Op de bodem...

Hallo,

Momenteel zit ik even echt op de bodem. Dieper kan ik even niet gaan,zo voelt het. En wil graag m'n hart luchten en misschien met wat tips of opmerkingen van jullie. Ben best labiel momenteel,dus hoop niet dat sommige opmerkingen me van slag maken, wil het toch wel even kwijt.
Mensen die al meer van m'n topics hebben gelezen. Weten al wat meer wat er speelt.

Ik ben soort van weggevlucht,aantal weken geleden,uit m'n appartement (waar ik me niet goed voelde) en van m'n werk,en de provincie (waar ik jaren geleden naartoe ben gegaan,voor een relatie)

Nu op dit moment woon ik (tijdelijk)thuis bij m'n moeder. (De schat, probeert me zo goed mogelijk op te vangen). Zit nu drie weken in de Ziektewet nu. Het ging extreem slecht voor dat ik besloot weg te gaan, ik kon niet meer eten,kreeg niets door m'n keel. Viel behoorlijk af. Kon niet slapen,alleen maar piekeren en huilen. Op m'n werk kreeg ik een enorme blackout,kon geen zin meer lezen op m'n scherm,snapte het niet meer. Trilde constant,elke geluid wat ik maar hoorde dat trok ik me zo aan, raakte bijna agressief. Ik had op een moment het zo, ik zat en ineens begon m'n lichaam heen en weer te bewegen en begon ik een soort van te neuriën en kon niet stoppen zelf. (Dit alles heeft zich wel opgestapeld, misschien maanden of zelfs jaren)
Daarna nog twee dagen geprobeerd te werken,maar alleen maar gehuild. Zelfs op een ochtend met een mes op m'n pols gestaan,toch maar in hysterie m'n psych gebeld.en kon direct komen. Daarna me ziek gemeld op het werk,konijn meegenomen en wat spullen gepakt en gegaan.

En nu denk je rust hoef niet te werken maar zit in een rollercoaster. Ben mezelf helemaal kwijt. ik kan mezelf niet aankijken in de spiegel, fatsoenlijk.
En vraag me af:Wie ben ik,wat wil ik en waar sta ik voor en waar wil ik heen..probeer de rust te vinden,ben al blij dat ik nu wat kan eten en drinken. En heb iets gelachen voor het eerst in maanden,dat is al wel iets.
Heb medicijnen van m'n psychiater voor te slapen en overdag kalmer te kunnen blijven,omdat m'n hoofd zo vol zit dat ik compleet doordraai constant.

Nu heb ik woensdag een afspraak met de bedrijfsarts op m'n werk,zie hier als een berg tegenop,enorm.ik maal er al dagen over. Wat gaan ze vragen of zeggen, moet ik weer gaan werken. wat ik nu nog niet zie zitten en ben bang dat ik binnen no time weer terug bij af ben.

M'n 'relatie' is klaar maar het lukt me niet om deze af te sluiten,in m'n hoofd. En vreten wat het doet aan me,ik heb namelijk een scheve schaats gereden (sommige van jullie denken misschien eigen schuld,heb je toch zelf gedaan,wat loop je dan te jammeren.maar wist ook niet wat voor effect het ging hebben op me.
Had het nooit gedacht van mij zelf,dat ik daartoe in staat zou zijn,dat ik dat kan.terwijl m'n (ex)vriend echt wel belangrijk voor me was,en hoe kon ik dat voor lief nemen. Ik had kriebels voor die ander,en het nam me over,ik leek wel een ander persoon.kon niet eens goed nadenken en ook niet wat ik op het spel zetten hiermee. Ik heb alles verteld,maar niet alles in één keer,ik had bepaalde details zo ver weg gestopt dat ik ze niet meer wist,en na maanden kwamen deze ineens naar buiten.en heb ze alsnog eerlijk verteld,en dat was heel erg.ik heb een ander die zo belangrijk voor me was,gekwetst heel hard.en hoe ga ik hiermee om naar mezelf toe. En mis m'n ex(vriend),spijt heb ik enorm. Hij woonde al wel een aantal maanden in een ander huis.
Nu is de eerste 'vakantie' dat we elkaar niet zien sinds jaren. En hij appt me soms,en dat is dubbel. Hij doet gewoon tegen me,we doen gewoon tegen elkaar.
En we hebben elkaar nu sinds jaren een maand niet gezien,fysiek.en dat is erg zwaar voor me.zoveel spijt en kwelling.

Weten jullie wat het meer is,ik heb nu echt zoiets voor mezelf wat moet ik nu,hoe kom ik eruit,hoe kom ik hieruit.
Waarom maak ik er steeds zo'n puinhoop van..waarom,want snap het soms ook niet van mijzelf,totaal niet

De ene dag merk ik,wil ik klimmen omhoog uit de put en op dagen als vandaag graag ik het gat dieper.
Veel momenten hoeft het voor mij niet meer,het leven. Ik weet het,het leven gaat niet over rozen.maar waarom is het voor sommige van ons zo moeilijk om de juiste weg te vinden voor jezelf
Doe echt wel m'n best en ben geen slecht men,heb het beste met andere voor..en wil ook leven en het leven echt leven...vecht wel..en weet ook dat sommige mensen het nog veel erger hebben,veel erger
Alleen hun leven is niet jou leven en hun gevoelens niet jou gevoelens
Hoe kom ik eruit,hoe kan ik weer lachen?

Moest ook vooral even m'n verhaal kwijt.

Noia schreef: ↑

02-08-2022 10:05

Nee, dat is niet raar. Je leven staat momenteel ook wel op z'n kop en daarbij sleep je een groot schuldgevoel met je mee en een aantal andere complexe gevoelens. Alsof je door de bomen het bos niet meer ziet.

Ik herken je situatie wel, en dat heeft ook wel even geduurd voordat ik daar zelf uit was. Het was een kutperiode, maar achteraf kan ik zeggen dat het mij wel veel gebracht heeft. Het was een einde van een tijdperk, en het begin van een andere toekomst. Ik ben er sterker door geworden en weet beter wat ik zelf wil en belangrijk vind.

Ik hoop dat je ipv te malen en piekeren, momenten van rust kunt vinden. Dingen die gezond en helend voor jou zijn. Probeer je daar op te focussen. Pak wat zonlicht, slaap, eet gezond, wandel een rondje. Dat soort kleine dingen.

Echt heel erg bedankt voor je begrip en de moeite die je doet om me het gevoel te geven dat ik niet helemaal raar ben,of niet goed ben in m'n hoofd,zo voel ik me vaak laatst.
En klopt wel echt alles staat op z'n kop,alles

Ik vrees ook dat dit een lange nasleep gaat hebben voor me en wil er het liefst zsm vanaf,het is zo erg je zo klote te voelen,elke dag.moet echt vechten voor een beter gevoel,ben totaal niet met m'n hoofd erbij,als mensen er voor me willen zijn,ben ik soms helemaal afgeleid door m'n gevoel en gedachten.vind ik dan zo rot. Ik ben er wel maar ben er ook totaal niet,fysiek dat dan wel.
Mooi om te horen hoe jij eruit bent gekomen voor jezelf,geeft me wel wat hoop.

De ene dag huil ik de halve dag en kan ik niets en de andere dag gaat het redelijk en lukt het beetje te genieten van de zon bijvoorbeeld.

Morgenochtend gesprek met bedrijfsarts,daar maal ik momenteel veel over en wat ik wel of niet moet zeggen en of ik weer moet gaan werken,zie dat nog niet zitten eigenlijk maar wil ook niet 'zielig' doen.

Noia schreef: ↑

03-08-2022 19:40

Graag gedaan. Ik hoop dat je vandaag een goede dag hebt gehad, er was iig veel zon.

Gewoon eerlijk zijn morgen. Ik denk dat hij/zij je nog wel wat tijd zal geven om te herstellen, dat komt vast goed!
Laat je weten hoe het gesprek gegaan is?

Hoi Noia
Ik ben inderdaad gewoon eerlijk geweest en het gesprek ging rustig. Het was een beetje een 'aparte' man,hoe hij deed.hij heeft het grootst gedeelte van het gesprek het over zichzelf gehad (misschien om de sfeer wat ontspannen te houden ofzo)
En toen ging hij wat dingen vragen aan me. Hij vroeg ook wat heb je nodig van mij op een gegeven moment,en zei zie het nog niet zitten om te werken. Waarna hij zei we plannen over een paar weken weer een gesprek. Kreeg weinig tips of feedback,dat had ik misschien wel beetje gehoopt. Maar ik denk dat voor een bedrijfsarts psyche ook wel lastig is. Maar had me echt wel druk gemaakt. En het was op m'n werk. En dat was ook wel even een 'ding' om daar weer over de drempel te stappen,zag een paar collega's maar niet van m'n eigen afdeling.

Weet je wat ik ook wel lastig vind naar mensen in m'n omgeving die erg lief zijn,zoals vrienden, collega's en familie..dat ik me rot voel omdat deze situatie waar ik zit,dit klote gevoel,ik ben vreemdgegaan,en ben eerst niet eerlijk geweest naar m'n vriend.Heb hem eigenlijk uiteindelijk 'weggejaagd' en nu zit ik in zak en as en zelf aan de grond. Niet iedereen weet van m'n vreemdgaan. Vind het lastig niet te denken, het is mijn eigen schuld deze situatie.
Ik had nu een leuk koophuis kunnen hebben met m'n vriend bijvoorbeeld.maar in plaats daarvan wonen we niet meer samen en woont hij er alleen en ik in een oud appartement,ergens ver weg van m'n familie. Soms vind ik dat ik die steun niet verdien van anderen. Doe m'n best om anders te denken.

Na de bedrijfsarts ben ik een paar dagen, weer na een maand,alleen thuis geweest in het appartement. Best confronterend.(waar we eerst samen hebben gewoond).
M'n (ex)vriend nog even gezien na een maand. En dat was best ook intens aan gevoelens. Ook omdat het erg lastig is goed te praten samen. Enige wat hij nog steeds na een maand elkaar niet gezien te hebben,dat hij bang is dat hij het me kwalijk blijft nemen wat er gebeurt is.

Noia ik wilde je wat vragen,of we misschien nog wat verder kunnen praten maar dan via privébericht?
Hoor wel van je of je dat zou willen. Ik heb namelijk wel het gevoel dat ik goed met je zou praten.

Sowieso iedereen bedankt voor de steun! Want we kennen elkaar niet en toch krijg ik van jullie deze berichtjes
Voelt fijn!

zijn er mensen hier op het forum die helaas dezelfde (fout) hebben gemaakt als dat ik heb gedaan en er nu ook veel spijt van hebben. Het is omdat ikzelf zoveel moeite heb met de situatie dat ik me afvraag hoe anderen van jullie hiermee omgaan