Psyche
alle pijlers
Onzeker en geen zelfvertrouwen
vrijdag 4 september 2020 om 00:18
Als ik naar mezelf kijk dan zie ik een ruimschoots volwassen vrouw die heel onzeker is over zichzelf. Iemand die weinig zelfvertrouwen heeft en iemand die perfectionistisch is. Ik zie ook iemand die weinig mensen om zich heen heeft en zich daardoor regelmatig eenzaam voelt.
Ik ben van jongs af aan erg verlegen geweest. Later werd dat wel beter, maar het blijft in me zitten. Vroeger ben ik gepest. Hierdoor heb ik altijd het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg was. Dat ik anders moest zijn. Ik heb een goede jeugd gehad bij mijn ouders, maar zij zeiden vroeger vaak dat ik ‘gezellig mee moest doen’ of ‘niet zo verlegen moest doen’. Ze bedoelden het goed; wilden dat ik uit mijn schulp kwam, maar het gevolg is dat ik nog meer ging geloven dat ik niet goed was zoals ik was.
De laatste jaren loop ik steeds meer tegen dit alles aan. Op werkgebied kan ik mijn draai niet vinden. Ik probeer assertief te zijn, maar omdat ik dat niet ben komt het vaak agressief over. Gevolg: mensen mijden me en vinden me raar.
Ik pas me vaak aan mensen aan, durf mijn mening niet te geven. Een voorbeeld: ik ben begonnen met een nieuwe baan. Daar ben ik één van de oudsten. Sommige collega’s zijn aanwezig en assertief. Ik vind het lastig om daar small talk gesprekken mee te voeren. Ze overrulen me en dan klap ik dicht. Dan zie ik mezelf weer in die kinderrol kruipen. En dan kan ik wel janken want ik ben gewoon een volwassen vrouw. Waarom zou ik niet gewoon goed genoeg zijn, waarom durf ik niet mezelf te zijn en waarom durf ik niet gewoon mijn mening te geven in plaats van met alle winden mee te draaien omdat ik bang ben dat ik weer buiten de boot val? Waarom kan ik me niet gedragen naar mijn leeftijd?
Dan zeggen ze ‘oh jij bent heel rustig he’. En dat zie ik dan meteen als kritiek. Dan denk ik gelijk ‘zie je wel, ze vinden me niet leuk’. Ik associeer dat met iets negatiefs want (jaja) van jongs af aan zie ik al dat mensen die spontaan zijn als leuk en gezellig gezien worden. Mensen met wie je kunt lachen en bij wie men graag komt (logisch).
Ik kan best aardig gezelschap zijn. Ik ben diegene waarvan men achteraf vaak zegt ‘oh jij bent toch wel een leuke vrouw’.
Ik laat het niet merken. Ik lach en doe ‘mee’. Zodra ik alleen in de auto zit of thuis ben barst ik in janken uit en kan ik mezelf zo haten.
In de loop der jaren ben ik bij diverse psychologen geweest, heb assertiviteitstrainingen gevolgd, maar het heeft allemaal niet geholpen.
Ik weet het ook niet meer. Ik wil gewoon normaal zijn, maar zo voel ik me eigenlijk nooit. Wie heeft er een goede tips? Ik heb iets over schematherapie gelezen.
Ik ben van jongs af aan erg verlegen geweest. Later werd dat wel beter, maar het blijft in me zitten. Vroeger ben ik gepest. Hierdoor heb ik altijd het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg was. Dat ik anders moest zijn. Ik heb een goede jeugd gehad bij mijn ouders, maar zij zeiden vroeger vaak dat ik ‘gezellig mee moest doen’ of ‘niet zo verlegen moest doen’. Ze bedoelden het goed; wilden dat ik uit mijn schulp kwam, maar het gevolg is dat ik nog meer ging geloven dat ik niet goed was zoals ik was.
De laatste jaren loop ik steeds meer tegen dit alles aan. Op werkgebied kan ik mijn draai niet vinden. Ik probeer assertief te zijn, maar omdat ik dat niet ben komt het vaak agressief over. Gevolg: mensen mijden me en vinden me raar.
Ik pas me vaak aan mensen aan, durf mijn mening niet te geven. Een voorbeeld: ik ben begonnen met een nieuwe baan. Daar ben ik één van de oudsten. Sommige collega’s zijn aanwezig en assertief. Ik vind het lastig om daar small talk gesprekken mee te voeren. Ze overrulen me en dan klap ik dicht. Dan zie ik mezelf weer in die kinderrol kruipen. En dan kan ik wel janken want ik ben gewoon een volwassen vrouw. Waarom zou ik niet gewoon goed genoeg zijn, waarom durf ik niet mezelf te zijn en waarom durf ik niet gewoon mijn mening te geven in plaats van met alle winden mee te draaien omdat ik bang ben dat ik weer buiten de boot val? Waarom kan ik me niet gedragen naar mijn leeftijd?
Dan zeggen ze ‘oh jij bent heel rustig he’. En dat zie ik dan meteen als kritiek. Dan denk ik gelijk ‘zie je wel, ze vinden me niet leuk’. Ik associeer dat met iets negatiefs want (jaja) van jongs af aan zie ik al dat mensen die spontaan zijn als leuk en gezellig gezien worden. Mensen met wie je kunt lachen en bij wie men graag komt (logisch).
Ik kan best aardig gezelschap zijn. Ik ben diegene waarvan men achteraf vaak zegt ‘oh jij bent toch wel een leuke vrouw’.
Ik laat het niet merken. Ik lach en doe ‘mee’. Zodra ik alleen in de auto zit of thuis ben barst ik in janken uit en kan ik mezelf zo haten.
In de loop der jaren ben ik bij diverse psychologen geweest, heb assertiviteitstrainingen gevolgd, maar het heeft allemaal niet geholpen.
Ik weet het ook niet meer. Ik wil gewoon normaal zijn, maar zo voel ik me eigenlijk nooit. Wie heeft er een goede tips? Ik heb iets over schematherapie gelezen.
vrijdag 4 september 2020 om 09:54
Zeer herkenbaar.
Ook ik ben altijd zeer onzeker en ook gesloten.
Heb altijd grote problemen gehad met assertief zijn.
En dan vooral met het geven tegengas (bij vervelende opmerkingen etc) en 'nee' kunnen zeggen.
Assertiviteitstrainingen kunnen nuttig zijn, maar uiteindelijk moet je het in de praktijk allemaal zien toe te passen.
Daar weet ik ook over mee te praten, want ik loop hier ook behoorlijk tegenaan.
Wil je heel veel sterkte en succes hierin wensen!!
Ook ik ben altijd zeer onzeker en ook gesloten.
Heb altijd grote problemen gehad met assertief zijn.
En dan vooral met het geven tegengas (bij vervelende opmerkingen etc) en 'nee' kunnen zeggen.
Assertiviteitstrainingen kunnen nuttig zijn, maar uiteindelijk moet je het in de praktijk allemaal zien toe te passen.
Daar weet ik ook over mee te praten, want ik loop hier ook behoorlijk tegenaan.
Wil je heel veel sterkte en succes hierin wensen!!
vrijdag 4 september 2020 om 11:01
De sleutel ligt toch echt in het accepteren van jezelf. Rustig, verlegen, gevoelig, kat uit de boom kijkend - dat mag er zijn. Het maakt jou tot wie jij bent. Omarm jezelf daarin (klinkt zweverig).
Want als jij extraverte eigenschappen gaat idealiseren, ja daar wordt je ongelukkig van. Want dat is met jou introverte eigenschappen niet haalbaar, of heel vermoeiend om te doen alsof.
Je bent goed zoals je bent, kijk dan in ieder geval goed naar eigenschappen van jezelf die je wel kan waarderen. Misschien ben je heel creatief, kun je goed luisteren, ben geduldig, een klankbord voor mensen, heb je niet snel een oordeel klaar etc.
Het lijkt er misschien in je omgeving dat het extraverte meer gewaardeerd wordt, maar onderschat de kracht van jou eigenschappen niet. Het kan vooral makkelijk voor jezelf zijn als je wat extraverter bent. Maar het maakt je niet per definitie een leuker mens. Net als dat extraverte mag het introverte er net zo goed zijn.
Want als jij extraverte eigenschappen gaat idealiseren, ja daar wordt je ongelukkig van. Want dat is met jou introverte eigenschappen niet haalbaar, of heel vermoeiend om te doen alsof.
Je bent goed zoals je bent, kijk dan in ieder geval goed naar eigenschappen van jezelf die je wel kan waarderen. Misschien ben je heel creatief, kun je goed luisteren, ben geduldig, een klankbord voor mensen, heb je niet snel een oordeel klaar etc.
Het lijkt er misschien in je omgeving dat het extraverte meer gewaardeerd wordt, maar onderschat de kracht van jou eigenschappen niet. Het kan vooral makkelijk voor jezelf zijn als je wat extraverter bent. Maar het maakt je niet per definitie een leuker mens. Net als dat extraverte mag het introverte er net zo goed zijn.
vrijdag 4 september 2020 om 11:10
Hoi, ik herken het. Altijd bescheiden en wat op de achtergrond. Ik had voor de corona tijd afspraken met een coach om te kijken hoe ik bepaalde dingen anders kon aanpakken. Ook omdat ik teveel op mijn schouders had voor mijn gevoel. Ik leerde mezelf eens serieus te nemen, niet altijd de ander willen pleasen of niet willen kwetsen. Duidelijk zijn en grenzen aangeven.
Echter in de corona tijd liep 1 familielid over me heen waarna ik emotioneel mijn mening had geuit. Dat waren ze niet van mij gewend.... ik werd meteen 'afgestraft' met woorden en daarna negeerde hij mij en zelfs mijn vriend. Deed ik het dus eindelijk en kreeg het grote gevolgen. Best heftig maar achteraf denk ik nu wel dat ik tenminste wel gezegd had wat ik meende. Dat hij dat niet kon accepteren was zijn stukje, daar heb ik geen controle op.
Wel vind ik het nog steeds verschrikkelijk jammer dat ik het terug gekaatst krijg. Of ik nooit goed genoeg ben, mijn mond moet houden en terug in de hoek....
Ik denk dat dat bij jou ook zo is, dat je anders overkomt wanneer je een grens trekt en mensen dat niet gewend zijn waarna ze je voor je gevoel weer terugzetten als het ware. Klopt dat??
Ik heb wel vaker dat zodra ik mijn mening geef ik een harde reactie krijg, terwijl wanneer ze het tegen mij doen ik het maar moet pikken. Zo raar..... Alsof ik het allemaal wel begrijp, maar ze willen mij dan niet begrijpen. Vermoeiend.
Het voelt ook soms zo eenzaam.
Ook wanneer ik ergens mee zit en anderen letterlijk zeggen dat ze even genoeg hebben aan hun zelf (moet ik eens doen, dan is er onbegrip overigens).
Ook daarom hou ik me tegenwoordig in bij mensen die hun eigen sores hebben.
Ik mag ook geen verwachtingen hebben, maar kennelijk heb ik die stiekem wel. Daar baal ik ook van.
Eigenlijk ben ik te vaak bezig met gezien en gehoord te worden. Soort erkenning zoeken ofzo, niet meer op de achtergrond steeds staan, maar dat ik ook in beeld ben en er rekening met mij gehouden wordt.
Op mij reageren veel mensen vaak met ach gaat wel over voordat je een jongetje bent/maak je niet druk/ ach beetje vertrouwen erin hoor.
Van de week reageerde een vriendin in mijn ogen te 'simpel' op iets waar ik serieus mee zat. Volgens haar moest ik gewoon even dit en dat doen. Ja zij doet dat even, maar ik niet. Ik kreeg geen begrip en ze vond het maar raar dat ik haar idee niet uitvoerde. Terwijl zij juist van alles meemaakt en ik altijd begrip toon. Dan verwacht ik ook niet dat zij maar even zoals mij doet.
Ik kan al erg piekeren over zoiets.
Desondanks probeer ik mezelf wel serieus te blijven nemen, waar kan een grens te trekken en mezelf daar niet schuldig over voelen. Minder moeten en minder vergelijken met anderen. Ook minder aantrekken wat een ander vindt. Wat vind ik ZELF?
Blijft enorm lastig, maar ik ben lerende.
Sterkte.
Echter in de corona tijd liep 1 familielid over me heen waarna ik emotioneel mijn mening had geuit. Dat waren ze niet van mij gewend.... ik werd meteen 'afgestraft' met woorden en daarna negeerde hij mij en zelfs mijn vriend. Deed ik het dus eindelijk en kreeg het grote gevolgen. Best heftig maar achteraf denk ik nu wel dat ik tenminste wel gezegd had wat ik meende. Dat hij dat niet kon accepteren was zijn stukje, daar heb ik geen controle op.
Wel vind ik het nog steeds verschrikkelijk jammer dat ik het terug gekaatst krijg. Of ik nooit goed genoeg ben, mijn mond moet houden en terug in de hoek....
Ik denk dat dat bij jou ook zo is, dat je anders overkomt wanneer je een grens trekt en mensen dat niet gewend zijn waarna ze je voor je gevoel weer terugzetten als het ware. Klopt dat??
Ik heb wel vaker dat zodra ik mijn mening geef ik een harde reactie krijg, terwijl wanneer ze het tegen mij doen ik het maar moet pikken. Zo raar..... Alsof ik het allemaal wel begrijp, maar ze willen mij dan niet begrijpen. Vermoeiend.
Het voelt ook soms zo eenzaam.
Ook wanneer ik ergens mee zit en anderen letterlijk zeggen dat ze even genoeg hebben aan hun zelf (moet ik eens doen, dan is er onbegrip overigens).
Ook daarom hou ik me tegenwoordig in bij mensen die hun eigen sores hebben.
Ik mag ook geen verwachtingen hebben, maar kennelijk heb ik die stiekem wel. Daar baal ik ook van.
Eigenlijk ben ik te vaak bezig met gezien en gehoord te worden. Soort erkenning zoeken ofzo, niet meer op de achtergrond steeds staan, maar dat ik ook in beeld ben en er rekening met mij gehouden wordt.
Op mij reageren veel mensen vaak met ach gaat wel over voordat je een jongetje bent/maak je niet druk/ ach beetje vertrouwen erin hoor.
Van de week reageerde een vriendin in mijn ogen te 'simpel' op iets waar ik serieus mee zat. Volgens haar moest ik gewoon even dit en dat doen. Ja zij doet dat even, maar ik niet. Ik kreeg geen begrip en ze vond het maar raar dat ik haar idee niet uitvoerde. Terwijl zij juist van alles meemaakt en ik altijd begrip toon. Dan verwacht ik ook niet dat zij maar even zoals mij doet.
Ik kan al erg piekeren over zoiets.
Desondanks probeer ik mezelf wel serieus te blijven nemen, waar kan een grens te trekken en mezelf daar niet schuldig over voelen. Minder moeten en minder vergelijken met anderen. Ook minder aantrekken wat een ander vindt. Wat vind ik ZELF?
Blijft enorm lastig, maar ik ben lerende.
Sterkte.
vrijdag 4 september 2020 om 13:02
Ben je echt rustig en stil van jezelf? Of heb je eigenlijk heel wat te zeggen maar durf je het niet? Bij het eerste zou ik het gooien op zelfacceptatie. Bij het tweede zou ik vooral gaan oefenen.
Hoe ben je bij mensen waar je je vertrouwd bij voelt? Vaak merk ik bij mensen “zoals jij” dat ze opeens veel meer uit hun schulp kruipen als het contact 1 op 1 is in plaats van in een groep. Ik weet niet of jij dat ook hebt. Maar zo ja, zou je vooral gesprekjes kunnen aangaan als je alleen met iemand bent. En als je je langzamerhand vertrouwder gaat voelen bij bepaalde personen kom je ook wat losser in groepsvorm met deze mensen.
Soms werkt het ontwapenend als je jezelf emotioneel openstelt. Dus als iemand een opmerking maakt zoals “wat ben je weer stil”. Dan niet gaan meelachen, maar antwoorden “ja ik ben verlegen”. Of “Ik vind het fijner om te luisteren”. Ik merk zelf dat mensen mij sneller accepteren als ik zoiets zeg. Terwijl als ik onzeker ga meelachen lopen ze vaak over me heen. Of dan voel ik mezelf belachelijk gemaakt terwijl daar eigenlijk helemaal geen sprake van is.
Je kan ook oefenen met mensen die je helemaal niet kent, en die je ook nooit meer tegen hoeft te komen. Soms helpt dat. Vraag eens om hulp in de winkel in plaats van 10 rondjes lopen omdat je zelf het product wil vinden. Vraag om de weg. Vraag of je een mooie hond mag aaien. Zo kan je small talk oefenen en heb je gelijk een onderwerp waar je op terug kan vallen. “Wat voor ras is je hond?” “Hoe oud is hij?”
Het klinkt dom maar zulke sociale gesprekjes geven zelfvertrouwen. En als je dat regelmatig doet neem je dat mee in bijvoorbeeld het contact met collega’s.
Je kan ook aan je zelfvertrouwen werken zonder dat dat iets met sociale vaardigheden te maken hoeft te hebben. Ben je wel blij met jezelf? Misschien kan je gaan sporten of je garderobe veranderen. Heb je een hobby waar je erg goed in bent? Zijn er onderwerpen waar je veel vanaf weet?
Hoe ben je bij mensen waar je je vertrouwd bij voelt? Vaak merk ik bij mensen “zoals jij” dat ze opeens veel meer uit hun schulp kruipen als het contact 1 op 1 is in plaats van in een groep. Ik weet niet of jij dat ook hebt. Maar zo ja, zou je vooral gesprekjes kunnen aangaan als je alleen met iemand bent. En als je je langzamerhand vertrouwder gaat voelen bij bepaalde personen kom je ook wat losser in groepsvorm met deze mensen.
Soms werkt het ontwapenend als je jezelf emotioneel openstelt. Dus als iemand een opmerking maakt zoals “wat ben je weer stil”. Dan niet gaan meelachen, maar antwoorden “ja ik ben verlegen”. Of “Ik vind het fijner om te luisteren”. Ik merk zelf dat mensen mij sneller accepteren als ik zoiets zeg. Terwijl als ik onzeker ga meelachen lopen ze vaak over me heen. Of dan voel ik mezelf belachelijk gemaakt terwijl daar eigenlijk helemaal geen sprake van is.
Je kan ook oefenen met mensen die je helemaal niet kent, en die je ook nooit meer tegen hoeft te komen. Soms helpt dat. Vraag eens om hulp in de winkel in plaats van 10 rondjes lopen omdat je zelf het product wil vinden. Vraag om de weg. Vraag of je een mooie hond mag aaien. Zo kan je small talk oefenen en heb je gelijk een onderwerp waar je op terug kan vallen. “Wat voor ras is je hond?” “Hoe oud is hij?”
Het klinkt dom maar zulke sociale gesprekjes geven zelfvertrouwen. En als je dat regelmatig doet neem je dat mee in bijvoorbeeld het contact met collega’s.
Je kan ook aan je zelfvertrouwen werken zonder dat dat iets met sociale vaardigheden te maken hoeft te hebben. Ben je wel blij met jezelf? Misschien kan je gaan sporten of je garderobe veranderen. Heb je een hobby waar je erg goed in bent? Zijn er onderwerpen waar je veel vanaf weet?
vrijdag 4 september 2020 om 14:34
Dankjewel!Mund schreef: ↑04-09-2020 09:54Zeer herkenbaar.
Ook ik ben altijd zeer onzeker en ook gesloten.
Heb altijd grote problemen gehad met assertief zijn.
En dan vooral met het geven tegengas (bij vervelende opmerkingen etc) en 'nee' kunnen zeggen.
Assertiviteitstrainingen kunnen nuttig zijn, maar uiteindelijk moet je het in de praktijk allemaal zien toe te passen.
Daar weet ik ook over mee te praten, want ik loop hier ook behoorlijk tegenaan.
Wil je heel veel sterkte en succes hierin wensen!!
Wat vervelend dat jij er ook tegenaan loopt
vrijdag 4 september 2020 om 14:36
Hele mooie post dit, dankjewel!jasmijn91 schreef: ↑04-09-2020 11:01De sleutel ligt toch echt in het accepteren van jezelf. Rustig, verlegen, gevoelig, kat uit de boom kijkend - dat mag er zijn. Het maakt jou tot wie jij bent. Omarm jezelf daarin (klinkt zweverig).
Want als jij extraverte eigenschappen gaat idealiseren, ja daar wordt je ongelukkig van. Want dat is met jou introverte eigenschappen niet haalbaar, of heel vermoeiend om te doen alsof.
Je bent goed zoals je bent, kijk dan in ieder geval goed naar eigenschappen van jezelf die je wel kan waarderen. Misschien ben je heel creatief, kun je goed luisteren, ben geduldig, een klankbord voor mensen, heb je niet snel een oordeel klaar etc.
Het lijkt er misschien in je omgeving dat het extraverte meer gewaardeerd wordt, maar onderschat de kracht van jou eigenschappen niet. Het kan vooral makkelijk voor jezelf zijn als je wat extraverter bent. Maar het maakt je niet per definitie een leuker mens. Net als dat extraverte mag het introverte er net zo goed zijn.
Ik lees jouw woorden en weet dat ze waar zijn. En ik wil het heel graag voelen en geloven. Maar hoe pak ik dat aan?
vrijdag 4 september 2020 om 14:40
Ik ben wel rustig van mezelf, maar ik ben idd wel iemand die loskomt als ik me bij mensen begeef waar ik me bij op mijn gemak voel.Doggo schreef: ↑04-09-2020 13:02Ben je echt rustig en stil van jezelf? Of heb je eigenlijk heel wat te zeggen maar durf je het niet? Bij het eerste zou ik het gooien op zelfacceptatie. Bij het tweede zou ik vooral gaan oefenen.
Hoe ben je bij mensen waar je je vertrouwd bij voelt? Vaak merk ik bij mensen “zoals jij” dat ze opeens veel meer uit hun schulp kruipen als het contact 1 op 1 is in plaats van in een groep. Ik weet niet of jij dat ook hebt. Maar zo ja, zou je vooral gesprekjes kunnen aangaan als je alleen met iemand bent. En als je je langzamerhand vertrouwder gaat voelen bij bepaalde personen kom je ook wat losser in groepsvorm met deze mensen.
Soms werkt het ontwapenend als je jezelf emotioneel openstelt. Dus als iemand een opmerking maakt zoals “wat ben je weer stil”. Dan niet gaan meelachen, maar antwoorden “ja ik ben verlegen”. Of “Ik vind het fijner om te luisteren”. Ik merk zelf dat mensen mij sneller accepteren als ik zoiets zeg. Terwijl als ik onzeker ga meelachen lopen ze vaak over me heen. Of dan voel ik mezelf belachelijk gemaakt terwijl daar eigenlijk helemaal geen sprake van is.
Je kan ook oefenen met mensen die je helemaal niet kent, en die je ook nooit meer tegen hoeft te komen. Soms helpt dat. Vraag eens om hulp in de winkel in plaats van 10 rondjes lopen omdat je zelf het product wil vinden. Vraag om de weg. Vraag of je een mooie hond mag aaien. Zo kan je small talk oefenen en heb je gelijk een onderwerp waar je op terug kan vallen. “Wat voor ras is je hond?” “Hoe oud is hij?”
Het klinkt dom maar zulke sociale gesprekjes geven zelfvertrouwen. En als je dat regelmatig doet neem je dat mee in bijvoorbeeld het contact met collega’s.
Je kan ook aan je zelfvertrouwen werken zonder dat dat iets met sociale vaardigheden te maken hoeft te hebben. Ben je wel blij met jezelf? Misschien kan je gaan sporten of je garderobe veranderen. Heb je een hobby waar je erg goed in bent? Zijn er onderwerpen waar je veel vanaf weet?
Maar ook dan voel ik me vaak raar als ik iets ‘geks’ zeg.
Voor de rest raakt je post me. Het klopt wat je zegt. Ik denk ook dat ik moet leren dat rustig zijn niet iets negatiefs is. Ik weet alleen niet hoe ik dat in mijn hoofd kan veranderen, die denkwijze.
vrijdag 4 september 2020 om 15:00
Het is ook moeilijk om je gevoel over jezelf te veranderen.babetteb180280 schreef: ↑04-09-2020 14:40Ik ben wel rustig van mezelf, maar ik ben idd wel iemand die loskomt als ik me bij mensen begeef waar ik me bij op mijn gemak voel.
Maar ook dan voel ik me vaak raar als ik iets ‘geks’ zeg.
Voor de rest raakt je post me. Het klopt wat je zegt. Ik denk ook dat ik moet leren dat rustig zijn niet iets negatiefs is. Ik weet alleen niet hoe ik dat in mijn hoofd kan veranderen, die denkwijze.
Er zijn genoeg mensen die rustige mensen juist wel waarderen. Alleen daar hoor je niemand over. Opmerkingen zoals “wat ben je stil” die krijg je vrijwel altijd van mensen die zelf extravert zijn en nogal aanwezig. Dat is het enige wat je hoort, en daarom denk jij nu negatief over jezelf. Maar alle mensen die jouw rust prima vinden of zelfs waarderen, die zeggen daar vaak niks over. Dus je krijgt constant “negatieve” feedback en nooit positieve. Daar gaat het mis.
Ikzelf voel me juist altijd fijn bij rustige mensen. Het geeft wat vertrouwen. Wist je dat er best wat mensen zijn die een toneelstukje opvoeren in gezelschap? Ze willen allemaal gezellig en vrolijk overkomen. Ikzelf merk dat bij mij de druk er af gaat als ik met een rustig persoon kan zitten. Ik voel me vaak minder veroordeeld op een bepaalde manier.
Misschien kan je de boel eens goed observeren op je werk. Is daadwerkelijk iedereen zo spontaan en extravert? Of zitten er ook mensen tussen die meer op jou lijken. Je bent niet de enige hoor al voelt het misschien zo. En iedereen heeft wel onzekerheden. Ook de praatjesmakers.
vrijdag 4 september 2020 om 15:07
vrijdag 4 september 2020 om 19:27
Erg herkenbaar gevoel. In mijn jeugd vaak te horen gekregen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Zowel door mijn introverte karakter, verlegenheid als door mijn uiterlijk. Ook hiermee veel gepest geweest. Ik heb verschillende therapieën gehad voor een beter zelfbeeld, maar het heeft niet echt geholpen. Voel me ook vaak zo anders dan de mensen om me heen.
