Onzekerheid en angst

Hi allemaal,

Op aanraden maak ik een topic over mezelf.
In mijn jeugd ben ik opgegroeid met het idee (door mijn vader en opa's, oma's, ooms en tantes etc) dat ik niet goed genoeg ben.
Ik mijn familie ging het er altijd om dat iedereen naar de uni moest, altijd succesvol moest zijn etc.
Mijn vader keek amper naar me om en werd om de kleinste dingen enorm boos.
Bijvoorbeeld toen ik wagenziek werd als kind en ik moest spugen in de auto en het op de bekleding kwam, hij heel erg kwaad werd en ik het zelf moest opruimen.
Het heeft me zo onzeker gemaakt omdat ik denk dat je familie toch eigenlijk van je hoort te houden zoals je bent, onvoorwaardelijk? Maar het leek altijd voorwaardelijk en het liet me aan mezelf twijfelen.
Op me geven moment was de spanning thuis zo erg door zijn wisselende buien dat ik toen ik 15 was zei tegen mn moeder dat ze moest scheiden. Ook kwamen mijn broertje en ik er achter dat hij vreemd ging jaren lang. Ik voelde me zo verraden en weer niet goed genoeg. Met die vrouw is hij ook zonder met ons te overleggen gaan samenwonen.
Ik heb toen het contact verbroken voor een aantal jaren. Dit hielp me en ik merkte dat ik me zekerder ging voelen.
Wel kreeg ik heel erg last van nachtmerries en daar heb ik hulp voor gezocht.
Vervolgens heb ik wel nog een eetprobleem gekregen, maar daar heb ik mezelf vanaf geholpen.
Aan de ene kant voel ik me nu wel zelfverzekerd en weet ik van mezelf dat ik een knappe, lieve, zorgzame, behulpzame meid ben.
Maar aan de andere kant voel ik me soms echt niet goed genoeg.
Dan ben ik bijvoorbeeld ook bang dat mijn vriendinnen me als minder zien, terwijl als ik logisch nadenk dit waarschijnlijk helemaal niet zo is.
Nu heb ik een relatie en merk ik dat ik hem over mijn grenzen laat gaan en het steeds goed probeer te praten.
Ik weet dat ik hulp moet zoeken, maar het duurt waarschijnlijk nog even voordat ik dat krijg. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en ik ben zo bang dat ik me altijd zo blijf voelen.