immers weinig aan te veranderen) en dat de rest van mijn leven zo zal blijven.
Nouja kortom, ik heb het dus ook zo moeilijk met mezelf en lees in ieder geval mee. Sorry dat ik nu mijn eigen verhaal er zo in gooi. Ik hoop in ieder geval dat je je weg weet te vinden.
woensdag 29 oktober 2008 om 16:47
Goh Yukkii, ga je echt niet uit omdat je vindt dat je te lelijk bent? Wat vervelend!
Ik herken dat wel van vroeger. Ik durfde niet eens naar de winkel te gaan. Maar da's gelukkig veranderd.
Overigens heeft een vriend hebben niets met je uiterlijk te maken. Ik ken genoeg mensen die niet echt mooi zijn, maar toch een vriend hebben. En andersom.
Je kunt je uiterlijk tot op zekere hoogte wel veranderen natuurlijk. Maar je kunt vooral je houding tov je uiterlijk veranderen. Waarom zou je ook niet lekker mee mogen feesten in de kroeg? Daar staat toch geen restrictie op voor mensen die er niet uitzien als Kate Moss? Iemand die het naar zijn of haar zin heeft ergens, is ook vele malen aantrekkelijker dan het onzekere muurbloempje. De key is om net te doen alsof je mooi bent. En op een gegeven moment ga je dat ook gewoon voelen.
Ik herken dat wel van vroeger. Ik durfde niet eens naar de winkel te gaan. Maar da's gelukkig veranderd.
Overigens heeft een vriend hebben niets met je uiterlijk te maken. Ik ken genoeg mensen die niet echt mooi zijn, maar toch een vriend hebben. En andersom.
Je kunt je uiterlijk tot op zekere hoogte wel veranderen natuurlijk. Maar je kunt vooral je houding tov je uiterlijk veranderen. Waarom zou je ook niet lekker mee mogen feesten in de kroeg? Daar staat toch geen restrictie op voor mensen die er niet uitzien als Kate Moss? Iemand die het naar zijn of haar zin heeft ergens, is ook vele malen aantrekkelijker dan het onzekere muurbloempje. De key is om net te doen alsof je mooi bent. En op een gegeven moment ga je dat ook gewoon voelen.
zaterdag 8 november 2008 om 19:32
Yukii, hoe gaat het nu met je? Met mij gaat het iets beter. Ik ben bezig met het lezen van het boek denk je sterk en er staan wel dingen in waar ik iets mee kan.
Wat je zegt over uitgaan, dat heb ik ook heel erg. Als ik ga, dan heb ik al gauw zoiets van wat doe ik hier en dan voel ik me niet op mijn gemak, alsof ik er niet tussen pas en niet op mijn plaats ben. Ik ben ook jaloers op mijn vriendinnen, al probeer ik hier niet aan toe te geven. Ik zit nu in zo'n fase dat ik ook helemaal geen zin heb om iets bijzonders van mijn uiterlijk te maken. Ik kleed me wel gewoon aan, maar bijvoorbeeld geen rokje of hakken en ik gebruik geen make-up (vroeger deed ik dit wel). Ik heb het idee dat het toch niks uitmaakt of ik nou wel of niet meer aandacht aan mezelf besteed. Ik probeer wat meer mijn grenzen aan te geven. Soms lukt dit, maar vaak ook niet. Alles gaat zo moeizaam, ik pieker veel en maak me zorgen over mijn toekomst. Voel me echt een loser omdat ik nog nooit een vriend heb gehad. Dit wordt steeds meer een probleem voor me. Maar goed, ik ben dat zelfhulpboek aan het lezen en ik werk eraan en ik hoop dat het stukje bij beetje beter zal gaan en dat ik wat meer controle krijg over mijn leven.
Wat je zegt over uitgaan, dat heb ik ook heel erg. Als ik ga, dan heb ik al gauw zoiets van wat doe ik hier en dan voel ik me niet op mijn gemak, alsof ik er niet tussen pas en niet op mijn plaats ben. Ik ben ook jaloers op mijn vriendinnen, al probeer ik hier niet aan toe te geven. Ik zit nu in zo'n fase dat ik ook helemaal geen zin heb om iets bijzonders van mijn uiterlijk te maken. Ik kleed me wel gewoon aan, maar bijvoorbeeld geen rokje of hakken en ik gebruik geen make-up (vroeger deed ik dit wel). Ik heb het idee dat het toch niks uitmaakt of ik nou wel of niet meer aandacht aan mezelf besteed. Ik probeer wat meer mijn grenzen aan te geven. Soms lukt dit, maar vaak ook niet. Alles gaat zo moeizaam, ik pieker veel en maak me zorgen over mijn toekomst. Voel me echt een loser omdat ik nog nooit een vriend heb gehad. Dit wordt steeds meer een probleem voor me. Maar goed, ik ben dat zelfhulpboek aan het lezen en ik werk eraan en ik hoop dat het stukje bij beetje beter zal gaan en dat ik wat meer controle krijg over mijn leven.
zaterdag 8 november 2008 om 23:05
Ik heb op zich wel een goede tip om makkelijker nee te kunnen zeggen:
Als iemand je vraagt om iets af te spreken/ook te komen/op te passen of weet ik veel wat, beste antwoord:
'O, ik weet niet of ik kan, ik heb mijn agenda niet bij me, ik kijk dat vanavond/morgen(of wanner je thuis bent) na en dan bel ik je wel'
Dan heb je namelijk de tijd om daar rustig over na te denken wat je echt wil. En wil je het niet heb je ook de tijd om dat even te oefenen. En bedenk ook: je bent niet verplicht om te vertellen waarom je niet kunt. Een 'nee sorry ik kan niet, de 20e heb ik al iets' moet voldoende zijn.
Zorg er ook voor dat je NEE antwoord en soepel uit komt. Ga niet aarzelen en stamelen met 'nou...ehhh....ik geloof niet dat ik kan....'
Dat is niet zeker! Je denkt niet dat je niet kan, je weet het zeker: ik kan echt niet, ik heb een andere afspraak'.
En als je iets niet wil: 'ik heb er eens over nagedacht en ik wil het niet/ga niet mee' (ik vind het niet leuk, duurt te lang, het is te duur, ik heb de dag ervoor ook al iets dat: veel geld kost/veel tijd kost/de avond ervoor wordt al zo laat)
Succes!!!
Als iemand je vraagt om iets af te spreken/ook te komen/op te passen of weet ik veel wat, beste antwoord:
'O, ik weet niet of ik kan, ik heb mijn agenda niet bij me, ik kijk dat vanavond/morgen(of wanner je thuis bent) na en dan bel ik je wel'
Dan heb je namelijk de tijd om daar rustig over na te denken wat je echt wil. En wil je het niet heb je ook de tijd om dat even te oefenen. En bedenk ook: je bent niet verplicht om te vertellen waarom je niet kunt. Een 'nee sorry ik kan niet, de 20e heb ik al iets' moet voldoende zijn.
Zorg er ook voor dat je NEE antwoord en soepel uit komt. Ga niet aarzelen en stamelen met 'nou...ehhh....ik geloof niet dat ik kan....'
Dat is niet zeker! Je denkt niet dat je niet kan, je weet het zeker: ik kan echt niet, ik heb een andere afspraak'.
En als je iets niet wil: 'ik heb er eens over nagedacht en ik wil het niet/ga niet mee' (ik vind het niet leuk, duurt te lang, het is te duur, ik heb de dag ervoor ook al iets dat: veel geld kost/veel tijd kost/de avond ervoor wordt al zo laat)
Succes!!!
zaterdag 8 november 2008 om 23:59
Beste Kattenfan,
Een jaar geleden had ik helemaal dezelfde gedachten dan jij nu hebt. In het kort mijn verhaal, fijne ouders (nog steeds), er niet echt bijhoren op de basisschool, onzeker, weinig zelfvertrouwen, niet blij met m'n leven, mezelf constant met anderen vergelijken, mezelf te dik vinden (terwijl ik maatje 36-38 heb),veel thuis zijn, weinig uit handen krijgen, niet zo spontaan zijn en er uren over na kunnen denken hoe ik het best had kunnen reageren. Dat is het in het kort, wil je de lange versie, dan hoor ik het wel.
Ik stond vorig jaar op een punt dat ik zoiets had, of ik stop met m'n leven of ik ga er iets van maken. Ik heb gelukkig voor het laatste gekozen. Als eerste heb ik me ingeprent dat je heel lang ongelukkig voelen ook niet in twee weken opgelost kan zijn en dat het met kleine stapjes opgelost kan worden. Stapjes die ook realistisch zijn. Mijn tip voor jou is dan ook, wil niet alles tegelijk, maar pak steeds 1 klein dingetje en geef jezelf ook even de tijd om daar aan te wennen.
Voorbeeldje daarvan: je zegt dat je jezelf laat verslonsen. Neem jezelf voor om je iedere dag op te maken. Niet iets wat heel moeilijk vol te houden is, maar laat dat twee weken (of langer als je wil) een stapje zijn. Het stelt voor je gevoel niet zoveel veel voor, maar ook voor mij is dat een stapje geweest, en ik houd het al een jaar vol en voel me daardoor mooier.
Ik heb als eerst een lijst gemaakt met wat ik allemaal wilde veranderen, ik ben er nog steeds niet, maar het gaat de goede kant uit.
Verder nog, jaloezie is geen slechte eigenschap, afgunst wel. Dus voel je je jaloers op je vriendinnen, bedenk dan dat je ze het heel erg gunt, maar het zelf ook graag zou willen. Voor mij een eye-opener.
En bedenk ook, ieder huisje heeft zijn kruisje, en niemand wil graag de vuile was buitenhangen. Toen ik voor het eerst tegen m'n vriendinnen vertelde dat het niet zo goed met me ging kreeg ik de opmerking; ik was een beetje jaloers omdat bij jou altijd alles goed gaat, fijn om te horen dat jij ook een mens bent. Je zult dus misschien versteld staan van de reacties van je vriendinnen.
Een jaar geleden had ik helemaal dezelfde gedachten dan jij nu hebt. In het kort mijn verhaal, fijne ouders (nog steeds), er niet echt bijhoren op de basisschool, onzeker, weinig zelfvertrouwen, niet blij met m'n leven, mezelf constant met anderen vergelijken, mezelf te dik vinden (terwijl ik maatje 36-38 heb),veel thuis zijn, weinig uit handen krijgen, niet zo spontaan zijn en er uren over na kunnen denken hoe ik het best had kunnen reageren. Dat is het in het kort, wil je de lange versie, dan hoor ik het wel.
Ik stond vorig jaar op een punt dat ik zoiets had, of ik stop met m'n leven of ik ga er iets van maken. Ik heb gelukkig voor het laatste gekozen. Als eerste heb ik me ingeprent dat je heel lang ongelukkig voelen ook niet in twee weken opgelost kan zijn en dat het met kleine stapjes opgelost kan worden. Stapjes die ook realistisch zijn. Mijn tip voor jou is dan ook, wil niet alles tegelijk, maar pak steeds 1 klein dingetje en geef jezelf ook even de tijd om daar aan te wennen.
Voorbeeldje daarvan: je zegt dat je jezelf laat verslonsen. Neem jezelf voor om je iedere dag op te maken. Niet iets wat heel moeilijk vol te houden is, maar laat dat twee weken (of langer als je wil) een stapje zijn. Het stelt voor je gevoel niet zoveel veel voor, maar ook voor mij is dat een stapje geweest, en ik houd het al een jaar vol en voel me daardoor mooier.
Ik heb als eerst een lijst gemaakt met wat ik allemaal wilde veranderen, ik ben er nog steeds niet, maar het gaat de goede kant uit.
Verder nog, jaloezie is geen slechte eigenschap, afgunst wel. Dus voel je je jaloers op je vriendinnen, bedenk dan dat je ze het heel erg gunt, maar het zelf ook graag zou willen. Voor mij een eye-opener.
En bedenk ook, ieder huisje heeft zijn kruisje, en niemand wil graag de vuile was buitenhangen. Toen ik voor het eerst tegen m'n vriendinnen vertelde dat het niet zo goed met me ging kreeg ik de opmerking; ik was een beetje jaloers omdat bij jou altijd alles goed gaat, fijn om te horen dat jij ook een mens bent. Je zult dus misschien versteld staan van de reacties van je vriendinnen.
anoniem_58793 wijzigde dit bericht op 09-11-2008 00:05
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
zondag 9 november 2008 om 00:08
zondag 16 november 2008 om 16:10
Bedankt voor jullie reactie, Aster en Pigeon!
Aster: ik vind het soms lastig om gelijk met een antwoord te komen, dus dan zou bedenktijd wel welkom zijn. Ik heb ook altijd het idee dat ik het uit moet leggen, vind alleen nee zo bot. En inderdaad, ik heb er ook moeite mee om overtuigend nee te zeggen.
Pigeon: Er is eigenlijk zoveel waarvan ik vind dat het anders moet, dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Voor mijn gevoel stelt het dan niks voor om met iets kleins te beginnen en dat door te zetten. En dan pas een tijd later iets anders aan te gaan pakken. Inderdaad, ik wil te veel in 1 keer en dat werkt niet en dan ben ik nog meer teleurgesteld. Ik lees veel en vind daar wel ontspanning in, maar iets sociaals (met andere mensen) om mijn ontspanning in te vinden heb ik niet. Ik vind het sowieso moeilijk om me helemaal te geven voor iets. Om alles los te laten en te ontspannen. Heb het idee dat ik toch altijd wel op mijn hoede moet zijn.
Fijn dat het met jou de goede kant op gaat. Wat was voor jou echt het keerpunt? Is het niet heel lastig om door te zetten en vol te houden? Ik wil het niet, maar laat me gelijk ontmoedigen als iets fout gaat.
Aster: ik vind het soms lastig om gelijk met een antwoord te komen, dus dan zou bedenktijd wel welkom zijn. Ik heb ook altijd het idee dat ik het uit moet leggen, vind alleen nee zo bot. En inderdaad, ik heb er ook moeite mee om overtuigend nee te zeggen.
Pigeon: Er is eigenlijk zoveel waarvan ik vind dat het anders moet, dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Voor mijn gevoel stelt het dan niks voor om met iets kleins te beginnen en dat door te zetten. En dan pas een tijd later iets anders aan te gaan pakken. Inderdaad, ik wil te veel in 1 keer en dat werkt niet en dan ben ik nog meer teleurgesteld. Ik lees veel en vind daar wel ontspanning in, maar iets sociaals (met andere mensen) om mijn ontspanning in te vinden heb ik niet. Ik vind het sowieso moeilijk om me helemaal te geven voor iets. Om alles los te laten en te ontspannen. Heb het idee dat ik toch altijd wel op mijn hoede moet zijn.
Fijn dat het met jou de goede kant op gaat. Wat was voor jou echt het keerpunt? Is het niet heel lastig om door te zetten en vol te houden? Ik wil het niet, maar laat me gelijk ontmoedigen als iets fout gaat.
