Psyche
alle pijlers
Onrust in mijn lichaam en hoofd.
woensdag 1 maart 2017 om 13:29
Weet niet wat ik met dit topic wil. Óf ik iets met dit topic wil. In ieder geval van me afschrijven.
Voel me alsof ik wil gillen. Onbegrensd gillen, heel hard gillen.
Voel me zo onrustig en opgejaagd van binnen.
Wil zo veel, plan zo veel, moet zo veel van mezelf. Echter eigenlijk wil ik niet, moet ik niet en plan ik niet. Neem me vanalles voor. Er komt vaak niets van. Heb geen zin in actie. En toch ook wel.
Kan me niet aanzetten tot actie. Of activiteit.
Voel me raar. Voel me gek. Voel me abnormaal.
Heb vaak het gevoel dat ik terug zou willen in de tijd. Naar een tijd waarin mijn leven nog leuk was. "Niets moest, alles mocht". Het leven leek nog speels, gemoedelijk, doordrenkt van vreugde, geluk en leuks. Het leven drukte nog niet op mijn gemoed.
Pffffff, ja, een pessimistische tekst, een negatieve tekst, een deprimerende tekst.
Ik uit me niet genoeg. Ben geen prater in real life. Pieker, denk, maal.......en voel me overall k*t momenteel. Daarom kalk ik de woorden hier neer. En voel me zometeen vast ontzettend dom!
Voel me alsof ik wil gillen. Onbegrensd gillen, heel hard gillen.
Voel me zo onrustig en opgejaagd van binnen.
Wil zo veel, plan zo veel, moet zo veel van mezelf. Echter eigenlijk wil ik niet, moet ik niet en plan ik niet. Neem me vanalles voor. Er komt vaak niets van. Heb geen zin in actie. En toch ook wel.
Kan me niet aanzetten tot actie. Of activiteit.
Voel me raar. Voel me gek. Voel me abnormaal.
Heb vaak het gevoel dat ik terug zou willen in de tijd. Naar een tijd waarin mijn leven nog leuk was. "Niets moest, alles mocht". Het leven leek nog speels, gemoedelijk, doordrenkt van vreugde, geluk en leuks. Het leven drukte nog niet op mijn gemoed.
Pffffff, ja, een pessimistische tekst, een negatieve tekst, een deprimerende tekst.
Ik uit me niet genoeg. Ben geen prater in real life. Pieker, denk, maal.......en voel me overall k*t momenteel. Daarom kalk ik de woorden hier neer. En voel me zometeen vast ontzettend dom!
woensdag 1 maart 2017 om 13:36
Ik herken het wel. Je bent niet dom, je zit gewoon even niet goed in je vel.
Het is een beetje een dooddoener, dit advies ("ga gewoon bewegen, dan voel je je beter!") maar mij helpt het echt. Een paar yoga oefeningen, een blokje om, een echte sportsessie als je dat aankunt. En bedenkt dat dit gevoel niet voor altijd is. Je zit er nu middenin maar het gaat echt een keer over.
woensdag 1 maart 2017 om 13:37
" Heb vaak het gevoel dat ik terug zou willen in de tijd. Naar een tijd waarin mijn leven nog leuk was. "Niets moest, alles mocht". Het leven leek nog speels, gemoedelijk, doordrenkt van vreugde, geluk en leuks. Het leven drukte nog niet op mijn gemoed. "
Je hoeft niet terug in de tijd, je kunt het leven zo leuk maken als je zelf wilt. Niets moet, alles mag, nog steeds.
Het leven is speels als jij het zo maakt en dan wordt het vanzelf ook gemoedelijk. Ook vreugde, geluk en leuks, daar kan je voor kiezen, tenzij je diep in een depressie zit, dat is een ander verhaal.
Hoe komt het toch, dat het leven zo drukt op je gemoed?
Je hoeft niet terug in de tijd, je kunt het leven zo leuk maken als je zelf wilt. Niets moet, alles mag, nog steeds.
Het leven is speels als jij het zo maakt en dan wordt het vanzelf ook gemoedelijk. Ook vreugde, geluk en leuks, daar kan je voor kiezen, tenzij je diep in een depressie zit, dat is een ander verhaal.
Hoe komt het toch, dat het leven zo drukt op je gemoed?
woensdag 1 maart 2017 om 13:46
Hoe het komt dat het leven zo voelt?
Ik denk dat ik heel lang op de automatische piloot in een overlevingsstand heb geleefd. Had niets van doen met hetgeen IK wilde of met hetgeen IK aankon. Ik eiste letterlijk van mezelf door te gaan tot het randje. Ben ver over mijn eigen grenzen heen gegaan. Heb heel erg slecht voor mezelf gezorgd.
Dacht dat ik goed voor mezelf zorgde, echter dat bleek een façade, een toneelspel, een farce.
Veel (onverwerkt) verdriet, keiharde tante tav mezelf zijn, emoties onderdrukt, boosheid en frustratie weggeveegd.
Nu lijkt het alsof alle energie uit mijn lijf is gevloeid. Een onbewoond eiland voor mij alleen......dat spreekt mij aan.
Ik denk dat ik heel lang op de automatische piloot in een overlevingsstand heb geleefd. Had niets van doen met hetgeen IK wilde of met hetgeen IK aankon. Ik eiste letterlijk van mezelf door te gaan tot het randje. Ben ver over mijn eigen grenzen heen gegaan. Heb heel erg slecht voor mezelf gezorgd.
Dacht dat ik goed voor mezelf zorgde, echter dat bleek een façade, een toneelspel, een farce.
Veel (onverwerkt) verdriet, keiharde tante tav mezelf zijn, emoties onderdrukt, boosheid en frustratie weggeveegd.
Nu lijkt het alsof alle energie uit mijn lijf is gevloeid. Een onbewoond eiland voor mij alleen......dat spreekt mij aan.
woensdag 1 maart 2017 om 14:07
woensdag 1 maart 2017 om 14:09
Wat zijn er toch veel mensen die zich zo voelen, dat valt me echt op .Ik kamp er zelf ook al een hele tijd mee. Gek hoe het je ineens kan overvallen en dan weer weg ebt. De tip hier om de buitenlucht op te zoeken is een goeie, en toch aan de gang blijven. Tóch die was afhalen, toch dat recept proberen. Haken heeft mij ook geholpen om tot rust te komen. Ben je al bij de huisarts geweest?
woensdag 1 maart 2017 om 14:12
quote:Troeteltje schreef op 01 maart 2017 @ 14:06:
Gaat niet Cateautje. Er zit hier een kind dat ik niet alleen kan laten. En meenemen zorgt voor meer spanning inplaats van minder.
Idee is goed en waardeer ik. Ik ga zo even de deur uit samen. Dan maar zo.
Dan is een frisse neus halen een goed plan. Probeer dan je gedachten een beetje te verzetten en vergeet niet om even iets te doen dat een verwenmomentje inhoudt. Ergens een kopje thee drinken is altijd een goed plan.
Zorg goed voor jezelf Troetel, er is er maar één van jou en daar moet je goed voor zijn en hoe beter je voor jezelf bent, hoe gemakkelijker het voor je wordt.
Gaat niet Cateautje. Er zit hier een kind dat ik niet alleen kan laten. En meenemen zorgt voor meer spanning inplaats van minder.
Idee is goed en waardeer ik. Ik ga zo even de deur uit samen. Dan maar zo.
Dan is een frisse neus halen een goed plan. Probeer dan je gedachten een beetje te verzetten en vergeet niet om even iets te doen dat een verwenmomentje inhoudt. Ergens een kopje thee drinken is altijd een goed plan.
Zorg goed voor jezelf Troetel, er is er maar één van jou en daar moet je goed voor zijn en hoe beter je voor jezelf bent, hoe gemakkelijker het voor je wordt.
woensdag 1 maart 2017 om 14:18
Antwoord op enkele vragen:
Heb hulp. Ben ermee bezig en er is een beerput geopend die stinkt.
Traject neem ik zeer serieus, wat niet wegneemt dat het moeilijk is en ik nog een lange weg te gaan heb.
Kind kan zo nu en dan elders ondergebracht worden. Echter ik voel me dan ook daar weer slecht over.....welke ellendige en slechte moeder wil kind liefst continue uitbesteden?
Partner vind het ook zwaar en heeft een eisenpakket. Zijn bagage is voor mij te veel om naast mijn eigen bagage ook op mijn schouders te dragen. Echter ook daar geld......wat ben ik voor slechte partner daar ik er niet of niet voldoende voor hem kan en wil zijn?
Ik ben bang voor de toekomst.
Heb hulp. Ben ermee bezig en er is een beerput geopend die stinkt.
Traject neem ik zeer serieus, wat niet wegneemt dat het moeilijk is en ik nog een lange weg te gaan heb.
Kind kan zo nu en dan elders ondergebracht worden. Echter ik voel me dan ook daar weer slecht over.....welke ellendige en slechte moeder wil kind liefst continue uitbesteden?
Partner vind het ook zwaar en heeft een eisenpakket. Zijn bagage is voor mij te veel om naast mijn eigen bagage ook op mijn schouders te dragen. Echter ook daar geld......wat ben ik voor slechte partner daar ik er niet of niet voldoende voor hem kan en wil zijn?
Ik ben bang voor de toekomst.
woensdag 1 maart 2017 om 14:19
Ik herken het ook wel een beetje. Ik vind momenteel de opvoeding veel van me vergen. En dan zijn de kindjes nog niet eens echt ergens moeilijk of lastig mee. Maar wel nog klein en veel hulp en behoeften nodig waardoor ik naar mijn gevoel te weinig toekom aan dingen die prettig zijn voor mij als volwassene. En dan hebben wij vermoed ik nog wel meer vrije tijd dan de meeste volwassen stellen met kinderen en toch komt er naar mijn gevoel vaak niks van om dat voor onszelf een beetje in te richten (als individu of als stel).
woensdag 1 maart 2017 om 14:34
Goed dat al hulp hebt. Het is een lang proces dus je zult je niet van de ene op de andere dag beter gaan voelen, maar de eerste (heel belangrijke) stap is al gezet. Mij heeft het vooral geholpen destructieve gedachten onder controle te houden (die jij ook hebt, want al ken ik je niet, ik weet zeker dat je geen slechte moeder en partner bent).
Ik dacht vroeger ook altijd dat ik de enige gek met dit soort gevoelens was maar volgens mij komt het juist veel voor. Jammer dat het vaak zo moeilijk is om er open over te praten, dat maakt het zoveel lichter.
Ik dacht vroeger ook altijd dat ik de enige gek met dit soort gevoelens was maar volgens mij komt het juist veel voor. Jammer dat het vaak zo moeilijk is om er open over te praten, dat maakt het zoveel lichter.
woensdag 1 maart 2017 om 14:40
Je hebt dingen nodig om jezelf op te laden. Vergelijk het met een batterij. Als die leeg is geeft hij geen licht. Je hebt langere tijd veel van jezelf gevraagd, waardoor je uitgeput bent, maar geen ruimte genomen om weer energie tot je te nemen. Hierdoor kun je ook geen energie aan anderen geven. Dus het is niet gek dat je te moe voor je kinderen en je partner bent, het is een duidelijk signaal dat jij nu hard aan jezelf moet gaan werken.
Wat bedoel je met 'vriend heeft een eisenpakket'?
Wat bedoel je met 'vriend heeft een eisenpakket'?
woensdag 1 maart 2017 om 14:59
quote:Joni_de_tweede schreef op 01 maart 2017 @ 14:09:
Wat zijn er toch veel mensen die zich zo voelen, dat valt me echt op.Ik kamp er zelf ook al een hele tijd mee. Gek hoe het je ineens kan overvallen en dan weer weg ebt. De tip hier om de buitenlucht op te zoeken is een goeie, en toch aan de gang blijven. Tóch die was afhalen, toch dat recept proberen. Haken heeft mij ook geholpen om tot rust te komen. Ben je al bij de huisarts geweest?En dat zijn alleen nog maar de mensen die ervoor uitkomen. Ik geloof dat een miljoen Nederlanders aan de antidepressiva zijn! Volgens mij heeft dat veel te maken met de gejaagde maatschappij waarin we leven; iedereen is altijd maar druk en veel mensen kunnen dat moeilijk bijbenen. Wat ook opvalt is dat het niet alleen ouderen zijn maar ook steeds meer jongeren. Een slechte ontwikkeling.
Wat zijn er toch veel mensen die zich zo voelen, dat valt me echt op.Ik kamp er zelf ook al een hele tijd mee. Gek hoe het je ineens kan overvallen en dan weer weg ebt. De tip hier om de buitenlucht op te zoeken is een goeie, en toch aan de gang blijven. Tóch die was afhalen, toch dat recept proberen. Haken heeft mij ook geholpen om tot rust te komen. Ben je al bij de huisarts geweest?En dat zijn alleen nog maar de mensen die ervoor uitkomen. Ik geloof dat een miljoen Nederlanders aan de antidepressiva zijn! Volgens mij heeft dat veel te maken met de gejaagde maatschappij waarin we leven; iedereen is altijd maar druk en veel mensen kunnen dat moeilijk bijbenen. Wat ook opvalt is dat het niet alleen ouderen zijn maar ook steeds meer jongeren. Een slechte ontwikkeling.
woensdag 1 maart 2017 om 15:11
quote:[RikM schreef op 01 maart 2017 @ 14:59[/message]:
[...]
En dat zijn alleen nog maar de mensen die ervoor uitkomen. Ik geloof dat een miljoen Nederlanders aan de antidepressiva zijn! Volgens mij heeft dat veel te maken met de gejaagde maatschappij waarin we leven; iedereen is altijd maar druk en veel mensen kunnen dat moeilijk bijbenen. Wat ook opvalt is dat het niet alleen ouderen zijn maar ook steeds meer jongeren. Een slechte ontwikkeling.
ik denk niet dat het aan de maatschappij ligt.
ik kamp al een hele tijd met dezelfde problematiek, en volgens mij is het een soort onwil en onvermogen om jezelf te veranderen.
terug verlangen naar vroeger doe ik niet, ik wil vooruit, maar ergens zit er een stukje wat de boel stagneert.
en geloof me, ik heb werkelijk alle smoezen al uit de kast gehaald waarom ik niet doe wat ik moet en wil gaan doen.
[...]
En dat zijn alleen nog maar de mensen die ervoor uitkomen. Ik geloof dat een miljoen Nederlanders aan de antidepressiva zijn! Volgens mij heeft dat veel te maken met de gejaagde maatschappij waarin we leven; iedereen is altijd maar druk en veel mensen kunnen dat moeilijk bijbenen. Wat ook opvalt is dat het niet alleen ouderen zijn maar ook steeds meer jongeren. Een slechte ontwikkeling.
ik denk niet dat het aan de maatschappij ligt.
ik kamp al een hele tijd met dezelfde problematiek, en volgens mij is het een soort onwil en onvermogen om jezelf te veranderen.
terug verlangen naar vroeger doe ik niet, ik wil vooruit, maar ergens zit er een stukje wat de boel stagneert.
en geloof me, ik heb werkelijk alle smoezen al uit de kast gehaald waarom ik niet doe wat ik moet en wil gaan doen.
wij slapen nooit.
woensdag 1 maart 2017 om 15:50
Volgens mij is het niet mogelijk om jezelf te veranderen, je bent wie je bent en that's it.
Ik denk dat Rik gelijk heeft. Het leven eist veel meer van ons dan van de eerdere generaties en daar waar zij te pas en te onpas bij elkaar naar binnen liepen voor een praatje en koffie wordt er nu moeilijk gedaan over het maken van een afspraak met de beste vrienden, laat staan bij buren. Ik denk dat we daardoor teveel alleen moeten oplossen en geen steun meer hebben van onze omgeving, van elkaar.
Misschien heb ik het helemaal mis, maar ik denk dat het een gevolg is van de doorgedraaide individualisering van onze maatschappij. De sociale cohesie is volledig verdwenen.
Ik denk dat Rik gelijk heeft. Het leven eist veel meer van ons dan van de eerdere generaties en daar waar zij te pas en te onpas bij elkaar naar binnen liepen voor een praatje en koffie wordt er nu moeilijk gedaan over het maken van een afspraak met de beste vrienden, laat staan bij buren. Ik denk dat we daardoor teveel alleen moeten oplossen en geen steun meer hebben van onze omgeving, van elkaar.
Misschien heb ik het helemaal mis, maar ik denk dat het een gevolg is van de doorgedraaide individualisering van onze maatschappij. De sociale cohesie is volledig verdwenen.
woensdag 1 maart 2017 om 16:08
ik denk dat er redelijk veel dingen aan jezelf te veranderen zijn.
het is soms alleen een enorm grote stap om uit een bepaalde comfortzone te komen, zeker bij het ouder worden.
ik heb momenteel alles voor elkaar, elk probleem gefixt, ik zou me bijzonder relaxed en ontspannen moeten voelen.
elk probleem wat op mijn pad kwam tot nog toe opgelost, mijn leven is al meerdere malen flink door elkaar gegooid.
en nu sta ik stil, wat me een enorme hoop stress geeft.
ik kan die stress alleen maar oplossen door dingen te gaan doen, die ik dus niet doe.
het is soms alleen een enorm grote stap om uit een bepaalde comfortzone te komen, zeker bij het ouder worden.
ik heb momenteel alles voor elkaar, elk probleem gefixt, ik zou me bijzonder relaxed en ontspannen moeten voelen.
elk probleem wat op mijn pad kwam tot nog toe opgelost, mijn leven is al meerdere malen flink door elkaar gegooid.
en nu sta ik stil, wat me een enorme hoop stress geeft.
ik kan die stress alleen maar oplossen door dingen te gaan doen, die ik dus niet doe.
wij slapen nooit.
woensdag 1 maart 2017 om 16:24
Ja, die comfortzone heeft er mee te maken dat niemand er invloed op uitoefent. Als er een montere buuf zou zijn of een vriendin die jou op sleeptouw neemt, dan kom je al snel in een ander stramien terecht.
Dit is precies wat ik bedoel, we doen tegenwoordig alles alleen en soms blijkt dat een keer teveel, ik loop daar nu zelf ook tegenaan. Ik weet niet of het een comfortzone is, denk het niet, maar ik krijg mijn dagelijkse routine niet op de rails na een depressie en zou er alles voor over hebben als iemand me een schop onder m'n gat zou geven. Teveel zelf gedaan, teveel alleen gedaan en nu loop ik tegen een grens op en moet ik toegeven dat ook ik niet alles alleen kan.
Dit is precies wat ik bedoel, we doen tegenwoordig alles alleen en soms blijkt dat een keer teveel, ik loop daar nu zelf ook tegenaan. Ik weet niet of het een comfortzone is, denk het niet, maar ik krijg mijn dagelijkse routine niet op de rails na een depressie en zou er alles voor over hebben als iemand me een schop onder m'n gat zou geven. Teveel zelf gedaan, teveel alleen gedaan en nu loop ik tegen een grens op en moet ik toegeven dat ook ik niet alles alleen kan.
