Onveilige jeugd gehad/gastarbeidersgezin

Dag

Ik heb echt gevoel dat ik ben ingestort door het gezin waar ik vandaan kom.
Als enigste dochter uit een gastarbeider gezin draag ik al sinds jaar en dag iedereen zijn last.
Al sinds dat ik een kind was en het opviel dat ik goed kon leren en vrij sociaal was werd er door iedereen een beroep op mij gedaan.
Ouders: als jong meisje brieven lezen, instanties bellen, mee naar artsen, moeilijke gesprekken voeren op scholen voor mijn broertjes, iedereen zijn brandjes blussen, iedereen happy maken, moeder die al haar volwassen problemen aan mij voorlegde (als kind al was ik haar luisterend oor mbt mijn vader en haar shit huwelijk waar ze nu 40 jaar bij mij over klaagt). Ik heb iedereen in het gezin gesteund, geholpen op eigen benen te staan, naar hun problemen geluisterd, meegedacht etc.

Maar er was nooit iemand voor mij. Ik moest de sterke zijn, blijven staan zodat het gezin niet in elkaar zou storten, zodat mijn moeder niet weer zou dreigen een fles chloor te drinken als ze ruzie had met mijn vader, zodat de problemen die mijn broers veroorzaakten mijn ouders niet nog meer overstuur zouden maken, dus loste ik ze voor ze op. Want elk probleem dat zou blijven bestaan zou later dubbel zo hard op mijn bord terecht komen.
Ik had geen klankbord, geen muur waar ik tegen kon leunen, geen steun, geen stevige armen die me vast konden houden, ik was binnen zo'n groot gezin de drager, de trekker, de muur die niet mocht omvallen.
Ook nadat ik uit huis was en kinderen kreeg bleef ik iedereen een beroep op mij doen: ik moest wel want anders zouden mijn ouders instorten, neervallen etc. Mijn broers gingen het huis uit, trouwden, kregen allerlei problemen waar ze weer bij mij voor aanklopten. Ik bleef de maatschappelijk werkster voor iedereen.

En toen stortte ik in. Mijn huwelijk faalde omdat ik nooit had geleerd voor mezelf te kiezen. Om grenzen te stellen. Om zelf hulp te vragen, ik had alleen maar geleerd om voor anderen te leven, kende niks anders, wist niet wat het was om te kijken wat ik nu nodig had, altijd geleerd om andermans nood voor die van mij te zetten.
En toen ik instortte kwam het leedvermaak van mijn broers én hun partners.
'Je kon niet eens je huwelijk in stand houden.' Of: 'daar sta je dan met je verder studeren, je kon niet eens je man bij je houden. Mijn vrouw kan tenminste overheerlijk koken, geen wonder dat jouw huwelijk klapte'.
Het was echt vreselijk, maar ik had de kracht niet eens meer om een weerwoord te geven.

Niemand was nog te bekennen toen ik hulp nodig had, radiostilte. En ik kropte alles nog meer op.
En mijn moeder liet na mijn scheiding echt merken dat ze teleurgesteld was en ging me vergelijken met anderen: 'Nou die en die heeft wél een goede keuze in man gemaakt'
Of: 'Jij en ik hebben geen geluk hè met mannen' of: 'De buurvrouw kan haar man goed onder de duim houden, zeg!' (Ik werd mishandeld).

Ik had zo een behoefte aan steun, aan een arm, aan iemand die kon zeggen: ik ben er voor je.
Er werd me juist heel hard het gevoel gegeven dat ik had gefaald door mijn broers en hun partners, maar ze bleven alsnog een beroep op me doen en ik ging nu juist overcompenseren om te tonen dat ze me echt niet hadden kunnen hadden breken en nog steeds even sterk was.

Het gevolg was dat als ze me niet nodig hadden, ik nooit iets van ze hoorde. Als ze weer ergens mee zaten dan was ik plots weer de hoofdgast en kreeg ik nog net geen rode loper, om vervolgens als het probleem opgelost was daarna weer de grond ingeboord te worden omdat ze me niet meer nodig hadden.
Ik voelde wel wat er gebeurde, maar mijn mond durfde niet te spreken. Bang om weer te horen dat mbt de scheiding ik het er wel zelf naar had gemaakt (wanneer ik zou durven aangeven dat ik het gevoel had dat de balans tussen ons niet gelijk was.) Ik hield mijn mond. Als ik niks zou zeggen, kon ik ook niet met woorden afgebroken worden, dacht ik..

Ik heb therapie gevolgd, maar het is heel ingewikkeld om aan een therapeut uit te leggen hoe familiebanden in onze Marokkaanse cultuur in elkaar steken.
Stapje bij stapje heb ik geleerd om grenzen te stellen.
Onlangs stelde ik een grens naar een schoonzus omdat ze mij weer voor de 100e keer had gebeld ivm ruzie met mijn broer. Heb zo vaak bemiddeld tussen hen, maar nu was ik op, ingestort. Ik stuurde haar een berichtje terug dat ik het moeilijk heb met mezelf en op dit moment de focus op mezelf moest houden.
Sindsdien negeert ze mij volledig. Het was de eerste keer dat ik een grens had gesteld naar haar toe, maar ik kon het hun problemen er niet nog extra bij hebben. Ik liep zelf bij een therapeut.

Onlangs heb ik opnieuw een grens getrokken naar een andere broer (Ik had hem en zijn gezin een tijd geleden zo hard geholpen met een probleem dat grote gevolgen voor het hele gezin zou hebben. Ze zouden bijna op straat komen te staan met hun kinderen en ik heb ze gered, een woning voor ze geregeld, borg gestaan, geld uitgegeven, mee naar instanties, de lijst is lang!).
Ook hij en zijn vrouw negeren mij toen ik onlangs mijn grens (op een hele respectvolle manier) trok. Compleet. Ik besta niet meer. Maar niet nadat mij broer mij nog een trap na had gegeven: dat hij mijn ex heel goed begreep...

Hoewel ik weet dat het goed is dat ik mijn grenzen steeds meer stel, voel ik me wel gebruikt, misbruikt, als stront behandeld door mensen waar ik al heel mijn leven voor klaar heb gestaan. Het doet mij pijn.
Ik weet dat het op lange termijn beter voor mij is om dan maar geen contact te hebben, maar ik voel dat het mij bevestigd in het idee dat ik alleen maar waarde had als ik iets voor een ander kon betekenen
En nu is mijn lichaam op, ik ben op. Ik heb geen muur waar ik tegenaan kan leunen, iemand die tegen mij zegt: je doet er toe.

Een groot gezin, maar toch altijd zo eenzaam gevoeld.
Wat ik met dit topic wil? Gelijkaardige ervaringen horen misschien. Of tips hoe ik door kan blijven gaan met grenzen stellen, zonder verdrietig te worden dat ik vroeger zélf heb toegestaan dat er misbruik van mij werd gemaakt.
Ik voelde me zo onveilig.
Ik ben hierdoor echt een people pleaser geworden.
Ik was een klein meisje dat zelf veiligheid zocht maar altijd voor de veiligheid van een ander moest zorgen. Ik huil soms om mezelf, is dat raar?

Bedankt voor jullie reacties.
Ik lees ze en laat het allemaal even binnenkomen

Lila-Linda schreef: ↑

07-11-2022 12:34

als je zelf nooit geleerd hebt, om emotionele steun te ontvangen, is het heel moeilijk om die te geven aan je kinderen. Ik probeer ze zelfvertrouwen mee te geven, leer ze in hun eigen kracht te geloven en zal ook nooit of te nimmer emotioneel leunen op mijn kind. Dat dat zeer schadelijk is, is wel genoeg bewezen bij mij
Het zijn van die valkuilen, waar generaties mensen weer intrappen.
Jij bent nu de eerste, die het een halt kan toeroepen. Jij zoekt hulp. Dat is heel krachtig dankje
Want ook je ouders, zijn belast door hun ouders. En jouw ouders, hebben er nooit voor gekozen hulp te zoeken.
Ze kozen voor de makkelijkste optie: een kind, hun eigen kind. Het gebeurde nog in die tijd, ook in andere gastarbeiders gezinnen, maar ik kreeg ook nog de verantwoordelijkheid over een hele rits broers erbij (ouder en jonger)
Hadden zij ook voor kunnen kiezen. was geen gemakkelijke keus, maar het kon wel.

Mijn ouders kenden destijds de Nederlandse maatschappij niet goed, waren de taal niet machtig, maar mijn broers zijn gewoon hier geboren en getogen. Ze gingen mijn ouders ook emotioneel chanteren: 'Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen en als Magreb dit niet oplost dan komen er deurwaarders aan de deur/moet ik van school af/ schulden/ rekeningen voor mijn ouders/toekomst kapot bla bla'. Nou mijn ouders schoten in paniek, radeloos!
Alsjeblieft Magreb, los het voor ons op, jij kunt goed praten/ studeert goed/ sociaal etc anders krijgt je vader weer een hoge bloeddruk/suikerziekte/depressie en vul maar verder in.
Sta je daar als tiener serieuze familieproblemen op te lossen.

feniks02 schreef: ↑

07-11-2022 12:51

Ach meisje, je post roert mij tot tranen....... altijd maar sterk zijn hé, sabri, sabri.....

Wat moedig dat je dit doet, dat je hulp zoekt, dat je dit hier post, dat je probeert je beste zelf te zijn, dat je voelt dat er meer in zit voor jou, voor jou als individu en dat je daar stapjes inzet. Hulde en een hele hele dikke knuffel voor jou.... Ik denk dat het een lange zoektocht is naar wat je hierin wil en kan, zowel zelf als van je omgeving.
Mensen doen wat ze kunnen...... veel is dus niet persoonlijk maar heeft wel invloed op jouw leven. Hoe wil je daar mee omgaan? Hoe kun je daar mee omgaan?

Wees ajb mild over dingen die je achteraf anders had willen doen. Zet het om in urgentie en daadkracht en gevoel voor nu. Wat gebeurd is, is gebeurd maar je kunt vanaf nu elke dag aan de band met je kinderen werken , dat is het allerbelangrijkste, niet of je geen fouten maakt in de opvoeding maar dat je een goede band met de kinderen hebt. Ik doe mijn best

Ook ik heb fouten gemaakt in de opvoeding van mijn kinderen , daarna ben ik extra gaan investeren in de band met hen. Inmiddels zijn mijn fouten van toen ook gewoon bespreekbaar met mijn kinderen. Daar zijn we langzaam naar toe gegroeid. Mooi!


Je beschrijft overigens mijn tantezegger die nu 23 jaar is...... als NL aangetrouwde tante, blijf ik haar mijn hulp en steun en koestering aanbieden maar ik zie dat zij nog van haarzelf vind dat zij de held en redder van de hele familie moet zijn. En ik heb ook makkelijk praten in mijn positie sta ik maar met 1 been in het krachtenveld waar zij in staat. En kan ik het mij veroorloven om er uit te stappen als ik iets niet wil of juist wel wil.

Inderdaad sabr!

Tacelia schreef: ↑

07-11-2022 12:54

Ik ben zelf Nederlandse, dus de cultuurverschillen kan ik niet over mee praten en zal ik ook verder niet op in gaan, want ik kan me goed voorstellen dat het daardoor nog lastiger is allemaal. Maar wat je hier schrijft is heel herkenbaar voor mij.

Mijn ervaring is dat de meeste therapeuten me niet leken te begrijpen, of dingen van me verlangden die me gewoon simpelweg niet lukten (of ik hun dus eigenlijk niet goed begreep). Je ervaringen geven je een blik op de wereld die niet iedereen met je deelt, waardoor het over en weer vaak lastig is om elkaar volledig te begrijpen. Tegelijk is de kans groot dat je een stuk ontwikkeling hebt gemist als kind zijnde. Daar kan je zelf niets aan doen, je was bezig met andere dingen / overlevingsstand / dingen die volwassenen eigenlijk zouden moeten doen.

Vanuit de anderen is het nu ook logisch dat ze wat gaan protesteren. Ze zijn waarschijnlijk al zo lang ze zich kunnen herinneren gewend dat jij hun problemen toch wel op lost en verder je mond houdt. Als je dan ineens je mond open trekt, haal je hun uit hun relaxte luxe positie en moeten ze wat voor je gaan doen. Je zou denken dat ze dat na al die jaren met liefde voor je doen, maar nee - ze willen terug in chillmodus, dus opmerkingen, negeren, ruzie, van alles om hun zin te krijgen.

Ik weet niet of dit stuk enigzins herkenbaar voor je is?
Zo ja, dan zou je kunnen googelen en je verder kunnen inlezen op emotionele verwaarlozing.

Het ligt hoe dan ook iig niet aan jou!

Zeker herkenbaar!
Er staat heel langzaam een andere Magreb op en men is verbaasd, verbouwereerd, misschien wel angstig omdat het erop begint te lijken dat ik mijn eigenwaarde aan het opbouwen ben.
De Magreb die heel voorzichtig voor zichzelf begint op te komen, is bedreigend, misschien zelfs lachwekkend in hun ogen, maar ik wil dat ze nooit meer grip op mij zullen krijgen. Dat ik op een dag in staat zal zijn om respect te eisen en ook te krijgen. Dat ik eindelijk begin te nemen wat ik wil, ipv het kleine beetje wat ik nog heb, mezelf ontzeggen en schenken aan misbruikers (sorry voor het woord, maar zo zie ik ze momenteel. Om emotioneel los van hen te komen, om emotioneel afstand van ze te kunnen blijven houden, om mij niet meer te laten misbruiken heb ik dat woord nodig.)

evelien2010 schreef: ↑

07-11-2022 16:20

Ik lees nergens dat To volledig wil breken met al haar familieleden. En de vraag is of dat dan wel geluk brengt. Want worden uitgesloten is heel heftig in families met deze achtergrond. Ze zegt niet voor niets dat alles om familie draait. Dat gaat zoveel verder dan in Nederlandse families (waar ook heus misbruik plaatsvind). Ik vind dat je dit teveel vanuit een Nederlandse achtergrond bekijkt. Terwijl hier heel duidelijk culturele (en waarschijnlijk religieuze) achtergronden een rol spelen. In combinatie met een vermoedelijk lagere sociaal maatschappelijke status en de daarbij behorende problemen.

Je grenzen aangeven kan ook op een normale manier zonder boos worden of anderen uitschelden. Belangrijk is dat TO consequent is en haar grenzen duidelijk aangeeft.

Ik word al genegeerd door degenen die mijn grens niet wilden respecteren en door dit topic besef ik eigenlijk dat die silent treatment mij rust geeft. Ik hoef er geen contact meer mee te hebben, er komt vast en zeker nooit meer een hulpvraag nu ze mijn eerste sterke "nee" hebben gehoord en de silent treatment zegt meer iets over hen nu (boos op mij). Mij geeft het een stuk rust (tegelijkertijd ook een stuk verdriet wat ik de komende tijd een plek moet geven).

Overigens heb ik deze middag nav dit topic wel mijn moeder gebeld en voor het eerst aangeven hoe erg ik gebukt ga onder het verleden, vooral met mijn broers.
Ze was er erg door geraakt en gaf aan dat ze het inderdaad heeft gezien, maar dat zij altijd wel dacht dat ik het aankon. Ze steunt mij (tot mijn grote verbazing) in de beslissing om voortaan afstand van hen te nemen.

"Niemand was er voor jou, dat klopt. Ik dacht dat je het kon. Ze hebben inderdaad misbruik van je genomen. Het spijt me daarvoor. Je was te lief "
Na ons gesprek barstte ik in tranen uit Eindelijk een stukje erkenning.