Psyche
alle pijlers
Ongezonde gevoelens
maandag 22 november 2021 om 20:56
Hoi allemaal,
Graag zou ik advies of ervaringen van anderen horen. Ik spreek mijn gedachten eerlijk uit in deze post.
Ik heb 4 jaar mijn kind alleen opgevoed. Kind heeft sinds 1,5 jaar contact onder begeleiding, sinds enkele maanden deels onbegeleid. Dit gaat redelijk, soms cancelt hij last minute, soms is hij >1u te laat etc.
Om alles nauw te monitoren hebben we regelmatig gesprekken met de begeleiding over de voortgang. Ik ben altijd aanwezig, vader daarentegen komt regelmatig 5x achter elkaar niet opdagen tijdens deze gesprekken. Heel frustrerend! De begeleiding vindt het hun taak, in belang v kind, om vader (ook na 5x niet komen opdagen) toch met mij aan tafel te krijgen.
Maar goed, wanneer hij kind ophaalt, hebben ze het leuk samen. Kind wordt bedolven met cadeaus, eten bij McDonald's etc. Het klinkt heel idioot, maar ik vind het erg moeilijk om te zien dat kind het daadwerkelijk leuk vindt. Hij is in mijn ogen een waardeloze vader. Hij komt wanneer hij wilt, laatst is hij in slaap gevallen tijdens het bowlen met kind, hij betaalt geen alimentatie geen empathie naar kind. Hij verschijnt niet op de gesprekken, communiceert ook niet met mij en lacht me uit wanneer ik iets aankaart. Wanneer we überhaupt iets bespreken, heeft hij er lak aan en doet gewoon wat hij zelf wilt. Hij levert kind als een pakketje af aan de deur en maakt nog niet eens oogcontact met mij.
Het voelt zo oneerlijk. Voor hem is het lang leven de lol en ik draai voor de rest op. Het liefst zag ik dat kind en vader geen goede band zouden hebben. Het klinkt heel erg, maar ik meen het wel. Ik merk dat ik hier steeds meer moeite mee krijg. Hij heeft nu een jong meisje bezwangerd (prille relatie) en sindsdien zijn mijn negatieve gevoelens alleen maar erger geworden.
Ik weet dat deze gevoelens heel ongezond zijn en daarom trek ik aan de bel, ik schaam me ervoor en durf er met niemand over te spreken.
Zijn er kinderen/personen van gescheiden ouders die advies hebben?
Dank, dank
Graag zou ik advies of ervaringen van anderen horen. Ik spreek mijn gedachten eerlijk uit in deze post.
Ik heb 4 jaar mijn kind alleen opgevoed. Kind heeft sinds 1,5 jaar contact onder begeleiding, sinds enkele maanden deels onbegeleid. Dit gaat redelijk, soms cancelt hij last minute, soms is hij >1u te laat etc.
Om alles nauw te monitoren hebben we regelmatig gesprekken met de begeleiding over de voortgang. Ik ben altijd aanwezig, vader daarentegen komt regelmatig 5x achter elkaar niet opdagen tijdens deze gesprekken. Heel frustrerend! De begeleiding vindt het hun taak, in belang v kind, om vader (ook na 5x niet komen opdagen) toch met mij aan tafel te krijgen.
Maar goed, wanneer hij kind ophaalt, hebben ze het leuk samen. Kind wordt bedolven met cadeaus, eten bij McDonald's etc. Het klinkt heel idioot, maar ik vind het erg moeilijk om te zien dat kind het daadwerkelijk leuk vindt. Hij is in mijn ogen een waardeloze vader. Hij komt wanneer hij wilt, laatst is hij in slaap gevallen tijdens het bowlen met kind, hij betaalt geen alimentatie geen empathie naar kind. Hij verschijnt niet op de gesprekken, communiceert ook niet met mij en lacht me uit wanneer ik iets aankaart. Wanneer we überhaupt iets bespreken, heeft hij er lak aan en doet gewoon wat hij zelf wilt. Hij levert kind als een pakketje af aan de deur en maakt nog niet eens oogcontact met mij.
Het voelt zo oneerlijk. Voor hem is het lang leven de lol en ik draai voor de rest op. Het liefst zag ik dat kind en vader geen goede band zouden hebben. Het klinkt heel erg, maar ik meen het wel. Ik merk dat ik hier steeds meer moeite mee krijg. Hij heeft nu een jong meisje bezwangerd (prille relatie) en sindsdien zijn mijn negatieve gevoelens alleen maar erger geworden.
Ik weet dat deze gevoelens heel ongezond zijn en daarom trek ik aan de bel, ik schaam me ervoor en durf er met niemand over te spreken.
Zijn er kinderen/personen van gescheiden ouders die advies hebben?
Dank, dank
maandag 22 november 2021 om 22:31
Advies: praat er met een professional over, want je zult deze gevoelens moeten leren ombuigen en/of er mee omgaan. Ze zijn namelijk niet relevant en brengen je helemaal niets.
Je moet ze niet voeden, je moet ze niet tentoonspreiden en je moet er niet aan vast houden. Ze moeten ook niet gaan leiden tot een vorm van compenseren naar je kind.
Je moet ze niet voeden, je moet ze niet tentoonspreiden en je moet er niet aan vast houden. Ze moeten ook niet gaan leiden tot een vorm van compenseren naar je kind.
anoniem_401365 wijzigde dit bericht op 22-11-2021 22:34
32.30% gewijzigd
maandag 22 november 2021 om 22:33
Ik heb het vanuit professioneel oogpunt meegemaakt. En vader was hier ook niet betrouwbaar. Moeder heeft met een woordvoerder uiteindelijk paal en perk gesteld. Afspraak was: afspraken nakomen of bezoeken gaan stoppen.
Dat kon jn dit geval omdat vader ook geen gezag etc had. Uiteindelijk hield hij zich niet aan de afspraken en is omgang gestopt. Verdrietig maar uiteindelijk wel rustiger voor het kind. Die elke keer zeer verdrietig was als vader niet kwam opdagen.
Op een bepaald moment. In dit geval, na jaren. Is het juist schadelijk als je geen grenzen stelt tbv kind. Een onbetrouwbare vader is ook schadelijk. Schroef dan de aantal omgangen naar beneden zodat hij die paar keer wel kan nakomen.
Ik zou op zoek gaan met begeleiding en vader wat wel haalbaar is. En hoe hij ondersteund kan worden zodat het hem wel lukt.
Maar puur het contact beperken omdat het jou zeer doet en jij het gevoel van oneerlijkheid hebt is niet valide i.m.o.
En moet echt om het welzijn van kind gaan. En als hij op een begeven moment echt hinder gaat ondervinden, structureel, dan wordt het mijn inziens een ander verhaal.
Dat kon jn dit geval omdat vader ook geen gezag etc had. Uiteindelijk hield hij zich niet aan de afspraken en is omgang gestopt. Verdrietig maar uiteindelijk wel rustiger voor het kind. Die elke keer zeer verdrietig was als vader niet kwam opdagen.
Op een bepaald moment. In dit geval, na jaren. Is het juist schadelijk als je geen grenzen stelt tbv kind. Een onbetrouwbare vader is ook schadelijk. Schroef dan de aantal omgangen naar beneden zodat hij die paar keer wel kan nakomen.
Ik zou op zoek gaan met begeleiding en vader wat wel haalbaar is. En hoe hij ondersteund kan worden zodat het hem wel lukt.
Maar puur het contact beperken omdat het jou zeer doet en jij het gevoel van oneerlijkheid hebt is niet valide i.m.o.
En moet echt om het welzijn van kind gaan. En als hij op een begeven moment echt hinder gaat ondervinden, structureel, dan wordt het mijn inziens een ander verhaal.
mabelle wijzigde dit bericht op 22-11-2021 22:36
22.53% gewijzigd
maandag 22 november 2021 om 22:33
Ik snap je en wil je alleen maar een knuffel komen geven. Wat jij voelt is heel begrijpelijk. Je handelt er niet naar (je weerhoudt je kind geen vader) en dat is wat je in je achterhoofd waarschijnlijk ook weet. Er komt vast een dag dat je kind papa niet meer serieus neemt, want leuk doen is maar beperkt houdbaar. Op het moment dat je kind verwachtingen gaat hebben, hoef jij je niet in allerlei bochten te wringen om papa een hand boven het hoofd te houden. Je zult niet kunnen voorkomen dat je kind teleurgesteld gaat worden door papa. Ook al zou je graag die teleurstelling voorkomen. Maar dat is de dag waarop je kind papa gaat zien voor wie hij werkelijk is. En tot die tijd ben je een goede ouder als je het binnen bepaalde grenzen mogelijk maakt.
maandag 22 november 2021 om 22:38
Wat lastig. Snap je gevoelens wel hoor. Denk ook niet dat je “gevoelens” weg moet drukken. Ook al zijn ze “negatief”. Betekent niet dat je dit hoeft te uiten naar je kind, maar denk dat het wel gezond is dit te ventileren ergens. Desnoods met een professional die mee kan kijken naar de situatie. Ook in het belang van jullie kind.
Ik heb een aantal jaren de grootste zorg voor kind gehad. Vader deed 4 dagen per maand, destijds. Ik weet dat ik soms toen hele “pissige” momenten voelde, jegens vader. Ik uitte dit niet naar kind of vader, maar wel echt momenten dat ik dacht: verdorie ik heb alle slapeloze nachten, peuterdriftbuitjes, kots opruimmomenten etc etc en jij doet 4 dagen per maand “de leuke papa” uithangen, terwijl ik wallen tot op m’n knieën had en nooit momenten voor mijzelf, naast het werk. Anderzijds had ik natuurlijk ook alle mooie momenten samen met kind, die vader dan weer mistte. Gewoon het dagelijkse leven en simpel naar het bos en kopjes thee drinken, kon en kan mijn zoontje erg waarderen.
Inmiddels is door de afstand zoonlief 50% van de tijd bij vader. Soms heb ik wel een binnenpretje wanneer hij dan appt dat hij om 0500 al op moest of dat het een pittige dag was. Het voelt ergens “goed” dat hij nu ook de zorg echt draagt en ook de mindere momenten/zwaardere momenten meemaakt. En het belangrijkste dat hij en kind een hele goede band (weer) hebben samen. Dat vind ik heel fijn om te zien en dat was destijds ook de reden dat ik kind wel “normaal” naar vader liet gaan.
Maar soms kan bovenstaande om meerdere redenen niet, uiteindelijk. Ik denk dat je daar voor jezelf en voor jullie kind een soort weg in moet zoeken. Klinkt beetje zweverig, zo bedoel ik dat niet, maar dat het geen negatieve lading krijgt, wanneer kind naar vader gaat en dat jij hier spanningen van krijgt. En dat er vooral gekeken moet worden wat het beste is voor jullie kind.
Ik heb een aantal jaren de grootste zorg voor kind gehad. Vader deed 4 dagen per maand, destijds. Ik weet dat ik soms toen hele “pissige” momenten voelde, jegens vader. Ik uitte dit niet naar kind of vader, maar wel echt momenten dat ik dacht: verdorie ik heb alle slapeloze nachten, peuterdriftbuitjes, kots opruimmomenten etc etc en jij doet 4 dagen per maand “de leuke papa” uithangen, terwijl ik wallen tot op m’n knieën had en nooit momenten voor mijzelf, naast het werk. Anderzijds had ik natuurlijk ook alle mooie momenten samen met kind, die vader dan weer mistte. Gewoon het dagelijkse leven en simpel naar het bos en kopjes thee drinken, kon en kan mijn zoontje erg waarderen.
Inmiddels is door de afstand zoonlief 50% van de tijd bij vader. Soms heb ik wel een binnenpretje wanneer hij dan appt dat hij om 0500 al op moest of dat het een pittige dag was. Het voelt ergens “goed” dat hij nu ook de zorg echt draagt en ook de mindere momenten/zwaardere momenten meemaakt. En het belangrijkste dat hij en kind een hele goede band (weer) hebben samen. Dat vind ik heel fijn om te zien en dat was destijds ook de reden dat ik kind wel “normaal” naar vader liet gaan.
Maar soms kan bovenstaande om meerdere redenen niet, uiteindelijk. Ik denk dat je daar voor jezelf en voor jullie kind een soort weg in moet zoeken. Klinkt beetje zweverig, zo bedoel ik dat niet, maar dat het geen negatieve lading krijgt, wanneer kind naar vader gaat en dat jij hier spanningen van krijgt. En dat er vooral gekeken moet worden wat het beste is voor jullie kind.
maandag 22 november 2021 om 22:43
Hij is ook een waardeloze vader! Ik begrijp je heel goed.
Jullie kind is nog zo jong, dat hij/zij dat nog niet beseft.
Dat komt waarschijnlijk vanzelf als hij/zij ouder is.
Mijn dochters hebben ook een waardeloze vader.
Vanaf dat ze een jaar of 12 oud waren, ben ik eerlijk geweest over de feiten, zonder hem verder zwart te maken. Ik zei dan bijvoorbeeld: “Sorry, ik kan dit niet betalen, want papa heeft de alimentatie niet betaald.”
Het is en blijft hun vader, maar ik hou hem niet meer de hand boven het hoofd. Hij heeft ook zijn verantwoordelijkheid als vader.
Ik vond het fijn om mijn frustratie en onmacht te kunnen bespreken met een vriendin. Dit deed ik bewust niet met mijn dochters.
Sterkte! Het is heel lastig.
Jullie kind is nog zo jong, dat hij/zij dat nog niet beseft.
Dat komt waarschijnlijk vanzelf als hij/zij ouder is.
Mijn dochters hebben ook een waardeloze vader.
Vanaf dat ze een jaar of 12 oud waren, ben ik eerlijk geweest over de feiten, zonder hem verder zwart te maken. Ik zei dan bijvoorbeeld: “Sorry, ik kan dit niet betalen, want papa heeft de alimentatie niet betaald.”
Het is en blijft hun vader, maar ik hou hem niet meer de hand boven het hoofd. Hij heeft ook zijn verantwoordelijkheid als vader.
Ik vond het fijn om mijn frustratie en onmacht te kunnen bespreken met een vriendin. Dit deed ik bewust niet met mijn dochters.
Sterkte! Het is heel lastig.
maandag 22 november 2021 om 23:21
Mijn moeder heeft mij en broer echt heel lang uit de wind gehouden mbt onze vader. Ik heb er zelf achter moeten komen hoe mijn vader tikte en dat hij eigenlijk als vader geen knip voor de neus waard was. Ik snap de blijdschap van je kind, want ik was ook blij als mijn vader na maanden weg ineens weer in mijn leven kwam met een knuffelbeer in zijn hand. Dat was dan ook de enige financiele bijdrage die hij maakte aan mijn leven. Mijn moeder betaalde ALLES voor ons. Als kind sta je er niet bij stil dat de ouder die 24/7 in je leven is alle zorgen heeft, nooit wegkan zonder iets te regelen, slapeloze nachten heeft als je ziek bent of nachtmerries hebt. Een ouder die IS. Daar staat een kind niet bij stil en is daar niet dankbaar voor. En bedenkt dus ook niet dat de afwezige ouder wel goeie sier maakt, maar er niks in investeert of voor opgeeft. Dat zijn eigenlijk pas inzichten die je krijgt als je ouder bent en/of zelf kinderen krijgt.
Respect voor alle ouders die er alleen voor staan en bij wie de partner een grote bron van frustratie is.
Respect voor alle ouders die er alleen voor staan en bij wie de partner een grote bron van frustratie is.
dinsdag 23 november 2021 om 05:31
Misschien dat ik samen met de begeleiding wel kan aankaarten dat zo lang afspraken niet worden nagekomen, de omgang beperkter wordt? Ze zien elkaar wekelijks (mits hij op komt dagen), dat ik het nu naar 1x in de 2 weken zet. Hij komt geen belangrijke afspraken na, er hangt nooit een consequentie aan, maar op een bepaald punt is de maat gewoon vol. Kind heeft er zelf niet per se de behoefte aan om ieder weekend te gaan, 1x in de 2w zou hij prima vinden
dinsdag 23 november 2021 om 05:39
Mwah, hem “straffen”, ik zou het niet doen. Dat gaat alleen hun band maar verstoren. Dit is jouw ding, laat het jouw ding blijven.Wanhopige-ouder schreef: ↑23-11-2021 05:31Misschien dat ik samen met de begeleiding wel kan aankaarten dat zo lang afspraken niet worden nagekomen, de omgang beperkter wordt? Ze zien elkaar wekelijks (mits hij op komt dagen), dat ik het nu naar 1x in de 2 weken zet. Hij komt geen belangrijke afspraken na, er hangt nooit een consequentie aan, maar op een bepaald punt is de maat gewoon vol. Kind heeft er zelf niet per se de behoefte aan om ieder weekend te gaan, 1x in de 2w zou hij prima vinden
dinsdag 23 november 2021 om 06:20
Nee, klopt. Ik bedoelde alleen dat als ik 5weken achter elkaar terug ben bij de organisatie voor de gesprekken..en hij is er wederom voor de 5e keer niet. Ik en de begeleiding zitten er telkens voor spek en bonen. Er hangt voor hem geen consequentie aan, hij kan uiteindelijk doen wat hij wilt. Daarom dacht ik eerst gesprekken nakomen, tot die tijd 1x per 2w ipv wekelijks een contactmoment. Ik weet niet anders hoe hem aan te sporen tot..
dinsdag 23 november 2021 om 06:47
Ik snap je maar zou het lostrekken, ga met jezelf aan de slag wbt je gevoelens naar zijn vader. Kijk waar je kan ventileren en hoe je ermee kan leven met een hulpverlener/psycholoog.
Daarnaast aan de slag met hulpverlener welk gedrag vader goed is voor kind, of het schadelijk is en zo niet blijf je dit verhaal steunen voor je kind.
Maar oppassen dat je niet op je kind betrekt wat jou raakt. En je kind komt er vanzelf achter hoe zijn vader is. Hij komt naar jou rennen als hij veiligheid zoekt of trapt tegen je aan omdat jij de ouder bent die er altijd is, dat is veel meer waard.
Daarnaast aan de slag met hulpverlener welk gedrag vader goed is voor kind, of het schadelijk is en zo niet blijf je dit verhaal steunen voor je kind.
Maar oppassen dat je niet op je kind betrekt wat jou raakt. En je kind komt er vanzelf achter hoe zijn vader is. Hij komt naar jou rennen als hij veiligheid zoekt of trapt tegen je aan omdat jij de ouder bent die er altijd is, dat is veel meer waard.
dinsdag 23 november 2021 om 07:48
Gesprekken zijn 'helaas' essentieel ivm het begeleide omgangstraject.viva-amber schreef: ↑23-11-2021 07:17Kind zien ok, maar ik zou wel stoppen met die gesprekken denk ik. je hebt 100% zorg en je kan je tijd wel beter besteden.
zondag 28 november 2021 om 11:35
Ik snap dat dit inderdaad heel erg wrang voelt. Ik zou proberen om de gedachten om te buigen naar dat je ex gewoon ontzettend triest is. Jouw zoon komt er op latere leeftijd vanzelf achter wat jij voor hem betekent (hebt vroeger) en wat zijn vader voor hem betekent/heeft gedaan en dan kijkt hij verder dan die cadeautjes.
zondag 28 november 2021 om 11:42
Dit. Kind gaat het later allemaal wel zien. Wat een kneus van een vader zeg.Opsekop schreef: ↑28-11-2021 11:35Ik snap dat dit inderdaad heel erg wrang voelt. Ik zou proberen om de gedachten om te buigen naar dat je ex gewoon ontzettend triest is. Jouw zoon komt er op latere leeftijd vanzelf achter wat jij voor hem betekent (hebt vroeger) en wat zijn vader voor hem betekent/heeft gedaan en dan kijkt hij verder dan die cadeautjes.
zondag 28 november 2021 om 11:45
Natuurlijk is hij waardeloos. Een goede vader neemt de benen niet. Maar jouw kind heeft recht op een band met zijn vader, ook al is deze waardeloos. Het kind heeft jou als stabiele basis en dat gaat het heus wel zien vroeg of laat. Dat vader weer een nieuw kind heeft gemaakt moet je er echt helemaal los van zien.
Iedere dag is gehaktdag
