Psyche
alle pijlers
Onzekerheid en angst
zaterdag 12 december 2020 om 15:08
Hi allemaal,
Op aanraden maak ik een topic over mezelf.
In mijn jeugd ben ik opgegroeid met het idee (door mijn vader en opa's, oma's, ooms en tantes etc) dat ik niet goed genoeg ben.
Ik mijn familie ging het er altijd om dat iedereen naar de uni moest, altijd succesvol moest zijn etc.
Mijn vader keek amper naar me om en werd om de kleinste dingen enorm boos.
Bijvoorbeeld toen ik wagenziek werd als kind en ik moest spugen in de auto en het op de bekleding kwam, hij heel erg kwaad werd en ik het zelf moest opruimen.
Het heeft me zo onzeker gemaakt omdat ik denk dat je familie toch eigenlijk van je hoort te houden zoals je bent, onvoorwaardelijk? Maar het leek altijd voorwaardelijk en het liet me aan mezelf twijfelen.
Op me geven moment was de spanning thuis zo erg door zijn wisselende buien dat ik toen ik 15 was zei tegen mn moeder dat ze moest scheiden. Ook kwamen mijn broertje en ik er achter dat hij vreemd ging jaren lang. Ik voelde me zo verraden en weer niet goed genoeg. Met die vrouw is hij ook zonder met ons te overleggen gaan samenwonen.
Ik heb toen het contact verbroken voor een aantal jaren. Dit hielp me en ik merkte dat ik me zekerder ging voelen.
Wel kreeg ik heel erg last van nachtmerries en daar heb ik hulp voor gezocht.
Vervolgens heb ik wel nog een eetprobleem gekregen, maar daar heb ik mezelf vanaf geholpen.
Aan de ene kant voel ik me nu wel zelfverzekerd en weet ik van mezelf dat ik een knappe, lieve, zorgzame, behulpzame meid ben.
Maar aan de andere kant voel ik me soms echt niet goed genoeg.
Dan ben ik bijvoorbeeld ook bang dat mijn vriendinnen me als minder zien, terwijl als ik logisch nadenk dit waarschijnlijk helemaal niet zo is.
Nu heb ik een relatie en merk ik dat ik hem over mijn grenzen laat gaan en het steeds goed probeer te praten.
Ik weet dat ik hulp moet zoeken, maar het duurt waarschijnlijk nog even voordat ik dat krijg. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en ik ben zo bang dat ik me altijd zo blijf voelen.
Op aanraden maak ik een topic over mezelf.
In mijn jeugd ben ik opgegroeid met het idee (door mijn vader en opa's, oma's, ooms en tantes etc) dat ik niet goed genoeg ben.
Ik mijn familie ging het er altijd om dat iedereen naar de uni moest, altijd succesvol moest zijn etc.
Mijn vader keek amper naar me om en werd om de kleinste dingen enorm boos.
Bijvoorbeeld toen ik wagenziek werd als kind en ik moest spugen in de auto en het op de bekleding kwam, hij heel erg kwaad werd en ik het zelf moest opruimen.
Het heeft me zo onzeker gemaakt omdat ik denk dat je familie toch eigenlijk van je hoort te houden zoals je bent, onvoorwaardelijk? Maar het leek altijd voorwaardelijk en het liet me aan mezelf twijfelen.
Op me geven moment was de spanning thuis zo erg door zijn wisselende buien dat ik toen ik 15 was zei tegen mn moeder dat ze moest scheiden. Ook kwamen mijn broertje en ik er achter dat hij vreemd ging jaren lang. Ik voelde me zo verraden en weer niet goed genoeg. Met die vrouw is hij ook zonder met ons te overleggen gaan samenwonen.
Ik heb toen het contact verbroken voor een aantal jaren. Dit hielp me en ik merkte dat ik me zekerder ging voelen.
Wel kreeg ik heel erg last van nachtmerries en daar heb ik hulp voor gezocht.
Vervolgens heb ik wel nog een eetprobleem gekregen, maar daar heb ik mezelf vanaf geholpen.
Aan de ene kant voel ik me nu wel zelfverzekerd en weet ik van mezelf dat ik een knappe, lieve, zorgzame, behulpzame meid ben.
Maar aan de andere kant voel ik me soms echt niet goed genoeg.
Dan ben ik bijvoorbeeld ook bang dat mijn vriendinnen me als minder zien, terwijl als ik logisch nadenk dit waarschijnlijk helemaal niet zo is.
Nu heb ik een relatie en merk ik dat ik hem over mijn grenzen laat gaan en het steeds goed probeer te praten.
Ik weet dat ik hulp moet zoeken, maar het duurt waarschijnlijk nog even voordat ik dat krijg. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en ik ben zo bang dat ik me altijd zo blijf voelen.
zaterdag 12 december 2020 om 15:14
Ben je wel al bezig met hulp zoeken? Want anders duurt het alleen maar langer. Bij de praktijkondersteuner kun je vaak redelijk snel terecht voor een gesprek. Mocht je een langer therapietraject aan willen gaan, kun je maar beter z.s.m. op de wachtlijst komen. Dus mocht je nog geen stappen ondernomen hebben, dan zou ik dat wel binnenkort doen.
zaterdag 12 december 2020 om 15:27
Hallodaar, wat goed en dapper van je!
Ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt. Zo jong ook.
Dat verklaart wel een hoop van waarom je het zo moeilijk hebt.
Heb je ooit professionele hulp gehad hiervoor?
Ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt. Zo jong ook.
Dat verklaart wel een hoop van waarom je het zo moeilijk hebt.
Heb je ooit professionele hulp gehad hiervoor?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zaterdag 12 december 2020 om 15:32
Met een praktijkondersteuner heb ik inderdaad gepraat, maar ik vond dat niet heel erg helpen.
Ik lees zelf namelijk ook al veel tips en zie zelf ook wel aardig wat verbanden, dus het was voor mij niet vernieuwend.
Ik wil nu graag naar een psycholoog maar die wachtlijst is vaak wel een paar maanden.
zaterdag 12 december 2020 om 15:43
https://www.bol.com/nl/f/pri-en-de-kuns ... /30530983/
Het geluk of de pech van kind zijn is dat je volledig afhankelijk bent van je ouders, opvoeders, naaste familie. Zij bepalen in hun omgang met je hoe jij later de wereld om je heen waarneemt. Onze eerste levensjaren hebben zeer veel impact op hoe we ons later ontwikkelen als mens.
Als je ouders hebt die je een gevoel van eigenwaarde meegeven, kijk je anders naar de wereld dan als je ouders hebt die je hebben verwaarloosd of afhankelijk hebben gehouden.
Het positieve in jouw geval is, dat de wereld dus niet is zoals je vader jou dat heeft bijgebracht, en dat niemand zo naar jou kijkt zoals je vroeger hebt geleerd dat er naar jou gekeken werd.
Het geluk of de pech van kind zijn is dat je volledig afhankelijk bent van je ouders, opvoeders, naaste familie. Zij bepalen in hun omgang met je hoe jij later de wereld om je heen waarneemt. Onze eerste levensjaren hebben zeer veel impact op hoe we ons later ontwikkelen als mens.
Als je ouders hebt die je een gevoel van eigenwaarde meegeven, kijk je anders naar de wereld dan als je ouders hebt die je hebben verwaarloosd of afhankelijk hebben gehouden.
Het positieve in jouw geval is, dat de wereld dus niet is zoals je vader jou dat heeft bijgebracht, en dat niemand zo naar jou kijkt zoals je vroeger hebt geleerd dat er naar jou gekeken werd.
ellerlilalinne wijzigde dit bericht op 13-12-2020 10:55
5.08% gewijzigd
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zaterdag 12 december 2020 om 16:08
https://www.bol.com/nl/f/pri-en-de-kuns ... /30530983/
De negatieve kant is dat je als kind alles gelooft ook als je ouders hebt die dingen zeggen of je op een bepaalde manier behandelen die niet klopt. Het besef dat zij niet deugen heb je als kind nog niet (of het is geen veilige gedachten omdat je afhankelijk van ze bent), dus een kind betrekt het dan maar op zichzelf, dat er met jezelf wel iets mis moet zijn. Dat zorgt later voor situaties zoals je omschrijft over dat je dan denkt dat jouw vriendinnen je als minder zien, terwijl je verstandelijk gezien weet dat het niet zo is. Die emoties die je voelt zijn niet van nu, zijn oude emoties. die opkomen door iets wat er nu gebeurt maar je onbewust meeneemt naar vroeger.
Bijvoorbeeld. Stel dat je vader toen jij klein was iedere keer als je hem iets vroeg waar hij boos om werd, reageerde met een zucht, dan werd je op dat moment geconditioneerd. Zucht = papa boos, ik ben niet lief, ik deug niet, ik ga genegeerd worden, ik heb het weer verkeerd gedaan.
Als je later als volwassenen een vriendin, je baas, een buurman, wie dan ook iets vraagt en die persoon zucht, schiet je weer in je conditionering. Ook al weet je dat het niet klopt. Emoties zijn zo sterk (gericht op overleven en automatisch handelen). Dus komt de twijfel en word je teruggebracht naar alle emoties die je destijds al kind ervoer als je vader zich zo gedroeg. Als kind was dat veel te zwaar, want je was afhankelijk van je vader, dus het was van levensbelang dat hij jou bleef verzorgen, zich niet van je afsloot. Automatisch staat een kind dan op scherp.
Maar ja als volwassenen heeft dat dus weinig zin, omdat er totaal geen dreiging is. Het is eigenlijk een mindfck. Je moet eigenlijk al die oude onbetrouwbare conditionering wegkrijgen. Daar kan therapie je bij helpen.
De negatieve kant is dat je als kind alles gelooft ook als je ouders hebt die dingen zeggen of je op een bepaalde manier behandelen die niet klopt. Het besef dat zij niet deugen heb je als kind nog niet (of het is geen veilige gedachten omdat je afhankelijk van ze bent), dus een kind betrekt het dan maar op zichzelf, dat er met jezelf wel iets mis moet zijn. Dat zorgt later voor situaties zoals je omschrijft over dat je dan denkt dat jouw vriendinnen je als minder zien, terwijl je verstandelijk gezien weet dat het niet zo is. Die emoties die je voelt zijn niet van nu, zijn oude emoties. die opkomen door iets wat er nu gebeurt maar je onbewust meeneemt naar vroeger.
Bijvoorbeeld. Stel dat je vader toen jij klein was iedere keer als je hem iets vroeg waar hij boos om werd, reageerde met een zucht, dan werd je op dat moment geconditioneerd. Zucht = papa boos, ik ben niet lief, ik deug niet, ik ga genegeerd worden, ik heb het weer verkeerd gedaan.
Als je later als volwassenen een vriendin, je baas, een buurman, wie dan ook iets vraagt en die persoon zucht, schiet je weer in je conditionering. Ook al weet je dat het niet klopt. Emoties zijn zo sterk (gericht op overleven en automatisch handelen). Dus komt de twijfel en word je teruggebracht naar alle emoties die je destijds al kind ervoer als je vader zich zo gedroeg. Als kind was dat veel te zwaar, want je was afhankelijk van je vader, dus het was van levensbelang dat hij jou bleef verzorgen, zich niet van je afsloot. Automatisch staat een kind dan op scherp.
Maar ja als volwassenen heeft dat dus weinig zin, omdat er totaal geen dreiging is. Het is eigenlijk een mindfck. Je moet eigenlijk al die oude onbetrouwbare conditionering wegkrijgen. Daar kan therapie je bij helpen.
ellerlilalinne wijzigde dit bericht op 13-12-2020 10:26
3.36% gewijzigd
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zaterdag 12 december 2020 om 16:18
hallodaar123 schreef: ↑12-12-2020 15:32Met een praktijkondersteuner heb ik inderdaad gepraat, maar ik vond dat niet heel erg helpen.
Ik lees zelf namelijk ook al veel tips en zie zelf ook wel aardig wat verbanden, dus het was voor mij niet vernieuwend.
Ik wil nu graag naar een psycholoog maar die wachtlijst is vaak wel een paar maanden.
Is je huisarts op de hoogte van jouw situatie, misschien kan zij iets voor je doen? Of je verzekeraar?
Heel goed dat je veel leest. Echt dapper van je. Je wil echt graag dat het verandert, je kan zo niet doorgaan, anders open je niet zo een topic. Het belangrijkste is dat je de verantwoordelijkheid voor jouw ontwikkeling nu bij jezelf houdt. Niet gaat hangen aan een therapeut of aan een vriendin of wie dan ook. Wel natuurlijk gebruik maken van vrienden en therapeuten die je goed kunnen helpen, maar niet afhankelijk van ze worden, want dan bereik je nog niet wat je wil. (Daar lees je hier soms ook topics over, dat iemand in paniek is omdat therapie gestopt is, of therapeut niet bereikbaar is).
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zaterdag 12 december 2020 om 16:29
Wat mij definitief geholpen heeft is door mijn ouders eens goed onder de loep te nemen en te kijken wat zij nu eigenlijk waard waren als mens, vrouw en man. Ik schoot na mijn onderzoek spontaan in de lach over wat ik vond. Het heeft me allemaal nooit meer geraakt, integendeel, in verhouding tot die twee hadden ze U tegen me moeten zeggen.
Je bent geprogrammeerd en het is hoog tijd om jezelf te deprogrammeren.
Je bent geprogrammeerd en het is hoog tijd om jezelf te deprogrammeren.
zaterdag 12 december 2020 om 16:29
O ja, nog even iets. Je schrijft over je vader, opa, oma, etc. Misschien goed om voor jezelf op te schrijven wie wat deed of wat tegen je zei. Als je het uitschrijft kan je wellicht verbanden zien. Misschien was opa zelf niet zo een held en kon niet tegen je vader ingaan, of tegen oma, of andersom kon je vader niet tegen opa op enzovoort. Niet dat dat fijn is, maar het kan je helpen als je inziet dat ze eigenlijk vooral met elkaar problemen hadden. Waar jij helaas de dupe van werd. Maar je ziet dan al wel dat je niet de oorzaak was. Want dat was je echt niet. Een kind kan nooit de oorzaak zijn van de frustraties van een volwassene.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zaterdag 12 december 2020 om 16:51
zaterdag 12 december 2020 om 17:28
zaterdag 12 december 2020 om 18:36
Cateautje schreef: ↑12-12-2020 16:29Wat mij definitief geholpen heeft is door mijn ouders eens goed onder de loep te nemen en te kijken wat zij nu eigenlijk waard waren als mens, vrouw en man. Ik schoot na mijn onderzoek spontaan in de lach over wat ik vond. Het heeft me allemaal nooit meer geraakt, integendeel, in verhouding tot die twee hadden ze U tegen me moeten zeggen.
Je bent geprogrammeerd en het is hoog tijd om jezelf te deprogrammeren.
Ja dat is het.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
