Psyche
alle pijlers
Onveilige jeugd gehad/gastarbeidersgezin
maandag 7 november 2022 om 10:29
Dag
Ik heb echt gevoel dat ik ben ingestort door het gezin waar ik vandaan kom.
Als enigste dochter uit een gastarbeider gezin draag ik al sinds jaar en dag iedereen zijn last.
Al sinds dat ik een kind was en het opviel dat ik goed kon leren en vrij sociaal was werd er door iedereen een beroep op mij gedaan.
Ouders: als jong meisje brieven lezen, instanties bellen, mee naar artsen, moeilijke gesprekken voeren op scholen voor mijn broertjes, iedereen zijn brandjes blussen, iedereen happy maken, moeder die al haar volwassen problemen aan mij voorlegde (als kind al was ik haar luisterend oor mbt mijn vader en haar shit huwelijk waar ze nu 40 jaar bij mij over klaagt). Ik heb iedereen in het gezin gesteund, geholpen op eigen benen te staan, naar hun problemen geluisterd, meegedacht etc.
Maar er was nooit iemand voor mij. Ik moest de sterke zijn, blijven staan zodat het gezin niet in elkaar zou storten, zodat mijn moeder niet weer zou dreigen een fles chloor te drinken als ze ruzie had met mijn vader, zodat de problemen die mijn broers veroorzaakten mijn ouders niet nog meer overstuur zouden maken, dus loste ik ze voor ze op. Want elk probleem dat zou blijven bestaan zou later dubbel zo hard op mijn bord terecht komen.
Ik had geen klankbord, geen muur waar ik tegen kon leunen, geen steun, geen stevige armen die me vast konden houden, ik was binnen zo'n groot gezin de drager, de trekker, de muur die niet mocht omvallen.
Ook nadat ik uit huis was en kinderen kreeg bleef ik iedereen een beroep op mij doen: ik moest wel want anders zouden mijn ouders instorten, neervallen etc. Mijn broers gingen het huis uit, trouwden, kregen allerlei problemen waar ze weer bij mij voor aanklopten. Ik bleef de maatschappelijk werkster voor iedereen.
En toen stortte ik in. Mijn huwelijk faalde omdat ik nooit had geleerd voor mezelf te kiezen. Om grenzen te stellen. Om zelf hulp te vragen, ik had alleen maar geleerd om voor anderen te leven, kende niks anders, wist niet wat het was om te kijken wat ik nu nodig had, altijd geleerd om andermans nood voor die van mij te zetten.
En toen ik instortte kwam het leedvermaak van mijn broers én hun partners.
'Je kon niet eens je huwelijk in stand houden.' Of: 'daar sta je dan met je verder studeren, je kon niet eens je man bij je houden. Mijn vrouw kan tenminste overheerlijk koken, geen wonder dat jouw huwelijk klapte'.
Het was echt vreselijk, maar ik had de kracht niet eens meer om een weerwoord te geven.
Niemand was nog te bekennen toen ik hulp nodig had, radiostilte. En ik kropte alles nog meer op.
En mijn moeder liet na mijn scheiding echt merken dat ze teleurgesteld was en ging me vergelijken met anderen: 'Nou die en die heeft wél een goede keuze in man gemaakt'
Of: 'Jij en ik hebben geen geluk hè met mannen' of: 'De buurvrouw kan haar man goed onder de duim houden, zeg!' (Ik werd mishandeld).
Ik had zo een behoefte aan steun, aan een arm, aan iemand die kon zeggen: ik ben er voor je.
Er werd me juist heel hard het gevoel gegeven dat ik had gefaald door mijn broers en hun partners, maar ze bleven alsnog een beroep op me doen en ik ging nu juist overcompenseren om te tonen dat ze me echt niet hadden kunnen hadden breken en nog steeds even sterk was.
Het gevolg was dat als ze me niet nodig hadden, ik nooit iets van ze hoorde. Als ze weer ergens mee zaten dan was ik plots weer de hoofdgast en kreeg ik nog net geen rode loper, om vervolgens als het probleem opgelost was daarna weer de grond ingeboord te worden omdat ze me niet meer nodig hadden.
Ik voelde wel wat er gebeurde, maar mijn mond durfde niet te spreken. Bang om weer te horen dat mbt de scheiding ik het er wel zelf naar had gemaakt (wanneer ik zou durven aangeven dat ik het gevoel had dat de balans tussen ons niet gelijk was.) Ik hield mijn mond. Als ik niks zou zeggen, kon ik ook niet met woorden afgebroken worden, dacht ik..
Ik heb therapie gevolgd, maar het is heel ingewikkeld om aan een therapeut uit te leggen hoe familiebanden in onze Marokkaanse cultuur in elkaar steken.
Stapje bij stapje heb ik geleerd om grenzen te stellen.
Onlangs stelde ik een grens naar een schoonzus omdat ze mij weer voor de 100e keer had gebeld ivm ruzie met mijn broer. Heb zo vaak bemiddeld tussen hen, maar nu was ik op, ingestort. Ik stuurde haar een berichtje terug dat ik het moeilijk heb met mezelf en op dit moment de focus op mezelf moest houden.
Sindsdien negeert ze mij volledig. Het was de eerste keer dat ik een grens had gesteld naar haar toe, maar ik kon het hun problemen er niet nog extra bij hebben. Ik liep zelf bij een therapeut.
Onlangs heb ik opnieuw een grens getrokken naar een andere broer (Ik had hem en zijn gezin een tijd geleden zo hard geholpen met een probleem dat grote gevolgen voor het hele gezin zou hebben. Ze zouden bijna op straat komen te staan met hun kinderen en ik heb ze gered, een woning voor ze geregeld, borg gestaan, geld uitgegeven, mee naar instanties, de lijst is lang!).
Ook hij en zijn vrouw negeren mij toen ik onlangs mijn grens (op een hele respectvolle manier) trok. Compleet. Ik besta niet meer. Maar niet nadat mij broer mij nog een trap na had gegeven: dat hij mijn ex heel goed begreep...
Hoewel ik weet dat het goed is dat ik mijn grenzen steeds meer stel, voel ik me wel gebruikt, misbruikt, als stront behandeld door mensen waar ik al heel mijn leven voor klaar heb gestaan. Het doet mij pijn.
Ik weet dat het op lange termijn beter voor mij is om dan maar geen contact te hebben, maar ik voel dat het mij bevestigd in het idee dat ik alleen maar waarde had als ik iets voor een ander kon betekenen
En nu is mijn lichaam op, ik ben op. Ik heb geen muur waar ik tegenaan kan leunen, iemand die tegen mij zegt: je doet er toe.
Een groot gezin, maar toch altijd zo eenzaam gevoeld.
Wat ik met dit topic wil? Gelijkaardige ervaringen horen misschien. Of tips hoe ik door kan blijven gaan met grenzen stellen, zonder verdrietig te worden dat ik vroeger zélf heb toegestaan dat er misbruik van mij werd gemaakt.
Ik voelde me zo onveilig.
Ik ben hierdoor echt een people pleaser geworden.
Ik was een klein meisje dat zelf veiligheid zocht maar altijd voor de veiligheid van een ander moest zorgen. Ik huil soms om mezelf, is dat raar?
Ik heb echt gevoel dat ik ben ingestort door het gezin waar ik vandaan kom.
Als enigste dochter uit een gastarbeider gezin draag ik al sinds jaar en dag iedereen zijn last.
Al sinds dat ik een kind was en het opviel dat ik goed kon leren en vrij sociaal was werd er door iedereen een beroep op mij gedaan.
Ouders: als jong meisje brieven lezen, instanties bellen, mee naar artsen, moeilijke gesprekken voeren op scholen voor mijn broertjes, iedereen zijn brandjes blussen, iedereen happy maken, moeder die al haar volwassen problemen aan mij voorlegde (als kind al was ik haar luisterend oor mbt mijn vader en haar shit huwelijk waar ze nu 40 jaar bij mij over klaagt). Ik heb iedereen in het gezin gesteund, geholpen op eigen benen te staan, naar hun problemen geluisterd, meegedacht etc.
Maar er was nooit iemand voor mij. Ik moest de sterke zijn, blijven staan zodat het gezin niet in elkaar zou storten, zodat mijn moeder niet weer zou dreigen een fles chloor te drinken als ze ruzie had met mijn vader, zodat de problemen die mijn broers veroorzaakten mijn ouders niet nog meer overstuur zouden maken, dus loste ik ze voor ze op. Want elk probleem dat zou blijven bestaan zou later dubbel zo hard op mijn bord terecht komen.
Ik had geen klankbord, geen muur waar ik tegen kon leunen, geen steun, geen stevige armen die me vast konden houden, ik was binnen zo'n groot gezin de drager, de trekker, de muur die niet mocht omvallen.
Ook nadat ik uit huis was en kinderen kreeg bleef ik iedereen een beroep op mij doen: ik moest wel want anders zouden mijn ouders instorten, neervallen etc. Mijn broers gingen het huis uit, trouwden, kregen allerlei problemen waar ze weer bij mij voor aanklopten. Ik bleef de maatschappelijk werkster voor iedereen.
En toen stortte ik in. Mijn huwelijk faalde omdat ik nooit had geleerd voor mezelf te kiezen. Om grenzen te stellen. Om zelf hulp te vragen, ik had alleen maar geleerd om voor anderen te leven, kende niks anders, wist niet wat het was om te kijken wat ik nu nodig had, altijd geleerd om andermans nood voor die van mij te zetten.
En toen ik instortte kwam het leedvermaak van mijn broers én hun partners.
'Je kon niet eens je huwelijk in stand houden.' Of: 'daar sta je dan met je verder studeren, je kon niet eens je man bij je houden. Mijn vrouw kan tenminste overheerlijk koken, geen wonder dat jouw huwelijk klapte'.
Het was echt vreselijk, maar ik had de kracht niet eens meer om een weerwoord te geven.
Niemand was nog te bekennen toen ik hulp nodig had, radiostilte. En ik kropte alles nog meer op.
En mijn moeder liet na mijn scheiding echt merken dat ze teleurgesteld was en ging me vergelijken met anderen: 'Nou die en die heeft wél een goede keuze in man gemaakt'
Of: 'Jij en ik hebben geen geluk hè met mannen' of: 'De buurvrouw kan haar man goed onder de duim houden, zeg!' (Ik werd mishandeld).
Ik had zo een behoefte aan steun, aan een arm, aan iemand die kon zeggen: ik ben er voor je.
Er werd me juist heel hard het gevoel gegeven dat ik had gefaald door mijn broers en hun partners, maar ze bleven alsnog een beroep op me doen en ik ging nu juist overcompenseren om te tonen dat ze me echt niet hadden kunnen hadden breken en nog steeds even sterk was.
Het gevolg was dat als ze me niet nodig hadden, ik nooit iets van ze hoorde. Als ze weer ergens mee zaten dan was ik plots weer de hoofdgast en kreeg ik nog net geen rode loper, om vervolgens als het probleem opgelost was daarna weer de grond ingeboord te worden omdat ze me niet meer nodig hadden.
Ik voelde wel wat er gebeurde, maar mijn mond durfde niet te spreken. Bang om weer te horen dat mbt de scheiding ik het er wel zelf naar had gemaakt (wanneer ik zou durven aangeven dat ik het gevoel had dat de balans tussen ons niet gelijk was.) Ik hield mijn mond. Als ik niks zou zeggen, kon ik ook niet met woorden afgebroken worden, dacht ik..
Ik heb therapie gevolgd, maar het is heel ingewikkeld om aan een therapeut uit te leggen hoe familiebanden in onze Marokkaanse cultuur in elkaar steken.
Stapje bij stapje heb ik geleerd om grenzen te stellen.
Onlangs stelde ik een grens naar een schoonzus omdat ze mij weer voor de 100e keer had gebeld ivm ruzie met mijn broer. Heb zo vaak bemiddeld tussen hen, maar nu was ik op, ingestort. Ik stuurde haar een berichtje terug dat ik het moeilijk heb met mezelf en op dit moment de focus op mezelf moest houden.
Sindsdien negeert ze mij volledig. Het was de eerste keer dat ik een grens had gesteld naar haar toe, maar ik kon het hun problemen er niet nog extra bij hebben. Ik liep zelf bij een therapeut.
Onlangs heb ik opnieuw een grens getrokken naar een andere broer (Ik had hem en zijn gezin een tijd geleden zo hard geholpen met een probleem dat grote gevolgen voor het hele gezin zou hebben. Ze zouden bijna op straat komen te staan met hun kinderen en ik heb ze gered, een woning voor ze geregeld, borg gestaan, geld uitgegeven, mee naar instanties, de lijst is lang!).
Ook hij en zijn vrouw negeren mij toen ik onlangs mijn grens (op een hele respectvolle manier) trok. Compleet. Ik besta niet meer. Maar niet nadat mij broer mij nog een trap na had gegeven: dat hij mijn ex heel goed begreep...
Hoewel ik weet dat het goed is dat ik mijn grenzen steeds meer stel, voel ik me wel gebruikt, misbruikt, als stront behandeld door mensen waar ik al heel mijn leven voor klaar heb gestaan. Het doet mij pijn.
Ik weet dat het op lange termijn beter voor mij is om dan maar geen contact te hebben, maar ik voel dat het mij bevestigd in het idee dat ik alleen maar waarde had als ik iets voor een ander kon betekenen
En nu is mijn lichaam op, ik ben op. Ik heb geen muur waar ik tegenaan kan leunen, iemand die tegen mij zegt: je doet er toe.
Een groot gezin, maar toch altijd zo eenzaam gevoeld.
Wat ik met dit topic wil? Gelijkaardige ervaringen horen misschien. Of tips hoe ik door kan blijven gaan met grenzen stellen, zonder verdrietig te worden dat ik vroeger zélf heb toegestaan dat er misbruik van mij werd gemaakt.
Ik voelde me zo onveilig.
Ik ben hierdoor echt een people pleaser geworden.
Ik was een klein meisje dat zelf veiligheid zocht maar altijd voor de veiligheid van een ander moest zorgen. Ik huil soms om mezelf, is dat raar?
magreb wijzigde dit bericht op 07-11-2022 14:58
11.92% gewijzigd
maandag 7 november 2022 om 11:05
Er is een heel mooi boek waar je misschien veel aan hebt:
https://www.bol.com/nl/nl/p/ongezien-op ... gJHBfD_BwE
Samenvatting:
Niet alle ouders zijn emotioneel volwassen, of emotioneel beschikbaar voor hun kinderen. Ook als het je als kind fysiek aan niets ontbroken heeft, kun je veiligheid of liefde hebben gemist, wat doorwerkt in je volwassen leven. Misschien heb je geleerd je zo veel mogelijk aan te passen en niet te praten over wat je voelt. Misschien vind je het zelfs moeilijk om te weten wat je voelt. Als je als kind hebt geleerd altijd alert te zijn op de stemming van je ouders, is er weinig ruimte geweest voor jouw eigen emotionele ontwikkeling. In Ongezien opgegroeid begeleidt psycholoog Lindsay Gibson deze inmiddels volwassen kinderen bij hun zoektocht naar wie ze echt zijn, en op hun pad naar een emotioneel gezonder leven, zonder dat zij met hun (vaak ook ongelukkige) ouders hoeven te breken. Ongezien opgegroeid is geen boek over vergelding of schuld. Het is een troostrijk boek dat duidelijk maakt hoe het komt dat je je eenzaam of in de steek gelaten voelde en voelt binnen je eigen ouderlijk gezin. Psycholoog Lindsay Gibson legt uit waarom je ouders je in emotioneel opzicht niet voldoende konden geven en waarom zo veel pogingen tot een goed gesprek op niets uitliepen. Het geeft bevestiging en richting bij het aanleren van een nieuwe houding tegenover je vader en/of moeder én helpt te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties. Gibson heeft jarenlange ervaring in haar psychologiepraktijk met de behandeling van de soms zo ongezonde dynamiek tussen ouders en kinderen. Daarnaast deed ze uitgebreid onderzoek naar wat er wetenschappelijk bekend is over dit onderwerp. Aan de hand van verhalen van cliënten die zij behandelde en simpele gedachteoefeningen helpt zij in Ongezien opgegroeid de lezer wijs te worden uit de soms ingewikkelde relatie met een of beide ouders.
Zoek verder naar een hulpverlener die ook uit een gastarbeidersgezin is gekomen. Die wellicht het kent dat je als kind je ouders moet helpen in de volwassen wereld.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen wat je is overkomen en ik hoop dat je er een stuk verwerking voor kunt vinden
https://www.bol.com/nl/nl/p/ongezien-op ... gJHBfD_BwE
Samenvatting:
Niet alle ouders zijn emotioneel volwassen, of emotioneel beschikbaar voor hun kinderen. Ook als het je als kind fysiek aan niets ontbroken heeft, kun je veiligheid of liefde hebben gemist, wat doorwerkt in je volwassen leven. Misschien heb je geleerd je zo veel mogelijk aan te passen en niet te praten over wat je voelt. Misschien vind je het zelfs moeilijk om te weten wat je voelt. Als je als kind hebt geleerd altijd alert te zijn op de stemming van je ouders, is er weinig ruimte geweest voor jouw eigen emotionele ontwikkeling. In Ongezien opgegroeid begeleidt psycholoog Lindsay Gibson deze inmiddels volwassen kinderen bij hun zoektocht naar wie ze echt zijn, en op hun pad naar een emotioneel gezonder leven, zonder dat zij met hun (vaak ook ongelukkige) ouders hoeven te breken. Ongezien opgegroeid is geen boek over vergelding of schuld. Het is een troostrijk boek dat duidelijk maakt hoe het komt dat je je eenzaam of in de steek gelaten voelde en voelt binnen je eigen ouderlijk gezin. Psycholoog Lindsay Gibson legt uit waarom je ouders je in emotioneel opzicht niet voldoende konden geven en waarom zo veel pogingen tot een goed gesprek op niets uitliepen. Het geeft bevestiging en richting bij het aanleren van een nieuwe houding tegenover je vader en/of moeder én helpt te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties. Gibson heeft jarenlange ervaring in haar psychologiepraktijk met de behandeling van de soms zo ongezonde dynamiek tussen ouders en kinderen. Daarnaast deed ze uitgebreid onderzoek naar wat er wetenschappelijk bekend is over dit onderwerp. Aan de hand van verhalen van cliënten die zij behandelde en simpele gedachteoefeningen helpt zij in Ongezien opgegroeid de lezer wijs te worden uit de soms ingewikkelde relatie met een of beide ouders.
Zoek verder naar een hulpverlener die ook uit een gastarbeidersgezin is gekomen. Die wellicht het kent dat je als kind je ouders moet helpen in de volwassen wereld.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen wat je is overkomen en ik hoop dat je er een stuk verwerking voor kunt vinden
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 7 november 2022 om 11:08
maandag 7 november 2022 om 12:01
Bedankt voor deze tip.Doreia* schreef: ↑07-11-2022 11:05Er is een heel mooi boek waar je misschien veel aan hebt:
https://www.bol.com/nl/nl/p/ongezien-op ... gJHBfD_BwE
Samenvatting:
Niet alle ouders zijn emotioneel volwassen, of emotioneel beschikbaar voor hun kinderen. Ook als het je als kind fysiek aan niets ontbroken heeft, kun je veiligheid of liefde hebben gemist, wat doorwerkt in je volwassen leven. Misschien heb je geleerd je zo veel mogelijk aan te passen en niet te praten over wat je voelt. Misschien vind je het zelfs moeilijk om te weten wat je voelt. Als je als kind hebt geleerd altijd alert te zijn op de stemming van je ouders, is er weinig ruimte geweest voor jouw eigen emotionele ontwikkeling. In Ongezien opgegroeid begeleidt psycholoog Lindsay Gibson deze inmiddels volwassen kinderen bij hun zoektocht naar wie ze echt zijn, en op hun pad naar een emotioneel gezonder leven, zonder dat zij met hun (vaak ook ongelukkige) ouders hoeven te breken. Ongezien opgegroeid is geen boek over vergelding of schuld. Het is een troostrijk boek dat duidelijk maakt hoe het komt dat je je eenzaam of in de steek gelaten voelde en voelt binnen je eigen ouderlijk gezin. Psycholoog Lindsay Gibson legt uit waarom je ouders je in emotioneel opzicht niet voldoende konden geven en waarom zo veel pogingen tot een goed gesprek op niets uitliepen. Het geeft bevestiging en richting bij het aanleren van een nieuwe houding tegenover je vader en/of moeder én helpt te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt in je eigen relaties. Gibson heeft jarenlange ervaring in haar psychologiepraktijk met de behandeling van de soms zo ongezonde dynamiek tussen ouders en kinderen. Daarnaast deed ze uitgebreid onderzoek naar wat er wetenschappelijk bekend is over dit onderwerp. Aan de hand van verhalen van cliënten die zij behandelde en simpele gedachteoefeningen helpt zij in Ongezien opgegroeid de lezer wijs te worden uit de soms ingewikkelde relatie met een of beide ouders.
Zoek verder naar een hulpverlener die ook uit een gastarbeidersgezin is gekomen. Die wellicht het kent dat je als kind je ouders moet helpen in de volwassen wereld.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen wat je is overkomen en ik hoop dat je er een stuk verwerking voor kunt vinden
Ik herken wat hij schrijft!
Als kind moest ik niet alleen alert zijn op de stemming van mijn ouders, maar ook mijn ogen en oren openhouden zodat ik op tijd kon inspringen op een probleem, voordat het nog erger zou worden.
Continue alert en waakzaam, ook in de richting van mijn broers.
De enige plaats waar ik me als kind veilig voelde was in de bibliotheek. Het was er zo stil, zo vredig. Met een boek kon ik even een ander personage worden, wegvliegen als een elfje, met ouders wandelen die bloemetjes wilden gaan plukken, bij een oma taart gaan bakken, een prinses zijn. Ik kon iedereen zijn die ik wilde, als ik maar even geen Magreb hoefde te zijn.
Bizar eigenlijk, als ik daar nu aan terug denk.
maandag 7 november 2022 om 12:01
❤Velvetlady schreef: ↑07-11-2022 11:08Duw je gevoel niet weg. Het is heel logisch dat je verdrietig wordt van wat je hebt meegemaakt.
maandag 7 november 2022 om 12:03
Ik loop bij een therapeut maar soms is het lastig om uit te leggen. Wellicht een andere inderdaad. Ik ben aan het oriënteren.Lila-Linda schreef: ↑07-11-2022 11:20Blijf hulp zoeken, tot je de juiste gevonden hebt. Hulpverlener uit jullie eigen cultuur wellicht?
Hoop dat je het vindt, dat je dit niet alleen hoeft op te lossen
maandag 7 november 2022 om 12:10
Op zich zou ook een 'Hollandse' therapeut kunnen werken, maar blijkbaar klik je ook niet zo met deze
Hij/zij hoeft niet alles te snappen, om jou te kunnen helpen. Maar dan moet je klik er wel zijn
heb je eigenlijk kinderen? (misschien lees ik er overheen hoor)
maandag 7 november 2022 om 12:11
Ik denk dat je twee dingen uit elkaar zou moeten trekken:
Enerzijds het meisje dat je was. Het is denk ik heel gezond om verdrietig te zijn om dat meisje en om stil te staan bij wat ze gemist heeft. Het is ook heel gezond denk ik om te gaan zoeken naar mensen en manieren waarmee je voortaan wel goed kunt zorgen voor jezelf en de steun en veiligheid kunt krijgen die je nodig hebt.
Anderzijds het cultuurverschil. Het valt me op dat je hele Nederlandse verwachtingen hebt van je Marokkaanse familie. Misschien helpt het om te proberen met wat meer mildheid naar je ouders en je broers te kijken. Zij zijn ook maar een product van hun opvoeding en hun cultuur. Je verwacht dingen van hen die ze je niet kunnen geven. Het is geen kwestie van niet willen, ze weten gewoon niet beter en zijn niet zo om jou pijn te doen of om jou dat onveilige gevoel te geven.
Misschien helpt het om dat echt als twee losse dingen te zien, misschien kun je daardoor het vervullen van je behoeftes ook niet bij hen zoeken. Als dat je lukt, dan voel je je wellicht ook minder eenzaam, want dan kun je bij je familie ook echt alleen terecht voor dat familiegevoel en die gedeelde geschiedenis die jullie samen hebben, en voor je emotionele behoeften heb je dan je (wellicht Nederlandse?) partner of Nederlandse vriendinnen.
Ik ben niet Marokkaans maar wel opgegroeid met twee culturen (vroeger voelde dat als "tussen" twee culturen) dus ik heb hier zelf ook de nodige worstelingen mee gehad. Hopelijk heb je hier iets aan.
Enerzijds het meisje dat je was. Het is denk ik heel gezond om verdrietig te zijn om dat meisje en om stil te staan bij wat ze gemist heeft. Het is ook heel gezond denk ik om te gaan zoeken naar mensen en manieren waarmee je voortaan wel goed kunt zorgen voor jezelf en de steun en veiligheid kunt krijgen die je nodig hebt.
Anderzijds het cultuurverschil. Het valt me op dat je hele Nederlandse verwachtingen hebt van je Marokkaanse familie. Misschien helpt het om te proberen met wat meer mildheid naar je ouders en je broers te kijken. Zij zijn ook maar een product van hun opvoeding en hun cultuur. Je verwacht dingen van hen die ze je niet kunnen geven. Het is geen kwestie van niet willen, ze weten gewoon niet beter en zijn niet zo om jou pijn te doen of om jou dat onveilige gevoel te geven.
Misschien helpt het om dat echt als twee losse dingen te zien, misschien kun je daardoor het vervullen van je behoeftes ook niet bij hen zoeken. Als dat je lukt, dan voel je je wellicht ook minder eenzaam, want dan kun je bij je familie ook echt alleen terecht voor dat familiegevoel en die gedeelde geschiedenis die jullie samen hebben, en voor je emotionele behoeften heb je dan je (wellicht Nederlandse?) partner of Nederlandse vriendinnen.
Ik ben niet Marokkaans maar wel opgegroeid met twee culturen (vroeger voelde dat als "tussen" twee culturen) dus ik heb hier zelf ook de nodige worstelingen mee gehad. Hopelijk heb je hier iets aan.
Am Yisrael Chai!
maandag 7 november 2022 om 12:22
De klik is er wel, maar ik voel dat hij niet helemaal mee is in hoe sterk familiebanden in onze cultuur zijn.Lila-Linda schreef: ↑07-11-2022 12:10Op zich zou ook een 'Hollandse' therapeut kunnen werken, maar blijkbaar klik je ook niet zo met deze
Hij/zij hoeft niet alles te snappen, om jou te kunnen helpen. Maar dan moet je klik er wel zijn
heb je eigenlijk kinderen? (misschien lees ik er overheen hoor)
Hoe álles draait om familie. Écht alles.
Ik heb inderdaad kinderen, ik ben overdag best sterk. Op momenten dat het me aanvliegt of alles weer overdenk dan heb ik het moeilijk met mezelf. Omdat het misbruik verleden er ook voor heeft gezorgd dat ik mijn eigen kinderen een tijdje had verwaarloosd. In de zin dat ik eerst de problemen binnen andermans gezin ging oplossen en mijn kinderen als laatste aan de beurt kwamen.
Gelukkig hebben ze daar geen actieve herinnering van omdat ze veel te jong waren. Maar ik ben zó boos op mezelf geweest dat ik eerst voor het comfort van kinderen (kinderen van broers) een ander heb gezorgd ipv die van mij.
Maar ook dat speelt een rol in hoe ik terug kijk op alles.
Bv mijn kind die net geopereerd was, rust en stilte nodig had, maar ik ging toch nog 3 (!) kinderen van mijn broer opvangen en laten logeren omdat zij naar een bruiloft moesten. Ze wisten dat hij die de dag ervoor geopereerd was, maar blijkbaar vonden ze mij toch al een deurmat en ik durfde geen nee te zeggen.
Dit soort situaties maken me boos én verdrietig. Vooral omdat ik mezelf én kind destijds had moeten beschermen. Maar ik had nooit geleerd om nee te zeggen.
Nu ik eindelijk in staat ben om 'nee' te zeggen, zijn ze boos en keren ze zich van me af.
Maar ik heb die prijs er heel graag voor over. Alleen heb ik het moeilijk mee.
maandag 7 november 2022 om 12:25
Oh, zo herkenbaar… Niet van mijzelf maar leerlingen. Ik werk in het VO en begeleid daar de NT2 leerlingen (en voorheen op de ISK gewerkt) en dit soort patronen komen vaak naar voren.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 7 november 2022 om 12:34
als je zelf nooit geleerd hebt, om emotionele steun te ontvangen, is het heel moeilijk om die te geven aan je kinderenMagreb schreef: ↑07-11-2022 12:22
Ik heb inderdaad kinderen, ik ben overdag best sterk. Op momenten dat het me aanvliegt of alles weer overdenk dan heb ik het moeilijk met mezelf. Omdat het misbruik verleden er ook voor heeft gezorgd dat ik mijn eigen kinderen een tijdje had verwaarloosd. In de zin dat ik eerst de problemen binnen andermans gezin ging oplossen en mijn kinderen als laatste aan de beurt kwamen.
Gelukkig hebben ze daar geen actieve herinnering van omdat ze veel te jong waren. Maar ik ben zó boos op mezelf geweest dat ik eerst voor het comfort van kinderen (kinderen van broers) een ander heb gezorgd ipv die van mij.
Maar ook dat speelt een rol in hoe ik terug kijk op alles.
Bv mijn kind die net geopereerd was, rust en stilte nodig had, maar ik ging toch nog 3 (!) kinderen van mijn broer opvangen en laten logeren omdat zij naar een bruiloft moesten. Ze wisten dat hij die de dag ervoor geopereerd was, maar blijkbaar vonden ze mij toch al een deurmat en ik durfde geen nee te zeggen.
Dit soort situaties maken me boos én verdrietig. Vooral omdat ik mezelf én kind destijds had moeten beschermen. Maar ik had nooit geleerd om nee te zeggen.
Het zijn van die valkuilen, waar generaties mensen weer intrappen.
Jij bent nu de eerste, die het een halt kan toeroepen. Jij zoekt hulp. Dat is heel krachtig
Want ook je ouders, zijn belast door hun ouders. En jouw ouders, hebben er nooit voor gekozen hulp te zoeken. Hadden zij ook voor kunnen kiezen. was geen gemakkelijke keus, maar het kon wel.
maandag 7 november 2022 om 12:38
Het is moeilijk om hen te zien als product van hun opvoeding.fashionvictim schreef: ↑07-11-2022 12:11Ik denk dat je twee dingen uit elkaar zou moeten trekken:
Enerzijds het meisje dat je was. Het is denk ik heel gezond om verdrietig te zijn om dat meisje en om stil te staan bij wat ze gemist heeft. Het is ook heel gezond denk ik om te gaan zoeken naar mensen en manieren waarmee je voortaan wel goed kunt zorgen voor jezelf en de steun en veiligheid kunt krijgen die je nodig hebt.
Anderzijds het cultuurverschil. Het valt me op dat je hele Nederlandse verwachtingen hebt van je Marokkaanse familie. Misschien helpt het om te proberen met wat meer mildheid naar je ouders en je broers te kijken. Zij zijn ook maar een product van hun opvoeding en hun cultuur. Je verwacht dingen van hen die ze je niet kunnen geven. Het is geen kwestie van niet willen, ze weten gewoon niet beter en zijn niet zo om jou pijn te doen of om jou dat onveilige gevoel te geven.
Misschien helpt het om dat echt als twee losse dingen te zien, misschien kun je daardoor het vervullen van je behoeftes ook niet bij hen zoeken. Als dat je lukt, dan voel je je wellicht ook minder eenzaam, want dan kun je bij je familie ook echt alleen terecht voor dat familiegevoel en die gedeelde geschiedenis die jullie samen hebben, en voor je emotionele behoeften heb je dan je (wellicht Nederlandse?) partner of Nederlandse vriendinnen.
Ik ben niet Marokkaans maar wel opgegroeid met twee culturen (vroeger voelde dat als "tussen" twee culturen) dus ik heb hier zelf ook de nodige worstelingen mee gehad. Hopelijk heb je hier iets aan.
Wat me opviel is dat ze nooit hulp vroegen aan de kant van de schoonfamilie of bij onze andere broers. Blijkbaar wisten ze dat dat een grens te ver was.
In het voorbeeld dat ik aanhaalde klopten ze niet bij de zussen van hun partner aan om op 3 kinderen te passen incl overnachting.
Blijkbaar voelden ze wel aan dat dat óók binnen de Marokkaanse cultuur teveel gevraagd was.
Ze zochten iemand uit die toch al geen ruggengraat had, gebroken was, ingestort was, alleen stond en toch geen nee zou kunnen zeggen.
Dat neem ik mijn broers wel kwalijk. Wel voorzichtig omgaan met anderen, maar nooit met mij.
Ook ivm dreigende situatie zonder dak boven hun hoofd. Schoonzus heeft een hele grote familie, nog groter dan die van ons. Ze hebben alleen op mij een zwaar beroep gedaan.
Ik weet zeker dat mijn broer me afschilderde als: Magreb die we wel zo gek kunnen krijgen
Nadat ze geïnstalleerd en al waren, ben ik nooit meer bij ze uitgenodigd geweest of gebeld geweest om te vragen hoe het gaat. Helemaal niks. Ik belde zelf een paar keer om te horen hoe het ging. Niemand nam op, niemand belde terug. Wel een berichtje van schoonzus: ik bel je morgen. Nooit meer iets van gehoord.
Wel allerlei feestjes en etentjes voor haar familie, ik werd gewoon geghost.
Ik vind dat dit wel iets zegt over de mate van respect dat ze voor mij hebben.
Dus dit is niet perse een cultureel iets geweest, maar een broer die bewust misbruik van mij nam en ik liet het gebeuren. Dus voor een groot deel mijn eigen schuld en dat maakt me tot op de dag van vandaag verdrietig en boos (op mezelf)
magreb wijzigde dit bericht op 07-11-2022 12:41
2.40% gewijzigd
maandag 7 november 2022 om 12:51
Ach meisje, je post roert mij tot tranen....... altijd maar sterk zijn hé, sabri, sabri.....
Wat moedig dat je dit doet, dat je hulp zoekt, dat je dit hier post, dat je probeert je beste zelf te zijn, dat je voelt dat er meer in zit voor jou, voor jou als individu en dat je daar stapjes inzet. Hulde en een hele hele dikke knuffel voor jou.... Ik denk dat het een lange zoektocht is naar wat je hierin wil en kan, zowel zelf als van je omgeving.
Mensen doen wat ze kunnen...... veel is dus niet persoonlijk maar heeft wel invloed op jouw leven. Hoe wil je daar mee omgaan? Hoe kun je daar mee omgaan?
Wees ajb mild over dingen die je achteraf anders had willen doen. Zet het om in urgentie en daadkracht en gevoel voor nu. Wat gebeurd is, is gebeurd maar je kunt vanaf nu elke dag aan de band met je kinderen werken , dat is het allerbelangrijkste, niet of je geen fouten maakt in de opvoeding maar dat je een goede band met de kinderen hebt.
Ook ik heb fouten gemaakt in de opvoeding van mijn kinderen , daarna ben ik extra gaan investeren in de band met hen. Inmiddels zijn mijn fouten van toen ook gewoon bespreekbaar met mijn kinderen. Daar zijn we langzaam naar toe gegroeid.
Je beschrijft overigens mijn tantezegger die nu 23 jaar is...... als NL aangetrouwde tante, blijf ik haar mijn hulp en steun en koestering aanbieden maar ik zie dat zij nog van haarzelf vind dat zij de held en redder van de hele familie moet zijn. En ik heb ook makkelijk praten in mijn positie sta ik maar met 1 been in het krachtenveld waar zij in staat. En kan ik het mij veroorloven om er uit te stappen als ik iets niet wil of juist wel wil.
Wat moedig dat je dit doet, dat je hulp zoekt, dat je dit hier post, dat je probeert je beste zelf te zijn, dat je voelt dat er meer in zit voor jou, voor jou als individu en dat je daar stapjes inzet. Hulde en een hele hele dikke knuffel voor jou.... Ik denk dat het een lange zoektocht is naar wat je hierin wil en kan, zowel zelf als van je omgeving.
Mensen doen wat ze kunnen...... veel is dus niet persoonlijk maar heeft wel invloed op jouw leven. Hoe wil je daar mee omgaan? Hoe kun je daar mee omgaan?
Wees ajb mild over dingen die je achteraf anders had willen doen. Zet het om in urgentie en daadkracht en gevoel voor nu. Wat gebeurd is, is gebeurd maar je kunt vanaf nu elke dag aan de band met je kinderen werken , dat is het allerbelangrijkste, niet of je geen fouten maakt in de opvoeding maar dat je een goede band met de kinderen hebt.
Ook ik heb fouten gemaakt in de opvoeding van mijn kinderen , daarna ben ik extra gaan investeren in de band met hen. Inmiddels zijn mijn fouten van toen ook gewoon bespreekbaar met mijn kinderen. Daar zijn we langzaam naar toe gegroeid.
Je beschrijft overigens mijn tantezegger die nu 23 jaar is...... als NL aangetrouwde tante, blijf ik haar mijn hulp en steun en koestering aanbieden maar ik zie dat zij nog van haarzelf vind dat zij de held en redder van de hele familie moet zijn. En ik heb ook makkelijk praten in mijn positie sta ik maar met 1 been in het krachtenveld waar zij in staat. En kan ik het mij veroorloven om er uit te stappen als ik iets niet wil of juist wel wil.
maandag 7 november 2022 om 12:54
Ik ben zelf Nederlandse, dus de cultuurverschillen kan ik niet over mee praten en zal ik ook verder niet op in gaan, want ik kan me goed voorstellen dat het daardoor nog lastiger is allemaal. Maar wat je hier schrijft is heel herkenbaar voor mij.
Mijn ervaring is dat de meeste therapeuten me niet leken te begrijpen, of dingen van me verlangden die me gewoon simpelweg niet lukten (of ik hun dus eigenlijk niet goed begreep). Je ervaringen geven je een blik op de wereld die niet iedereen met je deelt, waardoor het over en weer vaak lastig is om elkaar volledig te begrijpen. Tegelijk is de kans groot dat je een stuk ontwikkeling hebt gemist als kind zijnde. Daar kan je zelf niets aan doen, je was bezig met andere dingen / overlevingsstand / dingen die volwassenen eigenlijk zouden moeten doen.
Vanuit de anderen is het nu ook logisch dat ze wat gaan protesteren. Ze zijn waarschijnlijk al zo lang ze zich kunnen herinneren gewend dat jij hun problemen toch wel op lost en verder je mond houdt. Als je dan ineens je mond open trekt, haal je hun uit hun relaxte luxe positie en moeten ze wat voor je gaan doen. Je zou denken dat ze dat na al die jaren met liefde voor je doen, maar nee - ze willen terug in chillmodus, dus opmerkingen, negeren, ruzie, van alles om hun zin te krijgen.
Ik weet niet of dit stuk enigzins herkenbaar voor je is?
Zo ja, dan zou je kunnen googelen en je verder kunnen inlezen op emotionele verwaarlozing.
Het ligt hoe dan ook iig niet aan jou!
maandag 7 november 2022 om 13:05
En hier maak je naar mijn idee een denkfout. Je hebt als kind nooit geleerd dat je ook aan jezelf mag denken en nee mag zeggen. Nee, je leerde dat je dat gewoon maar even moest doen, waarschijnlijk het liefst nog uit jezelf zonder dat iemand er om moest vragen!
Hoe kan je iets doen dat je nooit fatsoenlijk geleerd hebt om te doen
tacelia wijzigde dit bericht op 07-11-2022 13:08
7.00% gewijzigd
maandag 7 november 2022 om 13:06
Magreb,
Je bent gevormd door je ouders.
Jij moest hen helpen door het volwassen leven heen. In de Nederlandse maatschappij. Vertalen, lezen, tolken. Je kreeg veel verantwoordelijkheid toegeschoven.
Je kunt als kind niet besluiten om dat niet meer te willen. Die macht en invloed heb je helemaal niet namelijk. Je ouders zijn de baas.
Je broer heeft dit ook allemaal gezien. Hoefde hij dit werk niet voor je ouders te doen? Kan het zijn dat hij daarom vreemd genoeg jaloers is dat jij dat wel mocht en hij niet? En je daarom ook op die manier ging behandelen? En jij, die niet anders gewend is en niet beter weet, deed dat vervolgens ook?
Maar de schellen zijn je van de ogen gevallen. Je ziet dat het niet normaal is. En je doet er wat aan!
Je bent gevormd door je ouders.
Jij moest hen helpen door het volwassen leven heen. In de Nederlandse maatschappij. Vertalen, lezen, tolken. Je kreeg veel verantwoordelijkheid toegeschoven.
Je kunt als kind niet besluiten om dat niet meer te willen. Die macht en invloed heb je helemaal niet namelijk. Je ouders zijn de baas.
Je broer heeft dit ook allemaal gezien. Hoefde hij dit werk niet voor je ouders te doen? Kan het zijn dat hij daarom vreemd genoeg jaloers is dat jij dat wel mocht en hij niet? En je daarom ook op die manier ging behandelen? En jij, die niet anders gewend is en niet beter weet, deed dat vervolgens ook?
Maar de schellen zijn je van de ogen gevallen. Je ziet dat het niet normaal is. En je doet er wat aan!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 7 november 2022 om 13:54
Wat moedig dat je deze stap hebt durven zetten! Dat je hulp hebt gezocht, voor jezelf hebt gekozen in een fout huwelijk en nu grenzen begint te stellen. Zie jezelf als winnaar omdat jij wel uit zo'n huwelijk bent gestapt waar anderen blijven zitten. En bedenk dat er bij anderen wellicht best sprake kan zijn van jaloezie of angst (straks luistert mijn vrouw ook niet meer, of vrouwen horen zich niet zo te gedragen).
- Neem jezelf niets kwalijk. Je bent van ver gekomen in je ontwikkeling. En bedenk dat jij het verleden niet kunt veranderen. Voel je daar ook niet schuldig over. Jij hebt ervan geleerd en zult het verder moeten accepteren. Het is daarbij logisch dat je verdriet hebt of moet huilen. Voel je daarover niet schuldig. Het kan enorm opluchten.
- Kijk naar de toekomst. Daar heb jij wel invloed op! Het is logisch dat anderen jou nog steeds vragen. Dat is (of was) immers het patroon. Het is aan jou om grenzen aan te geven EN je niet schuldig te voelen.
- Bedenk dat bij ieder verzoek of dit jouw probleem is en of jij hiervoor verantwoordelijk bent. Is het antwoord nee dan ga je er niet op in. Ga ook niet in discussie over waarom jij iets niet wilt doen (jij bent immers niemand verantwoording schuldig). Hou het vaag "het komt helaas niet uit" "ik heb geen tijd/wat anders" etc. Blijf dit herhalen en ga niet inhoudelijk op het probleem in of waarom iets niet kan. Begin over wat anders of beëindiging het gesprek.
- Geef je grens bij vervelend gedrag duidelijk aan (op z'n Hollands zeg maar). "Ik vind het vervelend dat jij dat zegt en wil je vragen hiermee op te houden" gaan ze door dan herhaal je deze zin en anders loop je weg of beëindigd het gesprek. Hou het bij jezelf ipv het bij een ander neer te leggen. Ook naar je moeder moet je die grens aangeven als ze weer begint over je huwelijk "ik heb voor mijzelf gekozen en kijk naar de toekomst". Ga niet eindeloos in op haar of jouw slechte huwelijk. Begin direct over een ander onderwerp als ze begint met klagen "zeg hoe is het met tante X?" "Heb je dat progamma nog gezien op tv?" Etc.
Stop geen energie in zaken die jij niet kunt veranderen. En voornamelijk hou op anderen te redden. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor hun leven en hun fouten. Zolang jij blijft redden leren ze niets en jij gaat hier aan onderdoor. En bedenk. In de praktijk zoekt men vaak wel een andere oplossing (bijvoorbeeld andere familieleden vragen of ergens niet heengaan). Jouw verantwoordelijkheid ligt bij je kinderen en je eigen leven. Dat is zwaar genoeg als alleenstaande ouder.
Wellicht is Ipsy een aanrader? Die zitten door het hele land en het zijn hulpverleners met alle mogelijke afkomsten en gespecialiseerd in problemen van immigranten, asielzoekers etc.
- Neem jezelf niets kwalijk. Je bent van ver gekomen in je ontwikkeling. En bedenk dat jij het verleden niet kunt veranderen. Voel je daar ook niet schuldig over. Jij hebt ervan geleerd en zult het verder moeten accepteren. Het is daarbij logisch dat je verdriet hebt of moet huilen. Voel je daarover niet schuldig. Het kan enorm opluchten.
- Kijk naar de toekomst. Daar heb jij wel invloed op! Het is logisch dat anderen jou nog steeds vragen. Dat is (of was) immers het patroon. Het is aan jou om grenzen aan te geven EN je niet schuldig te voelen.
- Bedenk dat bij ieder verzoek of dit jouw probleem is en of jij hiervoor verantwoordelijk bent. Is het antwoord nee dan ga je er niet op in. Ga ook niet in discussie over waarom jij iets niet wilt doen (jij bent immers niemand verantwoording schuldig). Hou het vaag "het komt helaas niet uit" "ik heb geen tijd/wat anders" etc. Blijf dit herhalen en ga niet inhoudelijk op het probleem in of waarom iets niet kan. Begin over wat anders of beëindiging het gesprek.
- Geef je grens bij vervelend gedrag duidelijk aan (op z'n Hollands zeg maar). "Ik vind het vervelend dat jij dat zegt en wil je vragen hiermee op te houden" gaan ze door dan herhaal je deze zin en anders loop je weg of beëindigd het gesprek. Hou het bij jezelf ipv het bij een ander neer te leggen. Ook naar je moeder moet je die grens aangeven als ze weer begint over je huwelijk "ik heb voor mijzelf gekozen en kijk naar de toekomst". Ga niet eindeloos in op haar of jouw slechte huwelijk. Begin direct over een ander onderwerp als ze begint met klagen "zeg hoe is het met tante X?" "Heb je dat progamma nog gezien op tv?" Etc.
Stop geen energie in zaken die jij niet kunt veranderen. En voornamelijk hou op anderen te redden. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor hun leven en hun fouten. Zolang jij blijft redden leren ze niets en jij gaat hier aan onderdoor. En bedenk. In de praktijk zoekt men vaak wel een andere oplossing (bijvoorbeeld andere familieleden vragen of ergens niet heengaan). Jouw verantwoordelijkheid ligt bij je kinderen en je eigen leven. Dat is zwaar genoeg als alleenstaande ouder.
Wellicht is Ipsy een aanrader? Die zitten door het hele land en het zijn hulpverleners met alle mogelijke afkomsten en gespecialiseerd in problemen van immigranten, asielzoekers etc.
maandag 7 november 2022 om 14:03
Deze problemen zijn trouwens wel herkenbaar uit de verhalen van collega's. Ze krijgen ook talloze verzoeken vaak ook op financieel gebied. Een is met een Nederlandse getrouwd en van hem wordt verwacht dat hij de familie in zijn thuisland moet onderhouden. Continue kwamen er nieuwe verzoeken om geld omdat er altijd wel iemand naar school moest, ziek was of geen werk meer had. Collega werd gezien als wandelende geldboom. En men had werkelijk geen idee wat het leven hier kost. Daar hebben ze op een gegeven moment ook grenzen in aan moeten geven. Dat helpt een beetje. Maar men blijft het proberen. Er was ook geen sprake van dankbaarheid maar iedere gifte zorgde voor een nieuwe stroom met verzoeken. Dat doen ze dus niet meer.
maandag 7 november 2022 om 14:12
Dit ben ik niet met je eens, want zo kun je al het (emotioneel) misbruik wegzetten onder de noemen dat ze niet beter wisten. Dat product zijn van je opvoeding klopt. Maar deze broers met hun vrouwen weten en wisten dondersgoed hoe het naar anderen hoort. Feit dat ze complete schijt hebben gehad aan hun zus en haar als nog minder dan een voetveeg hebben behandeld en haar gewoon belachelijk maken heeft niks met cultuur te maken. Dit is gewoon een hele nare familie en met zo'n familie heb je geen vijanden nodig.fashionvictim schreef: ↑07-11-2022 12:11Misschien helpt het om te proberen met wat meer mildheid naar je ouders en je broers te kijken. Zij zijn ook maar een product van hun opvoeding en hun cultuur. Je verwacht dingen van hen die ze je niet kunnen geven. Het is geen kwestie van niet willen, ze weten gewoon niet beter en zijn niet zo om jou pijn te doen of om jou dat onveilige gevoel te geven.
Je maakt mij niet wijs dat je binnen een Marokkaanse familie standaard 1 gezamenlijk uitgekozen pispaal hebt die de pisang is voor alles wat er mis is met die familie.
hoerabanaan wijzigde dit bericht op 07-11-2022 14:27
0.79% gewijzigd
maandag 7 november 2022 om 14:26
Ik begrijp oprecht dit soort reacties niet. Bij elke andere vrouw vliegen de termen eikel, klootzak, dumpen die hap, run forest run om de oren en to zou moeten zeggen "helaas, het komt niet uit"?evelien2010 schreef: ↑07-11-2022 13:54Hou het vaag "het komt helaas niet uit" "ik heb geen tijd/wat anders" etc. Blijf dit herhalen en ga niet inhoudelijk op het probleem in of waarom iets niet kan. Begin over wat anders of beëindiging het gesprek.
- Geef je grens bij vervelend gedrag duidelijk aan (op z'n Hollands zeg maar). "Ik vind het vervelend dat jij dat zegt en wil je vragen hiermee op te houden" gaan ze door dan herhaal je deze zin en anders loop je weg of beëindigd het gesprek. Hou het bij jezelf ipv het bij een ander neer te leggen. Ook naar je moeder moet je die grens aangeven als ze weer begint over je huwelijk "ik heb voor mijzelf gekozen en kijk naar de toekomst". Ga niet eindeloos in op haar of jouw slechte huwelijk. Begin direct over een ander onderwerp als ze begint met klagen "zeg hoe is het met tante X?" "Heb je dat progamma nog gezien op tv?" Etc.
Dat vind ik wel heel erg met twee maatstaven meten. Dit zou dan ook mijn enige advies zijn als to al voor zichzelf heeft uitgemaakt dat ze niet zonder haar familie wil. Want dan zal ze een modus moeten zoeken hoe ze een beetje staande kan blijven. Maar zoals ik haar familie lees, gaat ze nooit maar dan ook nooit het respect krijgen die ze verdient en hoeft ze echt niet te verwachten dat die warmte en inclusiviteit die er naar andere familieleden gelden ook voor haar gaan gelden. Ze zal niet terugkrijgen wat ze verloren is en ze zal in die toekomst ook niet het respect krijgen wat ze verdient. Hooguit laten ze haar op z'n best links liggen als ze niet meer verder kunnen gaan met uitbuiten. Beetje vergelijkbaar met een opgedroogde bron, dan loop je door en zoek je naar een volgende bron.
Voor die familie valt er niks meer te halen, dus is ze niet meer interessant. Ik zou -hoe intens verdrietig ook- helemaal breken met deze familie. En natuurlijk hóeft ze dat niet als ze niet wil. Maar ze zal wel ergens doordrongen moeten zijn van het feit dat ze niks betekent, tenzij ze iets bij haar kunnen halen. Wat ik al zei, met zulke mensen heb je geen vijanden nodig.
Voor jou to, ik vind het zó verdrietig voor je. Wat zul je je eenzaam voelen. Een grote familie die je alleen maar gebruikt als bron om jou leeggezogen achter te laten als rommel.
Ik weet niet in hoeverre een aantal dingen cultureel bepaald zijn, ik heb daar te weinig kennis van hoe de familie structuren werken. Maar als het voor jou helpend is als het een hulpverlener is die kennis heeft van jouw cultuur binnen de Nederlandse cultuur, kan ik me best voorstellen dat het fijn is om het óók daarover te kunnen hebben. Een hulpverlener hoeft niet alles zelf meegemaakt te hebben om iets te kunnen begrijpen. Maar als het zó ontzettend ver van iemands inleving afligt, kan dat ook tegenhouden in je proces. Bespreek het anders eens met je hulpverlener. Hier kan je ook open over zijn he, dat je het zo fijn zou vinden als iemand het herkent. Want dat geeft je hulpverlener weer handvatten om verder bij je door te vragen en misschien vind je dat zelfs wel fijn om alles woorden te kunnen geven. Sommigen willen misschien niet hoeven uitleggen, anderen willen misschien juist elk detail onder woorden mogen brengen en dan is het fijn als iemand er juist weer niet zoveel vanaf weet. Want die zal misschien (verbaasde? Verraste?) vragen stellen waar je zelf nooit over nagedacht hebt, omdat het zó normaal en vanzelfsprekend was voor je. Je zal zelf een beetje moeten voelen waar jij behoefte aan hebt.
Ik leef met je mee to.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
